Η επιλεγμένη απομόνωση

                          

 

 

  ………Μοναξιά φτάνεις κάποτε μοιραία       κι όποιος πει η ζωή πως ειν’ ωραία

                μοναξιά είσαι η πιο τρελή παρέα  δε θάχει τύχει να ζει με σένανε μαζί 

 

  Η μοναξιά είναι ένα βαρύ φορτίο. Είναι η πιο σκληρή παρέα. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, πλασμένος να ζει  μαζί με άλλους, να μοιράζεται μαζί τις δικές του εμπειρίες με τις εμπειρίες των άλλων, να χαίρεται και να λυπάται μαζί τους για ό,τι συμβαίνει γύρω του. Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος να τριγυρνάει έρημος και μόνος πάνω στη Γη. Έτσι όταν κάποιος ζει μόνος, αυτή η κατάσταση είναι μια καταδίκη, είναι ένα είδος ποινής που του επιφυλάχτηκε από τη μοίρα. Αυτό μπορεί να είναι αναπόφευκτη συνέπεια κακών συμπτώσεων, αλλά το χειρότερο όλων είναι να είναι αποτέλεσμα μια προσωπικής  ενσυνείδητης επιλογής.

Κάτω από την εισαγωγική αυτή τοποθέτηση, αν κάποιος  από μόνος του κάνει αυτήν την επιλογή σου έρχεται αυτονόητα στο μυαλό το ερώτημα αν αυτό που κάνεις είναι μια πράξη μαζοχισμού, μια εκδήλωση αυτοτιμωρίας ή μήπως υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές ερμηνείες και απαντήσεις που μπορεί να έχουν μια εύλογη δικαιολογητική βάση.  

Για να βγει ένα ασφαλές συμπέρασμα για την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι απαραίτητο να συνυπολογιστούν πολλοί φανεροί αλλά και αφανείς παράγοντες, που βάζουν τη δική τους πινελιά και επίδραση.  Οι απόλυτες και μονοσήμαντες απαντήσεις δεν είναι συχναπαντούμενες στη ζωή και εκεί που συναντώνται πιθανόν να είναι αποτέλεσμα λαθεμένης ή ελλειπτικής ερμηνείας των φαινομένων ή ακόμα χειρότερα αποτέλεσμα πειθαναγκασμού κι όχι ελεύθερης επιλογής.

  Στο παρελθόν είχα τη φήμη του ανθρώπου που είναι κοινωνικός, που ζει ανάμεσα στις εξελίξεις. Είναι ενεργό άτομο της κοινωνίας και δημιουργεί με σχετικά άνετο τρόπο κοινωνικές επαφές, που περιστοιχίζεται από ανθρώπους, αποδεκτός σε μια σειρά κοινωνικούς κύκλους. Ο ισχυρισμός αυτός εδράζεται στις εμπειρίες των παιδικών χρόνων, όπου το συχνότερα απαντούμενο φαινόμενο ήταν να γίνομαι το επίκεντρο της παρέας, αποδεκτός και ως ηγέτης τους. Το ίδιο συνεχίστηκε στα γυμνασιακά και φοιτητικά μου χρόνια, ιδιαίτερα μετά την εντατική δραστηριότητα με τις κομματικές και συνδικαλιστικές ενασχολήσεις.

  Τα πράγματα άλλαξαν σιγά- σιγά τα επόμενα χρόνια, όταν στον ορίζοντα άρχισαν να συσσωρεύονται οι δραματικές διαψεύσεις, να έρχονται τα αλλεπάλληλα αποκαλυπτήρια των ψευδαισθήσεων πάνω στις οποίες στηρίζαμε απόψεις, ιδέες κι ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας. Τότε οι εσωτερικές αναπόφευκτες διαδικασίες ανακατανομής και προσπάθειας αναζήτησης νέων σχημάτων ήταν το επόμενο βήμα. Συγχρόνως άρχιζε μια ανεπαίσθητη στην αρχή, αλλά συνεχώς διαγραφόμενη και διογκούμενη αποστροφή από τη συμμετοχή σε μαζικές εκδηλώσεις και μια τάση προς απομονωτισμό και ιδιώτευση.  Ενώ στην αρχή το φαινόμενο δεν είχε ένταση τέτοια ώστε να γίνει αντιληπτή από το γνωστό περιβάλλον στη πορεία έγινε ιδιαίτερα το κύριο χαρακτηριστικό, σχεδόν σαν νέος τρόπος ζωής.

  Μια τέτοια αλλαγή ενώ διαδραματίζεται βαθμιαία και με υπόγειες και σιωπηρές διεργασίες, η συνειδητοποίησή της σκάει απότομα σα βόμβα με όλες τις αναπόφευκτες ψυχολογικά επιπτώσεις. Τότε βρίσκεσαι στο μεταίχμιο της εσωτερικής ισορροπίας και αρχίζει μια φάση αναζήτησης νέου στάτους κβο. Τότε ζεις την οδυνηρότερη φάση γιατί συνοδεύεται από «σωματικό πόνο», από υλικό βάρος