Οι νέοι και το χρέος της πολιτείας

Θα ήθελα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είμαι στο θέμα αυτό αισιόδοξος. Να πλημμυρίζω από θετική διάθεση κι αυτή να τη μεταλαμπαδεύω όπου μπορώ να επηρεάσω. Θα είναι μια ακόμα στοιχειώδης, αλλά οφειλόμενη, προσφορά μου στην κοινωνία που ζω. Αυτό είναι κάτι που πάντα είχα ως προσανατολισμό και καθήκον στη διάρκεια της ζωής μου. Αναφέρομαι στους νέους ανθρώπους της πατρίδας μας ελπίδα και προσμονή όλων μας για το μέλλον της. Εκεί έχουμε στηρίξει όλες τις ελπίδες, σ’ αυτούς κρέμονται όλες οι προσδοκίες μας. Άλλωστε δεν υπάρχει κι εναλλακτικός δρόμος.

 Συχνά διαβάζω στις εφημερίδες, ακούω στο ραδιόφωνο, βλέπω στην τηλεόραση περιπτώσεις νέων που έλαμψαν με μια διεθνή διάκριση, άλλοι που κάνουν επιχειρηματικά ανοίγματα, ρισκάρουν τα χρήματα της οικογένειας. Άλλοι να δίνουν τη μάχη να στήσουν μια γεωργική καλλιέργεια, να ρίχνουν μια νέα ιδέα σε μια χρήσιμη εφαρμογή..

 Ανοίγει η καρδιά μου με τέτοιες περιπτώσεις. Όταν ακούω μια επιτυχία ενός νέου στον οποιοδήποτε τομέα της οικονομικής, επιστημονικής, κοινωνικής κι αθλητικής ζωής διευρύνεται η χαραμάδα ελπίδας μέσα μου. Όμως δεν είναι μόνο αυτοί οι νέοι. Υπάρχουν κι εκείνοι που καταναλώνουν το χρόνο και τα λίγα λεφτά της οικογένειας δαπανώντας άκοπα ώρες στα καφενεία και τα μπαρ πιστεύοντας ότι η άξια γι αυτούς θέση εργασίας οφείλει εκείνη να τους συναντήσει.

Επειδή αυτό δε γίνεται, αναζητούνται υπεύθυνοι, που βέβαια δεν είναι οι ίδιοι. Γι ό,τι τους συμβαίνει φταίνε οι άλλοι. Η έλλειψη πείσματος και δράσης γεννάει με τη σειρά της αντικοινωνικές σκέψεις.  Αυτό με το χρόνο αποκτά το ιδεολογικό περίβλημα. Για όλα φταίει η άπονη εξουσία. Η τεμπελιά γεμίζει τον άνθρωπο με μια σειρά ελαττώματα ένα εκ των οποίων είναι η εσωτερική συσσώρευση θυμού που βαθμιαίως γίνεται μίσος και εκφράζεται τελικώς με μια μανία καταστροφής.

Βλέπω -με απέραντη θλίψη- την «μόδα» των τελευταίων ετών αρκετών νέων να καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Την ίδια στιγμή μέσα μου νιώθω την πληγή που δημιουργείται. Πρέπει καθαρά και με όλη την αυστηρότητα να τους ειπωθεί ότι πίσω από το πιο απλό πράγμα υπάρχει ενσωματωμένη αξία. Ο ιδρώτας, ο κόπος και η δημιουργικότητα κάποιων ανθρώπων, οι πρώτες ύλες. Όταν καταστρέφεται ένα πράγμα- δημόσιο ή ιδιωτικό μειώνεται ισόποσα ο Εθνικός πλούτος και άρα η ικανότητα των Αρχών να εφαρμόσουν τη δυνατή και αναγκαία κοινωνική πολιτική προς τους έχοντας ανάγκη βοήθειας. Σε τελική συνέπεια βοηθούν εκείνους που επιδιώκουν την ανωμαλία στη χώρα και τη διεύρυνση των υπαρχουσών ανισοτήτων στην κατανομή των αγαθών.

Βεβαίως τα προβλήματα δε λύνονται με τη θέσπιση αυστηρότερων ποινών στους παρανομούντες. Χρειάζεται η πατρική νουθεσία, η συμβουλή του δάσκαλου και η πίεση της κοινωνίας να περιοριστεί κατά το δυνατόν το φαινόμενο. Ας γίνει έντονη η κοινωνική απέχθεια σε τέτοια φαινόμενα. Με τα μάτια μου είδα τέτοιες άλογες καταστροφές κι όταν τόλμησα μια παρατήρηση, για τυχαίους λόγους, δεν υπήρξα και εγώ το επόμενο θύμα τους. Πώς  άνθρωπε μου μέσα σε τόσο νέες ψυχές εμφιλοχώρησε τόσο μίσος; Είναι μια οφειλή της κοινωνίας να ερμηνεύσει τις αιτίες και να πάρει τα μέτρα καταπολέμησης τους. Πάντως όποιες και να είναι οι αιτίες, το φαινόμενο πρέπει να εκλείψει…..