Ο Ίασμος είναι μια από τις παλαιότερες κωμοπόλεις της Θράκης κτισμένος στις υπώρειες της Ροδόπης και στο μυχό της λίμνης Βιστωνίδας.
Η παράδοση θέλει τους Ιασμιώτες απόγονους των κατοίκων της Αναστασιούπολης μετά την κατάκτησή της από τους Τούρκους το 1360-1400. Η πρώτη ιστορική αναφορά σ’ αυτόν γίνεται από τον Ελβιά Τζελεπή, Τούρκο περιηγητή γύρω στο 1600.
Κυνηγημένοι οι κάτοικοι από τους πειρατές και την ελονοσία βρήκαν τον επίγειο παράδεισο στην τοποθεσία που είναι κτισμένος σήμερα ο Ίασμος.
Τα διόροφα σπίτια με μοναδική λαϊκή αρχιτεκτονική χτίζονται αγκαλιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο και δημιουργούν φιδίσια σοκάκια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές της Ροδόπης.
Η παραγωγή μεταξιού, κρεμμυδιού, (κοκάρι) και αργότερα καπνού και οι αμπελώνες με το κρασί και το τσίπουρο δεν λύνουν απλώς το πρόβλημα της επιβίωσης των κατοίκων, αντίθετα καθιστούν στον Ίασμο ως εμπορικό και οικονομικό κέντρο.
Στον Α΄Βαλκανικό Πόλεμο οι Ιασμιώτες κάτω από την Βουλγαρική κατοχή καλούνται να πληρώσουν βαριά φορολογία, να βασανίζονται και να οδηγούνται όμηροι στην Βουλγαρία.
Ο Ελληνικός Στρατός περνά νικητής για πρώτη φορά από τον Ίασμο στις 14 Ιουλίου 1913 όπου του γίνεται θερμότατη υποδοχή. Μετά από λίγες εβδομάδες όμως στις 6 Αυγούστου 1913 ο ελληνικός πληθυσμός εγκαταλείπει αυτό που δημιούργησε με πόνο και κόπο και παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου η Θράκη παραχωρείται στη Βουγλαρία.
Μετά από χρόνια, στις 7 Νοεμβρίου 1919, επιστρέφουν στη γη τους.
Ξεκινουν και πάλι τον αγώνα επιβίωσης και η ζωντάνια του χαρακτήρα τους δημιουργεί πολιτισμό.
Παίρνουν μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία με αρκετά θύματα και αργότερα στο Αλβανικό Έπος με πολλά περισσότερα. Με την κατάρρευση του μετώπου ο Ίασμος διανύει τις πιο δύσκολες στιγές της Ιστορίας του γιατί τελεί υπό Βουλγαρική κατοχή. Τους επιβάλλουν την Βουλγαρική γλώσσα και καταστρέφουν τα δημιουργήματα ενός αιώνα. (Ηρώων – Αρρεναγωγείο).
Οργανώνονται στο ΕΑΜ και στις 11 Σεπτεμβρίου 1944 απελευθερώνονται από τον ΕΛΛΑΣ. Μετά την απελευθέρωση η λευτεριά για τους Ιασμιώτες είναι γραμμένη με μαύρα γράμματα.
Το πιο ζωντανό και παραγωγικό κομμάτι της Ιασμιώτικης κοινωνίας, η νεολαία, πέφτει στα πεδία των μαχών ή ακολουθεί το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς και της εξορίας.
Το 1960 δημιουργούνται τα πρώτα δημογραφικά προβλήματα όταν οι κάτοικοι μεταναστεύουν στις μεγαλουπόλεις και στο εξωτερικό για ανεύρεση μια καλύτερης τύχης.
Είκοσι χρόνια αργότερα πολλές οικογένειες εγκαταλείπουν τον Ίασμο για «καλύτερη ποιότητα ζωής» στην πόλη.
Τα χρόνια πέρασαν για τους Ιασμιώτες άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα, σε κάθε περίπτωση όμως τα δάκρυα πόνου και χαράς ξεχνιόνταν με το κρασί, τους χορούς και τα τραγούδια.
Ο Ίασμος είναι μια μεγάλη ιστορία που πρέπει να διαφυλάξουμε.
Η Γνώση της ιστορίας μας είναι αιτία να αγαπήσουμε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ιστορία του χωριού μας και με λάβαρο την πολιτιστική μας ταυτότητα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες έτσι ώστε οι Ιασμιώτες να γεννιούνται, να ζουν και να πεθαίνουν στον Ίασμο.
Πλούσιο είναι το μυθολογικό υλικό, που συνδέεται με τη λίμνη–κόσμημα της Θράκης, τη λίμνη-οίκο για πάνω από 200.000 υδρόβια πουλιά της Μεσογείου τους χειμερινούς μήνες, τη λίμνη-σήμα κατατεθέν της Θράκης και αφετηρία προοπτικής και ανάπτυξης για το Δήμο Ιάσμου.
Τη λίμνη Βιστονίδα, που όλοι στην περιοχή λένε ότι οφείλει το όνομά της στους Βίστωνες, το αρχαίο θρακικό πολεμικό φύλο, και όλοι γνωρίζουν για τον Ηρακλή, που έφτασε μέχρις εδώ για τον όγδοο άθλο του. Στη γη των Βιστώνων και του Διομήδη, που τα άλογά του ο Πόδαγρος, ο Λάμπων, ο Ξάνθος κι ο Δεινός είχαν φήμη, για τις μοναδικές ανθρωποφαγικές τους συνήθειες, σ’ όλη την Ελλάδα, και τις «ζήλεψε» σκοπίμως ο Ευρυσθένης, ευελπιστώντας ότι έτσι θα «ξεμπερδέψει» οριστικά με τον Ηρακλή.
Ο Ηρακλής νίκησε όμως τους Βίστωνες και σκότωσε το Διομήδη με μόνη απώλεια τον φίλο του Αύδηρο, που τον φάγανε τα ανθρωποφάγα άλογα, κι ο Ηρακλής ίδρυσε τότε, προς τιμήν του, τα Αύδηρα, την πόλη-πατρίδα του φιλοσόφου της «ατομικής θεωρίας» Δημόκριτου.
Στον Ίασμο, ακόμη, οι γεροντότεροι διασώζουν μέσα από το όνομα της λίμνης, που τη λένε «Μπουρού», την παράδοση, που συνδέει τη λίμνη με τη Βυζαντινή πόλη Πόροι και εντοπίσθηκε από τους αρχαιολόγους στο νησάκι Μπουρού στα νότια της λίμνης. Πόροι, ήτι πόλις, που ελέγχει τον «πόρο», την είσοδο του λιμανιού, και κατά παραφθορά Μπουρού.
Ακόμη δε, κοντά στ’ άλλα μιλούν για τη βυθισμένη στη λίμνη πόλη έχοντας εφεύρει τη δική τους θρακική ατλαντίδα. Λογικός συνειρμός για μια λίμνη, που όχι μόνον δωρίζει ομορφιά και συντηρεί τη ζωή σε κάθε της μορφή αενάως, αλλά και λειτουργεί ως ο επίζηλος φυσικός πόρος του Δήμου.
Η παράδοση θέλει τους Ιασμιώτες απόγονους των κατοίκων της Αναστασιούπολης μετά την κατάκτησή της από τους Τούρκους το 1360-1400. Η πρώτη ιστορική αναφορά σ’ αυτόν γίνεται από τον Ελβιά Τζελεπή, Τούρκο περιηγητή γύρω στο 1600.
Κυνηγημένοι οι κάτοικοι από τους πειρατές και την ελονοσία βρήκαν τον επίγειο παράδεισο στην τοποθεσία που είναι κτισμένος σήμερα ο Ίασμος.
Τα διόροφα σπίτια με μοναδική λαϊκή αρχιτεκτονική χτίζονται αγκαλιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο και δημιουργούν φιδίσια σοκάκια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές της Ροδόπης.
Η παραγωγή μεταξιού, κρεμμυδιού, (κοκάρι) και αργότερα καπνού και οι αμπελώνες με το κρασί και το τσίπουρο δεν λύνουν απλώς το πρόβλημα της επιβίωσης των κατοίκων, αντίθετα καθιστούν στον Ίασμο ως εμπορικό και οικονομικό κέντρο.
Στον Α΄Βαλκανικό Πόλεμο οι Ιασμιώτες κάτω από την Βουλγαρική κατοχή καλούνται να πληρώσουν βαριά φορολογία, να βασανίζονται και να οδηγούνται όμηροι στην Βουλγαρία.
Ο Ελληνικός Στρατός περνά νικητής για πρώτη φορά από τον Ίασμο στις 14 Ιουλίου 1913 όπου του γίνεται θερμότατη υποδοχή. Μετά από λίγες εβδομάδες όμως στις 6 Αυγούστου 1913 ο ελληνικός πληθυσμός εγκαταλείπει αυτό που δημιούργησε με πόνο και κόπο και παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου η Θράκη παραχωρείται στη Βουγλαρία.
Μετά από χρόνια, στις 7 Νοεμβρίου 1919, επιστρέφουν στη γη τους.
Ξεκινουν και πάλι τον αγώνα επιβίωσης και η ζωντάνια του χαρακτήρα τους δημιουργεί πολιτισμό.
Παίρνουν μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία με αρκετά θύματα και αργότερα στο Αλβανικό Έπος με πολλά περισσότερα. Με την κατάρρευση του μετώπου ο Ίασμος διανύει τις πιο δύσκολες στιγές της Ιστορίας του γιατί τελεί υπό Βουλγαρική κατοχή. Τους επιβάλλουν την Βουλγαρική γλώσσα και καταστρέφουν τα δημιουργήματα ενός αιώνα. (Ηρώων – Αρρεναγωγείο).
Οργανώνονται στο ΕΑΜ και στις 11 Σεπτεμβρίου 1944 απελευθερώνονται από τον ΕΛΛΑΣ. Μετά την απελευθέρωση η λευτεριά για τους Ιασμιώτες είναι γραμμένη με μαύρα γράμματα.
Το πιο ζωντανό και παραγωγικό κομμάτι της Ιασμιώτικης κοινωνίας, η νεολαία, πέφτει στα πεδία των μαχών ή ακολουθεί το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς και της εξορίας.
Το 1960 δημιουργούνται τα πρώτα δημογραφικά προβλήματα όταν οι κάτοικοι μεταναστεύουν στις μεγαλουπόλεις και στο εξωτερικό για ανεύρεση μια καλύτερης τύχης.
Είκοσι χρόνια αργότερα πολλές οικογένειες εγκαταλείπουν τον Ίασμο για «καλύτερη ποιότητα ζωής» στην πόλη.
Τα χρόνια πέρασαν για τους Ιασμιώτες άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα, σε κάθε περίπτωση όμως τα δάκρυα πόνου και χαράς ξεχνιόνταν με το κρασί, τους χορούς και τα τραγούδια.
Ο Ίασμος είναι μια μεγάλη ιστορία που πρέπει να διαφυλάξουμε.
Η Γνώση της ιστορίας μας είναι αιτία να αγαπήσουμε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ιστορία του χωριού μας και με λάβαρο την πολιτιστική μας ταυτότητα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες έτσι ώστε οι Ιασμιώτες να γεννιούνται, να ζουν και να πεθαίνουν στον Ίασμο.
Πλούσιο είναι το μυθολογικό υλικό, που συνδέεται με τη λίμνη–κόσμημα της Θράκης, τη λίμνη-οίκο για πάνω από 200.000 υδρόβια πουλιά της Μεσογείου τους χειμερινούς μήνες, τη λίμνη-σήμα κατατεθέν της Θράκης και αφετηρία προοπτικής και ανάπτυξης για το Δήμο Ιάσμου.
Τη λίμνη Βιστονίδα, που όλοι στην περιοχή λένε ότι οφείλει το όνομά της στους Βίστωνες, το αρχαίο θρακικό πολεμικό φύλο, και όλοι γνωρίζουν για τον Ηρακλή, που έφτασε μέχρις εδώ για τον όγδοο άθλο του. Στη γη των Βιστώνων και του Διομήδη, που τα άλογά του ο Πόδαγρος, ο Λάμπων, ο Ξάνθος κι ο Δεινός είχαν φήμη, για τις μοναδικές ανθρωποφαγικές τους συνήθειες, σ’ όλη την Ελλάδα, και τις «ζήλεψε» σκοπίμως ο Ευρυσθένης, ευελπιστώντας ότι έτσι θα «ξεμπερδέψει» οριστικά με τον Ηρακλή.
Ο Ηρακλής νίκησε όμως τους Βίστωνες και σκότωσε το Διομήδη με μόνη απώλεια τον φίλο του Αύδηρο, που τον φάγανε τα ανθρωποφάγα άλογα, κι ο Ηρακλής ίδρυσε τότε, προς τιμήν του, τα Αύδηρα, την πόλη-πατρίδα του φιλοσόφου της «ατομικής θεωρίας» Δημόκριτου.
Στον Ίασμο, ακόμη, οι γεροντότεροι διασώζουν μέσα από το όνομα της λίμνης, που τη λένε «Μπουρού», την παράδοση, που συνδέει τη λίμνη με τη Βυζαντινή πόλη Πόροι και εντοπίσθηκε από τους αρχαιολόγους στο νησάκι Μπουρού στα νότια της λίμνης. Πόροι, ήτι πόλις, που ελέγχει τον «πόρο», την είσοδο του λιμανιού, και κατά παραφθορά Μπουρού.
Ακόμη δε, κοντά στ’ άλλα μιλούν για τη βυθισμένη στη λίμνη πόλη έχοντας εφεύρει τη δική τους θρακική ατλαντίδα. Λογικός συνειρμός για μια λίμνη, που όχι μόνον δωρίζει ομορφιά και συντηρεί τη ζωή σε κάθε της μορφή αενάως, αλλά και λειτουργεί ως ο επίζηλος φυσικός πόρος του Δήμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου