Δημοτικό σχολείο Περιβολίου Κερκύρας

 Παρουσίαση - Ιστορικά Στοιχεία
Το έτος 1826 επί Αγγλικής Προστασίας και επί αρμοστείας Γκίλφορντ ιδρύθηκε το προκαταρκτικό σχολείο Περιβολίου με 51 μαθητές. ΄Ενας πίνακας των αλληλοδιδακτικών σχολείων της 10ης Απριλίου 1834 συμπεριλαμβάνει και το αλληλοδιακτικό σχολείο Περιβολίου με συνολικό πληθυσμό του χωριού 345 κατοίκους. Σε πίνακες που υπέβαλε ο Μουστοξύδης στις 3 Ιανουαρίου 1859 στη Βουλή του Ιόνιου Κράτους αναφέρεται ένα κεντρικόν σ...χολείον στις Αργυράδες στο οποίο υπάγεται και το Περιβόλι με άρρενες κατοίκους 183 και θήλεις 157 και συνολικό πληθυσμό 340. Με την ένωση των Επτανήσων η εκπαίδευση αποδιοργανώνεται σύμφωνα με δήλωση του Στέφανου Παδοβά. Έκτοτε το Δημοτικό Σχολείο Περιβολίου το συναντάμε στα 1893 να έχει ένα δάσκαλο Γ΄τάξεως με 36 μαθητές επί συνόλου κατοίκων 513.
Το αρχείο του Δημοτικού Σχολείου Περιβολίου έχει ως χρονικό σημείο αναφοράς το έτος 1906. Κατά το σχολικό έτος 1906-1907, σύμφωνα με το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής το σχολείο του Περιβολίου είναι τετρατάξιο αρρένων (α', β΄, γ΄, δ΄ τάξεις) με γραμμένους μαθητές 75 εκ των οποίων 49 μαθητές στην α΄, 7 στη β΄, 12 στη γ΄και 7 στη δ΄τάξη.

Εκπαιδευτικά ιδρύματα στη Θράκη.

Η πνευματική ακτινοβολία των εκπαιδευτικών κέντρων της Θράκης υπερέβη τα γεωγραφικά όριά της και απέκτησε ευρύτερες βαλκανικές και ευρωπαϊκές διαστάσεις. Επιφανείς δάσκαλοι, με επιστημονική και παιδαγωγική επάρκεια, εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις και ιεραποστολικό φρόνημα, εργάστηκαν με ζήλο στα συγκροτημένα σχολεία της Θράκης. Είναι αντιληπτό, ότι στην παρούσα μελέτη δεν μπορούμε να παραθέσουμε το σύνολο των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Θράκης, γι’ αυτό περιοριστούμε στο να παρουσιάσουμε μια γενική, αλλά αντιπροσωπευτική εικόνα της καταστάσεως, χωρίς αξιολογική σειρά.
Όπως προαναφέρθηκε, η μεγάλη ανάπτυξη της εκπαιδευτικής δραστηριότητας στη Θράκη παρατηρείται το δεύτερο μισό του 19ου. Ενδεικτικά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι κατά το σχολικό έτος 1878-1879 λειτουργούσαν σε ολόκληρη τη Θράκη (Βόρεια, Ανατολική και Δυτική) 307 ελληνικά σχολεία πρώτης βαθμίδας (12 νηπιαγωγεία, 147 προκαταρκτικά, 114 δημοτικά σχολεία αρρένων, 34 παρθεναγωγεία) και 43 3λληνικά σχολεία δεύτερης βαθμίδας (36 «ελληνικά», 5 γυμνάσια θηλέων και αρρένων και τα 2 Ζαρίφεια Εκπαιδευτήρια). Τα περισσότερα σχολεία λειτουργούσαν στο σαντζάκι Αδριανουπόλεως, στη Βόρεια Θράκη (Ανατολική Ρουμελία) και στα σαντζάκια Σαράντα Εκκλησιών, Ραιδεστού, Καλλιπόλεως, Τσατάλτζας, Γκιουμουλτζίνας και Δεδέαγατς .
Στη Δυτική Θράκη η ελληνική παιδεία ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη στην Ξάνθη, στην Κομοτηνή, στη Μαρώνεια, στην Αλεξανδρούπολη, στο Σουφλί, στο Διδυμότειχο και στο Ορτάκιοϊ. Στην Ξάνθη στα 1886 λειτουργούσαν 1 ελληνικό σχολείο ή ημιγυμνάσιο, 1 εξατάξια Αστική Σχολή, 1 οκτατάξιο παρθεναγωγείο και 4 νηπιαγωγεία. Όσον αφορά τα περίχωρα της Ξάνθης υπήρχαν σχολεία στα χωριά Γιανίκιοϊ (Σταυρούπολη), Γάβροβον (βόρεια της Ξάνθης), Γιάνιτζε (Γενισέα), Πολύστυλον (Άβδηρα), Κουγιούνκιοϊ (Κιμμέρια), Γιασίκιοϊ (Ίασμος) και Σαλή (νότια του Ιάσμου) (45). Η ελληνική παιδεία, όμως, είχε αναπτυχθεί και σε κάποια Πομακοχώρια στους ορεινούς όγκους της Ροδόπης. Έτσι, ελληνικά σχολεία λειτουργούσαν στο Αλαμίδερε, στο Τσόκμαν, στο Κάτω και στο Άνω Ραΐκοβο, στο Πασμακλή, στο Λεβότζοβο, στο Πέτκοβο και στο Δερέκιοϊ.
Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν στην Κομοτηνή 1 ελληνικό σχολείο, 2 δημοτικά, 2 παρθεναγωγεία και 1 νηπιαγωγείο. Στις αρχές, όμως, του 20ού αιώνα λειτουργούσαν σε όλο τον καζά της Κομοτηνής 22 ελληνικά σχολεία με 1289 μαθητές. Στο Δεδέαγατς στα τέλη του 19ου αιώνα υπάρχουν 1 Αστική Σχολή, 1 παρθεναγωγείο και 1 νηπιαγωγείο. Εκπαιδευτικά ιδρύματα λειτουργούσαν στις αρχές του επόμενου αιώνα στα χωριά Καβατζήκ, Ρουμτζούκι, Πασμακτσή και Μάκρη, αλλά και σε περιοχές της επαρχίας και μητροπόλεως Λιτίτσης, όπως στο Ορτάκιοϊ, στο Τσεκιρδεκλή και στο Ακ-Ανάλ. Σχολεία συναντάμε, επίσης, στο Σουφλί, στην Κορνοφωλιά, στη Δαδιά, στο Κιουπλί, στο Καγιατζήκ, στο Πάσκλησε, στο Διδυμότειχο κ.α.
Επίκεντρο της εκπαιδευτικής δραστηριότητας στην Ανατολική Θράκη υπήρξε η Αδριανούπολη με μακρά παράδοση. Μάλιστα λέγεται ότι στην πόλη αυτή λειτούργησε η αρχαιότερη σχολή της Θράκης, καθώς υπάρχουν πληροφορίες για την ύπαρξή της ήδη από τα μέσα του 16ου αιώνα. Αυτή η σχολή μεταφέρθηκε το 1711 σε κτίριο απέναντι από την Μητρόπολη και κατά τον 18ο και 19ο αιώνα δίδαξαν σ’ αυτήν μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους. Ιδρύθηκαν και άλλες σχολές, οι οποίες εξελίχθησαν σε Γυμνάσια, έτσι ώστε το 1922 μόνο στην Αδριανούπολη υπήρχαν 17 εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εδώ ήταν και η «Μασσαλιώτικη Σχολή» και μετέπειτα «Ροδοκανάκειος Σχολή». Επιπλέον, η ιδιωτική πρωτοβουλία προσέφερε πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα και στην Αδριανούπολη και βοήθησε στην αλματώδη ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας.
Σημαντικά σχολεία λειτουργούσαν και σπουδαίοι δάσκαλοι δίδαξαν και στα υπόλοιπα σχολεία της Ανατολικής Θράκης, όπως στις Σαράντα Εκκλησιές, στον Σκοπό, στη Βιζύη, στην Αγαθούπολη, στη Μήδεια, στο Μπουνάρ-Χισάρ (Βρύση), στη Ραιδεστό, στην Τυρολόη, στην Γανόχωρα, στα Μάλγαρα, στην Κεσσάνη, στην Αίνο, στην Καλλίπολη, στους καζάδες Μετρών, Σηλύβριας και στα χωριά της επαρχίας Δέρκων.
Τέλος, σπουδαία κοιτίδα πολιτισμού υπήρξε η Φιλιππούπολη στη Βόρεια Θράκη (52). Ήδη από τον 16ο αιώνα φαίνεται πως λειτουργούσε ελληνικό σχολείο. Την περίοδο 1809-1816 λειτουργούσε ανώτερη σχολή, ενώ μετά το 1834 ιδρύθηκαν και προκαταρκτικά κοινοτικά σχολεία. Το 1851 λειτουργούσε Παρθεναγωγείο, το 1857 ιδρύθηκε η Νέα Κεντρική Σχολή, το 1874/5 τα Ζαρίφεια Διδασκαλεία με τα παραρτήματά τους και το 1900 ανεγέρθηκε η Μαράσλειος Σχολή.
Αξιόλογη πνευματική κίνηση σημειώθηκε και στην Αγχίαλο, στην Στενήμαχο και στα χωριά της (όπως στο Αμπελίνο και στο Τσιποχώρι), στον Πύργο και φυσικά στη Βάρνα, η οποία συντηρούσε μέχρι το 1907 7 σχολεία. Σχολεία υπήρχαν στη Μεσημβρία, στη Σωζόπολη, στην Κούκλενα, την Περιστερά, τα Άνω Βοδενά και στο Καβακλή. Η Αστική σχολή του Καβακλή, καθώς και η ελληνική σχολή των Καρυών υπήρξαν φημισμένες, δραστήριες και αντανακλούσαν την πολιτιστική ακτινοβολία της περιοχής.
* * *
Καταλήγοντας, να επισημάνουμε τον ευλογημένο και ευγενή ανταγωνισμό του 19ου αιώνα μεταξύ των θρακικών πόλεων, αλλά και μεταξύ επιφανών ή αφανών Θρακιωτών. Σκοπός όλων ήταν η ενίσχυση του έργου της ελληνικής παιδείας, το οποίο είχε επιφορτιστεί κατά κύριο λόγο η Εκκλησία. Σε κάθε πόλη της Θράκης δραστηριοποιήθηκαν, επιπλέον, σύλλογοι και σωματεία, που συσπείρωσαν τους Έλληνες και τους συστράτευσαν με σκοπό την αναβάθμιση της εκπαιδευτικής καταστάσεως. Η ορμή όλων για την ανάσταση της παιδείας, θα οδηγούσε τελικά στην ελευθερία και στην εθνική αποκατάσταση.

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

• Αρέσει στους Λιάνα Μεϊμάρογλου, Sofia Sarpota, Μαρω Δημακου και σε 9 ακόμη.
• 1 κοινοποίηση

Ανδρέας Συγγρός και σχολικά κτίρια

 Ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα της εποχής επικρίθηκε έντονα (είχε χαρακτηριστεί από τους αντιπάλους του μεταξύ άλλων ως επιδέξιος πολιτικάντης και χρυσοκάνθαρος), όμως κανείς δεν αμφισβήτησε το φιλανθρωπικό του έργο. Έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία παρέχοντας δάνεια με υπέρογκους τόκους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Συγγρός διέθεσε μεγάλα ποσά υπέρ κοινωφελών και φιλανθρωπικών σκοπών. Κατασκεύασε μεταξύ άλλων το δημοτικό σχολείο Σκι...άθου, τις φυλακές Συγγρού, το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας, το αρχαιολογικό μουσείο των Δελφών, την αριστερή πτέρυγα του Ευαγγελισμού. Με την διαθήκη του κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος για την κατασκευή και την οικονομική ενίσχυση νοσοκομείων όπως το «Ανδρέας Συγγρός», το Πτωχοκομείο Αθηνών, το Δρομοκαΐτειο, το Αμαλίειον ορφανοτροφείο, αλλά και την κατασκευή σχολείων και άλλων δημόσιων κτιρίων. Θεωρείται ότι υπήρξε ο ισχυρότερος άντρας της εποχής του μετά τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄.
Εκατοντάδες σχολεία χτίστηκαν σε όλη την Ελλάδα με δωρεές και κληροδοτήματα του Α. Συγγρού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση με το θάνατό του έκλεισε λόγω πένθους όλα τα σχολεία επί τριήμερο

Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας

 Η πρώτη τράπεζα που ιδρύθηκε στο Βόλο ήταν η "Προνομιούχος Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας" (1882) με κύριο μέτοχο τον Κωνσταντινουπολίτη τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρό. Σκοπός της τράπεζας ήταν να συμβάλλει στην παραγωγική και οικονομική ανάπτυξη όλης της περιοχής, που πρόσφατα είχε ενσωματωθεί στο ελληνικό κράτος.
Η τράπεζα δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στους στόχους της και ουσιαστικά κατέρρευσε μετά το θάνατο του Συγγρού. Το 1899 συγχωνεύθηκε με την Εθνική Τράπεζα..., η οποία τότε ίδρυε υποκαταστήματα σε όλη τη Θεσσαλία και την ελληνική Ήπειρο. Η νέα τράπεζα στεγάστηκε σε νεοκλασικό μέγαρο, το οποίο διέθετε στο ισόγειο αίθουσες συναλλαγών, ενώ στον πρώτο όροφο υπήρχε η κατοικία του εκάστοτε διευθυντή. Το 1969 το κτίριο περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου και σήμερα στεγάζει το Δημοτικό Ωδείο.
Ευάγγελος Πρόντζας, "Η "Προνομιούχος Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας", 1882-1889", υπό έκδοση (διδακτορική διατριβή).
Δείτε περισσότερα

Η νύχτα στο πάρκο

 ( διήγημα, φρέσκο μόλις βγήκε απ' το φούρνο)
Είχε πολλές φορές ικετεύσει τον αδελφό της. Ήταν φύλακας στο δημοτικό πάρκο. Ήθελε να την οδηγήσει εκεί ένα βράδυ. Λίγο πριν κλειδώσει τις πόρτες και να έρθει να την πάρει το πρωί. Ένα απ’ τ’ απωθημένα της
«Το θέλω πολύ Μάριε! Να ζήσω την ηρεμία της νύχτας. Μια φορά μόνη μου. Να ακούσω τους ήχους, τις φωνές των ζώων κι ό,τι άλλο θα υπάρξει. Έτσι κι αλλιώς για μένα πάντα νύχτα είναι. Μη φοβάσαι θα ντυθώ καλά και θα έχω κοιμηθεί το απόγευμα Θα πάρω μαζί μου νερό κι ένα σάντουιτς. Σε παρακαλώ! Έχω στερηθεί τόσες ομορφιές απ’ τη ζωή. Μη μου στερήσεις κι αυτή τη μικρή επιθυμία..»
Η Αντωνία, η μόνη αδελφή του, τυφλή από τη γέννησή της, ήταν ό,τι αγαπημένο του είχε απομείνει μετά από διαδοχικές οικογενειακές συμφορές. Τον είχε παρακαλέσει πολλές φορές, μα μέχρι τώρα δεν το είχε τολμήσει. Όμως τώρα ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Ήξερε ότι αυτό είναι παράβαση, αφού ο κανόνας ήταν πριν κλειδώσει την τελευταία πόρτα, να ελέγξει με προσοχή αν άδειασε το πάρκο από τον τελευταίο άνθρωπο. Σκέφτηκε όμως ότι κανείς δε θα το μάθει. Πρωί-πρωί, πριν από τη συνηθισμένη ώρα, θα πάει να την πάρει και να την επιστρέψει στο σπίτι.

Η λεωφόρος Συγγρού
Η λεωφόρος Συγγρού έχει μακρά ιστορία. Από την εποχή της τουρκοκρατίας η Αθήνα συνδεόταν με το Φάληρο με ένα δρομίσκο. Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, την περίοδο των μεγάλων δημόσιων έργων που έγιναν επί πρωθυπουργίας του Χαρίλαου Τρικούπη, προτάθηκε η κατασκευή ενός σύγχρονου δρόμου, ο οποίος θα συνέδεε την πρωτεύουσα με την παραθαλάσσια περιοχή του Παλαιού Φαλήρου. Η εκπόνηση του σχεδίου ανατέθηκε σ’ ένα μηχανικό του στρατού, τον Ιωάννη Γενίσαρλη. Η πτώχευση όμως της χώρας το 1893 ανέστειλε την εκτέλεση του έργου για ορισμένα χρόνια.
Το 1899 το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων αποφάσισε να ονομαστεί «οδός Συγγρού» ένας δρόμος που άρχιζε περίπου από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και κατέληγε στη (σημερινή) γέφυρα της οδού Καλλιρόης. Ο Ανδρέας Συγγρός, κολακευμένος από την τιμή αυτή, κάλεσε το νομομηχανικό Γαζή και του ανέθεσε την εκπόνηση μελέτης για τη διεύρυνση του δρόμου που έφερε το όνομά του. Όμως ο θάνατος του ευεργέτη την ίδια χρονιά ματαίωσε την κατασκευή του έργου.

ΔΑΣΟΣ ΣΥΓΓΡΟΥ

 Ιστορία: Το 1921, με βάση τα οριζόμενα στη διαθήκη της Ιφιγένειας Συγγρού, το ομώνυμο Κτήμα κληροδοτήθηκε στην τότε Ελληνική Γεωργική Εταιρεία, προκειμένου να ιδρυθεί σχολή κηπουρικής, πτηνοτροφίας, μελισσοκομίας, σηροτροφίας, και κτηνοτροφίας με αποστολή την εκπαίδευση «καλών γεωργών και κηπουρών». Πρώτος ιδιοκτήτης του Κτήματος φέρεται ο Βρετανός αρχαιολόγος Stin, ο οποίος σκόπευε να πραγματοποιήσει σε αυτό ανασκαφές. Μετά το πέρας αυτών, ο Stin πώλησε το Κτ...ήμα στον συμπατριώτη του – επίσης αρχαιολόγο- Will. Από τον τελευταίο το αγόρασε ο Ανδρέας Συγγρός, σύζυγος της Ιφιγένειας, πιθανότατα γύρω στο 1875. Το Κτήμα αποτελούσε ουσιαστικά τον περιβάλλοντα χώρο της έπαυλης του Α. Συγγρού, ενώ πλαισιωνόταν από σειρά εγκαταστάσεων και βοηθητικών κτιρίων (οικίες για τους εργάτες, στάβλοι, αμαξοστάσια, ελαιοτριβείο, αλευρόμυλος). Οι σπουδαιότερες σωζόμενες από αυτές έως και σήμερα το βουστάσιο και ένας μικρός ναός: Το παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέα είναι ο μοναδικός ορθόδοξος γοτθικού ρυθμού ναός στην Ελλάδα. Κατασκευάστηκε με βάση τα σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Έρνεστος Τσίλλερ, μαθητή του Θεόφιλου Χάνσεν.

Απόσπασμα

……..Ζει με την αναμονή, ελπίζει στο θαύμα. Ποιος θα είναι ο αίτιος; Ο Θεός, η τύχη, η σύμπτωση; Δεν τον ενδιαφέρει. Όποιος και νάναι. Ό,τι και να είναι. Εκείνο που αναζητά είναι μια φωτεινή ακτίνα. Να την καβαλήσει, να πάει ταξίδια μακρινά σε νέους τόπους με άλλους ανθρώπους και συνήθειες. Εκεί ελπίζει να βρει τη δύναμη μιας νέας αρχής. Δεν αντέχεται, λέει, πια η μονοτονία της επανάληψης κι ο συγχρωτισμός με την μετριότητα.
Δε θέλει συγκερασμούς, ζητάει κάτι περισσότερο Είναι απαιτητικός, αλλά κι όχι άλμα στο κενό. Δεν τον κατέχει τάση οικιοθελούς αποχώρησης απ’ τη ζωή. Όχι ! Όλα θα έρθουν με τη σειρά τους. Εκείνο που μόνο επιθυμεί είναι η αξιοπρεπής διαβίωση……..
 

Βόμβες στη Βουλή και στο σπίτι του Συγγρού, το 1893

 *Η πτώχευση της Ελλάδος επί Τρικούπη
*Βόμβες και προκηρύξεις
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Ο Δεκέμβριος του 1893 υπήρξε τραγικός για την Ελλάδα. Συνεδρίαση της Βουλής, την 1η Δεκεμβρίου 1893 με το παλαιό ημερολόγιο. Το κλίμα βαρύ. Τα οικονομικά του κράτους σε άθλια κατάσταση. Υπερδανεισμός, έκτακτες πολεμικές δαπάνες των προηγούμενων ετών, έλλειψη παραγωγικών πηγών, υψηλή φορολογία. Είναι η εικόνα κρά...τους της εποχής εκείνης, το οποίο αντιμετώπιζε οξεία δημοσιονομική κρίση και τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές του εξωτερικού. Κάτι ανάλογο με τις μέρες που ζούμε.
Στο βήμα της Βουλής, ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, περιγράφει την κατάσταση και αναλύει το νομοσχέδιο με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν. Μέτρα, που στην πράξη αποτελούσαν απόλυτο πτωχευτικό συμβιβασμό της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, με τους πανίσχυρους δανειστές του εξωτερικού.

Λαυρεωτικά – Ο «ευεργέτης» Ανδρέας Συγγρός και η «λαϊκή πτώχευση»
Νοεμβρίου 4, 2013
ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση Ελλάδα, Κοινωνία, Πολιτική, ιστορία Aνδρέας Συγγρός, Λαύριο, Σερπιέρι, Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως, Χαρίλαος Τρικούπης, ορυχεία Σχολιάστε
Ο -γεννημένος το 1830 στην Κωνσταντινούπολη- Ανδρέας Συγγρός ήταν γυιος τού χιώτη γιατρού Δομένικου Τσιγγρού. Το επώνυμο Τσιγγρός είναι καθαρό παρατσούκλι, το οποίο στα ποντιακά σημαίνει αδύναμος, αρρωστιάρης (καθαρή κοροϊδία για έναν γιατρό) και γι’ αυτό ο φιλόδοξος Ανδρέας φρόντισε να το αλλάξει ελαφρώς (σ.σ.: όχι σαν κάποιους άλλους που άλλαξαν το Τούρκογλου σε Βενιζέλος). Αν και ο πατέρας του τον προόριζε για γιατρό (άλλωστε, ο Δομένικος είχε «στρωμένη δουλειά» αφού ήταν προσωπικός γιατρός τής αδελφής τού σουλτάνου!), ο νεαρός προτίμησε να ασχοληθεί με το εμπόριο, αρχίζοντας μάλιστα την καρριέρα του στις επιχειρήσεις του -ήδη γνωστού μας- Θεόδωρου Ροδοκανάκη.

Κινηματοθέατρο «Αττικόν» 1870 - 1880
Το διώροφο εκλεκτικιστικό κτίριο που βρίσκεται επί της Σταδίου 9-21, χτίστηκε μεταξύ των ετών 1870-1880, με σχέδια του αρχιτέκτονα Ernst Ziller, για τον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτη Δεκόζη Βούρο, ενώ το 1914 φιλοξένησε για ένα διάστημα το νεοσύστατο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Μεταξύ των ετών 1914-1920 έγιναν προσθήκες σε ρυθμό "Νεομπαρόκ", όταν χτίστηκε σε τμήμα του κτιρίου το κινηματοθέατρο «Αττικόν». Αργότερα έγινε και η 2η κινηματογραφική αίθουσα «Απόλλων» στο υπόγειο του κτιρίου,
λευτέρης τσίλογλου Μια εικόνα, που με πληγώνει κάθε φορά που βλέπω τα αποκαΐδια που έμειναν μετά την επέλαση των βανδάλων. Οι αδικαίωτοι νεκροί, που ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα. Για σκέψου να ήταν θύματα της Χρυσής Αυγής. Θα είχαν στηθεί στη χώρα εκατοντάδες μνημεία και θα είχαν τ’ όνομά τους δεκάδες οδοί και πλατείες για τους «ηρωικούς νεκρούς». Τώρα άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή «ελπίδα» εμφιλοχωρεί μέσα μου. Ίσως ο φυσικός ένοχος κάτω από το βάρος των τύψεών να έχει αυτοκτονήσει πλουτίζοντας τον κατάλογο των «θυμάτων της ανθρωπιστικής κρίσης». Για τους ηθικούς αυτουργούς δεν έχω καμιά ελπίδα. Αυτοί με την μονόφθαλμη ευαισθησία τους χύνουν ποτάμια δάκρυα για τους ανώνυμους πεινασμένους, όπου Γης

Σχολή Παρνασσού

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗΣ ΣΧΟΛΗΣΤΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ (2003-2013)
Εἰσαγωγὴ
Ὁ Φιλολογικὸς Σύλλογος Παρνασσὸς ἀποφάσισε τὸ ἔτος 1872 νὰ ἱδρύσει Νυκτερινὴ Σχολὴ Ἀπόρων Παίδων, «μὲ σκοπὸ νὰ βοηθήσει στὴν ἐπίλυση ἑνὸς ἀπὸ τὰ σοβαρότερα κοινωνικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης … νὰ θέσει τέλος στὴν ἀθλιότητα στρατιᾶς ρακένδυτων παιδιῶν καὶ ἐφήβων, παιδιῶν χωρὶς γονεῖς καὶ ἐφήβων χωρὶς προστάτες, πλήθους ὀρφανῶν ὅπως καὶ ἐγκαταλειμμένων παιδιῶν…». Θέλησε δηλαδὴ ὁ Παρνασσὸς νὰ θερμάνει μὲ τὴ στοργή του τὰ τραγικὰ θύματα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς μοίρας, νὰ τὰ μάθει γράμματα, νὰ τὰ διαπλάσει σὲ δημιουργικοὺς ἀνθρώπους.
Χάρη στὴ μεγάλη ὑλικὴ βοήθεια τῶν εὐεργετῶν καὶ δωρητῶν ἡ Σχολή, σὲ νέο ἰδιόκτητο κτήριο (1932), παρήγαγε τεράστιο ἐκπαιδευτικὸ ἔργο καὶ βοήθησε χιλιάδες μαθητές. Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο λειτουργίας μέχρι καὶ τὸ 1930 οἱ φοιτήσαντες μαθητὲς στὴ Σχολὴ ξεπέρασαν τὶς 100.000. Καὶ ἐπειδὴ ὅτι εἶναι ὡραῖο, ἐπωφελὲς καὶ τίμιο δύσκολα λυγίζει καὶ σπάνια χάνεται, ἡ Σχολὴ ἐξακολουθεῖ νὰ λειτουργεῖ χωρὶς νὰ ἀλλοιώσει τὰ ἰδεώδη καὶ τὶς βασικὲς ἀξίες, τὶς ὁποῖες ὁραματίστηκαν οἱ ἱδρυτές της καὶ προσφέρει παιδεία σὲ ὁμογενεῖς καὶ σὲ ἀλλοδαποὺς μαθητὲς ἀπὸ τὶς πέντε ἠπείρους ποὺ διαβιοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ μετέχουν τῆς ἑλληνικῆς παιδείας.
Διοίκηση Σχολῆ

Παλιό Δημοτικό Σχολείο Πενταλόφου

 Το παλιό Δημοτικό σχολείο, είναι ένα από τα λίγα δημόσια κτήρια του χωριού μας με μεγάλη σημασία στο πέρασμα των χρόνων, κουβαλώντας ιστορία δεκαετιών.
Η κατασκευή του χρονολογείται στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ι .Ναό Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος που γειτνιάζει.
Αυτό το κτήριο υπήρξε το δημοτικό σχολείο του Πενταλόφου μεγαλώνοντας γενιές και γενιές από Πενταλοφιωτάκια, φυλάκιο των γερμανών στην κατοχή του ’40, Ελλήνων φαντάρων σε εκλογικές αναμετρήσεις όπου ήταν εκλογικό κέντρο, υπήρξε αίθουσα διδασκαλίας παραδοσιακών χορών ,ραπτικής και κεντήματος και σημαντικότερο του εκπαιδευτηρίου υπήρξε Εκκλησία όταν κάηκε η Εκκλησία μας.
Σ’ αυτό το κτήριο που έλεγαν παιδικά στόματα το «Πάτερ Ημών» κάθε πρωί, σ’ αυτό το κτήριο έχουν γίνει Θείες Λειτουργίες, γάμοι, βαφτίσεις, χαρές και λύπες πενταλοφιωτών για μεγάλη περίοδο που ανακατασκευαζόταν η Εκκλησία μας.

Από τη συλλογή «Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού- 1973"

Λουσμένη
με φρέσκο χιόνι
μοιάζεις
με κεράσι...
πάνω σε σαντιγί

Σήμερα γιορτάζει η ιδιαίτερη μου πατρίδα !!
Ο Ξηρόκαμπος, ο συνοικισμός, η Νέα Ιωνία, ο δήμος της Νέας Ιωνίας, ένα όμορφο κομμάτι της ενιαίας σήμερα πόλης που το καταβρόχθισε ο «άπονος Καποδίστριας». Μια από τις πρώτες έγνοιες των πατεράδων μας ήταν να χτίσουν τη Βαγγελίστρα. Βεβαίως ο πρώτος ναός γκρεμίστηκε από αντικειμενικές ανάγκες και στη θέση του χτίστηκε ο μεγαλύτερος, που εμφανίζεται στην παρακάτω φωτογραφία.
Η εικόνα της παλαιάς εκκλησίας κοσμεί ως εικόνα εξωφύλλ...ου τον τοίχο μου.

Βουνοπλαγιά – Δήμος Ζίτσας

 Ιστορικά στοιχεία του Σχολείου
Το Δημοτικό Σχολείο Βουνοπλαγιάς έχει μακρά ιστορία και αποτελεί τη συνέχεια του παλαιού σχολείου της Ζέλοβας (παλιά ονομασία της σημερινής Βουνοπλαγιάς). Το παλιό πετρόκτιστο σχολείο που λειτουργεί σήμερα ως Νηπιαγωγείο κατασκευάστηκε το 1932. Από το 1993 το Δημοτικό Σχολείο λειτουργεί στο νέο σύγχρονο κτίριο το οποίο από τη νέα σχολική χρονιά θα είναι το πρώτο ενεργειακά αυτόνομο κτίσμα στο Δήμο Ζίτσας κι από τα ε...λάχιστα σ” ολόκληρη την Ήπειρο. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας χάρη στην αξιόλογη εργασία του Ιάσωνα Αργύρη δασκάλου καταγόμενου απ” τη Βουνοπλαγιά, το σχολείο άρχισε τη λειτουργία του κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αι.. με πρώτη αποδεικτική ημερομηνία την 2α Φεβρουαρίου του 1802.

Ανώτερο Σχολείο Κυρίτζη

Ανώτερον Σχολείο Κυρίτζη στεγάστηκε σε οίκημα πλησίον της πλατείας Ντολτσού 1710, ενώ η εκκλησιαστική Σχολή του Γεωργίου Καστοριώτη ήδη λειτουργούσε από το 1705 στη συνοικία Μουζεμβίκη, δυτικά του Ντολτσού. Αργότερα ως σχολείον φοίτησής του ο Παναγιώτης Παπαναούμ(1816-1821) αναφέρει το Ελληνικό Σχολείον του Νικολάου Πετρίτη επί της σημερινής οδού Παναγίας Φανερωμένης».
Ο Μεθόδιος Ανθρακίτης που δίδαξε στην Καστοριά από το 1705 έως το 1723.
Ο Μεθόδιος Ανθρακίτης στην ηλικία των σαράντα οκτώ ετών εγκαταλείπει τη Βενετία, όπου ήταν εφημέριος και λειτουργούσε στον Ορθόδοξο Ναό του Αγίου Γεωργίου κι έρχεται στην Καστοριά ως αναγνωρισμένος ήδη Λόγιος και Θεολόγος προσκεκλημένος από τον Γεώργιο Καστοριώτη ή Καστριώτη το 1708 για να διδάξει στην Εκκλησιαστική του Σχολή (των Ιερών Γραμμάτων, όπως ονομάζονταν τότε και λειτουργούσε από το 1705) στη συνοικία του Αγίου Νικολάου Μουζεμβίκη.
Μόλις είχε τυπωθεί στο γνωστό τότε εκδοτικό οίκο των Γλυκήδων από τα Γιάννενα το τρίτο του βιβλίο μετά την Πνευματική Επίσκεψιν: Βοσκός Λογικών προβάτων

Βλαχοχώρια Καλοχώρι- Χειμαδιό Λάρισας

  Το Καλοχώρι Λάρισας (παλιότερη ονομασία Τόιβασι ή Ορτά) στο οποίο υπάγεται και το δημοτικό διαμέρισμα του Χειμαδίου (παλιότερη ονομασία Σουφλάρ). Είναι χτισμένα σε υψόμετρο με αυτό του Νέσσωνα και ο πληθυσμός δεν ξεπερνά τους 1000 κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Το Καλοχώρι και το Χειμάδι κατοικούνται από Βλάχους που έλκουν την καταγωγή τους από το Περιβόλι των Γρεβενών. Πέριξ του Καλοχωρίου εντοπίσθηκαν ευρήματα Νεολιθικής εποχής και της Εποχής του Χαλκού. Ο Νικόλαος Γεωργιάδης στο βιβλίο του «Θεσσαλία» αναφέρει ότι στα τέλη του 19ου αιώνα επάνω στο βουνό Χασάμπαλη σώζονταν θεμέλια περίβολου και σπιτιών και στα νότια του ορεινού όγκου σκαλοπάτια λαξευμένα στην πλαγιά για ευκολότερη κατάβαση.
Επίσης σύμφωνα και με την τοπική λαϊκή παράδοση, από δεξαμενή, σκαμμένη σε βράχο του βουνού ανάβλυζε αγίασμα την ημέρα της

1ο Επαγγελματικό λύκειο Βόλου

Η ιστορία του σχολείου
1900: Ο Εμπορικός Σύλλογος Βόλου, που ιδρύθηκε το 1897, ιδρύει την Εμπορική Σχολή με στόχο την κατάρτιση μέσων στελεχών για εμπορικά καταστήματα, τράπεζες, εργοστάσια κ.α. Η σχολή ήταν τριετής και ολοκληρώθηκε το σχολικό έτος 1902-03.
...

1916: Η εμπορική Σχολή εγκαθίσταται στο νέο κτίριο στη διασταύρωση Κασσαβέτη - Πολυμέρη και γίνεται Δημόσια. Ο Ιωάννης Καρτάλης είχε αφήσει στη διαθήκη του το οικόπεδο και 100.000 λίρες για τη Σχολή. Τα ανίψια του έκτισαν το κτίριο και το έδωσαν στο Δήμο Βόλου με τον όρο να χρησιμοποιείται "αποκλειστικώς και μόνον δι' Εμπορικήν Σχολήν"
1961: Η Σχολή μετατρέπεται σε εξατάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το παλαιό κτίριο είχε καταστραφεί το 1955 και είχε κτιστεί νέο.

Η γ ν ώ μ η μ ο υ ( επικαιροποιημένη με τα νέα δεδομένα)

Όλοι σήμερα καταθέτουν από μια γνώμη για την κρίση. Ας πω κι εγώ για μια ακόμα φορά τη δική μου.
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση (απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα δυο χρόνια μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό και ίσως ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη. Θα ήταν αφύσικο. Κι αλίμονο αν η διατύπωση μιας γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη. Αυτό απαιτεί η εποχή μας και πρέπει να προσαρμοστούμε. Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες απαντήσεις από τις πολλές που κυκλοφορούν
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής όμως αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται σήμερα από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει πολύ χρόνο που ήρθε στην εξουσία και δε μπορούμε να της προσάψουμε το κύριο βάρος των ευθυνών για ό,τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια. Όμως ας είμαι ξεκάθαρος. Η παράταξη που σήμερα κυβερνά τον τόπο δεν είναι άμοιρη ευθυνών για πολλούς και ποικίλους κατ’ εμέ λόγους. Κράτησε όλο αυτό το διάστημα μια άκαμπτη κι αρνητική

Εδώ Βόλος Ένα σχολείο, μια ιστορία... Βαγγέλης Πασιάς

Στο τέλος του δρόμου όπου βρίσκεται το σπίτι μου, δεσπόζει το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Βόλου, γνωστό και ως «Παγκύπριον Διδακτήριον». Πολλοί, βέβαια, το χαρακτηρίζουν ως το «σχολείο των επιτυχιών», καθώς πολλοί επιστήμονες αλλά και άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου φοίτησαν στο συγκεκριμένο σχολείο. Ωστόσο, εκτός από «σχολείο των επιτυχιών», το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Βόλου είναι ίσως το ιστορικότερο σχολείο της Μαγνησίας, του οποίου η ιστορία φαίνεται και στο μουσείο που βρίσκεται στο σχολικό συγκρότημα.
Οκτώ χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το συγκεκριμένο σχολείο, αποφάσισα να επισκεφτώ το μουσείο του, όπου φυλάσσονται με μεράκι των εκπαιδευτικών διάφορα εκθέματα ιστορικής σημασίας. Από θρανία, ποδιές και κονκάρδες μέχρι εργαλεία πειραμάτων και προβολείς του περασμένου αιώνα συνθέτουν τον εκθεματικό χώρο του μουσείου.

Σχολεία στα Σιάτιστα τον 19ο αιώνα

Σχολεία στα Σιάτιστα τον 19ο αιώνα
Η Σιάτιστα στα χρόνια της τουρκοκρατίας αναδείχτηκε ένα από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά κέντρα της Μακεδονίας, καθώς η οικονομική άνοδος, εξαιτίας του εμπορίου και της επικοινωνίας με τις χώρες της Ευρώπης, είχε αντίκτυπο και στην πνευματική εξύψωση, στην παιδεία.
Από τα μέσα του 17ου αιώνα παρατηρείται στην πόλη αξιόλογη πνευματική και εκπαιδευτική κίνηση. Επί αρχιερατείας και εποπτείας Ζωσιμά ιδρύθηκε ανώτερη σχολή πριν από το 1700 στη Σιάτιστα, στην οποία φοίτησαν νέοι από την Καστοριά, τη Μοσχόπολη και τη Θεσσαλονίκη.
Το 1718 ιδρύθηκε ανώτερο σχολείο που χρηματοδότησαν τοπικοί δωρητές. Το σχολείο ονομάστηκε "Φροντιστήριον Ελληνικών Μαθημάτων", γεγονός που αποδεικνύει την εξέχουσα από εκπαιδευτική θέση της Σιάτιστας. Στα επόμενα χρόνια δίδαξαν στη σχολή σπουδαίοι δάσκαλοι. Από τη Σιάτιστα ήταν επίσης, ο φιλόσοφος Μιχαήλ Παπαγεωργίου (1727 - 1796).
Το 1816 με δωρεά της Σιατιστινής Βασιλικής Νικολάου ιδρύθηκε σχολή, που ονομάστηκε "Ελληνική Σχολή", στην οποία ο Σιατιστινός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεόδωρος Μανούσης (1793-1858) πρόσφερε 5.000 τόμους βιβλίων, δημιουργώντας έτσι την περίφημη "Μανούσειο Βιβλιοθήκη", η οποία συντέλεσε στην πρόοδο του τόπου, αλλά προκάλεσε και την αντίδραση του πασά του Μοναστηρίου, ο οποίος το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έκαψε και κατάσχεσε πολλά βιβλία της δωρεάς Μανούση. Η βιβλιοθήκη, που περιλαμβάνει σπάνιες εκδόσεις του 16ου, 17ου, 18ου και 19ου αιώνα και κάποια χειρόγραφα στεγάζεται στο "Κουκουλίδειο Πνευματικό Κέντρο". Σήμερα αριθμεί περί τους 32.000 τόμους βιβλίων. Το πιο παλιό βιβλίο είναι "Θουκυδίδου Ξυγγραφή και Ξενοφώντος Ελληνικά", που είναι τυπωμένο στη Βενετία το έτος 1502.
Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα στη Σιάτιστα λειτουργούσαν δύο αλληλοδιδακτικά, ένα ελληνικό σχολείο, ένα παρθεναγωγείο με αξιόλογους δασκάλους.
Σημαντικό σταθμό για στην εκπαιδευτική ιστορία της Σιάτιστας αποτελεί η ίδρυση του Τραμπαντζείου Γυμνασίου το 1888. Η λειτουργία πλήρους Γυμνασίου στη Σιάτιστα το 1889, όταν στη Μακεδονία ολόκληρη λειτουργούσαν μόνο τρία, φανερώνει την εξέχουσα θέση της πόλης στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το Δημοτικό Σχολείο της Γεράνειας στεγαζόταν σ' ένα παλιό κτίριο που είχε ανεγερθεί το 1830 και επισκευάστηκε το 1850. Το 1916 όμως χτίστηκε καινούριο το οποίο λειτουργούσε μέχρι το 1977. Από τη σχολική χρονιά 1998-1999 στεγάζεται το Μουσικό Γυμνάσιο σε έναν εντελώς αναπαλαιωμένο χώρο με δαπάνες του ευεργέτη της Σιάτιστας κ. Κ. Παπανικολάου.
Το Δημοτικό Σχολείο της χώρας χτίστηκε το 1863, αλλά το σημερινό σχολείο χτίστηκε το έτος 1910. Είναι διώροφο κτίριο, που αρχικά ο πάνω όροφος λειτουργούσε ως παρθεναγωγείο, αργότερα ως νηπιαγωγείο ενώ σήμερα αποτελεί μια εξαίρετη αίθουσα τελετών. Ο κάτω όροφος φιλοξενεί τις περισσότερες αίθουσες του σχολείου, καθώς και εργαστήριο Φυσικής - Χημείας και αίθουσας πολυμέσων με τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Η ιστορία εκπαίδευσης των τυφλών στην Ελλάδα

Το 1906 ιδρύθηκε ο Οίκος Τυφλών από τον Δημήτριο Βικέλα και τον ποιητή Γεώργιο Δροσίνη σε συνεργασία μα τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο. Το 1907 έγιναν και επίσημα τα εγκαίνια και αρχικά λειτούργησε μόνο σαν νηπιαγωγείο. Το 1912 κτίστηκε το Αμπέτειον Μέλαθρον το οποίο στέγασε τη διεύθυνση, τα οικοτροφεία, τις σχολές και τα εργαστήρια του οίκου τυφλών. Στα μέσα του 1924 δωρίζεται στο σωματείο από τον Σπύρο Νικολό...πουλο οίκημα που χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια σαν οικοτροφείο αρρένων και σαν επαγγελματική σχολή. Το 1928 ολοκληρώνεται και το οικοτροφείο θηλέων. Λειτουργούν τέσσερις τάξεις δημοτικού με διετές νηπιαγωγείο. Το 1930 είναι σημαντικός σταθμός στην εκπαίδευση και την επαγγελματική

Δημοτικό Σχολείο Τσαπουρνιάς. Η Ιστορία του Σχολείου

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Έκδοση της Ελασσόνας» Φ. 63, 29/3/2000
Δημοτικόν Σχολείον Τσαπουρνιάς της εκπαιδ. Περιφέρειας Ελασσόνος
Σχολικόν διδακτήριον εις το χωρίον Τσαπουρνιά ανηγέρθη κατά πρώτον το έτος 1925.Προ του έτους τούτου δεν υπήρχε σχολείον, αλλά ως διδακτήρια εχρησιμοποιούντο διάφοροι κατάλληλοι οικοίαι προς διδασκαλίαν και η εκκλησία του χωρίου. Ως διδάσκαλοι υπηρέτησαν διάφορα υπηρεσιακά πρόσωπα, διοριζόμενα είτε υπό της Νομαρχίας, είτε υπό της κοινότητος, ή της εκκλησίας.
Τα χρήματα, τα οποία διετέθησαν διά την ανέγερσιν του σχολείου κατά το έτος 1925 εχορηγήθησαν υπό του Δημοσίου, οι δε κάτοικοι του χωρίου Τσαπουρνιάς διά της προσωπικής των εργασίας πολλά επρόσφερον.

Εξομολόγηση

  Μεθάω με διάφορα, σπανίως με το ποτό. Αυτό το κρατάω υπό έλεγχο. Κυρίως μεθάω με τα όνειρα. Εκεί δε βάζω περιορισμούς. Αφήνω το πεδίο ελεύθερο. Όσο με παίρνει κι όπου με πάνε. Μεθάω με την ομορφιά κάθε λογής και τέχνης. Θέλω να τη βλέπω, να τη θαυμάζω κι όταν μπορώ κι επιτρέπεται να την ψαύω και να την γεύομαι Ανθρώπινες ιδιότητες Τις δέχεσαι ή εθελοτυφλείς

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ

 Ἀδριανούπολις – σχολικαὶ ἐξετάσεις 1902. Τῆς Κοτζαγεώργη Ξανθίππης
Ἀκόμη καὶ στοὺς πρώτους σκοτεινοὺς αἰῶνες τῆς ὀθωμανικῆς κατάκτησης, ὁρισμένες ἀπό τὶς μεγάλες ἑλληνικές κοινότητες τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, ὅπως ἡ Ἀδριανούπολις, ἡ Φιλιππούπολις, ἡ Ἀγχίαλος, ἐξακολούθησαν τὴν ἐκπαιδευτική παράδοση τοῦ Βυζαντίου. Μέσα στὶς κατὰ τόπους μητροπόλεις, ἤ προσαρτημένα σὲ αὐτές, λειτούργησαν «φροντιστήρια» μὲ δασκάλους σημαντικοὺς λογίους, ἱεράρχες καὶ λαϊκούς.
Ἀπό τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα καὶ τὶς ἀρχές τοῦ 19ου χρονολογεῖται μία προσπάθεια συστηματικότερης ἐκπαίδευσης – κυρίως στὰ ἀστικά κέντρα – ἡ ὁποῖα ἔγινε ἐντονότερη στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα καὶ κορυφώθηκε στὸ δεύτερο μισὸ του, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν ἴδρυση τῆς αὐτοκέφαλης βουλγαρικῆς ἐκκλησίας – Ἐξαρχίας,- τὸ 1870.

Σύλλογος Εκπαιδεύσεως νεανίδων (ΣΕΝ)

Ιστορικό
Σύντομη ιστορική αναδρομή
1872, ιδρύεται ο “Σύλλογος Κυριών υπέρ της γυναικείας παιδεύσεως” και εγκρίνεται η σύστασή του με το Β.Δ. της 27ης Απριλίου 1872
1914, αναγνωρίζεται το καταστατικό του με την υπ’ αρ. 6045/26-11-1914 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών και έκτοτε τροποποιείται το 1958, 1972, 1994, 2001 και 2012.
Σκοπός της ίδρυσης του είναι η απασχόληση και η εκπαίδευση απόρων γυναικών.
Πρώτη μέριμνα, η δημιουργία Εργαστηρίου χειροτεχνημάτων. Συν τω χρόνω αναπτύσσεται με τμήματα ραπτικής, δαντέλας, μεταξωτών και βαμβακερών υφασμάτων, ταπητουργίας. Παράλληλα εκπαιδεύει νέα κορίτσια για να στελεχώσουν το Εργαστήριο.
1875, καταρτίζει νοσηλεύτριες στο Νοσοκομειακό Εκπαιδευτήριο του Συλλόγου για κατ’ οίκον νοσηλεία, μέχρι το 1884 οπότε αρχίζει να λειτουργεί το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός
1890, ιδρύεται το Πρότυπον Ελληνικόν Παρθεναγωγείον

Η ελληνική εκπαίδευση στο Μελένικο

Η Αστική Σχολή Μελενίκου.
(Λειτουργούσε πριν το 1800)
Ιωάννης Θ. Μπάκας
"Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ 1850 - 1912
Διδακτορική διατριβή υποβληθείσα στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής θεολογίας
του Α. Π. Θ. Θεσσαλονίκη 2003 (οι φωτογραφίες επιλογές Yauna)
Το πρώτο ελληνικό σχολείο στο Μελένικο ιδρύθηκε, κατά τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη, στα τέλη του 18ου αιώνα .
Αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας στην πόλη διεδραμάτισε ο μητροπολίτης Μελενίκου Ανθιμος (1796-1820).
Επί αρχιερατείας του, το 1813, η γενική συνέλευση των Μελενικίων ψήφισε «Κανονισμό» ή «Σύστημα» διοίκησης του «Κοινού» της πόλης, που φρόντιζε ανάμεσα στα άλλα και για την ομαλή λειτουργία των δύο σχολείων του Μελενίκου.

Δυο ονομαστοί άνδρες από το Μελένικό

  Αναστάσιος Πολυζωίδης και Αναστάσιος Παλατίδης

 

λευτέρης τσίλογλου Διαβάζοντας σχετικά κείμενα βλέπεις τον αγώνα που έδιναν στα χρόνια της σκλαβιάς οι Έλληνες για να διατηρήσουν την ταυτότητα και τη γλώσσα τους. Κι ο αγώνας αυτός είχε τις θυσίες του, τις προσφορές ζωής από ενσυνείδητους πατριώτες και πίσω από όλες τις επιμέρους τοπικές προσπάθειες υπήρχε γενική καθοδήγηση με οδηγό τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο της Πόλης. Υπήρξε άσβεστο το όραμα για την αναβίωση του γένους

Μου αρέσει! ·

Δημοτικό Σχολείο Νεοχωρίου

Η ιστορία του Δημοτικού σχολείου
Όπως αναφέρει η συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της, «ΤΟ ΝΙΟ ΧΩΡΙΟ» Αθήνα 1987, « Στα χρόνια της σκλαβιάς, είναι γνωστό, την εκπαίδευση την είχανε οι παπάδες, οι καλόγεροι κι οι αναγνώστες. Δίδασκαν στα κρυφά την ελληνική γλώσσα, από τη Φυλλάδα, το Ψαλτήρι, το οχταήχι κ.λ.π.
Οι μαθητές ακολουθούσαν τον παπά ή τον αναγνώστη στα χωράφια, στα εκκλησάκια, όπου βρίσκανε καταφύγιο κι εκείνος άφηνε τα ζώα του στη βοσκή κι έκανε γρήγορα το μάθημά του.
Δεν ξέρω πως ήταν τα πράγματα αλλού, μα στο χώρο που μας ενδιαφέρει, αυτό γινότανε με το αζημίωτο. Οι μαθητές ή δούλευαν στα χωράφια του «δασκάλου» αν είχε, ή το πιο συνηθισμένο, του έδιναν ό,τι μπορούσαν. Όσπρια, αυγά, κ.λ.π.. Και πάλι η υποχρέωση στο πρόσωπο αυτό ήταν ιερή και τα λίγα γράμματα που μάθαιναν «κολυβογράμματα», πολύτιμα.

Η ελληνική παιδεία στην Πελαγονία (πΓΔΜ)

 Ελληνικό Γυμνάσιο Μοναστηρίου
Του Θωμά Σιδέρη
Από τα τέλη του 18ου αιώνα κιόλας το Μοναστήρι, η καρδιά της Πελαγονίας, αναδεικνύεται σε σπουδαίο πνευματικό και εκπαιδευτικό κέντρο.
Το πρώτο ελληνικό σχολείο ιδρύθηκε το 1830 από το Δημήτριο Βαρνάβα. Τα περισσότερα, βέβαια, διδακτήρια ανεγέρθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Πελαγονίας το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα με την οικονομική και ηθική υποστήριξη των ελληνόφωνων και βλαχόφωνων κοινοτήτων, της Ιεράς Μητρόπολης Πελαγονίας, του Ελληνικού Προξενείου, αλλά και με την αρωγή που απλόχερα προσέφεραν οι απόδημοι Μοναστηριώτες και κυρίως, οι ικανότατοι έμποροι που όργωναν στην κυριολεξία τη Βαλκανική και άφηναν το αποτύπωμά τους στις μεγάλες πόλεις και στα πολυσύχναστα λιμάνια της Ευρώπης.

Σχολεία στο Μοναστήρι, Γευγελή και Νιζόπολη. Γυμναστικές επιδείξεις Παρθεναγωγείου

Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

•  

Αφιερώνεται τον μεγάλο δάσκαλο Αλέξανδρο Δελμούζο

Ο ρόλος του παιδαγωγού στη διαμόρφωση της νεανικής προσωπικότητας
Παιδαγωγός - Ψυχολόγος ως συνοδός για μαθητή
του Άρη Μυλωνά, Λυκειάρχης στο 6ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων
Ο χωροφύλακας είχε ρητάς διαταγάς: «….πρόκειται για επικίνδυνο άτομο και ανατροπέα της κοινωνικής τάξης… πρόκειται για υποκινητή ανατρεπτικών ιδεών» . Προς τούτο , ο χωροφύλακας καθώς καταβρόχθιζε καθήκον ολημερίς ,κλώτσησε τον δάσκαλο, «τον κακοποιό», οδηγώντας τον προς το άνω μέρος της πόλης προς το βουνό, όπου βρισκόταν η φυλακή για κατάδικους και για … ανατροπείς της καθεστηκυίας τάξης. Τα γυαλιά που κρέμονταν στη μύτη του δασκάλου τινάχτηκαν στο σκονισμένο προς τη φυλακή γεμάτο αγριόχορτα και τσουκνίδες δρόμο και έγιναν κομματάκια θρύψαλα. Ο δάσκαλος από το χτύπημα, αντιδρώντας ενστικτωδώς , κλώτσησε κι αυτός τη μικρή πέτρα , που βρέθηκε μπροστά του κι αυτή έπεσε μέσα στη λακκούβα με τα βρώμικα νερά.
Ο δάσκαλος τότε αναφώνησε: «Το στάσιμον ύδωρ όζει» .

ΒΟΥΡΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΙΒΑΔΙΩΝ ΧΙΟΥ

Τα Λιβάδια μαζί με τον Κάμπο ανήκαν στα κυρίως προάστια της πόλης της Χίου. Τα Λιβάδια ήταν τότε συγκεντρωμένος συνοικισμός και διαιρούνταν σε τρεις συνοικίες, δύο εσωτερικές γύρω από το Σωτήρα Χριστό και τον Άγιο Λουκά και άλλη παραλιακή γύρω από τον Άγιο Ιωάννη (Μπακάληδων ή Καμμένο).Ο Σωτήρας Χριστός των Λιβαδίων ανήκε στους Ζολώτες και ο Άγιος Λουκάς στους Βούρους, όπως αναφέρει ο λατινικός κώδικας 1611. Στον ίδιο κώδικα αναφέρεται και άλλος ένας ναός των Βούρων στην ίδια περιοχή ο Άγιος Ιωάννης και μπορεί να ταυτιστεί με τον Άγιο Ιωάννη της παραλίας Λόντζας. Η θέση στην οποία χτίστηκε ο Άγιος Λουκάς και τα Βούρεια Σχολεία λεγόταν Καμάρα.
Ο ευεργέτης των Λιβαδίων Γεώργιος Βούρος ανήκε στον οίκο των Ψωματάρηδων.

Η Παιδεία στην κοινότητα του Αγίου Πνεύματος (Νομός Σερρών)

Διδακτήριο
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας λειτουργούσε διθέσιο Σχολαρχείο στο χωριό. Με τη βοήθεια του "Μακεδονικού Φιλοεκπαιδευτικού Συλλόγου Σερρών" κατά τον 18ο αιώνα πραγματοποίησε αξιόλογη εκπαιδευτική κίνηση. Αναφέρεται στο χάρτη του Erhard ότι λειτουργούσε στο χωριό Σχολείο που φοιτούσαν 150 μέχρι 200 μαθητές1. Απόφοιτοι του σχολείου αυτού συνέχισαν στο Γυμνάσιο και στο διδασκαλείο της πόλης των Σερρών και υπηρέτησαν ως δάσκαλοι στον υπόδουλο ελληνισμό. Από τη μισθοδοσία των δασκάλων στον κώδικα του ναού της Αγίας Παρασκευής 1891-1892 φαίνεται ότι κατά τα άνω σχολικά έτη δίδασκαν στο Σχολαρχείο ο Άγγελος Παπαζαχαρίας και ο Θωμάς Ευθυμιάδης. Πληρώθηκαν από το ναό για το διάστημα που δίδαξαν ο μεν πρώτος 2460 και ο δεύτερος 486 γρόσια. Ως διδάξαντες στο σχολείο της Κοινότητας Αγίου Πνεύματος κατά τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα αναφέρονται και οι: Παπαφώτης, Μάλαμας, το ζεύγος Παπαδοπούλου Κωνσταντίνος και Αθηνά το 1902, Πόρναλης 1910-11, Αγγελίδης Ηλίας 1912-162.
Το αρρεναγωγείο και το παρθεναγωγείο του χωριού στεγάζονταν στο κτίριο που ήταν στην κεντρική πλατεία του χωριού στη θέση του σημερινού ηρώου και του σιντριβανιού.

Πρώτο Γυμνάσιο Καλαμαριάς

 :Ένα σχολείο με μεγάλη ιστορία αλλά και παρόν
‘Όσοι κατηφορίζουν την οδό Χηλής στην Καλαμαριά συναντούν, λίγο πριν το γήπεδο του Απόλλωνα, ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα που στεγάζει το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο της Καλαμαριάς. Το σχολείο αυτό είναι από τα πιο προνομιούχα από άποψη κτιριακών εγκαταστάσεων καθώς διαθέτει κλειστό γυμναστήριο, Χημείο ακόμη και δικό του θέατρο. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν είναι ότι το σχολείο αυτό φέρει το ιστορικό προσωνύμιο «Φροντιστήριο Τραπεζούντος», σε ανάμνηση ενός από τα σημαντικότερα σχολεία του Πόντου.
Το «Ελληνικόν Φροντιστήριον Τραπεζούντος» υπήρξε ο σημαντικότερος και μακροβιότερος εκπαιδευτικός οργανισμός της Τραπεζούντας και ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτήρια της Μικράς Ασίας. Ιδρύθηκε το 1682 από τον Σεβαστό Κυμινήτη και διατηρήθηκε ως την αρχή της αποχώρησης των ελληνορθοδόξων από την πόλη το 1921. Κατά την πολυετή λειτουργία του το Φροντιστήριο συνέβαλε στην ανάδυση των διανοουμένων του Πόντου,

Ο δωρητής

Ιστορικό του Ευγενίδειου ιδρύματος

Η ιστορία και η προσφορά του από την ίδρυσή του έως τις μέρες μας
Όταν τον Απρίλιο του 1954 ο Ευγένιος Ευγενίδης άφησε την τελευταία του πνοή, άφησε μαζί και μια διαθήκη που θα τιμά το όνομά του αιώνια. Σ’ αυτήν ορίζει:
«Συνιστώ εν Αθήναις κατά τούς ορισμούς του Ελληνικου Δικαίου Ίδρυμα υπό το όνομα ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ, του οποίου σκοπός είναι νά συμβάλη εiς τήν εκπαίδευσιν νέων Ελληνικής ιθαγενείας εν τω επιστημονικώ καί τεχνικώ πεδίω».
Η παράγραφος αυτή, λιτή στην διατύπωση αλλά μεστή σε περιεχόμενο, δεν προήλθε από απόφαση του Ευγενίδου που ελήφθη περί το τέλος του βίου του. Ήταν αποτέλεσμα σκέψεων και ενεργειών πολλών χρόνων. Ο πολύπειρος και έμπειρος αυτός Έλληνας, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας και εφοπλιστής, ο πολυμήχανος έμπορος ξυλείας, ο αντιπρόσωπος και ιδιοκτήτης διεθνών ναυτιλιακών γραμμών, ο πολίτης του κόσμου, με τις δραστηριότητές του διεσπαρμένες ανά την υφήλιο, έκρυβε μέσα του ασίγαστη αγάπη για την πατρίδα του και ουδέποτε έπαυσε να μελετά τρόπους για να βοηθήσει την ανάπτυξή της.

Η Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας (1941-1987)

Οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες ιδρύονται με το νόμο 5802/29-9-1933 σύμφωνα με νομοσχέδια που υπέβαλε στη βουλή ο Υπουργός Παιδείας Θ. Τουρκοβασίλης, στέλεχος του κυβερνώντος λαϊκού κόμματος και αποτελούν πνευματικά παιδιά του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας Γ.Παλαιολόγου. Σκοπός της ίδρυσής τους, όπως αναφέρεται στην Εισηγητική Έκθεση των νομοσχεδίων είναι η αναβάθμιση του επιπέδου των δασκάλων, αφού καθιερώνεται η προπαιδεία ...της γυμνασιακής εκπαίδευσης.
Η Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας ιδρύεται με το ΝΔ της 14-9-1941, με πρώτο Διευθυντή τον Κ. Σπετσιέρη και διδάσκοντες, το πρώτο έτος, τους: Τιμολέοντα Λιάκο (γυμνασιάρχη αρρένων), Πρασίνου Λεωνίδα (φιλόλογο), Ασπρουλάκη Ιωάννη (μαθηματικό), Χαραλαμπάκη Ηλία (γυμναστή), Τριανταφύλλου Παντελή (μουσικό), Λέντζου Περσεφόνη (Καθηγήτρια Τεχνικών). Τον πρώτο χρόνο εισάγονται 57 αγόρια και κορίτσια, τα οποία εξετάζονται για αρτιμέλεια από τον Επιθεωρητή Σωματικής Αγωγής και στη συνέχεια μετέχουν σε γραπτές εξετάσεις

Ιστορία του Δημοτικού Σχολείου Πρίνους Τρικάλων

Το Δημοτικό Σχολείο Πρίνους λειτούργησε ως δημόσιο το 1916.
Πριν το 1900 η εκκλησία του χωριού είχε διαθέσει για τη λειτουργία του Σχολείου ένα μικρό δωμάτιο (κελί). Το κελί αυτό ήταν το πρώτο διδακτήριο και τα παιδιά τού χωριού έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα από ιδιωτικούς δασκάλους, οι οποίοι κατείχαν λίγες γραμματικές γνώσεις. Οι ιδιωτικοί δάσκαλοι πληρώνονταν από τους κατοίκους του χωριού. Η φοίτηση δεν ήταν υποχρεωτική κι ο...ι άποροι δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο, γιατί δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν καρέκλες και θρανία. Οι μαθητές κάθονταν σε στάση οκλαδόν κι έγραφαν σε άβακα κατασκευασμένο από πέτρινες πλάκες ή ξύλο. Διδάσκονταν ανάγνωση χρησιμοποιώντας ως αναγνωστικά εκκλησιαστικά βιβλία, κυρίως τους ψαλμούς του Δαβίδ. Επίσης, διδάσκονταν λίγη γραμματική κι αριθμητική.

Ε π ι θ υ μ ί α

 Θέλω να κολυμπήσω
στην ερεβώδη θάλασσα των ματιών σου
κι είθε να πνιγώ εντέλει μέσα τους
Θέλω να ξεδιψάσω, ρουφώντας...
τη γλύκα των χειλιών
Θέλω με λαιμαργία να δοκιμάσω
κάθε κομμάτι του κορμιού σου
Κάνε με πρώτα ευτυχισμένο
κι ύστερα, αν θέλεις,
χώσε το θανατηφόρο μαχαίρι
βαθειά μέσα στο στήθος.
Να μη μάθει έτσι κανείς την ευτυχία
που έζησα μαζί σου και ζηλέψει

Φιλογενείς και μεγάτιμοι ευεργέτες του Ν. Ροδόπης

 Γράφει ο θεολόγος, εκκλησιαστικός ιστορικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας, όταν μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτελούσε την κιβωτό της σωτηρίας και επιβιώσεως του γένους σε καιρούς χαλεπούς, άρχισε να κάνει την εμφάνισή του και ένας ακόμη παράγοντας ελπίδας για τους υπόδουλους ρωμιούς.
Ο νέος αυτός ελπιδοφόρος παράγοντας ήταν οι εύποροι Έλληνες ιδιώτες, οι οποίοι κατά καιρούς έθεταν τον πλούτο τους, που είχαν εργασθεί σκληρά για να τον αποκτήσουν, στην υπηρεσία της Εκκλησίας, της φιλανθρωπίας υπέρ των υπόδουλων ρωμιών και φυσικά στα μεγάλα έργα υποδομών, όπως σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία και λοιπά ευαγή φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Ευεργέτες Κομοτηνής

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΡΑΒΟΥΝΑΣ

                         Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ
Οι κάτοικοι της Γραβούνας ήρθαν πρόσφυγες το 1924 από την Ανατολική Θράκη, από ένα χωριό που εκεί ονομαζόταν Γραμπούνα ή Γραβούσα. Μετά από αρκετές μετακινήσεις εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Γραβούνα, που τότε είχε την τούρκικη ονομασία Ντόριαν και αποτελούσε απλά ( σύμφωνα με προφορική μαρτυρία ) έναν βλάχικο οικισμό με καλύβες.
Τα δύο πρώτα χρόνια τα παιδιά πήγαιναν σχολείο στο γειτονικό χωριό ...( Πέρνη ). Μετά οι κάτοικοι – πρόσφυγες με προσωπική εργασία έχτισαν ένα μικρό κτίριο με μια αίθουσα και ένα γραφείο.
Η ίδρυση του σημερινού σχολείου έγινε το 1927 σύμφωνα με το ΦΕΚ 4/11-01-1927
Υπάρχουν προφορικές μαρτυρίες για τον εργολάβο, τους εργάτες και φωτογραφία από τη θεμελίωση του σχολείου. Το κτίριο ήταν ένα ορθογώνιο πετρόκτιστο κτίσμα

Η κρυμμένη λέξη

 Καθόταν ώρα στο παγκάκι του πάρκου- συνηθισμένο σημείο στον πρωινό του περίπατο- και έριχνε διαγώνιες ματιές στα μακροσκελή άρθρα, προσεκτικότερα διάβαζε τα σχόλια, μελετούσε αναλυτικά τις φωτογραφίες και τα αθλητικά αποτελέσματα και τέλος έφτανε η ώρα για την …. πιο χρήσιμη απασχόληση:
Να λύσει το σταυρόλεξο της τελευταίας σελίδας. Του άρεσε αυτή η απασχόληση. Πολλές φορές το έλυνε αμέσως κι άλλες τον παίδευε αρκετή ώρα. Αν κόλλαγε σηκωνόταν όρθιος, συνέχιζε τη βόλτα κι εκεί που το μάτι κοίταζε τις χιλιοϊδωμένες εικόνες, σαν μια γλυκιά αστραπή, η λέξη ερχόταν στο μυαλό και του φώναζε.
Εδώ είμαι ρε χαζέ!
Κι αυτός με το μολύβι στο χέρι συμπλήρωνε το κενό. Μικρές ευτυχίες, μηδαμινής αγοραστικής αξίας στην ελεύθερη αγορά, ανεκτίμητες όμως στην προσωπική, την εσωτερική σου ζωή

Δωρητές και Ευεργέτες Δημοτικού Σχολείου Βρίσας

 Είναι γνωστό ότι κάθε χρόνο στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, στις 30 Ιανουαρίου, που γιορτάζουν «τα γράμματα», στο χωριό μας γίνεται μνημόσυνο στη μνήμη των ευεργετών και των δωρητών του σχολείου μας. Κατά τη μνημόνευση ακούμε ονόματα: «Αμερσούδας, Γεωργίου, Ιωάννη, Γεωργίου, Εμμανουήλ κ.λ.π.»
Εύλογα δημιουργούνται ερωτήματα στον καθένα: Ποιοι ήταν οι άνθρωποι αυτοί, πότε έζησαν και προπαντός τι πρόσφεραν στο σχολείο μας ή γενικότερα στην υπόθεση της εκπαίδευσης στο χωριό μας;
Μια ευτυχής συγκυρία ήταν η αφορμή της προσπάθειας για απάντηση στα τελευταία και πιο ουσιώδη ερωτήματα. Έφτασε στα χέρια μας –μέσω της κόρης του Μαρίας και του Συλλόγου της Αθήνας- ένα χειρόγραφο του αείμνηστου δασκάλου Γιώργου Ταξείδη ο οποίος είχε πραγματοποιήσει καταγραφή των ευεργετών και των δωρητών που υπήρχαν στους αντίστοιχους –παλιούς- πίνακες οι οποίοι ήταν αναρτημένοι στο διάδρομο του σχολείου και είχε αρχίσει, ψάχνοντας τα αρχεία του σχολείου, να βρει τι είχε προσφέρει ο καθένας.

δυο δάσκαλοι του σχολείου : Γκούρας και Γάγαλης ...

Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

 

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΤΣΟΥΡΧΛΙ

(ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ) 1854-2011
Γράφει ο Ηλίας Κ. Γάγαλης, Διευθυντής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης
Το 1854 λειτουργεί για πρώτη φορά στο Νάρθηκα της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων στο Τσούρχλι, το Δημοτικό Σχολείο Τσουρχλίου. Το 1863 αποκτά το πρώτο του κτίριο μετά από συνδρομές των Αγιωργιτών της Κωνσταντινούπολης ,όπου λειτουργούσε η Αδελφότητα «Νεομάρτυς Γεώργιος»
Η ίδια πλήρωνε και τους δασκάλους τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του. Στο χωριό λειτουργεί παράλληλα τουρκικό Σχολείο και Παρθεναγωγείο. Το 1905 λειτουργεί Παρθεναγωγείο με πρωτοβουλία του Μακεδονικού Κομιτάτου. Θεμελιώθηκε ημιγυμνάσιο (Σχολαρχείο) στου Ντώνα του Κωτίτσα το μέρος από τον Yarbey Bekir Fikri το 1910-11, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί.
1. Το ελληνικό Παρθεναγωγείο Τσουρχλίου λειτουργεί ως το 1919 οπότε συγχωνεύεται με το Κοινό Σχολείο αρρένων και δημιουργείται έτσι το Α΄ Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου το οποίο λειτουργεί έως και σήμερα.. Το 1923 λειτουργεί το Β ΄ Δημοτικό Σχολείο για τα προσφυγόπουλα που μόλις έχουν καταφθάσει από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.

4ο δημοτικό σχολείο Θήβας

 Αναδρομή στην ιστορία του σχολείου μας
Από την αναζήτηση στοιχείων φαίνεται ότι το σχολείο λειτουργεί από το 1924. Το αρχείο του όμως ξεκινά από το 1941-1942. Αρχικά λόγω έλλειψης κτιριακής υποδομής στεγαζόταν σε σπίτια. Λειτουργούσαν δύο σχολεία, ένα αρρένων και ένα θηλέων με μικρό αριθμό μαθητών και δασκάλων. Κάποια χρόνια αργότερα τα σχολεία ενώθηκαν σε ένα μεικτό που κτίστηκε από την κοινότητα της συνοικίας του Πυριού σε οικόπεδο της εκκλησίας του Αγ. Αθανασίου. Δημιουργήθηκαν δύο αίθουσες και καθώς ο αριθμός των παιδιών αυξήθηκε, έγιναν νέες διαρρυθμίσεις μέχρι που το μικρό 6/θέσιο σχολείο γκρεμίζεται και το 1976-1977 ήταν η σχολική χρονιά που υποδέχτηκε τα παιδιά σε ένα ολοκαίνουριο κτίριο.

Στο κτίριο αυτό εξακολουθούμε να στεγαζόμαστε μέχρι σήμερα με κάποιες βέβαια αλλαγές που έγιναν σ' αυτό το διάστημα. Ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης μας σε μαθητικό και εκπαιδευτικό δυναμικό.

Δημοτικό Σχολείο Δημητσάνας

Το Δημοτικό Σχολείο αποτελεί τυπικό δείγμα διθέσιου, το οποίο ακολουθεί συγκεκριμένη και ενιαία για όλη την Ελλάδα τυπολογία, όπως διαμορφώνεται από τον νομομηχανικό Δημ. Καλλία. Πρόκειται για κτίριο της περιόδου 1898-1910 και χτίστηκε με πόρους της δωρεάς Α.Συγγρού. Λειτούργησε ως σχολείο θηλέων μέχρι το 1930 και για αυτό έκτοτε αποκαλείται "Πρώην Παρθεναγωγείο". Μετά το 1930 και για πολλά χρόνια στέγασε το Ειρηνοδικείο Δημητσάνας, το αποκαλούμενο... "Ειρηνοδικείο Ψωφίδος".

Η κόρη του λοχία

  Εδώ και ώρα ήταν στη στάση του λεωφορείου. Στην αρχή μόνος, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να μαζεύονται κι άλλοι περιμένοντας το αργοπορημένο όχημα. Από την πρώτη στιγμή κάτι απροσδιόριστο κι ασαφές τράβηξε την προσοχή μου. Μα δεν έμεινε ούτε στιγμή ήρεμος. Συνεχώς πηγαινοερχόταν με νευρικά βήματα γύρω από τη στάση. Ματιές ανήσυχες προς όλες τις διευθύνσεις. Συχνοί μορφασμοί και παραμιλητά μετέδιδαν γλαφυρά την ένταση που τον ταλάνιζε. Τι να ήταν άραγε αυτό που έκαιγε τη σκέψη του;
Από την αρχή η εικόνα κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Καθόμουν στο καφενείο του απέναντι πεζοδρομίου κι έπινα, κατά το συνήθιο, τον πρωινό μου καφέ με την ανάγνωση της εφημερίδας. Είχα καθαρή την εικόνα των εκεί συμβαινόντων. Η εικόνα του ανήσυχου απέναντι ήταν πλάκα εμπρός μου. Πρέπει να τ’ ομολογήσω ότι απ’ την αρχή κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Απλώς η μνήμη μου δε με βοηθούσε να τον συνδέσω με κάποιο προσωπικό συμβάν στο παρελθόν. Να πάω κοντά δεν το τολμούσα. Αφέθηκα στην ελπίδα ότι με τη ροή του χρόνου ίσως υπάρξουν εξελίξεις που θα ξεδιαλύνουν το μυστήριο.