Η οδυνηρή αναμονή της απώλειας

               Ο καθένας έχει γύρω του δικούς του ανθρώπους με τους οποίους συνδέεται με δεσμούς αίματος ή δεσμούς στέρεας φιλίας, ζυμωμένους μέσα στις  πολύχρονες κοινές εμπειρίες. Μαζί με τους δικούς μου έχω νιώσει χαρές, στεναχώριες, στερήσεις, τα πάντα. Κάποια στιγμή έρχεται το ωρίμασμα του χρόνου και τότε αρχίζουν οι φόβοι ότι πλησιάζει ο καιρός κάποιοι από αυτούς να χαθούν οριστικά. Το αίσθημα είναι έντονο σε εκείνον που του λαχαίνει η μοίρα ή η «τύχη» να ζήσει τη διαδοχική απώλεια των δικών του ανθρώπων.

    Λογικά, εκτός των έκτακτων περιπτώσεων που οι απώλειες δεν ακολουθούν τη χρονική διαδοχή, κάτι που βεβαίως απαντάται συχνά, ο μικρότερος σε ηλικία ζει τα διαδοχικά γεγονότα σ’ όλη τη διάρκειά τους και ρουφάει στάλα- στάλα την αγωνία αυτής της αναμονής, καθώς και την πίκρα των διαδοχικών συμβάντων. Ιδιαίτερα όταν έχει από νωρίς συνειδητοποιήσει έντονα μέσα του την αδήριτη κι αναπόφευκτη πορεία των πραγμάτων.  Προσωπικά έχω την «τύχη» να είμαι αρκετά μικρότερος από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου και το πιο αναμενόμενο βεβαίως ενδεχόμενο είναι να ζήσω εγώ αυτές τις εμπειρίες. Χωρίς να αποκλείεται το αναπάντεχο, θα ρουφήξω την πίκρα της απώλειας των περισσοτέρων.

     Όλα αυτά τα λέω με την ευκαιρία της επίσκεψης στη γενέθλια πόλη μου για ένα- ευτυχώς- ευχάριστο γεγονός. Τότε είδα στο πρόσωπό των δικών μου ανθρώπων, στην κίνηση και τη σκέψη τους, τις μοιραίες συνέπειες του χρόνου και την προσέγγιση των γεγονότων που μέλλουν να συμβούν. Αυτή η ψυχρή συνειδητοποίηση της αναπόφευκτης πορείας θα είναι από δω και πέρα ένα βαρίδι, ένας σταυρός που πρέπει να σέρνω στη υπόλοιπη διάρκεια της ζωής μου και είναι ανάγκη να γίνω πιο ρεαλιστής και πιο ψύχραιμος παρατηρητής των εξελίξεων.

    Το μυαλό, χωρίς να σε ρωτάει, ταξιδεύει στο παρελθόν. Στις απώλειες που ήδη έχουν συμβεί. Οι ακούραστοι σε ενδιαφέρον για τα παιδιά τους γονείς μας. Είχαν την τύχη να έχουν στο ξόδι τους γύρω όλα τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Λίγο το θεωρείς αυτό; Αλλά το να φεύγουν πρώτα οι γονείς είναι κάτι φυσιολογικό κι αναμενόμενο. Αυτό συμβαίνει όταν ακόμα στο δικό σου μυαλό ίσως δεν έχει εμφιλοχωρήσει  το ενδεχόμενο και του δικού σου θανάτου.

  Τώρα όμως τα πράγματα σφίξανε! Ο κάθε χρόνος έρχεται καπάκι στον άλλο και από μια ηλικία και μετά ο χρόνος μετράει διαφορετικά. Είμαι στην πρίζα της αναμονής και ζω την αγωνία στάλα- στάλα. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο κι είναι από το Βόλο μέσα μου, χωρίς να το θέλω, βγαίνει η κακή σκέψη

  -Νάτο, έφτασε το άγγελμα!