Θα ήθελα το ποίημα να «διηγείται»
μια ιστορία ή να περιγράφει ένα συμβάν. Τέλος να καταλήγει κατά το δυνατόν σε
ένα διδακτικό συμπέρασμα. Ζηλεύω την ικανότητα άλλων, που χρησιμοποιώντας
φρέσκιες, όμορφες και δυσεύρετες λέξεις, που μπορούν ν’ αποτυπώνουν αφηρημένες
εικόνες και δυνατά συναισθήματα μ’ ένα ρυθμό που γίνεται πιο εμφανής κατά την
απαγγελία του. Θα είχα πολλή δρόμο να διανύσω αν ματαίως προσπαθούσα ν’
αποκτήσω αυτό το προσόν. Παραμένω μόνο στο επίπεδο της γλυκιάς ζήλειας.
Υπόδειγμα μέτρου για μένα είναι το επίγραμμα
που έγραψε ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός για τα καταστρεμμένα Ψαρά
«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,
περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλικάρια και στην
κόμη στεφάνι φορεί,
γινωμένο από λίγα χορτάρια, που’
χαν μείνει στην έρημη γη..»
Καθώς το απαγγέλεις η γλώσσα ρέει
από μόνη της ευχάριστα κι ο ήχος ευφραίνει την καρδιά. Παρά το γεγονός ότι
αναφέρεται σε μια εθνική τραγωδία.
Αναρωτιέμαι πόσο μεγάλο ταλέντο είχε αυτός ο
άνθρωπος, που έχοντας πίσω του ασήμαντη παράδοση στην ομιλούμενη ζωντανή γλώσσα
καινοτομούσε, όργωνε πρώτος χέρσα χωράφια. Πιονιέρος και πρωτοπόρος του
οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου