Τι πρέπει να γίνει
1ο μέρος Δεν είναι εύκολο μέσα σε μια κοινωνία που συνήθισε να την χαϊδεύουν και να την χουχουλιάζουν με ψέματα κι αποκρύψεις των δυσκολιών να μιλήσεις με ειλικρίνεια για την ανάγκη των δραστικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν και τα οποία θα επηρεάσουν στην πρώτη φάση αρνητικά όλα τα στρώματα του λαού. Είναι γνωστό ότι, πέρα από τα παχιά λόγια τα μεγάλα , τα περιοριστικά μέτρα χτυπάνε περισσότερο τους αδύνατους. Οι έχοντες ξέρουν και μπορούν να τα υπερπηδούν.
Το έχω ξαναπεί. Το κράτος φτώχυνε! Στη χώρα μας, αντίθετα υπάρχει πληθώρα συμπατριωτών μας που τις τελευταίες δεκαετίες συσσώρευσαν πλούτο, τόσο που να ζήσουν και τα εγγόνια τους. Δεν αναφέρομαι στους κατά παράδοση πλούσιους, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις χώρες, όπως εφοπλιστές, βιομήχανοι κι έμποροι. Μιλάω για μια νέα ομάδα πλουσίων που θησαύρισαν στα γρήγορα, εύκολα κι αρκετές φορές με παράνομους τρόπους σε βάρος όλων των άλλων και κυρίως σε βάρος του κράτους. Αυτή η ομάδα είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Γιατί δεν τη σταματάς με τίποτε, αφού δεν έχει συγκρατημό με βάση τις ηθικές αρχές, που διέπουν μια συντεταγμένη κι ευνοούμενη κοινωνία.
Θυμίζω μερικά συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών που σωρευτικά μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια. Με παράλογη ανευθυνότητα ο αριθμός των ανθρώπων, που αμέσως ή εμμέσως σιτίζονταν από τον δημόσιο κορβανά άρχισε να αυξάνεται με ρυθμούς αναντίστοιχους με την ικανότητά του κράτους να εξυπηρετεί αυτό το καθήκον. Νέοι οργανισμοί και υπηρεσίες ιδρύονταν με περισσή ευκολία και με τις αντίστοιχες τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. Αυτές έπρεπε να «στελεχωθούν», να στεγαστούν σε νέα κτίρια και να εξοπλιστούν με την απαραίτητη επίπλωση. Στον τομέα αυτόν έγιναν και εγκλήματα. Άτομα ενεργά στην αγροτική παραγωγή, από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν να ξεριζώνονται από τον τόπο τους. Από χρήσιμοι και αποδοτικοί αγρότες μετατράπηκαν σε άχρηστους γραφιάδες, φύλακες, σοφέρ, συνοδούς και στην πραγματικότητα άεργους. Αυτό γενικεύτηκε σε όλους τους τομείς της παραγωγής με συνέπεια να χρειάζεται να εισάγουμε τα πάντα. Οι επιπτώσεις δε φάνγκαν αμέσως γιατί την ίδια εποχή μπήκαν στη χώρα πολλά Ευρωπαϊκά χρήματα με τη μορφή ενισχύσεων κάθε είδους και βασικό προσανατολισμό την ανάπτυξη της χώρας. Αυτής της Ευρώπης, που τόσο εύκολα κάποιοι ελαφρόμυαλοι καταγγέλλουν και καταριώνται.
Ο διορισμός έγινε εργαλείο ανταμοιβής της προσφοράς στο κόμμα σε αφισοκολλήσεις, συλλογή ψήφων. Στην ίδια περίοδο ο συνδικαλισμός ανδρώνεται, αποκτά φουσκωμένα δικαιώματα και για ψηφοφορικούς λόγους η κυβέρνηση υποχωρεί σε παράλογα αιτήματα. Το βάρος του κρατικού μηχανισμού γίνεται δυσβάστακτο. Όταν στην εξουσία έρχεται το κόμμα της παραδοσιακής δεξιάς, αντί να πάρει περιοριστικά μέτρα βλέποντας το αδιέξοδο μα έρχεται, συνέχισαν την ίδια άφρονη πολιτική, με διορισμούς, με κατασπατάληση δαπανών, αφού η κύρια έγνοια κι αυτών ήταν η αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Κάθε σώφρονα γνώμη μέσα στο σάλαγο που «ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξουμε» ακουγόταν σαν παράφωνη μουσική στη συναυλία της εικονικής ευωχίας και βαπτιζόταν με τα συνήθη κοσμιτικά επίθετα.
Ανοίγονται με παράξενη ευκολία πανεπιστημιακά ιδρύματα και σχολές σε πόλεις της Ελλάδος χωρίς να γίνεται καμιά έρευνα για τη σκοπιμότητα αυτών των ιδρύσεων. Τα κριτήρια δεν είναι κυρίως επιστημονικά. Περισσότερο αφορούν την τακτοποίηση ημετέρων από τη μια κι από την άλλη την πίεση των τοπικών κοινωνιών να έρθουν νέοι ενοικιαστές των διαμερισμάτων που κτίζονται από τα χρήματα των αγροτικών επιδοτήσεων, αντί να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό τον οποίο δόθηκαν. Οι τοπικοί αγρότες και επαγγελματίες μετατρέπονται σε ρεντρούμηδες. Ο αριθμός των μπαρ και νυχτερινών κέντρων της επαρχίας αυξάνεται αλματωδώς. Ακόμα χειρότερα φαινόμενα παρατηρήθηκαν με τα ΤΕΙ. Απίθανες σχολές, με εξεζητημένα ονόματα, που δεν αντιστοιχούν σε καμιά από τις ανάγκες της οικονομίας ή κάποιας χρήσιμης επιστήμης ιδρύθηκαν για να ικανοποιήσουν ίδιας ποιότητας σκοπιμότητες. Λένε κάποια στοιχεία ότι χιλιάδες Έλληνες γιατροί που σπούδασαν στην Ελλάδα και γι’ αυτό χρειάστηκαν πολλές δαπάνες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλες χώρες. Πόσους επιστήμονες χρειαζόμαστε; Είναι απαραίτητο κάθε ελληνικό σπίτι να έχει κι έναν τουλάχιστο φυσικομαθηματικό ; Ποια ανάγκη κάλυψε η σχολή των φυσικών και μαθηματικών επιστημών του ΕΜΠ πέρα από το διορισμό τόσων ημετέρων ;
Σε όλες τις πολυάριθμες ΔΕΚΟ συνέβη το εξής περίεργο. Οι δαπάνες μισθοδοσίας ξεπέρασαν τα έσοδα σε επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, αφού φτάσαμε στην κατάκτηση η καθαρίστρια μιας τέτοιας επιχείρησης να αμείβεται με διπλάσιο μισθό από το δάσκαλο. Θεωρήθηκε, από τα «προοδευτικά» κόμματα και «συνδικάτα», αυτό κατάκτηση. Ο εκάστοτε διοικητής της αντίστοιχης ΔΕΚΟ για να έχει την ησυχία και την παραδοχή από το προσωπικό του, συμπεριφερόταν «ευχάριστα» στους υπαλλήλους και τα ελλείματα σωρεύονταν, που τελικώς με την κατάπτωση των εγγυήσεων κρύφτηκαν πίσω από το δημόσιο χρέος. Από τους προϊστάμενους υπουργούς ουδείς ουσιαστικός έλεγχος ή απαγόρευση.
Στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών ο εκμαυλισμός του δημόσιου έφτασε στο απόγειο του. Κάθε υπάλληλος που λόγω της θέσης του ασκούσε κάποια εξουσία για να πράξει το αυτονόητο καθήκον του, απαιτούσε με διάφορους πλάγιους τρόπους την επιπλέον αμοιβή του. Όλοι, δυστυχώς, ίσως έχουμε και προσωπική εμπειρία αυτής της κατάπτυστης συμπεριφοράς. Ενώ αρχικά το φαινόμενο ήταν περιορισμένο με τον καιρό πήρε επικίνδυνες διαστάσεις, αφού ο συγκρατημένος βλέποντας την τακτική της ατιμωρησίας, έβαζε κι αυτός το δάκτυλο στο μέλι. Προμήθειες με τιμές μεγαλύτερες έως πολλαπλάσιες της ελεύθερης αγοράς από εξαίρεση έγινε κανόνας. Κι αυτά τα χρήματα εισπράχτηκαν άκοπα κι έμειναν κι αφορολόγητα… (συνεχίζεται…)
1ο μέρος Δεν είναι εύκολο μέσα σε μια κοινωνία που συνήθισε να την χαϊδεύουν και να την χουχουλιάζουν με ψέματα κι αποκρύψεις των δυσκολιών να μιλήσεις με ειλικρίνεια για την ανάγκη των δραστικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν και τα οποία θα επηρεάσουν στην πρώτη φάση αρνητικά όλα τα στρώματα του λαού. Είναι γνωστό ότι, πέρα από τα παχιά λόγια τα μεγάλα , τα περιοριστικά μέτρα χτυπάνε περισσότερο τους αδύνατους. Οι έχοντες ξέρουν και μπορούν να τα υπερπηδούν.
Το έχω ξαναπεί. Το κράτος φτώχυνε! Στη χώρα μας, αντίθετα υπάρχει πληθώρα συμπατριωτών μας που τις τελευταίες δεκαετίες συσσώρευσαν πλούτο, τόσο που να ζήσουν και τα εγγόνια τους. Δεν αναφέρομαι στους κατά παράδοση πλούσιους, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις χώρες, όπως εφοπλιστές, βιομήχανοι κι έμποροι. Μιλάω για μια νέα ομάδα πλουσίων που θησαύρισαν στα γρήγορα, εύκολα κι αρκετές φορές με παράνομους τρόπους σε βάρος όλων των άλλων και κυρίως σε βάρος του κράτους. Αυτή η ομάδα είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Γιατί δεν τη σταματάς με τίποτε, αφού δεν έχει συγκρατημό με βάση τις ηθικές αρχές, που διέπουν μια συντεταγμένη κι ευνοούμενη κοινωνία.
Θυμίζω μερικά συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών που σωρευτικά μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια. Με παράλογη ανευθυνότητα ο αριθμός των ανθρώπων, που αμέσως ή εμμέσως σιτίζονταν από τον δημόσιο κορβανά άρχισε να αυξάνεται με ρυθμούς αναντίστοιχους με την ικανότητά του κράτους να εξυπηρετεί αυτό το καθήκον. Νέοι οργανισμοί και υπηρεσίες ιδρύονταν με περισσή ευκολία και με τις αντίστοιχες τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. Αυτές έπρεπε να «στελεχωθούν», να στεγαστούν σε νέα κτίρια και να εξοπλιστούν με την απαραίτητη επίπλωση. Στον τομέα αυτόν έγιναν και εγκλήματα. Άτομα ενεργά στην αγροτική παραγωγή, από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν να ξεριζώνονται από τον τόπο τους. Από χρήσιμοι και αποδοτικοί αγρότες μετατράπηκαν σε άχρηστους γραφιάδες, φύλακες, σοφέρ, συνοδούς και στην πραγματικότητα άεργους. Αυτό γενικεύτηκε σε όλους τους τομείς της παραγωγής με συνέπεια να χρειάζεται να εισάγουμε τα πάντα. Οι επιπτώσεις δε φάνγκαν αμέσως γιατί την ίδια εποχή μπήκαν στη χώρα πολλά Ευρωπαϊκά χρήματα με τη μορφή ενισχύσεων κάθε είδους και βασικό προσανατολισμό την ανάπτυξη της χώρας. Αυτής της Ευρώπης, που τόσο εύκολα κάποιοι ελαφρόμυαλοι καταγγέλλουν και καταριώνται.
Ο διορισμός έγινε εργαλείο ανταμοιβής της προσφοράς στο κόμμα σε αφισοκολλήσεις, συλλογή ψήφων. Στην ίδια περίοδο ο συνδικαλισμός ανδρώνεται, αποκτά φουσκωμένα δικαιώματα και για ψηφοφορικούς λόγους η κυβέρνηση υποχωρεί σε παράλογα αιτήματα. Το βάρος του κρατικού μηχανισμού γίνεται δυσβάστακτο. Όταν στην εξουσία έρχεται το κόμμα της παραδοσιακής δεξιάς, αντί να πάρει περιοριστικά μέτρα βλέποντας το αδιέξοδο μα έρχεται, συνέχισαν την ίδια άφρονη πολιτική, με διορισμούς, με κατασπατάληση δαπανών, αφού η κύρια έγνοια κι αυτών ήταν η αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Κάθε σώφρονα γνώμη μέσα στο σάλαγο που «ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξουμε» ακουγόταν σαν παράφωνη μουσική στη συναυλία της εικονικής ευωχίας και βαπτιζόταν με τα συνήθη κοσμιτικά επίθετα.
Ανοίγονται με παράξενη ευκολία πανεπιστημιακά ιδρύματα και σχολές σε πόλεις της Ελλάδος χωρίς να γίνεται καμιά έρευνα για τη σκοπιμότητα αυτών των ιδρύσεων. Τα κριτήρια δεν είναι κυρίως επιστημονικά. Περισσότερο αφορούν την τακτοποίηση ημετέρων από τη μια κι από την άλλη την πίεση των τοπικών κοινωνιών να έρθουν νέοι ενοικιαστές των διαμερισμάτων που κτίζονται από τα χρήματα των αγροτικών επιδοτήσεων, αντί να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό τον οποίο δόθηκαν. Οι τοπικοί αγρότες και επαγγελματίες μετατρέπονται σε ρεντρούμηδες. Ο αριθμός των μπαρ και νυχτερινών κέντρων της επαρχίας αυξάνεται αλματωδώς. Ακόμα χειρότερα φαινόμενα παρατηρήθηκαν με τα ΤΕΙ. Απίθανες σχολές, με εξεζητημένα ονόματα, που δεν αντιστοιχούν σε καμιά από τις ανάγκες της οικονομίας ή κάποιας χρήσιμης επιστήμης ιδρύθηκαν για να ικανοποιήσουν ίδιας ποιότητας σκοπιμότητες. Λένε κάποια στοιχεία ότι χιλιάδες Έλληνες γιατροί που σπούδασαν στην Ελλάδα και γι’ αυτό χρειάστηκαν πολλές δαπάνες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλες χώρες. Πόσους επιστήμονες χρειαζόμαστε; Είναι απαραίτητο κάθε ελληνικό σπίτι να έχει κι έναν τουλάχιστο φυσικομαθηματικό ; Ποια ανάγκη κάλυψε η σχολή των φυσικών και μαθηματικών επιστημών του ΕΜΠ πέρα από το διορισμό τόσων ημετέρων ;
Σε όλες τις πολυάριθμες ΔΕΚΟ συνέβη το εξής περίεργο. Οι δαπάνες μισθοδοσίας ξεπέρασαν τα έσοδα σε επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, αφού φτάσαμε στην κατάκτηση η καθαρίστρια μιας τέτοιας επιχείρησης να αμείβεται με διπλάσιο μισθό από το δάσκαλο. Θεωρήθηκε, από τα «προοδευτικά» κόμματα και «συνδικάτα», αυτό κατάκτηση. Ο εκάστοτε διοικητής της αντίστοιχης ΔΕΚΟ για να έχει την ησυχία και την παραδοχή από το προσωπικό του, συμπεριφερόταν «ευχάριστα» στους υπαλλήλους και τα ελλείματα σωρεύονταν, που τελικώς με την κατάπτωση των εγγυήσεων κρύφτηκαν πίσω από το δημόσιο χρέος. Από τους προϊστάμενους υπουργούς ουδείς ουσιαστικός έλεγχος ή απαγόρευση.
Στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών ο εκμαυλισμός του δημόσιου έφτασε στο απόγειο του. Κάθε υπάλληλος που λόγω της θέσης του ασκούσε κάποια εξουσία για να πράξει το αυτονόητο καθήκον του, απαιτούσε με διάφορους πλάγιους τρόπους την επιπλέον αμοιβή του. Όλοι, δυστυχώς, ίσως έχουμε και προσωπική εμπειρία αυτής της κατάπτυστης συμπεριφοράς. Ενώ αρχικά το φαινόμενο ήταν περιορισμένο με τον καιρό πήρε επικίνδυνες διαστάσεις, αφού ο συγκρατημένος βλέποντας την τακτική της ατιμωρησίας, έβαζε κι αυτός το δάκτυλο στο μέλι. Προμήθειες με τιμές μεγαλύτερες έως πολλαπλάσιες της ελεύθερης αγοράς από εξαίρεση έγινε κανόνας. Κι αυτά τα χρήματα εισπράχτηκαν άκοπα κι έμειναν κι αφορολόγητα… (συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου