Η τσουκνίδα κι η μολόχα

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά δεν φημιζόμασταν δα για ήσυχα κι ήρεμα πλάσματα. Οι γειτονιές της συνοικίας μας απαιτούσαν σκληραγωγημένα άτομα και έτοιμα ν’ αντέξουν τις κακουχίες και τις προκλήσεις, που συχνά εμφανίζονταν. Πρόσθεσε επιπλέον τις ελλείψεις των βασικών αγαθών σε τροφή και ένδυση. Ξυπόλητοι με κοντά παντελονάκια με τιράντες απ’ το ίδιο ύφασμα κι ένα φανελάκι. Αυτή ήταν η καλοκαιρινή μας αμφίεση.

Στη συνοικία δεν υπήρχαν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, ούτε τα πέτρινα μονοπάτια των ορεινών χωριών. Χώμα και πέτρες, ήταν που τις βροχερές ημέρες γίνονταν λάσπη. Άδεια οικόπεδα κι αλάνες μεγάλες, με κάθε είδους αγριόχορτα γεμάτες. Κι όμως, έτσι με γυμνά τα πόδια ήμασταν σε συνεχές τρεχαλητό, με τις πατούσες επίσης σκληραγωγημένες για ν’ αντέχουν.

Δυο μόνο φορές θυμάμαι μου συνέβη το εξής παράξενο πράγμα. Ολόκληρη η φτέρνα άρχιζε να πονάει κι ένιωθα σαν να μαζεύει εσωτερικά πύον. Τότε για μερικές μέρες υπήρχε ένα κράτημα στο τρεχαλητό και μόνο οι αναγκαίες μετακινήσεις γίνονταν με τις μύτες των ποδιών. Κάποια στιγμή, λες και το φαινόμενο ωρίμαζε, όλη η παχιά επιδερμίδα εύκολα αποσπόταν από το πόδι σαν άχρηστο και περιττό υλικό. Για να έχετε μια ιδέα του γεγονότος αυτό που αφαιρούνταν ήταν σαν τα πρόσθετα επιθέματα που βάζουμε, για ορθοπεδικούς λόγους σήμερα, στο εσωτερικό των υποδημάτων.

Μετά χρειαζόταν κάποιος χρόνος η νέα επιδερμίδα να συνηθίσει το σκληρό χώμα. Θυμάμαι δυο φορές μόνο γιατί αργότερα προμηθεύτηκα παπούτσια. Απλώς για την ιστορία αναφέρω ότι υα πρώτα ήταν ένα ζευγάρι ΕΛΒΙΕΛΑ, που χρειάστηκε για τις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς στο σχολείο. Θυμάται κανείς σας το στουπέτσι με το οποίο τα βάφαμε, όταν λερώνονταν και γίνονταν σαν καινούρια;

Όλα τα προηγούμενα τα είπα για να υπενθυμίσω το εξής αξιοσημείωτο γεγονός. Στα αγριόχορτα που ευδοκιμούσαν στις αλάνες κυριαρχούσαν οι τσουκνίδες. Το τρίψιμο της τσουκνίδας με το γυμνό καλάμι του ποδιού δημιουργούσε ένα έντονο τσούξιμο (κνησμό). Ε! λοιπόν δίπλα στις τσουκνίδες υπήρχαν κι άφθονες μολόχες. Το έτερο ήμισυ της τσουκνίδας, το αντίδοτο! Αν στο ερεθισμένο δέρμα έτριβες φύλλα μολόχας η ενόχληση μετριαζόταν αισθητά

Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή η σωτήρια συνύπαρξη; Αυτός που πιστεύει στη θεϊκή δημιουργία θα ισχυριστεί ότι φρόντισε ο σοφός δημιουργός γι αυτό. Αλλά ο σκεπτικιστής θα αντιτείνει: «Γιατί έφτιαξε τότε την τσουκνίδα;» Ένα από τα αιώνια κι αναπάντητα ερωτήματα, που η λύση τους δεν μπορεί να αναζητηθεί μέσω της λογικής, αλλά με την παραδοχή. Πιστεύεις ή δεν πιστεύεις

                                                                21.2.13