Η αθωότητα

                            Πετάχτηκε σαν ελατήριο από το κρεβάτι. Ένιωθε να πνίγεται. Ξαφνικά λες κι ένα άγνωστο αερικό να ρούφηξε όλον τον αέρα του δωματίου. Δεν έμεινε οξυγόνο ούτε για μια ανάσα. Πανικόβλητος έτρεξε προς την πόρτα, την άνοιξε και πετάχτηκε έξω. Το πρώτο που αυτόματα έκανε ήταν να ρουφήξει λαίμαργα το οξυγόνο που του έλειπε. Πήρε βιαστικά μερικές ανάσες. Λυτρώθηκε! 

Έξω το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Τα στοιχειά της φύσης λες κι είχαν στήσει τρελό κι ανεξήγητο χορό. Ένας ισχυρός άνεμος αναστάτωνε και ταρακουνούσε τα πάντα, παράγοντας ήχους εκκωφαντικούς καταστροφής. Προς στιγμή νόμισε ότι όλα τέλειωσαν. Ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Όμως δεν ήταν έτσι. Κοίταξε γύρω του με απορία ενώ ο φόβος πελώριος εγκαταστάθηκε εντός του.   

  Θυμόταν πως αργά χθες το βράδυ με κουρασμένο μυαλό, μετά πολύωρη πνευματική εργασία, έπεσε για ύπνο. Ελπίζοντας ότι με τον ύπνο θα ξεπεράσει αυτά που συνεχώς βασάνιζαν τον νου του. Μήπως ζούσε σ’ άλλη διάσταση; Τα αντικείμενα γύρω του έμπαιναν στα μάτια παραμορφωμένα. Ίσως ένα παράξενο φίλτρο αφαιρούσε την οικεία, μέχρι τώρα γνωστή εικόνα τους. Ήχοι πρωτάκουστοι έρχονταν στ’ αυτιά του ψιθυρίζοντας λόγια αποκομμένα μιας άγνωστης σ’ αυτόν γλώσσας. Μαζί ανακατεμένες μακρινές απεγνωσμένες υλακές ζώων.

   «Κάτι παράξενο συμβαίνει», είπε μέσα του.

 Μπορεί να οφείλεται στο εξωτερικό περιβάλλον. Κάτι να το επηρέασε και να υπέστη μεταβολές. Μήπως όμως ήταν υποκειμενικό το πρόβλημα; Μήπως ο ίδιος λησμόνησε τους διαδρόμους  που μέχρι τώρα οι αισθήσεις του επικοινωνούσαν με το περιβάλλον;  Αυτό να συνεχίζει να είναι το ίδιο κι απαράλλακτο όπως πριν κι οι αλλαγές να συμβαίνουν μόνο εντός του.

  Απροσανατόλιστος και φοβισμένος έκανε στην αρχή μια στάση μήπως κάτι σκεφτεί, μήπως κάποια θεία φώτιση λύσει το αίνιγμα. Αλλά εις μάτην. Η ίδια εντύπωση συνέχισε να τον διακατέχει. Προχώρησε με την αμυδρή ελπίδα ν’ ανακαλύψει, πιο πέρα ή πιο ύστερα, το αίτιο των αλλαγών. Σημάδεψε με το βλέμμα του ένα δέντρο, που από μακριά φαινόταν σαν μια υπερφυσική ομπρέλα, χαλασμένη από τα χτυπήματα και τη μανία τ’ ανέμου.

    «Θα δείξει», είπε από μέσα του.

 Όταν η απόσταση μ’ αυτό μίκρυνε το δένδρο έδειξε καθαρά την ταυτότητά του. Ήταν ένα πεύκο που απ’ την ξεραΐλα των τόσων ημερών στεκόταν κατσιασμένο και γέρικο. Όμως ήταν ένα πεύκο. Τίποτε ιδιαίτερο.

 Κάτι σίγουρα συμβαίνει κι  ο φόβος δεν καταλάγιασε- έστω και λίγο- μέσα του.

    «Μην πανικοβάλλεσαι!», είπε στον εαυτό του. «Στο τέλος όλα θα εξηγηθούν!»

    Ποιος είναι όμως αυτός που εκστομίζει τα παράξενα αυτά λόγια, που φτάνουν στ’ αυτιά του; Δεν έχουν καμιά λογική και δεν μοιάζουν με καμιά γλώσσα από αυτές που μέχρι τώρα  είχε ακούσει. Άσε που ενδιάμεσα ακούγονται και κραυγές απροσδιόριστων ζώων. Είναι μια απειλή, ίσως μια επίθεση από έναν άγνωστο κι αόρατο εισβολέα.

      Η απειλή, είχε την αίσθηση, ότι πλησίαζε και γινόταν ολοένα και πιο ανάγλυφη. Η ένταση που προκαλούσε η επερχόμενη αλλαγή παρέλυε τα μέλη του, στένευε τα όρια της σκέψης και περιόριζε την ικανότητα αντίδρασής του. Την ίδια στιγμή ο στατικός ηλεκτρισμός ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Κυριαρχούσε παντού στο χώρο. Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του και τσίτωσε την επιδερμίδα.

      Όμως, τι παράξενο! Την ίδια στιγμή είδε κι άκουσε τα παιδιά στην αλάνα, που τρεχαλάγανε ανέμελα,  αδιάφορα κι ανεπηρέαστα από τα υπόκωφα φαινόμενα. Η παιδική αθωότητα υπερνικούσε τελικά το φόβο; Αυτό είναι το φάρμακο:

  Η αθωότητα! 

 Η πολλή εξυπνάδα τι πέτυχε μέχρι τώρα; Βοήθησε στην εξομάλυνση των ανισορροπιών; Οι μνήμες του λέγανε το αντίθετο. Αυτή γέννησε ζήλιες κι αντιθέσεις, κακές πράξεις και συμφορές. Τον είχε κουράσει πια η πολυπλοκότητα των σκέψεων και θεωριών για την δεοντολογία στη συμπεριφορά των ανθρώπων και τη σωστή οργάνωση της κοινωνίας. Μήπως όλος αυτός ο έντονος προβληματισμός, αυτή η αέναη προσπάθεια εμβάθυνσης, αντί να λύνει, δημιουργούσε νέα προβλήματα;

 Μήπως η αθωότητα, το αυθόρμητο, το ίσο, το άμεσο είναι το ελιξίριο για τα πάντα; Μήπως η απλότητα είναι η λύση;  Πού είναι όμως κρυμμένα τ’ αποθέματα της αθωότητας σ’ αυτή τη φύση; Πώς θα μπορούσε να τιθασευτεί η περίσσια κακία και πλεονεξία που σαν κυρίαρχο συστατικό γέμιζε τον χαρακτήρα  των μελών της κοινωνίας μας; 

  Αυτό είναι το ερώτημα!