Η νέα τάξη πραγμάτων
Κάποτε πίστευα στο αισθητήριο του «σοφού λαού». Μελετώντας την ιστορία μας και ζώντας την εποχή μου αυτή η πίστη έχει αρκετά κλονιστεί. Αρκετοί από τους «ηγέτες» μας, για δικούς τους συμφεροντολογικούς λόγους κολάκευσαν το «εγώ» του οποιουδήποτε υπερβολικά, τον έπεισαν ότι είναι το κέντρο της γης, ανάστησαν τα πιο ταπεινά ένστικτά του και κάποιοι αφηνιασμένοι πλέον είναι εκτος ελέγχου. Χωρίς το απαραίτητο ηθικό υπόβαθρο, χωρίς εξοπλισμό παιδείας μπήκαν ...ορμητικά στο στίβο της «διεκδίκησης» των δικαιωμάτων τους και φέραν τα πάνω κάτω.
Σύντομα έμαθαν, με ιδιαίτερη ικανότητα, να προσπορίζονται για ίδιον όφελος το «κοινωνικό κράτος» , αφού αυτο- πείστηκαν ότι είναι ένα άπατο πηγάδι με λεφτά, που αυτοί δικαιούνται να διαφεντεύουν. Ναι! Αλίμονο. Είναι υποχρέωση του κράτους να τους ζει και μάλιστα με όλα τα υλικά αγαθά του καταναλωτικού «πολιτισμού»
Όταν μπήκαμε στη «φωλιά του φιδιού», την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι άρχισαν να εισρέουν οι κοινοτικές ενισχύσεις, με την αμοιβόμενη βοήθεια επίορκων κρατικών λειτουργών έμαθαν άριστα το σπορ να κοροϊδεύουν τους «κουτόφραγκους» και εισπράττουν ακόπως τεράστια ποσά που ποτέ δεν επενδύθηκαν σε εκείνους τους τομείς για τους οποίους δόθηκαν. Έλεγχος κανένας, κάλυψη πλήρης, η κοινή ενοχή παρασιώπησε τα πεπραγμένα, που παραχώθηκαν κάτω απ’ το χαλί
.Όταν άρχισαν να έρχονται τα κύματα των πεινασμένων μεταναστών έλυσαν το πρόβλημα της προσωπικής τους απασχόλησης, έναντι πενιχρής αμοιβής. Τώρα μπορούσαν από το καφενείο ή το μπαρ που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια σε κάθε χωριό να διευθύνουν τις «επιχειρήσεις» τους. Τα «εύκολα κορίτσια» του ανατολικού μπλοκ κλείδωσαν με τον καλύτερο τρόπο το στερημένο παρελθόν τους. Βεβαίως υπήρξε και μια θετική επίδραση, καθώς οι προβατίνες και τα μοσχάρια ησύχασαν από έναν επιπλέον βασανισμό. Ένιωσαν επιτέλους «ολοκληρωμένοι ,. άντρες». Κάποιοι τα «εμπορεύτηκαν», κάποιοι τα σπίτωσαν και αρκετοί τα παντρεύτηκαν, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική ανασφάλεια ή την «λαιμαργία» τους, από τη σοσιαλιστική στέρηση, για τα καταναλωτικά «αγαθά του δυτικού πολιτισμού».
Στην πιάτσα εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία πολιτών. Άτομα με άπειρη σιγουριά, ύφος επιθετικό, πρόθεση κατακτητική και άλλα ακόμα συναφή χαρακτηριστικά. Χοντρή αλυσίδα με βαρύτιμη καδένα, μεγάλο ρολόι, που να φαντάζει από μακριά, πολλά δαχτυλίδια και αμάξι. Όχι όποιο κι όποιο. Το τελευταίο μοντέλο και με όλα τα μπιχλιμπίδια. Φανταιζί. Μετέχουν στους συνεταιρισμούς, είναι παρόντες στις συνελεύσεις μέχρι να φαλιρίσουν, ψηφίζουν δαγκωτό τον δικό τους, που τους νοιάζεται και τους φροντίζει
Κάνουν συχνά τη βόλτα τους στην Αθήνα, σκορπάνε με άνεση τα εκατόευρα στα σκυλάδικα, κερνάνε μπουκάλι ποτό στα πρόθυμα κορίτσια, σπάνε τα πιάτα τους και ρίχνουν κι έναν «παραδοσιακό χορό». Ζεϊμπέκικο!
Έχουν πάντα δίκαιο και δυστυχώς το βρίσκουν. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων με φοβίζει. Είναι καρκίνωμα στα σπλάχνα της χώρας
Κάποτε πίστευα στο αισθητήριο του «σοφού λαού». Μελετώντας την ιστορία μας και ζώντας την εποχή μου αυτή η πίστη έχει αρκετά κλονιστεί. Αρκετοί από τους «ηγέτες» μας, για δικούς τους συμφεροντολογικούς λόγους κολάκευσαν το «εγώ» του οποιουδήποτε υπερβολικά, τον έπεισαν ότι είναι το κέντρο της γης, ανάστησαν τα πιο ταπεινά ένστικτά του και κάποιοι αφηνιασμένοι πλέον είναι εκτος ελέγχου. Χωρίς το απαραίτητο ηθικό υπόβαθρο, χωρίς εξοπλισμό παιδείας μπήκαν ...ορμητικά στο στίβο της «διεκδίκησης» των δικαιωμάτων τους και φέραν τα πάνω κάτω.
Σύντομα έμαθαν, με ιδιαίτερη ικανότητα, να προσπορίζονται για ίδιον όφελος το «κοινωνικό κράτος» , αφού αυτο- πείστηκαν ότι είναι ένα άπατο πηγάδι με λεφτά, που αυτοί δικαιούνται να διαφεντεύουν. Ναι! Αλίμονο. Είναι υποχρέωση του κράτους να τους ζει και μάλιστα με όλα τα υλικά αγαθά του καταναλωτικού «πολιτισμού»
Όταν μπήκαμε στη «φωλιά του φιδιού», την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι άρχισαν να εισρέουν οι κοινοτικές ενισχύσεις, με την αμοιβόμενη βοήθεια επίορκων κρατικών λειτουργών έμαθαν άριστα το σπορ να κοροϊδεύουν τους «κουτόφραγκους» και εισπράττουν ακόπως τεράστια ποσά που ποτέ δεν επενδύθηκαν σε εκείνους τους τομείς για τους οποίους δόθηκαν. Έλεγχος κανένας, κάλυψη πλήρης, η κοινή ενοχή παρασιώπησε τα πεπραγμένα, που παραχώθηκαν κάτω απ’ το χαλί
.Όταν άρχισαν να έρχονται τα κύματα των πεινασμένων μεταναστών έλυσαν το πρόβλημα της προσωπικής τους απασχόλησης, έναντι πενιχρής αμοιβής. Τώρα μπορούσαν από το καφενείο ή το μπαρ που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια σε κάθε χωριό να διευθύνουν τις «επιχειρήσεις» τους. Τα «εύκολα κορίτσια» του ανατολικού μπλοκ κλείδωσαν με τον καλύτερο τρόπο το στερημένο παρελθόν τους. Βεβαίως υπήρξε και μια θετική επίδραση, καθώς οι προβατίνες και τα μοσχάρια ησύχασαν από έναν επιπλέον βασανισμό. Ένιωσαν επιτέλους «ολοκληρωμένοι ,. άντρες». Κάποιοι τα «εμπορεύτηκαν», κάποιοι τα σπίτωσαν και αρκετοί τα παντρεύτηκαν, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική ανασφάλεια ή την «λαιμαργία» τους, από τη σοσιαλιστική στέρηση, για τα καταναλωτικά «αγαθά του δυτικού πολιτισμού».
Στην πιάτσα εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία πολιτών. Άτομα με άπειρη σιγουριά, ύφος επιθετικό, πρόθεση κατακτητική και άλλα ακόμα συναφή χαρακτηριστικά. Χοντρή αλυσίδα με βαρύτιμη καδένα, μεγάλο ρολόι, που να φαντάζει από μακριά, πολλά δαχτυλίδια και αμάξι. Όχι όποιο κι όποιο. Το τελευταίο μοντέλο και με όλα τα μπιχλιμπίδια. Φανταιζί. Μετέχουν στους συνεταιρισμούς, είναι παρόντες στις συνελεύσεις μέχρι να φαλιρίσουν, ψηφίζουν δαγκωτό τον δικό τους, που τους νοιάζεται και τους φροντίζει
Κάνουν συχνά τη βόλτα τους στην Αθήνα, σκορπάνε με άνεση τα εκατόευρα στα σκυλάδικα, κερνάνε μπουκάλι ποτό στα πρόθυμα κορίτσια, σπάνε τα πιάτα τους και ρίχνουν κι έναν «παραδοσιακό χορό». Ζεϊμπέκικο!
Έχουν πάντα δίκαιο και δυστυχώς το βρίσκουν. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων με φοβίζει. Είναι καρκίνωμα στα σπλάχνα της χώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου