Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Β) Η ε σ ω τ ε ρ ι κ ή ζ ω ή τ ω ν φ ρ ο ν τ ι σ τ η ρ ί ω ν

 Οι άνθρωποι των φροντιστηρίων
Στα φροντιστήρια, δίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι, με αποδεδειγμένη, επί σειρά ετών, την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας τους. Είχαν φανατικό ακροατήριο και από τα χέρια τους πέρασαν γενιές επιστημόνων. Δάσκαλοι που άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους.
Μέσα στα φροντιστήρια, αναδείχτηκαν έξοχοι συγγραφείς δ...ιδακτικών βιβλίων, που διαβάστηκαν από δεκάδες χιλιάδες μαθητές. Βιβλία που έκαναν επανειλημμένες εκδόσεις –με τιράζ που θα ζήλευαν σήμερα τα πιο πετυχημένα best sellers στη χώρα μας.
Μέσα από τα φροντιστήρια, σαν ενδιάμεση στάση, πέρασαν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι, που στη συνέχεια έγιναν πετυχημένοι επιχειρηματίες, καθηγητές σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι, πολιτικοί, μέλη των κυβερνήσεων και άλλοι. Σ’ αυτά πρωτοδοκιμάστηκαν νέες εκπαιδευτικές τεχνικές, νέες μέθοδοι διδασκαλίας, νέοι δίαυλοι επικοινωνίας με το ακροατήριο και τρόποι κεντρίσματος του ενδιαφέροντος των μαθητών. Όλα αυτά σαν συσσωρευμένη πείρα αργότερα έγιναν κοινός τόπος και στην επίσημη εκπαίδευση. Τα φροντιστήρια είναι ζώντες οργανισμοί. Έχουν ξεχωριστή πνευματική ζωή με πολύμορφες εκδηλώσεις διαλέξεις, εκπαιδευτικές εκδρομές, αλλά και εκδόσεις περιοδικών ποικίλου ενδιαφέροντος. Τα φροντιστήρια στελεχώνονται από ανθρώπους που συμμετέχουν σε όλες τις εξελίξεις της χώρας όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο (αυτό έχει ειπωθεί), αλλά και σαν ενιαίοι οργανισμοί. Αρκετές φορές οι φροντιστές έκαναν το καθήκον τους.
Ήταν όμως όλα τόσο ωραία και καλά; Όχι βέβαια. Υπήρξαν και υπάρχουν πλείστα όσα αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Πολλοί, εκμεταλλευόμενοι τη ζήτηση που υπήρχε κάποια εποχή, έκαναν επιφανειακή δουλειά. Άλλοι είχαν υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις. Και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να γίνονται εκδόσεις διδακτικών βιβλίων «στο ποδάρι». Πάντα όμως λειτουργούσε ο σιδερένιος νόμος της προσφοράς και ζήτησης. Το πρόχειρο είναι εφήμερο. Σήμερα, ζει αύριο πεθαίνει. Η ουσιαστική δουλειά στο τέλος επιβραβεύεται. Η αγωνία του ελεύθερου επαγγελματία είναι δεδομένη. Τον κυκλώνουν τα ερωτήματα:
Θα ’χω δουλειά την επόμενη σχολική χρονιά; Ποια αλλαγή θα πέσει απότομα πάνω στο κεφάλι μου; Ποιο μέτρο του υπουργείου θα ’ναι αυτό που, από τη μια στιγμή στην άλλη θα αλλάξει άρδην όλα τα δεδομένα;
Αυτή η ανασφάλεια οδηγούσε αρκετούς φροντιστές στην υπεραπασχόληση, με συνέπεια την πρόωρη καταρράκωση της υγείας τους, αλλά και την αναπόδραστη υποβάθμιση της ποιότητας του μαθήματος. Όποιοι είδαν το χώρο μόνο σαν μια «αρπαχτή» δεν ευδοκίμησαν. Εδώ πρέπει να το ξαναπούμε μέχρι να κουραστούμε: Αυτοί που κατηγορούν ανθρώπους, που από μια τίμια απασχόληση βγάζουν το ψωμί τους κραδαίνοντας αριστερόστροφα συνθήματα για το «δίκαιο του εργάτη» ας κρατηθούνε λίγο. Ας βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, πέρα από τον ευθύγραμμο τρόπο που έχουν τελευταία συνηθίσει, και ας κάνουν μια νοερή μετατόπιση στη θέση του άλλου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου