Οι καταστροφές

 Σε προηγούμενο μου σημείωμα με τον τίτλο
«Τ ο κ ό σ τ ο ς τ ω ν κ α τ α σ τ ρ ο φ ώ ν» έγραφα
«…. Έτσι στα τελευταία χρόνια γαλουχήθηκε μια γενιά που θεωρεί δικαίωμα της να καταστρέφει, ξέροντας κιόλας ότι αυτή η πράξη δε θα έχει καμιά προσωπική αρνητική επίπτωση πάνω τους. Για την πλευρά αυτή θα επανέλθω αργότερα»
Την υπόσχεσή μου τηρώ τώρα γιατί οι εικόνες των καταστροφών, που βλέπω συνεχώς στην οθόνη της τηλεόρασης με πληγώνουν αφάνταστα. Δε μπορώ να στέκομαι σιωπηλός.
Το φαινόμενο για τα χρόνια της δικής μου ηλικιακής διαδρομής δεν είναι παλαιό. Η όποια καταστροφή, η όποια απόπειρα αντίστασης στα όργανα της τάξης είχε πάντα κι αυτόματα οδυνηρές συνέπειες. Μόνο στα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε και φούντωσε ιδιαίτερα την εποχή της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, που το κυριότερο προσόν του ήταν το όνομα που έφερε και με κύρια αντίληψη και πολιτικό προσανατολισμό
«Προς θεού μην ταράξουμε τα νερά. Άσε τα πράγματα να κυλάνε κι όταν κάτι συμβεί κουκούλωσέ το κατά το δυνατόν. Ικανοποίησε όλα τα αιτήματα μη μας κατηγορήσουν οι άλλοι για λιτότητα. Ό,τι λείπει θα το δανειστούμε».
Νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου σε μια χώρα που πνιγόταν και εξέπεμπε SOS, μια χώρα που χρειαζόταν ένα ΣΟΚ για να γλυτώσει από την καταστροφή που ολοφάνερα τροχάδην επερχόταν, αλλά ουδείς σχεδόν χτυπούσε την καμπάνα κινδύνου.
Όλα ογκώθηκαν μετά την εγκληματική ενέργεια ενός ανεύθυνου οργάνου της τάξεως να δολοφονήσει με ιδιαίτερη ψυχρότητα ένα νέο παιδί. Μια τέτοια ενέργεια προφανώς κανείς επίσημος φορέας δε μπορούσε να επιδιώκει, αφού η κυβερνώσα τάξη δεν ήθελε με κανένα τρόπο ν’ ανοίξει πληγές και να δημιουργηθεί κοινωνική αναταραχή. Η προσωπική μου άποψη κλίνει στην ανεύθυνη κι εγκληματική φύση ενός ατόμου, που η πολιτεία κακώς τον όπλισε μ’ ένα περίστροφο. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για το κοινωνικό ξεσήκωμα και η σπίθα δόθηκε με την αχαρακτήριστη πράξη του ανεύθυνου νταή.
Θυμίζω ότι αρμόδιος υπουργός για τα εσωτερικά ζητήματα και την ασφάλεια ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας. Υπήρξε- και δικαιολογημένα - ένας ξεσηκωμός, κυρίως της νεολαίας, που όμως από ένα σημείο και πέρα κάποιοι εκμεταλλευόμενοι την ανοχή και αδιαφορία των αρμοδίων ξέσπασαν σε ένα αδικαιολόγητο πογκρόμ καταστροφών. Μια ανεξήγητη ανοχή σε πρόδηλα παράνομες πράξεις, που όταν δεν τιμωρούνται γίνονται κακό παράδειγμα στους υπόλοιπους και τότε έχουν όλα τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Τ ο ε ρ ώ τ η μ α σ ή μ ε ρ α ε ί ν α ι τ ι π ρ έ π ε ι ν α γ ί ν ε ι.
Η κοινωνία μας δεν αντέχει να συνεχίζεται αυτό το φαινόμενο. Αυτή η παραδοχή είναι η προϋπόθεση ν’ αρχίσει η όποια συζήτηση για την εξεύρεση μιας κάποιας λύσης Προς αυτήν την κατεύθυνση θα κάνω μια πρώτη απόπειρα διεξόδου. Με ισχνές ελπίδες, αναμένω μιμητές που θα προσθέσουν τους δικούς τους προβληματισμούς
Κατ’ αρχήν το φαινόμενο πρέπει καθολικά και κάθετα να καταδικαστεί απ’ όλα τα κόμματα και τους επίσημους κοινωνικούς και οικονομικούς φορείς. Αυτό μόνο του δε λύνει το πρόβλημα. Πάντα θα υπάρχουν οι αιρετικοί υπερασπιστές των παράνομων φαινομένων, αλλά όλοι αυτοί θα πρέπει να νιώθουν στο πετσί τους την γενική απέχθεια της συντεταγμένης κοινωνίας.
Στη συνέχεια πρέπει επιτέλους να εφαρμόζονται με συνέπεια οι νόμοι που υπάρχουν και να επιβάλλεται η αρμόζουσα τιμωρία των παράνομων πράξεων. Η τιμωρία τους δεν είναι απαραίτητα οι φυλακές. Επειδή πρέπει το φαινόμενο να σταματήσει, γιατί δεν πάει άλλο, ας σκεφτούμε άλλες μορφές τιμωρίας, που να έχουν και παιδευτικό χαρακτήρα Πάντα υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις, Μόνο ενδεικτικά αναφέρω μερικές: Αποκλεισμός για ένα διάστημα από τις σπουδές, αν πρόκειται για σπουδαστή. Προσωρινή απόλυση από την εργασία αν αφορά εργαζόμενο στο δημόσιο ή κάποιο φορέα ελεγχόμενο από το κράτος. Υποχρεωτική κοινωνική προσφορά σε δήμους και ιδρύματα για καθορισμένο χρονικό διάστημα. Στη περίπτωση που υπάρχει ατομική περιουσία αποζημίωση στο ακέραιο του παθόντος. Σε αυτούς περιλαμβάνεται ο δήμος και το κράτος. Στον περίπτωση ανηλίκου την ευθύνη έχουν οι γονείς ή κηδεμόνες. Επίσημη ανακοίνωση των ονομάτων και των φωτογραφιών τους σε μπλοκ του διαδικτύου. Οι πρώτες εφαρμογές τέτοιων ρυθμίσεων θα συγκρατήσουν αρκετούς που το έχουν σαν ένα παιχνίδι εκτόνωσης και θ’ αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα για την επανάληψή τους. Βεβαίως όχι όλοι. Πάντα υπάρχουν ορκισμένοι εχθροί μιας κοινωνίας κι εκείνη οφείλει να ορθώσει τις δεύτερες άμυνες της.
Επειδή είμαι σίγουρος ότι οι μόνιμοι διαμαρτυρόμενοι, που πήραν εργολαβία την υπεράσπιση των «ατομικών ελευθεριών» των πολιτών – λες και οι άλλοι δε τα σέβονται- και φέρουν τη μόνιμη αντίσταση σε κάθε νέα άποψη, που δεν εκπορεύεται από τον κύκλο τους, ένα έχω να πω. Σε μια κοινωνία υπάρχουν και υποχρεώσεις, όχι μόνο δικαιώματα. Το σύστημα πρέπει να είναι ανταποδοτικό. Ειδάλλως εμφανίζονται φαινόμενα διάλυσης