Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Δημοτικό Σχολείο Αγίας Σοφίας Το ιστορικό 6 Οκτωβρίου, 2014
Το Δημοτικό Σχολείο της Αγίας Σοφίας, άρχισε να κατασκευάζεται το έτος 1936, όταν Πρόεδρος στο χωριό ήταν ο Αναστάσιος Ι. Σιαβελής και δάσκαλος ο Δημήτριος Κατσούλος από το γειτονικό Παρθένι (Μπερτσοβά). Σημαντική ήταν η συμβολή των παραπάνω ανθρώπων στην κατασκευή του, όπως και όλων των ΑγιαΣοφιτών εκείνης της εποχής, οι οποίοι νωρίτερα και από τα πρώτα χρόνια συστάσεως του χωριού μας, χρησιμοποιούσαν ως Σχολεία διάφορα σπίτια του χωριού με την ευγενική παραχώρηση των ιδιοκτητών τους, όπως: Χρήστου Λαμπίρη (Μερεντίτη), εκεί που βρίσκεται το σημερινό καφενείο του χωριού μας, Κων/νου Γ. Λαμπίρη (Μπέρκου) και Δημητρίου Καραζάνου.
Το όνειρο των ΑγιαΣοφιτών έγινε πραγματικότητα εκείνη τη χρονιά, οι οποίοι μέσα από τη Σχολική Εφορεία (Διοικητικό όργανο με Πρόεδρο το δάσκαλο και άτομα που διόριζε ο Νομάρχης μετά από πρόταση του δάσκαλου και του Προέδρου του χωριού), έδιναν κυριολεκτικά τον εαυτόν τους για την εύρυθμη λειτουργία του Σχολείου τους, προς όφελος των μικρών μαθητών και του ιδίου του χωριού. To οικόπεδο, το παραχώρησε δωρεάν, ο Νικόλαος Βασ. Φαρμασώνης, μετέπειτα Πρόεδρος του χωριού μας. Στην αρχή η κατασκευή του ξεκίνησε από ΑγιαΣοφίτες, ύστερα όμως και με πρωτοβουλία του Προέδρου του χωριού, συνεχίστηκε από Καρατουλιάνους μαστόρους για καλύτερα αποτελέσματα.
Αρκετοί ήταν και οι δάσκαλοι που πέρασαν από το χωριό μας, όλοι άφησαν όνομα και σαν άνθρωποι αλλά και σαν παιδαγωγοί. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τους Παναγιώτη Σωτηράκο, ο οποίος ήταν και Ιερέας του χωριού μας (έτος 1916), τον Δημήτριο Κατσούλο, τον Χαρίλαο Καλοπίση, τον Κυριάκο Λαμπρόπουλο και τον Μιχάλη Πέρρο, οι οποίοι ήταν και οι πιο ξακουστοί.
Και ήταν πραγματικοί παιδαγωγοί αυτοί οι άνθρωποι, διότι πρώτα νοιάζονταν για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού και ύστερα για την πνευματική του μόρφωση. Και το πετύχαιναν αυτό με την κατάλληλη παιδαγώγηση, αλλά και μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων, που έπλαθαν σώμα και ψυχή, στις οποίες συμμετείχαν τα ίδια τα παιδιά υπό την καθοδήγηση του δάσκαλου.
Ποιες ήταν αυτές οι δραστηριότητες; Ο θεσμός του επιμελητή που φρόντιζε για την καθαριότητα, η διοργάνωση των Εθνικών εορτών με ποιήματα και διάλογους, η καλλιέργεια του λαχανόκηπου, οι δενδροφυτεύσεις σε διάφορα σημεία του χωριού, το παραστατικό μάθημα στην ύπαιθρο, η παρασκευή του συσσιτίου, η διενέργεια εράνων υπέρ απόρων μαθητών, καθώς και η αποταμίευση χρημάτων για την κάλυψη αναγκών του διδακτηρίου που πραγματοποιείτο με μια σειρά ενεργειών των μαθητών όπως: πώληση βάγιας στην Εκκλησία Παρθενίου, πώληση φυτωρίων αμυγδαλιάς από τον κήπο του Σχολείου, πώληση γλυκισμάτων στο πανηγύρι της ΑγιαΣοφιάς, εισπράξεις από τα κάλαντα και θεατρικές παραστάσεις κ.α.
Αυτές ταυτόχρονα, είναι και οι αναμνήσεις που βασανίζουν το μυαλό των σημερινών παππούδων, αλλά και των περισσοτέρων μας από κείνα τα χρόνια που το Σχολείο μας έσφυζε από ζωή. Θυμόμαστε τις θεατρικές παραστάσεις κατά τις Εθνικές επετείους και την κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του διδακτηρίου από γονείς που καμάρωναν τα παιδιά, τις γυμναστικές επιδείξεις (σακουλοδρομίες κ.α.) κατά τις απολυτήριες εξετάσεις, την υποχρεωτική κατανάλωση του συσσιτίου, τα εμβατήρια που εκφωνούσαμε κατηφορίζοντας το δρόμο για την εκκλησιά, αλλά και το σεβασμό που απέδιδαν οι κάτοικοι του χωριού στη σημαία και το δάσκαλο, τηρώντας στάση προσοχής κάθε φορά που η πομπή περνούσε από μπροστά τους. Σε κάποιες χρονιές, κατά τη δεκαετία 1940, ήταν διθέσιο και έφτασε να έχει μέχρι και πενήντα (50) μαθητές…!
Το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, αν και έπαψε οριστικά να λειτουργεί το έτος 1985 (όταν δάσκαλος ήταν η Μαρία Κιούση από τα Αγιωργήτικα), εξακολουθεί για τους ΑγιαΣοφίτες να αποτελεί ιερή παρακαταθήκη για τον τόπο μας, σύμβολο πνευματικότητας, ελπίδας και ζωντάνιας και ταυτοχρόνως το Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού μας.
Για το λόγο αυτό, Κοινοτικά Συμβούλια, ομογενείς από την Αμερική, Πολιτιστικός Σύλλογος, ντόπιοι επιχειρηματίες, απλοί δωρητές, κ.α., έχουν συμβάλλει στη σταδιακή ανακαίνισή του, που πραγματοποιήθηκε κατά καιρό και η οποία έδωσε τη σημερινή τελική του μορφή.
Σήμερα, μετά από σχετική Απόφαση της πρώην Νομαρχίας, έχει παραχωρηθεί στον Πολιτιστικό Σύλλογο, ο οποίος το χρησιμοποιεί για διάφορες εκδηλώσεις.
Δικαιολογημένα λοιπόν τα συναισθήματα λύπης και νοσταλγίας που διακατέχουν τον καθένα μας, όταν θυμάται τη δόξα και την αίγλη που γνώρισε κάποτε το διδακτήριο του χωριού μας.
</p>< p style="text-align: justify;">< p style="text-align: justify;">< p style="text-align: justify;">Οι δάσκαλοι που πέρασαν από το χωριό μας, ήταν οι ακόλουθοι:</p>< p style="text-align: justify;">Ανδριανάκος α.λ.σ., Ιερεύς Παναγιώτης Σωτηράκος (1916 έως τέλη δεκαετίας 1920), Δημήτριος Κατσούλος (μέχρι 1939), Βασίλειος Μιχαλόπουλος (μέχρι 1943), Παναγιώτης Παπαδόπουλος (1943-1945), μία δασκάλα αγνώστων στοιχείων (1945-1946), Βασίλειος Σιωράς (1946-1948), Κων/νος Δούβρης (1948-1950, 1952-53, 1954-55), Γρηγόριος Παπαβασιλείου (1950-1951), Χαρίλαος Καλοπίσης (1951-1952, 1955-1961), Φώτιος Παρασκευόπουλος (1953-1954), Γεώργιος Δημόπουλος (1961-1962), Ιωάννης Στασινόπουλος (1962-1964, 1965-1966), Γεώργιος Σταματόπουλος (1964-65), Κυριάκος Λαμπρόπουλος (1966-1973), Μιχάλης Πέρρος (1973-1976) κι ύστερα Ιωάννης Γκικόπουλος, Παναγιώτης Τυροβολάς, Κων/νος Κουλεντιανός, Αθανασία Τσιρώνη, Σοφία Καρλή, Μπακάλη α.λ.σ., και η Κιούση Μαρία.</p>< p>&nbsp;</p>< p>
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Ιστορικά. Βάλτε στα αγαπημένα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου