Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Άτιτλο


Μες την ψυχή μου πλημμύρισαν

ευωδιές λαχταριστών λουλουδιών

σπινθηροβόλες αντανακλάσεις

 φωτός σε επίπεδα κάτοπτρα

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΣΙΛΟΓΛΟΥ: «Κι όμως ήταν όμορφα»



·         Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
http://epohi.gr/portal/images/stories/2011/tsiloglou.jpgΕκτύπωση

Εκτύπωση
http://epohi.gr/portal/images/stories/2011/tsiloglou.jpg

 

Με πρωτοβουλία της Εταιρείας Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ) πραγματοποιήθηκε, στις 14 Απριλίου, στη μεγάλη αίθουσα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθήνας (ΕΣΗΕΑ), η παρουσίαση του βιβλίου «Κι όμως ήταν όμορφα», Μαρτυρίες (έκδοση Κέδρος, Αθήνα 2011) έργο του παλιού φίλου και συντρόφου Λευτέρη Τσίλογλου. Το βιβλίο αναφέρεται στις δύσκολες δεκαετίες του 1950 και 1960 και τους κοινούς αγώνες μιας ολόκληρης γενιάς, αναδεικνύοντας αξίες και αλήθειες που μας είναι σήμερα πολύτιμες, όσο ποτέ άλλοτε. Με ειλικρίνεια και με λογοτεχνική καλλιέπεια ο συγγραφέας καταθέτει την δική του μαρτυρία για την δική του ατομική πορεία και τους κοινούς αγώνες.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Α ν α κ ο ύ φ ι σ η

Μέσα στην τύρβη της καθημερινότητας, τη διαδοχική ακολουθία του ημερήσιου προγράμματος, η εκτροπή από το σύνηθες είναι μια ευκαιρία για αναζωογόνηση και επιτάχυνση της κυκλοφορίας του αίματος. Ο ανθρώπινος οργανισμός στην επανάληψη και τη συνήθεια «νυστάζει» και υπολειτουργεί.

Μόλις δοθεί η κατάλληλη αφορμή ξυπνάει, πετάει ανάστημα, εξιτάρεται. Μεταμορφώνεται απότομα λες και μια δεύτερη προσωπικότητα εκτοπίζει τον πρώτο εαυτό του. Χαίρεται την νέα κατάσταση, αλλά για λίγο, αφού μετά επιστρέφει στη σιγουριά της αρχικής κατάστασης…
 

 

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Κ λ ε ί σ ι μ ο

Με το σημερινό κομμάτι τελείωσε το κείμενο με τις αναμνήσεις απ’ τα χρόνια του εγκλεισμού. Όπως ήδη εκεί λέω σίγουρα εμπεριέχουν το στοιχείο της προσωπικής επιλογής, αλλά δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά Επειδή ο χρόνος αδυσώπητα προχωρά και θερίζει άτομα, γεγονότα κι αντιλήψεις καλό θα ήταν να γίνει έγκαιρα μια παράθεση δεδομένων. Από αυτή τη θέση κάνω μια έκκληση.  

Η ζωή θα νικήσει


Ο ολετήρας πέρασε ως θύελλα

και ισοπέδωσε κάθε τι όρθιο

σκορπώντας αίμα και θάνατο

χωρίς διάκριση καμιά

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Η ν έ α τ ά ξ η

Διμοιρίες ευθυτενών ανδρών, απόλυτα στοιχισμένες
παρελαύνουν περήφανες ενώπιον του λαού.
Είναι ντυμένοι με απαστράπτουσες στολές
και φέρουν στους ώμους τους βαριά όπλα.
Ψηλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Όνειρο

Την είδε τόσο λίγο, αλλά το σφράγισμα έγινε

Την  έχασε  τόσο ξαφνικά πριν τη  χορτάσει

Την αναζητά σε κάθε βήμα κι ανάσα

ελπίζοντας μια μέρα να την συναντήσει

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Για την ποίηση

Θα ήθελα το ποίημα να «διηγείται» μια ιστορία ή να περιγράφει ένα συμβάν. Τέλος να καταλήγει κατά το δυνατόν σε ένα διδακτικό συμπέρασμα. Ζηλεύω την ικανότητα άλλων, που χρησιμοποιώντας φρέσκιες, όμορφες και δυσεύρετες λέξεις, που μπορούν ν’ αποτυπώνουν αφηρημένες εικόνες και δυνατά συναισθήματα μ’ ένα ρυθμό που γίνεται πιο εμφανής κατά την απαγγελία του. Θα είχα πολλή δρόμο να διανύσω αν ματαίως προσπαθούσα ν’ αποκτήσω αυτό το προσόν. Παραμένω μόνο στο επίπεδο της γλυκιάς ζήλειας.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Τ ο π ά ρ τ ι


Χθες το απόβραδο οργάνωσα

με οδηγό τη φαντασία μου

ένα ιδιωτικό γιορτάσι με φίλους

που έφυγαν νωρίς και δεν πρόλαβα

ν’ αποχαιρετήσω.

«Ποίηση με μυρωδιά γιασεμιού»

Λίγες σκέψεις μετά την ανάγνωση των ποιημάτων του Λευτέρη Τσίλογλου 

Η ποιητική γραφή του Λευτέρη Τσίλογλου χαρακτηρίζεται από απλότητα και ενάργεια στο λόγο, σαφήνεια στη νοηματική απόδοση, αυθεντικότητα και γνησιότητα στην απόδοση των αισθημάτων και των σκέψεων. Εύκολα διακρίνεται πίσω από αυτά ο  σκεπτόμενος άνθρωπος, ο  ευαίσθητος  αγωνιστής, ο ερευνητικός  στοχαστής.  Εκ πεποιθήσεως θιασώτης του απλού και του φυσικού, με ύφος καθημερινού λόγου, αλλά και με ιδιαίτερη επιδεξιότητα στη διαχείριση ενός προσωπικού γλωσσικού κώδικα, υφαίνει τον καμβά, όπου θα αποτυπωθεί με τρόπο άλλοτε αυθόρμητο και άλλοτε παιγνιώδη, συχνά αναπάντεχο ένας πλούσιος λυρισμός, δύσκολα κατατάξιμος σε τεχνοτροπικές κατηγορίες ποιητικών ρευμάτων, γι’ αυτό ίσως πιο γνήσιος.

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Η α μ ο ι β ή

Ακροβατώ ανάμεσα στα ναι και τα όχι

στα διλήμματα του θέλω και δε μπορώ.

Κινούμαι στο κράσπεδο του γκρεμού

στα όρια της ζωής και του θανάτου

Το αμάρτημα της νιότης μου

Όταν ήμουν παιδί του δημοτικού στο σπίτι μας υπήρχαν δυο βιβλία. Πρώτα η απαραίτητη «Σύνοψη». Κάθε Μεγάλη Παρασκευή την κουβαλούσα στον Επιτάφιο, να ψάλλω με την παρέα το «Ω! γλυκύ μου έαρ». Μετά, ένα κακοτυπωμένο πρόχειρο φυλλάδιο -  λησμονώ τον τίτλο του- που είχε τρομερές περιγραφές των τιμωριών και μαρτυρίων που θα υποστούμε στην κόλαση αν αμαρτήσουμε και απομακρυνθούμε από το δρόμο του Κυρίου.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ο αθλητισμός ενώνει

Στη μεραρχία του Έβρου υπήρχε υπεύθυνος αξιωματικός αθλητικών εκδηλώσεων. Αυτός οργάνωνε εσωτερικά πρωταθλήματα στις διάφορες μονάδες κι άλλες αθλητικές εκδηλώσεις. Θα σας αφηγηθώ δυο σχετικά περιστατικά.

Ήμουν βασικό μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας στη μονάδα μου. Εκλέκτορας και αρχηγός ήταν ο αδερφός ενός γνωστού παίκτη του Εθνικού Πειραιώς. Καλός μπαλαδόρος αυτός, είχε την άποψη ότι είμαι χρήσιμος στην ομάδα.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Α ν θ ρ ώ π ι ν ε ς σ υ μ π ε ρ ι φ ο ρ έ ς

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει.  Το βλέμμα του στρέφεται στο διπλανό  και όταν δει κάτι διαφορετικό μέσα του γεννιέται πιεστική  η επιθυμία να το αποκτήσει κι αυτός. Ο άνθρωπος είναι από τα πιο ζηλιάρικα ζώα που έχουν επιβιώσει στη φύση. Η διαφορά δημιουργείται από την επιλογή του τρόπου απόκτησής του.

Ο ζερβοκουτάλας

                          
 Μέσα σ’ όλα που μου έτυχαν από γεννησιμιού μου– φτωχός και  ασχημομούρης– είναι η ροπή μου να γράφω με τ’ αριστερό χέρι. Όχι πως είχα καμιά δεξιοτεχνία ή καλλιτεχνική τάση. Τίποτα απ’ αυτά. Απλώς  έπιασα το μολύβι με το ζερβί.
Αυτό σε μια εποχή που ένα τέτοιο  χαρακτηριστικό σηματοδοτούσε ίσως κι άλλα πράγματα με κάποιο ρίσκο. Όπως να φοράς κόκκινα ρούχα, να κάνεις άσχημες παρέες -όπως εγώ με το έναν από τους  κολλητούς μου- που ο μπαμπάς του βρισκόταν σε αναγκαστικές «διακοπές» στο νησί. Και άλλα τέτοια «σημαντικά».

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Το κίτρινο τυράκι


Ο Λεωνίδας Κύρκος


   Με αφορμή τις εκλογές του 1981, είχα την τελευταία αναλαμπή της ενασχόλησης μου με τα κομματικά δρώμενα της χώρας μας. Πήγα αντιπρόσωπος σε εκλογικό τμήμα των Εξαρχείων εκ μέρους του ΚΚΕ-Εσωτερικού. Τα πράγματα ήταν κρίσιμα και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κόμματος στη Βουλή αμφίβολη. Το αποτέλεσμα παιζόταν κυρίως εξ αιτίας του ορμητικού κύματος του ΠΑΣΟΚ που σάρωνε στο πέρασμά του όλες τις προηγούμενες αντιστάσεις. Και το θέμα μ’ ενδιέφερε, παρά την απόφασή μου για οριστική αποχή από τέτοιου είδους ενασχολήσεις. Άλλο όμως οι αποφάσεις κι άλλο οι εσωτερικές παρορμήσεις και οι εξαιτίας τους παρασπονδίες. 

Η Τεχνολογία δεν ευδοκίμησε μέσα μου

           
  Ενώ σπούδασα Φυσική, μια επιστήμη που φιλοδοξεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα που συμβαίνουν στη φύση και να τα αξιοποιήσει- κατά κριτήριο- προς όφελος της κοινωνίας. Βεβαίως με τις απαραίτητες εξαιρέσεις. Μια επιστήμη που συνέβαλε τόσο καθοριστικά σε βασικούς τομείς της ζωής μας και άλλαξε ριζικά τον τρόπο που επικοινωνούν  μεταξύ τους οι άνθρωποι, η επιστήμη που άνοιξε νέους δρόμους με τους οποίους διαχέεται η πληροφορία και έκανε την τεχνολογία κτήμα όχι ενός περιορισμένου τμήματος της ανθρωπότητας, αλλά σχεδόν αναγκαστικά όλων των ανθρώπων σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη. Μια επιστήμη που άνοιξε τους ορίζοντες στο  διάστημα και έκανε ορατά δυνατό ένα ταξίδι μέσα σ’ αυτό.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ν ε μ π ρ ά σ κ α

  Ήθελα να δω την ταινία. Μιλάω για την Νεμπράσκα. Επειδή για μέρες ήμουν εκτός Αθηνών δεν πρόλαβα να την δω στις πρώτες μέρες της προβολής της. Την πρόλαβα στην απογευματινή προβολή στο ΙΝΤΕΑΛ της Πανεπιστημίου. Το βράδυ θα πρόβαλε άλλη ταινία. Πήγα νωρίς και κάθισα μόνος στη σχεδόν σκοτεινή αίθουσα του κινηματόγραφου. Τελικώς μετά την έναρξη τα άτομα στην αίθουσα ήταν λιγότερα από 30. Να σας πω προκαταβολικά ότι αποφεύγω να διαβάζω τις κριτικές των ειδημόνων στις όποιες εφημερίδες και δε με παρασύρουν οι διαφημιστικές καμπάνιες και τα βραβεία που με ανεξακρίβωτα σε μένα κριτήρια μοιράζουν οι πασίγνωστοι ανά τον κόσμο θεσμοί.

Α ν τ α π ό δ ο σ η

  
  Άνοιξε ο κρουνός της ζωής

 και το ξερό χώμα ράγισε.

 Μέσα απ’ τη στενή χαραμάδα ξεπρόβαλε

το απαιτητικό κεφαλάκι ενός άνθους

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Φοβάμαι


 


 

Φοβάμαι

τις μεγάλες συνθέσεις

που ερμηνεύουν

 τα πάντα

 

Οι γερμανικές οβίδες

Η κυρά Δέσποινα, η Μάνα μου, από νωρίς υπέφερε με τους ρευματισμούς. Στην αρχή έσφιγγε τα δόντια ν’ αναστήσει τα παιδιά της. Οι πιεστικές οικονομικές απαιτήσεις την ανάγκαζαν να είναι συγχρόνως εργαζόμενη στις καπναποθήκες της κάτω πόλης. Ο νόμος του υπουργού εργασίας Γονή την πέταξε άδοξα έξω από το επάγγελμα. Πλάκωσαν και τα χρόνια, τα πράγματα σκούρυναν. Ο γιατρός συνέστησε αμμόλουτρα. Τα επόμενα χρόνια θα άρχιζαν τα ιαματικά μπάνια στην Αιδηψό. Έμπαιναν με την κολλητή της, την κυρά Σουλτάνα, στο «Κύκνος» και κάνανε το ταξίδι μέχρι τις ιαματικές πηγές

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Η ιστορία της φωτογραφίας

Θέλω να μιλήσω για την ιστορία των δυο φωτογραφιών. Η μία είναι κομμάτι της άλλης. Η φωτογραφία με τα περισσότερα πρόσωπα είναι σε ένα διάλειμμα του ιδρυτικού συνεδρίου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Ανάμεσα στους εικονιζόμενους σημειώνω: Γιάννης Παναγιώτου, Λευτέρης Τσίλογλου, Γιάννης Τζένας Θανάσης Καλαφάτης, Άρης Ζεπάτος, Σωτήρης Πέτρουλας, Κούλης Λειβαδίτης, Άγγελος Παπούλιας, Τάκης Παππάς, Νικηφόρος Αντωνόπουλος, Δήμος Μαυρομάτης, Φώτης Καντάς, Σπύρος Βεντουράτος, Ελένη Αλατά, Νίκος Κουβάτσος….. (Ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι φίλοι, αλλά δε θυμάμαι όλα τα ονόματα. Κάθε διόρθωση και συμπλήρωση θα είναι ευπρόσδεκτη) . Όπως ήδη προείπα η δεύτερη είναι τμήμα της πρώτης και περιέχει μια ενδιαφέρουσα πτυχή των γεγονότων της εποχής.

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Η Νίκη Βόλου


                        Σ’ όλες τις πόλεις, που υπάρχουν πολλές ομάδες, γεννιέται μια αντίθεση μεταξύ των οπαδών τους, που πολλές φορές και για ορισμένους ανθρώπους φτάνει στην έχθρα και τον πόλεμο. Το ίδιο συμβαίνει και στο Βόλο ανάμεσα στις ιστορικές ομάδες της Νίκης και του Ολυμπιακού. Βέβαια, όταν μετά την κατοχή η προσφυγική συνοικία της Ν. Ιωνίας έγινε αυτόνομος δήμος, τότε τυπικώς ήταν ομάδες δύο όμορων πόλεων.

Ο Γ. Καρτάλης

                      
Όλα στο Βόλο θυμίζουν τους Καρτάληδες. Μεγάλη και ιστορική οικογένεια, σφράγισε την πόλη. Δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί. Και η πόλη τους τίμησε. Κεντρικοί δρόμοι φέρουν τ’ όνομά τους: Κωνσταντίνος Καρτάλης, Ιωάννης Καρτάλης, Γεώργιος Καρτάλης.

Τον τελευταίο, πέρα από τους πασίγνωστους και αντικειμενικούς λόγους, τον αγαπώ και για ένα προσωπικό και αξέχαστο συμβάν.

Ο μεγάλος μου αδελφός

Όταν πέρασε το φάσμα της πείνας και η οικογένεια σώα μαζεύτηκε στο σπίτι, η Μάνα είδε ότι το μεροκάματο του Πατέρα δεν επαρκούσε για τη διατροφή της οικογένειας. Οι δουλειές ήταν περιορισμένες, τα περισσότερα εργοστάσια κλειστά. Με τους δυο μεγαλύτερούς της γιους πρωί- πρωί, κάθε τόσο, πήγαιναν στην Κάπουρνα για ξύλα. Ζαλίκωνε τα αγόρια και  τον εαυτό της και κατέβαζε  στον ξυλά της γειτονιάς ένα φόρτωμα ξύλα έναντι μιας ευτελούς αμοιβής, αλλά αμοιβής, που τσόνταρε στα διατροφικά έξοδα. Άλλωστε, άλλα έξοδα  δεν υπήρχαν.

Ο Στέλιος στο Βόλο

                       
 Μια μέρα η είδηση κυκλοφόρησε σαν αστραπή σ’ όλη την πόλη. Η ταβέρνα «ο Λευτέρης» θα έφερνε στο Βόλο το Στέλιο. Εκείνη την εποχή ο Στέλιος ήταν θρύλος. Σε κάθε ραδιόφωνο, πικάπ και ηλεκτρόφωνο ήταν κυρίαρχος. Αυτός έκλαιγε για τους καημούς της φτωχολογιάς, τον πόνο της μάνας, τους μετανάστες στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές. Χρησιμοποιώντας σύγχρονους όρους, εγώ ήμουν «φαν» του Στέλιου.

Ο γάμος μου

                         
  Αξίζει ειδικής μνείας ο τρόπος με τον οποίο έγινε ο γάμος μου με τη Ντόρα  Όταν το καλοκαίρι του ΄68 της ανακοίνωσα ότι σταματάω τη δουλειά και εξαφανίζομαι από τη πιάτσα την έπιασε μαύρη απελπισία. Κλάματα, παρακαλετά να μη κάνω αυτή τη βλακεία, αλλά εγώ βράχος ακλόνητος, αλλά και αναίσθητος ουρανοβάτης. Η αιτιολογία ήταν  ότι θα «καθοδηγούσα» ανθρώπους που ήδη ήταν στη παρανομία και η καθημερινή νόμιμη ζωή μου θα τους έβαζε σε κίνδυνο.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Όλα για σένα


Έγραψα στον τοίχο τ’ όνομά σου

Στην άμμο με όμορφες κροκάλες το σχημάτισα

Στο φρέσκο ακόμα τσιμέντο του δρόμου το αποθανάτισα.

Μα πιο οδυνηρά το χάραξα πάνω μου με κοφτερό μαχαίρι

Η αποκάλυψη

                   
    Ήταν συνάδελφος, καθηγητής στο φροντιστήριο. Άνθρωπος ήρεμος, χαμηλών τόνων, έκανε με επάρκεια τη δουλειά του για χρόνια δίπλα μου. Εσωστρεφής τύπος  δεν ανοιγόταν εύκολα για τα προσωπικά του. Ο χώρος αυτός ήταν για τους τρίτους ένα άβατο. Σε μένα είχε δείξει μια κάποια εμπιστοσύνη, ίσως γιατί δεν τον πίεζα ποτέ να του εκμαιεύσω πληροφορίες, να δείξω την ακόρεστη περιέργεια που καταλαμβάνει μερικούς να ξεγυμνώσουν τους διπλανούς τους από όλες τις λεπτομέρειες της ζωής τους. Ό,τι ήξερα γι’ αυτόν, μου προσφέρθηκε από την πλευρά του οικεία βουλήσει. Κι αυτά δεν ήταν πολλά.

Α ι σ θ ή σ ε ι ς

Ευωδιές, κελαηδίσματα, κοάσματα, μουγκρητά!

 Κραυγές, βογγητά, αναστεναγμοί πόνου ή ικανοποίησης.

Κι αυτός εκεί, με τ’ αυτιά  και τα μάτια ορθάνοιχτα

να δέχεται μ’ ευχαρίστηση όλους τους εξωτερικούς επηρεασμούς.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Π α ν δ α ι σ ί α


Για πανδαισία απόψε

 στρώθηκα

μες την απέραντη τη νύχτα

Εικόνες που χάθηκαν

 όνειρα κολοβά

 που πέθαναν.

Η «αναχώρηση»

               
   Η πρωινή αυγούλα σε αργή κίνηση έλουζε, με το αχνό φως της, τα αντικείμενα γύρω του. Καθάριζε τις θολές κι απροσδιόριστες γωνιές τους, τα οριοθετούσε. Έδιωχνε τις απειλητικές σκιές που σκέπαζαν πριν το τοπίο. Σε λίγη ώρα οι ζωογόνες ακτίνες του ήλιου θα ξανάφερναν στη ζωή τα κοιμισμένα στοιχειά της φύσης. Κι αυτός ήταν κομμάτι αδιαίρετο μαζί της.

  Χαμηλά, στην μεγάλη απλωσιά που απλωνόταν μπροστά του, ήταν τα σπίτια της πόλης με τα νυχτερινή φώτα να υποχωρούν μπροστά στη μεγάλη κι αξεπέραστη φυσική πηγή φωτός που είναι ο ήλιος. Από δω μακριά που βρισκόταν αχνοέβλεπε την κίνηση που άρχιζε μέσα στην πόλη και στ’ αυτιά του ίσως να έφταναν κάποιοι μισοσβησμένοι ήχοι μιας πόλης που τώρα ξυπνούσε.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Η ανθρώπινη δύναμη


Η διαδοχή των γεγονότων, η ποικιλία των καταστάσεων, αλλά και η μεταξύ τους αλληλουχία δείχνει τη δυναμική της ζωής και το μόνιμο ενδιαφέρον για τη συνέχισή της. Η μονοτονία υπάρχει και είναι οχληρή, αλλά ας μου επιτραπεί να ισχυριστώ ότι σ’ έναν άνθρωπο το πιθανότερο είναι να είναι συνέπεια προσωπικής επιλογής.

Ποιος φταίει τελικά ;

Κάθισε κάτω να σκεφτεί. Όσο γινόταν πιο ήρεμα. Επρόκειτο διάολε για τη ζωή του κι έπρεπε όλα να τα βάλει κάτω και να τα ζυγίσει, να τα κρίνει όσο πιο αντικειμενικά γινόταν. Να θυμηθεί, να ταξιδεύσει με τον νου σ’ όλα τα συμβάντα του παρελθόντος, να τ’ αξιολογήσει με την απλή λογική και τελικώς να καταλήξει στο δικό του συμπέρασμα. Ίσως να μην περιγράψει αντικειμενικά την κατάσταση, αλλά αυτό μπορούσε, αυτό θα έκανε.

Κριτική στα ποιήματα «Τη χρόνια του Εγκλεισμού- 1973»

Στο Χρονολόγιο σας. (Από Βαγγέλη Σιαφάκα)
Οι δύσκολες ημέρες της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών βρίσκονται μακριά μας, αλλά οι μνήμες εκείνων που διώχθηκαν και βασανίστηκαν από το καθεστώς δεν έχουν σβήσει. Μια συλλογή ποιημάτων που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το επιβεβαιώνει. Ο λόγος είναι για το βιβλίο του Λευτέρη Τσίλογλου «Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού - 1973». Τα ποιήματα που συγκεντρώνονται στο βιβλίο γράφτηκαν μεταξύ Μαΐου και Αυγούστου του 1973 και αποτυπώνουν μια παρατεταμένη περίοδο απομόνωσης και απομάκρυνσης από την κανονικότητα της καθημερινής ζωής: προηγήθηκε ένα βαρύ στρατιωτικό και ακολούθησαν η παρανομία και η φυλακή. Τι ακριβώς συμβαίνει, ωστόσο, όταν αναγκάζεται κανείς να υπομείνει μια τόσο στερητική συνθήκη; Τι πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τους άλλους;

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Μάης

                                                    
Μάης….   Οργασμός των εικόνων, των ευωδιών και των εντυπώσεων! Η φύση γύρω στην αποθέωσή της. Πολύχρωμοι θάμνοι κατάφορτοι με ευωδιαστά άνθη, δένδρα που αναζητούν να ραμφίσουν τον ουρανό, ήλιος φωτεινός με τις ζωογόνες αχτίνες του να απλώνει απλόχερα τη θαλπωρή του, πουλιά να γλυκοκελαηδάνε πάνω στα δένδρα, μέλισσες και ζουζούνια να πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι μαζεύοντας τη χρήσιμη γι αυτά γύρη  ενώ, χωρίς να το ξέρουνε, παίζουν τον αναγκαίο ρόλο για τη γονιμοποίησή τους. Η φύση στη γλυκιά της ώρα. Κι ο άνθρωπος ζωντανεύει, νιώθει τις δυνάμεις του να αναστυλώνονται, γεμίζει με ελπίδα για τη συνέχεια της ζωής….

Το πολικό αρκουδάκι

                 
                    Ήταν ένα τυπικό αρκτικό τοπίο. Το μόνο χρώμα που έβλεπες, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου, ήταν το λευκό του απάτητου χιονιού που είχε καλύψει τα πάντα. Μικρά υψώματα, δέντρα σχεδόν απογυμνωμένα από τα φύλλα τους, αλλά κατάφορτα από χιόνι και απέραντη ηρεμία. Λες και σταμάτησε η ζωή. Όμως αυτή ήταν η απατηλή πρώτη εντύπωση, η επιπόλαια. Μια προσεκτικότερη ματιά θα σου έδειχνε ανάγλυφα τη ζωή να παλεύει  με θάρρος και πείσμα για να συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις οριακές συνθήκες.

Τεχνολογία και μοναξιά

Στην εποχή της τεχνολογίας άλλαξε και η αντίληψη της μοναξιάς. Πράγματι γύρω σου μπορεί να μην υπάρχει κανείς και από τον υπολογιστή ν’ ακούς την ιδιαίτερη φωνή της Φλέρυ Νταντωνάκη στο Μεγάλο Ερωτικό, ενώ συγχρόνως τα ηχητικά μηνύματα να σε προειδοποιούν ότι μια φίλη απ’ τη Μελβούρνη σου στέλνει την καλημέρα της κι ένας γνωστός απ’ το Λονδίνο σου δείχνει ζωντανό στιγμιότυπο της αγοράς. Αν ενδιαφέρεσαι μπορείς να μάθεις on line τα συμβαίνοντα στον κόσμο. Βρίσκεις χιλιάδες εικόνες και βίντεο κάθε ποιότητας από άγνωστα και μακρινά κι απρόσιτα μέρη, διαβάζεις σχόλια από ανθρώπους με ποικίλα ενδιαφέροντα και μέσα στα σκουπίδια που πιθανόν θα συναντήσεις θα ανακαλύψεις κι ακατέργαστα διαμάντια.

Α π ό σ τ α γ μ α

Ο καθένας μας είναι επιρρεπής στην αποκλειστική αφοσίωση σε κάτι που σε μια φάση αγάπησε, συμφώνησε κι έδωσε τα πάντα. Έχει την προδιάθεση εύκολα να γίνεται οπαδός και με το φανατισμό που αυτόματα προκύπτει, περιορίζει τον οπτικό του ορίζοντα. Τότε παύει να σκέπτεται κριτικά, να βλέπει τους ενδεχόμενους εναλλακτικούς δρόμους και να παράγει το καινούριο.