Οι καπάτσοι

                     
                              
  Είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που με το ειδικό βάρος τους επηρεάζουν, δυσανάλογα με τον αριθμό της, τη ζωή της χώρας απ’ όλες τις πλευρές. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η «σταθερότητα», η αταλάντευτη εμμονή στις «αρχές» τους ή σ’ αυτό που εκείνοι ονομάζουν «πιστεύω» τους.  Τους ακούς να λένε:

    « Εμείς είμαστε σταθεροί, πιστεύουμε κι ευθυγραμμιζόμαστε πάντοτε με τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία. Τώρα, αν αυτοί κάθε τόσο αλλάζουν υπαίτιοι δεν είμαστε εμείς. Οι δημοκρατικές διαδικασίες το επιβάλλουν. Είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Όμως, άνθρωπέ μου, ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτοί έχουν την εξουσία, αυτοί αποφασίζουν. Αυτοί ρυθμίζουν πως θα μοιράζουν οι δαπάνες κι εμείς δεν γίνεται να απουσιάζουμε από αυτό το πανηγύρι. Δεν είμαστε ουρανοβάτες κι ουτοπιστές, είμαστε άνθρωποι της ζωής, προσγειωμένοι. Δεν είναι μέσα στα πλαίσια του νόμου να υπερασπίζεσαι το συμφέρον σου; Δεν είναι μια ένδειξη αυτό των ειδικών ικανοτήτων που διαθέτουμε; Νομίζεις ότι όλοι μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά; Δεν είναι έτσι, αγαπητέ μου! Το μεροκάματο που βγάζουμε είναι η λογική αμοιβή της προσφοράς μας στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε θέλεις να στο πω κι αλλιώς; Όλοι θ’ ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μας, αλλά δεν έχουν τα κότσια και την ικανότητα να τη διεκδικήσουν. Ξέρεις σε πόσα στόματα πρέπει να μοιράζουμε μερίδιο; Τα τσακάλια που βρίσκονται στις κατάλληλες θέσεις είναι αχόρταγα. Θεώρησέ το λοιπόν σαν μια διαδικασία αναδιανομής του πλούτου».

   Αυτά μπορεί να μη λέγονται αριστερά και δεξιά με φωναχτό τρόπο, όμως αυτό είναι το περίγραμμα των σκέψεών τους. Έτσι δίνουν άφεση αμαρτιών στις δειλές εσωτερικές φωνές που καμιά φορά ψιθυριστά μπορεί να φτάνουν εκεί. Όχι! Όχι!  Προσφέρουν κοινωνικό έργο, επιτελούν το καθήκον τους απέναντι στη χώρα και το λαό της, ακολουθούν τη μοίρα τους.

     Για να δώσουμε το πραγματικό ζουμί της αντίληψής τους, ας κάνουμε την εξής παρομοίωση.  Το κράτος είναι ένας ζωντανός οργανισμός με ζωή, χυμούς κι άλλα χρήσιμα συστατικά. Αυτοί, από έναν αντικειμενικό τρίτο παρατηρητή, είναι τα παρασιτικά εκείνα σκουλήκια, που έχουν κολλήσει πάνω στο δέρμα του και ρουφάνε τους χυμούς. Βδέλλες που απομυζούν το αίμα του και συμβάλλουν στην πασίδηλη αρρώστια  κι αδυναμία του. Αυτό δεν είναι κράτος που καθοδηγεί, αλλά οργανισμός που άγεται και φέρεται από μερικούς τέτοιους τυχοδιώκτες, που αποκλειστικό κίνητρο των ενεργειών τους έχουν το προσωπικό τους συμφέρον. Το κράτος είναι άρρωστο, βαρίδι στο λαιμό της πατρίδας μας κι αν εγκαίρως δεν αλλάξουν τα πράγματα θα παρασύρει όλους στην καταστροφή.

  Οι επιπτώσεις του κακού δεν σταματούν εδώ. Με την οικονομική άνεση που τα διάφορα τρωκτικά στην πορεία αποκτούν, μπορούν με πολυποίκιλους τρόπους να επηρεάζουν στη συνέχεια την πολιτική κι οικονομική ζωή της χώρας, να στρεβλώνουν καταστάσεις, να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο κι αντίστροφα. Στη συνέχεια αναπτύσσουν κι ένα επίχρισμα καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων με την υστερόβουλη διάθεση να μπουν με το σπαθί τους στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας. Ταξιδεύουν, αποκτούν τις αντίστοιχες εμπειρίες και σε λίγο καιρό έχουν πείσει τον κύκλο τους κι ίσως τους εαυτούς τους ότι είναι από αριστοκρατική γενιά από πάππου προς πάππον.

  Η ύπαρξή τους είναι σύμπτωμα της αρρώστιας που σαν αντίληψη είναι κυρίαρχη στη χώρα. Όλοι από το απρόσωπο κράτος περιμένουν να λύσει κάθε πρόβλημα. Από ρυθμιστικός παράγοντας γίνεται ο βρόχος που τελικά θα μας πνίξει όλους.

 

 

                         Ιούνιος 2009