Ήταν το πρωινό που θα έμπαινα για πρώτη φορά στο Αμφιθέατρο του Χημείου της Σόλωνος για μάθημα. Καθόμουν για λίγους μήνες στη συνοικία Χατζηκυριάκειο του Πειραιά. Αντωνίου Θεοχάρη κοντά στη σχολή Δοκίμων. Ήταν μέσα Νοέμβρη του 1960, γιατί εκείνη την εποχή τα αποτελέσματα των σχολών του Πανεπιστημίου αργούσαν να ανακοινωθούν και τα μαθήματα άρχισαν τότε. Νύχτα ξεκίνησα με το λεωφορείο κι έφτασα στο σταθμό του Ηλεκτρικο...ύ. Εκεί πήρα το τρένο και κατέβηκα στην Ομόνοια.
Με τα πόδια περνώντας την πλατεία Κάνιγγος πέρασα στην Σόλωνος. Είχε πια ξημερώσει, αλλά η συννεφιά δεν άφηνε τον ήλιο να ζεστάνει το κρύο πρωινό. Τα αυτοκίνητα δεν ήταν πολλά σε αντίθεση με τους πεζούς που βιαστικά πήγαιναν στις δουλειές τους και τα μαγαζιά σήκωναν σιγά-σιγά τα ρολά τους. Τότε άνοιγαν πιο νωρίς
Εγώ απορροφημένος από τις νέες εικόνες και τη φυσική αδημονία του πρώτης πανεπιστημιακής παράδοσης. Ξάφνου στο ύψος οδού Μπενάκη μια δυνατή -και εκ των υστέρων χαρακτηριζόμενη τσαχπίνικη- φωνή με ξάφνιασε
« Φτεράααααα, πούπουλα φτερά ……»
Η φωνή ερχόταν από την Μπενάκη και φτάνοντας στη γωνία είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον αγαπητό Αντρέα. Ένας όμορφος νέος, λίγο μεγαλύτερος από μένα, καλοντυμένος με περιποιημένο πρόσωπο και μαλλί, αλλά με κινήσεις λίγο περισσότερο από χαριτωμένες, να χαιρετά και να χαιρετιέται με τους γύρω με μια μεγάλη άνεση, ικανότητα και ετοιμότητα. Έτσι αυτός ο δραστήριος νεαρός ακόμα και σήμερα με ασταμάτητη εργασία και κεφάτη διάθεση έφτιαξε οικογένεια, την συντήρησε, και συνεχίζει να αλωνίζει τους δρόμους ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο της 35ετίας. Συχνάζει στην οδό Αιόλου και τα στενάκια γύρω από το Μοναστηράκι.
Μια μέρα, πριν δυο χρόνια, που αντάλλασσε λόγια με κάποιον έξω από την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης για να ρίξω την μικρή ένταση παρενέβην και είπα στον Αντρέα την ανάμνησή μου για την πρώτη συνάντηση μας πριν από 54 χρόνια. Η παρέμβαση μου ηρέμησε την κατάσταση. Σε όλους τους ανθρώπους χρειάζεται και βοηθάει ένας καλός λόγος.
Ναι! Δουλειά πάνω από εξήντα χρόνια με τα φτερά και πούπουλα, με συνεχές περπάτημα στους δρόμους, χωρίς ασφάλιση και σύνταξη… Και το κυριότερο χωρίς γκρίνια ότι αδικείται από το ..άπονο κράτος. Κοινός τόπος σήμερα στη ζωή μας…
Με τα πόδια περνώντας την πλατεία Κάνιγγος πέρασα στην Σόλωνος. Είχε πια ξημερώσει, αλλά η συννεφιά δεν άφηνε τον ήλιο να ζεστάνει το κρύο πρωινό. Τα αυτοκίνητα δεν ήταν πολλά σε αντίθεση με τους πεζούς που βιαστικά πήγαιναν στις δουλειές τους και τα μαγαζιά σήκωναν σιγά-σιγά τα ρολά τους. Τότε άνοιγαν πιο νωρίς
Εγώ απορροφημένος από τις νέες εικόνες και τη φυσική αδημονία του πρώτης πανεπιστημιακής παράδοσης. Ξάφνου στο ύψος οδού Μπενάκη μια δυνατή -και εκ των υστέρων χαρακτηριζόμενη τσαχπίνικη- φωνή με ξάφνιασε
« Φτεράααααα, πούπουλα φτερά ……»
Η φωνή ερχόταν από την Μπενάκη και φτάνοντας στη γωνία είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον αγαπητό Αντρέα. Ένας όμορφος νέος, λίγο μεγαλύτερος από μένα, καλοντυμένος με περιποιημένο πρόσωπο και μαλλί, αλλά με κινήσεις λίγο περισσότερο από χαριτωμένες, να χαιρετά και να χαιρετιέται με τους γύρω με μια μεγάλη άνεση, ικανότητα και ετοιμότητα. Έτσι αυτός ο δραστήριος νεαρός ακόμα και σήμερα με ασταμάτητη εργασία και κεφάτη διάθεση έφτιαξε οικογένεια, την συντήρησε, και συνεχίζει να αλωνίζει τους δρόμους ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο της 35ετίας. Συχνάζει στην οδό Αιόλου και τα στενάκια γύρω από το Μοναστηράκι.
Μια μέρα, πριν δυο χρόνια, που αντάλλασσε λόγια με κάποιον έξω από την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης για να ρίξω την μικρή ένταση παρενέβην και είπα στον Αντρέα την ανάμνησή μου για την πρώτη συνάντηση μας πριν από 54 χρόνια. Η παρέμβαση μου ηρέμησε την κατάσταση. Σε όλους τους ανθρώπους χρειάζεται και βοηθάει ένας καλός λόγος.
Ναι! Δουλειά πάνω από εξήντα χρόνια με τα φτερά και πούπουλα, με συνεχές περπάτημα στους δρόμους, χωρίς ασφάλιση και σύνταξη… Και το κυριότερο χωρίς γκρίνια ότι αδικείται από το ..άπονο κράτος. Κοινός τόπος σήμερα στη ζωή μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου