( Ίσως να φαίνεται παράξενο ότι σε προεκλογική περίοδο δε μετέχω με κείμενα κι απόψεις, πάνω στο κρίσιμο αυτό γεγονός. Δεν είμαι αδιάφορος. Αντίθετα με νοιάζει πολύ και καρδιοχτυπώ για το μέλλον της πατρίδας μας. Όμως η οπτική γωνιά που βλέπω τα πράγματα έρχεται σε αντίθεση με τη γενική κατεύθυνση, που κυριαρχεί στην πολιτική μας σκηνή. Γνωρίζω ότι η φωνή μου είναι αδύνατη, αλλά αυτό μπορώ κι αυτό κάνω. Να μια ακόμα φορά κάποιες από τις απόψεις μου)
Η δική μου άποψη - και την επαναλαμβάνω - είναι πως το μνημόνιο ήταν μια μοναδική ευκαιρία να γίνει επιτέλους η πατρίδα μας σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Με την προϋπόθεση ότι η συνταγή θα εφαρμοζόταν άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις και μέχρι κεραίας. Ας θυμηθούμε, γιατί κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουμε, ότι η είσοδος στο πρόγραμμα ήταν αναπόφευκτη, ανεξάρτητα ποιος θα ήταν στη συγκυρία εκείνη στην ηγεσία της εξουσίας. Τα επιτόκια δανεισμού είχαν γίνει απαγορευτικά και μόνο η βοήθεια των συμμάχων θα μας έσωνε από την ολική καταστροφή.
Από τα κυβερνητικά κόμματα υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις γιατί- μέσα στα άλλα - έχαναν τον έλεγχο των καταστάσεων και τη μόνιμη δυνατότητα εξαγοράς συνειδήσεων για τη διατήρηση της εξουσίας τους. Ας θυμηθούμε τη στάση της δεξιάς και του ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά για το μνημόνιο, παρά τις εμφανείς πιέσεις του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος να την μεταβάλλει. Αντίστοιχη ήταν και η στάση των δυνάμεων γύρω από το ΠΑΣΟΚ, που άρχισε να φυλλοροεί. Ο ΓΑΠ γεμάτος ενοχές πήγε στο ακρότατο σημείο της χώρας για να εξαγγείλει - με μεγάλη του λύπη- αυτό που οι καταστάσεις του υπέβαλλαν θέλοντας και μη, αλλά μη έχοντας τη συνείδηση ότι αυτή του η πράξη ήταν η πρώτη και μάλλον η τελευταία - χωρίς να το καταλαβαίνει- θετική προσφορά στην «πολιτική του καριέρα».
Οι ομάδες συμφερόντων που λυμαίνονται για δεκαετίες τον πλούτο της χώρας κι έχουν επιφυλάξει για τον εαυτό τους προκλητικά προνόμια, όλοι σε πλήρη στοίχιση και εναρμόνιση δώσανε λυσσασμένη μάχη να μην περάσουν οι όποιες αλλαγές. Δαιμονοποίησαν το μνημόνιο μετατρέποντας το λες κι ήταν αρρώστια, μικρόβιο κι αίτιο παντός κακού. Και το πέτυχαν! Αρωγό σε αυτό τον άνομο σκοπό βρήκαν- δυστυχώς - την κάθε αποχρώσεως Αριστερά σε αγαστή συμφωνία με όλες τις δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να τους προβληματίσει, αλλά με τη λαιμαργία της κατάκτησης κάποιας εξουσίας δεν έβλεπαν πιο πέρα από τη μύτη τους
Το πιστεύω και το υποστηρίζω με όλη τη δύναμή μου. Το μνημόνιο ήταν η ευκαιρία, για την, τουλάχιστον ευρωπαϊκού προσανατολισμού, Αριστερά, να πάρει την πρωτοβουλία των εξελίξεων. Να εξηγήσει το φαινόμενο της κρίσης και να καθορίσει την πορεία για το ξεπέρασμά της. Αλλά οι ηγέτες της, πολύ μικρότεροι των απαιτήσεων, συνέχισαν με μεγαλύτερη ένταση να παίζουν το σύνηθες παιχνίδι των αρνήσεων. Φάνηκε η γύμνια τους από άποψη εναλλακτικών προτάσεων, ανέτοιμοι σε σχέδια, με έλλειψη ξεκάθαρου προσανατολισμού. Έτσι συνέχισαν να λειτουργούν στο επίπεδο των φωνασκιών και συμπαρατάχτηκαν με ό,τι αντιδραστικό υπήρχε ή εμφανίστηκε στη χώρα, αναβιώνοντας στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης τα μόνιμα φαινόμενα του «εθνικού απομονωτισμού».
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια! Τη στάση αυτή η Αριστερά θα την πληρώσει στο μέλλον, αφού με την πολιτική της έδωσε στέγη στα πιο τυχοδιωκτικά στρώματα του κρατισμού που λυμαίνονταν για δεκαετίες τον εθνικό πλούτο για δικό τους όφελος. Θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια για να απαλλαγεί στο μέλλον από αυτό τον εσμό των αχόρταγων ακριδών. Το στίγμα όμως θα την ακολουθεί για χρόνια. Από θεωρητικώς προωθητική δύναμη, με τις συνεχείς αρνήσεις της επί παντός επιστητού, μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε δύναμη οπισθοδρόμησης. Όχι η αριστερή ιδεολογία αλλά οι σημερινοί επίσημοι κομματικοί εκφραστές της
Η κύρια παρατήρηση μου για τις κυβερνήσεις που τα χρόνια της κρίσης διαχειρίστηκαν πράγματα και καταστάσεις είναι η εξής: Αναξιόπιστες, διστακτικές και φοβισμένες δεν τήρησαν αυτά που υπέγραψαν κι όταν με καθυστέρηση έπαιρναν ένα μέτρο έκαναν τα πάντα να μην το εφαρμόσουν καθυστερώντας να εκδώσουν τις απαιτούμενες κανονιστικές αποφάσεις της εφαρμογής τους. Στα μόνα που υπέκυψαν με σχετική ευκολία ήταν στο ψαλίδισμα των μισθών και συντάξεων και στη κατάργηση των δώρων εορτών στους συνταξιούχους και τους υπαλλήλους του δημοσίου.
Πρώτον δεν είναι σίγουρο ότι ζητήθηκαν με αυτόν τον τρόπο οι περικοπές από τους διεθνείς οργανισμούς και μάλιστα με χρονική καθυστέρηση δημιουργώντας από την αρχή την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να στηρίζονται στα λόγια τους. Ατέρμονες συζητήσεις για «ισοδύναμα μέτρα» και εκεί που η τρόικα επέμενε κάθε φορά, για μείωση του κρατικού μηχανισμού, για μέτρα εξορθολογισμού των ασφαλιστικών ταμείων, μείωσης της γραφειοκρατίας, κατάργηση προνομίων, φόρων υπέρ τρίτων, σφύριζαν αδιάφορα κοροϊδεύοντας ασύστολα αυτούς που προσπαθούσαν να μας σώσουν. Αθόρυβα μετάθεσαν όλα τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί το τρέχον έτος για τις καλένδες. Και κάθε τόσο ισχυρίζονται ότι εκπλήρωσαν τα συμφωνηθέντα, αλλά αυτό είναι ένα ξεκάθαρο ψέμα.
Όλα έχουν την εξήγησή τους. Οι πραγματικοί κυβερνώντες στη χώρα - οικονομικοί παράγοντες, ισχυροί κλάδοι και ο πανίσχυρος αλλά σκουριασμένος κρατικός μηχανισμός - αντιδρούσαν λυσσαλέα να μη χάσουν τα εξόφθαλμα προνόμιά τους. Και το πέτυχαν πανηγυρικά αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα. Εδώ κυβερνητικά και ισχυρά αντιπολιτευόμενα κόμματα «έπεισαν» τη πλειοψηφία του λαού ότι αίτιο της κρίσης είναι το μνημόνιο. Η αλήθεια να λέγεται! Και στον επιφανειακά σκεπτόμενο πολίτη τον βολεύει μια τέτοια εξήγηση. Η ιστορία διδάσκει ότι αυτός ο λαός πολλάκις έγινε θύμα τυχοδιωκτών κι απατεώνων. Ο επίπεδα σκεφτόμενος μέσος Έλληνας βολεύεται με το σχήμα «οι άλλοι φταίνε»
Ενισχυτικό ρόλο σε αυτό το σκοπό έπαιξε η επίκληση λόγων εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, ύστατο καταφύγιο από ιδρύσεως του κράτους αυτών που θέλουν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Τα προηγούμενα χρόνια με λαιμαργία καταβρόχθισαν τις αγροτικές ενισχύσεις δηλώνοντας ψευδή στοιχεία με την ανοχή των υπευθύνων, πήραν τεράστια ποσά για προγράμματα, που ποτέ δεν απέδωσαν και ουδείς τους ζήτησε απολογισμό των πράξεων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πιο φανατικοί αντιμνημονιακοί είναι αυτοί που ωφελήθηκαν από τα εύκολα αυτά χρήματα. Δεκάδες δις κατέληξαν στις τσέπες επιτήδειων συμπατριωτών μας χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος της χώρας
Αν υπήρχε πολιτική αποφασιστικότητα να ελεγχθούν όλες οι περιπτώσεις παράνομης χρηματοδότησης από την ΕΕ και παραπλάνησης των υπηρεσιών της, πολλοί από τους «διαμαρτυρόμενους» και φανατικά πολέμιους του «επάρατου μνημονίου», με βάση την ισχύουσα νομοθεσία να έπρεπε να είναι στις φυλακές, μαζί με όλες τις αυτονόητες οικονομικές συνέπειες. Αλλά τέτοια αποφασιστικότητα δε φαίνεται στον ορίζοντα. Ο συνένοχος δεν τιμωρεί τον ένοχο.
Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Προσωπικά νιώθω μέλος μιας ευρύτερης κοινωνίας. Νιώθω ευρωπαίος πολίτης, που έχω το επιπλέον προσόν να γεννηθώ σε μια νότια δοξασμένη στους αιώνες γωνιά της, εκεί που έζησαν και μεγαλούργησαν οι κορυφές της ανθρώπινης σκέψης και τέχνης. Γύρω μου παρατηρώ έναν αρνητισμό και μια καχυποψία για τις προθέσεις των άλλων συμμάχων. Δεν εκτιμήθηκε το γεγονός ότι έδειξαν ισχυρή αλληλεγγύη και υπομονή στην εγχώρια αντίληψη ότι οι ξένοι φταίνε για ό,τι κακό μας συμβαίνει.
Με αυτή τη στάση σαν χώρα άσπρη μέρα θα αργήσουμε να δούμε. Ξέρω ότι η άποψή μου αποκλίνει από τις κυρίαρχες τάσεις απόψεων που υπάρχουν στη χώρα, αλλά είναι ανάγκη να έχουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας ανοιχτό σε άλλες ιδέες και να ανεχόμαστε τη διαφορετική άποψη. Οι δανειστές μας αντιμετωπίζονται ως στυγνοί τοκογλύφοι, που μας πίνουν το αίμα και για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Αντίθετα πρέπει να ειπωθεί ότι στα χρόνια της κρίσης οι δανειστές μας είναι σύμμαχα κράτη που παρουσιάζουν ανοχή, υπομονή, αντέχουν τις κακότροπες συμπεριφορές ενίων συμπατριωτών μας και επιζητούν να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο και να μην ξαναπέσουμε σε ίδιες περιπέτειες στο μέλλον.
Η δική μου άποψη - και την επαναλαμβάνω - είναι πως το μνημόνιο ήταν μια μοναδική ευκαιρία να γίνει επιτέλους η πατρίδα μας σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Με την προϋπόθεση ότι η συνταγή θα εφαρμοζόταν άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις και μέχρι κεραίας. Ας θυμηθούμε, γιατί κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουμε, ότι η είσοδος στο πρόγραμμα ήταν αναπόφευκτη, ανεξάρτητα ποιος θα ήταν στη συγκυρία εκείνη στην ηγεσία της εξουσίας. Τα επιτόκια δανεισμού είχαν γίνει απαγορευτικά και μόνο η βοήθεια των συμμάχων θα μας έσωνε από την ολική καταστροφή.
Από τα κυβερνητικά κόμματα υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις γιατί- μέσα στα άλλα - έχαναν τον έλεγχο των καταστάσεων και τη μόνιμη δυνατότητα εξαγοράς συνειδήσεων για τη διατήρηση της εξουσίας τους. Ας θυμηθούμε τη στάση της δεξιάς και του ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά για το μνημόνιο, παρά τις εμφανείς πιέσεις του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος να την μεταβάλλει. Αντίστοιχη ήταν και η στάση των δυνάμεων γύρω από το ΠΑΣΟΚ, που άρχισε να φυλλοροεί. Ο ΓΑΠ γεμάτος ενοχές πήγε στο ακρότατο σημείο της χώρας για να εξαγγείλει - με μεγάλη του λύπη- αυτό που οι καταστάσεις του υπέβαλλαν θέλοντας και μη, αλλά μη έχοντας τη συνείδηση ότι αυτή του η πράξη ήταν η πρώτη και μάλλον η τελευταία - χωρίς να το καταλαβαίνει- θετική προσφορά στην «πολιτική του καριέρα».
Οι ομάδες συμφερόντων που λυμαίνονται για δεκαετίες τον πλούτο της χώρας κι έχουν επιφυλάξει για τον εαυτό τους προκλητικά προνόμια, όλοι σε πλήρη στοίχιση και εναρμόνιση δώσανε λυσσασμένη μάχη να μην περάσουν οι όποιες αλλαγές. Δαιμονοποίησαν το μνημόνιο μετατρέποντας το λες κι ήταν αρρώστια, μικρόβιο κι αίτιο παντός κακού. Και το πέτυχαν! Αρωγό σε αυτό τον άνομο σκοπό βρήκαν- δυστυχώς - την κάθε αποχρώσεως Αριστερά σε αγαστή συμφωνία με όλες τις δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να τους προβληματίσει, αλλά με τη λαιμαργία της κατάκτησης κάποιας εξουσίας δεν έβλεπαν πιο πέρα από τη μύτη τους
Το πιστεύω και το υποστηρίζω με όλη τη δύναμή μου. Το μνημόνιο ήταν η ευκαιρία, για την, τουλάχιστον ευρωπαϊκού προσανατολισμού, Αριστερά, να πάρει την πρωτοβουλία των εξελίξεων. Να εξηγήσει το φαινόμενο της κρίσης και να καθορίσει την πορεία για το ξεπέρασμά της. Αλλά οι ηγέτες της, πολύ μικρότεροι των απαιτήσεων, συνέχισαν με μεγαλύτερη ένταση να παίζουν το σύνηθες παιχνίδι των αρνήσεων. Φάνηκε η γύμνια τους από άποψη εναλλακτικών προτάσεων, ανέτοιμοι σε σχέδια, με έλλειψη ξεκάθαρου προσανατολισμού. Έτσι συνέχισαν να λειτουργούν στο επίπεδο των φωνασκιών και συμπαρατάχτηκαν με ό,τι αντιδραστικό υπήρχε ή εμφανίστηκε στη χώρα, αναβιώνοντας στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης τα μόνιμα φαινόμενα του «εθνικού απομονωτισμού».
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια! Τη στάση αυτή η Αριστερά θα την πληρώσει στο μέλλον, αφού με την πολιτική της έδωσε στέγη στα πιο τυχοδιωκτικά στρώματα του κρατισμού που λυμαίνονταν για δεκαετίες τον εθνικό πλούτο για δικό τους όφελος. Θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια για να απαλλαγεί στο μέλλον από αυτό τον εσμό των αχόρταγων ακριδών. Το στίγμα όμως θα την ακολουθεί για χρόνια. Από θεωρητικώς προωθητική δύναμη, με τις συνεχείς αρνήσεις της επί παντός επιστητού, μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε δύναμη οπισθοδρόμησης. Όχι η αριστερή ιδεολογία αλλά οι σημερινοί επίσημοι κομματικοί εκφραστές της
Η κύρια παρατήρηση μου για τις κυβερνήσεις που τα χρόνια της κρίσης διαχειρίστηκαν πράγματα και καταστάσεις είναι η εξής: Αναξιόπιστες, διστακτικές και φοβισμένες δεν τήρησαν αυτά που υπέγραψαν κι όταν με καθυστέρηση έπαιρναν ένα μέτρο έκαναν τα πάντα να μην το εφαρμόσουν καθυστερώντας να εκδώσουν τις απαιτούμενες κανονιστικές αποφάσεις της εφαρμογής τους. Στα μόνα που υπέκυψαν με σχετική ευκολία ήταν στο ψαλίδισμα των μισθών και συντάξεων και στη κατάργηση των δώρων εορτών στους συνταξιούχους και τους υπαλλήλους του δημοσίου.
Πρώτον δεν είναι σίγουρο ότι ζητήθηκαν με αυτόν τον τρόπο οι περικοπές από τους διεθνείς οργανισμούς και μάλιστα με χρονική καθυστέρηση δημιουργώντας από την αρχή την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να στηρίζονται στα λόγια τους. Ατέρμονες συζητήσεις για «ισοδύναμα μέτρα» και εκεί που η τρόικα επέμενε κάθε φορά, για μείωση του κρατικού μηχανισμού, για μέτρα εξορθολογισμού των ασφαλιστικών ταμείων, μείωσης της γραφειοκρατίας, κατάργηση προνομίων, φόρων υπέρ τρίτων, σφύριζαν αδιάφορα κοροϊδεύοντας ασύστολα αυτούς που προσπαθούσαν να μας σώσουν. Αθόρυβα μετάθεσαν όλα τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί το τρέχον έτος για τις καλένδες. Και κάθε τόσο ισχυρίζονται ότι εκπλήρωσαν τα συμφωνηθέντα, αλλά αυτό είναι ένα ξεκάθαρο ψέμα.
Όλα έχουν την εξήγησή τους. Οι πραγματικοί κυβερνώντες στη χώρα - οικονομικοί παράγοντες, ισχυροί κλάδοι και ο πανίσχυρος αλλά σκουριασμένος κρατικός μηχανισμός - αντιδρούσαν λυσσαλέα να μη χάσουν τα εξόφθαλμα προνόμιά τους. Και το πέτυχαν πανηγυρικά αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα. Εδώ κυβερνητικά και ισχυρά αντιπολιτευόμενα κόμματα «έπεισαν» τη πλειοψηφία του λαού ότι αίτιο της κρίσης είναι το μνημόνιο. Η αλήθεια να λέγεται! Και στον επιφανειακά σκεπτόμενο πολίτη τον βολεύει μια τέτοια εξήγηση. Η ιστορία διδάσκει ότι αυτός ο λαός πολλάκις έγινε θύμα τυχοδιωκτών κι απατεώνων. Ο επίπεδα σκεφτόμενος μέσος Έλληνας βολεύεται με το σχήμα «οι άλλοι φταίνε»
Ενισχυτικό ρόλο σε αυτό το σκοπό έπαιξε η επίκληση λόγων εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, ύστατο καταφύγιο από ιδρύσεως του κράτους αυτών που θέλουν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Τα προηγούμενα χρόνια με λαιμαργία καταβρόχθισαν τις αγροτικές ενισχύσεις δηλώνοντας ψευδή στοιχεία με την ανοχή των υπευθύνων, πήραν τεράστια ποσά για προγράμματα, που ποτέ δεν απέδωσαν και ουδείς τους ζήτησε απολογισμό των πράξεων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πιο φανατικοί αντιμνημονιακοί είναι αυτοί που ωφελήθηκαν από τα εύκολα αυτά χρήματα. Δεκάδες δις κατέληξαν στις τσέπες επιτήδειων συμπατριωτών μας χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος της χώρας
Αν υπήρχε πολιτική αποφασιστικότητα να ελεγχθούν όλες οι περιπτώσεις παράνομης χρηματοδότησης από την ΕΕ και παραπλάνησης των υπηρεσιών της, πολλοί από τους «διαμαρτυρόμενους» και φανατικά πολέμιους του «επάρατου μνημονίου», με βάση την ισχύουσα νομοθεσία να έπρεπε να είναι στις φυλακές, μαζί με όλες τις αυτονόητες οικονομικές συνέπειες. Αλλά τέτοια αποφασιστικότητα δε φαίνεται στον ορίζοντα. Ο συνένοχος δεν τιμωρεί τον ένοχο.
Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Προσωπικά νιώθω μέλος μιας ευρύτερης κοινωνίας. Νιώθω ευρωπαίος πολίτης, που έχω το επιπλέον προσόν να γεννηθώ σε μια νότια δοξασμένη στους αιώνες γωνιά της, εκεί που έζησαν και μεγαλούργησαν οι κορυφές της ανθρώπινης σκέψης και τέχνης. Γύρω μου παρατηρώ έναν αρνητισμό και μια καχυποψία για τις προθέσεις των άλλων συμμάχων. Δεν εκτιμήθηκε το γεγονός ότι έδειξαν ισχυρή αλληλεγγύη και υπομονή στην εγχώρια αντίληψη ότι οι ξένοι φταίνε για ό,τι κακό μας συμβαίνει.
Με αυτή τη στάση σαν χώρα άσπρη μέρα θα αργήσουμε να δούμε. Ξέρω ότι η άποψή μου αποκλίνει από τις κυρίαρχες τάσεις απόψεων που υπάρχουν στη χώρα, αλλά είναι ανάγκη να έχουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας ανοιχτό σε άλλες ιδέες και να ανεχόμαστε τη διαφορετική άποψη. Οι δανειστές μας αντιμετωπίζονται ως στυγνοί τοκογλύφοι, που μας πίνουν το αίμα και για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Αντίθετα πρέπει να ειπωθεί ότι στα χρόνια της κρίσης οι δανειστές μας είναι σύμμαχα κράτη που παρουσιάζουν ανοχή, υπομονή, αντέχουν τις κακότροπες συμπεριφορές ενίων συμπατριωτών μας και επιζητούν να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο και να μην ξαναπέσουμε σε ίδιες περιπέτειες στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου