Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

« Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Ιστορία και οι άνθρωποι» 1ος τόμος (2η έκδοση)

                      Η παρουσίαση  του βιβλίου.

                        (Ξενοδοχείο Παρκ, 22 Μαρτίου 2008)
       « Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Ιστορία και οι άνθρωποι» 1ος τόμος
             Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι

Ό,τι ήταν να πω το λέω μέσα στο βιβλίο μου. Εδώ θέλω να κάνω δυο επισημάνσεις  και ν’ ανανεώσω μια υποχρέωση μου. Η πρώτη επισήμανση είναι δυο, κομβικές για τα φροντιστήρια και την ανάπτυξή τους, ημερομηνίες. Πρόκειται για τα έτη 1882 και 1926.

 Στην πρώτη ημερομηνία η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών- το μόνο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της εποχής- παίρνει δυο σημαντικές αποφάσεις.

 α) Καθιερώνει εξετάσεις για τα μαθήματα ανά έτος κι όχι μόνο στο τέλος, όπως μέχρι τότε γινόταν.

 β) Για να αποκτήσει ο φοιτητής πτυχίο μιας σχολής έπρεπε να εκπονήσει πάνω σ’ ένα θέμα «διδακτορική διατριβή»

 Αμέσως εμφανίζονται τα νομικά φροντιστήρια, τα φροντιστήρια χημείας, φαρμακολογίας κτλ για τους φοιτητές της Νομικής και της Ιατρικής, σχολές που συγκεντρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο. Ήδη υπάρχουν τα φροντιστήρια για τις «σκληρές» εξετάσεις, που γίνονται από νωρίτερα στις στρατιωτικές σχολές και το Πολυτεχνείο.

 Η δεύτερη ημερομηνία του 1926 αφορά πάλι το Πανεπιστήμιο και πιο συγκεκριμένα την απόφαση της συγκλήτου για την καθιέρωση και σ’ αυτό εισιτηρίων εξετάσεων. Θυμίζω ότι μέχρι τότε ο κάτοχος απολυτηρίου του γυμνασίου γραφόταν αυτοδικαίως στο Πανεπιστήμιο στη σχολή της δικής του επιλογής. Πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι το 80% των αποφοίτων γυμνασίου της εποχής, που συνεχίζουν τις σπουδές τους, προτιμούσαν το Πανεπιστήμιο.

 Η δεύτερη επισήμανση μου έχει να κάνει με το «ανακάτεμα άσχετων» εκ πρώτης όψεως θεμάτων. Όμως μια προσεκτικότερη ματιά θα αναδείξει την κόκκινη κλωστή, που ενώνει και συνδέει  όλα τα θέματα και τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ’ αυτό.

 Όλες οι ενότητες αναφέρονται σε ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά. Ευφάνταστους, ανήσυχους, δραστήριους με το προσόν της ανάληψης πρωτοβουλιών, με όραμα, με διάθεση προσφοράς, με ρίσκο κι όχι με την εφησύχαση πίσω από μια θέση θωρακισμένη με το προσόν της μονιμότητας. Αυτό το τονίζω ιδιαίτερα σήμερα που η κρατικιστική αντίληψη είναι κυρίαρχη στην κοινωνία μας.

 Εν είδει αποφθέγματος πάνω σ’ αυτό έχω να κάνω την εξής προσωπική τοποθέτηση: Στη χώρα εκείνη που η ιδιωτική πρωτοβουλία θεωρείται  περίπου ως αμάρτημα, η χώρα αυτή είναι καταδικασμένη να υποσιτίζεται υλικά και πνευματικά.

 Τέλος ανανεώνω και προφορικά τη δέσμευσή μου για την ολοκλήρωση της προσπάθειας με την έκδοση του δεύτερου τόμου που θα αναφέρεται στην μετακατοχική περίοδο. Ευχαριστώ, Λευτέρης Τσίλογλου.

  

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου