Η Β ι έ ν ν η

Δε φημίζομαι ως ταξιδευτής. Γνωρίζω όμως ανθρώπους, που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή από χόμπι έχουν αλωνίσει τον κόσμο. Εγώ έζησα μέτριες καταστάσεις κι άρχισα μεγάλος.  Εδώ θέλω να καταθέσω την προσωπική μου εντύπωση από μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που αγαπώ για πολλούς λόγους που θα εξηγήσω στη πορεία. Από τις μετρημένες ευρωπαϊκές που έχω επισκεφθεί τις καλύτερες αναμνήσεις μεταφέρω από τη γλυκιά Βιέννη. Έτυχε να την επισκεφθώ δυο φορές.

 Η πρώτη φορά ήταν τον Αύγουστο του 1999, την εποχή που ακόμα γέμιζε η φούσκα του χρηματιστηρίου και δημιουργούσε απατηλές προσδοκίες σε πολλούς συμπατριώτες μας ότι χωρίς κόπο και σε σύντομο χρόνο θα γίνουν πλούσιοι.

Κι εγώ μπήκα στον πειρασμό κι έγινα «παίκτης». Με το φανατισμό που χαρακτηρίζει όλες τις απασχολήσεις μου. Κι ήρθε η μέρα που η EUROBANK αγόρασε την Εργασίας με ισχυρό premium για αυτούς που είχαν μετοχές της Εργασίας. Έτσι με αυτό το άκοπο κέρδος είπα στις γυναίκες μου- γυναίκα και κόρη- να πάμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Το φροντιστήριο έκανε κι αυτό διακοπές.

 Η γυναίκα μου διάλεξε τον προορισμό. Μ’ ένα γραφείο ταξιδιών βρεθήκαμε στην Βιέννη. Τότε έφερα στη μνήμη μου παλαιά διαβάσματα για την πόλη και τους Έλληνες, που έζησαν σ’ αυτήν την πόλη

Ο Ρήγας Βελεστινλής, Ο Άνθιμος Γαζής, ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Πολυζώης Κοντός, ο Χριστόφορος Περραιβός κ.α

Τα Ελληνικά τυπογραφεία του Γεωργίου Βεντότη, των Αδελφών Μαρκίδων Πούλιου.

Τις πρώτες Ελληνικές εφημερίδες «Εφημερίς» και «Ελληνικός Τηλέγραφος».

Τα περιοδικά «Ερμής ο Λόγιος» και «Καλλιόπη»

Έμποροι, τραπεζίτες, βαρώνοι, βουλευτές, σπουδαίοι παράγοντες όπως ο Νικόλαος Δούμπας, ο Θεόδωρος Καραγιάννης, πρόγονος του διάσημου Μαέστρου Φον Καραγιάν, οι  Γεώργιος και Σίμων Σίνας, που μεταξύ των άλλων χρηματοδότησαν την ανέγερση του Αστεροσκοπείου και της Ακαδημίας στην Αθήνα, κ .α

Σ’ αυτό το ταξίδι ακολουθήσαμε το πρόγραμμα κυρίως που είχε ρυθμίσει το πρακτορείο

Εκείνα που θέλω να αναφέρω είναι η επίσκεψη στην οδό Ελλήνων και το ναό του Αγίου Γεωργίου, έδρα της πανίσχυρης κοινότητας των Ελλήνων τον 19^ο αιώνα. Την επίσκεψη στο Θερινό Ανάκτορο των Αψβούργων ( Σενμπρούν ), τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και την επίσκεψη στο Δάσος Μάγερλινγκ, γνωστό από την τραγική ιστορία της αυτοκτονίας του διαδόχου της Αυστροουγγαρίας. .

Το ταξίδι είχε και επισκέψεις σε άλλες πόλεις, όπως το Σάλτσμπουργκ, το Ίνσμπρουκ κι ένα πολυτελές χειμερινό θέρετρο που δε θυμάμαι τ’ όνομά του

Στην πατρίδα του Μότσαρτ υπήρξε η εξής ευτυχής σύμπτωση. Ήταν η μέρα της ολικής έκλειψης του ήλιου που έγινε μπαίνοντας στην πόλη. Εκεί είδαμε μια αξέχαστη εικόνα. Οι διαμορφωμένες κεκλιμένες όχθες του ποταμού είχαν γεμάτες με ανθρώπους που ανάμεναν το γεγονός. Πράγματι για ένα μικρό διάστημα επικράτησε σκοτεινή νύχτα κι ο κόσμος που είχε προμηθευθεί έγκαιρα κεριά τ’ άναψε. Ένας ποταμός από κεριά αναμμένα έδιναν μια εικόνα ιδιαίτερα ρομαντική που σιγά-σιγά άρχισε να υποχωρεί από το φως του ήλιου που πάλι επανερχόταν.

Το δεύτερο ταξίδι έγινε στις αρχές του Δεκεμβρίου του 2008 και οργανώθηκε από την παρέα μας. Νίκος και Φρόσω Κιάου, Νίκος και Τέτα Γαλανοπούλου, Ο αλησμόνητος Νίκος Τσιώκας και η γυναίκα του Ελένη, το ζευγάρι απ’ τη Θεσσαλονίκη Νίκος και η Ζώγια Παπαμίχου, η Ντόρα κι εγώ. Η εργασία στο φροντιστήριο είχε τελειώσει και ανήκα πια στη χορεία των συνταξιούχων με ελεύθερο επιτέλους χρόνο

Επίσκεψη στα μουσεία, δυο φορές σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής (Muzikverein) που χτίστηκε σχεδόν αποκλειστικά με χρήματα της Ελληνικής καταγωγής οικογένειας Σέργιου και Νικόλαου Δούμπα. Γι αυτό κι ο δρόμος μπροστά από το μέγαρο φέρει το όνομά τους ( Dumbasstrasse ). Μια φορά με τη συμμετοχή της υπέροχης παιδικής χορωδίας της Βιέννης και την άλλη με έργα των Στράους.

Όταν πήγαμε στο Central Cafe ο πιανίστας ακούγοντας τις φωνές μας έπαιξε «Τα παιδιά του Πειραιά» εισπράττοντας τα θορυβώδη χειροκροτήματά μας. Δοκιμάσαμε τη φημισμένη τούρτα Sacher  και επισκεφτήκαμε το σπίτι- μουσείο του Φρόιντ. Στο σημείο αυτό αξίζει να πω την εμπειρία μας από τον καφέ που ήπιαμε στο διπλανό ακριβώς σπίτι. Ένα αστικό δίπατο κτήριο, που η ιδιοκτήτρια- κάποιας ηλικίας- το είχε μετατρέψει, για βιοποριστικούς μάλλον λόγους και σε καφέ. Το σαλόνι με την πολυτελή διακόσμηση και τα παλαιά υπέροχα έπιπλα. Η ίδια ντυμένη με ιδιαίτερη προσοχή και κομψότητα, με το ψηλό τακούνι και τη φυσική ευγένεια μας ετοίμασε τους καφέδες που συνοδεύονταν από διαφόρων ειδών σπιτικά κουλουράκια και σοκολατάκια, με απαλή συνοδεία μουσικής του Μότσαρτ και χρέωση όσο το κρύο κι απρόσωπο σερβίρισμα στην Αθήνα.

Με το τραμ πήγαμε στις όχθες του Δούναβη. Ήταν 6 Δεκ. του Αγίου Νικολάου και 4 από την παρέα γιορτάζανε. Μας είχαν συστήσει μια παραδοσιακή ταβέρνα κοντά εκεί και θα πηγαίναμε για γιορταστικό γεύμα. Επειδή ήταν νωρίς κάναμε περίπατο στην όχθη του Δούναβη. Ο καιρός ήταν λίγο βροχερός αλλά εμείς απτόητοι. Ξαφνικά μπροστά μας σταμάτησε ένας βιαστικός σκαραβαίος με άντρα οδηγό και δίπλα μια γυναίκα, που αργότερα μάθαμε ότι είναι η μητέρα του. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο ο οδηγός είδαμε ότι είναι ένας δίμετρος επιβλητικός τριαντάρης, που επίσης βιαστικά φόρεσε ένα μαύρο άμφιο. Περίεργοι τον ρωτήσαμε τι είναι. Μας είπε ότι παίζει τον Σάντα Κλάους και σε λίγο θα καταφθάσει ένα ποταμόπλοιο γεμάτο με μικρά παιδιά. Από το πορτ μπαγκάζ έβγαλε ένα μικρό τσουβάλι με δώρα.

«Τόσα μόνο;» Χαμογέλασε

«Τα άλλα είναι στο πλοίο»

Σε δυο λεφτά ακούστηκαν χαρούμενα ξεφωνητά παιδιών. Το πλοίο έπιασε την όχθη και ανέβηκε ο Σάντα Κλάους  εν μέσω ζητωκραυγών, που συνεχίστηκαν για μας. Μας είχε προειδοποιήσει

«Θα πω ότι είστε βοηθοί μου !»

Η ατμόσφαιρα της πόλης παντού εορταστική. Στις πλατείες υπαίθρια περίπτερα, καρουζέλ, φαγάδικα, το ζεστό κρασί Gluhwein. Μας έχουν μείνει  οι κούπες. με την εικόνα του εθνικού τους ήρωα, του Μότσαρτ.

Όμορφη Βιέννη! Ευχαρίστως ξαναπήγαινα