Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Ο χαμένος χρόνος

             
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το θέμα κι έχουν σε κείμενα καταγραφεί ποικίλες απόψεις και πληθώρα ενδεχομένων. Κι όμως! Παρά την επίμονη κι αγωνιώδη αναζήτηση λύσης το ερώτημα μέσα μου παραμένει ακέραιο κι αναπάντητο.

  Τι είναι χαμένος χρόνος;

 Ο κύκλος της ζωής ενός ανθρώπου βεβαίως είναι αμελητέος μες στην αιωνιότητα, αλλά ιδωμένος στο μικρόκοσμο του καθενός, τα συνήθη χρόνια ζωής του μπορεί να φαντάζουν αρκετά έως ατέλειωτα. Πώς μπορεί αυτός ν’ «αξιοποιήσει» αυτό το «σύντομο πέρασμα»;

  Μια στάση είναι να ζεις έντονα αναζητώντας αδιακόπως εμπειρίες, επιδιώκοντας συνεχώς γνωριμίες με νέους ανθρώπους, ταξιδεύοντας σε καινούργιους τόπους, δοκιμάζοντας άγνωστες γεύσεις, νιώθοντας πρωτόγνωρα αισθήματα. Έτσι ώστε να μην αφήνεις λεπτό να πηγαίνει «χαμένο», χωρίς καμιά στιγμή που να μην τη γεμίζεις από μια ασχολία, από μια κίνηση. Είναι η πραγμάτωση της γνωστής παραίνεσης που λέει:

 « Ζήσε την κάθε μέρα λες κι είναι η τελευταία»

 Όμως το ερώτημα μπαίνει από μόνο του. Αυτό το ασταμάτητο κυνηγητό είναι λύση; Αναρωτιέσαι εύλογα αν μια τέτοια στάση αφήνει χρόνο για μια ανάσα, μια ενδοσκόπηση, ένα διάλειμμα για  συναγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων. Μέσα σ’ αυτό το αέναο κυνηγητό προλαβαίνεις άραγε να αφομοιώνεις τις γνώσεις και τα συναισθήματα; Είναι ερωτήματα που πολλές φορές δεν έχουν αυτονόητες απαντήσεις.

 Υπάρχει εναλλακτική λύση; Δεύτερος άλλος δρόμος; Σίγουρα πρέπει να υπάρχει γιατί τότε αλίμονο!  Πάμε το συλλογισμό στην άλλη άκρη. Μια άλλη στάση περιλαμβάνει το χουζούρεμα, την ανέμελη βόλτα χωρίς κανένα προορισμό, το οργανωμένο- κατά το δυνατόν- άδειασμα του μυαλού από οποιαδήποτε ενοχλητική σκέψη. Αυτά και τόσα άλλα αντίστοιχα είναι χάσιμο χρόνου; Μήπως καμιά φορά τέτοιες ανούσιες εκ πρώτης όψεως ενασχολήσεις είναι μια καταφυγή, ένα δροσερό αεράκι μέσα στη θανατερή νηνεμία;

 Ας προσγειώσουμε τη σκέψη μας. Η ζωή είναι μια αλυσίδα περιστατικών. Η συνάθροιση όλων αυτών είναι εκείνο που θα ονομάζαμε «βίος του ανθρώπου». Δεν υπάρχει «χαμένος χρόνος». Όλα αποτελούν ψηφίδες του προσωπικού σου περάσματος από τον μάταιο αυτόν κόσμο.

  Βεβαίως, κάποια από αυτά τα περιστατικά, πέρασαν κι έφυγαν στη λησμονιά μην αφήνοντας πίσω τους εμφανείς ή σημαντικές επιπτώσεις, ενώ άλλα, αντιθέτως, έβαλαν ανεξίτηλη την σφραγίδα μέσα σου και σε σημάδευσαν. Η βαρύτητα ενός συμβάντος στην πορεία της ζωής αξιολογείται και από τη διάρκεια που η επίδρασή του επιβιώνει εντός σου. Αυτό που σύντομα ξεχνιέται ή πέρασε απαρατήρητο από σένα το πήρε ο άνεμος και στη συνέχεια είναι σαν να μην υπήρξε στην πραγματικότητα.

  Όμως, ας μην αγνοηθεί και μια άλλη διάσταση. Όταν ένα γεγονός αναβιώνει και ανασταίνεται σαν τον Λάζαρο, στην μνήμη σου, σε κάποια στιγμή από γνωστή ή άδηλη αφορμή, και τότε ξαναζείς το γεγονός, πολλές φορές εντονότερα από την πρώτη φορά.

 Μακάρι να υπήρχαν σταθερά αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης των συμβαινόντων στην καθημερινότητά μας. Όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν υπάρχει. Είναι κοινός τόπος ότι κάθε αυτόπτης ήρωας ή μάρτυς  ενός γεγονότος, όταν προκληθεί να περιγράψει τα συμβάντα δίνει τη δική του εκδοχή, επισημαίνει κάποια σημεία ενώ παραγνωρίζει κάποια άλλα, που για τον επόμενο αποτελούν την καρδιά του συμβάντος.

 Δεν υπάρχουν στάνταρ απαντήσεις και ίσως αυτό είναι η ιδιαίτερη γεύση της ανθρώπινης ζωής.

 Δεν υπάρχει «χαμένος χρόνος». Το κάθε τι που συμβαίνει στη διάρκεια της ζωής σου είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των αναμνήσεων που θα σ’ ακολουθούν μέχρις ότου το χώμα σκεπάσει το νεκρό πλέον σώμα σου.

 

Ιούλιος 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου