Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η γλυκιά ζήλια

                    
  Τι όμορφη εικόνα! Βλέπεις- στο διάβα σου- νέους γεμάτους όρεξη για ζωή και δημιουργία, δεσποινίδες χαριτωμένες και δυναμικές. Να είναι όλοι γεμάτοι με  αυτοπεποίθηση. Αποφασισμένοι να δώσουν αισιόδοξα τη μάχη της ζωής. Έμπλεοι δυνάμεων. Με όνειρα γλυκά κι όμορφες φιλοδοξίες. Ορμή κι αποφασιστικότητα.

  Εσύ, ίσως ξέρεις, ότι οι περισσότεροι θα φάνε στην πορεία τα μούτρα τους και θα κηδέψουν σιωπηλά πολλά από αυτά τα φιλόδοξα όνειρά τους. Όχι, βεβαίως ότι το εύχεσαι. Απλώς το ξέρεις!  Παρ’ όλα αυτά, κυρίαρχο αίσθημα μέσα σου γι αυτούς είναι το αίσθημα της ζήλειας.

 Και τι δεν θα έδινα να βρισκόμουν κι εγώ στη θέση τους! Δε με νοιάζει.  Ας φάω, για μια ακόμα φορά, στη μάπα όλη τη διάψευση. Ας σκοντάψω πάνω στα σκληρά βράχια της άπονης πραγματικότητας. Θα είναι όμως λίγο να νιώσω την εσωτερική δύναμη που η φύση προικίζει τον νέο άνθρωπο; Να δω από την αρχή της βιολογικές μου λειτουργίες στις αρχικές τους δυνατότητες;  Η αλήθεια πρέπει να λέγεται χωρίς ντροπή κι αναστολές!!

 Τι απομένει, λοιπόν; Τον υπόλοιπο βίο της ζωής ημών ας τον κρατήσουμε αξιοπρεπή, χωρίς μεμψιμοιρίες και παράπονα. Ας μην ζηλέψουμε τα νιάτα που με δύναμη προχωράνε μπροστά, αδιαφορώντας κι αγνοώντας τη δική σου παρουσία. Είναι η σειρά τους να γευτούν τις χαρές, αλλά και τα βάσανα της ζωής. Ό,τι έζησες, έζησες. Ό,τι πρόλαβες, πρόλαβες! Κάτσε τώρα στη γωνιά σου κι ανέμενε το τέλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου