Οι ψευδαισθήσεις συνεχίζονται...

Οι ψευδαισθήσεις συνεχίζονται ακάθεκτες λες και τίποτα δε συνέβη. Φαίνεται πως τις αισθήσεις τις αφήσαμε στο σπίτι και το μυαλό μας το πουλήσαμε  στην πρώτη λαϊκή αγορά που συναντήσαμε. Σαν τις αθώες έξη παρθένες του Ευαγγελίου, που  πιάστηκαν απροετοίμαστες στις εξελίξεις. Η χώρα μας βρέθηκε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού και μερικοί αντί να στοιχηθούν στο αναγκαίο εθνικό μέτωπο της σωτηρίας της, κάνουν τα πάντα να φρενάρουν τα έστω ισχνά σημάδια βελτίωσης. Δεν αναφέρομαι καθόλου τους λίγους εκείνους που εύχονται κι απεργάζονται την ολική καταστροφή. Τι να κάνουμε; Κάθε χώρα έχει τους Εφιάλτες της. Εμείς δεν μπορούσαμε  να είμαστε η εξαίρεση

Οι συγκρίσεις που γίνονται για τη σημερινή οικονομική κατάσταση είναι με την εικονική πραγματικότητα που ζούσαμε πριν την κρίση, όπου καταναλώναμε χρήματα των μελλοντικών γενεών, δανειζόμενοι χωρίς ευθύνη και τα οποία σκορπίζονταν στους τέσσερις ανέμους. Σας θυμίζω ότι και τότε η γραμμή ενίων προοδευτικών κομμάτων μίλαγε για «πολιτική αυστηρής λιτότητας».

 Σ’ αυτήν την κατάσταση της ασωτίας, τη μεγαλύτερη των ευθυνών  έχουν βεβαίως τα κυβερνητικά κόμματα εξουσίας, που έπαιρναν τις αποφάσεις. Όμως και οι υπόλοιποι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Οι αριθμοί ήταν εύγλωττοι και μπροστά στα μάτια μας, αλλά στα κακά πράγματα κλείνουμε τα μάτια. Ανθρώπινο στοιχείο θα πούνε κάποιοι. Έστω! Μα τώρα εκείνη την εποχή πρέπει να την ξεχάσουμε και να προσαρμοστούμε στα πραγματικά μεγέθη που αντιστοιχούν στη χώρα μας.

Θέλω - με αυτήν την ευκαιρία - να μιλήσω για τις αδιάκοπες παραινέσεις μερικών να ξεσηκωθούμε, να αφήσουμε τους καναπέδες και να πλημμυρίσουμε τους δρόμους, να κάνουμε διαρκή και παρατεταμένη απεργία λες κι ότι αυτά είναι το πασπαρτού που θα μας βγάλει απ’ την κρίση. Κατηγορούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, που δεν ευθυγραμμίζεται με τις προθέσεις τους μη αντιλαμβανόμενοι ότι μπορεί να έχουν περισσότερο μυαλό κι ευθύνη από τους ίδιους

Καλά είναι τόσο δύσκολο να γίνει κτήμα κάποιου ότι αυτές οι «μορφές πάλης» στη σημερινή φάση αντί να διευκολύνουν τα πράγματα τα δυσκολεύουν; Αναρωτιέμαι πόσοι από τους σημερινούς ανέργους οφείλουν αυτή την ιδιότητα στο κλείσιμο των δρόμων, στις καταλήψεις, στις εγκληματικές καταστροφές, στις  αλλεπάλληλες αναβολές  και όλες τις  συναφείς ενέργειες. Δεν είναι η τεμπελιά, δεν είναι ο φόβος. Είναι στάση που υπαγορεύεται από τη κοινή λογική.

Πρέπει να γίνει μια άρδην αλλαγή νοοτροπίας. Η χώρα θα χρειαστεί χρόνο για να ξεπεράσει την κρίση. Χρειάζεται να εστιάσουμε την προσπάθειά μας στην ανάγκη να παραχθεί στη χώρα νέος πλούτος. Βασικός όρος είναι να γίνουν επενδύσεις, να ανοίξουν πάλι θέσεις εργασίας. Όμως ποιος σώφρων κεφαλαιούχος, που σίγουρα επιθυμεί το κέρδος, θα διακινδυνεύσει να χρηματοδοτήσει μια νέα επιχείρηση κάτω από αυτές τις συνθήκες; Δυστυχώς το κράτος δεν έχει λεφτά για αυτή τη δουλειά.

 Έτσι,  σημαντικό ρόλο στη σημερινή φάση δεν είναι ο κεντρικός σχεδιασμός, αλλά  η δουλειά του μυρμηγκιού από τον καθένα μας σε ατομική βάση, από μικρές φιλόδοξες ομάδες, να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα μας κυρίως στην αγροτική παραγωγή, στις υποδομές του τουρισμού και στον τομέα των υπηρεσιών. Το κράτος εκείνο που τώρα μπορεί είναι να διευκολύνει με νομικές παρεμβάσεις όλες αυτές τις πρωτοβουλίες