Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Το Ίδρυμα
Είστε εδώ Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ
Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. ιδρύθηκε το 1972 με τη δωρεά της συλλογής έργων τέχνης, καθώς και ολόκληρης της περιουσίας του Νέστορα και της Αλίκης Τέλλογλου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στεγάζεται από το Δεκέμβριο του 1999 σε ένα μοντέρνο, εντυπωσιακό κτίριο στη βόρεια παρυφή της πανεπιστημιούπολης. Το κτίριο στη σημερινή του μορφή παρέδωσε η Αλίκη Τέλλογλου στην πόλη της Θεσσαλονίκης τριάντα χρόνια πε...ρίπου μετά το θάνατο του συζύγου της Νέστορα. Έκτοτε αποτελεί φάρο τέχνης και πυρήνα έρευνας και πολιτισμού στη Βόρεια Ελλάδα. Κύριοι στόχοι του Ιδρύματος είναι η συστηματική γνωριμία του κοινού με την τέχνη, η συλλογή, καταγραφή και μελέτη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, η δημιουργία συνθηκών συνεργασίας καλλιτεχνών και μελετητών της τέχνης, καθώς και η ουσιαστική επαφή των παιδιών με τα έργα τέχνης μέσω των ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Το Τελλόγλειο Ίδρυμα γεννήθηκε από την αγάπη μας για τον άνθρωπο κι από την πίστη μας πως η Ελλάδα μπορεί και με το σημερινό ανθρώπινο υλικό της να συμβάλλει περίτρανα στον καινούριο κόσμο που ανατέλλει. Κρατώντας στα χέρια μας τούτη την αγάπη, ολάκερη την περιουσία μας, τη μεγάλη μας πινακοθήκη και την αφοσίωση της ίδιας της ζωής μας πήγαμε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ζητήσαμε τη συμπαράστασή του, τη σοφή του συμβουλή και την κηδεμονία τούτου του ονείρου. Το Πανεπιστήμιο δέχτηκε αυτή την προσφορά με προθυμία και αγάπη και μαζί φτιάξαμε το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. .
Η Λεόντειος, μια σύγχρονη εκπαιδευτική Ιστορία…
Τη μακρόχρονη ιστορία του σχολείου μέσα από σπάνια αντικείμενα, φωτογραφίες και χειρόγραφα 100 και πλέον ετών «διηγείται» το Μουσείο της Λεοντείου και των Μαριανών Αδελφών (Freres Maristers), το οποίο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2014 στη σχολική μονάδα των Πατησίων. Η ιστορία 100 και πλέον ετών ζωντανεύει στο Μουσείο.
Η Λεόντειος ιδρύθηκε το 1838, με το πρώτο κτίριο να βρίσκεται κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά. Το 1897 μεταφέρεται στο...ν οδό Σίνα και το 1962 στη Νέα Σμύρνη. Από το 1924 λειτουργεί η νέα πτέρυγα του σχολείου στα Πατήσια, όπου στεγάζεται και το μουσείο, ενώ τα τελευταία 108 χρόνια το σχολείο έχει συνδέσει τη διαδρομή του με το τάγμα των Μαριανών Αδελφών.
Η Διεύθυνση του σχολείου, έχοντας στα χέρια της σπάνιο υλικό, είχε ζητήσει τη βοήθεια για τη δημιουργία του μουσείου από τη μουσειολόγο στο Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών Λουίζα Καραπιδάκη. Υστερα από εννέα χρόνια μελέτης του υλικού, το μουσείο έγινε πραγματικότητα το 2014.
Στον Άγνωστο Στρατιώτη!
Λένε συχνά κάτι που αρκετοί είδαν να επαληθεύεται πολλάκις στη ζωή
«Άλλοι είναι που βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά κι άλλοι τελικώς τα γεύονται»
Το πρόφτασα κι εγώ και ξέρω πως γράφεται η ιστορία. Έτσι είμαι λίγο κουμπωμένος απέναντί της. Μην παρεξηγηθώ. Όχι ότι δεν αξίζει, αλλά επειδή είδα φελλούς ν’ αποθεώνονται, μην παίρνουμε ντε και καλά τοις μετρητοίς ό,τι διαβάζουμε κι έχει μείνει ως μόνιμη παρακαταθήκη στα βιβλία μας. Όμως κι αυτή η αμφιβολί...α μου δημιουργεί ανασφάλειες και ανησυχία. Δε μπορούμε να μην έχουμε τα πρότυπά μας. Θα αισθανόμουν μετέωρος και με πόδια θρυμματισμένα αν δε δεχόμουν τον Ρήγα Φεραίο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τόσους άλλους, που άφησαν τη σφραγίδα τους γι αυτόν τον τόπο. Όμως μαζί μ’ αυτούς υπάρχουν- ας το πάρουμε απόφαση- και ψευδεπίγραφοι «πρωταγωνιστές» που τους χρειάστηκε η συγκυρία, τους εφεύρε η ματαιοδοξία ενός συγγενή ή συντοπίτη ή τους καθιέρωσε ο πληρωμένος απομνημονευματογράφος φουσκωμένων ή εντελώς φανταστικών κατορθωμάτων. Πόσοι και πόσοι ανώνυμοι ή σεμνοί άνθρωποι δεν κάθισαν στη γωνιά, αμειβόμενοι μόνο με την εσωτερική ευωχία που ένιωθαν μαζί με τα αισθήματα της ισορροπίας και της πληρότητας. Ευτυχώς τα περισσότερα Ηρώα είναι τουλάχιστον αφιερωμένα στον «Άγνωστο Στρατιώτη»
Θεωρώ υποχρέωσή μου να δηλώσω την κατηγορηματική αντίθεσή μου με την τακτική των αντισυγκεντρώσεων, τις αποδοκιμασίες και τους προπηλακισμούς επώνυμων προσώπων που συνεχίζουν να συμβαίνουν στον τόπο μας. Η χώρα έχει ήδη πληρώσει και στο παρελθόν αυτό το επονείδιστο φαινόμενο. που πρέπει να εξαφανιστεί δια παντός. Γεννήτορες του φαινομένου ήταν πάντα άνθρωποι του ίδιου φυράματος, που διακατέχονται από μια διαστρεβλωμένη ιδιοκτησιακή αντίληψη του κράτους και της ανάγκης ανταμοιβής της ψήφου τους, στην διαδικασία δούναι και λαβείν

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Η ακροτελεύτια επιθυμία
Να μπορούσε να γίνει πράξη! Λίγο πριν το τέλος, της υλικής σου παρουσίας, όταν το φθαρτό σώμα γίνει ένα με το παμφάγο χώμα, κάτι από σένα, ο,τιδήποτε, να συνεχίζει να υπάρχει. Μια άυλη πνοή που να μεταφέρει τις όποιες μνήμες από την παρουσία σου στη ζωή.
Ίσως σ’ αυτή τη διακαή επιθυμία βρήκαν οι διάφορες θρησκείες πάτημα για ν’ αντλούν τη διαπιστωμένη δύναμη τους. Να εξασφαλίζουν την αφοσίωση των οπαδών στους επίγειους λειτουργούς τους και να γεύονται την πληθώρα των προσφορών.
Είναι τόσο παρηγορητικό να συμβιείς με μια τέτοια ελπίδα. Το τραγικό είναι ότι σε αρκετούς από εμάς η λογική, η τάση για ρεαλισμό κι επαλήθευση δεν αφήνει τέτοια περιθώρια αφού έχει εξαρχής δολοφονήσει κάθε τέτοια εκδοχή….

Ο «πόλεμος» για το 73ο δημοτικό σχολείο Αθηνών
Το κτίριο διεεκδικούν το δημόσιο και η Γονεϊκή Ενωση Χριστιανικής Αγωγής ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/11/2014 16:05
Σε τρεις περίπου μήνες αναμένεται η απόφαση του Αρείου Πάγου που θα διαλευκάνει την κατάσταση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του 73ου δημοτικού σχολείου Αθηνών στα Πετράλωνα, έπειτα από την σημερινή συζήτηση στο ανώτατο δικαστήριο παρουσία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου.
Να σημειωθεί ότι εδώ και αρκετά χρόνια αντιδικούν για την ιδιοκτησία του σχολείου η Γονεϊκή Ενωση Χριστιανικής Αγωγής (ΓΕΧΑ) και το ελληνικό δημόσιο.
«Συζητήθηκε σήμερα Δευτέρα η υπόθεση του σχολείου και περιμένουμε την απόφαση σε τρεις μήνες» δηλώνει στο Βήμα η αντιπρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 73ου δημοτικού Αθηνών κυρία Μίρα Σπαρτίνου και προσθέτει ότι «ελπίζουμε ότι η ετυμηγορία θα είναι υπέρ του δημοσίου».
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
Το Δημοτικό Σχολείο Αστακού ιδρύθηκε το 1842 ως Αλληλοδιδακτικό. Μέσα από πολλές περιπέτειες, προέκυψε με τη σημερινή του μορφή το 1994, έπειτα από τη συνένωση των δύο δημοτικών σχολείων της πόλης. Στεγάζεται σε δύο κτίρια, στο κεντρικό διδακτήριο της οδού Καραμούζη (από τα μέσα της δεκαετίας του 1960) και στο Παράρτημα του Χοβολιού (από τις αρχές της δεκαετίας του 1970). Συνολικά, σε αμφότερα τα κτίρια λειτουργούν 12 αίθουσες τμημάτων, 2 εργαστήρια υπολογιστών, αίθουσες βιβλιοθήκης (συστεγαζόμενη), αγγλικής γλώσσας και ένταξης.
Το σχολείο λειτουργεί με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα.

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Ησαΐας Άγγ. Ιωάννης
Συγγραφέας,Δεκεμβρίου 3, 2015 |Ησαΐας Άγγ. Ιωάννης
Ο Ιωάννης Ησαΐας γεννήθηκε στην Ερμιόνη Αργολίδας. Αρχικά φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Ερμιόνης και στο εξατάξιο Γυμνάσιο Κρανιδίου. Στη συνέχεια σπούδασε στο Πανεπιστήμιο και στα τέλη του 1974 περάτωσε τις σπουδές του στο τμήμα Μεσαιωνικών-Νεοελληνικών και Ιστορικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ενώ από τον Οκτώβριο του1977 διορίστηκε ως φιλόλογος Καθηγητής σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Κατά την περίοδο της φοίτησής του στο Πανεπιστήμιο και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στον Έβρο (Αλεξανδρούπολη) και μετέπειτα εργάστηκε εθελοντικά ως στέλεχος των μαθητικών κατασκηνώσεων των Ι. Μητροπόλεων Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης, Ερμιονίδας και Αλεξανδρουπόλεως. Κατά το χρονικό διάστημα της εκπαιδευτικής του δραστηριότητας ανέλαβε καίριες θέσεις στα σχολεία και στο Γραφείο Β/θμιας Εκπαίδευσης, που υπηρέτησε. Διετέλεσε Υποδιευθυντής και αναπληρωματικός Διευθυντής στο Λύκειο Ύδρας, Προϊστάμενος Γραμματείας στο 3ο Γραφείο Β/θμιας Εκπαίδευσης Πειραιά (1982-83) και Υποδιευθυντής στο 30ό Γενικό Λύκειο Αθηνών από το 1995 μέχρι το 2007, έτος που διορίστηκε (ύστερα από επιλογή του αρμόδιου διοικητικού οργάνου – ΠΥΣΔΕ) Διευθυντής στο ίδιο Λύκειο στο οποίου υπηρέτησε συνολικά 28 συναπτά έτη, ως καθηγητής, Υποδιευθυντής και Διευθυντής. Το θέρος του 2011 επανεξελέγη Διευθυντής Λυκείου στο 67ο Γενικό Λύκειο Αθηνών (Α΄ Διεύθυνση Δ.Ε.) και συνταξιοδοτήθηκε την 1η Ιουλίου 2013, ύστερα από 36 έτη ευδοκίμου υπηρεσίας.

Ιωακειμειο
Πριν τέσσερα χρόνια, το 2002, συμπληρώθηκαν εκατόν είκοσι χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Ιωακειμείου Παρθεναγωγείου Κωνσταντινουπόλεως. Στην Πόλη, η επέτειος αυτή πέρασε απαρατήρητη, αφού το ίδρυμα έπαυσε να δέχεται μαθήτριες, από το 1888, εδώ και δέκα πέντε χρόνια. Ο Σύνδεσμος όμως των Ιωακειμειάδων Αθηνών, που ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1982, γιόρτασε το γεγονός, στην έδρα του, στην Καλλιθέα, στις 18 Νοεμβρίου 2002, συνδυάζοντας το και με τις γιορτές για τα εικοσάχρονα από την ίδρυση του. Το Νοέμβριο του 2004, στις γιορτές για τα πεντακόσια πενήντα χρόνια, από την ίδρυση της Μεγάλης τον Γένους Σχολής, η Πρόεδρος του Συνδέσμου των Ιωακειμειάδων Αθηνών, κυρία Δώρα Ζυγούρα, συμμετέχοντας σ' αυτές, ως εκπρόσωπος των Ιωακειμειάδων, έλεγε, μεταξύ άλλων, για το Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο, τα εξής: "Από τα τρία παρθεναγωγεία της Πόλης, την Παλλάδα, το Ιωακείμειο και το Ζάππειο, μόνο το δεύτερο, αυτό που τώρα έχουμε την τιμή να αντιπροσωπεύουμε, το Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο, απευθύνεται στην ανώνυμη Πολίτισσα νέα, και αναλαμβάνει τη μόρφωση της, στοχεύοντας στην καλλιέργεια της, χωρίς ταξική συνείδηση καταγωγής ή πλούτου. Είναι χαρακτηριστικός ο
Ιωακείμειο
Page history last edited by Nelly Tsenoglou 2 years, 2 months ago
Το Ιωακείμειο γυμνάσιο - λύκειο θηλέων έχει μια μακρόχρονη όσο και πολύ έντονη ιστορία. Οι ανάγκες για ενα εκπαιδευτήριο το οποίο θα κάλυπτε την μόρφωση και εκπαίδευση για τις νεαρές Ελληνίδες της Πόλης απο τις διάφορες πολυπληθείς συνοικίες, έφεραν σαν αποτέλεσμα, την πρόταση για δημιουργία και υλοποίηση ενώς εκπαιδευτηρίου το οποίο θα ανταποκρινόταν σε αυτές τις ανάγκες.Έτσι το σχολείο που ανέθρ...εψε γενιές και γενιές κοριτσιών της Ελληνικής Πολίτικης Ομογένειας δημιουργήθηκε το 1884 έπειτα απο δωρεά 2.000 και πλέον χρυσών λιρών που άφησε στη διαθήκη του ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Β'. Χτίστηκε απο τον αρχιτέκτονα Β, Ιωαννίδη. σε δυο οικόπεδα που είχε δωρήσει ο Πατριάρχης. Το Ιωακείμειο παρθεναγωγείο βρισκόταν υπο την διοίκηση και άμεση εξάρτηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Κατα την πρώτη δεκαετία λειτουργίας του το σχολείο είχε οκτώ τάξεις 3 λυκείου, 4 δημοτικού και 1 προπαρασκευαστική. Απο το 1917 προστέθηκαν νέες τάξεις και τέλος είχε 6 τάξεις δημοτικού, 3 γυμνασίου, 3 λυκείου. Η λειτουργία του σχολείου στηρίχτηκε στις δωρεές. Απο τα πρώτα χρόνια ιδρύθηκε σύλλογος ο οποίος αναλάμβανε το έργο για τη βοήθεια του σχολείου.
Τριανταφυλλίδου Δήμητρα
Η κραυγή της απόγνωσης πλατάγισε στον αέρα. Τα μόρια του, την ταξίδεψαν ολούθε. Χάνοντας στην πορεία την έντασή της, έσβησε αφήνοντας την τελευταία της πνοή. Έτσι, συνοψίζοντας έχουμε να πούμε: Γεννήθηκε και πέθανε χωρίς να συναντήσει, στο διάβα της έστω κι ένα, ευήκοο ους

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Κρίκος στην αλυσίδα
Η μνήμη μερικές φορές είναι μια κοντή κι αποκρουστική παλιόγρια, που όταν έρχεται απρόσκλητη στο οπτικό πεδίο του κοινού ανθρώπου του δημιουργεί φαινόμενα πνιγμού. Για αυτό κι ο άνθρωπος σε τέτοιες περιπτώσεις την αποδιώχνει μετά βδελυγμίας. Τις περισσότερες φορές όμως μάταια, γιατί- κακίστρα όπως είναι- επιμένει να του κάνει τη ζωή δύσκολη …………………………………………………………………………..
…….Μια χοντρή βελόνα σα σακοράφα μπήγεται στο στήθος του κάθε φορά που- παρά τη θέληση του- η καταραμένη ανάμνηση έρχεται και διαλύει τη σκέψη του. Αυτό νιώθει κάθε φορά που θυμάται εκείνη την νύχτα….……………..
Ενώ το ολόγιομο φεγγάρι έκανε την νύχτα μέρα, ενώ τη σιγαλιά της νύχτας την έκοβαν μόνο μακρινές φωνές ζώων, ενώ οι αναπνοές τους ακόμα δεν είχαν αποκτήσει την κανονικότητά τους, μετά από ένα υπέροχο ερωτικό ταίριασμα που έζησαν οι δυο τους, εκείνο το λατρεμένο αθώο πρόσωπο, εκείνο το κορίτσι που αγάπησε παράφορα απ’ την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε, εκείνη η υπέροχη μαντόνα που του είχε εμπνεύσει το μεγάλο, για πρώτη φορά στη ζωή του, έρωτα, με μια ψυχρή φωνή, που με τέτοια χροιά δεν είχε ακούσει να ξαναβγαίνει μέχρι τώρα από το στόμα της, του πέταξε τις λέξεις, που τις ένιωσε σαν κοτρόνες, να τον χτυπάνε χωρίς λύπηση στο πρόσωπο. Βουρδουλιές πάνω στη γυμνή κι απροφύλακτη ράχη.
1.000.000 δολάρια έδωσε Kεφαλονίτης ομογενής για Eλληνικό Σχολείο στο Mπρούκλιν
O κ. Xαρ. Γερουλάνος
Ενας Κεφαλονίτης ομογενής ο Χαράλαμπος Γερουλάνος και η σύζυγός του Νίκη, ανήμερα της Επετείου της 28ης Oκτωβρίου 2013 υπέγραψαν ενώπιον του προέδρου και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, των δασκάλων, των μαθητών και των γονέων του Ελληνικού Σχολείου «Πλάτων» του Μπρούκλιν την επιταγή ενός εκατομμυρίου δολαρίων.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη δωρεά που έγινε ποτέ στο εν λόγω Σχολείο και η οποία έγινε δεκτή με ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμό, γράφει στο «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα» ο Δημήτρης Τσάκας. O πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου Βασίλειος Ντανάς και η πρώην πρόεδρος και συνάμα ταμίας του Δ.Σ. Σταυρούλα Χριστάκου, κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας με την εφημερίδα, εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη για τους δωρητές:

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Ελληνικό Γυμνάσιο Μοναστηρίου
Το Γυμνάσιο Μοναστηρίου αντικατέστησε το προϋπάρχον
Ημιγυμνάσιο της πόλης,
το οποίο λειτουργούσε ως Λύκειο από το 1838,
Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου
"Νεότουρκοι και Μακεδονία
(1908-1912)"
(οι φωτογραφίες επιλογή Yauna)
Η χρονική περίοδος 1878-1893 που διαδέχεται το συνέδριο του Βερολίνου, είναι αναμφισβήτητα μια
από τις πιο ταραγμένες και αποφασιστικές εποχές για την ιστορική εξέλιξη της Μακεδονίας.
Πολλοί είναι οι παράγοντες που επηρεάζουν το καθεστώς των χριστιανών κατοίκων της Μακεδονίας, οι οποίοι δέχονται άμεσα και έμμεσα τις επιπτώσεις του σφοδρού ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων και ιδιαίτερα των βαλκανικών.
Η μερική ή ολική σύμπτωση των εδαφικών διεκδικήσεων των βαλκανικών κρατών και σε προέκταση των ευρωπαϊκών χωρών στον μακεδονικό χώρο είχε σα συνέπεια την όξυνση του φανατισμού των πολιτικών προπαγανδών ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό και στον εκκλησιαστικό τομέα.
Σημαντική εξίσου επίδραση στη διαμόρφωση του πολιτικού αυτού κλίματος ασκούσε και ο τουρκικός παράγοντας, που προσπαθώντας να διατηρήσει το status quo, ακολουθούσε συνειδητά συγκεχυμένη και αντιφατική πολιτική, η οποία αποσκοπούσε γενικότερα στη διαίρεση και διάσπαση των διαφόρων μικρών ή μεγάλων ομοιογενών ομάδων της Μακεδονίας, στην αναζωπύρωση των εθνικών τους ανταγωνισμών και γενικότερα στην εξασθένιση του ελληνικού πληθυσμιακού στοιχείου
Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί
10. Σίμορ Πέιπερτ – Seymour Papert (born February 29, 1928 in Pretoria, South Africa)
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους στο χώρο της εκπαίδευσης, και ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή συνεχιστής της μαθητοκεντρικής παράδοσης.
«Ο καλός δάσκαλος δε λειτουργεί ως δάσκαλος,
αλλά ως ένας άνθρωπος που εξακολουθεί ...
να μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του»
Γεννήθηκε στη Νότιο Αφρική, όπου τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε Μαθηματικά στο Κέιμπριτζ και το Παρίσι και Επιστημολογία και Παιδαγωγική στη Γενεύη, δίπλα στο μεγάλο επιστημολόγο Ζαν Πιαζέ. Από το 1960 πήγε στο ΜΙΤ της Βοστώνης, όπου από το 1970 εργάζεται Στα θέματα της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Το 1980 ανέπτυξε τη “γεωμετρία της χελώνας” LOGO,
Σίγουρα είμαστε πολλά περισσότερα από «ένα κομμάτι κρέας με κόκκαλα», αλλά ας μην υποτιμάμε αυτό μας το χαρακτηριστικό. Αυτό μας κρατάει στη ζωή, αυτό δυναμώνει τη σκέψη και μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε αισθήματα.
Σκεφτείτε το ανάποδο. Όταν κάπου πονάμε, όταν μια σουβλιά διαπερνά το είναι μας, πόσο σκοτεινιάζει η σκέψη μας και πόσο μειώνονται οι πνευματικές μας δυνατότητες. Μην υποτιμάτε λοιπόν την υλική μας υπόσταση. Μαζί της ζούμε κι αναπνέουμε.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

9. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί
9. Λεβ Βιγκότσκι – Lev Vygotsky (1896 – 1934)
Ο Βιγκότσκι πέθανε το 1938, σε ηλικία 38 χρόνων! Το πρωτοποριακό έργο του, μολονότι δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει ήταν για πολλά χρόνια απαγορευμένο από τον Στάλιν.
Με τη διαμεσολάβηση του εκπαιδευτικού, των γονέων
και των συνομηλίκων του το άτομο μπορεί με αλληλεπίδραση να οδηγηθεί σε ένα γνωστικό επίπεδο ανώτερο αυτού που από μόνο του κατέχει. ...
Ήταν σοβιετικός ψυχολόγος που ανακαλύφτηκε από το δυτικό κόσμο τη δεκαετία του 1960. Σύμφωνα με το Βιγκότσκι, η πνευματική ανάπτυξη των παιδιών είναι λειτουργία των ανθρώπινων κοινοτήτων, παρά μεμονωμένων ατόμων. Η συνεισφορά του είναι ευρέως σεβαστή και ασκεί επιρροή στους τομείς της αναπτυξιακής ψυχολογίας, της εκπαίδευσης, της ανάπτυξης του παιδιού και της μελέτης της γλώσσας.
3ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξανδρούπολης
0
0
...
Το κτήριο του 3ου Δημοτικού Σχολείου στην Αλεξανδρούπολη είναι από τα παλαιότερα αρχιτεκτονικά μνημεία της πόλης. Υπολογίζεται πως χτίστηκε τη δεκαετία του 1880, όμως καθώς τα αρχεία του έχουν καεί από τους διάφορους κατακτητές της πόλης, η ακριβής χρονολόγηση δεν είναι πλέον δυνατή. Το ευεργετικό διάταγμα του Σουλτάνου το 1860, το Χάτι Χουμαγιούν, πιθανότατα έπαιξε ρόλο στην ανέγερση ενός τόσο μεγαλοπρεπούς κτηρίου ως σχολείου στην πόλη που τότε μόλις άρχιζε να δημιουργείται και που λεγόταν Δεδέαγατς.
Το 3ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξανδρούπολης κτίστηκε δίπλα στον μητροπολιτικό ναό της πόλης, τον Άγιο Νικόλαο, στην πλατεία Μητροπόλεως . Για πολλά χρόνια από όταν δημιουργήθηκε ήταν το μοναδικό ελληνικό σχολείο της ευρύτερης πολυπολιτισμικής περιοχής του Έβρου. Περιλάμβανε τρεις αίθουσες διδασκαλίας και λειτούργησε έτσι ως το 1901. Τότε απέκτησε τρεις ακόμα αίθουσες και ονομάστηκε Αστική Σχολή Αρρένων Δεδέαγατς.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

7. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί
7. Ιβάν Ίλλιτς (Ivan Illich 1926-2002)
Για να επιτύχουμε Εκπαίδευση θα πρέπει να καταργήσουμε τα σχολεία, για Υγεία θα πρέπει να καταργήσουμε τα νοσοκομεία και για Επικοινωνία τα αυτοκίνητα.
Γεννήθηκε στη Βιέννη το 1926. Σπούδασε Θεολογία και Φιλοσοφία στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης, και ανακηρύχθηκε Διδάκτορας Ιστορίας από το Πανεπιστήμιο του Σάλτζμπουργκ (Αυστρίας).
Το 1951 πήγε στις ΗΠΑ, όπου λειτούργησε ως βοηθός ιερέα σε Καθολικό ναό... της Νέας Υόρκης, σε μία ενορία που απαρτιζόταν κύρια από Πορτορικανούς και Ιρλανδούς. Από το 1956 έως το 1960 εργάσθηκε ως αντιπρύτανης στο Καθολικό Πανεπιστήμιο στο Πόρτο Ρίκο, όπου οργάνωσε ένα επιμορφωτικό κέντρο περί του Νοτιοαμερικανικού πολιτισμού, που απευθύνονταν σε Αμερικανούς ιερείς. Συνιδρυτής του Κέντρου Διαπολιτισμικής Τεκμηρίωσης (Center for Intercultural Documentation-CIDOC) στο Κουερναβάκα του Μεξικού, που έγινε γνωστό για τις ριζοσπαστικές του θέσεις. Από το 1964 διηύθυνε εκεί ερευνητικά σεμινάρια περί των «εναλλακτικών θεσμών στην τεχνολογική κοινωνία», με έμφαση στη Λατινική Αμερική.
Σύντομη ιστορία του δημοτικού Σχολείου Ασβεστοχωρίου
Στο Ασβεστοχώρι λειτουργούσε από το 1860 «γραμματοδιδασκαλείο» το οποίο χρησιμοποιούσε το νάρθηκα της εκκλησίας και αργότερα το κηροποιείο. Η συστηματικότερη οργάνωση του Σχολείου αρχίζει το 1870 με διευθυντή του τον Ασβεστοχωρίτη Αν. Οικονομίδη.
Το 1878, και ενώ Διευθυντής της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη είναι ο Ασβεστοχωρίτης Γρηγόριος Παλαμάς, αντιπροσωπεία των κατοίκων επισκέπτεται τον Πατριάρχη Ιωακ...είμ Γ΄ και καταφέρνει να επιτύχει ετήσια οικονομική ενίσχυση 60 οθωμανικών λιρών για τα Σχολεία της κοινότητας. Μετά 5 χρόνια η «Εν Κωνσταντινουπόλει Φιλεκπαιδευτική Αδελφότης» αναλαμβάνει την οικονομική στήριξη των Σχολείων ( όλα τα έγγραφα αυτής της αλληλογραφίας υπάρχουν στο αρχείο του Σχολείου)
Το 1875 αποφασίστηκε και ξεκίνησε η ανέγερση Αρρεναγωγείου η οποία ολοκληρώθηκε το 1883 με την οικονομική ενίσχυση των εμπόρων από τη Μασσαλία Αργέντη και Ζαφειρόπουλου.
Η ανέγερση του σημερινού διδακτηρίου ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και ολοκληρώνεται το 1984 με την προσθήκη του ορόφου.
Προσωπικά αν έχετε παρατηρήσει δεν έχω πει κουβέντα στον τοίχο μου για την αθέτηση, εκ μέρος των κυβερνώντων, των υποσχέσεων που ανεύθυνα σκόρπισαν ολούθε. Κι αυτό γιατί το ήξερα. Το έχω γράψει με πολλούς τρόπους παλαιότερα και ανασταίνω ως παράδειγμα ένα απόσπασμα από άρθρο δημοσιευμένο πριν δυο και περισσότερα χρόνια στον τοίχο μου του και αποθηκεύτηκε στο μπλοκ μου «Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου» με τον τίτλο «Απόπειρα ρεαλισμού»
...............Αν κάποτε έρθουν στην εξουσία -...θέλοντας και μη- στο τέλος θα ακολουθήσουν τα ίδια περίπου βήματα με μικρές παραλλαγές, αλλά ίσως με μια διαφορετική ρητορική. Οι νόμοι της οικονομίας είναι δυστυχώς άτεγκτοι και σκληροί κι αν πας να τους αγνοήσεις οι συνέπειες θα επιπέσουν, ως μπούμερανκ, επί της κεφαλής σου Μόνη συνέπεια για την έρημη χώρα μας θα είναι η επιπλέον καθυστέρηση με ό,τι αρνητικό αυτή συνεπάγεται. Το έργο το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Αλλιώς κρίνεις τις καταστάσεις έξω απ’ το χορό κι αλλιώς όταν έρχεται η ώρα της δικής σου συμμετοχής.........
Εκείνο που είναι παράξενο - και ενδεικτικό του επιπέδου ωριμότητας τους - είναι οι ψηφοφόροι του εκλογικού σώματος που για μια ακόμα φορά «παραπλανήθηκαν». Δε έχουν πλέον δικαιολογίες. Έτσι να πάψουν τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες. Εκείνο που μόνο απομένει είναι να εργαστεί ο καθένας στον τομέα του στην προσπάθεια να κινηθεί το κάρο της οικονομίας. Αυτό είναι υποχρέωση κάθε πολίτη αυτής της χώρας

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

6. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί …
6. Πάουλο Φρέιρε – Paulo Freire (September 19, 1921 – May 2, 1997)
Το έργο του εκεί αναγνωρίσθηκε από την Unesco, που συμπεριέλαβε τη Χιλή στις πέντε χώρες με τα καλύτερα αποτελέσματα στον αλφαβητισμό ενηλίκων.
Στο ριζοσπαστικό κλίμα της Βραζιλίας των αρχών του ’60, και ως επικεφαλής της «Υπηρεσίας Επέκτασης της Κουλτούρας» του Πανεπιστημίου του Ρεσίφε εφάρμοσε προγράμματα αλφαβητισμού των φτωχών αγροτών, όπου σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες. ...
Γεννήθηκε στο Ρεσίφε (παραθαλάσσια πόλη της Β.Α. Βραζιλίας) σε μικροαστική, φιλελεύθερη οικογένεια που υπέφερε κατά τη διάρκεια της ύφεσης των ετών ’30. Σπούδασε Νομικά, Φιλοσοφία και Ψυχολογία και επηρεάσθηκε από το Μαρξισμό και το ριζοσπαστικό Καθολικισμό.
Πήρε το διδακτορικό του στο πεδίο του Αλφαβητισμού Ενηλίκων από το Πανεπιστήμιο του Ρεσίφε. Οι αντιλήψεις του περί μάθησης επηρεάσθηκαν από την παρατήρηση των τριών παιδιών που απέκτησε.
Στο ριζοσπαστικό κλίμα της Βραζιλίας των αρχών του ’60, και ως επικεφαλής της «Υπηρεσίας Επέκτασης της Κουλτούρας» του Πανεπιστημίου του Ρεσίφε εφάρμοσε προγράμματα αλφαβητισμού των φτωχών αγροτών, όπου σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες.
Γεώργιος Αβέρωφ 1818 – 1899
15/08/2015Βούλγαρης Χρήστος
Επιχειρηματίας και μέγας εθνικός ευεργέτης. Βλάχικης καταγωγής, γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1818 στο Μέτσοβο. Ήταν ο νεώτερος από τα πέντε αδέλφια της οικογενείας και οι γονείς του τον προόριζαν για δάσκαλο στο εκεί σχολείο. Εκείνος, όμως, πνεύμα ανήσυχο, προτίμησε να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό.
Σε ηλικία 22 ετών μετέβη στο Κάιρο για να εργασθεί κοντά στον αδελφό του, ο οποίος είχε υφασματοπωλείο. Γρήγορα άνοιξε τα δικά του φτερά και αρχικά ασχολήθηκε με τη γεωργία, νοικιάζοντας κτήματα πλησίον του Νείλου. Στη συνέχεια επιδόθηκε στο εμπόριο σίτου στη Ρωσία και το 1866 ίδρυσε εμπορικό και τραπεζιτικό οίκο στην Αλεξάνδρεια.
Ανεδείχθη ταχύτατα ως ένας από τους πλουσιότερους Έλληνες της διασποράς, με περιουσία που ξεπερνούσε τα 100.000.000 δραχμές, όταν η περιουσία του πιο πλούσιου ελλαδίτη δεν ξεπερνούσε το 1.000.000 δραχμές. Οι πρώτες του δωρεές έγιναν προς την ελληνική κοινότητα της Αλεξανδρείας με την ίδρυση γυμνασίου, παρθεναγωγείου και νοσοκομείου. Ακολούθως, μερίμνησε για την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μέτσοβο, όπου διέθεσε 1.500.00 δραχμές για κοινωφελή έργα.
3. Τί πρέπει να γίνει
3ο Μέρος Να υπάρξει καθαρή ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, αλλά και σαφής περιγραφή των αρμοδιοτήτων εκάστης εξ αυτών. Σήμερα η εκτελεστική εξουσία έχει συγκεντρώσει στα χέρια της τα πάντα κι ο πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος και μονοκράτορας. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι στην πραγματικότητα ένας διακοσμητικός πλέον θεσμός. Είναι ανάγκη να γίνει μια ανακατανομή των αρμοδιοτήτων στην κατεύθυνση του περιορισμού της πιθανότητας αυθαιρεσιών από τον παντοδύναμο πρωθυπουργό και της περίπτωσης αυθαίρετων ενεργειών από την κυβέρνηση.
Η νομοθετική εξουσία έχει σαφώς υποβαθμιστεί κι ο βουλευτής έχει μετατραπεί σε μία σκέτη ψήφο που πολλές φορές υφαρπάζεται σε συνθήκες εκβιασμού. Χωράει πολλή ανάλυση το θέμα, αλλά δεν είναι του παρόντος άρθρου.
Εκεί που χρειάζεται πολλή συζήτηση είναι κατά την αντίληψή μου η δικαστική εξουσία. Ας μιλήσουμε με κάποια παραδείγματα. Πριν λίγα χρόνια ένας θεσμός αλληλεγγύης με την ονομασία ΛΑΦΚΑ κρίθηκε αντισυνταγματικός. Το σύνταγμα , ένα κείμενο, που με την ηθελημένη γενικότητά του γίνεται στα χέρια κάποιων όργανο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ήταν ένας θεσμός ενίσχυσης των από τότε παραπαιόντων ασφαλιστικών ταμείων. Κυρίως οι υψηλόμισθοι της εποχής έδιναν τον οβολό τους υπέρ του ταμείου. Αποφασίστηκε όχι μόνο η κατάργησή του, αλλά και η επιστροφή όλων των ήδη εισπραχθέντων. Η κυβέρνηση για να ικανοποιήσει το αίτημα ακολούθησε το συνήθη δρόμο. Δανείστηκε λεφτά που προστέθηκαν στο ήδη μεγάλο δημόσιο χρέος για να πάρει κάθε δημόσιος υψηλόμισθος λειτουργός χιλιάδες ευρώ και τα ταμεία να βυθιστούν ακόμα περισσότερο. Αργότερα στα χρόνια του βαθέματος της κρίσης ένας παρόμοιος θεσμός με το όνομα εισφορά αλληλεγγύης κρίθηκε από το ίδιο σώμα συνταγματικός. Έτσι αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και τις συνθήκες τις συγκυρίας και δεν είναι θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

5. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί …
5. Σελεστάν Φρενέ (Célestin Freinet, 1896-1966)
«Η φυσιολογική οδός για τη μάθηση δεν είναι καθόλου η παρατήρηση, η ερμηνεία και η επίδειξη, που είναι σημαντικά στο Σχολείο, αλλά η πειραματική εφαρμογή, αφετηρία που είναι φυσική και παγκόσμια.»
«Προετοιμάζουμε τη Δημοκρατία του αύριο με τη Δημοκρατία στο Σχολείο. Ένα αυταρχικό Σχολείο δεν είναι δυνατό να διαμορφώσει δημοκράτες πολίτες.»
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό στα Γαλλο-ιταλικά σύνορα. Η φτωχική του καταγωγή δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές, με αποτέλεσμα να μην εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο αλλά σε Σχολή Δασκάλων.
Πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο όπου και τραυματίσθηκε σοβαρά, και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του τέσσερα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, το 1921. Αναμείχθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, εγγραφόμενος στην Αναρχοσυνδικαλιστική Διδασκαλική Ομοσπονδία και έγινε μέλος της -κομμουνιστικών τάσεων- μειοψηφίας της. Μέλος του Γαλλικού Κ.Κ. το 1927. Από νωρίς (το 1924) άρχισε να πειραματίζεται στην τεχνική του «σχολικού τυπογραφείου».
Η παιδαγωγική του εργασία ενέπνευσε πολλούς συναδέλφους του, με αποτέλεσμα η παιδαγωγική Φρενέ να εξελιχθεί σε πολιτικό-παιδαγωγικό ρεύμα, που από το 1932 εκφράστηκε με το περιοδικό “L’ Educateur Proletarien” (Προλετάριος Εκπαιδευτής). Οι καινοτομίες του ενόχλησαν τις τοπικές αρχές του Σαιν Πολ, που προσπάθησαν να τον μετακινήσουν σε άλλη περιφέρεια.
2ο Δημοτικό Σχολείο Ύδρας
Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ύδρας βρίσκεται στην θέση Καμίνια - Αγ. Βασίλειος με πανοραμική θέα το λιμάνι των Καμινίων. Πρόκειται για ένα Καποδιστριακό σχολείο που αποτελείται από δύο πανέμορφα αρχοντικά περίπου 190 τ.μ. το κάθε ένα, χτισμένα αντικρυστά. Το ένα εξ αυτών είναι έργο του βαυαρού αρχιτέκτονα Τσίλερ. Στο συγκρότημα στεγάζεται και λειτουργεί και το 2ο Νηπιαγωγείο Ύδρας. Ο προαύλιος χώρος του εκτιμάται περίπου στα 900 τ.μ., στο μέσο του οποί...ου βρίσκεται κτισμένη η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου, η οποία λειτουργεί έως και σήμερα – κατά την ονομαστική εορτή του Αγίου Γρηγορίου (25 Ιανουαρίου) – όπου το σχολείο μας γίνεται πόλος έλξης του υδραϊκού λαού, ημέρα όπου εθιμοτυπικά πραγματοποιείται η τελετή κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου μας.
Ιστορικά ο χώρος που στεγάζεται το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ύδρας, τοποθετείται γύρω στα 1749 όταν ιδρύθηκε στην Ύδρα το σχολείο του Αγίου Βασιλείου, μετά από δωρεά του περίβολου από τον Ιωάννη Σουρμπά στην κοινότητα και με πρωτοβουλία της Δημογεροντίας του νησιού ιδρύθηκε το πρώτο ναυτικό σχολείο με την ονομασία «Η Ναυτική της Ύδρας Σχολή».
2. Τι πρέπει να γίνει
2ο μέρος Πρέπει να δεχθούμε το αυτονόητο. Δεν είμαστε ο ευλογημένος λαός που μας έχει υπό την προστασία του ο Κύριος. Μπορεί κάτι τέτοιες ιδέες να μας αρέσουν και πράγματι είναι διεγερτικές. Μην είμαστε όμως αφελείς και τις πιστέψουμε κιόλας Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας και ξοδέψαμε, δίχως άξιου λόγου αντάλλαγμα, την προίκα του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος μας. Σε λίγα χρόνια συμπληρώνονται δυο αιώνες από την τμηματική έναρξη της απελευθέρωσης της χώρας και μια μικρή ανασκόπηση της ιστορικής διαδρομής της θα συλλέξει εμφύλιες αιματηρές τραγωδίες, μόνιμη διχόνοια, μικρασιατική καταστροφή, στρατιωτικά πραξικοπήματα σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας και τρεις τέσσερις μέχρι στιγμής πτωχεύσεις ή φαλίρες. Δημιουργηθήκαμε ως κράτος με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων κι αυτό σφράγισε όλα τα επόμενα χρόνια με άμεσες ή έμμεσες επεμβάσεις. Υπήρξαν κι ένδοξες εκλάμψεις κατά διαλείμματα μία εκ των οποίων είναι το ζωοφόρο ρεύμα του ευεργετισμού. Για όσους το έχουν ξεχάσει ας κάνουν μια καταμέτρηση των πάσης φύσεως προσφορών τους κι ας δουν τα κληροδοτήματα τους σκορπισμένα σε όλους τους τομείς και τις γωνιές της χώρας. Το κράτος εξ αρχής δημιουργήθηκε σε λαθεμένη βάση κι αντί να αποτελέσει το μοχλό ανάπτυξης έγινε ο βρόχος που έπνιγε κάθε προοδευτική πρωτοβουλία. Ακόμα και τους ευεργέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα οι δωρητές δεν εμπιστεύονται το κράτος κι εφόσον μπορούν δημιουργούν αυτό-διαχειριζόμενα ιδρύματα για να προσφέρουν αυτό που έχουν και θέλουν να γίνει κτήμα όλου του λαού.
Το πρώτο που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι αλλαγές στο σύνταγμα. Σημαντικές αλλαγές που θ’ απελευθερώσουν «φυλακισμένες» δυνάμεις του Έθνους και θα τους δώσουν την ευκαιρία ν’ ανοίξουν τα φτερά τους σε δημιουργικές πρωτοβουλίες, απαλλαγμένες από τον ασφυκτικό κλοιό της γραφειοκρατίας, της ηθελημένης καθυστέρησης και των δαπανών με τα διάφορα «γρηγορόσημα». Στη χώρα μας είναι κακώς διαδεδομένη ευρύτατα η κρατικιστική αντίληψη.

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

4. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγόι
4. Αλεξάντερ Νιλ (Alexander Sutherland Neill (17 October 1883 – 23 September 1973)
«Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί είναι να μη φοβάται»
«Ευχαριστιέμαι να γίνονται ευτυχισμένα και να περπατάνε με ψηλά το κεφάλι παιδιά
που τα γνώρισα δυστυχισμένα, γεμάτα μίσος και φόβο. Το αν θα γίνουν καθηγητές πανεπιστημίου ή υδραυλικοί, δε με νοιάζει» ...
Ο Α. Σ. Νιλ γεννήθηκε στο Φόρφαρ Σκωτίας το 1883, τέταρτος στη σειρά από δεκατρία παιδιά. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής στο σχολείο του χωριού, ένας στεγνός πουριτανός που εξουσίαζε την τάξη του με σιδερένια πειθαρχία, χρησιμοποιώντας μία ποικιλία από σκληρές (και δημοφιλείς την εποχή εκείνη) σωματικές ποινές.
«Το παιδί είναι ευτυχισμένο, όταν είναι ελεύθερο.»
Σε ηλικία 15 ετών, ως μαθητής-δάσκαλος ο Νιλ υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους στους μικρότερους συμμαθητές του. Οι σχέσεις με τον πατέρα του, που ποτέ δεν έκρυψε πως θεωρούσε τον γιο του ανίκανο και ηλίθιο, ήταν εξαιρετικά δύσκολες.
Σε ηλικία 25 ετών ο Νιλ πήγε στο Εδιμβούργο, όπου σπούδασε Φιλολογία. Μετά από μία σύντομη δημοσιογραφική καριέρα ανέλαβε με τη σειρά του διευθυντής σε ένα μικρό σχολείο. Εκεί έγραψε το πρώτο του βιβλίο και άρχισε να διαμορφώνει τις ελευθεριακές εκπαιδευτικές του απόψεις.
To 1917 επηρεάσθηκε από την επίσκεψή του στο ίδρυμα «Μικρή Κοινοπολιτεία», όπου έφηβοι με παραβατική συμπεριφορά αυτό-κυβερνιόνταν. Έκανε ψυχανάλυση και επηρεάσθηκε από το Φροϋδισμό. Το 1921 ίδρυσε το σχολείο του, στην αρχή στη Γερμανία (περιοχή Δρέσδης). Μετακινήθηκε διαδοχικά στην Αυστρία και στη Νότιο Αγγλία (όπου το σχολείο ονομάσθηκε Σάμερχιλ), πριν καταλήξει στη σημερινή του τοποθεσία, το Leiston της κομητείας του Suffolk. Μέχρι το θάνατό του παρέμεινε ο ευτυχής εμπνευστής του «Ελεύθερου Σχολείου» του.
Το Σάμερχιλ διοικείται από τα ίδια τα παιδιά, που αυτοκυβερνώνται με τις εβδομαδιαίες τους συνελεύσεις, ώστε να αποφευχθεί η αναρχία. Τα μαθήματα γίνονται λίγο πολύ με παραδοσιακό φιλελεύθερο τρόπο, αλλά οι μαθητές επιλέγουν τι, πότε και αν θα τα παρακολουθήσουν.
Ο Νιλ αναδείχθηκε σε «γκουρού» της ελευθεριακής εκπαίδευσης, ιδίως τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70. Τα βιβλία του έγιναν μπεστ-σέλερ και επηρέασαν τη φιλελεύθερη παιδαγωγική της εποχής.
Χωρίς να καθιερώνει ένα παιδαγωγικό δόγμα, χωρίς καν να δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην επιτυχημένη μάθηση, ο Νιλ υπερασπίσθηκε με πάθος μία αγωγή βασισμένη στην ελευθερία. Θεωρούσε πως με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται για τα παιδιά μία ευτυχισμένη ζωή και η διαμόρφωση μίας ολοκληρωμένης προσωπικότητας, ακόμα και αν η “ελευθερία” αποβαίνει τελικά εις βάρος της μαθητικής επίδοσης ή της επαγγελματικής επιτυχίας, μία πιθανότητα που ο ίδιος παραδεχόταν με άνεση.

Δείτε περισσότερα
Μου αρέσει!
Σχολιάστε
Το 3ο και 4ο δημοτικό σχολείο Κοζάνης
ΤΟ 4ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.Η ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΠΛΑΚΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΓΡΑΦΕΙ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΘΗΛΕΩΝ 1912(mountvoio69) Κοζάνη

Τι πρέπει να γίνει
1ο μέρος Δεν είναι εύκολο μέσα σε μια κοινωνία που συνήθισε να την χαϊδεύουν και να την χουχουλιάζουν με ψέματα κι αποκρύψεις των δυσκολιών να μιλήσεις με ειλικρίνεια για την ανάγκη των δραστικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν και τα οποία θα επηρεάσουν στην πρώτη φάση αρνητικά όλα τα στρώματα του λαού. Είναι γνωστό ότι, πέρα από τα παχιά λόγια τα μεγάλα , τα περιοριστικά μέτρα χτυπάνε περισσότερο τους αδύνατους. Οι έχοντες ξέρουν και μπορούν να τα υπερπηδούν.
Το έχω ξαναπεί. Το κράτος φτώχυνε! Στη χώρα μας, αντίθετα υπάρχει πληθώρα συμπατριωτών μας που τις τελευταίες δεκαετίες συσσώρευσαν πλούτο, τόσο που να ζήσουν και τα εγγόνια τους. Δεν αναφέρομαι στους κατά παράδοση πλούσιους, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις χώρες, όπως εφοπλιστές, βιομήχανοι κι έμποροι. Μιλάω για μια νέα ομάδα πλουσίων που θησαύρισαν στα γρήγορα, εύκολα κι αρκετές φορές με παράνομους τρόπους σε βάρος όλων των άλλων και κυρίως σε βάρος του κράτους. Αυτή η ομάδα είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Γιατί δεν τη σταματάς με τίποτε, αφού δεν έχει συγκρατημό με βάση τις ηθικές αρχές, που διέπουν μια συντεταγμένη κι ευνοούμενη κοινωνία.
Θυμίζω μερικά συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών που σωρευτικά μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια. Με παράλογη ανευθυνότητα ο αριθμός των ανθρώπων, που αμέσως ή εμμέσως σιτίζονταν από τον δημόσιο κορβανά άρχισε να αυξάνεται με ρυθμούς αναντίστοιχους με την ικανότητά του κράτους να εξυπηρετεί αυτό το καθήκον. Νέοι οργανισμοί και υπηρεσίες ιδρύονταν με περισσή ευκολία και με τις αντίστοιχες τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. Αυτές έπρεπε να «στελεχωθούν», να στεγαστούν σε νέα κτίρια και να εξοπλιστούν με την απαραίτητη επίπλωση. Στον τομέα αυτόν έγιναν και εγκλήματα. Άτομα ενεργά στην αγροτική παραγωγή, από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν να ξεριζώνονται από τον τόπο τους. Από χρήσιμοι και αποδοτικοί αγρότες μετατράπηκαν σε άχρηστους γραφιάδες, φύλακες, σοφέρ, συνοδούς και στην πραγματικότητα άεργους. Αυτό γενικεύτηκε σε όλους τους τομείς της παραγωγής με συνέπεια να χρειάζεται να εισάγουμε τα πάντα. Οι επιπτώσεις δε φάνγκαν αμέσως γιατί την ίδια εποχή μπήκαν στη χώρα πολλά Ευρωπαϊκά χρήματα με τη μορφή ενισχύσεων κάθε είδους και βασικό προσανατολισμό την ανάπτυξη της χώρας. Αυτής της Ευρώπης, που τόσο εύκολα κάποιοι ελαφρόμυαλοι καταγγέλλουν και καταριώνται.
Ο διορισμός έγινε εργαλείο ανταμοιβής της προσφοράς στο κόμμα σε αφισοκολλήσεις, συλλογή ψήφων. Στην ίδια περίοδο ο συνδικαλισμός ανδρώνεται, αποκτά φουσκωμένα δικαιώματα και για ψηφοφορικούς λόγους η κυβέρνηση υποχωρεί σε παράλογα αιτήματα. Το βάρος του κρατικού μηχανισμού γίνεται δυσβάστακτο. Όταν στην εξουσία έρχεται το κόμμα της παραδοσιακής δεξιάς, αντί να πάρει περιοριστικά μέτρα βλέποντας το αδιέξοδο μα έρχεται, συνέχισαν την ίδια άφρονη πολιτική, με διορισμούς, με κατασπατάληση δαπανών, αφού η κύρια έγνοια κι αυτών ήταν η αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Κάθε σώφρονα γνώμη μέσα στο σάλαγο που «ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξουμε» ακουγόταν σαν παράφωνη μουσική στη συναυλία της εικονικής ευωχίας και βαπτιζόταν με τα συνήθη κοσμιτικά επίθετα.
Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί
3. Οβίντ Ντεκρολί (Ovide Decroly, Ρενέ 1871 – Βρυξέλλες 1932)
«Δεν πρόκειται για τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής ή της μέτρησης, που είναι δευτερεύοντα. Το σημαντικό είναι η ζωή του παιδιού, το πώς θα μετατραπεί σε άνθρωπο»
Γεννήθηκε το 1871 στο Ρενέ (Βελγίου). Γόνος βιοτέχνη. Απείθαρχος και με αντικληρικανικές απόψεις, εισάγεται στη Ιατρική σχολή της Γάνδης. Ολοκληρώνει τις Ιατρικές του σπουδές με σύντομες επισκέψεις στο Βερολίνο και το Παρίσ...ι. Ασκεί τη Ιατρική έως το 1901, οπότε και έρχεται σε επαφή με παιδιά με ειδικές ανάγκες και ψυχολογικά προβλήματα και έλκεται από την Παιδαγωγική.
Από το 1907 εγκαταλείπει στην ουσία την Ιατρική, αναλαμβάνοντας διευθυντής του Σχολείου «Ερμιτάζ». Η «μέθοδος Ντεκρολί»που αναπτύσσει, υιοθετείται από την Πόλη των Βρυξελλών το 1920.
Τιμολέων Δημόπουλος (1910-1998)
Ο Τίμος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1910 Κερασίτσα Αρκαδίας, στο χωριό που δυο χρόνια αργότερα θα γεννηθεί και ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Σχολείο πήγε στην Τρίπολη και στη συνέχεια σπούδασε Αρχαιολογία, Θεολογία και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά επέλεξε να εστιάσει στην Αρχαιολογία και στην Ιστορία των Βυζαντινών χρόνων.
Από το 1956 εργάστηκε στην Σχολή ως καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών και το 1974 έγινε Γυμνασιάρχης. Ανήκε στις πιο ...συναρπαστικές προσωπικότητες που πέρασαν από τη Σχολή. Άριστος εκπαιδευτικός, γεμάτος ζωντάνια και χιούμορ, θεωρείτο ως ένας από τους καλύτερους γνώστες του αρχαίου ελληνικού τοπίου.
Στην τάξη πολύ συχνά έκανε προβολές slides από ένα αρχείο, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει από τα ταξίδια του σε όλον τον κόσμο με την έναρξη κάθε προβολής να ξεκινά με την εντολή του «Συσκότισις!».

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

2. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί
2. Μαρία Μοντεσσόρι (Maria Montessori: 1870-1952)
Γεννήθηκε στην Ανκόνα από μορφωμένους αλλά φτωχούς γονείς. Στη συντηρητική Ιταλία του τέλους του 19ου αιώνα κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα ιατρός στη χώρα της.
«Δεν ανακάλυψα καμία εκπαιδευτική μέθοδο. Απλά έδωσα σε μερικά μικρά παιδιά την ευκαιρία να ζήσουν» ...
Συμμετείχε ενεργά στο γυναικείο κίνημα και έκανε σχετικές ομιλίες σε όλη την Ευρώπη, πράγμα που της έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Οι Υπουργοί παιδείας στην Ιταλία της απαγόρευσαν κάθε πρόσβαση σε παιδιά του Δημοτικού σχολείου, οδηγώντας την να ασχοληθεί με παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Τα εξαιρετικά αποτελέσματα και η συνεχής πρόοδος των μεθόδων της, η ενασχόλησή της με μη προνομιούχα παιδιά της έδωσαν ευρύτατη αποδοχή και ξεσήκωσαν κύματα ενθουσιασμού σε όλο τον κόσμο. Το 1939 έφυγε από την πατρίδα της για την Ινδία και τη Σρι Λάνκα, όπου και έζησε έως το 1947.
Για τη Μοντεσόρι το παιδί μαθαίνει αυθόρμητα.
Το Μοντεσοριανό δομημένο περιβάλλον επιτυγχάνεται με τα εκπαιδευτικά υλικά και παιχνίδια, μα και με την κατασκευή των σπιτιών των παιδιών.
Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να λειτουργούν ως εκείνοι που δομούν το παιδικό περιβάλλον ώστε αυτό να παράσχει περισσότερες ευκαιρίες για μάθηση. Εδώ τα πολύ μικρά παιδιά δεν αναγκάζονται να ζήσουν σε κτίρια που έχουν κατασκευασθεί από και για τους ενήλικες, αλλά σε φιλικούς και ευχάριστους χώρους, όπου ακόμα και τα αντικείμενα που χειρίζονται σέβονται τις διαστάσεις τους.
12ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού Ιστορικό-Λειτουργία
Ιστορική αναδρομή ? Λειτουργία
Το 12ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού ιδρύθηκε τη σχολική χρονιά 1970-71 για να αποσυμφορηθεί το 5ο Δημοτικό Σχολείο. Αρχικά συστεγάστηκαν και τα δύο σχολεία στο κτίριο της οδού Σύρου. Λειτούργησε για αρκετά χρόνια μόνο με 5 δασκάλους, αν και είχε ιδρυθεί 6/θέσιο.
Μετεστεγάστηκε στην οδό Κερκύρας μεταξύ 1980-85 και λειτούργησε ως 16/θέσιο σε δύο βάρδιες.
...
Ήταν το μεγαλύτερο σχολείο του Κορυδαλλού. Είχε 410 μαθητές! Το 1987 χτίστηκε ο τρίτος όροφος με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων.
Επειδή το κτίριο αυτό ήταν παλιό και δεν επαρκούσε για τόσο μεγάλο αριθμό μαθητών, το 1998 χτίστηκε το νέο 12ο,
στον Άνω Κορυδαλλό, στην οδό Ευρυτανίας 2 και Ηλέκτρας Αποστόλου, όπου λειτούργησε πλέον μόνο πρωινό, ως 12/θέσιο. Από τη σχολική χρονιά 2007/08 λειτουργεί ως 9/θέσιο και από τη σχολικό χρονιά 2009/10 ως 10/θέσιο.
Είμαι ένα τίποτα.
αλλά είμαι και κάτι
μέσα στο όλον του
αχανούς σύμπαντος
Μια φιλοδοξία ...
δειλά κρυμμένη
είναι εντός μου.
Φεύγοντας ας μείνει
μια ανεπαίσθητη
αχνή οσμή

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Ας βγουν τουλάχιστον συμπεράσματα για το μέλλον
Υπήρξαν μέρες στα πρώτα χρόνια της κρίσης που ένιωθα πολλή μοναξιά. Πολλοί λίγοι στο περιβάλλον μου θεωρούσαν αυτονόητη την προσφυγή στη βοήθεια των συμμάχων μας στην Ευρώπη, όπως μορφοποιήθηκε τελικώς με το μνημόνιο. Δυστυχώς κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, αντί να δεχθούν το προφανές ότι αυτό ήταν η συνέπεια της κρίσης κι ό,τι ζούσαν προηγουμένως ήταν ένα είδος εικονικής πραγματικότητας.
Επιπόλαια και χωρίς σοβαρή σκέψη και στοιχειώδη σεβασμό διάφοροι- αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί»- παράγοντες κομμάτων, κινημάτων και συνδικάτων εκτόξευαν ντροπιαστικές κατηγορίες σε άτομα που δεν στοιχίζονταν με την άλογη κι αδιέξοδη τακτική τους. Υποκίνησαν τα χειρότερα ένστικτα που κρατά κρυμμένα μέσα του ο άνθρωπος κι αυτό το θεώρησαν νίκη.
Υπάρχουν αρκετά άρθρα μου που ομιλούν για την ανάγκη της έγκαιρης εφαρμογής των όρων του μνημονίου και της υιοθέτησης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Που τονίζουν την ανάγκη της ενότητας του λαού πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση και ζητούν απ’ όλους να βάλουν χέρι βοήθειας, Συγχρόνως, οφείλω να το πω, ότι χωρίς να είμαι οικονομολόγος, αλλά ένας άνθρωπος που διαθέτει τον κοινό νου, μιλούσα για τους «σιδερένιους» νόμους της αγοράς κι έλεγα αυτό που έπρεπε από την πρώτη στιγμή αυτοί που κραύγαζαν να ξέρουν
Στο τέλος- θέλουν δε θέλουν- θα ακολουθήσουν τον πικρό δρόμο, μόνο που τότε, με την καθυστέρηση που θα υπάρξει, τα πράγματα θα είναι πολύ δυσκολότερα.
Έπαιξαν χωρίς ντροπή το μόνιμο παιχνίδι της Εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, στηριζόμενοι στο ξενόφοβο κι απομονωτικό ένστικτο του απληροφόρητου ατόμου, ευθυγραμμιζόμενοι με το πιο αντιδραστικό κομμάτι του πολιτικού τόξου που προϋπήρχε ή στην πορεία δημιουργήθηκε. Οι υπόλοιποι, πέρα από τους ίδιους, είναι ανθέλληνες, υποταγμένοι και δουλοπρεπείς στα ξένα αφεντικά. Δυστυχώς από την αρχή δεν υπήρξε η στοιχειώδης κοινή γραμμή. Είναι χαρακτηριστική η κάθετη αντίδραση για λόγους κομματικής ωφελιμότητας του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά. Η ζημιά που προκάλεσε η τυχοδιωκτική του θέση είναι απροσμέτρητη. Η αλλαγή του μετά την άνοδό του στην εξουσία δεν τον αθωώνει αν σκεφτεί κανείς την αναποφασιστικότητα και τη διστακτικότητα του να εφαρμόσει μέτρα που ήδη είχε υπογράψει. Πιστεύω πως καμιά πτέρυγα του εγχώριου πολιτικού τόξου δεν κατάλαβε έγκαιρα τη σοβαρότητα της κατάστασης, που περνούσε η χώρα.
Για την Ελληνική Αριστερά τι να πει κάποιος; Μόνο αισθήματα απογοήτευσης για το επίπεδο της πολιτικής της σκέψης. Ανώριμοι πολιτικά, ελλιπείς σε πνευματικό εξοπλισμό, αλλά με άφθονο θράσος, ήρθαν -κάτω από τη συνύπαρξη πολλών συγκυριών - στην κορυφή της εξουσίας. Ψηφισμένοι από ένα σύνολο ψηφοφόρων που το κύριο κριτήριο επιλογής ήταν όχι το γενικό συμφέρον της χώρας, αλλά η προσδοκία του προσωπικού οφέλους. Χωρίς οδικό χάρτη, χωρίς προτάσεις και σχέδια. Με αρχικές ψευδαισθήσεις και σχήματα, που βασίζονταν σε υπερεκτιμήσεις της επιρροής τους και υποτιμήσεις της αξίας των άλλων. Η σημερινή προσγείωση ήταν αυτονόητη. Ας γίνει τουλάχιστον μάθημα για το μέλλον
Για να υπάρξει σωτηρία σ’ αυτή τη χώρα απαιτούνται μέτρα ΣΟΚ, η περιγραφή των οποίων, ας αποτελέσει περιεχόμενο ενός άλλου άρθρου

1. Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί …
04/12/2012 και θεωρητικοί της εκπαίδευσης των τελευταίων 100 χρόνων
φωτόThomas Girtin, Near Bolton Abbe
Οι δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί ή και θεωρητικοί της εκπαίδευσης, που σημάδεψαν με τα έργα τους τα τελευταία εκατό χρόνια τη μαθητοκεντρική παιδαγωγική, και των οποίων το έργο επέδρασε καταλυτικά σε κάθε άλλο «νεοαγωγικό» ρεύμα των τελευταίων δεκαετιών.
1. Τζον Ντιούι (John Dewey: 1859-1952)Αμερικάνος φιλόσοφος, ψυχολόγος και εκπαιδευτικός. Γε...ννήθηκε στο Μπέρλινγκτον (Burlington) του Βερμόντ.«Η εκπαίδευση είναι ζωή η ίδια, και όχι προετοιμασία για μία μελλοντική ζωή».
Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια και μελέτησε τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο. Στις μελέτες του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εκπαιδευτική αλλαγή που ξεκίνησε στις ΗΠΑ στις αρχές του αιώνα και έθεσε στο κέντρο της εκπαίδευσης τους μαθητευόμενους αντί για τους εκπαιδευτικούς θεσμούς. Κατά την εργασία του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο (1894-1904) ο Ντιούι ενδιαφέρθηκε για τη μεταρρύθμιση της εκπαιδευτικής θεωρίας και πράξης.
Μαρούλης Δημήτριος

(1842 - 1916)
Γεννήθηκε στο χωριό Κατσικά, κοντά στα Ιωάννινα, το1840.
Στην αρχή σπούδασε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και στη συνέχεια στάλθηκε ως οικότροφος της πόλης για παραπέρα μόρφωση στη Ριζάρειο Θεολογική σχολή της Αθήνας, απ' όπου και ύστερα από "ευδόκιμες" σπουδές, γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Πριν, όμως, καλά - καλά τελειώσει τις σπουδές του o νεαρός Μαρούλης, ο διευθυντής της Ριζαρείου Κολιάτσος, τον στέλνει δάσκαλο των θρησκευτικών στην Σμύρνη, στην εκεί Ευαγγελική σχολή, που είχε ιδρυθεί από το ιεραποστολικό σωματείο της γερμανικής πόλης Μπρέμεν, με σκοπό τη διάδοση του χριστιανισμού και στη συνέχεια για περαιτέρω σπουδές στην Γερμανία. Εκεί, ο Δ. Μαρούλης επιδόθηκε στις σπουδές της Θεολογίας, της Φιλοσοφίας, καθώς και σε διατριβές με διάφορα παιδαγωγικά μαθήματα σε πολλά γερμανικά πανεπιστήμια, δεχόμενος από αυτά κάποιες επιρροές του προτεσταντικού πνεύματος. Το καλοκαίρι του 1864, ο Μαρούλης επιστρέφει στην Αθήνα ως διδάκτωρ της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου της Γοτίγγης και αμέσως καλείται να διδάξει στο τότε Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης.

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Σχολείο Βούλγαρη. Ένα ιστορικό κτήριο αναζητά ταυτότητα.... Να επαναλειτουργήσει ως σχολείο + ΝΤΕΟ Σχολείο Βούλγαρη
Δευτέρα, 07 Μάρτιος 2016 08:16
Πρόκειται για το ιστορικότερο σχολείο της Θεσπρωτίας και ένα από τα πιο ιστορικά της Ηπείρου. Ο λόγος για το δημοτικό σχολείο Βούλγαρη που συνέδεσε το όνομα του όχι μόνο με την μόρφωση άλλα και πολλά σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Θεσπρωτίας τόσο στη κατοχή και και τον εμφύλιο όσο και αργότερα.
Η Παραμυθιά ήταν κέντρο μόρφωσης αφού παρατηρούνται σχολεία ακόμα και στα τέλη του 14ου αιώνα, όταν η περιοχή ανήκε στο δεσποτάτο της Ηπείρου. Πατρίδα Λόγιων χαρακτήριζε την Παραμυθιά το 1670 στα γραπτά του, ο περιηγητής και φιλέλληνας Εβλία Τσελέμπη, ενώ το 1681 ιδρύθηκε το ανώτερο ίδρυμα της Ελληνικής Δημόσιας Σχολής Παραμυθιάς .
Το 1842 ο Επίσκοπος Παραμυθιάς, Αγάπιος Χατζηιωάννου, προβίβασε το δημοτικό σχολείο (κοινό σχολείο, όπως λεγόταν) που λειτουργούσε από 1750, σε Ελληνικό Σχολείο (σχολαρχείο), διαθέτοντας μάλιστα 4.000 γρόσια.
Τo 1842 ιδρύεται επίσης και το Παρθεναγωγείο Παραμυθιάς, ενώ το 1865, η ευεργέτης Παραμυθιώτισσα Ειρήνη Πούλα, αφήνει την οικεία της για την λειτουργία του Παρθεναγωγείου. Για το Παρθεναγωγείο Παραμυθιάς προσφέρουν χρήματα και άλλοι Παραμυθιώτες, όπως οι Ιωάννης Λούλης, Χρήστος Ρίγγας, Αντρέας Μαυρογιάννης κ.α
ΣΧΟΛΕΙΑ νεα Σμύρνη
Μετά την εγκατάσταση των Μικρασιατών στην Ελλάδα, κάποια από τα σχολεία της Σμύρνης, ελληνικά και ξένα, συνέχισαν τη λειτουργία τους ή επανιδρύθηκαν στην Αθήνα. Όταν λοιπόν δημιουργήθηκε η Νέα Σμύρνη, η οποία, ας μην ξεχνάμε, στόχευε αρχικά στη δημιουργία ενός σμυρναϊκού περιβάλλοντος, οι πρόσφυγες φρόντισαν αμέσως για την εκπαίδευση των παιδιών τους, αλλά θέλησαν ταυτόχρονα να αναβιώσουν κάποια από τα σχολεία της πατρίδας τους. Έτσι σταδιακά στη Νέα Σμύρνη επανιδρύθηκαν τα σημαντικότερα εκπαιδευτήρια της Σμύρνης, η Ευαγγελική Σχολή και τα Παρθεναγωγεία «Ομήρειον» και «Κεντρικόν», ως δημόσια σχολεία μέσης εκπαίδευσης της πόλης. Ας παρακολουθήσουμε όμως την ιστορία αυτών των σχολείων από τη Σμύρνη στη Νέα Σμύρνη, την εξέλιξή τους στον χρόνο και την προσαρμογή τους στις αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος στη χώρα μας.
Η παιδεία στη Σμύρνη γνώρισε μεγάλη άνθιση ειδικά στη διάρκεια του 19ου αι. και από τις αρχές του 20ού αι. μέχρι την Καταστροφή. Ήδη, από τα μέσα του 17ου αι., με την κατάργηση του παιδομαζώματος και τη χαλάρωση της καταπίεσης του χριστιανικού πληθυσμού, η εκπαιδευτική δραστηριότητα στις μικρασιατικές ελληνικές κοινότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας γνώρισε ανάπτυξη.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

H Mικρά Aσία στο Eλληνικό», το βιβλίο – αντίδωρο του καθηγητή Mάνου Eμμ. Mάρκογλου
06/04/2014 «Aγαπώ πολύ το Eλληνικό. Oταν αγοράσαμε το οικόπεδο και χτίσαμε το σπίτι μας, το 1932, θυμάμαι ότι όλη η περιοχή ήταν έρημη, ακατοίκητη, με μεγάλα σκοίνα, πολλά πουλιά και αλεπούδες. Tότε δεν υπήρχε ο διαχωρισμός, σε Aνω Eλληνικό και Παραλία Eλληνικού. Hταν ένα ενιαίο σύνολο. H κατάσταση άλλαξε αργότερα λόγω του αεροδρομίου. Oι Eλληνικιώτες, δηλαδή όλοι αυτοί που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν από το 1940, είχαν κοινές μικρασιατικές ρίζες, μνήμες και, κυρίως, την ίδια κουλτούρα. Aγαπούσαν τη Mικρασία, την Eλλάδα, τον Eλευθέριο Bενιζέλο και την άνετη και ευχάριστη ζωή. Iδιαίτερα εργατικοί, μπόρεσαν μέσα σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια να δημιουργήσουν ξανά, στην Eλλάδα, το υψηλό επίπεδο ζωής που είχαν στη Σμύρνη και στις άλλες μικρασιατικές πόλεις. Δεν θα έλεγα ότι ήταν μεγαλοαστική τάξη. Kατά κάποιο τρόπο, δεν θέλησαν, ή δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν στην αθηναϊκή κοινωνία. Θα έλεγα ότι ήταν μεγαλονοικοκυραίοι. Σήμερα ύστερα από τρία τέταρτα του αιώνα, οι περισσότεροι από αυτούς τους πρωτοπόρους δεν ζουν πια. Tα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, στη Nέα Yόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι ή αλλού, είναι άσχετοι με το Eλληνικό. H αλήθεια είναι ότι έχουμε μείνει λίγοι, μια φούχτα άνθρωποι, που κρατάμε ακόμα ψηλά τις σημαίες και που δεν δίνουμε τα οικόπεδά μας για “αξιοποίηση” ή για “επένδυση”, δηλαδή για να γίνουν πολυκατοικίες. Eχουμε στ’ αλήθεια μείνει λίγοι, πολύ λίγοι και κάθε μέρα γινόμαστε λιγότεροι. Eτσι, και ύστερα από επιθυμία πολλών φίλων και γειτόνων, και με την ενθάρρυνση και τη βοήθειά της γυναίκας μου, αποφάσισα να γράψω και να προσφέρω αυτό το βιβλίο. Ως δείγμα αγάπης για την πατρίδα μου, τη Mικρασία, τις γέφυρες με το παρελθόν, και κυρίως, ως αντί¬δωρο».
Η Σχολή Παλμός
Η Σχολή Η Ανώτερη Επαγγελματική σχολή χορού Παλμός είναι ένα Επαγγελματικό σχολείο χορού με πνευματικούς στόχους και με ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα όπου με βασική πηγή την γνώση και την εξέλιξη εκπαιδεύει νέους και τους ανοίγει δρόμους προς τη μουσική, το χορό και την έκφραση. Aνδριανή Μαρούλη
Γεννήθηκε στην Αθήνα . Είναι χορογράφος, δασκάλα μπαλέτου και μουσικοκινητικής. Είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Έλαβε μέρος στις Όρνιθες του Αρισ...τοφάνη (1983) σε χορογραφία Ζ.Νικολούδη... Από το 1985 δραστηριοποιείται στη Ζάκυνθο, διδάσκοντας χορό και αναλαμβάνοντας την οργάνωση πολλών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στο νησί.Υπήρξε υπεύθυνη του τμήματος χορού της ΔΕΠΑΖ (1998-2007) . Επίσης δίδαξε κινησιολογία και χορό στο Ι.Ε.Κ Ζακύνθου(Τμήμα Υποκριτικής Θεάτρου & Κινησιολογίας).Το 2012 δημιούργησε την Επαγγελματική Ομάδα κλασικού και σύγχρονου χορού ''Παλμός'' . Το 2015 η σχολή της αναβαθμίζεται σε Ανώτερη Επαγγελματική σχολή χορού Παλμός .

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Η Οθωμανική αυτοκρατορία διαιρούνταν σε μιλλέτ (τουρκ. millet, «έθνη» ), ευρείες θρησκευτικές κοινότητες οργανωμένες γύρω από τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία του πνευματικού τους ηγέτη, και επισήμως οι κάτοικοι διαχωρίζονταν σε Μουσουλμάνους, Εβραίους και Χριστιανούς (Ελληνορθόδοξους, Αρμένιους κ.α.). Ο αρχηγός του «έθνους» θεωρούνταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος της αυτοκρατορίας και έφερε τον τίτλο του πασά (τουρκ. paşa) με τις τρεις ουρές αλόγων στη σημαία του. [1]
Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε κεντρικό σύστημα δημόσιας παιδείας για τους Τούρκους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για τη μεγάλη μάζα των μουσουλμάνων υπήρχαν τα Κορανικά Σχολεία τα οποία λειτουργούσαν σαν παραρτήματα των τζαμιών και πρόσφεραν μια βασική θρησκευτική εκπαίδευση, κυρίως αποστήθιση του Κορανίου. Αναφέρεται ότι στις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν δάσκαλοι σε Κορανικά Σχολεία οι οποίοι ήταν αγράμματοι. Μια ανώτερη βαθμίδα παιδείας πρόσφεραν οι "μενδρεσέδες", όπου δινόταν ευρύτερη θρησκευτική και κοσμική παιδεία. Όσοι ήθελαν μια πρακτική και χρηστική παιδεία έπρεπε είτε να αυτοδιδαχτούν είτε να συμμετέχουν σε κύκλους μορφωμένων. Για ειδικές κατηγορίες πολιτών υπήρχαν ιδρύματα όπως η σχολή Δικαίου μέσα στο Τοπ-Καπί ή η σχολή των γενιτσάρων. Τα Κορανικά Σχολεία χρηματοδοτούνταν από δωρεές πλουσίων μουσουλμάνων και από κληροδοτήματα (βακούφια) καθώς και από εισφορές των γονέων των μαθητών[2].
Οι Χριστιανοί, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι παρά τις δυσκολίες ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από πλευράς παιδείας. Στην περίπτωση των Χριστιανών, οι οποίοι στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο ήταν και Ορθόδοξοι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης (Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης) ορίστηκε επικεφαλής του έθνους (τουρκ. millet başı).[3][4] Στις πρώτες δεκαετίες μετά την Άλωση υπήρξαν μικρές βραχύβιες εκπαιδευτικές εστίες, οι προσπάθειες όμως κάποιων λογίων και δασκάλων για τη μόρφωση υπήρξαν μεμονωμένες και περιορισμένες. Η ευθύνη για την ίδρυση σχολείων βάραινε το πατριαρχείο ως θρησκευτική, πνευματική και πολιτική ηγεσία του γένους. Η αδυναμία του πατριαρχείου να ανταποκριθεί προς αυτόν τον σκοπό οφείλεται τόσο σε αντικειμενικά
Το Κατώι του Σχολείου
Μερικές φορές τα ανθρώπινα λάθη είναι τραγικά. Σ’ αυτά συγκαταλέγεται και η κατάρρευση του δημοτικού σχολείου της Άνω Σκοτίνας του Κάτω Ολύμπου. Κτίστηκε το 1856 με δαπάνες του συμπατριώτη Καλλίνικου, Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Δεν άντεξε στη φυσική φθορά και στην αδιαφορία του κόσμου. Για την ιστορία ας πληροφορηθούν τα παιδιά μας ότι στο σχολείο αυτό μαθήτευσαν οι προγενέστερες γενιές και το σχολείο λειτουργούσε μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα. Σ’ αυτό δίδαξαν δάσκαλοι περιοπής. Ντόπιοι και ξένοι. Αναφέρω μερικά ονόματα σύμφωνα με τη σειρά υπηρεσίας μέχρι τον Εμφύλιο: Γ. Καραγιαννίδης (1879…), Α. Κορκόβιλος (1879-1891), Δ. Αγγέλης, Α. Τσαρούχας, παπά Οικονόμου, παπά Σακελλάρης, Δ. Τομαράς, Η. Χατζηχαμπέρης, Α. Βλέτσης. Με τον Βλέτση (1898-1982) οι Σκοτινιώτες διατηρούν τις πιο νωπές αναμνήσεις. Τον θυμούνται σαν δάσκαλο με τα χαρακτηριστικά του αυστηρού και δίκαιου. Την τιμωρία στο σχολείο τη συσχετίζουν με το Κατώι του σχολείου. Η συζήτηση με το μακαρίτη Μιχάλη Γ. Ζιώγα (Αύγουστος 2004) δείχνει του λόγου το αληθές:
ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΗ
Μια φουρά μας έκλεισι η δάσκαλους η Μπλέτσιους μι του Θουμά του Μπαραμύθα στου κατώι.
Πολλές φουρτούνες πέρασε,
απειλές κι εκβιασμούς αγνόησε
βία σωματική άντεξε καρτερικά
Κι όμως αυτό το κάστρο,
που απόρθητο θεωρούνταν,...
παραδόθηκε αμαχητί
στο «ατομικό όπλο».
Δυο γλυκά μάτια μ’ ένα βλέμμα
που του έριξαν μόνο
αποδεικνύοντας
ότι η πιο ευάλωτη πλευρά
του ανθρώπινου όντος
είναι η συναισθηματική
Όταν η μοναξιά με κυκλώνει
σε σκέφτομαι
Αυτό μου δίνει δύναμη
να συνεχίσω

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Ο αισιόδοξος φίλος μου
Πόσο αλήθεια θα ήθελα να αποκτήσω την ικανότητα και τη σωτήρια τεχνική του φίλου μου Τιμολέοντα ! Προχθές όταν για μια ακόμα φορά συναντηθήκαμε, με εκείνη τη δυνατή και μονίμως νεανική φωνή του, μου συνόψισε τη φιλοσοφία του
«Εγώ, φίλε Λευτέρη, μέσα στο σκοτάδι της δυστυχίας, πάντα αναζητώ μια αχτίνα φωτός, ένα ψήγμα ευτυχίας. Κολλάω πάνω του και συνεχίζω τη ζωή…»
Κι αυτός ο ισχυρισμός του δεν είναι κούφια λόγια ή ένας ψεύτικος κομπασμός. Από την εμπειρία που έχω γι αυτόν νομίζω ότι έχει βρει το φάρμακο της αισιοδοξίας. Όχι με το χαζοχαρούμενο τρόπο αποφυγής της πραγματικότητας, αλλά με τη σθεναρή μέθοδο της υπερπήδησης των προβλημάτων. Εγώ, μετά βαθιάς ομολογώ λύπης, δέχομαι πως είμαι η άλλη, η αντίθετη όψη, του νομίσματος. Αν μέσα στην ήρεμη πορεία της διαδοχής των θετικών συμβάντων στην προσωπική μου ζωή, εμφιλοχωρήσει ένα αρνητικό στοιχείο, κολλάω σ’ αυτό και βασανίζω αδίκως τον εαυτό μου
Παιδί με αγροτική προέλευση, ο Τιμολέων, έφυγε νωρίς από την πατρική εστία αναζητώντας τον δικό του δρόμο. Δεν είχε τις ψευδαισθήσεις της ακαδημαϊκής πορείας και κόλλησε σ’ έναν μάστορα μιας τέχνης σχετικής με την οικοδομή. Με θέληση κι αφομοιωτική ικανότητα σύντομα από μαθητευόμενος έγινε μάστορας αναζητώντας δικές του εργολαβίες.
Ευαίσθητος στα μηνύματα της εποχής, με αγάπη για τον τόπο και τον συνάνθρωπο του μπήκε με φόρα στο λαβύρινθο των πολιτικών οργανώσεων. Αυτό είχε τις συνέπειες βεβαίως στην επαγγελματική του πορεία και όλα πήγαν πίσω., Το είδε όμως ως αυτοδίκαιη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, Γνώρισε εκεί όλους τους τύπους των ανθρώπων, έμαθε τα κόλπα της ζωής, μάζεψε χρήσιμες κι άχρηστες εμπειρίες κι απόκτησε την ικανότητα της κρίσης πραγμάτων και καταστάσεων
Κάποια στιγμή το συνειδητοποίησε. Αρκετοί μπήκαν στο πολιτικό παιχνίδι όχι από διάθεση προσφοράς, αλλά ως την οδό οικοδόμησης της προσωπικής τους καριέρας. Άντεξε όσο μπορούσε, αλλά κάποια στιγμή πήρε τις αποφάσεις του με πλήρη συνείδηση των συνεπειών. Δεν είχε τα τυπικά προσόντα, ούτε την προσαρμοστική ικανότητα που ζητάει μια τέτοια διαδρομή κι έτσι στον επικεφαλής της οργάνωσης ξεκαθάρισε εγκαίρως τη θέση του
«Άκου σύντροφε. Βλέπω γύρω μου όλοι λίγο ή πολύ να τακτοποιούνται κι εγώ να παίζω το ρόλο της τελευταίας τρύπας του ζουρνά. Ήρθε λοιπόν η ώρα να δω λίγο και τον Τιμολέοντα… Χάρηκα που σας γνώρισα, αλλά ως εδώ. Αντίο…»
Οι προσπάθειες να μεταπειστεί πήγαν στράφι. Έδωσε στη συνέχεια με πείσμα τις μάχες του. Δεν ήταν εύκολη η πορεία, μα με την πάροδο του χρόνου απόκτησε το δικό του σπίτι, έφτιαξε οικογένεια, βρήκε την ευτυχία σε κύκλο μικρότερης κλίμακας. Όμως δεν έγινε αδιάφορος. Από συνήθεια ή ιδιοσυγκρασία παρέμεινε φανατικός παρατηρητής των συμβαινόντων γύρω του.
Τώρα μια σκέψη- σαν ενοχλητικό καρφί- στροβιλίζει μέσα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα κόμματα να μη μπορούν να συγκρατήσουν στις γραμμές τους τέτοιους ικανούς και δυναμικούς ανθρώπους και στην πορεία να τους χάνουν ; Μήπως αυτές οι πρώιμες και έγκαιρες αποχωρήσεις μπορούν να ερμηνεύσουν την ανικανότητα των κομμάτων να ικανοποιήσουν τις λαϊκές προσδοκίες ;

Πνευματικοί άνθρωποι – Δάσκαλοι Σουφλίου (1860 – 1960)
Posted by 1st Primary School of Soufli on 12/04/2015 in Η μεταξένια πολιτεία
«Το Σουφλί εκτός από τον τίτλο της «πόλης του μεταξιού» φέρει και έναν άλλο εξίσου σημαντικό τίτλο, ο οποίος συνδέεται εδώ και χρόνια με την ιστορία αυτού του τόπου. Είναι ο τίτλος «Δασκαλοχώρι» όπως συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι, ένας τίτλος που όπως προκύπτει μέσα από το πέρας όλων αυτών τω χρόνων, κάθε άλλο παρά τυχαία δόθηκε στο Σουφλί. Άλλωστε όπως γνωρίζουμε η προσφορά των παλαιών δασκάλων και εκπαιδευτικών του Σουφλίου ήτανε κάτι περισσότερο από μεγάλη, καθώς η ζωή τους, εκτός από την φιλεκπαιδευτική τους δραστηριότητα συνδέθηκε και με ένα βαθύ πολιτιστικό έργο. Ένα έργο που αν και πραγματοποιήθηκε κυρίως στο δεύτερο μισό του 19ου και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ωστόσο το αντίκτυπο του στο σημερινό πολιτιστικό γίγνεσθαι είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Αν και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν εκείνη την περίοδο στερούνταν τις σύγχρονες μεθόδους της παιδαγωγικής, και αντιθέτως χαρακτηριζόταν από μία ιδιαίτερη αυστηρότητα προς τους μαθητές, ωστόσο οι διδάσκαλοι αυτοί στάθηκαν στο σύνολο τους αντάξιοι της ιστορικής στιγμής που ζούσε τότε η Ελλάδα. Και αυτό διότι με την ένθερμη διδασκαλία τους αλλά και την προσήλωση τους στα ηθικά διδάγματα του Ελληνισμού διατήρησαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια υψηλό το εθνικό φρόνημα των παιδιών της χώρας, και συνάμα έβαλαν τις βάσεις για ένα συμπαγή μορφωτικό και πνευματικό υπόστρωμα που αποτέλεσε την αρχή της πνευματικής άνθησης στην πόλη του Σουφλίου τα επόμενα χρόνια».
Ζήσης Φυλλαρίδης «Η Εκπαιδευτική Ιστορία του Σουφλίου: Το Σουφλί ως δασκαλοχώρι 1860 – 1960»
Οι δάσκαλοι, η γραφική ύλη και τα σχολεία στο Βυζάντιο
Γραφική Ύλη και Συγγράμματα
Τα παιδιά έγραφαν με στύλον ή γραφείον, που είχε μυτερή ακίδα στο ένα άκρο, ώστε τα γράμματα να χαράσσονται εύκολα και πεπλατυσμένη στο άλλο για να σβήνουν. Έγραφαν πάνω σε ξύλινες πινακίδες, τα σχεδάρια, που τις κουβαλούσαν στο μάρσιπο, δηλαδή στην τσάντα τους. Τα μεγαλύτερα παιδιά άρχιζαν να γράφουν πάνω σε μικρά κομμάτια παπύρου με πένα. Ο πάπυρος όμως ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητο υλικό και γι’ αυτό μετά τον 6ο αιώνα, αντικαταστάθηκε σταδιακά από την περγαμηνή, που κατασκευαζόταν από δέρματα μικρών ζώων, ήταν πιο ανθεκτική και η επιφάνειά της ήταν λεία και γυαλιστερή.
Έγραφαν με ένα ειδικά ξυσμένο καλάμι τον κάλαμον, που το βουτούσαν σε μελάνι, μαύρο συνήθως. Το χαρτί, αν και ήταν από παλιά γνωστό, άρχισε να χρησιμοποιείται, εισαγόμενο από την Κίνα, τον 11ο αιώνα. Από τον 13ο αιώνα μπόρεσαν οι Βυζαντινοί να παράγουν οι ίδιοι όσο χαρτί χρειάζονταν.
Τα χειρόγραφα τυλίγονταν σε κυλίνδρους μέχρι που εφευρέθηκε το βιβλίον. Τα πρώτα βιβλία λέγονταν κώδικες κι αποτελούνταν από μερικά διπλωμένα φύλλα. Όταν ο αριθμός των διπλωμένων φύλλων ήταν 3 ή 6, τότε λέγονταν τετράδια. Με τη συρραφή πολλών τετραδίων γίνονταν τα βιβλία. Για εξώφυλλα χρησιμοποιούσαν συνήθως πλάκες ξύλινες. Όταν όμως ένα βιβλίο προοριζόταν για λειτουργική χρήση σε μια εκκλησία ή ήταν παραγγελία κάποιου πλουσίου, τότε το εξωτερικό κάλυμμα το έκαναν από κάποιο πολύτιμο υλικό, π.χ. ελεφαντοστό, χρυσάφι ή ασήμι.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Παναγιώτης Γκιόλμας (1925-2014)
Ο Παναγιώτης Γκιόλμας γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1925 στην Κεφαλλονιά, όπου και πήγε σχολείο και αργότερα τέλειωσε το Γυμνάσιο του Ληξουρίου. Το 1943 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ακολουθώντας τον κλάδο των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών, όπου είχε καθηγητή τον Ιωάννη Κακριδή. Ακολούθως δίδαξε σε γνωστά φροντιστήρια της εποχής όπως του Λαμπρινόπουλου, του Πάλλα και στο Πρότυπο που προετοίμαζε μαθητές για τη Σχολή Δο...κίμων. Το 1956 ήρθε στη Γερμανική Σχολή αρχικά με "μισό" πρόγραμμα και ακολούθως με πλήρες διδάσκοντας Αρχαία, Νέα, Ιστορία, αφού τα Λατινικά τα δίδασκαν οι Γερμανοί. Στη Σχολή έμεινε επί 35 χρόνια και την περίοδο 1989-90 συνταξιοδοτήθηκε. Έμενε στην Αθήνα και τα καλοκαίρια πήγαινε πάντα στην Κεφαλλονιά. Στις 26 Ιουλίου 2014 απεβίωσε ξαφνικά από ανακοπή όντας στο Ληξούρι όπου βρισκόταν εκεί για το καλοκαίρι
Δείτε περισσότερα

Σε τεντωμένο σχοινί
Είναι τραγικό. Ο Έλληνας εργαζόμενος και συνταξιούχος περιμένει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης για να εισρεύσουν νέα δανεικά χρήματα, αλλά δυστυχώς αναγκαία. Με αυτά θα δοθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και θα πληρωθούν χρέη σε πολίτες κι επιχειρήσεις. Παρά τις σημαντικές μειώσεις, που ήδη υπήρξαν και θα συνεχίσουν και στο μέλλον, πάλι τα χρήματα δε φτάνουν. Αρκετοί πολίτες μας δεν έχουν καταλάβει την τραγικότητα των πραγμάτων. Το πρώτο που ανυπερθέτως χρ...ειάζεται η χώρα είναι παραγωγή νέου πλούτου και γι’ αυτό ένας είναι ο δρόμος. Προσέλκυση νέων επενδύσεων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας! Μέσα σε αυτούς που αντιστέκονται στο προφανές, εκτός από το ελλιπές πολιτικό δυναμικό της χώρας, με τις ιδεολογικές του προκαταλήψεις, εγώ θα περιλάβω την Αρχαιολογική υπηρεσία και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Τα κριτήριά τους είναι ηθικά και ιστορικά, αγνοούν όμως ή δε δίνουν την πρέπουσα σημασία στην κρισιμότητα της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ξεψειρίζουν τόσο τα πράγματα, έτσι ώστε κάθε νέα επένδυση να καθυστερεί χρόνια ή ακόμα χειρότερα ν’ αναβάλλεται οριστικά. Μπορώ να επικαλεστώ δεκάδες παραδείγματα, μα είναι τόσο γνωστό το πρόβλημα που το θεωρώ περιττό.
Όμως ας είμαι δίκαιος. Το κράτος φτώχυνε, αλλά στη χώρα μπήκαν από την Ε.Ε τεράστια ποσά, που δυστυχώς μοιράστηκαν σε άτομα χωρίς να γίνει έλεγχος αν επενδύθηκαν για τον σκοπό που δόθηκαν. Έτσι υπάρχει πολύ κρυμμένο χρήμα, που φαίνεται παρά την κρίση ή έχει αποθηκευτεί σε ιδιωτικές κρύπτες ή τέλος έχουν παρκάρει με νόμιμους ή παράνομους τρόπους σε ξένες τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους. Δυστυχώς το ευεργετικό κύμα των Ελλήνων χορηγών, για πολλούς λόγους, έχει σχεδόν πεθάνει
Μιχάλης Κοσμόπουλος: Ο Αρχαιολόγος που διδάσκει τον ελληνικό πολιτισμό στις ΗΠΑ
Βούλγαρης Χρήστος
Με δεκάδες ανασκαφές, εκατοντάδες μελέτες και δημοσιεύσεις, ο διακεκριμένος καθηγητής ευθύνεται για τον πολιτιστικό κόμβο που ενώνει την Ελλάδα με την Αμερική
Από την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ
Καθηγητής Αρχαιολογίας και κάτοχος της Διακεκριμένης Εδρας Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, ο Μιχάλης Κοσμόπουλος είναι ένας από τους ανθρώπους που δεν σταματούν ποτέ να εμπνέουν και να μεταλαμπαδεύουν κάθε μικρή ή μεγάλη γνώση για τον ελληνικό πολιτισμό. Με σπουδές στην αρχαιολογία, την ιστορία, και τη φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Σορβόννης-Paris IV και Washington University in St. Louis με την υποστήριξη -μέσω υποτροφίας- του Ιδρύματος Ωνάση, σε ηλικία 25 ετών, ο Μιχάλης Κοσμόπουλος διορίσθηκε Επίκουρος Καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Manitoba του Καναδά. Το 1997 εξελέγη ομόφωνα Τακτικός Καθηγητής του ιδίου Πανεπιστημίου. Το 2001 δέχθηκε την πρόσκληση του Πανεπιστημίου Missouri στο St. Louis των Η.Π.Α. να αναλάβει τη θέση του Τακτικού Καθηγητή Ελληνικής Αρχαιολογίας και κατόχου της Διακεκριμένης Έδρας Ελληνικών Σπουδών, την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. «Στο πανεπιστήμιο της Manitoba στον Καναδά και στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι στις ΗΠΑ, ίδρυσα τα δύο κέντρα ελληνικού πολιτισμού, τα οποία είναι και για τους φοιτητές, αλλά και για τις ευρύτερες τοπικές κοινότητες.
Μνημεία δύο σχολεία σε Αρκαδία και Τζουμέρκα
Πράσινο φως από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων• 03/12/2012
Δύο δημοτικά σχολεία στον 'Αγιο Πέτρο του δήμου Βόρειας Κυνουρίας και στο Ελληνικό Βορείων Τζουμέρκων, χαρακτηρίστηκαν νεώτερα μνημεία από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.
Το δημοτικό σχολείο Αγίου Πέτρου είναι κατασκευασμένο την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα τη χρονική περίοδο 1900-1906. Είναι σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Καλλία... και χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα της δωρεάς Συγγρού.
Πρόκειται για ισόγειο νεοκλασικό λιθόκτιστο κτίριο, που στεγάζεται με δίρριχτες κεραμοσκεπές. Διατηρείται σήμερα σε σχετικά καλή κατάσταση, ωστόσο έχουν γίνει ποικίλες επεμβάσεις κατά καιρούς που έχουν αλλοιώσει εν μέρει την αρχική μορφή του. Σήμερα το κτίριο δεν λειτουργεί.
Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ του χαρακτηρισμού του σχολείου ως μνημείου, καθώς είναι χαρακτηριστικό δείγμα σχολικού κτιρίου των αρχών του 20ου αιώνα και έχει ιδιαίτερη κοινωνική και ιστορική αξία.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Τα ντροπαλά πεντάστιχα
Νύμφη των ποταμών
εαρινό ροδόσταμα
ικέτης αποθέτω ευλαβικά
στις παρυφές των βλεμμάτων σου...
τους πολύκλωνους πόθους

Θεραπαινίδα των ελπίδων
απριλιανή Αυγούλα
οι μύχιες σκέψεις μου
νανουρίζονται σε νούφαρα της λίμνης
θηλάζονται μοιχά στο αχνό πέρασμά σου
Θωρακισμένη σε βέβηλες χειρονομίες
φλογέρα τα’ ανέμου
πένομαι των βλεμμάτων σου
Έλα!.. μυρώνω τα μάτια μου
με πρωτοξύπνητα χρώματα
Κόρη κεχαριτωμένη
ουράνιο τόξο
ιχνηλατώ επί των βημάτων σου
εισπνέω τον αέρα που εκπνέεις
Αυτό τώρα μου αρκεί..
ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ
Μάθε, παιδί μου, γράμματα
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΜΕΛΙΝΑ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ (melina@enet.gr)
(ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ!)
Αναλογιστήκατε ποτέ πόσο παντογνώστες θα ήμασταν αν θυμόμασταν ακόμα όσα διδαχτήκαμε μέχρι και το λύκειο; Οσο διευρύνονται τα πεδία της γνώσης κι όσο περισσότερο βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες, υποχρεωνόμαστε να απορρίπτουμε τις περισσότερες, προκειμένου να μην «κάψουμε» το μυαλό μας. Συχνά, όμως, μαζί με τα άχρηστα, πετάμε και τα χρήσιμα, ακριβώς επειδή δεν μάθαμε ποια είναι αυτά.
Μπορείτε να μου αναφέρετε έναν έλληνα σύγχρονο συγγραφέα;» Το 68% των ερωτηθέντων απάντησε «Δεν γνωρίζω». «Εναν ξένο σύγχρονο συγγραφέα;» Το ποσοστό της ίδιας απάντησης («Δεν γνωρίζω») άγγιξε το 78%, για να εκτοξευθεί στο 96% όταν το ερώτημα αφορούσε την κατηγορία ξένου σύγχρονου σκηνοθέτη θεάτρου. Μόνο η μουσική ανέτρεψε την εικόνα, μειώνοντας το ποσοστό της άγνοιας στο 41%. Η έρευνα, που διεξήγαγε το 2005 η εταιρεία Metron Analysis στην οποία την ανέθεσε το πολιτιστικό περιοδικό «Highlights», σκιαγράφησε μια εικόνα ωμής αλήθειας για τις γνώσεις των Ελλήνων σχετικά με τα πολιτιστικά θέματα και τις πολιτι- στικές τους συνήθειες.
Ασφαλώς, η άγνοια ή η ημιμάθειά μας δεν αφορά μόνο τα πολιτιστικά. Μπορεί κανείς να υποψιαστεί τη γενικότερη εικόνα αν πληροφορηθεί πως σχεδόν ένας στους δύο Ελληνες δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο το χρόνο. Κι αν ο σκόπελος του αναλφαβητισμού με την κυριολεκτική έννοια δεν φαίνεται να μας απειλεί, τίθεται ζήτημα «σύγχρονου αναλφαβητισμού», δηλαδή ελλιπούς μόρφωσης του
Το PIERCE και άλλα πέντε σχολεία από τέσσερις χώρες τιμούν τους κοινούς ιδρυτές τους
Παρασκευή, 21 Φεβρουαρίου, 2014, 11:24 πμ
Το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος – PIERCE, τιμώντας την ιστορική του παράδοση και την καταγωγή του γιόρτασε και φέτος την Ημέρα των Ιδρυτών. Στον φετινό εορτασμό, καλεσμένοι του ήταν μαθητές, καθηγητές και διοικητικά στελέχη πέντε αδελφών σχολείων της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, του Λιβάνου και της Τουρκίας.
Από 15 – 17 Φεβρουαρίου, το PIERCE, το Anato...lia College της Θεσσαλονίκης, το Uskudar American Academy της Κωνταντινούπολης, το American Collegiate Institute της Σμύρνης, το Ιnternational College της Βηρυτού και το American College of Sofia γιόρτασαν μαζί τις κοινές τους καταβολές, καθώς όλα ιδρύθηκαν από προοδευτικούς Αμερικανούς ιεραποστόλους, απεσταλμένους του American Board of Commissioners of Foreign Missions, στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το Σάββατο 15/2, στη βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος – DEREE οι μαθητές, αφού γνωρίστηκαν μεταξύ τους, μυήθηκαν στη τέχνη του debate και συζήτησαν το θέμα «Είναι οι κίνδυνοι της θέρμανσης του πλανήτη σημαντικότεροι από το κόστος της αντιμετώπισής της;».
Το γυμνάσιο του χωριού
Κείμενο: Μίνα Πουλίδου
Το Γυμνάσιο Πρώτης, στεγάζεται σε κτίριο που κατά πάσα πιθανότητα χτίστηκε το 1967. Βρίσκεται σε σχολικό συγκρότημα όπου επίσης στεγάζονται το Νηπιαγωγείο, το 6θέσιο Δημοτικό και, μέχρι την προηγούμενη σχολική χρονιά, το Λύκειο. Εξυπηρετεί μαθητές από την Πρώτη και τα διπλανά χωριά: Κρηνίδα, Νέα Μπάφρα, Ηλιοκώμη, Κορμίστα και Αγγίστα.
ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Οι σύγχρονες κι ευρύχωρες εγκαταστάσεις, ο εξοπλισμός, ο όμορφος κι άνετος αύλειος χώρος και οι ακριβώς απέναντι χώροι του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Πρώτης, τους οποίους καθημερινά χρησιμοποιεί το σχολείο, καθιστούν το Γυμνάσιο Πρώτης ένα πρότυπο, σύγχρονο εκπαιδευτήριο, που, ως προς τις υλικοτεχνικές υποδομές, προσφέρει ό,τι καλύτερο για να υπάρξει μια άριστη εκπαιδευτική διαδικασία.
Το κτήριο στεγάζει εφτά αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήριο Φυσικών Επιστημών, εργαστήριο Πληροφορικής όπου βρίσκεται και διαδραστικός πίνακας, αίθουσα ξένων γλωσσών, δύο
Γεώργιος Δημητράκος (1909-1997)
εννημένος το 1909 στην Προύσα, όπου έμεινε μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Θεσσαλονίκη όπου τέλειωσε το σχολείο και την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακά έκανε στο Αμβούργο με αντικείμενο την Αρχαία Ιστορία και την Επιγραφολογία.
Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στο ΕΑΜ και μετά τη λήξη του Εμφυλίου εξορίστηκε στον Αγιο Ευστράτιο.
Το 1956, όταν επαναλειτούργησαν μετά από δωδεκαετή διακοπή οι... Γερμανικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθήνας διορίστηκε στην ΓΣΑ και σχεδόν αμέσως ανέλαβε και την διεύθυνση της μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1982. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1968, όταν εγκαινιάστηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής στο Μαρούσι είχε μόλις «απολυθεί» από την χούντα λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επανήλθε γρήγορα κατόπιν πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης.
Από τις πρώτες μέρες στη Σχολή και λόγω της «ειδικής» της αποστολής «ως τόπου διεθνών συναντήσεων» (Begegnungsschule) και για 25 συνεχή χρόνια συντόνιζε τις επαφές των Ελλήνων μαθητών με συνομήλικους Γερμανούς.
Το σύνταγμα της χώρας : Λύτης ή δημιουργός προβλημάτων ;
Όταν ακούμε τη λέξη ΣΥΝΤΑΓΜΑ τότε αυθόρμητα μας έρχεται η τάση να κάτσουμε σε στάση προσοχής όπως συμπεριφερόμαστε στην έπαρση της σημαίας μας, που είναι το εθνικό μας σύμβολο. Ναι ! Είναι βλέπεις ο καταστατικός χάρτης, που ρυθμίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών, τη λειτουργία των θεσμών του κράτους και την ανεξαρτησία των εξουσιών. Φιλοδοξεί να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της πολιτείας και είναι ο οδικός χάρτης με βάση τον οποίο θα πρέπει να λύνονται οι πάσης φύσεως αντιθέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους και φορείς.
Είναι όμως έτσι ; Νομικός δεν είμαι, ούτε ειδικός επί του θέματος. Ελπίζω όμως πως είμαι ένας μέσος παρατηρητής των συμβαινόντων στην πατρίδα μας. Ας γίνουμε ρεαλιστές, παραπέμποντας στις εμπειρίες μας για το τι γίνεται στην πράξη. Αν επικαλεστούμε τη μνήμη μας κι αν εντρυφήσουμε στ’ άρθρα του κειμένου θ’ ανακαλύψουμε μια σειρά από πτυχές της εγχώριας κατανομής της εξουσίας και των δικαιωμάτων διαφόρων ισχυρών ομάδων πίεσης, που στο πέρασμα του χρόνου κέρδισαν καταχρηστικά πόντους σε βάρος άλλων ασθενέστερων κατηγοριών συμπολιτών μας. Αυτό το κείμενο που έπρεπε να εξασφαλίζει ισότητα δικαιωμάτων σε όλους επαληθεύει το Οργουελικό λεχθέν:
«Όλοι είμαστε ίσοι, μα μερικοί είναι πιο ίσοι απ’ τους ίσους»

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’60
Μέσα από τις εμπειρίες και τη ματιά του Λευτέρη Τσίλογλου
( Σύντομα θα δημοσιευθεί στο διαδίκτυο ολόκληρη)
…………… Κρίνοντας σήμερα, με τη χρονική απόσταση, τη θητεία του στην ΕΦΕΕ, πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν ήταν και από τις πιο επιτυχημένες. Αυτό όμως δεν οφειλόταν μόνο σε προσωπικές του αδυναμίες, αλλά είχε κυρίως σχέση με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων μετά τη σαρωτική νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1964. Πρέπει να το πούμε καθαρά και ξάστερα. Από το 4ο και 5ο φοιτητικά συνέδρια αναδείχθηκαν κεντρικά συμβούλια όπου επικρατούσε κατά κράτος η παράταξη της αριστεράς. Αυτό έχει πολλές ερμηνείες. Πρώτον στις φοιτητικές εκλογές λάβαινε μέρος ένα μόνο ποσοστό των εγγεγραμμένων στους καταλόγους φοιτητών, Κατά κριτήριο ο αριστερός ήταν παρών. Δεύτερον οι αριστεροί συνδικαλιστές έδιναν χωρίς φόβους κι αναστολές μάχες στα ακανθώδη κι άλυτα μέχρι τότε φοιτητικά προβλήματα και είχαν αντίστοιχες επιτυχίες. Αυτός ο ακτιβισμός αναγνωριζόταν από ευρύτερο κύκλο νέων που αυτά τα προβλήματα τους αφορούσαν προσωπικά. Τρίτον ήταν οι πολυπληθείς αντιπροσωπίες από φοιτητικούς συλλόγους του εξωτερικού εκεί που οι δυο προηγούμενοι λόγοι ήταν πιο χρωματισμένοι, Τέταρτον ο αγώνας ενάντια στη φασιστική ΕΚΟΦ λειτουργούσε συσπειρωτικά για όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι τη στιγμή που ξύπνησε η κεντρώα παράταξη, που όντας τώρα εξουσία, διεκδικούσε με δύναμη και απαίτηση να εκφραστεί με την πρέπουσα αναλογία και η παρουσία της στη φοιτητική ηγεσία.
Το Ελληνικό Κολέγιο της Ρώμης
Του Σπυρίδωνα Ν. Μιχαλέα
Το Ελληνικό Κολέγιο της Ρώμης ιδρύθηκε μετά την πρώτη Σύνοδο του Τrento, για να ενισχύσει τη μόρφωση των Ελλήνων στη Ρώμη. Πρόκειται για ένα Ίδρυμα, στο οποίο, όσο και αν συσσωρεύ¬τηκαν οι μνήμες της ουμανιστικής παραδόσεως της Ρώμης, επικρα¬τεί κατ' εξοχήν η ατμόσφαιρα της Αντιμεταρρυθμίσεως και της ιεραποστολικής πράξεως της Καθολι¬κής Εκκλησίας.
Το Κολέγιο αυτό εξελίσσεται σ' ένα κέντρο σπουδών της ελλη¬νικής και χριστιανικής παιδείας και διαμορφώνεται ως η πρώτη ιδιόρ¬ρυθμη και μοναδική πανεπιστημια¬κή Σχολή ειδικά για Έλληνες στην Ευρώπη, αφού οι τρόφιμοι της μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση σε ηλικία 9 ετών περίπου. Στη συνέ¬χεια, αυτοί αποφοιτούν μετά από δέκα - δεκαπέντε χρόνια ως πτυ¬χιούχοι και διδάκτορες Φιλοσοφί¬ας ή Θεολογίας.
Η μορφωτική πολιτική που α¬πό τα 1576 εγκαινίασε η Αγία Έδρα απέναντι στους σκλαβωμέ¬νους Έλληνες με το Κολέγιο αυ¬τό απέβλεπε στην παραγωγή στελεχών ικανών να υπηρετήσουν την ιδέα της ενωμένης Εκκλησίας με βάση το όραμα της αποτυχημένης Συνόδου της Φλωρεντίας.
Η προσφορά μορφώσεως σε μι¬κρούς Έλληνες στην Καθολική Δύση, κάτω από την άμεση επο¬πτεία της Λατινικής Εκκλησίας, γνώρισε διάφορα σχέδια.