Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Η γ ν ώ μ η μ ο υ ( συμπληρωμένη επανάληψη)

Όλοι σήμερα καταθέτουν από μια γνώμη για την κρίση. Ας πω κι εγώ για μια φορά ακόμα τη δική μου.
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση (απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα χρόνι...α μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό και ίσως ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη. Θα ήταν αφύσικο. Κι αλίμονο αν η διατύπωση μιας γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη. Αυτό απαιτεί η εποχή μας και πρέπει να προσαρμοστούμε.
Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες απαντήσεις εκ των πολλών που κυκλοφορούν
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής όμως αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους που για λόγους πρακτικούς δεν έχουν θέση να περιγραφούν στο παρόν κείμενο. Όμως σε μια ευνομούμενη κοινωνία θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο.
2) Η άποψη σημαντικής μερίδας του λαού που υποστηρίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση λειτουργεί μόνο ως εντολοδόχος της ξενόφερτης τρόικας και απλώς εφαρμόζει τις εντολές της. Η αντίθεση στη ξενοκρατία και η τάση για απομονωτισμό έχει στη χώρα μας βαθιές ιστορικές ρίζες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την έλευση στη χώρα μας του Όθωνα. Είναι τόσο εύκολο και βολικό να το παίζεις ακραιφνής και γνήσιος Έλληνας, υπερασπιστής των όσιων και ιερών και τους έχοντες διαφορετική άποψη από σένα να τους εντάσσεις στην πλευρά των εθνοπροδοτών. Ενώ είναι εύκολο, όμως δεν είναι λυσιτελής θέση.
3) Η μόνιμη απάντηση των τελευταίων δεκαετιών ότι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα υπεύθυνοι είναι οι Αμερικάνοι σήμερα βρίσκεται σε ύφεση. Ήταν κι αυτή μια βολική θέση που θα μας απάλλασσε από το ενδεχόμενο ανίχνευσης κι αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών. Είναι ιστορικά συνήθης η τακτική μετάθεσης των ευθυνών σε βολικούς τρίτους.
Θα μου επιτρέψετε να αποστασιοποιηθώ από τις παραπάνω απαντήσεις και να καταθέσω την δική μου άποψη. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, αλλά την καταθέτω για προβληματισμό ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ως αφορμή εκτόξευσης κατηγοριών.
Την χώρα μας την κυβερνά ένας σκουριασμένος και ανίκανος από άποψη συντονισμού κι απόδοσης κρατικός μηχανισμός, που αντιθέτως έχει εις υπέρτατο βαθμό ανεπτυγμένα αμυντικά ανακλαστικά και ικανότητες υπεράσπισης των κεκτημένων. Στη διάρκεια των χρόνων μεθοδικά και σιωπηλά έχει εξοπλιστεί με απίθανα δικαιώματα, τυλιγμένα και στον τυπικό μανδύα των συνταγματικών προβλέψεων.
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο κάποιος να τους ταρακουνήσει από τη θέση στην οποία είναι κουρνιασμένοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι η πολιτική σημερινή ηγεσία, μικρού βεληνεκούς και με ικανότητες αντιστρόφως ανάλογες των αναγκών είναι η ίδια που τους επέλεξε και που τους όπλισε με όλα τα δικαιώματα.
Α υ τ ό ς ο μ η χ α ν ι σ μ ό ς ε ί ν α ι η γ ε ν ε σ ι ο υ ρ γ ό ς α ι τ ί α τ η ς κ ρ ί σ η ς κ ι ο κ υ ρ ι ό τ ε ρ ο ς π α ρ ά γ ο ν τ α ς π ο υ α ν θ ί σ τ α τ α ι σ τ ο ξ ε π έ ρ α σ μ ά τ η ς.
Οι άνθρωποι αυτού του μηχανισμού κυβερνούν τη χώρα. Αυτοί σαμποτάρουν κάθε απόπειρα βελτίωσης της κατάστασης και παίζουν με επιτυχία το «κατενάτσιο». Για ανεξήγητο σε μένα λόγο έχουν και την υποστήριξη και ενίων «προοδευτικών» υποτίθεται κομμάτων.
Ας παραθέσω μερικά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τον παραπάνω συλλογισμό.
α) Άνοιξε επιτέλους μερικώς η έρευνα για το φατριασμό κρατικών λειτουργών του στενού κι ευρύτερου δημόσιου χώρου. Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαμε εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι πλούτισαν σε βάρος του κράτους και άρα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναλογιζόμενοι ότι αυτά είναι μικρές μόνο ενδείξεις της πραγματικότητας μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται από κάτω. Ο κάθε υπάλληλος βλέποντας το διπλανό του να κλέβει ασυστόλως, αναρωτήθηκε
«Καλά εγώ κορόιδο είμαι; Θα πάρω το μερίδιο μου. Γιατί να φοβηθώ;»
Το υπηρεσιακά συμβούλια αθώωναν τους επίορκους. Βλέπεις έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα
β) Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί και διοικητές μεγάλων οργανισμών και τραπεζών ήταν υποχείριοι των συνδικαλιστών τους. Για να μην έχουν μπλεξίματα με αυτούς υποχωρούσαν σε απίθανα αιτήματα υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας. Διαχειρίζονταν τους οργανισμούς με εξοργιστικά ελλειμματικούς προϋπολογισμούς δανειζόμενοι χωρίς φειδώ με την πάντοτε πρόθυμη κρατική εγγύηση κι όταν έφτανε η ώρα της πληρωμής το χρέος πλούτιζε αδιαμαρτύρητα τις υποχρεώσεις της χώρας
γ) Παρά την παρέλευση τόσου χρόνου από την εκδήλωση της κρίσης δεν είδα αποτελέσματα καμιάς υπεύθυνης έρευνας για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θέτω πάλι ενώπιον σας ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχω θέσει πολλάκις σε παλαιότερα άρθρα μου. Ποιο μέρος του χρέους οφείλεται σε καταπτώσεις εγγυήσεων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι διοικητές δε φρόντισαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους; Ποιοι υπουργοί ελαφρά τη καρδία έβαλαν την υπογραφή τους; Υπάρχουν ποινικές ευθύνες και ποιών;
Να ένα πεδίο δράσης των «τυφλών και μουγγών οικονομολόγων» που δεν χτύπησαν εγκαίρως την καμπάνα και τώρα αναλώνονται σε διδακτικές εκ των υστέρων συνεντεύξεις σε κάθε προσφερόμενο μικρόφωνο με την υστεροβουλία της μελλοντικής ανταμοιβής. Κάθε εχέφρων ψηφοφόρος θα πρέπει αντιστοίχως να τους συμπεριφερθεί.
δ) Είναι επισήμως ομολογημένο ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το δικαιούμενο με βάση τις «κρατήσεις» που γίνονταν. Οι άνθρωποι που καθόριζαν το ύψος του πάντα ήλπιζαν στις ενισχυτικές κρατικές ενέσεις. Ακόμα και σήμερα με λεφτά της τελευταίας δόσης της επάρατης τρόικας αρκετοί συνταξιούχοι πήραν το εφάπαξ τους συμβάλλοντας έτσι στο δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αυτοί που χωρίς μυαλό στο κεφάλι βρίζουν το μνημόνιο, αίτιο κι όχι αποτέλεσμα της κρίσης
ε) Σε όλες τις χώρες ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα αναγκαίο βάρος. Σε μας αυτό το βάρος είναι δυσβάστακτο. Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι. Να μην γίνονται οι αφελείς συγκρίσεις με πλούσιες χώρες που διαθέτουν αφθονία φυσικών πόρων και ανθηρή βιομηχανία. Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι είμαστε φτωχή χώρα αποδυναμωμένη με δυσανάλογο για τις αντοχές μας χρέος. Σε μας χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάταξη του ρόλου του κράτους σε έναν ελεγκτικό και εξισορροπητικό μηχανισμό, που να κοστίζει όσο χρειάζεται. Οι ελκυστικές συνθήκες εργασίας κι αμοιβών σκλάβωσαν στο εσωτερικό του άξιες μονάδες που στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσαν από χρόνια να μεγαλουργήσουν. Η οικονομική επιστήμη στη χώρα πάσχει στον τομέα των προτεραιοτήτων και εφαρμογών.
στ) Δε διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άξια των σημερινών απαιτήσεων. Τα δυο κόμματα που βαρύνονται με την άσκηση της εξουσίας στις τελευταίες δεκαετίες εξάντλησαν τη δυναμική τους. Το κόμμα που φιλοδοξεί να καταλάβει την εξουσία περιλαμβάνει εντός του ετερόκλητες δυνάμεις κάποιες εκ των οποίων δεν πιστεύουν στις βασικές αξίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος κι έτσι δεν αποτελούν εγγύηση διάδοχης κατάστασης
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια νέα ηγετική τάξη ν’ αναλάβει τα ηνία….
Υ.Γ Οι τελευταίες αποφάσεις των δικαστηρίων θεμελιώνουν έτι περισσότερο το βασικό μου ισχυρισμό. Ο καταστατικός χάρτης της χώρας είναι τελικώς ένα κείμενο που στηρίζει και νομικά την υπεροχή των ισχυρών συντεχνιών. Η απορία μου είναι ότι και κόμματα που η επιδίωξη τους είναι η «ανατροπή του σάπιου καθεστώτος» το υπερασπίζονται αλά καρτ μέσα στη μικρό-λογική της πολιτικής συγκυρίας…..
Κάθε φορά που ακούω την τρέχουσα έκφραση «αποκατάσταση των αδικιών» ένα ρίγος με διαπερνά. Ωχ! νέο χτύπημα επέρχεται λέω από μέσα μου στους
«άστεγους του καταστατικού χάρτη»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου