Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

.. Σχεδόν δύο χρόνια

              Στα δεκάξι, πάνω στην εφηβεία, με βάρεσε κατακέφαλα η Θεία φώτιση: Να γίνω δρων χριστιανός. Την διάθεση μου για ακτιβισμό δεν την κάλυπτε η επίσημη εκκλησία. Ανέβηκα τα σκαλιά της Χριστιανικής Αγωγής και γράφτηκα στις Χ.Μ.Ο. (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες). Αν θυμάμαι καλά τότε ήταν Γαλλίας και Ανθίμου Γαζή με είσοδο από  Γαλλίας.

Όσο χρόνο έμεινα στην οργάνωση έπαιξα τίμιο παιχνίδι. Έδωσα όλο μου το χρόνο στη ζωή της ομάδας. Συμμετείχα σ’ όλες τις εκδηλώσεις της  και ήμουν ένας από τους πιο αποδοτικούς πωλητές της «Ζωής του Παιδιού». Τήρησα με ευλάβεια τους όρους της Χριστιανικής ζωής με τακτικό εκκλησιασμό, συμμετοχή στα μυστήρια εξομολόγησης και Θείας μετάληψης. Αποχή από διασκεδάσεις κοσμικής ζωής όπως κινηματογράφος, πάρτι, χοροί και κορίτσια.

Είχαμε ενδιαφέροντα υποκατάστατα. Έντονη εσωτερική ζωή, γιορτές, τραγούδια, ποιήματα, εκδρομές, επισκέψεις σε ιδρύματα.     Σ’ όλα τα σκετς  πάντα μου έδιναν ένα ρόλο.

Το ενδιάμεσο καλοκαίρι πήγα και στην κατασκήνωση που είχε η οργάνωση στις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στην Πορταριά. Ένα γιομάτο, όμορφες αναμνήσεις, δεκαπενθήμερο με παιδιά από όλη τη Θεσσαλία. Στην οργάνωση έμαθα πολλά τραγούδια. Αρκετά από αυτά τα θυμάμαι και σήμερα. 

    Στην ομάδα μας και πάλι ήρθαμε όλοι με χαρά

     Μας ανοίγει την αγκάλη σαν τη μάνα τρυφερά…

Ο ύμνος στην αρχή του εβδομαδιάτικου  μαθήματος. Εκεί πρωτοάκουσα και έμαθα το υπέροχο τραγούδι:

«Στη βρύση τη βουνίσια, ψηλά είν’ η Φλαμουριά»


Όμως περισσότερο μου άρεσε ένα άλλο τρυφερό και νοσταλγικό τραγούδι σε στίχους Γ. Βερίτη:

          Στη πηγή του χωριού μου με τα λούλουδα γύρω

         που σκορπούσανε πάντα το λεπτό τους το μύρο

         την πηγή του χωριού μου δεν την έχω ξεχάσει

         κι ας μ’ ασπρίσαν τα τόσα χρόνια που ’χουν περάσει...

 

     Θέλω να σταθώ σε μερικά περιστατικά, αυτής της περιόδου.

Σ’ ένα από τα τελευταία βράδια στην κατασκήνωση συμφωνήσαμε, οι κολλητοί, να κάνουμε το βράδυ αγρύπνια προσευχής στο βωμό που ήταν στο πάνω μέρος της κατασκήνωσης. Εκεί δέσποζε ένας τεράστιος σταυρός

Μετά την κατάκλιση μαζευτήκαμε αθόρυβα γύρω από το σταυρό κι έπιασε ο καθένας τη γωνιά του. Δεν ανταλλάξαμε λόγια. Ο καθένας αφοσιώθηκε στον εαυτό του και στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει με το Θείο. Εκείνο που αργότερα θυμάμαι είναι το πρώτο φως του ξημερώματος. Ίσως να με πήρε ο ύπνος, όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό.

    Την άλλη μέρα ήταν οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση της κατασκήνωσης. Κατ’ έθιμο μια μέρα, την προτελευταία, αναλάμβαναν τα ηνία και τον «έλεγχο των πάντων» τα παιδιά. Εγώ, όπου γάμος και χαρά, μέσα. Με την υποψηφιότητά μου βγήκα υπαρχηγός. Ήταν όμορφες, αλήθεια, αυτές οι μέρες!

  Κάθε τόσο μαζί με κάποιους άλλους από την παρέα των αγίων πηγαίναμε για εξομολόγηση. Θυμάμαι πολύ καλά το εξομολογητήριο του πατέρα- Μιχαήλ πάνω στην Ανάληψη. Πήγαινα με το ποδήλατο. Ένα σκοτεινό δωμάτιο με εικόνες και άμφια αφημένα στο τραπέζι ή το κρεβάτι και ο πατέρας να χαϊδεύει τη κοιλιά και τα γένια του ήρεμος κι αμίλητος περιμένοντας από σένα να απαριθμήσεις τις αμαρτίες σου. Ποιες αμαρτίες όμως;

Μικροπταίσματα!  Κυρίαρχη  όμως ήταν η  ατμόσφαιρα!

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Σημασία έχει τι πιστεύεις εσύ εκείνη τη στιγμή, τι νιώθεις πάνω στη βράση των γεγονότων. Ίσως τότε τα αισθήματα να είναι σημαντικότερα των γεγονότων που τα προκαλούν. Δεν αναφέρομαι βέβαια στη ροή των ιστορικών γεγονότων, αναφέρομαι στη προσωπική μου διαδρομή μέσα σ’ αυτά.

        Μια μέρα με πήρε ο αρχηγός και ταξιδεύσαμε με το αυτοκίνητό του – μεγάλη πολυτέλεια τότε – στην  Κοζάνη. Ήταν η δεύτερη φορά που έβγαινα από τα σύνορα του νομού Μαγνησίας, 17 ολόκληρων χρόνων παλικάρι. Η πρώτη φορά ήταν με τη Μάνα μου, όταν με το πλοίο « Κύκνος » ταξιδεύσαμε στην Αιδηψό για να κάνει τα ιαματικά της μπάνια με επιχορήγηση του ΙΚΑ.

  Ακόμα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη ήταν γεωγραφικά ονόματα στα σχολικά εγχειρίδια. Σπάνιες φωτογραφίες στις εφημερίδες της εποχής και κάποιες εικόνες από τα επίκαιρα ή οι ελληνικές ταινίες. Τηλεόραση ακόμα δεν υπήρχε.

Έχω  την απορία γιατί με πήρε μαζί του . Προφανώς θα είχε τις  δικιές του δουλειές, σε εμένα έμεινε όμως η βιάση του να με παρουσιάσει στο Δεσπότη της Κοζάνης, μεγάλο τότε στέλεχος όπως λεγόταν, της Χριστιανικής Αγωγής 

Ο Δεσπότης με φίλησε σταυρωτά και μου έδωσε την ευλογία.

Όπως απότομα πήγα στις ΧΜΟ, έτσι και ξαφνικά έφυγα.

 Βέβαια τα πράγματα δεν γίνονται  μονοκοπανιάς. Μέσα σου συμβαίνουν μικροαλλαγές, συγχρόνως αλλάζουν και οι εξωτερικές συνθήκες. Αυτά δημιουργούν μια συσσώρευση και κάποτε τα πράγματα ωριμάζουν. Όπως λέει η βασική αρχή της «μαρξιστικής διαλεκτικής» έρχεται η ώρα  του άλματος, της «ποιοτικής αλλαγής». Εκείνο που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της δικής μου αποχώρησης ήταν το εξής γεγονός.

Μια μέρα ο αρχηγός μας έκανε τραπέζι στο σπίτι του. Λαγός στιφάδο. Ο πατέρας του ήταν κυνηγός. Στην ιδιωτική κι ανεπίσημη συνάντηση ήταν γύρω στα δέκα άτομα. Ο ασκητικός καθηγητής της μουσικής με τα έντονα μυωπικά γυαλιά, ένας επιχειρηματίας που είχε μια βιοτεχνία με ζωικά λίπη, άλλα στελέχη της οργάνωσης και δύο απλοί μαθητές. Ένας δικηγόρος σήμερα στο Βόλο και εγώ.

Φάγαμε όμορφα και χορταστικά, μιλήσαμε για τα δικά μας, τραγουδήσαμε, άλλα το έφερε ο διάολος εκείνη η μέρα να είναι η μέρα των εκλογών του 1958. Η αλήθεια είναι ότι πολιτική συζήτηση δεν είχα ακούσει στο χώρο, ούτε μας είχε γίνει κάποια σχετική κατήχηση. Κάποια στιγμή ένας από αυτούς άνοιξε το ραδιόφωνο και έπεσε πάνω στα αποτελέσματα.

Καμιά κρίση, κανένα σχόλιό, μέχρι τη στιγμή που ο εκφωνητής λέει:

« 2ο εκλογικό τμήμα ανδρών ενορίας Ευαγγελιστρίας δήμου Νέας Ιωνίας Βόλου: Έλαβον ΕΡΕ 120 κεντρώα κόμματα 50 και  ΕΔΑ  400»

Δεν θυμάμαι ακριβώς τους αριθμούς, αλλά κάπως έτσι.

Τότε ο λιπαρός δεν κρατήθηκε και είπε:

«Α, τους Αούτηδες, μυαλό δεν θα βάλουν!»

Ο αρχηγός κατάλαβε το πάγωμα μου. Σηκώθηκε αμέσως κι έκλεισε το ράδιο. Προσπάθησε να τα μπαλώσει αλλάζοντας τη συζήτηση, μα η ζημιά είχε ήδη γίνει. Το Αούτης ήταν ειρωνικό ψευδώνυμο για τους πρόσφυγες Μικρασιάτες και τους Πόντιους. Κάποιοι από τους δικούς μας χρησιμοποιώντας καθαρευουσιάνικες Ελληνικούρες λέγανε το αυτός «ούτος».

Ο μόνος Αούτης μέσα εκεί ήμουν εγώ. Έτσι ήρθε η … εικόνα μόνη της .

Αυτοί κι εγώ!

Την επόμενη μέρα ανακοίνωσα την αποχώρησή μου. Για να σφραγίσω την απόφαση πήγα μετά από δύο χρόνια σινεμά! Έγιναν προσπάθειες να αλλάξω γνώμη αλλά μέσα μου η κλωστή είχε σπάσει. Η επίσημη δικαιολογία ήταν:

   «Τα έφτιαξα με μια κοπέλα»

 Η αλήθεια ήταν ότι άρχισαν να με τριβελίζουν άλλου είδους ανησυχίες.

   Έφυγα, έφυγα οριστικά!

 Όμως ας μη γίνει καμιά παρεξήγηση. Από αυτήν την περίοδο της ζωής μου έχω όμορφες αναμνήσεις. Γνώρισα ξεχωριστούς ανθρώπους, αφοσιωμένους στην πίστη τους. Αθόρυβους, ξεχωριστούς, χρήσιμα στοιχεία στο κοινωνικό σύνολο. Γνώρισα βέβαια και Φαρισαίους που είδαν την ενασχόλησή τους με την εκκλησία σαν εφαλτήριο για αλλότριες επιδιώξεις. Τίποτα παράξενο! Το ίδιο παρατήρησα και σ’ όλους τους χώρους από τους οποίους πέρασα.

Μου έμειναν απ’ αυτήν την περίοδο καλοί φίλοι που ακολούθησαν διάφορες διαδρομές. Ένας από αυτούς μάλιστα, μοναχός σήμερα στο Άγιο Όρος, δεν ξεχνά πολλές φορές τα «Χρόνια Πολλά» στη γιορτή μου.

Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω βαθειά όπως μερικοί. Μακάρι! Η πίστη είναι ένας ασφαλές λιμάνι. Η ήρεμη αναμονή της τελικής δικαίωσης νικάει ακόμα και το φόβο του θανάτου. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να δεχτώ τη Δημιουργία της Αγίας Γραφής, την τιμωρία των πρωτοπλάστων, το προπατορικό αμάρτημα, την ανάγκη της θυσίας του Χριστού για τη λύτρωσή μας και άλλα συναφή και παρόμοια.

Όμως αντιμετωπίζω με σεβασμό και τρυφερότητα το θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων, την παράδοση της Ορθοδοξίας, που είναι στενά συνυφασμένη με την Ελληνική ιστορία, τον τόπο που ζούμε και κάποιους αιώνιους θεσμούς. Με ενοχλεί που μερικοί χωρίς αιδώ και με άφρονη επίδειξη  αμετροέπειας τους ποδοπατούν  με τόση ευκολία και επιπολαιότητα..

 

 

 

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου