Η αϋπνία

                                           
Με τον ύπνο δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις. Αυτή ήταν η εντύπωση του. Οι σκέψεις που τριβέλιζαν αδιάκοπα το μυαλό του δεν τον άφηναν λεπτό ήσυχο. Για να υπερνικήσει αυτό το ελάττωμα χρησιμοποίησε όλες τις παραδοσιακές μεθόδους.

 Όπως, για παράδειγμα:  Ηρεμία φίλε μου, μέτρα προβατάκια, πιες πριν ένα ποτήρι γάλα  και τόσα άλλα παραδοσιακά τεχνάσματα. Όμως το αποτέλεσμα ήταν τζίφος! Συνεχές στριφογύρισμα πάνω στο κρεβάτι, αλλαγή θέσης, μαξιλαριών. Ό  ύπνος δεν ερχόταν με τίποτα. Αναβάθμισε τις παρεμβάσεις του. Άρχισε από τα ελαφρά ηρεμιστικά φάρμακα, μετά αύξησε τη δόση τους. Συνέχισε με καθαρά υπνωτικά, χωρίς και πάλι  κανένα αποτέλεσμα. Έχασε κάθε ελπίδα και το πήρε πια απόφαση.

    - Είμαι καταδικασμένος, είπε, να είμαι συνεχώς ξύπνιος.

   Ήταν πια ένα ερείπιο, οι δυνάμεις του είχαν περιοριστεί, οι αντοχές  ήταν κοντά στο λιποθυμικό όριο. Ο γιατρός είχε σηκώσει τα χέρια.

   - Το πρόβλημα είναι δικό σου και είναι ψυχολογικό. Να το ξέρεις! Πρέπει να το λύσεις από μόνος σου!

      Μέσα στο αδιέξοδό του  κάθισε να σκεφτεί το πρόβλημά  από μηδενική βάση. Τι έφταιγε μ’ αυτόν; Τι έκανε ή τι δεν έκανε σε σχέση με τις συνηθισμένες πράξεις των άλλων ανθρώπων. Σε τι ήταν υπερβολικός και σε τι υστερούσε; Πότε αυτό άρχισε να τον βασανίζει; Η πρώτη του διαπίστωση ήταν ότι παλαιότερα το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο. Αυξήθηκε προϊόντος του χρόνου. Μήπως ήταν συνέπεια του γεγονότος ότι μεγάλωνε; Γιατί τότε το ίδιο φαινόμενο δεν εμφανιζόταν και στους άλλους ανθρώπους; Το συμπέρασμα ήταν να αναζητήσει τη λύση στη μνήμη του.  Συνέβη ενδιάμεσα στο διάβα της ζωής του κάτι το εξαιρετικό, κάτι το ιδιαίτερο; Δεν εύρισκε κάποιο συμβάν. Τα συνήθη σ’ όλους τους ανθρώπους περιστατικά

  .  Αν ήταν θρησκευόμενος, που δεν ήταν, θα έβαζε το ερώτημα μήπως είναι η θεϊκή τιμωρία για τα αμαρτήματά του, που δε μπορούσε όμως να προσδιορίσει ποια είναι, αλλά ο Θεός που όλα τα βλέπει όλα και τα παρακολουθεί σίγουρα θα ήξερε καλύτερα από αυτόν. Μήπως λοιπόν το κύμα των τύψεων άγνωστων ανομημάτων τον είχε περικυκλώσει από όλες τις μπάντες και τον τυραγνούσε χωρίς έλεος. Στο τέλος κατέληξε ότι είναι μάλλον χαρακτηριστικό ιδίωμα της ιδιοσυγκρασίας του, κάτι που μεταφέρει από τους γεννήτορές του με το DNA του.

      Αλλά όμως πως μπορεί να καταπολεμήσει το αίσθημα της πλήρους εξάντλησης, που τον έχει κατακυριεύσει, ως συνέπεια της συνεχιζόμενης αγρύπνιας του; Τι πρέπει να κάνει για ν’ αποκτήσει φυσιολογική ζωή, να ζει τις μικρές χαρές της γλυκιάς καθημερινότητας.

  Τώρα γλιστρούσε μέρα με τη μέρα στην απομόνωση. Έπρεπε ν’ αντιδράσει, να πάει κόντρα στην κατηφόρα που είχε πάρει, ν’ αγνοήσει κατά το δυνατόν το αίσθημα της αδυναμίας που τον κατέτρεχε.   Αυτό αποπειράθηκε να κάνει με πείσμα, με επιμονή και υπομονή, δίνοντας συνεχώς κουράγιο στον εαυτό του.

  Όλα τα πράγματα όμως έχουν το όριό τους. Δεν είναι μόνο θέμα προθέσεων, είναι και θέμα αντικειμενικών νομοτελειών. Ειπώθηκε πως εκεί που υπάρχει ένα «θέλω», υπάρχει κι ένα «μπορώ». Ναι, αλλά όλα είναι σχετικά. Είναι γεγονός πως η θέληση μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά μην είμαστε και υπερβολικοί. Στην περίπτωσή του χρειαζόταν κάτι περισσότερο από θαύμα. Έτσι στη πορεία σκόνταψε, γονάτισε και παραιτήθηκε της προσπάθειας.

    Αποφάσισε να αφεθεί, έστω κι αν καταντήσει φυτό, ένα απόβλητο της ζωής και της κοινωνίας. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και αφέθηκε πλήρως.

   - Αϊ στο διάολο ας πεθάνω! Ο θάνατος θα είναι λύτρωση για μένα, είπε

    Άπαξ και το αποφάσισε και δε παίδευε πλέον το μυαλό του με το πρόβλημα συνέβη το θαύμα. Κάποια στιγμή χάθηκε, έπεσε σ’ ένα βαθύ ανακουφιστικό και λυτρωτικό ύπνο. Μια ολόκληρη μέρα κοιμόταν χωρίς διάλειμμα και αυτό θα συνεχιζόταν αν οι φυσικές ανάγκες δεν τον υποχρέωναν να ξυπνήσει. Η φούσκα του θα έσπαγε και μια ξεχασμένη όρεξη για φαγητό τον υποχρέωσε να φάει ό,τι πρόχειρο βρισκόταν μέσα στο ψυγείο του. Το μικρό διάλειμμα ανεφοδιασμού ήταν αρκετό. Αμέσως ξανάπεσε στο κρεβάτι λες σε λήθαργο για πολλές ακόμα ώρες. Όταν ξύπνησε για δεύτερη φορά ένιωθε ανάλαφρος ξεκούραστος, αναγεννημένος.

   - Ώρα να επιστρέψω στη ζωή, είπε.

   Και αυτό έκανε.

  Το ηθικό δίδαγμα που έβγαλε από αυτή την εμπειρία ήταν όσο πιλατεύεις ένα πρόβλημα τόσο πιο πολύπλοκο καταντάει. Τόσο πιο περίπλοκο γίνεται. Άσε τη ζωή μόνη της και τον πανδαμάτορα  χρόνο να δώσει τη λύση. Οι επιστήμονες λένε: Η φύση απεχθάνεται το κενό. Ο ανθρώπινος οργανισμός απεχθάνεται το περιπεπλεγμένο. το μυαλό του ανθρώπου αποφεύγει το μπέρδεμα και την ανακατωσούρα. Ανακουφίζεται όταν κάνει παρέα με το απλό, το ευθύγραμμο, το συνηθισμένο. Χωρίς φιοριτούρες και τερτίπια, χωρίς κόλπα και τεχνάσματα, που διάφοροι ισχυρίζονται πως είναι απαραίτητα.

 

                   Φεβρουάριος 2009