Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Το σχολείο σήμερα

           
 Στην πατρίδα μας υπάρχει μια σοβαρή - και άρα επικίνδυνη - κρίση θεσμών. Ανυπακοή στους νόμους και μάλιστα με προτροπή και πολιτική κάλυψη από επίσημα κόμματα ενώ η εκλεγμένη κυβέρνηση παρακολουθεί χωρίς να ασκεί το καθήκον της, όχι αδιάφορη ίσως, αλλά σίγουρα διστακτική σε οποιαδήποτε αναγκαία δράση. Ο πληθυσμός οσημέραι εθίζεται στην παρανομία και σε λίγο θα θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να αυθαιρετεί και ν’ αγνοεί νόμους κι υποχρεώσεις. Συγχρόνως και δυστυχώς η δικαστική εξουσία βρίσκεται σε παραλυσία εξαιτίας πολλαπλών αιτίων μια από τις οποίες είναι ένας υφέρπων φόβος από τις συνεχείς απειλές που εκτοξεύονται από σκοτεινά κέντρα της τρομοκρατίας, που δυστυχώς βρίσκουν ακόμα στήριξη σε κάποια τμήματα της κοινωνίας μας.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Ο ρ α τ σ ι σ μ ό ς

               
Αναφερόμαστε σε μια ιδιότητα, σε έναν επιθετικό προσδιορισμό, σε μια κατάσταση. Για να συνεννοούμαστε ας την ονομάσουμε Χ. Αμέσως εμφανίζεται και η αντίθετή της. Ας την ονομάσουμε μη-Χ. Την ίδια σχεδόν στιγμή εγκαθίσταται μια αντιπαλότητα που ξεκινάει από την ευγενή άμιλλά και περνώντας μέσα απ’ όλη τη γκάμα των ενδιάμεσων καταστάσεων μπορεί να φτάσει και στο ακραίο μίσος. Για να μη μείνουμε στο γενικό κι αφηρημένο επίπεδο ας μιλήσουμε με ένα παράδειγμα, μέσα από την ιστορική διαδρομή και την τρέχουσα συγκυρία.

Ο ρατσισμός είναι μια παλαιά επάρατη πληγή,

Ο Εθνικός... δισταγμός


image


Επί πολλά χρόνια στην Ελληνική Αριστερά κυριαρχούσε ένας ισχυρός δισταγμός. Σ’ όλους τους ανθρώπους τους ενταγμένους στην παράταξή της. Δισταγμός, να εκφράζουν ανοιχτά την αγάπη τους για την πατρίδα, το σεβασμό για τον τόπο που γεννήθηκαν κι αντρώθηκαν. Εύκολα και πειστικά  διάφοροι παρατρεχάμενοι, μ’ έκδηλη την ευχαρίστηση, σου κολλούσαν την ετικέτα του εθνικιστή, του υπερπατριώτη, του Ελληναρά.

Οι ψευδαισθήσεις συνεχίζονται...

Οι ψευδαισθήσεις συνεχίζονται ακάθεκτες λες και τίποτα δε συνέβη. Φαίνεται πως τις αισθήσεις τις αφήσαμε στο σπίτι και το μυαλό μας το πουλήσαμε  στην πρώτη λαϊκή αγορά που συναντήσαμε. Σαν τις αθώες έξη παρθένες του Ευαγγελίου, που  πιάστηκαν απροετοίμαστες στις εξελίξεις. Η χώρα μας βρέθηκε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού και μερικοί αντί να στοιχηθούν στο αναγκαίο εθνικό μέτωπο της σωτηρίας της, κάνουν τα πάντα να φρενάρουν τα έστω ισχνά σημάδια βελτίωσης. Δεν αναφέρομαι καθόλου τους λίγους εκείνους που εύχονται κι απεργάζονται την ολική καταστροφή. Τι να κάνουμε; Κάθε χώρα έχει τους Εφιάλτες της. Εμείς δεν μπορούσαμε  να είμαστε η εξαίρεση

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

.. Σχεδόν δύο χρόνια

              Στα δεκάξι, πάνω στην εφηβεία, με βάρεσε κατακέφαλα η Θεία φώτιση: Να γίνω δρων χριστιανός. Την διάθεση μου για ακτιβισμό δεν την κάλυπτε η επίσημη εκκλησία. Ανέβηκα τα σκαλιά της Χριστιανικής Αγωγής και γράφτηκα στις Χ.Μ.Ο. (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες). Αν θυμάμαι καλά τότε ήταν Γαλλίας και Ανθίμου Γαζή με είσοδο από  Γαλλίας.

Όσο χρόνο έμεινα στην οργάνωση έπαιξα τίμιο παιχνίδι. Έδωσα όλο μου το χρόνο στη ζωή της ομάδας. Συμμετείχα σ’ όλες τις εκδηλώσεις της  και ήμουν ένας από τους πιο αποδοτικούς πωλητές της «Ζωής του Παιδιού». Τήρησα με ευλάβεια τους όρους της Χριστιανικής ζωής με τακτικό εκκλησιασμό, συμμετοχή στα μυστήρια εξομολόγησης και Θείας μετάληψης. Αποχή από διασκεδάσεις κοσμικής ζωής όπως κινηματογράφος, πάρτι, χοροί και κορίτσια.

Το ιπτάμενο σακάκι

Το νέο Χημείο της οδού Ναβαρίνου το 1963 ήταν ένα γιαπί που στοίχειωνε. Τότε οι φοιτητές της Φυσικομαθηματικής οργάνωσαν μια εκδήλωση με αίτημα, να εγκριθούν οι αναγκαίες πιστώσεις για την ολοκλήρωση και λειτουργία του.

Για κάθε συγκέντρωση τότε χρειαζόταν η άδεια της Αστυνομίας και εμείς δεν τη ζητήσαμε. Η Αστυνομία όμως, πάντα ενημερωμένη, είχε αποκλείσει εγκαίρως την είσοδο με ισχυρή δύναμη και δε μας άφηνε να πλησιάσουμε τα σκαλοπάτια.

Εγώ θα ήμουν ένας από τους ομιλητές. Το αίμα μου τότε έβραζε. Δεν μπορούσα με τίποτα ν’ ανεχτώ αυτόν τον αποκλεισμό. Σαν ταύρος σε κόκκινου πανιού πρόκληση όρμησα μετωπικά πάνω τους. Δεν το περίμεναν. Χώθηκα μέσα στο κτήριο, ενώ πίσω μου τα όργανα με κυνηγούσαν.

« Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Ιστορία και οι άνθρωποι» 1ος τόμος (2η έκδοση)

                      Η παρουσίαση  του βιβλίου.

                        (Ξενοδοχείο Παρκ, 22 Μαρτίου 2008)
       « Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Ιστορία και οι άνθρωποι» 1ος τόμος
             Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι

Ό,τι ήταν να πω το λέω μέσα στο βιβλίο μου. Εδώ θέλω να κάνω δυο επισημάνσεις  και ν’ ανανεώσω μια υποχρέωση μου. Η πρώτη επισήμανση είναι δυο, κομβικές για τα φροντιστήρια και την ανάπτυξή τους, ημερομηνίες. Πρόκειται για τα έτη 1882 και 1926.

 Στην πρώτη ημερομηνία η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών- το μόνο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της εποχής- παίρνει δυο σημαντικές αποφάσεις.

 α) Καθιερώνει εξετάσεις για τα μαθήματα ανά έτος κι όχι μόνο στο τέλος, όπως μέχρι τότε γινόταν.

 β) Για να αποκτήσει ο φοιτητής πτυχίο μιας σχολής έπρεπε να εκπονήσει πάνω σ’ ένα θέμα «διδακτορική διατριβή»

Αποκαλυπτήρια

Κάνεις πολύχρονες και επίπονες προσπάθειες, επενδύεις με πείσμα και υπομονή χρόνο και χρήμα, μεταφέρεις μικρά λιθαράκια με την προοπτική της μελλοντικής αξιοποίησης, ρίχνεις στο κελάρι που αποθηκεύεις τα αγαθά σου ό,τι πολύτιμο φτάνει στα χέρια σου, οικοδομείς σχέδια, εφευρίσκεις ευφάνταστα σενάρια μελλοντικών εφαρμογών και μια μέρα των ημερών- έτσι στη ψύχρα- ανακαλύπτεις ότι μετά από τόσο κόπο έφτιαξες μια τρύπα στο νερό, ένα άδειο και κατάξερο πηγάδι, άχρηστο, ένα κύμβαλο αλαλάζον. Οποία απογοήτευση!

Το σκηνοθετημένο επεισόδιο

Είναι ευκόλως ερμηνεύσιμα και δικαιολογημένα τα αισθήματα απέχθειας κι αγανάκτησης που εκφράζονται από παντού για τα χθεσινά έκτροπα στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη. Όμως θα μου επιτρέψετε να προσθέσω κι εγώ τις εξής δυο παρατηρήσεις

1) Να σημειωθεί η ευθύνη του δημοσιογράφου για τη σύνθεση του πάνελ.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

ΚΙ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΟΜΟΡΦΑ

Η επέτειος

                       Τι παράξενο, αλήθεια! Πότε κιόλας κύλισε τόσος χρόνος; Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2010, συμπλήρωσα τα 70 χρόνια ζωής μου και προελαύνω πανηγυρικά προς στην όγδοη δεκαετία της! Πόσοι συνάνθρωποι στη διάρκεια της δικής μου πορείας δεν πρόλαβαν για χίλιες δυο αιτίες και λόγους να διαβούν αυτό το ηλικιακό όριο; Να σας ομολογήσω κάτι; Όχι πως χαίρομαι- αυτό θέλω εξαρχής να το ξεκαθαρίσω, μακριά από μένα ένα τέτοιο ενδεχόμενο- αλλά σημειώνω με αυτοματικό σχεδόν τρόπο και τις καταγράφω στο νου μου όλες τις σχετικές περιπτώσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου: Πόσοι να είναι αυτοί σ’ όλο τον κόσμο που τερμάτισαν την βιολογική πορεία τους ενώ ήρθαν στη ζωή μετά από μένα και έφυγαν πιο νωρίς από μένα;  Να βρισκόταν ένας τρόπος που να καταμετρούσε αυτούς τους αριθμούς! Δε θα πρόσθετε βεβαίως τίποτα το ουσιαστικό, απλώς ίσως θα κάλυπτε μια κάποια, επιμελώς κρυμμένη, ματαιοδοξία μου.

Η Γατούλα μου

                          Ήρθε στα χέρια μας από τη ζούγκλα της οδού Καλλιδρομίου. Τους πρώτους μήνες της ζωής της έζησε στην ανασφάλεια του πεζοδρομίου.. Η καλή της τύχη οφείλεται στην ευαισθησία της κόρης μου, που σκλαβώθηκε από το προσωπάκι και τα παρακλητικά ματάκια της και την έμπασε στο σπίτι. Την βαφτίσαμε Χαζούλα. Αυτό είναι το όνομα που της δώσαμε, αλλά η πορεία έδειξε ότι αντίθετα, μετά την πρώτη παραπλανητική αντίληψη που μας έδωσε, είναι τετραπέρατη και μας «δουλεύει» κανονικά. Η αρχική της συμπεριφορά ήταν μέσα στο καταχθόνιο σχέδιό της να χτυπήσει κάποιες χορδές συμπάθειας από μέρους μας. Άπαξ και το κατόρθωσε εμφάνισε τον πραγματικό και υπολογιστικό της χαρακτήρα. 

Η οδυνηρή αναμονή της απώλειας

               Ο καθένας έχει γύρω του δικούς του ανθρώπους με τους οποίους συνδέεται με δεσμούς αίματος ή δεσμούς στέρεας φιλίας, ζυμωμένους μέσα στις  πολύχρονες κοινές εμπειρίες. Μαζί με τους δικούς μου έχω νιώσει χαρές, στεναχώριες, στερήσεις, τα πάντα. Κάποια στιγμή έρχεται το ωρίμασμα του χρόνου και τότε αρχίζουν οι φόβοι ότι πλησιάζει ο καιρός κάποιοι από αυτούς να χαθούν οριστικά. Το αίσθημα είναι έντονο σε εκείνον που του λαχαίνει η μοίρα ή η «τύχη» να ζήσει τη διαδοχική απώλεια των δικών του ανθρώπων.

Αντιφώνηση:


  Στην παρουσίαση του βιβλίου  «Κι όμως ήταν όμορφα»

( Πέμπτη 14 Απριλίου 2011. Αίθουσα τελετών της ΕΣΗΕΑ)

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη σημερινή σας παρουσία. Με τιμά ιδιαίτερα. Κι έτσι την προσλαμβάνω. Όλως ιδιαιτέρως θέλω να ευχαριστήσω τους εισηγητές για τα καλά λόγια που είπαν για το πόνημα μου. Τόσο καλά, έως υπερβολής. Όμως θα πω την αμαρτία μου. Σ’ όλους αρέσουν τα κανακέματα κι εγώ δε  μπορούσα να είμαι η εξαίρεση.   Δεν πρέπει να λησμονήσω να πω τις ευχαριστίες μου για το  Δ.Σ της   ΕΜΙΑΝ που πήρε την πρωτοβουλία γι αυτήν την παρουσίαση. Η πυκνότητα και η ποιότητα των εκδηλώσεών της δικαιώνει και με το παραπάνω την ορθότητα για την ίδρυσή της.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Φτάνει πια

Με τη συνεχή αναφορά τους σε όλα τα ΜΜΕ, έχουμε μεταβάλλει τους ψυχρούς τρομοκράτες,  σε «σταρ του Χόλυγουντ». Με τη συνεχή προβολή έχουμε μετατρέψει τα ανώμαλα ανθρωπάρια, σε πρωταγωνιστές της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. Το μόνο χαρακτηριστικό τους, πάνω από το μέτριο, είναι το αναίτιο μίσος ενάντια στην κοινωνία και τα εγκληματικά τους χαρακτηριστικά. Όποιος δεν καταλαβαίνει τη γενικότερη ζημιά που έχουν κάνει στη χώρα μας είναι άξιος της τύχης του.

ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


                                                        Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α 

·           ΕΙΣΑΓΩΓΗ

·          ΤΑ  ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ  ΣΤΗ  ΔΙΑΡΚΕΙΑ  ΤΗΣ     ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ  ΚΑΤΟΧΗΣ  1941- 1944

1. Εισαγωγή

     2. Τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα

     3. Τα φροντιστήρια

     4. Συμπέρασμα

·         Η  ΠΡΩΤΗ  ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ  ΦΑΣΗ

  ( Από την Απελευθέρωση μέχρι τη νίκη του Ελληνικού

       Συναγερμού 1945- 1952)

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Ο τσαγκάρης της γειτονιάς

                        
  Για λόγους που ποτέ δεν διευκρινίστηκαν πλήρως κάποια μέρα, χωρίς προηγούμενη   ειδοποίηση, την άνοιξη του 1969, μας μετέφεραν από του Αβέρωφ στις φυλακές της Λάρισας. Εκεί, σε σφικτές ημερομηνίες, θα δικαζόμασταν από το τοπικό έκτακτο στρατοδικείο. Τρεις- τέσσερις υποθέσεις άσχετες μεταξύ τους τόσο από άποψη του τόπου της σύλληψης, όσο και του χρόνου που αυτή συνέβη.. Η μόνη λογική εικασία που μπορώ να κάνω είναι η ανάγκη να αποσυμφορηθεί  το κεντρικό στρατοδικείο της Αθήνας από την πληθώρα των υποθέσεων που εκείνη την περίοδο εκδικάζονταν. Οι καταδίκες πέφτανε τόσο εύκολα με συνοπτικές διαδικασίες και τα χρόνια μοιράζονταν σαν καραμέλες. Έτσι βρεθήκαμε στις παλιές φυλακές της Λάρισας. Αυτές είχαν τοίχους χοντρούς σχεδόν ένα μέτρο και  αρχικά χρησιμοποιήθηκαν σαν μπαρουταποθήκη. Από την εποχή της Οθωμανικής εξουσίας.  Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από τη γενέτειρά μου τον όμορφο Βόλο.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Η ελλιπής μνήμη

  Τι παράξενο, αλήθεια, είναι το πέρασμά μας από αυτήν την πεζή και ψευδεπίγραφη ανθρώπινη κοινωνία. Πολλές φορές στη διάρκειά του βίου μας, βλέπουμε παράξενα φαινόμενα, εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες να καλύπτονται πίσω από ψεύτικες δικαιολογίες, να αποτελούν προπέτασμα καπνού με πλαστά ιδεολογήματα και να επικαλούνται δήθεν ανθρωπιστικής φύσεως «ευαισθησίες» κι ανάγκες.

  Μέσα σ’ άλλα, που μου συνέβησαν στη διάρκεια της ζωής μου είναι και τούτο. Γνώρισα στη ζωή  πολλούς φουντωμένους επαναστάτες, έτοιμους να γκρεμίσουν οσονούπω τη σάπια «αστική» κοινωνία. Την κοινωνία που- κατά την αντίληψή τους- με τον πιο ανοίκειο τρόπο εκμεταλλεύεται τον απλό εργαζόμενο πολίτη. Αυτή που νέμεται χωρίς αιδώ όλες τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις του τόπου, μη στέργοντας να μοιραστεί τα αγαθά με κανέναν άλλο.

Η ακινησία είναι θάνατος

                             
 Σκέφτεσαι πόσες και πόσες φορές το κύμα έγλυψε το κράσπεδο του λιμανιού; Βάζω το ερώτημα στο οποίο ντε και καλά δεν περιμένω απάντηση: Θεωρείς αφόρητη μονοτονία την επανάληψη ή αντίστροφα αυτή  αποτελεί επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζεται ακάθεκτη με δύναμη κι επιμονή; Δεν περιμένω απάντηση γιατί δεν υπάρχει μονοσήμαντα μια τέτοια.

Τα φαιά κύτταρα …και άλλα διηγήματα


              Λευτέρης Τσίλογλου 

    Τα φαιά κύτταρα

          …και άλλα διηγήματα



Αθήνα 2014

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Βιογραφικό Σημείωμα και Εργογραφία

          
  Ο Λευτέρης  Τσίλογλου γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία του Βόλου, τον προσφυγικό συνοικισμό, στις 15 Δεκεμβρίου του 1940. Εκεί έζησε τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής του, μέχρι που τέλειωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αρχικό σχέδιο να επιστρέψει ως καθηγητής στη γενέθλια πόλη του.

Η απεργία πείνας των φοιτητών της Φαρμακευτικής Σχολής, Φθινόπωρο 1964

 Πέρα από τις αναγκαστικές μέρες πείνας που μου έτυχαν, είχα και μερικές εθελοντικές. Δύο τέτοιες θυμάμαι στη φοιτητική μου περίοδο κι ήταν μέρες συμπαράστασης σε αγωνιζόμενους –με διάφορα αιτήματα– φοιτητές.

Η πρώτη ήταν με αίτημα να καθιερωθεί η μεταφορά μαθήματος στο επόμενο έτος, δικαίωμα που δεν υπήρχε τότε και ο φοιτητής έπρεπε να επαναλάβει όλο το έτος, έστω και για μισό μάθημα. Αυτή έγινε, μάλλον, το 1962 μέσα στην αίθουσα της Ένωσης των Κυπρίων Φοιτητών. Δε με αφορούσε προσωπικά, αφού είχα περάσει όλα τα μαθήματα, αλλά εγώ, όπου γάμος και χαρά, τσουπ παρών κι απρόσκλητος!

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Ο Μπλάκι

  Στο Πόρτο Χέλι ήρθα για μια επίσκεψη, αλλά τελικά κόλλησα από τότε. Μέχρι τώρα έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια, αφού το πρώτο καλοκαίρι ήταν το 1981. Αν το δεις μόνο ποσοτικά είναι περισσότερο από τα χρόνια που έχω ζήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Βόλο. Βεβαίως εκείνα τα λιγότερα χρόνια είναι αυτά που με σημάδεψαν ως άνθρωπο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι φίλο, με την ουσιαστική σημασία που έχει αυτός ο όρος, που να προέρχεται από αυτή την περιοχή, ντόπιο δηλαδή, δεν αξιώθηκα ή καλύτερα δεν επεδίωξα να αποκτήσω. Μπορώ να ισχυριστώ ότι το «πέτυχα».

    Όταν τα οικονομικά της οικογένειας άρχισαν να καλυτερεύουν ενδιαφέρθηκα να εξασφαλίσω στις γυναίκες μου, αλλά και στον εαυτό μου για όσο χρόνο μου επέτρεπαν οι επαγγελματικές απασχολήσεις, καλύτερες συνθήκες διακοπών, κυρίως τα καλοκαίρια, όταν έκλειναν τα σχολεία και η υπόλοιπη οικογένεια μπορούσε  να φύγει απ’ την Αθήνα.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Ανδρέας Λεντάκης

Τον  Αντρέα Λεντάκη τον θαύμαζα και τον ζήλευα για το σπινθηροβόλο πνεύμα, τη μεθοδική σκέψη, την ετοιμότητά του να δίνει καίριες απαντήσεις, τη ζωντάνια στις συζητήσεις, αλλά και την πολυγλωσσία του. Τομείς στους οποίους εγώ ήμουν σκράπας. Δεν ήμασταν φίλοι κοντινοί με την έννοια να βρισκόμαστε ιδιαιτέρως, να ανταλλάσσουμε προσωπικές πληροφορίες, να σχολιάζουμε άλλους κι όλα τα σχετικά. Απλώς, είχαμε κοινούς τομείς ενδιαφερόντων και βρισκόμασταν για χρόνια στα ίδια πολιτικά στέκια. Έτσι συναντιόμασταν σε φοιτητικές εκδηλώσεις και συνέδρια, σε συνεδριάσεις οργάνων και πολιτικές συγκεντρώσεις. Τίποτα περισσότερο. Όμως η τύχη  το έφερε να συναντηθούν οι δρόμοι μας σε κάποιες στιγμές, που γι’ αυτόν ίσως να πέρασαν απαρατήρητες, αλλά για μένα είχαν σημασία και έμειναν στη μνήμη μου. Γι’ αυτό και σήμερα τις επικαλούμαι.

Κ υ ρ ι ά κ ο ς Σ ι δ η ρ ό π ο υ λ ο ς

Θεωρώ προσωπική και ηθική υποχρέωση να πω δυο λόγια για έναν συναγωνιστή των προηγούμενων χρόνων, που έφυγε τόσο σύντομα και τόσο άδικα από τη ζωή. Αυτός είναι ο καθηγητής της Χημείας  Κ υ ρ ι ά κ ο ς      Σ ι δ η ρ ό π ο υ λ ο ς. Γεννήθηκε σε ένα χωριό  του νομού Κοζάνης. Περήφανος για την ποντιακή του καταγωγή και ενταγμένος στην Αριστερά. Στα χρόνια της δικτατορίας, με ιδιαίτερες δυσκολίες, σπούδασε στην Ιταλία, ενώ συγχρόνως εργαζόταν για να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη. Από την πρώτη στιγμή πολιτικά εντάχτηκε με την πλευρά της Ανανεωτικής Αριστεράς και με πλήρη αφοσίωση πρόσφερε αθόρυβα όλο του τον εαυτό για την εκπλήρωση των στόχων της.

Μ ι κ ρ ά κ ε ί μ ε ν α - Π ε ζ έ ς Σ κ έ ψ ε ι ς


1.     Α ν θ ρ ώ π ι ν ε ς   σ υ μ π ε ρ ι φ ο ρ έ ς    

 

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει.

 Το βλέμμα του στρέφεται στο διπλανό  και όταν δει κάτι διαφορετικό

 μέσα του γεννιέται πιεστική  η επιθυμία να το αποκτήσει κι αυτός.

Ο άνθρωπος είναι από τα πιο ζηλιάρικα ζώα που έχουν επιβιώσει στη φύση.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Οι νέοι και το χρέος της πολιτείας


Θα ήθελα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είμαι στο θέμα αυτό αισιόδοξος. Να πλημμυρίζω από θετική διάθεση κι αυτή να τη μεταλαμπαδεύω όπου μπορώ να επηρεάσω. Θα είναι μια ακόμα στοιχειώδης, αλλά οφειλόμενη, προσφορά μου στην κοινωνία που ζω. Αυτό είναι κάτι που πάντα είχα ως προσανατολισμό και καθήκον στη διάρκεια της ζωής μου. Αναφέρομαι στους νέους ανθρώπους της πατρίδας μας ελπίδα και προσμονή όλων μας για το μέλλον της. Εκεί έχουμε στηρίξει όλες τις ελπίδες, σ’ αυτούς κρέμονται όλες οι προσδοκίες μας. Άλλωστε δεν υπάρχει κι εναλλακτικός δρόμος.

Ποιήματα 1978


                   

 
                                                          Ε  σ  ύ

 Μυωπική

παρουσία

μυωπικά σύνορα ορίζουν

το πέρας των οριζόντων σου

 

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Τα περί χαμένης γενιάς Μια άλλη ματιά

Μερικοί είναι επιρρεπείς στις γενικεύσεις, στα αστήρικτα συμπεράσματα για καταστάσεις που δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν και αμέσως χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα στην αντιπολιτευτική φαρέτρα μερικών βιαστικών σχολιαστών μας. Τη μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω σε αυτά τα φαινόμενα είναι ότι αποτελούν συμπτώματα και εκδηλώσεις της ευκολίας- έως ανευθυνότητας- με την οποία ορισμένοι μετέχουν στα δρώμενα της ζωής στη κοινωνία μας.

Παρατήρηση

                   
            Διάβασα με την οφειλόμενη προσοχή στη στήλη «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ» της Μαρίας Κατσουνάκη στο σημερινό φύλλο της Καθημερινής με τον τίτλο «Ο κυρ Αντώνης, ο Κεμάλ και η σημαία» και μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Καλά εγώ ήμουν σε άλλο Ηρώδειο; Έχει κάθε δικαίωμα η ίδια να αισθάνθηκε αμηχανία κατά την έπαρση  κατά την έπαρση της Ελληνικής σημαίας, αλλά δεν ξέρω αν αυτή η αμηχανία ήταν γενικό αίσθημα των κερκίδων. Εγώ είδα θετική ανταπόκριση των θεατών στην πρωτοβουλία του Νιόνιου. Προσωπικά χειροκρότησα ενθέρμως, αλλά δε σηκώθηκα γιατί μου πονούσε η μέση.

Διονύσης Σαββόπουλος


(Χθες το βράδυ η ΝΕΤ έδειξε μαγνητοσκοπημένη την συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ηρώδειο, τη χρονιά που μας πέρασε. Είχα τη μεγάλη χαρά να είμαι οικογενειακώς εκεί την πρώτη μέρα κι ενθουσιασμένος μετά την επιστροφή στο σπίτι έγραψα κι ανέβασα στο τοίχο μου το παρακάτω κείμενο. Παρότι «κονσέρβα» με συγκίνησε πάλι και το αναβιώνω προς τιμή του δημιουργού)
Χθες ο Νιόνιος  μας χάρισε μια ονειρική βραδιά στο Ηρώδειο. Είχε ασφαλώς στέρεο υπέδαφος και γόνιμο σπόρο τα μαγικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά ο Σαββόπουλος έβαλε και την προσωπική του σφραγίδα και μάλιστα με πολλούς και δημιουργικούς τρόπους.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Το πρωσωπικό μου χάντικαπ

Στη νεώτερη γενιά που τώρα ενηλικιώνεται η γνώση  μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας θεωρείται δεδομένη. Γι αυτό φρόντισαν εγκαίρως γονείς και κράτος. Σχολείο, φροντιστήριο και επιπλέον κίνητρο η ανάγκη συμμετοχής στις δυνατότητες που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

Δύσκολα θα μπορείς να εντοπίσεις νέο που να μην μπορεί να συνομιλήσει μ’ έναν τουρίστα, να απαντήσει σε μια ερώτηση που έχει, να μην ακούει και καταλαβαίνει τους στίχους της κυρίαρχης μουσικής στην Αγγλική γλώσσα. Η κινητικότητα των πληθυσμών, η παγκοσμιοποίηση,  τα ΜΜΕ και η ακρόαση τους τον φέρνει σε επαφή ανά πάσα στιγμή με όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης. Και αυτό είναι ένα θετικό κέρδος.

Με τον καιρό μαθαίνεις

Την είχαν από νωρίς προειδοποιήσει. Αυτό να μην το κάνει ποτέ! Ε, λοιπόν, δεν φταίει η ίδια. Αν δεν της το απαγόρευαν έτσι απότομα κι αυταρχικά, ποτέ δεν θα το αποτολμούσε. Υπέκυψε στη ενδόμυχη περιέργεια από την οποία ταλανίζεται ο συνήθης άνθρωπος να γευτεί τον απαγορευμένο καρπό, το μήλο του παραδείσου.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

ΚΩΣΤΑΣ και ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΥΔΗΣ

Ήταν αδέλφια και σπουδαίοι μαθηματικοί. Ο Κώστας γεννήθηκε το 1909. Χρημάτισε επιμελητής στο Πανεπιστήμιο, στην έδρα του Νίκου Χατζηδάκη.* Μαζί με τον αδελφό του Γιάννη προς το τέλος της δεκαετίας του ’30 έχουν φροντιστήριο στην οδό Ιπποκράτους, που απευθύνεται σε φοιτητές και υποψηφίους των Ανωτάτων Σχολών
Ασχολήθηκαν ενεργά με τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής τους. Ο Κώστας Αυδής σκοτώθηκε στις μάχες των Δεκεμβριανών στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Σμολένσκη. Η κηδεία του μετατράπηκε σε συλλαλητήριο διαμαρτυρίας του λαού.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΝΑ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ

                              
Είναι ζευγάρι στη ζωή, σπουδαίοι και οι δυο μαθηματικοί. Μετά την απόλυσή τους από το δημόσιο με τα εκδικητικά ψηφίσματα Θ΄ και ΜΘ’, μετά τις περιπέτειες των εκτοπίσεων και εξοριών, περήφανοι και αταλάντευτοι, μόλις τους γίνεται μπορετό, αρχίζουν γύρω στο 1956 να εργάζονται στο φροντιστηριακό χώρο ανοίγοντας ένα μικρό αλλά φροντισμένο φροντιστήριο στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 15. Απευθύνονται κυρίως σε υποψηφίους του Πολυτεχνείου, αλλά και υποψηφίους για Πολυτεχνεία του εξωτερικού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΜΗΣ


 Ήταν ένας σπουδαίος και βαθειάς γνώσης μαθηματικός, δάσκαλος εκατοντάδων μαθητών και φοιτητών, άφησε αδρά τα ίχνη της διδακτικής του πορείας. Από νέος έδειξε το ταλέντο του στην επιστήμη των μαθηματικών. Είναι ο πρώτος που πήρε  το  βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρείας. Έλαβε μέρος στον αγώνα ενάντια στον Γερμανό κατακτητή προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης.

Μια σκληρή ανάμνηση

Ήταν η μέρα που έφτανε στον Πειραιά, με τρένο απ’ τη Θεσσαλονίκη, η σορός του δολοφονηθέντος βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Την εποχή εκείνη ήμουν φοιτητής. Τα ρούχα που διέθετα ήταν ασφυκτικά περιορισμένα κι έτυχε εκείνη την ημέρα να μην έχω καθαρό πουκάμισο. Έτσι δανείστηκα από τον συγκάτοικό μου μια μπλούζα. Αυτές που τότε έλεγαν μπλούζες κολλεγίου. Για πρώτη φορά φορούσα κάτι τέτοιο. Ήθελα να είμαι κάπως ντυμένος γιατί το απόγευμα προς το βράδυ η νεολαία της Αριστεράς οργάνωνε στον Πειραιά μια συγκέντρωση τιμής και σεβασμού κατά την άφιξη της σορού.