Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Το Σχολειο
Το σχολείο μας βρίσκεται στο Δήμο Αγ. Ι. Ρέντη –Νίκαιας:
Το κτίριο του κατασκευάστηκε το 1985 και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση με τη φροντίδα όλων μας. Είναι από τα πρώτα σχολεία στην Ελλάδα με προσωνυμία. Στις 3-6-1999 ονομάστηκε «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»
...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ “Αντώνη Σαμαράκη”
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και υπήρξε υπάλληλος του Υπουργείου Εργασίας απ’ όπου τον απομάκρυνε η δικτατορία του Μεταξά. Το Μάρτιο του 1943 τον συνέλαβαν οι συνεργάτες των Γερμανών επειδή είχε μπει στην Αντίσταση και συμμετείχε σε λαϊκή εξέγερση εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης. Την περίοδο της Χούντας του απαγόρευσαν την έξοδο από την Ελλάδα, “διότι… θέλει παραβλέψει τα μέγιστα εθνικά μας συμφέροντα”. Ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική για κοινωνικά θέματα στα πλαίσια της δράσης του στα Ηνωμένα Έθνη. Από μικρός έγραψε ποιήματα που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και ανθολογίες. Η προσφορά του στην αφηγηματική πεζογραφία είναι μεγάλη με έργα όπως:
• - “Ζητείται Ελπίς”
• - “Σήμα Κινδύνου”
• - “Λάθος”
• - “Το διαβατήριο”
• - “Αρνούμαι”
• - “Κόντρα”
Το παλιό Ελληνικό Σχολείο της Νιζόπολης Πελαγονíας
Το ελληνικό σχολείο της Νιζόπολης χτίστηκε το 1870.Η κτητορική επιγραφή στο αέτωμα του κτηρίου αναφέρει « Ενδελεχεί μερίμνη και αγρύπνω επιστασία Μητροπολίτου Πελαγωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ανηγέρθη η σχολή αύτη χορηγούντος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Δ. ΜΠΕΜΠΗ». Ο ευεργέτης της κοινότητας Κωνσταντίνος Μπέμπης διατηρούσε την εποχή εκείνη επιχειρήσεις στο Ρουχτσούκ της Ρουμανίας. Το λαμπρό σχολικό συγκρότημα στέγασε αρρεναγωγείο, παρθεναγωγείο και ν...ηπιαγωγείο. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, το 1908 φοιτούσαν στα τρία παραπάνω σχολεία 173 μαθητές, μαθήτριες και νήπια με πέντε δασκάλους και δασκάλες. Αυτοί ήταν οι: Ιωάννης Καρόζης, Ευφροσύνη Ρόμπη, Α. Σατραπέλλη, Ιωάννης Παπαμιχαήλ, Α. Ζιώγας. Από το 1902 έως και το 1907 δίδαξε η Αναστασία Χατζηδημητρίου, κατόπιν δε από το 1908 έως και το 1914, χρονιά που έκλεισαν οι σερβικές αρχές το σχολείο, δίδαξε η Ευδοκία Πέτρου τελειόφοιτη του παρθεναγωγείου Μοναστηρίου. Επίσης κατά καιρούς δίδαξαν οι δασκάλες Ιουλία Ρούφου και Ασπασία Πάνου.
Νήμα από μετάξι
Παιδικά σφραγίσματα, μνήμες παλαιές, φυτεμένες στα γύρω τοπία, διηγήσεις παππούδων, παραμύθια της γιαγιάς, νουθεσίες του παπά, διδαχές του δασκάλου...
Όλα κοιμούνται ύπνο ελαφρύ και με το πρώτο φύσημα του αγέρα ξυπνούν και ζωντανεύουν, δυναμώνουν τη διάθεση για ζωή κι αγώνα. Εθνική έξαρση και περηφάνια.
Έτσι εξηγείται η μεγάλη ζωοποιός δύναμη της πατρικής εστίας, η ταυτότητα της εθνικής μας παράδοσης....
Μέσα στον καθένα κρύβεται ένας ταξιδιώτης που ζει με τις μνήμες της πατρίδας, με το όραμα της απελευθέρωσης του γένους, με την άδολη αγάπη να δώσει πλούτο στον τόπο του, ν’ αφήσει το όνομά του στην ιστορία.
Μέσα στον καθένα μας ξαγρυπνά σιωπηλά «εν δυνάμει» ένας αρματολός που πάνω στα βουνά δίνει τη μάχη με τον Τούρκο, ένας Μακεδονομάχος που κονταροχτυπιέται με τους κομιτατζήδες, ένας αντάρτης μαχητής για την απελευθέρωση της χώρας από τον Γερμανό κατακτητή.
... Όμως συχνά πυκνά αυτά τα τρυφερά και ηρωικά όνειρα μια μικρή στραβοτιμονιά τα διολισθαίνει σε εμφύλιους σπαραγμούς, σε εθνοκαθάρσεις, σε αίμα και τάφους...
Αλήθεια! Ποιο είναι το μεταξένιο νήμα που χωρίζει τη χαρά από το χάρο

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

«Αμοραλιτέ»: Η γαλλική λέξη που προκάλεσε τον φιλολογικό καβγά του Ζ. Παπαντωνίου με τον Γρ. Ξενόπουλο. Όταν υπήρχαν πνευματικοί άνθρωποι που έπαιρναν θέση στα κοινά 03/06/2014
Η σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και η ενσωμάτωση ξενικών όρων αποτελούσε πάντοτε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των φιλολόγων και όχι μόνο.
Στο παρελθόν το γλωσσικό ζήτημα είχε γεννήσει σφοδρές πολιτικές αντιπαραθέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις είχε γίνει αφορμή αιματηρών κοινωνικών εντάσεων, όπως συνέβη το 1901 με τη δημοσίευση των Ευαγγελίων στη δημοτική, τα γνωστά «Ευαγγελικά».
Το περιοδικό «Παναθήναια» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1901
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1913, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου δημοσίευσε στα «Παναθήναια» ένα άρθρο για τον θάνατο του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο οποίο σημείωνε μεταξύ άλλων: «Οι άνθρωποι της ελληνικής φιλολογίας, πρόθυμοι συνήθως να εξυμνούν πάσαν αμοραλιτέ…».
Δημήτριος Καρυτσιώτης
Ο Δημήτριος Καρυτσιώτης γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη το 1741. Οι γονείς του, Ιωάννης και Κανέλλα, κατάγονταν, από την Καρύτσα της Λακεδαίμονος, αλλά είχαν μετοικήσει στην περιοχή του Άστρους. Στον Αγιάννη, κεφαλοχώρι τότε, υπάρχει το μικροτοπωνύμιο Καρύτσα, στην απέναντι πλαγιά του Καλογεροβουνιού, όπου είναι πιθανό, κατά την προφορική παράδοση, να είχε αρχικά εγκατασταθή η αγροτοποιμενική οικογένεια του Καρυτσιώτη και να έδωσαν έτσι στη νέα τους εγκατάσταση το όνομα του πατρογονικού τους χωριού.
Ανήσυχο μυαλό από τα παιδικά του χρόνια ο Δημήτριος, 15ετής ξενιτεύτηκε στη Σμύρνη, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη. Η παράδοση λέει πως μια μέρα που βοηθούσε τον πατέρα του στο όργωμα, έτυχε να περνάει ένας συγγενής τους, πηγαίνοντας στη Σκάλα (σήμ. Παράλιο Άστρος) να μπαρκάρει για τη Σμύρνη, και πρότεινε να τον πάρει μαζί του. Τα μάτια του παιδιού άστραψαν και, χωρίς να δώση άλλη απάντηση, παράτησε το ξινιάρι και έτρεξε να πάρη τα τσαρούχια του για να φύγει. Από τη βιασύνη του και από φόβο μήπως το μετανιώσουν ο θείος ή ο πατέρας του, βρήκε το ένα μόνο τσαρούχι και έτσι έφυγε.
Ο φ ό β ο ς τ ο υ θ α ν ά τ ο υ
Ο φόβος του θανάτου έχει κατασκηνώσει σε μια απόμερη γωνιά του μυαλού μου. Και να θέλω να τον αγνοήσω κάθε τόσο με τσιγλάει και μου δίνει σημάδια της ύπαρξης του. Κινείται συνεχώς, φωνάζει, επίτηδες χοροπηδά και κοπρίζει ο άτιμος βρωμίζοντας το χώρο. Δεν ξέρω πως τον αντιμετωπίζουν άλλοι μα η μέχρι τώρα εμπειρία της ζωής δείχνει να υπάρχουν διαβαθμίσεις που αρχίζουν από την ψυχραιμία και φτάνουν στον πανικό. Όμως πάντα υποπτεύομαι πως σε όλους ποτέ δε σβήνει η ελπίδα ότι το προσωπικό ραντεβού με τον άχαρο δρεπανοφόρο δεν ήρθε ακόμα. Κάπου ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα βολοδέρνω ο άμοιρος κι εγώ. Ούτε ήρωας, ούτε χέστης. Άνθρωπος του μέσου όρου είμαι …

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Δημοτικού Σχολείου στον οικισμό Σταμνιοί του Δήμου Επισκοπής
Τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010 πραγματοποιήθηκε εθελοντική αιμοδοσία στον οικισμό Σταμνιοί του Δήμου Επισκοπής. Στο πετρόχτιστο κτίριο του παλιού Δημοτικού Σχολείου, που σήμερα ειναι πνευματικό κέντρο, το προσωπικό της μονάδας αιμοδοσίας του ΠαΓΝΗ και άνθρωποι που ξέρουν να προσφέρουν, μας συγκίνησαν πραγματικά, κάνοντας και αυτήν την αιμοδοσία μια εκδήλωση ανθρωπιάς και πολιτισμού.
Οι Σταμνιοί είναι ένα πανεμορφο μέρ...ος με λιθόστρωτα δρομάκια και πήλινες γλάστρες στις αυλές. Λίγο πιο κάτω από το πνευματικό κέντρο μια παμπάλαια εκκλησία του Χριστού, από το 13ο αιώνα. Οι καφενέδες κατω από τα πλατανια είχαν τα τραπεζάκια μέσα, γιατί έβρεχε αλλά οι αναμνήσεις μας από την περισυνή λαμπαδηδρομία και τα γέλια των παιδιών στην πλατεία ήταν πολύ ζωντανές.
Μια βροχή ταπεινή σου θύμιζε πως μπαίνει χειμώνας αλλά δεν είχε κρύο, λες και ακόμη και ο καιρός δεν ήθελε να χαλάσει την ανθρώπινη αυτή επικοινωνία.
Θέματα ιστορίας της Εκπαίδευσης Το οικοτροφείο θηλέων Προσοτσάνης κατά την Τουρκοκρατία
Παρασκευή, 23 Οκτώβριος 2015 12:38 |
Μαθήτριες του Οικοτροφείου Θηλέων Προσοτσάνης, Οκτώβριος 1913. Πηγή Εφ. «Πρωϊνός Τύπος» (Δράμα, Μάρτιος – Απρίλιος 2014, 6.14)
Θέματα ιστορίας της Εκπαίδευσης
Το οικοτροφείο θηλέων Προσοτσάνης κατά την Τουρκοκρατία
(Μια ανέκδοτη έκθεση του υποπροξενίου Καβάλας)
Ευάγγελος Γ. Καρσανίδης , Σχολικός Σύμβουλος ε.τ.
Ερευνώντας στο ιστορικό και διπλωματικό αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών τους ογκώδεις φακέλους με τα ανέκδοτα έγγραφα και τις εκθέσεις των προξενικών αρχών, των μητροπολιτών, των φιλεκπαιδευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων, τους στατιστικούς πίνακες κ.α., ανακαλύψαμε μια ανέκδοτη, μέχρι σήμερα, εμπιστευτική έκθεση του υποπροξενίου Καβάλας για την ίδρυση και λειτουργία του Οικοτροφείου θηλέων της Προσοτσάνης. Η έκθεση που διαφωτίζει μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ίδρυσης και λειτουργίας του, υποβλήθηκε από τον υποπρόξενο Καβάλας Άννινο Καβαλιεράτο στις 20 Σεπτεμβρίου 1910 και φυλάσσεται στο ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών (Α.Υ.Ε., φακ. 1910/α.α.κ. «Περί λειτουργίας του Οικοτροφείου θηλέων Προσοτσάνης», έγγρ. 537/20 Σεπτεμβρίου 1910).
Ήθελε τα πάντα στη ζωή του.
Στην πορεία, καταμετρώντας τις απώλειες,
συμβιβάστηκε και με τα λίγα.
Δεν άντεξε όμως το τίποτα
κι έφυγε μόνος κι αδιάβαστος
χωρίς ν’ αφήσει έστω κι ένα απλό
αποτύπωμα από το πέρασμά του στη ζωή.
Τώρα ό,τι απόμεινε απ’ αυτόν
είναι κάτι λείψανα σ’ έναν απόμερο λάκκο

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

«Με φιλίαν παντοτινήν και άδολη»
Γράμματα του Ιωάννη Συκουτρή στις μαθήτριές του (1933-1937)
Επιμέλεια Ελένη Ράμφου
Εισαγωγή Γ. Α. Χριστοδούλου
Εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, 2014,
σελ. 323, τιμή 20 ευρώ
Από τις Ράχες της Ικαρίας, από το Ξυλόκαστρο, από τη Μήθυμνα της Λέσβου ο Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937) επικοινωνεί δι' αλληλογραφίας με την Αγλαΐα Φακάλου, τη Μαρία Κακισοπούλου, τη Μαρίκα Στρομπούλη και την Ηρώ Κορμπέτη. Είναι φοιτήτριές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, μέλη ενός στενού κύκλου ιδιαιτέρως ανεπτυγμένης οικειότητας. «Καλή μου Αγλαΐτσα, Δυο ώρες είναι που έφθασα στο Ξυλόκαστρο, και αισθάνομαι την ανάγκη να κουβεντιάσω λίγο μαζί σου» γράφει στις 19.11.1935.
Βρισκόμαστε στα χρόνια που ο ταλαντούχος καθηγητής των κλασικών γραμμάτων, ο οποίος συνεργαζόταν με τις εκδόσεις Teubner στην έκδοση των Λόγων του Δημοσθένη, ο μελετητής της βυζαντινής γραμματείας, ο εισηγητής των φιλολογικών εργαλείων της κριτικής κειμένου στις νεοελληνικές σπουδές, ο συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών και δημοφιλής πανεπιστημιακός καθηγητής βιώνει ήδη έντονο αίσθημα μοναξιάς και αυτοαπαξίωσης. Λίγους μήνες αργότερα, στις 6.8.1936, εξομολογείται: «Το σκοτάδι της μοναξιάς απλώνεται ολοένα πυκνότερο γύρω μου... Αισθάνομαι τόση θλίψη μέσα μου, τόσο μειωμένο τον εαυτό μου, που αρχίζω να διερωτώμαι αν αξίζω την αγάπη τη δική σου, την αγάπη των άλλων παιδιών γενικώς, την αγάπη της γυναίκας μου και του Μίνου, την αγάπη όλων που μ' αγαπούν». Τον Σεπτέμβριο του 1937 αυτοκτονεί.
Γιαννίκης Γεώργιος
Ο κ. Γιαννίκης Γεώργιος είναι ο δωρητής του κτιρίου του Γυμνασίου μας και εδώ θα προσπαθήσουμε να σας τον γνωρίσουμε, με όσα στοιχεία μπορέσαμε να συλλέξουμε. Είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος, Πετρουσιώτης μετανάστης στην Γερμανία που τώρα πλέον βρίσκεται μεταξύ Πετρούσας - Γερμανίας - Αθήνας.
Γεννήθηκε το 1936 στην Πετρούσα. Είναι παντρεμένος με παιδιά. Τα παιδικά του χρόνια συνέπεσαν με την Βουλγάρικη κατοχή. Μετά την απελευθέρωση και σε ηλικία 12... ετών πήγε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού και τα απογεύματα ασχολείτο με γεωργοκτηνοτροφικές δουλειές, αφού και ο πατέρας του ήταν αυτού του επαγγέλματος. Το σχολείο το διέκοψε στην τρίτη τάξη μετά από προτροπή του πατέρα του, γεγονός που δεν του άρεσε , αφού έπρεπε να εργαστεί συστηματικότερα με την κτηνοτροφία. ''Στα δέκα μου είχα γίνει τέλειος τσομπάνος. Φύλαγα 300 πρόβατα !'' διαβάζουμε να λέει σε συνέντευξή του σε φύλλο τοπικής εφημερίδας του έτους 1991, με την παράδοση του κτιρίου του Γυμνασίου στο Δημόσιο.
Υστερόγραφο για την οικογένεια Ρουσόπουλου
(Δημοσιεύτηκε από μένα πριν δυο χρόνια στην εργασία μου
«Εμπορική και Βιομηχανική Ακαδημία του Οθ. Ρουσόπουλου)
Ο Όθωνας Ρουσόπουλος παντρεύτηκε την Ελένη Ναούμ, σημαντική γυναικεία προσωπικότητα στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Λειψία της Γερμανίας από Έλληνες γονείς, εμπόρους. Μορφωμένη, πολύγλωσση, ασχολήθηκε νωρίς με τα προβλήματα της γυναικείας χειραφέτησης. Εκτός από τη διοικητική διεύθυνση της Σχολής, την επιμέλεια του περιοδικού «Δελτίο της Εμπορικής και βιομηχανικής Ακαδημίας», εργάστηκε ακούραστα μέσα από το «Λύκειο Ελληνίδων» και το περιοδικό του «Δελτίο των Ελληνίδων». Στενή συνεργάτης της Καλλιρόης Παρρέν. Το 1908 κυκλοφορεί βιβλίο για τη φωτογραφική τέχνη. Ήταν καλή πιανίστρια και το σπίτι της, στην πλατεία Κουμουνδούρου, ήταν κέντρο καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Δάσκαλος και συγγραφέας τιμήθηκε για τις αξίες και το έργο του
Τιμήθηκε μετά το θάνατό του από τον πολιτιστικό σύλλογο Σταυρωμένου για το παιδαγωγικό του έργο αλλά και την προσφορά του στη συγγραφή
01.12.2014
Οι μαθητές του δημοτικού σχολείου Χαμαλευρίου τη σχολική χρονιά 1966-67 με τον δάσκαλό τους Νίκο Νιουράκη δεξιά και τη δασκάλα Βασιλική Τεκονάκη αριστερά
Ήταν μια ξεχωριστή εκδήλωση η χθεσινή βραδιά, αφιερωμένη στον δάσκαλο και συγγραφέα Νίκο Νιουράκη από το Χαμαλεύρι Ρεθύμνου, που τιμήθηκε μετά το θάνατό του από τον πολιτιστικό σύλλογο Σταυρωμένου για το παιδαγωγικό του έργο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση αλλά και για την προσφορά του στη συγγραφή με πέντε ταξιδιωτικά μυθιστορήματα…
Η Μαρία Πλουτινάκη με την τιμητική πλακέτα που παρέλαβε
Η αίθουσα του δημοτικού σχολείου Σταυρωμένου ήταν κατάμεστη από ανθρώπους που πήραν τη γνώση από τον ίδιο σε σχολεία της περιοχής αλλά και από κατοίκους με τους οποίους σαν συγχωριανοί, φίλοι και γνωστοί είχαν καθημερινή επαφή ως το 1998 που
Διχασμός για τον θεσμό της κατ’ οίκον εκπαίδευσης
Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 17 Οκτώβριος, 2015 - 19:25 | Στην Κατηγορία: Εκπαίδευση στον Τύπο
Είναι το σχολείο, ακόμη κι ένα «κακό» σχολείο, απαραίτητο για την ένταξη του ατόμου στην κοινωνία; Θα πρέπει να θεσμοθετηθούν στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης, π.χ. η διδασκαλία στο σπίτι; Ή πρόκειται για μια «ελιτίστικη» λύση που τελικώς οδηγεί τα παιδιά στην απομόνωση;
Αυτά, είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που τίθενται στη δημόσια συζήτηση μετά τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης μιας μητέρας, εκπαιδευτικού στο επάγγελμα, η οποία επέλεξε για την οκτάχρονη κόρη της την εκτός σχολείου εκπαίδευση και τώρα κινδυνεύει να χάσει την επιμέλειά της.
Στη χώρα μας, δεν είναι λίγοι οι γονείς που τα τελευταία χρόνια επιλέγουν την πρακτική της κατ΄ οίκον εκπαίδευσης για τα παιδιά τους, παρότι αυτό απαγορεύεται από τη νομοθεσία. Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά μεταξύ των ηλικιών 5-15, δηλαδή από το νηπιαγωγείο έως και το γυμνάσιο, ενώ η κατ΄ οίκον διδασκαλία επιτρέπεται κατ΄ εξαίρεση σε σοβαρές περιπτώσεις υγείας. Όσοι γονείς δεν συμμορφώνονται με τον νόμο, κινδυνεύουν με φυλάκιση ή και με απώλεια της επιμέλειάς του παιδιού τους.
Σφύζει από ζωή. Κορμοστασιά, πρόσωπο, μάτια λαμπερά κι αέρινη κίνηση
Έλκει το βλέμμα σαν ισχυρός μαγνήτης και το ξέρει καλά μα δεν είναι για ξόδεμα.
Όλα τα προτερήματα δρουν ανασταλτικά γιατί φοβίζουν. Η έλξη και η άπωση
είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

Άδεια σχολεία | Της Μ. Παναγάκη
/>
Ο Χριστόφορος Δουλγέρης είναι εικαστικός φωτογράφος. Στο τελευταίο του πρότζεκτ φωτογραφίζει εγκαταλελειμμένα σχολεία σε όλη την Ελλάδα και διαπραγματεύεται την εικόνα από χώρους εκπαίδευσης του «λόγου» με την ευρεία έννοια.
«Φωτογραφίζω στην πλειοψηφία τους σχολεία εγκαταλελειμμένα, σχολές και οποιοδήποτε ίδρυμα έχει σχέση με την ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης. Αντλώ τις πληροφορίες μου από το ιντερνέτ, την ιστορική έρευνα από βιβλιοθήκε...ς, δημόσια έγγραφα, δημόσια αρχεία και από απλές αφηγήσεις. Το κομμάτι της έρευνας είναι ένα κομμάτι τέχνης από μόνο του», λέει.
<img src="http://static1.squarespace.com/…/5474cf…/1416941367604/2.jpg" alt="2.jpg" />
«Δεν κάνω μια καταγραφή με μια φωτογραφική μηχανή, έτσι απλά σαν περαστικός. Υπάρχει μια τυπολογία που ακολουθώ, και ένα ένστικτο που εμπιστεύομαι και δεν με έχει ξεγελάσει. Δεν φωτογραφίζω τα λαμπερότερα σχολεία αλλά αυτά στα οποία η ιστορία έχει αφήσει ένα αποτύπωμα. Πολλά από τα σχολεία που φωτογραφίζω έχουν κλείσει για γεωλογικούς λόγους και άλλα κλείσανε μετά από έναν πόλεμο. Τελευταία πολλά κλείνουν λόγω έλλειψης μαθητών ή δασκάλων. Κάθε σχολείο έχει την δική του ιστορία και ο καθένας από μας έχει μία ιστορία από το σχολείο.
<img src="http://static1.squarespace.com/…/5474cf…/1416941404369/3.jpg" alt="3.jpg" />
Βασικός στόχος του δασκάλου, η πνευματική καλλιέργεια του μαθητή
του καθηγητή Δημήτρη Παππά
Το σχολικό έτος έριξε και φέτος δειλά δειλά τα βήματά του και στα λίγα σχολεία του χώρου μας. Ένας χώρος με συρρικνωμένο πληθυσμό, με συρρικνωμένη παιδεία.
...
Την πρώτη μέρα , στην πατροπαράδοτη τελετή έναρξης των μαθημάτων, παραβρέθηκα, προσκεκλημένος, στο Ελληνικό Σχολείο (9τάξειο και Λύκειο), το οποίο στεγάζεται στο Γυμνάσιο εκμάθησης διαφόρων γλωσσών (πρώην Παιδαγωγική Σχολή) του Αργυροκάστρου.
Ο αριθμός των μαθητών στο Ελληνικό Σχολείο αγγίζει τους 310, αριθμός αυξημένος, γιατί πολλά παιδιά ( τα περισσότερα αλβανικής καταγωγής), που σπούδαζαν σε σχολεία του ελλαδικού χώρου, επέστρεψαν στη γενέτειρά τους τα δυο τελευταία χρόνια.
Η ιστορία της εκπαίδευσης στην μεταπολεμική Ελλάδα
Γράφει ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης //
«Εκπαιδευτική θεωρία και διδακτική πράξη, στη μεταπολεμική Ελλάδα» της Δέσποινας Καρακατσάνη, εκδόσεις «Επίκεντρο», σελ. 400
Η έρευνα βασίζεται στην αφήγηση των Ελλήνων εκπαιδευτικών αναφορικά με τους καθημερινούς ρυθμούς εργασίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο, τις διδακτικές στρατηγικές και πρακτικές, τους κοινούς ρυθμούς της επαγγελματικής εμπειρίας και τις ιδιαίτερες αγωνίες και πιέσεις που υφίστανται στο εργασιακό τους περιβάλλον. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου επιχειρείται να γίνει ανασύνθεση της φωνής των δασκάλων του παρελθόντος φιλοδοξώντας να αναλύσουμε την επαγγελματική πορεία και την κοινωνική πρακτική μιας συγκεκριμένης ομάδας επαγγελματιών. Αυτή η καταγραφή φωτίζει την κουλτούρα της διδασκαλίας και της σχολικής καθημερινότητας και αναφέρει και τα πιο απλά καθημερινά γεγονότα ενώ παράλληλα επιτρέπει να προσεγγίσουμε τη στρατηγική, τα κίνητρα, τα κρυμμένα νοήματα πίσω από την παιδαγωγική και διδακτική πρακτική. Μέσα από το λόγο των διδασκόντων αποκαλύπτονται στοιχεία και θέματα που βρίσκονται στη καρδιά της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Η ιστορία των δασκάλων και των διδασκαλισσών αποδεικνύεται ιδιαίτερα ζωντανή αλλά και πολύπλοκη, καθώς αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις ζωές τους μέσα σε σύνθετες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δομές.
Υπόθεση Αγνής Ρουσοπούλου»: έμφυλες ιεραρχίες στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου Κυριακή, 20 Μαρτίου 2016 08:45 - Κατηγορία: ΦΥΛΑ εν παροδω
Άννα Ίασμη, φοιτήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στις 15 Μαΐου 1929 η Αγνή Ρουσοπούλου ασκεί αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, διότι η Εξεταστική Επιτροπή του είχε νωρίτερα απορρίψει τη συμμετοχή της στον πρώτο διαγωνισμό για την πρόσληψη εισηγητών στο νεοσύστατο ανώτατο δικαστήριο με την αιτιολογία ότι είναι γυναίκα.
Ο Αλέξανδρος Σβώλος, που θεωρείται «φωτισμένος άνδρας» από τις φεμινίστριες του Μεσοπολέμου, ανέλαβε την υπεράσπισή της στην εν λόγω δίκη του 1929 –σημειωτέον, μια από τις πρώτες του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Το 1928 ιδρύεται τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας, που αποτελούσε θεσμική προτεραιότητα του Βενιζέλου από το 1911, σε μια εποχή δύσκολη για την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους φιλελεύθερους συνταγματικούς θεσμούς. Το Συμβούλιο, ωστόσο, υπήρξε άτολμο σε κεφαλαιώδη κοινωνικά ζητήματα, όπως η ισότητα των φύλων.[1]
Στις 15 Μαΐου 1929 η Αγνή Ρουσοπούλου ασκεί αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, διότι η Εξεταστική Επιτροπή του είχε νωρίτερα απορρίψει τη συμμετοχή της στον πρώτο διαγωνισμό για την πρόσληψη εισηγητών στο νεοσύστατο ανώτατο δικαστήριο με την αιτιολογία ότι είναι γυναίκα.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Β. Τα Σχολεία των Σπάτων
Α΄ Δημοτικό Σχολείο
Το ιστορικό κτήριο του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Σπάτων άρχισε να κτίζεται τη δεκαετία του 1920 και σύμφωνα με μαρτυρία στοίχισε πάνω από ένα εκατομμύριο δρχ. Είναι κτισμένο με πελεκητή πέτρα από την περιοχή Πέτρα Γιαλού των Σπάτων, την οποία μετέφεραν οι αδερφοί Μπέκα (Πανάγο Μπέκας, Τασ’ Μπέκας και Ανδρέας Μπέκας). Εγκαινιάστηκε κατά τη διάρκεια της θητείας στο Υπ. Παιδείας του Γεωργίου Α. Παπανδρέου (1930 – 1933) και επί κοινοτάρχη Σπάτων Δημητρίου Σπ. Σιδέρη.
Μετά το 1922 σε όλη την ελληνική ύπαιθρο άρχισε μία «σταυροφορία» κατασκευής σχολικών κτηρίων βασισμένη σε αρχιτεκτονικά σχέδια του αρμόδιου γραφείου του Υπουργείου Παιδείας. Παράλληλα ιδρύθηκαν ταμεία εκπαιδευτικής πρόνοιας σε κάθε δήμο ή κοινότητα που χρηματοδοτούσαν το εγχείρημα με πόρους από εράνους, τοπική φορολογία, χορηγίες, την εκκλησία και την προσωπική ή υλική προσφορά των κατοίκων. Όταν εξασφαλιζόταν ο χώρος ανέγερσης του διδακτηρίου και το αρχικό κεφάλαιο, ερχόταν το κράτος αρωγός της δαπάνης ανέγερσης με ποσοστό από 3/5 έως το 1/4 για τη αποπεράτωσή του. Το 1930 η κυβέρνηση Βενιζέλου σύναψε δάνειο με τη Σουηδία και ξεκίνησε μία νέα φάση στην ιστορία των σχολικών κτηρίων, γνωστή και σαν «πρόγραμμα Παπανδρέου».
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ
Posted by Cassandra στο Οκτωβρίου 18, 2015
Ἐπιλεγμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τό: «Οι λόγοι της ελληνικής επικράτησης και ο ρόλος της Εκκλησίας» (Ἧτοι ὁ ρόλος Κρητῶν, τῶν γυναικῶν καὶ τῶν ἱερέων στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα)
(…) Ἐξέχουσα θέση στὸ πάνθεον τῶν μορφῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα κατέλαβαν γυναῖκες ἐπώνυμες καὶ ἀνώνυμες, ἀστὲς ἀλλὰ καὶ ἀγρότισσες. Οἱ τοπικὲς ἐπιτροπὲς ἄμυνας τῶν χωριῶν, στηρίζονταν κατὰ μεγάλο μέρος στὴν συνδρομὴ τοῦ γυναικείο...υ πληθυσμοῦ· περίθαλψη τραυματιῶν, μεταφορὰ πολεμοφοδίων καὶ τροφοδοσία ἀντάρτικων ὀμάδων, προώθηση ἐμπιστευτικῶν ἐγγράφων.
Ἰδιαίτερη μνεῖα ἀξίζει νὰ γίνῃ στὶς δασκᾶλες τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, οἱ ὁποῖες καταγράφηκαν στὴν Ἱστορία καὶ ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐθνικῆς δράσης τῶν ὁποίων διατηρήθηκε ὡς σήμερα στὶς μνῆμες τῶν Μακεδόνων.
Τα «καλά» της κρίσης
Η κρίση δεν είχε μόνο αρνητικές συνέπειες! Αυτές όλοι, λίγο έως πολύ, τις ζήσαμε. Αποκάλυψε και μερικές χρήσιμες αλήθειες σε πολύ περισσότερους απ’ ότι πριν απ’ αυτή. Ίσως αυτό, να αποτελέσει θετική πείρα για τη μελλοντική μας πορεία. Αν βεβαίως δεν λειτουργήσει, για μια ακόμη φορά, η κακή συνήθεια της λήθης σε ό,τι δεν είναι βολικό στο εφησυχασμένο μυαλό μας Η κρίση, αποκάλυψε «κρυμμένες» ασθένειες στην νοοτροπία και αντιμετώπιση των πραγμάτων από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
α) Αυτός είχε συνηθίσει στην εύκολη αντιπολιτευτική τοποθέτηση πάνω στις συγκυριακές εξελίξεις και περιόριζε τη σκέψη του μόνο σε αυτό το επίπεδο. Έτσι δεν αξιολόγησε τη βελτίωση του επιπέδου ζωής του τις τελευταίες δεκαετίες. Ποτέ αυτό δεν το εκτίμησε. Ήθελε εδώ και τώρα να γευτεί όλα τ’ αγαθά του πολιτισμού κι όταν αυτό δε γινόταν αυτόματα εύρισκε τον ένοχο. Έφταιγαν πάντα οι «άλλοι». Ποτέ αυτός! Ελαφρυντικό γι’ αυτή του τη στάση- όχι όμως και αθώωση- ίσως πρέπει να δεχθούμε τις υπερβολικές κολακείες με τις οποίες τον συνήθισε το παραδοσιακό ηγετικό κατεστημένο. Σχεδόν πίστεψε ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όλοι πρέπει να εργάζονται για το καλό του. Με βάση αυτή τη θέση ξέχασε ή δεν έμαθε ποτέ να σκέφτεται κριτικά και υπεύθυνα για το γενικό καλό. Κυριάρχησε το ατομικό, και μάλιστα χωρίς αρχές, το προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον. Έγινε ατομιστής και όχι μια μονάδα ενός ευρύτερου συνόλου. Δεν του πέρασε απ’ το μυαλό έγκαιρα ότι ζούμε με έναν ρυθμό ανώτερο από τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας κι έτσι μέρα με τη μέρα γινόμαστε υποχείρια των δανειστών μας

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Α. Η εκπαίδευση στα Σπάτα
Η γνώση για την εκπαίδευση, γενικά στα Μεσόγεια και ιδιαίτερα στα Σπάτα, κατά τον 18o και 19ο αι., παρουσιάζει κενά λόγω έλλειψης αρχειακού υλικού. Αφενός γιατί οι μαρτυρίες έσβησαν στο βάθος του χρόνου, αφετέρου γιατί το υποθηκοφυλακείο και το σχολείο του Κορωπίου καταστράφηκαν ολοσχερώς κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γραπτές μαρτυρίες για την ακριβή έναρξη οργανωμένης εκπαίδευσης στα Σπάτα δεν υπάρχουν, αλλά συγχωριανοί μας γεννηθέντες μετά το 1890, παρακολούθησαν μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο του Κορωπίου στις αρχές του 20ου αι.
Σύμφωνα με ιδιόχειρο σημείωμα του αείμνηστου δασκάλου και διευθυντή του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Σπάτων, Κωνσταντίνου Γ. Μπέκα, (1917-2007), οργανωμένη μορφή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στα Σπάτα, δημιουργήθηκε την περίοδο 1905 – 1910 και στεγάστηκε σε οίκημα όπου βρίσκεται σήμερα το Δημαρχείο της πόλης με πρώτο δάσκαλο και διευθυντή το Σπαταναίο Σπύρο Ιωάν. Γεωργάκη. Το σχολείο παρέμεινε στην ίδια θέση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, οπότε μεταφέρθηκε σε νέο κτήριο επί της οδού Κοραή. Η άποψη αυτή ενισχύεται από την έρευνα του αρχειονόμου Δ. Νικολάου στο αρχείο του Δήμου Μαρκοπούλου με θέμα: «Αρχειακές μαρτυρίες για την οικονομική ζωή στο Δήμο Κρωπίας, 1900 – 1915», όπου το 1907 στα Σπάτα νοικιαζόταν ήδη ένα σπίτι για σχολείο.
οι δάσκαλοι του γένους των Ποντίων : Δημήτρης Κ. Παπαδόπουλος - Σταυριώτης (1895 - 1972)
Πολύ τυχεροί οι "Χάλυβες" !!!
Τα πάντα ή τα περισσότερα έχουν καταγραφεί από τους λόγιους της περιοχής.
Ο Δ. Κ. Παπαδόπουλος από το Σταυρίν όπως υπογράφει, δεν άφησε τίποτα που να μην το περιγράψει, να μην το αναφέρει στα περιοδικά της πρώτης περιόδου καθώς και στο βιβλίο του. Ένα μικρό βιογραφικό του από τον συμπατριώτη του Ηλία Τσιρκινίδη και από το βιβλίο του πρώτου (ανάρτηση μας εδώ ...).
βιβλίο Αρχείον Σταυρί, του Δ. Κ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Ένα από τα καλλίτερα βιβλία που διαβάσαμε για την ζωή στον Πόντο είναι το βιωματικό "Αρχείον Σταυρί" του Δ. Κ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη). Είναι μια έκδοση 179 σελίδων του ΚΟΠΑ με έτος έκδοσης το 1985.
Φ ο β ά μ α ι
Φοβάμαι
τις μεγάλες συνθέσεις
που ερμηνεύουν...
τα πάντα

Φοβάμαι
τις αποστομωτικές
απαντήσεις
στα ερωτήματα
Φοβάμαι
και τρέμω
τους κεραυνούς
των αφορισμών
Ζηλεύω
τη σιγουριά των κινήσεων
τα στιβαρά βήματα
της παρέλασης
τη βεβαιότητα
της δικαίωσης
Ζηλεύω
τις σπαθιές που λύνουν
δια μιας
τα γόρδια προβλήματα
Μισώ
το σταυροφόρο
που κουβαλώ
μέσα μου
Μισώ
τις αναπόδραστες
νομοτέλειες
που δεν αφήνουν
την ιστορία
να παίξει κρυφτούλι
με το τυχαίο
Όλα είναι
ρούχα φαρδιά
που εμποδίζουν
το βήμα μας
Όλα είναι
Φαινόμενα αδράνειας
στην αέναη κίνηση
για τη λύτρωση.
Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων
Καλώς ήρθατε!
Το Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων Πηνείας σας καλωσορίζει στην ιστοσελίδα του! Ένα μικρό σχολείο σε ένα όμορφο απομακρυσμένο χωριό. . .
Οι δάσκαλοι που υπηρέτησαν στο σχολείο από το σχολικό έτος 1963- 64 έως και σήμερα 2009- 10
Αναρτήθηκε από Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων / 9:43 μ.μ. /
ΆΤο έμψυχο δυναμικό ενός σχολείου είναι αυτό που καθορίζει τη μοίρα του. Το όνομά του, τη θέση του στην κοινωνία, την ιστορία του. Το Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων (τέος Σινούζι) ιδρύεται τέλη του 19ου αιώνα και τους χρηματικούς πόρους τους αναλαμβάνει ο Δήμος. Στην περίοδο που θα αναφερθούμε τα έξοδα πλέον συντήρησης του σχολείου τα έχει αναλάβει το συγκεντρωτικό κράτος. Αυτό διορίζει δασκάλους και πληρώνει για τις αίθουσες διδασκαλίας. Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε σε άλλη ανάρτηση.
ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΕΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΚΡΥΚΑΠΑΣ ΝΕΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
15 | 23
Η ιστορία του σχολείου μας!
Το σχολείο άρχισε να λειτουργεί από το 1895 με μη κανονικούς δασκάλους (ιερείς και αποφοίτους του σχολαρχείου) τους οποίους πλήρωναν οι γονείς των μαθητών. Το 1913 αρχίζει να λειτουργεί το σχολείου με υποδιδασκάλους και το1920 με κανονικούς δασκάλους. Άπό το 1939 έως το 1960 λειτούργησε ως 2/τάξιο και από το 1960 ως και σήμερα ως 4θέσιο.
Το σχολείο σταμάτησε να λειτουργεί κατά τα έτη 1946-1948 λόγω του ανταρτοπολέμου, καθώς οι δάσκαλοι επιστρατεύτηκαν και το χωριό χαρακτηρίστηκε ανταρτόπληκτο.
Η διευθέτηση του χώρου όπου χτίστηκε το σημερινό κτήριο του σχολείου άρχισε το 1925 με προσωπική εργασία των κατοίκων και με τη χρήση των τότε υπαρχόντων μέσων (σκαπανικά και ματσακούπια). Το 1950 ετέθη ο θεμέλιος λίθος και το 1956 αποπερατώθηκε το κτήριο και μεταφέρθηκε το σχολείο. Αρχικά διέθετε 3 αίθουσες διδασκαλίας (8χ6 τ.μ. ή καθεμία), δύο γραφεία (3χ4 τ.μ. το καθένα) καθώς και χώρους υγιεινής.
Ο καθένας μας είναι επιρρεπής στην αποκλειστική αφοσίωση σε κάτι που σε μια φάση αγάπησε, συμφώνησε κι έδωσε τα πάντα. Έχει την προδιάθεση εύκολα να γίνεται οπαδός και με το φανατισμό που αυτόματα προκύπτει, περιορίζει τον οπτικό του ορίζοντα. Τότε παύει να σκέπτεται κριτικά, να βλέπει τους ενδεχόμενους εναλλακτικούς δρόμους και να παράγει το καινούριο. Όταν δίνεσαι ολοσχερώς σε κάτι το μόνο που μπορείς είναι να αναζητάς τρόπους για την πραγματοποίηση αυτού και μόνο του... συγκυριακού σκοπού.
Όμως στο κόσμο υπάρχουν άπειρες δυνατότητες, χιλιάδες ενδιαφέροντα, μυριάδες εναλλακτικές λύσεις κι ενδεχόμενα. Γιατί εσύ να δαπανάσαι μόνο σ’ ένα σκοπό; Ας βάλεις το ερώτημα: Ο κόσμος έχει μια διάσταση; Προφανώς όχι! Εσύ γιατί να δεσμεύεσαι τότε στη μία και μοναδική; Εγώ αυτό θα έκανα στην φανταστική περίπτωση που η ζωή θα άρχιζε πάλι απ’ την αρχή.
Η Ποίηση
λογοπαίγνιο
της
απλότητας
των...
ματιών

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Σύγχρονο μουσείο τεχνολογίας, επιστήμης και καινοτομίας στην Καλαμάτα (φωτογραφίες)
Γράφτηκε από τον Βασίλης Μπακόπουλος
Η έντυπη έκδοση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ καθημερινά από τις 8 το πρωί στον υπολογιστή σου
Μια διαφορετική γωνιά, μάθησης, επιστήμης και δημιουργίας -ίσως μοναδική στο είδος σε όλη την Ελλάδα- έχει ξεκινήσει να λειτουργεί στην Καλαμάτα από τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Ο λόγος γίνεται για το Σύγχρονο μουσείο τεχνολογίας, επιστήμης και καινοτομίας “Ευγενία Κανελλοπούλου”, που στεγάζεται στο ισόγειο ενός κτηρίου, επί της οδού Ξενοφώντος 10.
Είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί ο επισκέπτης αυτού του πρωτότυπου μουσείου από τα συνολικά 254 εκθέματα, καθένα από τα οποία δημιούργησε -από τη μελέτη και τον σχεδιασμό μέχρι και την κατασκευή τους- ο ναυπηγός μηχανολόγος Χρήστος Κανελλόπουλος, εν ενεργεία καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολείο της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, έχοντας τη βοήθεια και της κόρης του, της οποίας το όνομα φέρει το μουσείο.
Μεταξύ των εκθεμάτων -για την δημιουργία των οποίων ο Χρ. Κανελλόπουλος διέθεσε μια ολόκληρη δεκαετία πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας- περιλαμβάνεται και ένα πατενταρισμένο διεθνώς κυλινδρικό ψυγείο, μια ελληνική εφεύρεση που θα μπορούσε θαυμάσια να αξιοποιηθεί από ξενοδοχειακές μονάδες.
Προσδοκίες περιβάλλοντος
Στη πρώτη σημερινή ιστορία δεν θυμάμαι χρονιά. ( Αρχές αλτσχάιμερ γαρ! αχαχα) 1998; ΄99; 2000; Θα σας γελάσω!
Έχω μια μαθήτρια στην Πέμπτη Δημοτικού. Σχετικά έξυπνο, δραστήριο κοριτσάκι, "τεμπέλα" τη χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι γονείς πριν την αναλάβω! Οι πληροφορίες που συλλέγω με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μαθαίνει στους δικούς της ρυθμούς! Χρησιμοποιεί το δεξί τμήμα του εγκεφάλου διαρκώς, είναι ονειροπόλα, δημιουργική, έχει μουσικότητα, μαθαίνει πιο εύκολα μετά μουσικής και κίνησης, έχει πλούσια φαντασία! Στη γραμματική και στην ορθογραφία υστερεί. Αρκετά λάθη δυσλεξικού τύπου, χωρίς όμως να έχει δυσλεξία.Όλα οφείλονται στο δεξί τμήμα του εγκεφάλου! ( Αναγκαία παρένθεση: τα τμήματα του εγκεφάλου λειτουργούν χιαστή με τα χέρια μας: Οι δεξιόχειρες χρησιμοποιούν περισσότερο το αριστερό τμήμα κι αντίστροφα. Τώρα τι ελέγχει περισσότερο το καθένα:
Αριστερό ημισφαίριο : Ελέγχει το δεξί ήμισυ του σώματος αισθητικά και κινητικά, ενώ σε αυτό γίνονται κυρίως οι λεκτικές, αναλυτικές και λογικές νοητικές διεργασίες. Είναι υπεύθυνο για την αντίληψη του χρόνου, την ομιλία, τη γραφή, την αντίληψη του λόγου, τον συμβολισμό, τη λεκτική μνήμη, την αναλυτική σκέψη. Επίσης για την επικοινωνία με λέξεις κατά κυριολεξία, την επεξεργασία των ακουστικών ερεθισμάτων και της αφηρημένης πληροφορίας. Σε αυτό εκτελούνται διαδικασίες σχετικές με τα μαθηματικά και τη γραμματική.
Τ η ς ε ί π ε
Της είπε
-Σ’ αγαπώ
κι άλλη του απάντησε
-Καλά κάνεις. ...
Έτσι ουδέτερα!
Η πόρτα της επικοινωνίας
δε πρόφτασε ν’ ανοίξει
κι έκλεισε εμπρός του
με πάταγο
150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΔΡΑ Σ’ ΕΝΑ ΗΡΩΙΚΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΗΜΑΡΧΟ (του Γιώργου Π. Ιατρού)
150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του στρατηγού Μακρυγιάννη, επίσης πέρασαν 150 χρόνια από την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.
Όμως πόσοι γνωρίζουν ότι 150 χρόνια συμπληρώνονται και από την φονική ενέδρα στον Δήμαρχο τότε Λαυρίου, τον Κερατιώτη Λουκά Π. Aθανασίου (Παπαθανασίου) που είναι – πιθανόν - το πρώτο θύμα δήμαρχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα;
Η "Φοράδα" του ζωγράφου Γιάννη Δημητράκη
Αλλά θα πρέπει να γυρίσουμε στο 1864 στην εξαιρετικά ταραγμένη εκείνη εποχή – μη ξεχνάμε ότι το 1862 έως το 1864 είναι τα χρόνια της έξωσης του Όθωνα – και να ακολουθήσουμε με τα βήματα του δημάρχου που με τη φοράδα του έρχεται στην Κερατέα από το έρημο τότε Λαύρειο. Η πόλη του Λαυρείου δεν έχει δημιουργηθεί, θα ξεκινήσει ακριβώς στο χρόνο μετά το 1865.
Το σπίτι του δημάρχου Λουκά Π.Αθανασίου στην Κερατέα (ανήκει στο δήμο Λαυρεωτικής)
Ο Δήμος Λαυρείου (η ονομασία από το αρχαίο Λαύρειο) σχηματίστηκε με Β.Δ. του 1835, με πληθυσμό 1238 κατοίκους, περιελάμβανε τότε την Κερατέα (έδρα του Δήμου), τον Κουβαρά, Εννέα Πύργους, Ανάβυσσο, Όλυμπο, Ντάρδεζα κτλ. Μεταγενέστερες προσαρτήσεις έγιναν με το βασιλικό διάταγμα του έτους 1840 «περί συγχωνεύσεως Δήμων Επαρχίας Αττικής» και ήταν τα Καλύβια,
ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ. Ιωάννης Κοκκίνης, ο Δάσκαλος! Δυο τρυφερά λόγια από την Μαλλούσα μας, για τον δάσκαλο που σημάδεψε την ζωή της (Από το kopanakinews).
Με αφορμή το άρθρο του Γρηγόρη Ηλιόπουλου:
http://kopanakinews.wordpress.com Ιωάννης Κοκκίνης, ο …Δάσκαλος. Κανείς δεν τον σκιαγράφησε, κανείς δεν του βρήκε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών ανθρώπων του χωριού μας.
Φόρος τιμής σ΄ ένα ξεχασμένο μεγάλο Δάσκαλο.
Πέθανε τον Αύγουστο του 1958. Θα πήγαινα στην Δευτέρα Δημοτικού. Δεν ξέρω πως μου έμεινε αυτή η ημερομηνία. Ίσως, ο Δάσκαλος αυτός είχε γίνει θρύλος, αυτό βέβαια επανατροφοδοτείτο, μέσω των αδελφών μου, καθημερινά στο σπίτι. Δεν είχα την ευκαιρία να μ΄ έχει μαθητή του. Είχα την γυναίκα του, την υπέροχη και γλυκύτατη Αλεξάνδρα που κρατούσε πάντα τις ισορροπίες στις οξύτατες και εριστικές εμφανίσεις του συζύγου της. Οι πολλοί θα κατάλαβαν προφανώς ότι μιλάω για τον Γιάννη τον Κοκκίνη. Γεννημένος στο κοντινό μας Κλέσουρα, του΄λαχε η μοίρα να είναι δάσκαλος στο Κοπανάκι για 30 χρόνια περίπου. Σημάδεψε με την παρουσία του γενιές και γενιές παιδιών σε δύσκολα χρόνια. Βρέθηκε μέσα στην δίνη του εμφυλίου σπαραγμού που το Κοπανάκι μας το πλήρωσε ακριβά. Είχε να διδάξει και να συμμαζέψει φτωχά παιδιά που είχαν ορφανέψει από πατέρα. Ο δικός μου πατέρας ήταν σχολικός έφορος και έζησε από κοντά τις μάχες που έδωσε για το σχολείο. Να μεγαλώσει το οικόπεδο, να μεγαλώσει το κτίσμα. Και όλα αυτά με φωνές, βρυσιές και περιφρούρηση των εργολάβων, για να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το έργο τους. Ήταν ένας αριστερός Δάσκαλος με όλη την σημασία της λέξης. Λιτός, δωρικός στην κοψιά και στην ζωή του, αφιέρωνε την μέρα του σ΄αυτό που λέμε διαπαιδαγώγηση. Έντονη προσωπικότητα. Δεν αμφισβητήθηκε από κανένα γονιό. Δεν απειλήθηκε από κανένα για τις πολιτικές του ιδέες όταν το καζάνι έβραζε. Δείγμα, του πόσο μεγάλος ήταν. Αμφισβητήθηκε στα κατοπινά χρόνια για τις γνωστές “μεθόδους„ διδασκαλίας του. Για μένα “μετράει„ πώς κρινόταν τότε. Τι μέσα είχε, τι πέρναγε στα παιδιά, τι υπόστρωμα είχαν, ποια ήταν τα ειδικά χαρακτηριστικά και τι οδηγίες είχε ο δάσκαλος από τους γονείς.
Η ζωή του καθενός
Η ζωή του καθενός
είναι μια περιπέτεια
μοναδική, ιδιαίτερη
και χωρίς εξαίρεση...
Μπορεί να υπάρχει
σύμπτωση γεγονότων
στιγμών και καταστάσεων,
μα ο καθένας
με το δικό του τρόπο
τα προσλαμβάνει και
δικό τους ίχνος αφήνουν
στο σώμα και την μνήμη
Αν κάποιος θα μπορούσε
να έχει την όλη εικόνα
θα έβλεπε ότι είναι τόσα
όσοι και οι άνθρωποι

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Το σπίτι του τραπεζίτη
Σ’ ένα ταξίδι μου στη μακρινή Τραπεζούντα, ζήτησα να δω τα μουσεία της πόλης. Ο ξεναγός και ο οδηγός μου πρότειναν με μια φωνή να πάω στο «κιόσκι του Ατατούρκ». Πρόκειται για καταπληκτική έπαυλη…
Σ’ ένα ταξίδι μου στη μακρινή Τραπεζούντα, ζήτησα να δω τα μουσεία της πόλης. Ο ξεναγός και ο οδηγός μου πρότειναν με μια φωνή να πάω στο «κιόσκι του Ατατούρκ». Πρόκειται για καταπληκτική έπαυλη με εντυπωσιακούς κήπους πάνω σε ένα λόφο, ένα μοναδικό αρχιτεκτόνημα των αρχών του 20ού αιώνα που θεωρείται ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κτίσματα της αρ νουβό. Όμοιό του σπάνια βρίσκει κανείς ακόμη και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Όπως μου είπαν, είχε κτισθεί το 1903 για τον Έλληνα τραπεζίτη Κωνσταντίνο Καπαγιαννίδη και φιλοξενεί μια αυθεντική συλλογή επίπλων της εποχής και μερικές σπάνιες φωτογραφίες του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Ο Καπαγιαννίδης, θερμός εθνικιστής και στέλεχος της βραχύβιας Δημοκρατίας του Πόντου, αναγκάσθηκε εκ των πραγμάτων να παραχωρήσει το σπίτι του στον Κεμάλ. Το σπίτι έχει μετατραπεί σήμερα σε Μουσείο του Ατατούρκ.
Η επιβλητική του είσοδος ακτινοβολεί χλιδή, πλούτο και τις γεωμετρικές ανησυχίες μιας στιβαρής νεοκλασικής αρχιτεκτονικής.
Όμως ακόμη πιο κοσμοπολίτικο είναι το αστικό σπίτι στο κέντρο της Τραπεζούντας που λέγεται Μουσείο της Τραπεζούντας και κτίσθηκε για να στεγάσει έναν άλλο σημαντικό Έλληνα τραπεζίτη, τον Κωστάκη Θεοφύλακτο.
Έχει κτισθεί την ίδια εποχή, από το 1888 μέχρι το 1913, από άγνωστους Ιταλούς αρχιτέκτονες που είχαν φέρει πολλά από τα υλικά από την Ιταλία. Διάφανοι κρυστάλλινοι θόλοι, μοναδικά χρώματα, εσωτερικοί φωτισμοί, βιτρό, γύψινα και μαρμάρινα γλυπτά μοναδικής αξίας κοσμούν το εσωτερικό.
Στο τέλος της μέρας αναρωτήθηκα πώς έγινε και τα καλύτερα σπίτια της εποχής σε μια ακμάζουσα πόλη με στιβαρό οικονομικά πληθυσμό τα είχαν οι δυο ισχυροί τραπεζίτες. Η αλήθεια είναι ότι και σήμερα σε όλο τον κόσμο οι ισχυροί τραπεζίτες δεν μένουν σε φτωχόσπιτα!
Τι κάνει λοιπόν τις κοινωνίες να εμπιστεύονται στους τραπεζίτες το βιος τους, τις οικονομίες τους, γνωρίζοντας ότι ένα μέρος θα γίνει «τραπεζική πίστη», δηλαδή επενδύσεις βιτρίνας, χλιδάτα σπίτια και παχυλά μπόνους;
Πρώτον, η προσδοκία ότι θα επενδύσουν μεγάλο μέρος των κεφαλαίων σε παραγωγικές επενδύσεις που όχι μόνο θα σπρώξουν την οικονομία στην ανάπτυξη, αλλά κυρίως θα αποφέρουν μεγάλα κέρδη. Δεύτερον, η ανομολόγητη βεβαιότητα ότι θα βρουν επικερδείς χρηματο-οικονομικές τοποθετήσεις, καμιά φορά αμφισβητούμενης οικονομικής ηθικής, που όμως εξασφαλίζουν πλούσια μερίσματα και εγγυημένους τόκους. Και τρίτον η ελπίδα ότι θα είναι ταυτόχρονα καλοί τραπεζίτες, δηλαδή θα έχουν το νου τους και στο ευρύτερο οικονομικό καλό.
Ξεχωριστός είναι ο ρόλος των κεντρικών τραπεζιτών που όχι μόνο διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της διατραπεζικής αγοράς, την τήρηση της νομισματικής πολιτικής και τον έλεγχο του πληθωρισμού, αλλά με τις παρεμβάσεις τους μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της οικονομίας κι επομένως των κοινωνιών.
Στις 13 Δεκεμβρίου το πρωτοσέλιδο των Financial Times ήταν αφιερωμένο στον Αμερικανό κεντρικό τραπεζίτη, Μπεν Μπερνάνκι, και στην απόφαση της FED να κρατήσει τα επιτόκια κοντά στο μηδέν. Η έκπληξη έρχεται αμέσως μετά. Ο Μπερνάνκι συνδέει την πολιτική επιτοκίων για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία με ρήτρα όχι οικονομικής ανάπτυξης, όχι πληθωριστικών πιέσεων όχι κάποιου άλλου χρηματο-οικονομικού συντελεστή αλλά με το ποσοστό της ανεργίας.
Ο καλός Αμερικανός τραπεζίτης λέει ότι δεν πρόκειται να αυξήσει τα επιτόκια όσο η ανεργία παραμένει πάνω από το 6,5%. Πρόκειται για μια επανάσταση στην οικονομική πρακτική, αφού η ανεργία είναι μεν δείκτης της οικονομικής δραστηριότητας, είναι όμως ταυτόχρονα μια χειροπιαστή κοινωνική παράμετρος που μπορεί να εξελιχθεί σε ωρολογιακή βόμβα.
Και μπορεί ο κ. Μπερνάνκι να μένει στο πανέμορφο αυτό σπίτι, στο Κάπιτολ Χιλ, όμως δεν ξεχνάει ότι δεν φτάνει να μη σου ξεφύγουν τα επιτόκια, πρέπει να ελέγξεις και την ανεργία. Τελικά, καμιά φορά στο σπίτι του τραπεζίτη μιλάνε και για την ανεργία.
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε
Η Εκπαίδευση στην Κέρκυρα
κατά την Περίοδο της Αγγλοκρατίας (1814-1864)

Στα 1814 η διοίκηση των "Ιονίων Νήσων" ανατέθηκε στους 'Αγγλους των οποίων ο στρατός αποβιβάζεται στην Κέρκυρα υπό τη διοίκηση του James Campell. Στις 12 Ιουνίου του ίδιου έτους υψώθηκε στα φρούρια της Κέρκυρας η αγγλική σημαία . Στη συνέχεια με τη συνθήκη των Παρισίων της 17ης Νοεμβρίου 1815 τα Επτάνησα αποτέλεσαν το Ιόνιο Κράτος, υπό την άμεση και αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας. Αντιπρόσωπος του ΄Αγγλου βασιλιά στο νέο κράτος με πρωτεύουσα την Κέρκυρα, ήταν ο «Μέγας Αρμοστής» . Στις 2 Μαΐου 1817 ψηφίστηκε από το Νομοθετικό Σώμα που είχε συγκροτηθεί με ενέργειες του αρμοστή Thomas Maitland, το Σύνταγμα του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων το οποίο επικυρώθηκε από το βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας στις 26 Αυγούστου 1817 .
Με το σύνταγμα του 1817 καθιερωνόταν κοινωνικό δικαίωμα δημόσιας δωρεάν παιδείας, με αντίστοιχη εξαγγελία μελλοντικής ίδρυσης «προπαιδευτικών σχολείων» και «Σπουδαστηρίου των παντός είδους επιστημών, της τε φιλολογίας και καλλιτεχνίας». Γλώσσα επίσημη του Κράτους οριζόταν η ελληνική, με έναρξη εφαρμογής της διάταξης, μια πενταετία μετά από τη δημοσίευση του Συντάγματος .
Η έ κ ρ η ξ η
Σιωπές κρυμμένες
πίσω από το αδιαφανές
της μνήμης παραβάν...
Σκεπασμένες με
αλλεπάλληλες στρώσεις
από πολύχρωμα ροδοπέταλα
Μια απόπειρα παραλλαγής,
ίσως όχι επιτυχής,
να δώσει την εντύπωση
μιας φρούδας ευτυχίας
Αντίθετα με τις εξωτερικές ενδείξεις
μέσα το καζάνι βράζει.
Στη πραγματικότητα οι σιωπές
είναι κραυγές ανεκδήλωτες,
σκέψεις κι όνειρα
που στάζουν ντροπές
κι επιθυμίες παράνομες.
Λένε ότι είναι κλεισμένες
σε αεροστεγές δοχείο
με πώμα ασφάλειας.
Μα σ’ όλους είναι γνωστό
ότι κάθε ασφάλεια έχει τα όριά της.
Το ίδιο και το πώμα.
Αν η εσωτερική πίεση
ξεπεράσει το όριο αντοχής
τότε μέσα απ’ το δοχείο,
με ανεξέλεγκτη πίεση,
θα πεταχτεί
διάπυρη η λάβα
που στην πορεία της
θα κατακάψει τα πάντα.
Ίσως όμως αυτό
να είναι μια λύση
για ένα νέο ξεκίνημα…
2014

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Κέρκυρα το 19ο αι.
Κυρίες και κύριοι
Θα σας παρουσιάσω στοιχεία για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Κέρκυρα στα τέλη του 19ου αι. , προσθέτω για να μη δημιουργούνται μεγάλες προσδοκίες, σύμφωνα με την έκθεση της επιθεώρησης των δημοτικών σχολείων της Κέρκυρας που συνέταξε ο γενικός επιθεωρητής Χαρίσιος Παπαμάρκος τις 22 Αυγούστου του 1883.
Οφείλω εξαρχής να δηλώσω ότι δεν είμαι ιστορικός της εκπαίδευσης αλλά κλασικός φιλόλογος. Οφείλω επίσης να ευχαριστήσω το φίλο Δημήτρη Παπαδόπουλο από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος μου έστειλε φωτοτυπία της έκθεσης από το αρχείο του μεταπτυχιακού του και μπόρεσα να τη διαβάσω.
Καταρχάς λίγα λόγια για το συντάκτη της έκθεσης: Ο Χαρίσιος Παπαμάρκος γεννήθηκε στο Βελβεντό Κοζάνης το 1844 και πέθανε το 1906. Σπούδασε στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γερμανία. Υπήρξε συγγραφέας και παιδαγωγός και κατέλαβε πολλές και σημαντικές θέσεις στην εκπαιδευτική ιεραρχία της εποχής. Είναι τέλος αυτός που εισηγήθηκε την εφαρμογή του συστήματος της διαίρεσης της εκπαίδευσης σε δύο εξαετείς κύκλους, που αργότερα υιοθέτησε η μεταρρύθμιση του 1929.
Yπάρχουν ακόμη ευεργέτες; Κτίριο για παιδικό σταθμό κληροδότησε η οικογένεια Χασιρτζόγλου στο Δήμο Ξάνθης Ιουλίου 2014
Ένα κτίριο που βρίσκεται στην οδό Νέστου, στην Ξάνθη περιήλθε πλέον στην κατοχή του Δήμου Ξάνθης πρόσφατα.
Μετά το θάνατο του Μένανδρου Χασιρτζόγλου το 2006 και της συζύγου του το 2012, εκτελέστηκε η διαθήκη τους με αποτέλεσμα στην κατοχή του Δήμου να περιέλθει ένα ακίνητο. Δεν έχει σημαντική αρχιτεκτονική αξία, όπως πολλά ακίνητα των προγόνων τους στην Πα...λιά Πόλη (σε αρχοντικό τους στεγάστηκε το Αυστρουγγρικό Προξενείο, σημερινό κτίριο Δήμου στη Ματσίνη) αλλά είναι σημαντικό ότι σε αυτή την εποχή υπάρχουν ακόμη ευεργέτες που αφήνουν περιουσιακά τους στοιχεία στο Δήμο.
Μάλιστα, στη διαθήκη αναφέρεται ότι η χρήση του κτιρίου θα είναι για τη λειτουργία Παιδικού Σταθμού ή τη λειτουργία άλλου ευαγούς ιδρύματος. Ο Δήμος Ξάνθης προχώρησε πρόσφατα στην αποδοχή της κληρονομιάς του ακινήτου που βρίσκεται κοντά στην Αστυνομία

Δείτε περισσότερα

Η εισήγησή μου για το Facebook *
Η πρώτη μου επαφή με το θέμα των Η/Υ ήταν ένα άρθρο που μου ζητήθηκε να γράψω στα τετράδια της φυλακής το 1970. Το έγραψα, πράγματι, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα εκεί βιβλιογραφία. Το άρθρο είχε τον βαρύγδουπο τίτλο
«Από τον άβακα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή» και διασώθηκε
Όμως στη συνέχεια το ενδιαφέρον μου για τη σχετική τεχνολογία ατόνησε και μάλιστα στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφελώς έκανα δηλώσεις του στιλ
«Εγώ δε θα ακουμπήσω το δάκτυλό μου σε πληκτρολόγιο»
Βλέπετε είμαι επιρρεπής σε τέτοιες αστόχαστες δηλώσεις αγνοώντας ή υποτιμώντας τη νομοτέλεια των εξελίξεων που φέρνει ο χρόνος. Όταν μετά από 35 χρόνια πλησίαζα να γίνω απόμαχος της εργασίας μέσα μου φούντωσε η επιθυμία να υπερασπιστώ το αντικείμενο της εργασίας μου, που με τόση ευκολία αντιμετώπιζε τα πυρά από ποικίλες πλευρές, μέσα στην κυρίαρχη κρατικιστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη χώρα, ιδιαίτερα από ανθρώπους που δεν είχαν τον αντίστοιχο πνευματικό εξοπλισμό και την καλή έξωθεν μαρτυρία.
Α π ο ν ο μ ή
Δε χρειάζομαι ξένο κριτή
για τις δικές μου πράξεις
Έχω κάνει, όπως κάθε άνθρωπος,
τ’ αμαρτήματα μου...
κι έχω πληρώσει το αντίτιμό τους
πολλαπλώς
με πολύχρονες τύψεις
και εσωτερικά μαστιγώματα.
Όχι ! Δε μπορώ να δεχτώ
το απλοποιημένο σχήμα
του άτεγκτου κριτή
που κάθεται στο θρόνο του
κι έχει γραμμένη
στο τεφτέρι όλη τη ζωή μου.
Μου είναι πολύ ενοχλητικό,
έως αβάστακτο.
Αρκούμαι στην εσωτερική συνείδηση
που εξ αρχής υπάρχει
και στην πορεία μετασχηματίζεται
απονέμοντας την πρέπουσα τιμωρία,
αλλά κι αντίθετα
την αναλογούσα ανταμοιβή


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΒΑΛΥΡΑΣ 1890-1966
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
ΒΑΛΥΡΑ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΚ24002
ΤΗΛ.2724071016 2724071016
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΥΡΑΙΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ
ΝΙΦΟΡΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ, ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, ΑΛΕΞΙΟ ΛΙΟΝΤΗΡΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΙΓΚΟ
Στο μητρώο Αρρένων, την σχολική χρονιά 1906-7, στην πρώτη τάξη οι μικροί μαθητές Αλέξιος Βασιλείου Λιοντήρης , Χρίστος Ιωάννου Καρτερολιώτης και Γεώργιος Ιωάννου Γεωργόπουλος, είχαν αντίστοιχο αριθμό μαθητολογίου 3, 5, 55 και ηλικία 8, 8, 7 ετών.
Στην Δευτέρα τάξη ο Νικόλαος Νιφόροςτου Λεωνίδα έχει αριθμό μαθητολογίου 2 και ηλικία 8 ετών.
Οι τέσσερις αυτοί μαθητές έγιναν αργότερα δάσκαλοι και οι Καρτερολιώτης , Νιφόρος, δίδαξαν για πολλά χρόνια στη γενετειρά τους Βαλύρα ως δάσκαλοι και αργότερα ως διευθυντές.
Οι δάσκαλοι Καρτερολιώτης και Λιοντήρης συμμετείχαν στη Μικρασιατική Εκστρατεία υπερασπιζόμενη Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, που τώρα αυτές οι λέξεις, περιορίζονται στο ελληνικό λεξιλογιο.
Βλάχοι, οι μεγάλοι εθνικοί ευεργέτες!
Σταύρου Γεώργιος
Προκαλεί κατάπληξη σε όσους θα προσπαθήσουν να ερευνήσουν τους μεγάλους ευεργέτες και δωρητές του Γένους μας: Θα διαπιστώσει πως όλοι σχεδόν οι Μεγάλοι Ευεργέτες είναι Βλάχοι. Και αυτή η κατάπληξη είναι που δήγησε τον (Βλάχο) δημοσιογράφο Νικόλαο Μέρτζο να τονίσει: «Βλάχοι όλοι περίπου οι Μεγάλοι Εθνικοί ευεργέτες πλην του Συγγρού».
Γι αυτό και επιχείρησα να καταγράψω τους μεγαλύτερους Δωρητές του Έθνους και τα πιο σημαντικά μνημεία που έγιναν με τα χρήματα τους. Επίσης έχω καταγράψει και τους σημαντικότερους Βλάχους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, έναν άλλο τομέα όπου οι μεγάλοι πρωταγωνιστές επίσης ήταν Βλάχοι.
Κλείνοντας την εισαγωγή αυτή, και απλά για να δείξω το μέγεθος της φιλοπατρίας των βλαχόφωνων Ελλήνων αναφέρω τα παρακάτω περιστατικά:
Στους δωρητές του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρεται και το όνομα ενός πάμφτωχου Μετσοβίτη ονόματι Όκας, ο οποίος βρέθηκε νεκρός από το κρύο ένα χειμωνιάτικο βράδυ, και που στο χέρι του κράταγε το πουγγί του με το μοναδικό του τάλιρο μέσα, και ένα σημείωμα που έγραφε: «για τον έρανο του Πανεπιστημίου». Το τάλιρο αυτό όμως, μαζί με τις εικοσιοκτώ δραχμές ενός άλλου πολύ φτωχού Μετσοβίτη ονόματι Φαφαλά, συγκίνησαν και ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ την Αθηναϊκή κοινωνία ώστε να πολλαπλασιαστούν οι δωρεές και να πετύχει ο έρανος για αυτόν τον ιερό σκοπό.
Μ ε τ α μ ε σ ο ν ύ χ τ ι ο
Μικρές, μετά τα μεσάνυχτα,
νυχτερινές ώρες
και πριν το ξημέρωμα
της νέας ημέρας, ...
όταν οι άνθρωποι κοιμούνται
κι ονειρεύονται
εσύ ταράζεσαι από τις σκέψεις,
ανασκαλεύεις τα εντός σου,
μαλώνεις μαζί του.
Γραδάρεις πράξεις,
γεγονότα και καταστάσεις
Αναμετριέσαι με τα λάθη,
μετράς τ’ αμαρτήματα σου
Ενώπιος ενωπίω συνομιλείς,
διστάζεις, ντρέπεσαι
ενώ, ίσως αχνά, σχεδιάζεις
τα επόμενα βήματά
κι αναβάλλεις για αργότερα
τις οριστικές αποφάσεις
Είναι οι ιδιωτικές ώρες,
με τις αθόρυβες συνομιλίες.
Ένα κλέψιμο χρόνου
και μια δήθεν παράταση ζωής…

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, μια σπουδαία προσωπικότητα
Πέθανε σε ηλικία 103 ετών ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους μελετητές και διανοητές της φιλοσοφίας, μια μεγάλη προσωπικότητα του νεότερου ελληνισμού. Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου, στη 1 το μεσημέρι, στο Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ο Κ. Δεσποτόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1913 και με την καταστροφή της εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα. ...Αποφοίτησε από το Πρώτο Γυμνάσιο Αθηνών με βαθμό ακέραιο άριστα, ενώ ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές σπουδές του εργαζόμενος. H διδακτορική διατριβή του εγκρίθηκε με βαθμό άριστα παμψηφεί.
Δίδαξε Φιλοσοφία του Δικαίου και Φιλοσοφία γενικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Νανσί (Nancy) της Γαλλίας και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν ξένος εταίρος της Pουμανικής Aκαδημίας και της Aκαδημίας της Mασσαλίας. Διετέλεσε δύο φορές Yπουργός Παιδείας, το 1989 στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Zολώτα. Έχει τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας Eλλάδος, Γαλλίας και Iταλίας. Έγινε πρόεδρος της Aκαδημίας Αθηνών το 1993.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ . ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ Β. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ποια ήσαν και πως λειτουργούσαν τα πρώτα ελληνικά σχολεία μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον τουρκικό ζυγό;
Το 1834 με Βασιλικό διάταγμα ιδρύθηκαν τα πρώτα ελληνικά σχολεία, τα οποία πήραν το όνομα «Αλληλοδιδακτικά Όθωνος», και περιλάμβαναν μαθητές των οποίων η ηλικία κυμαινόταν από 10 έως 40 ετών. Ένα από αυτά εγκαταστάθηκε και στην Τριπολιτσά, στο χώρο που ήταν άλλοτε η Δημοτική αγορά και ονομαζόταν « Η ΩΡΑ».
Το διδακτήριο αυτό το αποτελούσε μια ευρύχωρη αίθουσα με πάγκους που χρησίμευαν για θρανία. Γύρω στους τέσσερες τοίχους ήταν γραμμένα διάφορα ρητά των αρχαίων ελλήνων και το Αλφάβητο με ωραία, καλλιγραφικά, κεφαλαία γράμματα. Στη μια πλευρά ήταν τοποθετημένη η έδρα του δάσκαλου, με τρία ή τέσσερα σκαλοπάτια και γύρω με κάγκελα. Από πάνω κρεμασμένη μια εικόνα η οποία παρίστανε ένα μεγάλο τριγωνικό μάτι, στο κάτω μέρος του οποίου η λεζάντα εξηγούσε: «Ο οφθαλμός του Θεού».
Κάποιες φορές θέλεις, αλλά δε μπορείς. Άλλες φορές ίσως μπορείς, αλλά δε θέλεις. Τι παράξενη που είναι η ζωή και τα καπρίτσια της! Σπανίως υπάρχει συντονισμός επιθυμίας και δυνατότητας, σύμπτωση στα «μ’ αρέσει» και τα «πρέπει». Όλο κάτι είναι πιο κοντό ή πιο ψηλό, κάτι περισσότερο αδύνατο ή ακόμα πιο παχύ, κάτι να λείπει ή κάτι να περισσεύει. Κι αν δεν είναι εμφανής η ασυμμετρία ή ακόμα κι αν απουσιάζει τίποτε δεν τον σταματά. Απλώς την εφευρίσκει, τη φαντάζεται και της δίνει το κατάλληλο όνομα και μορφή

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Α μ η τ ό ς
Ψήγματα, μη ορατά πλέον,
στιγμών, προσώπων,
συμβάντων κι ηδονών
ήταν το παλίμψηστο της ζωής του....
Πάνω στον πάπυρο γράφτηκαν εξαρχής
ωραιοποιημένες περιγραφές
θριάμβων, νικηφόρων πορειών
και υπέρτατης ευτυχίας
Το κοινό απεχθάνεται την ήττα
και το μέτριο
Θέλει κατακτήσεις όλο και νέων κορυφών
Μικρή η σημασία
αν απομακρυνόμαστε απ’ την αλήθεια….
Δημήτριος Χρυσουλίδης
Ο Δημήτριος Χρυσουλίδης του Ευσταθίου γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Τραπεζούντα του Πόντου. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στην Κωνσταντινούπολη, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, και δίδαξε στο Φροντιστήριο Τραπεζούντας από το 1905 ως το 1922. Έφερε τον τίτλο του ισόβιου καθηγητή στο σπουδαιότερο, τότε, σχολείο του Πόντου, το οποίο διηύθυνε με σοφία και σταθερό χέρι. Με τον ξεριζωμό αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Ελλάδα αφήνοντας... πίσω το αγαπημένο του Φροντιστήριο. Εγκαταστάθηκε στην Καλαμαριά και συνέχισε το διδακτικό έργο του στο Πρακτικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης. Ήταν βαθιά μορφωμένος Έλληνας της διασποράς, αυστηρός αλλά ακριβοδίκαιος δάσκαλος και ευσεβής άνθρωπος. Στο ένα χέρι κρατούσε την Ιλιάδα και στο άλλο την Καινή Διαθήκη. Με αυτά νουθέτησε για περισσότερο από μισό αιώνα χιλιάδες μαθητές. Πολλοί από αυτούς έγιναν σημαντικά μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Μεταξύ τους ο θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς, που τον μνημονεύει με σεβασμό και αγάπη ως ένα σοφό φιλόλογο και ως τη σημαντικότερη μορφή του Φροντιστηρίου. Πέθανε στην Καλαμαριά στις 18-2-1938 και στην κηδεία του συνωστίσθηκαν ορφανεμένοι οι περισσότεροι Πόντιοι πρόσφυγες της πρώτης γενεάς. Για εκείνους ήταν ένας διδάσκαλος του Γένους. Για μένα είναι o προπάππος μου, πηγή τιμής και ευθύνης
Δείτε περισσότερα

Μαρασλής Γρηγόριος
Ο Γρηγόριος Μαρασλής, Έλληνας εθνικός ευεργέτης, γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1831 στην Οδησσό της Ρωσίας και πέθανε την 1η Μαΐου 1907, «πιθανώς εκ συγκοπής της καρδίας». Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου και ενταφιάστηκε στην ανατολική πλευρά της αυλής στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας στην Οδησσό, «..ύστερα από επίμονη παράκληση των αντιπροσώπων της Εκκλησίας και κατά την επιθυμία των συγγενών...» [1]. Παντρεύτηκε το 1903 σε ηλικία 71 ετών, με την Μαρία Φερντινάντοβνα Κιτς, η οποία μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στερήθηκε την περιουσία της και κατέφυγε στην Αθήνα, όπου με ενέργειες του καθηγητή της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Γεωργίου Χαριτάκη, της χορηγήθηκε ισόβια τιμητική σύνταξη.

Βιογραφία
Οι γονείς του παντρεύτηκαν περί το 1918, κατάγονταν, ο πατέρας του Γρηγόριος Ιωάννη Μαρασλής, που ήταν μεγαλέμπορος, από το χωριό Μαράς, [Μαράζ], στην περιοχή της Φιλιππούπολης στην Ανατολική Θράκη, ενώ η μητέρα του Ζωή το γένος Θεοδωρίδη, από την Κωνσταντινούπολη. Βαπτίστηκε στις 27 Ιουλίου 1831 με ανάδοχο τον Δημήτριο Θεοδ. Θεοδωρίδη, ο οποίος ήταν
Δ ο κ ι μ α σ ί α
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δοκιμάζεται όταν βρίσκεται εμπρός σε ακραίες καταστάσεις. Τότε πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε ενδεχόμενα, να πάρεις αποφάσεις, που θα καθορίσουν σημαντικές πλευρές της υπόλοιπης ζωής σου. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση, σε μια προσβολή της προσωπικότητάς σου. Όταν μαθαίνεις κάτι αρνητικό για αγαπημένα σου πρόσωπα. Το να πάρεις αμέσως φωτιά και να ξεσπάσεις δεν είναι λύση. Προσπάθησε να κρατήσεις την εξωτερική σου ηρεμία. Άφησε να περάσει η πρώτη ζεστή εντύπωση. Ίσως τότε η επιλογή να είναι η καλύτερη ( συμβουλές προς τον εαυτό μου)

Σκοτεινές σπηλιές
Στις απόκρημνες
χαράδρες του μυαλού
μέσα σε άξενες
και σκοτεινές σπηλιές...
είναι καταχωνιασμένες
κάποιες σκέψεις,
ίσως αμαρτωλές.
Δεν τόλμησαν ποτέ
ν’ αναδυθούν στην επιφάνεια
να πάρουν μια δυο ανάσες
αέρα καθαρού.
Αν με ρωτήσετε γιατί,
απάντηση ίσως
να μην υπάρχει
Κάποιες φορές νομίζεις
ότι στάζουν αμαρτίες
κι άλλες φοβάσαι
μη λεκιαστούν
από την κακία
και τη ζήλια των ανθρώπων.
Ντροπαλές σκέψεις,
που δεν τις ψέλλισε
ακόμα ανθρώπινο στόμα,
αναμένουν τη στιγμή
της ελευθερίας τους
η οποία μπορεί και
να μη φτάσει ποτέ…..
Καλπάζων πληθωρισμός
………………..Η τιμή της εφημερίδας τον Ιανουάριο 1943 είναι 100 δραχμές, τον Ιούνιο 200, το Σεπτέμβριο 400, το Δεκέμβριο 2.000. Τον Ιανουάριο 1944 4000, το Μάρτιο 10.000, το Μάιο 20.000. Τέλος Ιουνίου 100.000, τον Ιούλιο 500.000. Στις αρχές του Αυγούστου 1.000.000 και στο τέλος του ιδίου μήνα 5.000.000. Στις τελευταίες μέρες κυκλοφορίας των εφημερίδων, 19 Σεπτεμβρίου 15 εκατομμύρια και δύο μέρες αργότερα 25 εκατομμύρια. Στις αρχές Σεπτεμβρίου το εισιτήριο του ...τραμ είναι 800.000 δραχμές, ενώ ένα κοινό κουστούμι 195 εκατομμύρια. Από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αντλούμε την πληροφορία ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1944 η τιμή της εφημερίδας είναι 6 δισεκατομμύρια και στις 10 Νοεμβρίου 20 δις. Στις 11 Νοεμβρίου γίνεται η «σταθεροποίηση της δραχμής» με την αναλογία μια «νέα δραχμή» είναι πενήντα κατοχικά δις. Τρόπος του λέγειν σταθεροποίηση γιατί την 1η Δεκεμβρίου η εφημερίδα έχει τέσσερις δραχμές, το Φεβρουάριο του 1945 20 δραχμές. ……
(απόσπασμα από το βιβλίο μου «Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Ιστορία και οι άνθρωποι» 2ος τόμος)

Η Εσπεράντο στην Ελλάδα
Σχετικά με την ακριβή χρονολογία της εισαγωγής της Εσπεράντο στην Ελλάδα, υπάρχει η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, ότι το 1888, δηλαδή ένα μόλις χρόνο μετά την εμφάνισή της, η γλώσσα του Λ.Λ. Ζάμενχοφ ήταν γνωστή στην Αθήνα. Σύμφωνα με σχετική αναφορά, ο ευρισκόμενος τότε στην πατρίδα μας Ούγγρος γλωσσολόγος Gabor Balint, καθηγητής της Αραβικής και Τουρκικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ήλθε στην πρώτη επαφή μαζί της.
Στα επόμενα χρόνια, παράλληλα με την έντονη εσπεραντική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτοι Έλληνες εσπεραντιστές, άνθρωποι ιδιαίτερα καλλιεργημένοι, που αμέσως τους συγκίνησε η ιδέα του εσπεραντισμού και άρχισαν σιγά σιγά να δραστηριοποιούνται στο μέτρο που οι συνθήκες της χώρας μας το επέτρεπαν.
Οι πρώτοι Έλλη¬νες εσπεραντιστές εμφανίστηκαν το 1904 στην Αθήνα και το 1905 στη Σάμο (ανεξάρτητη τότε τουρκική ηγεμο¬νία). Την εποχή εκείνη μεμονωμένοι εσπεραντιστές έγιναν ευρύτερα γνωστοί και η δραστηριότητά τους ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας μας.
Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ Περαία – Κότσανα
Ο τόπος μας είναι ένα μικρό χωριό της περιφεριακής ενότητας της Πέλλας στην όχθη της λίμνης Βεγορίτιδας. Βρίσκεται νότια της πόλης της Αρνισσας και νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας του νομού μας της Εδεσσας. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα από την Έδεσσα και είναι το τελευταίο χωριό του νομού από τα δυτικά.
Οι αναφορές που βρήκαμε για το χωριό μας είναι από το 1920. Τότε υπαγόταν στο βιλαέτι του Μοναστηρίου, με διάφορες ονομασίες όπως Ντρατσενιτσα , Κότ...σαν, Κότσανα. Οι κάτοικοι του μέχρι το1923 ήταν Τούρκοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν στο χωριό οι παππούδες μας που ξεριζώθηκαν από τις αλησμόνητες πατρίδες, την Απολωνιάδα και το Τσανάκαλε της Μικρά Ασίας.
Το 1927 το χωριό ονομάστηκε Περαία. Έτσι χαρακτήριζαν οι Έλληνες μια περιοχή που βρίσκεται απέναντι από ένα νησί ή επεκτεινόταν από ένα νησί , ποτάμι, ή λίμνη.
Ιωάννης Συκουτρής.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1901. Τα οικονομικά μέσα της οικογένειάς του ήταν περιορισμένα, αλλά οι εξαιρετικές σχολικές επιδόσεις του τού εξασφάλισαν την οικονομική υποστήριξη της Αρχιεπισκοπής Σμύρνης ώστε να κατορθώσει να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο σχολείο. Οι φιλολογικές του επιδόσεις, αλλά και η ικανότητα χειρισμού της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, φάνηκαν από πολύ νωρίς, ήδη από τα κείμενα που έγραφε σε σχολικό περιοδικό.
Το 1918 αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή και διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Γκιαούρκιοϊ της Μαγνησίας. Το 1919 γράφτηκε αναδρομικά ως δευτεροετής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1922. Τα έξοδα για τις σπουδές του τα κάλυπτε από την εργασία του ως βοηθός στο Σπουδαστήριο της Φιλοσοφικής Σχολής και με τα έσοδα από τις υποτροφίες του Σεβαστοπούλειου Διαγωνισμού, στον οποίο συμμετείχε δύο φορές.
Τα επόμενα δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως καθηγητής στο Παγκύπριο

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ελληνική κοινότητα των Κιανών στο Ρεστ της Περσίας
Νοεμβρίου 6, 2009 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού
Ελληνική κοινότητα των Κιανών στο Ρεστ της Περσίας
Η οικονομική ακμή των Κιανών στο Ρεστ, προσέλκυσε και άλλους Έλληνες από διάφορα μέρη, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί. Πολλοί Πόντιοι ασχολούνταν με έργα οδοποιίας, ενώ άλλοι Έλληνες ίδρυσαν ιατρεία και φαρμακεία, ξενοδοχεία, εστιατόρια και καφενεία. Αυτά ήταν και τα μόνα που υπήρχαν στην πόλη εκείνη. Ο πρώτος που εισήγαγε στην Περσία τα μηχανοποίητα τσιγάρα ήταν και αυτός Έλληνας.
Οικογένεια Κιανών περίπου το 1912.
Μία από τις βασικές επαγγελματικές και γεωργικές επιδόσεις των Κιωτών ήταν η σηροτροφία και η παραγωγή μεταξοσπόρων. Η μεγάλη ανάπτυξη και η κατανάλωσή τους στον Καύκασο, στην Περσία (Ιράν), στο Τουρκεστάν και στη Βουχάρα συντέλεσε στο να δημιουργηθεί στην Περσία μια ευημερούσα κοινότητα των Κιανών. Μετά από τη μεγάλη κατανάλωση στην Περσία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων κουτιών μεταξοσπόρων, άρχισαν οι Κιώτες από το 1886 να εγκαθίστανται εκεί, ιδρύοντας εμπορικά γραφεία με κέντρο το Ρεστ του Γκιλάν. Εκείνο όμως που συνετέλεσε στη μεγάλη οικονομική ευρωστία των Κιανών εμπόρων στην Περσία – και κατά συνέπεια και της Κίου – ήταν το ότι με την καλή απόδοση των μεταξοσπόρων από την Κίο αυξήθηκε πολύ η παραγωγή τους στην Περσία.
Το ματωμένο ιστορικό της σχολής του ΟΑΕΔ στο Ρέντη
08:57 | 03/04/2015
Το περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα το απόγευμα της Πέμπτης στη σχολή του ΟΑΕΔ στο Ρέντη δεν ήταν το μοναδικό στα χρονικά. Αυτή τη φορά η 22χρονη μαθήτρια της σχολής μαχαίρωσε δύο συμμαθήτριές της επειδή, όπως ισχυρίστηκε, την περιγελούσαν κατ' επανάληψη.
Πριν από επτά χρόνια, την ίδια εποχή ,στην ίδια σχολή ένας 19χρονος σπουδαστής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων είχε δώσει τέλος στη ζωή του αφού προηγουμένως είχ...ε ανοίξει πυρ κατά συμμαθητή του και δύο υπαλλήλων σούπερ μάρκετ.
Στις 10 Απριλίου του 2009 ο 19χρονος Δημήτρης Πατμανίδης, δευτεροετής σπουδαστής στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Αυτοκινήτου του ΟΑΕΔ στην οδό Πέτρου Ράλλη 83, είχε εμφανιστεί στις 8.30 το πρωί στη Σχολή του, μπήκε μέσα με προτεταμένα δύο περίστροφα γεμάτα, ενώ στη ζώνη του είχε περασμένο ένα μαχαίρι. Συνολικά στα όπλα, στην τσέπη και την τσάντα του είχε 83 σφαίρες, από τις οποίες οι 66 βρέθηκαν στην τσάντα του, μαζί με ένα πτυσσόμενο στιλέτο και ένα χειρόγραφο σημείωμα 30 γραμμών με το οποίο «εξηγούσε» τους λόγους του μακελειού που ετοίμαζε.
Ο νεαρός αυτόχειρας άφησε τότε σημείωμα, στο οποίο ανέφερε:
Πόσο είναι βολικό και χρήσιμο ένας άνθρωπος να είναι ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της ζωής. Να νιώθει τον πόνο και το πρόβλημα του διπλανού, να τείνει χείρα βοήθειας στον έχοντα ανάγκη. Μέσα στη μονότονη πορεία του βίου των ανθρώπων να συλλαμβάνει τις μικρές διακυμάνσεις επιθυμιών. Να ψυχανεμίζεται τις μεταβολές στις διαθέσεις, να διαισθάνεται τις ανασφάλειες και να δρα πυροσβεστικά. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει θετική συμβολή στην εξέλιξη των πραγμάτων και οι γύρω του πρέπει να τον προσέχουν ως κόρη οφθαλμού.

Δ ι σ τ α γ μ ό ς
Πολλές φορές βρέθηκαν,
πρόσωπο με πρόσωπο.
Ποτέ δε τόλμησε όμως...
να ξεστομίσει αυτά
που εκατοντάδες φορές
μόνος τα έχει επαναλάβει
Όταν είναι κοντά της
μια αόρατη δύναμη
τον αφοπλίζει. και τον παραλύει
Η καρδιά χτυπάει σαν τρελή
Η γλώσσα δένεται σε κόμπο
Τα γόνατα τρέμουν κι αισθάνεται
σαν να κατρακυλά σε βάραθρο.
Όμως πρέπει να βρει το θάρρος
Την επόμενη φορά τέλος !
Θα το τολμήσει πάση θυσία….

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Το ερείπιο που έγινε «διαμαντάκι». Το καπνεργοστάσιο Ματσάγγου «ζωντανεύει» για Πανεπιστημιακή χρήση
Μερικά ιστορικά στοιχεία Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου
Το 1890 ο καπνέμπορος Νικόλαος Ματσάγγος ίδρυσε μια μικρή βιοτεχνία καπνού και το 1910 έφερε την πρώτη καπνοκοπτική μηχανή. Από το 1918, όταν η επιχείρηση πέρασε στα χέρια των γιων του ιδρυτή, εξελίχθηκε με ραγδαίο ρυθμό για να κατακτήσει το 1947-48 την πρώτη θέση μεταξύ των ελληνικών καπνοβιομηχανιών.
Το 1918 οι Γιάννης και Κώστας Ματσάγγος, με συνεργάτη το Δημοσθένη Γατζόπουλο, προχώρησαν σταδιακά σε επεκτάσεις, αγορές μηχανημάτων και αύξηση της παραγωγής. Το 1925 δίπλα στο πρώτο καπνεργοστάσιο κτίστηκε νέο τετραώροφο, το οποίο κάλυπτε έκταση δύο οικοδομικών τετραγώνων. Το εργοστάσιο διέθετε μηχανουργείο, κυτοποιείο, ξυλουργείο, λιθογραφείο και χημείο. Την εποχή εκείνη, το καπνεργοστάσιο Αφών Ματσάγγου παρήγαγε 500.000 τσιγάρα ετησίως και απασχολούσε 350 εργάτες, ενώ το 1940 οι εργάτες έφτασαν τους 1050. Το 1927 η επιχείρηση ίδρυσε Ταμείο Πρόνοιας Προσωπικού, το οποίο έως την ίδρυση του ΙΚΑ, δέκα χρόνια αργότερα, εξασφάλιζε με μικρή επιβάρυνση ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
Νίτσα Κολιού, "Η βιομηχανία του Βόλου. Σύντομες αναφορές στο χθες και στο σήμερα", Βόλος 1994, σ. 26-28.
Η ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (1873-1908):
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ

Γιάννης ΜΠEΤΣΑΣ Φιλόλογος - Ειδικός Επιστήμονας Π.Τ.Ν. Φλώρινας

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Στην παρούσα μελέτη διερευνώνται το θεσμικό πλαίσιο και ο λειτουργικός ρόλος των γυμνασίων που λειτουργούν κάτω από τη φροντίδα και τον έλεγχο των ελληνικών ορθόδοξων κοινοτήτων. Η μέση βαθμίδα της εκπαίδευσης, όπως και γενικότερα, η εκπαίδευση υπό τη διοίκηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναπτύσσεται με όρους που διαφοροποιούνται από τη συγκρότηση των σχολικών δικτύων που αναπτύσσουν αντίστοιχες πολιτικές διοικήσεις. Κατά συνέπεια, φαίνεται να είναι το παραδοσιακό πλαίσιο της εκκλησιαστικής αντίληψης για την εκπαίδευση που προσδιορίζει τους όρους ανάπτυξης ενός περιορισμένου δικτύου μέσης εκπαίδευσης, που προορίζεται να συντελέσει στη στελέχωση των εκκλησιαστικών και κοινοτικών δομών, αποκτώντας χαρακτήρα επαγγελματικής εκπαίδευσης. Αν και από τη δεκαετία του 1870 καταγράφονται τόσο η άνθηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας όσο και το αυξανόμενο ενδιαφέρον του ελληνικού κράτους για σύσταση και αξιοποίηση των γυμνασίων, σύμφωνα με τις εθνικές επιδιώξεις του στο οθωμανικό έδαφος, η μέση εκπαίδευση παραμένει περιορισμένη ποσοτικά και προσδιορισμένη κοινωνικά. Η ερμηνεία των παραπάνω δεδομένων σχετίζεται με τρεις παράγοντες: α)η εκκλησιαστική διοίκηση, σε αντίθεση με τις εκάστοτε πολιτικές διοικήσεις, δεν αντιμετωπίζει το χώρο της μέσης εκπαίδευσης ως προνομιακό πεδίο αναπαραγωγής των κοινωνικοποιητικών της προθέσεων, β)το πολυδάπανο σχολείο της μέσης εκπαίδευσης δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα για τα εθνικά συμφέροντα, όπως αυτά προσεγγίζονται από το ελληνικό υπουργείο των εξωτερικών, γ)οι τοπικές κοινωνίες αναπτύσσουν την περίοδο αυτή ως αίτημα την αντιμετώπιση των πρακτικών τους αναγκών μέσω της εξειδίκευσης του μαθητικού δυναμικού της μέσης εκπαίδευσης.
Ε υ χ α ρ ι σ τ ί α
Μέσα στα μάτια σου τα καστανά
βλέπω μικρές ανταύγειες ελπίδων,
στιγμιαίες λάμψεις πόθων...
και αμυδρές σκιές φόβων

Στις χλωμές παρειές του προσώπου
αχνοφαίνονται κόκκινες ραβδώσεις
να διασχίζουν κάθετα το πρόσωπο
κι όσο σε κοιτώ, πυκνώνουν και διευρύνονται
Τα καλοχτενισμένα μαύρα μαλλιά
δεμένα σφικτά με κότσο πέφτουν απαλά
πίσω στην πλάτη κι αφήνουν σε ελεύθερη θέα
τον αλαβάστρινο πάλλευκο λαιμό σου
Καλέ Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ
που μ’ ευλόγησες να βλέπω
την υπέροχη ομορφιά της
Εγώ, ένας πληβείος της ζωής
Γιάννενα: Πολύτιμο το έργο της Κατσαρείου Σχολής Βυζαντινής Μουσικής
Ιωάννινα Epirusblog Gr 11/28/2015
:Καταξιωμένοι δάσκαλοι της Βυζαντινής και της δημοτικής μουσικής, διδάσκουν θεωρεία και πράξη στα παραδοσιακά μουσικά όργανα....
Θησαυρός ανεκτίμητος η μουσική κληρονομιά της Ελλάδας.

Όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για τον οικουμενικό πολιτισμό και την παγκόσμια τέχνη...
Δένδρο ιερό και μοναδικό η ελληνική μουσική με βαθιές ρίζες την αρχαιοελληνική μουσική και απαράμιλλης ομορφιάς κλωνάρια τη βυζαντινή και την παραδοσιακή δημοτική μας μουσική.
Δεν είναι τυχαίο που στα παλαιότερα χρόνια, την εποχή που η ζωή στο χωριό ήταν το βασικό κοινωνικό μοντέλο, τα γλέντια και τα πανηγύρια γίνονταν στο προαύλιο της εκκλησίας, αμέσως μόλις ολοκληρωνόταν η Θεία Λειτουργία, τα βαφτίσια ή κάποιος γάμος.
Φωτεινές μορφές τού τόπου μας: Αναστάσιος Γόρδιος (1654-1729)
17 Απριλίου 2015 13:55 • administrator • ΤΕΧΝΕΣ/ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Ο Αναστάσιος Γόρδιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους Δασκάλους του Γένους. Διέπρεψε κατά τη λεγόμενη Προδρομική περίοδο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Θεωρούνταν ένας από τους αρτιότερα μορφωμένους Δασκάλους του Γένους και απέκτησε μεγάλη φήμη στην εποχή του ως λόγιος, δάσκαλος, γιατρός και κοινωνικός εργάτης. Γεννήθηκε το 1654 στα Βραγκιανά των Αγράφων, όπου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτούργησε για δυο αιώνες το περίφημο «Ελληνομουσείον των Αγράφων», Ανώτερη Σχολή των Ελληνικών Γραμμάτων.
Τη Σχολή αυτή την ίδρυσε το 1662 ένας άλλος λόγιος και Δάσκαλος του Γένους, ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός, που υπήρξε και δάσκαλος του Γορδίου.
Ο Ευγένιος γρήγορα διαπιστώνει το ήθος και τη φιλομάθεια του Αναστασίου και τον θέτει υπό την προστασία του. Το 1676 τον στέλνει για ευρύτερες σπουδές στην Αθήνα, όπου ακούει δασκάλους, όπως τον Ιωάννη Μπενιζέλο και τον Νικόδημο Μαζαράκη. Ο τελευταίος εκτιμά το νεαρό μοναχό και τον στέλνει στην Ιταλία για ανώτερες σπουδές. Στην Πάδοβα βρίσκουμε το Γόρδιο να κάνει φιλολογικές, θεολογικές και ιατρικές σπουδές. Λίγο αργότερα παρακολουθεί φυσικομαθηματικά στη Ρώμη.
Η λυγερή
Προχωρούσε με σιγουριά
στην ανοιχτή λεωφόρο
λες και της ανήκε ο κόσμος όλος.
Λυγερή κορμοστασιά, ...
βήμα αέρινο,
σου έδινε την εικόνα
πως ένα κοφτερό μαχαίρι
κόβει το χώρο
αθόρυβα στα δυο
Εικόνα δροσιάς στα μάτια,
βάλσαμο στην καρδιά,
στο μυαλό θαυμασμός.
Ποια να ήταν άραγε
η ευλογημένη στιγμή της σύλληψης
αυτού του εξαίσιου αριστουργήματος ;
Όμορφη, κομψή, με τα μαλλιά
αμέριμνα ν’ ανεμίζουν.
κι αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη.
Ήξερε την εντύπωση που σκορπούσε
και την απολάμβανε
Δεν τόλμησα
τίποτα περισσότερο από
να τη θαυμάζω
……. εκ του μακρόθεν

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΪΡΗΣ: ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ!
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Γεννηµένος στην Άνδρο (19 Οκτωβρίου 1784), ο Καΐρης υπήρξε γόνος επιφανούς οικογένειας του τόπου. Εκεί έµαθε τα πρώτα του γράµµατα έως ότου τον στείλουν υπό την προτροπή του θείου του, αρχιµανδρίτη Σωφρόνιου Καµπανάκη, για πιο ουσιαστικές σπουδές στη Σχολή των Κυδωνιών, στη Μικρά Ασία. Οι γνώσεις, ωστόσο, που παρέχει η Σχολή δεν µπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τού νεαρού µαθητή, που ήδη έχει χειροτονηθεί διάκονος.
Το 1803 και σε ηλικία δεκαοκτώ χρόνων θα βρεθεί πρώτα στην Ελβετία για να µελετήσει την οργάνωση των διδακτηρίων του Πεσταλότσι. Μετά θα µεταβεί στην Πίζα, όπου και θα σπουδάσει φιλοσοφία, µαθηµατικά και φυσική, παρακολουθώντας παράλληλα µαθήµατα φυσιολογίας στην ιατρική σχολή. Κατόπιν, το 1807, τον βρίσκουµε στο Παρίσι.
Η παραµονή του στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισµού ασκούσαν ακόµα έντονη επίδραση, έδρασε καταλυτικά στη διαµόρφωση των αντιλήψεών του. Εκεί, ο Καΐρης, µε βάση τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, συγκρότησε τη µεθοδολογία και το περιεχόµενο της διδασκαλικής του θεώρησης, στην οποία κυριαρχούσαν οι ανθρωπιστικές του πεποιθήσεις. Παρέµεινε περί τα τέσσερα έτη στο Παρίσι και είχε την ευκαιρία να συνδεθεί στενά µε τον Αδαµάντιο Κοραή, που τον αποκαλούσε «της ασθενούς Ελλάδος αληθινό ιατρό».
Ο δάσκαλος του Γένους Φώτης Κόντογλου
«Όποτε καθίσω και λογαριάσω τι γερό, τι ακατάλυτο έχω στην βιβλιοθήκη μου, τι θα μπορούσα να πιάσω σε μίαν ώρα ανάγκης και να στυλωθώ, πιάνω τον Κόντογλου…»
(Γιώργος Ιωάννου)
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος, Κιλκίς
Στις 13 Ιουλίου του 1965 κλείνει για πάντα τα μάτια του ο Φώτης Κόντογλου, ο Δάσκαλος του Γένους, ο «αρχαίος» άνθρωπος της Ανατολής. Κατά το ξόδι του, ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος, είπε μεταξύ άλλων:
«Τοιούτον άνδρα προπέμπομεν σήμερον, αδελφοί, άνδρα, ο οποίος μπορεί να καταταγή, χωρίς υπερβολήν, μεταξύ των αγίων και ομολογητών της Πίστεως. Διότι οι ομολογηταί της Πίστεως αυτό ακριβώς έκαμνον, ό,τι έκαμνε και ο αείμνηστος Φώτιος. Εστάθη ευθυτενής, εστάθη γενναίος απέναντι των πολεμίων της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και εγκατάλειψεν εις τον κόσμον αυτόν μίαν παράδοσιν, αλλά και γραπτόν λόγον, ίνα η νεωτέρα γενεά εκπαιδεύεται εις τα ελληνοχριστιανικά νάματα…».
Η λαχτάρα
Ένιωσαν τα αόρατα νήματα που τους τύλιγαν. Αφέθηκαν στην πρόσκληση. Τα πρόσωπα πλησίασαν, το μάγουλο του ενός ακούμπησε ανεπαίσθητα στο πρόσωπο του άλλου, τα χείλη ευθυγραμμίστηκαν κι άνοιξαν εκφράζοντας, με την αυτόματη αυτή κίνηση, την ογκούμενη επιθυμία να επικοινωνήσουν. Όχι με ανούσιες φλυαρίες. Μόνο κάτω από τη σφοδρή θέληση να δοκιμάσει ο ένας τη γεύση του άλλου. Μια εσωτερική ακόρεστη λαχτάρα, που αν δεν σβήσει εδώ και τώρα θα τους πνίξει και τους δυο
Φωτοσκίαση
Η μεγαλοσύνη
δεν κυκλοφορεί
στα σοκάκια
ως σπαταλημένη
...
Αποφεύγει το φως
μα δεν αγαπά
το σκοτάδι
γιατί το φοβάται
Κρύβεται διακριτικά
πίσω από μια
φωτεινή ακτίνα.
για να μη φαίνεται
Βλέπει το φως
Παρατηρεί τα συμβαίνοντα
μα προτιμά τη σκιά
που αυτό δημιουργεί
Χθες το απομεσήμερο
μες την καρδιά της άνοιξης
συνέβη κι αυτό
Άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού
κι έβρεξε «νιφάδες» ...
Δεν ήταν νιφάδες χιονιού.
Ήταν όμορφα,
πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα,
εντυπωσιακά
Δεν ήταν καιρικό φαινόμενο.
Όχι !
Ένα μήνυμα φιλίας κι αδελφοσύνης
από τα μακρινά αστέρια ήταν
Ταξίδεψαν την μεγάλη απόσταση
καβάλα σε μια φωτεινή ακτίνα
και έφτασαν σε μας ανέπαφες
να νιώσουμε δυνατά
το αίτημα της σχέσης
Κάτω από τις ειδικές συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης και τον ευτελισμό των παραδοσιακά κυβερνητικών κομμάτων η Αριστερά έκανε ένα αφύσικα μεγάλο αυξητικό άλμα της εκλογικής της δύναμης -σε σύντομο χρονικό διάστημα- και βρέθηκε απροετοίμαστη σε νέα καθήκοντα. Αυτό έγινε πραγματικότητα από έναν λαό που, χωρίς να έχει τη συνολική εικόνα της χώρας, έδωσε την ψήφο του με το ωφελιμιστικό κριτήριο «Ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς» ελπίζοντας ιδιοτελώς πίσω από τη θέση αυτή την υλική ανταπόδοση.
Πρέπει εκ προοιμίου να ξεκαθαριστεί ότι τους ψηφοφόρους δεν τους κέρδισε «Η ακτινοβολία της Αριστερής ιδεολογίας», αλλά τις πιο πολλές φορές η ψήφιση οφειλόταν σε προσδοκίες, που αφειδώς μοιράστηκαν χωρίς μέτρο και υπευθυνότητα. Προφανώς η συμπεριφορά αυτή είχε τις συνέπειές της. Το επίπεδο της εμπιστοσύνης στη νέα εξουσία είναι κινούμενη άμμος και δε στηρίζεται σε κάτι ακλόνητο και διαρκές.
Η άσκηση της εξουσίας θα ήταν ευκολοδιάβατος λεωφόρος κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον να έχει η ίδια μια από πριν σχεδιασμένη πορεία των μέτρων που θα πάρει, μια ξεκάθαρη πολιτική την οποία να στηρίζει ομόθυμα όλο το εύρος του στελεχικού δυναμικού της. Αυτή η προϋπόθεση εμφανώς δεν υπήρξε και στο γεγονός αυτό οφείλονται –κυρίως- οι εγκληματικές καθυστερήσεις στη λήψη των αναπόφευκτων μέτρων, μια καθυστέρηση που μετέτρεψε την ήδη κρίσιμη κατάσταση σε οδυνηρά απελπιστική. Μέσα στο στενό χρονικό εύρος που από αντιπολιτευόμενη δύναμη η Αριστερά μετατράπηκε σε κυβερνητική εξουσία, αποκαλύφθηκε με ανάγλυφο τρόπο πόσο απροετοίμαστη κι αθωράκιστη ήταν μπροστά στις νέες συνθήκες. Για μένα προσωπικά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι λογικά ανέμενα. Η ερμηνεία βρίσκεται στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι η επί χρόνια ασκούμενη αντιπολιτευτική πολιτική στηριζόταν μονίμως στην εύκολη άρνηση και καταδίκη. Ποτέ στην εισήγηση τεκμηριωμένων εναλλακτικών προτάσεων
Μια σπουδαία μορφή του Ελληνισμού, ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς, "έσβησε" πλήρης ημερών και έργων, λίγο πριν κλείσει τα 108 του χρόνια (ΔΕΙΤΕ ΦΩΤ.)
Την τελευταία του πνοή άφησε, αργά το βράδυ της Παρασκευής, στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη, ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς -η γηραιότερη εν ζωή (μέχρι σήμερα) προσωπικότητα της χώρας.
Ημ.δημοσίευσης: 23/8/2014 1:28:00 πμΤελευταία ανανέωση: 23/8/2014 8:57:36 μμ
Πέρασαν σχεδόν 108 χρόνια από τις 28 Νοεμβρίου του 1906, όταν ο Εμμανουήλ Κριαράς γεννήθηκε, στον Πειραιά, από οικογένεια κρητικής καταγωγής. Τα πρώτα παιδικά του χρόνια έζησε στη Μήλο, όπως αναφέρει το el.wikipedia.org. Το 1914 με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στα Χανιά της Κρήτης, όπου και τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές.
Το 1924 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1929. Από το 1930 ως το 1950 εργάστηκε στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, αρχικά ως συνεργάτης κι από το 1939 ως διευθυντής. Παράλληλα με την εργασία του στο Μεσαιωνικό Αρχείο συνέχισε τις σπουδές του· το 1930 μετέβη στο Μόναχο, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, για να ενημερωθεί σε θεωρητικά και τεχνικά ζητήματα της λεξικογραφίας, στο περιβάλλον του Thesaurus Linguae Latinae, το 1938-1939 και το 1945-1948, ως διδάκτορας πλέον, για μετεκπαίδευση στο Παρίσι, την πρώτη φορά στη Bυζαντινολογία και τη δεύτερη στη Συγκριτική Γραμματολογία. Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1938 από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη διατριβή "Μελετήματα περί τας πηγάς του Ερωτοκρίτου".