ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ. Ιωάννης Κοκκίνης, ο Δάσκαλος! Δυο τρυφερά λόγια από την Μαλλούσα μας, για τον δάσκαλο που σημάδεψε την ζωή της (Από το kopanakinews).
Με αφορμή το άρθρο του Γρηγόρη Ηλιόπουλου:
http://kopanakinews.wordpress.com Ιωάννης Κοκκίνης, ο …Δάσκαλος. Κανείς δεν τον σκιαγράφησε, κανείς δεν του βρήκε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών ανθρώπων του χωριού μας.
Φόρος τιμής σ΄ ένα ξεχασμένο μεγάλο Δάσκαλο.
Πέθανε τον Αύγουστο του 1958. Θα πήγαινα στην Δευτέρα Δημοτικού. Δεν ξέρω πως μου έμεινε αυτή η ημερομηνία. Ίσως, ο Δάσκαλος αυτός είχε γίνει θρύλος, αυτό βέβαια επανατροφοδοτείτο, μέσω των αδελφών μου, καθημερινά στο σπίτι. Δεν είχα την ευκαιρία να μ΄ έχει μαθητή του. Είχα την γυναίκα του, την υπέροχη και γλυκύτατη Αλεξάνδρα που κρατούσε πάντα τις ισορροπίες στις οξύτατες και εριστικές εμφανίσεις του συζύγου της. Οι πολλοί θα κατάλαβαν προφανώς ότι μιλάω για τον Γιάννη τον Κοκκίνη. Γεννημένος στο κοντινό μας Κλέσουρα, του΄λαχε η μοίρα να είναι δάσκαλος στο Κοπανάκι για 30 χρόνια περίπου. Σημάδεψε με την παρουσία του γενιές και γενιές παιδιών σε δύσκολα χρόνια. Βρέθηκε μέσα στην δίνη του εμφυλίου σπαραγμού που το Κοπανάκι μας το πλήρωσε ακριβά. Είχε να διδάξει και να συμμαζέψει φτωχά παιδιά που είχαν ορφανέψει από πατέρα. Ο δικός μου πατέρας ήταν σχολικός έφορος και έζησε από κοντά τις μάχες που έδωσε για το σχολείο. Να μεγαλώσει το οικόπεδο, να μεγαλώσει το κτίσμα. Και όλα αυτά με φωνές, βρυσιές και περιφρούρηση των εργολάβων, για να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το έργο τους. Ήταν ένας αριστερός Δάσκαλος με όλη την σημασία της λέξης. Λιτός, δωρικός στην κοψιά και στην ζωή του, αφιέρωνε την μέρα του σ΄αυτό που λέμε διαπαιδαγώγηση. Έντονη προσωπικότητα. Δεν αμφισβητήθηκε από κανένα γονιό. Δεν απειλήθηκε από κανένα για τις πολιτικές του ιδέες όταν το καζάνι έβραζε. Δείγμα, του πόσο μεγάλος ήταν. Αμφισβητήθηκε στα κατοπινά χρόνια για τις γνωστές “μεθόδους„ διδασκαλίας του. Για μένα “μετράει„ πώς κρινόταν τότε. Τι μέσα είχε, τι πέρναγε στα παιδιά, τι υπόστρωμα είχαν, ποια ήταν τα ειδικά χαρακτηριστικά και τι οδηγίες είχε ο δάσκαλος από τους γονείς. Η ματιά τού σήμερα στο τότε, δεν ωφελεί. Η σύγχρονη παιδαγωγική και διδασκαλία έχει αλλάξει. Άλλωστε εγώ δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω. Το αφήνω αυτό στους φίλους μου καλούς δασκάλους, Γιώργο Παναγόπουλο, Γιάννη Μερκούρη και Δημήτρη Δριμή (δάσκαλος κι αυτός) που έχουν και έξοχο διδασκαλικό μητρώο. Θα΄θελα λοιπόν να ρωτήσω τους παραπάνω, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έριξαν τους προβολείς τους, σαν ειδήμονες, σ΄αυτή την προσωπικότητα. Να φωτίσουν τις πτυχές του και να ξεδιπλώσουν τον “Βίο και πολιτεία„ αυτού του ανθρώπου. Ο Κοκκίνης για μένα παραμένει μετέωρος και μετά τον θάνατο του για 55 περίπου χρόνια. Κανείς δεν τον σκιαγράφησε, κανείς δεν του βρήκε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών ανθρώπων του χωριού μας. Άξιζε αυτός ο Δάσκαλος την πολύχρονη σιωπή; Θα περάσει έτσι, σαν να μην υπήρξε; Πολύ θα ήθελα, και σύντομα μάλιστα κάποιος σύγχρονος συνάδελφος του να πάρει το παραπάνω θέμα σαν διατριβή. Αν ο Δάσκαλος δικαιωθεί, όλοι οι μαθητές του διαχρονικά, να του ζητήσουμε συγνώμη και να του στήσουμε μια προτομή στην πλατεία του χωριού μας. Για να τον θυμόμαστε και να τον ευχαριστούμε για το έργο που επιτέλεσε.
Υ.Γ
I.Κάποτε σαν σύλλογος Κοπανακαίων μαζί με τον Γιώργο Παναγόπουλο είχαμε ξεκινήσει το θέμα αλλά για κάποιους λόγους είχε παγώσει.
II.Είχα την προσωπική εμπειρία να δω την “Κοκκίνενα„ πριν πεθάνει, να μου εμπιστευθεί την συσσωρευμένη πίκρα του άνδρα της για την μη επιβράβευση του έργου του. Δυστυχώς η ενοχική σιωπή, για μένα, συνεχίζεται.
Μια ιστορία λοιπόν από τις πολλές που φυλάω μέσα μου όπως και τόσοι άλλοι που ασφαλώς θα έχουν να θυμούνται.
Ήταν το 1956. Δεν πήγαινα ακόμη σχολείο. Ένας λόχος σχολιαρόπαιδων ύψωναν τους αητούς τους, αποκτήματα από την πρόσφατη καθαρή Δευτέρα. Ήταν στη ράχη με τα σφερδούκλια όπου σήμερα είναι και το σπίτι του Πέτρου Καράμπελα. Καμάρωναν με το μάκρος και το ύψος τους και ήταν αφοσιωμένοι με τα γράμματα που έστελναν. Εγώ και τα αδέλφια μου, μαζί τους. Ξαφνικά προβάλει ο Δάσκαλος, κόκκαλο όλοι. Αφού πρώτα με ξυραφάκι “κόβει„ τους αητούς ( μια μέρα κάναμε να τους ξαναβρούμε) μας βάζει σε παράταξη ( κι εμένα μαζί ) και “ τρώμε„ όλοι μαζί από δύο φοβερά χαστούκια. Πήγα στο σπίτι κλαμένος, με τα κόκκινα μάγουλα κι ο πατέρας μου την επομένη του είπε υπό μορφήν ήπιου παραπόνου “ Ρε Γιάννη εσύ κτύπησες και τον μικρό, μα αυτός θα πάει του χρόνου σχολείο! Και η απάντηση! “Δεν πειράζει Γιώργη, καλό είναι να μαθαίνει από τώρα το παιδί„
Γρηγόρης Ηλιόπουλος.
Για να ξεχάσεις
πρέπει
να μη θυμάσαι.
Κι εγώ… θυμάμαι!
Θυμάμαι μιαν άλλη πλευρά της προσωπικότητάς του.
«Είχε να συμμαζέψει φτωχά παιδιά που ορφάνεψαν από πατέρα».
Αλήθεια κι εγώ… ήμουν ένα απ’ τα κακόμοιρα «τ’ αρφανά»… Κάθε πρωί μ’ έστελνε στο σπίτι του, στην κ. Αλεξάνδρα, και μου έφτιαχνε – γάλα με κακάο και ψωμί με μέλι – να τρώω.
Ακόμα και τούτο…
Κάποια χρονιά εγώ και ο αδελφός μου ο Μάκης είχαμε αρρωστήσει από ιλαρά, «αστρακιά» την έλεγαν τότε. Η μάνα μας, έφευγε χαράματα για τα χωράφια. Μέναμε μόνα δυο παιδάκια και μας φρόντιζε η ηλικιωμένη, χαροκαμένη γιαγιά μας Γιαννούλα, η Χριστοπρίφτενα.
Αλλά, εκείνος ο Άνθρωπος, μας είχε περισσότερη έννοια… Πριν πάει το πρωί στο σχολείο, περνούσε από το σπίτι και μας συμβούλευε, μας επέβλεπε. Το μεσημέρι, πάλι, όταν σχολούσε και πριν γυρίσει η μάνα μας, την καρτερούσε το βράδυ! Ύστερα πήγαινε σπίτι του…
Αυτός ήταν ο Γιάννης Κοκκίνης. Τον ευγνωμονώ…
Κοιτώ τη φωτογραφία του, διαβάζω το αφιέρωμα και τα δάκρυά μου τρέχουν, τρέχουν…
Γρηγόρη Ηλιόπουλε, είσαι αξιέπαινος. Μπράβο! Με πρόλαβες. Ήμουν ξοπίσω σου…
Ομολογώ όμως… πως δε θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, καλύτερα και τόσο στοχευμένα λόγια για τον Δάσκαλο, για τον Άνθρωπο…
Διαπαιδαγωγούσε τους μαθητές του, ως πίστευε… Αγαπούσε τα παιδιά σα να ήταν δικά του. Προστατευτικός, με τον τρόπο του… σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Δεν τον υπερσκέλισε κανείς!
Πολλοί οι επιστήμονες, πολλοί οι «ειδήμονες. Χαίρομαι που ξύπνησες συνειδήσεις.
Είθε κάποιος από αυτούς να ευαισθητοποιηθεί και να πάρουν το θέμα του «σαν διατριβή», ως γράφεις..
Ο μεγάλος μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος έγραψε:
«Φυλάξατε τους ύμνους δια τους δικαίους… Μόνον εις αυτούς την ειρήνην και τους χρυσούς στεφάνους δότε».
Με σεβασμό στη μνήμη του
Γεωργία Ναούμ Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου
Τρίπολη 17/6/2013
Με αφορμή το άρθρο του Γρηγόρη Ηλιόπουλου:
http://kopanakinews.wordpress.com Ιωάννης Κοκκίνης, ο …Δάσκαλος. Κανείς δεν τον σκιαγράφησε, κανείς δεν του βρήκε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών ανθρώπων του χωριού μας.
Φόρος τιμής σ΄ ένα ξεχασμένο μεγάλο Δάσκαλο.
Πέθανε τον Αύγουστο του 1958. Θα πήγαινα στην Δευτέρα Δημοτικού. Δεν ξέρω πως μου έμεινε αυτή η ημερομηνία. Ίσως, ο Δάσκαλος αυτός είχε γίνει θρύλος, αυτό βέβαια επανατροφοδοτείτο, μέσω των αδελφών μου, καθημερινά στο σπίτι. Δεν είχα την ευκαιρία να μ΄ έχει μαθητή του. Είχα την γυναίκα του, την υπέροχη και γλυκύτατη Αλεξάνδρα που κρατούσε πάντα τις ισορροπίες στις οξύτατες και εριστικές εμφανίσεις του συζύγου της. Οι πολλοί θα κατάλαβαν προφανώς ότι μιλάω για τον Γιάννη τον Κοκκίνη. Γεννημένος στο κοντινό μας Κλέσουρα, του΄λαχε η μοίρα να είναι δάσκαλος στο Κοπανάκι για 30 χρόνια περίπου. Σημάδεψε με την παρουσία του γενιές και γενιές παιδιών σε δύσκολα χρόνια. Βρέθηκε μέσα στην δίνη του εμφυλίου σπαραγμού που το Κοπανάκι μας το πλήρωσε ακριβά. Είχε να διδάξει και να συμμαζέψει φτωχά παιδιά που είχαν ορφανέψει από πατέρα. Ο δικός μου πατέρας ήταν σχολικός έφορος και έζησε από κοντά τις μάχες που έδωσε για το σχολείο. Να μεγαλώσει το οικόπεδο, να μεγαλώσει το κτίσμα. Και όλα αυτά με φωνές, βρυσιές και περιφρούρηση των εργολάβων, για να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το έργο τους. Ήταν ένας αριστερός Δάσκαλος με όλη την σημασία της λέξης. Λιτός, δωρικός στην κοψιά και στην ζωή του, αφιέρωνε την μέρα του σ΄αυτό που λέμε διαπαιδαγώγηση. Έντονη προσωπικότητα. Δεν αμφισβητήθηκε από κανένα γονιό. Δεν απειλήθηκε από κανένα για τις πολιτικές του ιδέες όταν το καζάνι έβραζε. Δείγμα, του πόσο μεγάλος ήταν. Αμφισβητήθηκε στα κατοπινά χρόνια για τις γνωστές “μεθόδους„ διδασκαλίας του. Για μένα “μετράει„ πώς κρινόταν τότε. Τι μέσα είχε, τι πέρναγε στα παιδιά, τι υπόστρωμα είχαν, ποια ήταν τα ειδικά χαρακτηριστικά και τι οδηγίες είχε ο δάσκαλος από τους γονείς. Η ματιά τού σήμερα στο τότε, δεν ωφελεί. Η σύγχρονη παιδαγωγική και διδασκαλία έχει αλλάξει. Άλλωστε εγώ δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω. Το αφήνω αυτό στους φίλους μου καλούς δασκάλους, Γιώργο Παναγόπουλο, Γιάννη Μερκούρη και Δημήτρη Δριμή (δάσκαλος κι αυτός) που έχουν και έξοχο διδασκαλικό μητρώο. Θα΄θελα λοιπόν να ρωτήσω τους παραπάνω, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έριξαν τους προβολείς τους, σαν ειδήμονες, σ΄αυτή την προσωπικότητα. Να φωτίσουν τις πτυχές του και να ξεδιπλώσουν τον “Βίο και πολιτεία„ αυτού του ανθρώπου. Ο Κοκκίνης για μένα παραμένει μετέωρος και μετά τον θάνατο του για 55 περίπου χρόνια. Κανείς δεν τον σκιαγράφησε, κανείς δεν του βρήκε μια θέση στο πάνθεον των σημαντικών ανθρώπων του χωριού μας. Άξιζε αυτός ο Δάσκαλος την πολύχρονη σιωπή; Θα περάσει έτσι, σαν να μην υπήρξε; Πολύ θα ήθελα, και σύντομα μάλιστα κάποιος σύγχρονος συνάδελφος του να πάρει το παραπάνω θέμα σαν διατριβή. Αν ο Δάσκαλος δικαιωθεί, όλοι οι μαθητές του διαχρονικά, να του ζητήσουμε συγνώμη και να του στήσουμε μια προτομή στην πλατεία του χωριού μας. Για να τον θυμόμαστε και να τον ευχαριστούμε για το έργο που επιτέλεσε.
Υ.Γ
I.Κάποτε σαν σύλλογος Κοπανακαίων μαζί με τον Γιώργο Παναγόπουλο είχαμε ξεκινήσει το θέμα αλλά για κάποιους λόγους είχε παγώσει.
II.Είχα την προσωπική εμπειρία να δω την “Κοκκίνενα„ πριν πεθάνει, να μου εμπιστευθεί την συσσωρευμένη πίκρα του άνδρα της για την μη επιβράβευση του έργου του. Δυστυχώς η ενοχική σιωπή, για μένα, συνεχίζεται.
Μια ιστορία λοιπόν από τις πολλές που φυλάω μέσα μου όπως και τόσοι άλλοι που ασφαλώς θα έχουν να θυμούνται.
Ήταν το 1956. Δεν πήγαινα ακόμη σχολείο. Ένας λόχος σχολιαρόπαιδων ύψωναν τους αητούς τους, αποκτήματα από την πρόσφατη καθαρή Δευτέρα. Ήταν στη ράχη με τα σφερδούκλια όπου σήμερα είναι και το σπίτι του Πέτρου Καράμπελα. Καμάρωναν με το μάκρος και το ύψος τους και ήταν αφοσιωμένοι με τα γράμματα που έστελναν. Εγώ και τα αδέλφια μου, μαζί τους. Ξαφνικά προβάλει ο Δάσκαλος, κόκκαλο όλοι. Αφού πρώτα με ξυραφάκι “κόβει„ τους αητούς ( μια μέρα κάναμε να τους ξαναβρούμε) μας βάζει σε παράταξη ( κι εμένα μαζί ) και “ τρώμε„ όλοι μαζί από δύο φοβερά χαστούκια. Πήγα στο σπίτι κλαμένος, με τα κόκκινα μάγουλα κι ο πατέρας μου την επομένη του είπε υπό μορφήν ήπιου παραπόνου “ Ρε Γιάννη εσύ κτύπησες και τον μικρό, μα αυτός θα πάει του χρόνου σχολείο! Και η απάντηση! “Δεν πειράζει Γιώργη, καλό είναι να μαθαίνει από τώρα το παιδί„
Γρηγόρης Ηλιόπουλος.
Για να ξεχάσεις
πρέπει
να μη θυμάσαι.
Κι εγώ… θυμάμαι!
Θυμάμαι μιαν άλλη πλευρά της προσωπικότητάς του.
«Είχε να συμμαζέψει φτωχά παιδιά που ορφάνεψαν από πατέρα».
Αλήθεια κι εγώ… ήμουν ένα απ’ τα κακόμοιρα «τ’ αρφανά»… Κάθε πρωί μ’ έστελνε στο σπίτι του, στην κ. Αλεξάνδρα, και μου έφτιαχνε – γάλα με κακάο και ψωμί με μέλι – να τρώω.
Ακόμα και τούτο…
Κάποια χρονιά εγώ και ο αδελφός μου ο Μάκης είχαμε αρρωστήσει από ιλαρά, «αστρακιά» την έλεγαν τότε. Η μάνα μας, έφευγε χαράματα για τα χωράφια. Μέναμε μόνα δυο παιδάκια και μας φρόντιζε η ηλικιωμένη, χαροκαμένη γιαγιά μας Γιαννούλα, η Χριστοπρίφτενα.
Αλλά, εκείνος ο Άνθρωπος, μας είχε περισσότερη έννοια… Πριν πάει το πρωί στο σχολείο, περνούσε από το σπίτι και μας συμβούλευε, μας επέβλεπε. Το μεσημέρι, πάλι, όταν σχολούσε και πριν γυρίσει η μάνα μας, την καρτερούσε το βράδυ! Ύστερα πήγαινε σπίτι του…
Αυτός ήταν ο Γιάννης Κοκκίνης. Τον ευγνωμονώ…
Κοιτώ τη φωτογραφία του, διαβάζω το αφιέρωμα και τα δάκρυά μου τρέχουν, τρέχουν…
Γρηγόρη Ηλιόπουλε, είσαι αξιέπαινος. Μπράβο! Με πρόλαβες. Ήμουν ξοπίσω σου…
Ομολογώ όμως… πως δε θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, καλύτερα και τόσο στοχευμένα λόγια για τον Δάσκαλο, για τον Άνθρωπο…
Διαπαιδαγωγούσε τους μαθητές του, ως πίστευε… Αγαπούσε τα παιδιά σα να ήταν δικά του. Προστατευτικός, με τον τρόπο του… σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Δεν τον υπερσκέλισε κανείς!
Πολλοί οι επιστήμονες, πολλοί οι «ειδήμονες. Χαίρομαι που ξύπνησες συνειδήσεις.
Είθε κάποιος από αυτούς να ευαισθητοποιηθεί και να πάρουν το θέμα του «σαν διατριβή», ως γράφεις..
Ο μεγάλος μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος έγραψε:
«Φυλάξατε τους ύμνους δια τους δικαίους… Μόνον εις αυτούς την ειρήνην και τους χρυσούς στεφάνους δότε».
Με σεβασμό στη μνήμη του
Γεωργία Ναούμ Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου
Τρίπολη 17/6/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου