Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

H ιστορία του κτηρίου της Οικοκυρικής Σχολής Φλώρινας
Η Οικοκυρική Σχολή το 1932
Γράφει ο Δημήτρης Μεκάσης
Η Φλώρινα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βαβέλ γλωσσών μετά την τουρκοκρατία. Βέβαια, η ελληνική γλώσσα, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η γλώσσα του σχολείου και της εκκλησίας. Στην πόλη δεν υπήρχε πρόβλημα, στα χωριά όμως το πρόβλημα ήταν έντονο. Σχολεία
υπήρχαν, όμως οι χωρικοί ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες, εξαιτίας του οθωμανικού φεουδαλικού συστήματος, και ελάχιστα τους ενδιέφερε η γνώση του σχολείου.
Στην δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι ανταλλάχτηκαν, και ήρθαν οι πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Αλλά και σε αυτούς τους πληθυσμούς υπήρχε γλωσσικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έκαμνε προσπάθειες, ώστε να υπάρξει γλωσσική ομοιομορφία και να μπορούν όλοι να συναλλάσσονται στα ελληνικά. Καλή η προσπάθεια, αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Στις δημόσιες υπηρεσίες και στις τράπεζες, υπήρχαν ταμπέλες στους τοίχους με την επιγραφή «Ομιλείτε την ελληνικήν». Το γλωσσικό πρόβλημα, για τους κατοίκους της υπαίθρου παρέμενε άλυτο.
Ούτε ο παπάς, ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο χωροφύλακας θα μπορούσαν να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αν το μορφωτικό και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων των χωριών, δεν βελτιωνόταν. Αυτή την άποψη είχε ο αστισμός, δηλαδή η ιδεολογία της αστικής τάξης, που από τον 19ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η προοδευτική ιδεολογία στον ελλαδικό χώρο.
Ο αστισμός εκφραζόταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και κυρίως με τις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, του 1929, μεταξύ άλλων προέβλεπε και την ίδρυση Οικοκυρικών Σχολών για κορίτσια της υπαίθρου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν κατώτερες επαγγελματικές σχολές, διετούς φοιτήσεως, και για την εγγραφή των κοριτσιών ήταν απαραίτητο το απολυτήριο δημοτικού σχολείου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν οικοτροφεία και σχολεία και τα κορίτσια ήταν εσώκλειστα. Το πρόγραμμα ήταν αυστηρό, αλλά ευχάριστο. Μάθαιναν ότι ήταν χρήσιμο για την μέλλουσα νοικοκυρά του χωριού.
Ιστορικό Δημοτικού Σχολείου Αγίου Ανδρέα Λευκωσίας
Πριν από το 1945 πολύ λίγα σπίτια ήταν κτισμένα στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα και ο πληθυσμός ήταν λίγος. Γι΄αυτό το λόγο τα παιδιά της συνοικίας φοιτούσαν στο Δημοτικό Σχολείο Φανερωμένης.
Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή άρχισε να σημειώνει ραγδαία ανάπτυξη και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη για ανέγερση Δημοτικού Σχολείου. Ύστερα από συντονισμένες ενέργειες των κατοίκων προς το τότε Γραφείο Παιδείας άρχισε το 1947 να ...κτίζεται το πρώτο σχολείο σε κυβερνητική γη γνωστή ως Γκόουλ. (Στο χώρο αυτό είναι σήμερα κτισμένα τα δύο σχολικά κτίρια και το Δημοτικό Κολυμβητήριο).
Το σχολείο άρχισε τη λειτουργία του τη σχολική χρονιά 1948-49 με πρώτο διευθυντή τον κ. Τρύφωνα Γιωργαλλίδη. Στην αρχή το σχολείο ήταν τριδιδάσκαλο. Την επόμενη χρονιά έγινε τετραδιδάσκαλο και στη συνέχεια πολυδιδάσκαλο.
Το 1956 φυτεύτηκαν πολλά δέντρα και δημιουργήθηκε πράσινο πάρκο.
Με την ανάπτυξη της περιοχής και την αύξηση του πληθυσμού άρχισε σύντομα να δημιουργείται οξύ στεγαστικό πρόβλημα για το σχολείο. Για την αντιμετώπιση του κατασκευάστηκαν λυόμενες αίθουσες. (Μια από αυτές χρησιμοποιείται σήμερα από τους προσκόπους). Αποφασίστηκε να κτιστεί δεύτερο σχολείο στον ίδιο χώρο με το πρώτο. Τα σχέδια του νέου κτιρίου έγιναν από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας. Δυστυχώς όμως δεν εισακούστηκε εισήγηση να ακολουθηθεί στην ανέγερση του νέου κτιρίου η αρχιτεκτονική του παλιού με τη δικαιολογία ότι θα στοίχιζε πολύ περισσότερα.
Το νέο κτίριο λειτούργησε τη σχολική χρονιά 1972-73 ως Κύκλος Β ΄(Δ΄, Ε΄, Στ΄ τάξη) με ξεχωριστή διεύθυνση. Η μεγάλη αίθουσα επιπλώθηκε με έξοδα του Συνδέσμου. Τα έπιπλα, τα κουρτινόξυλα και οι κουρτίνες αγοράστηκαν από την Εταιρεία Κωφών Παίδων.
Στη μεγάλη αίθουσα του νέου κτιρίου υπάρχει μια σημαντική αρχαιολογική συλλογή με αντικείμενα από την παλαιολιθική ως τη Βυζαντινή περίοδο. Τα αντικείμενα αυτά δώρησε στο σχολείο το Αρχαιολογικό Μουσείο Κύπρου, με ενέργειες του Πορφύριου Δίκαιου. Ίσως είναι το μοναδικό Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο υπάρχει τέτοια συλλογή.
Προσγείωση στη νέα πραγματικότητα
Αν κατ’ αρχή θέλουμε να σταματήσουμε την κατηφόρα και να ισορροπήσουμε σε ένα νέο επίπεδο πρέπει πρώτα να καταπιούμε το πικρό χάπι και να δεχθούμε το προφανές. Να ζήσουμε στο πραγματικό επίπεδο που σήμερα μας επιβάλλουν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας και να πάψουμε τις συγκρίσεις με το παρελθόν. Άλλωστε αυτό είναι γεμάτο με όλα τα ψέματα και τις αμαρτίες όσων έπαιξαν άμεσο ή έμμεσο ρόλο στη διάρκειά του.
Ζήσαμε επί δεκαετίες σε μια εικονική πραγματικότητα χωρίς να παρατηρούμε ότι γύρω μας αποδομείται όλος ο παραγωγικός ιστός της χώρας, ότι κλείνουν συνεχώς τα εργοστάσια και μικρές βιοτεχνίες, που οι τελευταίες για ιστορικούς λόγους αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας. Γενικά να υποβαθμίζονται και οι υπόλοιποι παραγωγικοί τομείς της εγχώριας οικονομίας. Τα γεγονότα αυτά δεν είναι άμοιρα βιαστικών κυβερνητικών «φιλολαϊκών μέτρων» αναντίστοιχων με τις αντοχές των επιχειρήσεων και τους όρους του υγιούς ανταγωνισμού. Ο εφησυχασμός των ιθυνόντων - ανεξήγητα εγκληματικός - ενώ συγχρόνως εμφανίζεται μια ύποπτης προέλευσης αντιπάθεια έως μίσος κάποιων ηλίθιων κρατικοβίωτων για κάθε τομέα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας λες κι επιδιώκουν να καταντήσουμε ένα σοβιετικής υφής καθεστώς.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ο κ ί ν δ υ ν ο ς
Η πόλη λουφάζει,
καθηλωμένη στον ακαθόριστο κίνδυνο
Μια κραυγή αγωνίας σέρνεται...
από υπέρηχους ανάκουστους
στην ανθρώπινη αίσθηση

Μόν’ αλυχτίσματα σκυλιών
κάπου στο βάθος
αραιά ακούγονται
προμηνύματα μιας θύελλας
που πλανιέται παντού.
Τοπία γιομάτα σιωπές,
σπίτια γονατισμένα στον κίνδυνο
πρόσωπα χαραγμένα από δάκρυα
πελεκημένα με πόνους
Κάτω από την ακίνητη επιδερμίδα
μιας ηρεμίας αμφίβολης
βομβούν σφυγμοί ταραγμένοι
κι αγωνίες πελώριες
Μόνο τα παιδιά αμέριμνα
τρεχαλάνε στα πάρκα
οι γκουβερνάντες τα παρατήσανε
τρυπώνοντας στο πρώτο υπόγειο
Μια πόλη ανίσχυρη, παραδομένη
αναμένει το άγνωστο
που έρχεται σιγά- σιγά
πηδώντας τις πρώτες οικοδομές.
Τ ω ν α φ α ν ώ ν….
Ο στόχος ήταν διαχρονικός, μόνιμος και ως τώρα αξεπέραστος. Η κατάκτηση της α π ά τ η τ η ς κ ο ρ υ φ ή ς, που τον περισσότερο καιρό ήταν σκεπασμένη με χιόνια και σύννεφα, λες κι είχαν κατασκηνώσει πάνω της. Τόσοι μύθοι, τόσες ιστορίες συνδεμένες με τη κορυφή, που περήφανη και μυστηριώδης ανέμενε αιώνες τον κατακτητή της. Το είχε από νωρίς βάλει στόχο! Αυτός θα είναι ο κατακτητής της! Κίνητρο δεν ήταν μόνο η δόξα που θα τον στεφανώσει μετά την κατάκτησή της. Μια δόξα που θα συνοδεύεται ίσως κι από υλικά αγαθά. Γι αυτόν μεγαλύτερο κίνητρο ήταν η εσωτερική ανάγκη επιβεβαίωσης του ως άτομο, μια πίεση που του πλάκωνε την ψυχή και δεν τον άφηνε να νιώσει ελευθερωμένος. Οι δυσκολίες δεν ήταν μόνο οι απόκρημνες ράχες, τα σκοτεινά φαράγγια, τα κατακόρυφα αδιέξοδα των βράχων, όλων των ειδών τα άγρια θεριά και τα ιοβόλα ερπετά.
Μεγαλύτερος αποτρεπτικός παράγοντας ήταν οι μεταφυσικές αναστολές. Αρχαίοι θρύλοι και εξογκωμένες φήμες λέγανε για τα τερατόμορφα όντα με ακατανίκητη δύναμη και στόματα που βγάζουν φωτιές, ικανά να κατασπαράζουν χωρίς εξαίρεση κάθε τολμηρό, που αποπειράται να ανέβει στο βουνό. Το ιστορικό των μέχρι τώρα προσπαθειών για την κατάκτησή της ήταν, χωρίς εξαίρεση, μια αλυσίδα αποτυχιών. Επιστροφή με κατεβασμένο το κεφάλι ή τραγικός επίλογος! Όλες αυτές οι απόπειρες επέτειναν το έδαφος να καλλιεργούνται οι πιο απίθανες εικασίες. Ούτε αυτός ο κίνδυνος τον απέτρεψε. Όλα τα είχε υπόψη του.
Μιχαήλ Σακελλαρίου 1912 – 2014
16/08/2015Βούλγαρης Χρήστος
Διακεκριμένος έλληνας ιστορικός· μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στο κλάδο της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας από το 1983 και Πρόεδρος αυτής το 1992.
Ο Μιχαήλ Σακελλαρίου γεννήθηκε στην Πάτρα στις 14 Φεβρουαρίου 1912. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Σορβόννη και το Κολέγιο της Γαλλίας. Το 1939 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1956 διδάκτωρ των Γραμμάτων (Docteur es Lettres) στη Γαλλία.
Δίδαξε στην ιδιωτική εκπαίδευση, εργάσθηκε ως ερευνητής στο Επιστημονικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας (CNRS, 1951-1957) και ως διευθυντής Eρευνών στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών (1954-1957). Το 1959 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θέση από την οποία απομακρύνθηκε το 1967 από τη Δικτατορία και στην οποία επανήλθε το 1974 με τη Μεταπολίτευση. Από το 1970 έως το 1975 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λυών.
Διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής (1965-1966), αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1964-1967), πρόεδρος του Συλλόγου Αρχαίων Σπουδών της Λυών (Association Lyonnaise d’ Etudes Anciennes) το 1974, πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ιστορικών Επιστημών (1978-1985), μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Επιστημών (1978-1985), ιδρυτής και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής και Ρωμαϊκής Αρχαιότητος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (1979-1992), μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (1992-1995), πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού (1993-1995) και εκ των συνδιευθυντών του δεύτερου τόμου της Ιστορίας της Ανθρωπότητας της UNESCO. Διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, μέλος της Ακαδημίας της Ρώμης (Accademia dei Lincei) και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας της Νάπολι (Accademia Pontaniana) και της Ακαδημίας
ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΑΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1964-65
TOY ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
ΒΑΛΥΡΑ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΚ 24002
ΤΗΛ. 2724071016
...
Γ2 ΠΡΑΚΤΙΚΟ
ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟ 1947
ΓΚΟΝΟΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΤΩ ΜΕΛΠΕΙΑ 1947
ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΦΩΤΙΟΥ ΛΑΝΤΖΟΥΝΑΤΟ 1947
ΚΑΡΖΗΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ 1947
ΛΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΑΛΥΡΑ 1947
ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΚΑΛΑ 1947
ΜΠΑΜΠΑΤΣΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΚΑΛΑ 1947
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ 1947
ΜΠΟΥΡΚΟΥΛΑΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΛΙΡΡΟΗ 1947
ΝΙΚΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΛΑΤΥ 1947
ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΛΙΡΡΟΗ 1946
ΠΕΡΔΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΥ 1947
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕΡΟΠΗ 1947
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΚΑΛΑ 1947
ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΟΧΩΡΙΟΝ 1947
Γ1 ΚΛΑΣΣΙΚΟ

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Μεταδιδακτορικές υποτροφίες από το Ίδρυμα Μποδοσάκη
Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, 7 Ιούλιος, 2016 - 16:33 | Στην Κατηγορία:
Υποτροφίες Το Ίδρυμα Μποδοσάκη για 10η συνεχή χρονιά θα χορηγήσει κατά την ακαδημαϊκή περίοδο 2017 – 2018 τέσσερεις μεταδιδακτορικές υποτροφίες στα εξής επιστημονικά πεδία:
1. ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
2. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ...
3. ΑΝΟΣΟΒΙΟΛΟΓΙΑ
4. ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
5. ΓΕΝΕΤΙΚΗ
6. ΓΟΝΙΔΙΩΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ
7. ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗ 8. ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
9. ΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΑ.
Ειδικότερα θα χορηγηθούν σε κατόχους διδακτορικού διπλώματος δύο υποτροφίες για έρευνα στην Ελλάδα και δύο υποτροφίες για έρευνα στο εξωτερικό. Η διάρκεια της υποτροφίας είναι διετής, με δυνατότητα παρατάσεως για ένα ακόμη έτος. Το ποσό της υποτροφίας θα ανέρχεται σε € 18.000 ετησίως για την Ελλάδα και σε € 30.000 ετησίως για το εξωτερικό.
Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας
Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε.) είναι ένα δωρεάν, καινοτόμο δημόσιο σχολείο εκπαίδευσης ενηλίκων, με συνολική διάρκεια φοίτησης 2 εκπαιδευτικά έτη. Απευθύνεται σε πολίτες ηλικίας 18 ετών και άνω, οι οποίοι δεν έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με την επιτυχή ολοκλήρωση της φοίτησης παρέχεται τίτλος ισότιμος του Γυμνασίου. Το πρόγραμμα σπουδών των Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρίας διαφέρει από το αντίστοιχο της τυπικής εκπαίδευσης, διαθέτει πιο ευέλικτο περιεχόμενο, και έχει προσαρμοσμένη διδακτική μεθοδολογία και αξιολόγηση των εκπαιδευομένων.
Στόχος των Σ.Δ.Ε. είναι η επανασύνδεση των εκπαιδευομένων με τα συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, η διαμόρφωση θετικής στάσης προς τη μάθηση, η απόκτηση βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων, η ενίσχυση της προσωπικότητας και, τέλος, η πρόσβαση στην αγορά εργασίας.
Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα.
Η συνολική διάρκεια του προγράμματος είναι 18 μήνες, συγκεκριμένα δύο εκπαιδευτικά έτη. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα είναι 25ωρo και τα μαθήματα γίνονται απογευματινές ώρες, από Δευτέρα έως Παρασκευή. Τα Σ.Δ.Ε. που λειτουργούν σε σωφρονιστικά καταστήματα έχουν πρωινό ωράριο.
Τα μαθήματα που διδάσκονται είναι:
Ψηλά στον Αη Γιώργη του Λυκαβηττού Κάποια μέρα μεταξύ της αμνηστίας του Παπαδόπουλου (Αυγ 1973) και των γογονότων του Πολυτεχνείου (Νοε. 1973) πέντε συγκρατούμενοι και φίλοι
Καθιστός ο πρόωρα χαμένος Νίκος Γιανναδάκης, έφορος της Βικελαίας βιβλιοθήκης Ηρακλείου
Όρθιοι : Ο σκηνοθέτης Νίκος Αρμάος, ο κινηματογραφιστής Νίκος Ταμιωλάκης, εγώ με το άσπρο πουλόβερ και ο αγαπημένος Σωτήρης Αναστασιάδης που κι αυτός πρόωρα μας αποχαιρέτησε

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Εσπερινό Γυμνάσιο Δράμας
Εσπερινό Γυμνάσιο Δράμας
Η εσπερινή εκπαίδευση στην χώρα μας εντάχθηκε στη δημόσια εκπαίδευση πολύ αργά ακολουθώντας στην αρχή της εμφάνισής της πορεία μοναχική και ανεξάρτητη, εφόσον το κράτος άργησε πάνω από έναν αιώνα από την ίδρυση του να την εντάξει στους κόλπους του. Η μέριμνα για τα άτομα που δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να ενταχθούν στον κορμό της δημόσιας ημερήσιας εκπαίδευσης αναλήφθηκε τα πρώτα χρόνια από συλλόγους, σωματεία και ιδιώτες. Αυτοί ήταν και οι πρωτεργάτες της λειτουργίας της εσπερινής εκπαίδευσης στην χώρα μας. Για το ελληνικό κράτος η εσπερινή εκπαίδευση άρχισε να αποτελεί τμήμα του δημόσιου εκπαιδευτικού του συστήματος το 1929 με την ίδρυση δημόσιων νυχτερινών δημοτικών σχολείων, ενώ στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση η μορφή που γνωρίζουμε κάνει την εμφάνισή της είκοσι χρόνια αργότερα, το 1949. H εσπερινή εκπαίδευση κλήθηκε να δώσει εκπαιδευτικές διεξόδους στα άτομα εκείνα που οι εκάστοτε κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δεν τους επέτρεψαν να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, διεκδικώντας παράλληλα την άμβλυνση του κοινωνικού τους αποκλεισμού. Το νυχτερινό σχολείο αναιρεί τις ακραίες αρνητικές συνέπειες, κοινωνικές και οικονομικές, του εκπαιδευτικού μας συστήματος διότι η φοίτηση σε αυτό :
Απόσπασμα από άρθρο ιστορικής έρευνας του καθηγητή βιολογίας
Γιάννη Δ. Λύρα
“Μπορεί το σχολείο να γίνει ελκυστικό και ενδιαφέρον; Μπορεί η μάθηση να αποκτήσει γεύση και η διδασκαλία ουσία; Μπορεί ο δάσκαλος να γίνει συνοδοιπόρος του μαθητή στο ταξίδι της γνώσης;”
Μας έχουν συνηθίσει επί σειρά ετών οι εκάστοτε κυβερνώντες μετά την αλλαγή κυβέρνησης να αλλάζουν και τα δεδομένα στην εκπαίδευση. Γενικώς έχουν χορτάσει τα αυτιά μας να ακούν περί εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της παιδείας.
Όμως είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλους τους τομείς (χρηματοδότηση, οργάνωση, στελέχωση, περιεχόμενο, λειτουργία, υποδομές) έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η παιδεία είναι δημόσιο αγαθό και η πολιτεία έχει υποχρέωση να την παρέχει δωρεάν σ’ όλους όσους το θελήσουν. Η παιδεία στη χώρα μας πάντα αποτελεί προτεραιότητα προεκλογικά. Μετά η προτεραιότητα ξεχνιέται. Η παιδεία πάντα μεταρρυθμίζεται και πάντα αρρύθμιστη παραμένει κάνοντας πειραματισμούς στα εκπαιδευτικά συστήματα. Η παιδεία είναι δωρεάν αλλά ο κάθε γονιός διαθέτει σημαντικό μέρος από το εισόδημά του για «παραπαιδεία».
Άρα πέφτει στο κενό η εκάστοτε συνθηματολογία που ακούει στο «δωρεάν παιδεία». Θεωρώ ότι στο εκπαιδευτικό σύστημα κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει ένα κενό ανάμεσα σ’ αυτό που διδάσκεται στα σχολεία και σ’ αυτό που ζητείται να εξετασθεί ο μαθητής στις πανελλήνιες εξετάσεις. Έτσι ο υποψήφιος για να φθάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο προετοιμασίας χρειάζεται συμπληρωματική γνώση. Έτσι το σύστημα αφήνει ανοιχτή την πόρτα στην παραπαιδεία και δεν δημιουργεί προϋποθέσεις κατάργησής της.
52 ημέρες ( στη μπουμπουλίνας)
Είχα συνεχώς την έγνοια τους. Την τελευταία φορά που είδα τα κορίτσια τα βρήκα σε κακή κατάσταση. Απομονωμένες, άφραγκες, με στερήσεις ακόμα και φαγητού, κλεισμένες στο σπίτι, χωρίς να πέσει πάνω τους μια ακτίνα του ήλιου. Είχε προηγηθεί το μεγάλο χτύπημα του Ρήγα Φεραίου και η ανασύνταξη της οργάνωσης άργησε να έρθει. Τους το είπα
-Βγείτε επιτέλους έξω! Πάτε μια βόλτα, να σας δει λίγο ο ήλιος!
Το κακό είναι ότι μ’ άκουσαν. Αυτή τη φορά, για λόγους ανεξάρτητους από εμάς, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του. Τις συνέλαβαν μέσα στο πλοίο για τη Σαλαμίνα! Αυτό το έμαθα αργότερα.
Τώρα ήμουν χαρούμενος γιατί θα πήγαινα στο σπίτι τους πάνοπλος με όλα τα απαραίτητα καλούδια. Στη τσέπη είχα και τα αναγκαία λεφτά. Όταν έφτασα στο απέναντι πεζοδρόμιο της οδού Βουλιαγμένης κοίταξα το απέναντι παλαιό σπίτι με τις εξωτερικές σκάλες και το προσυμφωνημένο σημάδι στα παραθυρόφυλλα του δωματίου δεν υπήρχε. Έπρεπε να φύγω και αυτό έκανα.
Όμως μια σκέψη άρχισε να με βασανίζει. Μήπως το ξέχασαν; Η σκέψη αυτή τριβέλιζε συνέχεια το μυαλό μου. Την επόμενη εβδομάδα, την ίδια μέρα και ώρα νάμαι πάλι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το σημάδι δεν υπήρχε και πάλι. Με βάση τους στοιχειώδεις κανόνες της παρανομίας εγώ έπρεπε να εξαφανιστώ και μάλιστα οριστικά.
Όμως δεν ήμουν ικανός να παίξω ούτε στα «τσικό» της ομάδας των κανόνων της παρανομίας. Αντίθετα με κυρίευσε ένα αίσθημα έντονης ανησυχίας για την τύχη τους. Διέσχισα τη Βουλιαγμένης, πήγα απέναντι, ανέβηκα τα σκαλιά, άνοιξα την εξωτερική πόρτα και, μετά κάποιους δισταγμούς, χτύπησα την πόρτα του δωματίου τους.
Ήμουν χαζός, χαζός με περικεφαλαία. Ναι! Αλλά αυτός ήμουν! Η πόρτα άνοιξε ακαριαία και ένα χέρι με τράβηξε βίαια μέσα στο δωμάτιο. Πέντε- έξι φάτσες εκ των οποίων η μια γνωστή και μη εξαιρετέα.
Ο Καραπαναγιώτης, υπεύθυνος του σπουδαστικού της Ασφάλειας τα χρόνια της έντονης συνδικαλιστικής μου παρουσίας.
Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Μια πρωτοπόρα προσπάθεια του Όθωνα Ρουσόπουλου
Μέρος 4ο
Με τη δημοσίευση του διατάγματος ξεσηκώνονται «εν πλήρει συμφωνία» όλα τα κοντόφθαλμα και κατεστημένα συμφέροντα.
Οι σύγκλητοι του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές της Φυσικομαθηματικής, του Πολυτεχνείου και όλως παραδόξως οι μαθητές της «Αθηναϊκής Σχολής» του Ιω. Γεράκη.
Παρά τις αντιθέσεις τους ενώθηκαν ομοθυμαδόν έναντι του
«κοινού εχθρού» διότι κατά τις εφημερίδες της εποχής «διείδον κίνδυνον δια τα επαγγελματικά τους δικαιώματα».
Αυτή η ανίερη συμμαχία και η κοντόφθαλμη αντίδραση είχε ως συνέπεια το Βασιλικό διάταγμα να αποσυρθεί σιωπηρώς, παρά τις διαμαρτυρίες πολλών παραγόντων, όπως αρθρογράφων εφημερίδων, φορέων του εμπορίου και της βιομηχανίας.
Το κατεστημένο βγήκε για μια ακόμα φορά νικητής διαιωνίζοντας το τέλμα και την κακή μοίρα της πατρίδας μας.
Αυτό ήταν ένα από τα γεγονότα που σημάδευσαν την μελλοντική πορεία της σχολής.
Ας έρθουμε όμως στη δωρεά του Γρ. Μαρασλή. Ο Όθ. Ρουσόπουλος κάνοντας μια μελέτη των οικονομικών βαρών της Σχολής από τα ενοίκια του κτιρίου της αλλά και από την αυτονόητη ανάγκη ανευρέσης νέων χώρων για εργαστήρια και αίθουσες διδασκαλίας, κάνει μια έκκληση στους απανταχού ομογενείς δίνοντας την υπόσχεση ότι αν υπάρξει αντίστοιχη δωρεά τα νέα διδακτήρια θα φέρουν το όνομα του δωρητή. Μέσα στο μυαλό του είναι η ανάγκη για γενναία μείωση των διδάκτρων των μαθητών – κάτι που τελικά το επιβάλλει ανεξαρτήτως της ατελέσφορης τελικής κατάληξης.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Κριτική και Προτάσεις)
Το Δημοτικό σχολείο αντιμετωπίζει σοβαρές δυσλειτουργίες και η ανταπόκρισή του στις δομικές μεταβολές των μεθόδων αναζήτησης της γνώσης βραδυπορεί. Ο συνδικαλισμός συνεχίζει να τραυματίζει το έργο της εκπαίδευσης, καθηλωμένος σε μια λογική στείρου αρνητισμού. Η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική βασισμένη στα πελατειακά δίκτυα του κομματισμού αδρανεί ή βερμπαλίζει ρητορικά (αποδίδοντας χαρακτήρα μεσιανικό στις αλλαγές που εισηγείται) αντί να πράττει και να εφαρμόζει. Οι σύλλογοι διδασκόντων παγιδεύονται στη δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια της διευθέτησης των καθιερωμένων και αφυδατώνονται.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Κριτική και Προτάσεις), του Ευθύμη Δημόπουλου
Αν συγκρίνουμε την πορεία των τριών βαθμίδων της ελληνικής εκπαίδευσης την εικοσαετία 1990 – 2010, δύσκολα θα αρνηθούμε ότι αυτή που έχει διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση, αυτή που προχώρησε περισσότερο είναι η πρωτοβάθμια.
Πράγματι, στο διάστημα αυτό στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και του Δημοτικού Σχολείου σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές με ανανεωτικό χαρακτήρα. Το διδακτικό δυναμικό εμπλουτίστηκε με μια γενιά αποφοίτων Πανεπιστημιακών Παιδαγωγικών Σχολών αλλά και με εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων (μουσικοί, θεατρολόγοι, εικαστικοί, εκπαιδευτικοί ξένων γλωσσών). Η παλαιότερη γενιά των πτυχιούχων διετών Παιδαγωγικών Σχολών επιμορφώθηκε ενώ άλμα πραγματοποίησε η παραγωγή παιδαγωγικής βιβλιογραφίας που αριθμεί πλέον εκατοντάδες νέους τίτλους. Οι δάσκαλοι αναγνωρίζονται πια ως επιστήμονες και όχι ως οι πληβείοι της εκπαίδευσης.
Καθιερώθηκε και εδραιώθηκε ο θεσμός του ολοήμερου σχολείου, νέα και καλύτερα βιβλία
Λύκειο Αγίου Γεωργίου Λάρνακας
Ιστορικό ΣχολείουΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΛΑΡΝΑΚΟΣ – ΛΥΚΕΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
Η ιστορία του Λυκείου Αγίου Γεωργίου, ξεκίνησε το 1910-1911 όταν ο γιατρός, πολιτευτής, συγγραφέας και αργότερα Δήμαρχος Λάρνακας Φίλιος Ζαννέτος και ο τότε Μητροπολίτης Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης, ανέλαβαν την πρωτοβουλία για την ίδρυση στη Λάρνακα, της πρώτης εμπορικής σχολής της Κύπρου, του γνωστού ανά το Παγκύπριο αλλά και στο εξωτερικό «Παγκυπρίου Εμπορικού Λυκείου Λάρνακος». Η νέα αυτή σχολή άρχισε τη λειτουργία της από το έτος 1911-12, αφού σταμάτησε να λειτουργεί το προϋπάρχον Αποστολίδειον Ημιγυμνάσιον, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1898 και αποτελούσε το πρώτο βήμα της Μέσης Παιδείας στην πόλη της Λάρνακας. Λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων, η τότε Σχολική Εφορεία κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες για το θέμα της στέγασης του νέου σχολείου, μέχρι που ο Κωνσταντίνος Ζαχαριάδης πεθαίνοντας, πρόσφερε ένα μεγάλο μέρος της χρηματικής του περιουσίας και την πλούσια βιβλιοθήκη του, στα σχολεία της Λάρνακας. Με μέρος αυτών των χρημάτων, κτίστηκε ένα μεγαλοπρεπές κι επιβλητικό σχολικό κτίριο δίπλα από το Αποστολίδειο, το οποίο ονομάστηκε «Ζαχαριάδειο Εμπορικό Λύκειο» προς τιμή του μεγάλου ευεργέτη του.
Το 1914 το σχολείο αναγνωρίστηκε από το Ελληνικό κράτος ως ισότιμο με τις Ελληνικές Εμπορικές Σχολές και από τότε άρχισε η ραγδαία ανοδική του πορεία με την ονομασία «Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο».
Με τον εαυτό του πάντα ολιγαρκής,
σπάταλος όμως με τους άλλους
Τη μητρική συμβουλή ακολουθεί πιστά.
Δίνε κι ας μη σου δίνουν.
Εσύ θα πληρώνεσαι...
με τη χαρά της προσφοράς
Η Μ π έ τ ι
Οι συζητήσεις για τις γυναίκες και το σεξ ήταν στο στρατό στην ημερήσια διάταξη. Αρσενικά όλοι, πάνω στα ντουζένια τους, απομονωμένοι στην ακριτική πόλη, μακριά απ’ τα σπίτια τους, με περιορισμένες εξόδους, με σπάνιες έως καθόλου άδειες, με ανύπαρκτες υλικές δυνατότητες αφήνονταν στα όνειρα, τις αναμνήσεις και στις προσμονές του μέλλοντος.
Αυτό το κλίμα δημιουργούσε την τάση για πικάντικες ιστορίες, για σόκιν ανέκδοτα. Στις ελεύθερες ώρες άρχιζε ο καθένας να διηγείται πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες, διανθισμένες με ανατομικές λεπτομέρειες, λάγνα λόγια κι ό,τι άλλο περνούσε από τη φαντασία του. Ο καθένας έκανε τον περπατημένο. Φιγούρα και ξερό ψωμί. Στην πόλη ή το χωριό του τον περιμένει μια όμορφη ύπαρξη με αδημονία, πίστη και ανοιχτή αγκαλιά.
Οι περισσότεροι δεν είχαν οικογενειακό έμβασμα και οι συντριπτικά λιγότεροι είχαν τακτική επιταγή από το σπίτι. Η Μάνα, συνηθισμένη από τα φοιτητικά χρόνια έστελνε σχεδόν τη μισή σύνταξη στον κανακάρη της. Ήμουν από τους ευνοημένους στον τομέα αυτό. Πολλά παιδιά την έβγαζαν με το μηνιαίο μισθό του φαντάρου. Τότε αυτός ανερχόταν στο «σεβαστό» ποσό των 52 δραχμών. Δηλαδή 10 πακέτα «Εκλεκτά Αγρινίου» το μήνα. Αυτά και το φαγητό στο καζάνι. Τρεις φορές τη βδομάδα πατάτες μπλουμ και τρεις φορές φασουλάδα σούπα, έστω κι αν έξω έσκαγε ο τζίτζικας. Όμως το φαγητό κατέβαινε σαν να ήταν μάννα εξ ουρανού. Ιδιαίτερα μετά από άσκηση ή πορεία, δεν ήταν σπάνιο να σχηματίζεται ουρά για μαρμίτα στο τέλος.
Πολλά παιδιά από μακρινά κι απομονωμένα χωριά ήταν «λευκό χαρτί». Πρώτη φορά έβγαιναν από τα όρια του χωριού με τη στράτευση. Δεν είχαν αυτονόητες εμπειρίες όπως, για παράδειγμα, πώς είναι η θάλασσα. Κρατούσαν όμως την αγνότητα και τη μπέσα της ελληνικής υπαίθρου. Η τηλεόραση δεν είχε φέρει στο χωριό τον άκρατο κοσμοπολιτισμό, δεν είχε κουρσέψει ακόμη τα πάντα.
Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Μια πρωτοπόρα προσπάθεια του Όθωνα Ρουσόπουλου
Μέρος 3ο Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ
Θέλω να αναφερθώ σε δύο κομβικά σημεία στην ιστορία της Σχολής που καθόρισαν ως ένα βαθμό την πορεία της και ειδικότερα την πορεία του ιδρυτή και εμψυχωτή της.
Το πρώτο σημείο είναι η πορεία αναγνώρισης της σχολής και η ολομέτωπη και λυσσασμένη αντίδραση των αυτόκλητων αντιπάλων της.
Το δεύτερο είναι η δωρεά του Γρηγόριου Μαρασλή για την ανέγερση ιδιόκτητων διδακτηρίων της σχολής και η τελική πορεία και κατάληξη αυτής της δωρεάς.
Μέσα από αυτά τα δύο γεγονότα θα εξηγήσουμε την τελική «αποστασία« του Όθωνα Ρουσόπουλου από το στρατόπεδο των φιλελευθέρων και την προσχώρησή του στη «συντηρητική» παράταξη και πιο συγκεκριμένα στο πλευρό του «παρεξηγημένου» θύματος των συγκυριών Δ. Γούναρη.
Οι σχολές του Ρουσόπουλου από την αρχή εκτιμήθηκαν ως εκπαιδευτική πρόταση αλλά περισσότερο από την καθημερινή τους πραγμάτωση, τον ενθουσιασμό των καθηγητών της σχολής, την επάρκεια των πρώτων αποφοίτων της.
Βρήκε ολόθερμους υποστηρικτές από τις δυναμικές και φωτισμένες ομάδες της αστικής τάξης, από όλους που επιζητούσαν τρόπους για την ουσιαστική οικονομική αναγέννηση του τόπου.
Είναι επανειλημμένες οι εγκύκλιοι υπουργείων όπως του Ναυτικού, των Εσωτερικών και της Παιδείας που συστήνουν στους αντίστοιχους εποπτευόμενους φορείς τους τη σχολή (κοινότητες, δημάρχους, σχολεία). Εγκύκλιος του υπουργού εσωτερικών Γ. Θεοτόκη, του υπουργού Παιδείας Ι. Στάη κλπ.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Καλωσορίσατε στο Γ΄Δημοτικό Σχολείο Καϊμακλίου Κ.Β΄
Καλωσορίσατε στην ιστοσελίδα μας!
Το Γ΄ Δημοτικό Σχολείου Καϊμακλίου είναι ένα από τα "ακριτικά" σχολεία της Λευκωσίας, πρωτεύουσας της Κύπρου, καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στην "πράσινη γραμμή", στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο βορειοανατολικό άκρο της πόλης της Λευκωσίας από το καλοκαίρι του 1974 με τα γεγονότα της τουρκικής εισβολής και κατοχής στο νησί μας. Διαχρονικοί στόχοι του ακριτικού μας σχολείου είναι να καλλιεργήσει στις ψυχές των παιδιών την αγάπη για τη μάθηση, τις δεξιότητες σωστής συμπεριφοράς και επικοινωνίας με τους άλλους, καθώς και να τα προετοιμάσει ώστε να γίνουν υγιείς πολίτες που, με κριτική σκέψη, θα μπορέσουν να συνεισφέρουν θετικά στην ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου. Καλή "περιήγηση" στο χώρο μας!
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Το Γ΄ Δημοτικό Σχολείο Καϊμακλίου πρωτολειτούργησε το 1964 και συνεχίζει μέχρι σήμερα απρόσκοπτα τη λειτουργία του μέσα από μια μακρά διαδρομή. Αφετηρία αυτής της διαδρομής η 11η Οκτωβρίου 1962, οπότε και αγοράστηκε από τη Σχολική Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λευκωσίας η γη, για να κτιστεί το κτήριο του σχολείου. Η υπεραύξηση του μαθητικού πληθυσμού στα δημοτικά σχολεία Καϊμακλίου επέβαλλε τη δημιουργία ενός καινούριου σχολείου. Χρέη προέδρου της Σχολικής Εφορείας εκτελούσε τότε ο κύριος Θεμιστοκλής Δέρβης. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο ανέλαβε να εκπονήσει ο αρχιτέκτονας του Υπουργείου Παιδείας, κύριος Πεύκιος Γεωργιάδης. Σαράντα δύο χρόνια μετά, το σχολείο θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει τον κύριο Γεωργιάδη, για να τελέσει τα εγκαίνια της Αίθουσας Πολλαπλής Χρήσης με την ιδιότητά του ως Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού.
Το κτίσιμο του σχολείου άρχισε το 1963 και διήρκησε περίπου 15 μήνες.
Μενέλαος Λουντέμης: Ο άνθρωπος το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά το αγριότερον! Best of
Το eirinika δημοσιεύει αποσπάσματα από τα έργα του λογοτέχνη με αφορμή την γέννηση του στις 22/01 του 1912 και τον θάνατο του στις 22/01 το 1977.22 Ιανουαρίου 2016
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς και μια κόρη, τη Μυρτώ.
Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας.
από το “Συννεφιάζει”:
Η αγάπη είναι σαν τα πουλιά. Δυο – δυο. Δε γίνεται παραπάνου.
Οι αναποδιές κι οι σκουντούφλες, τα ντέρτια κι οι μαύρες συντυχιές, στον κόσμο αυτόν πάνε μαζί μαζί. Έρχεται η μια και σου χτυπάει την πόρτα και ξοπίσω της μπουκάρουνε όλες μαζί. Μπουλούκι. Σαν τις καλιακούδες απάνου στο λέσι. Τι πολιτεία θα ’ταν αν δεν είχε και κανένα πεθαμένο; Ύστερα χρειάζεται κι αυτός για να βάλουν γνώση οι ζωντανοί – αν βάλανε ποτές.
Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο.
Η Ζίμενς
Στην Αθήνα έφτασα τα μέσα Μαρτίου του 1968, μετά την τραγική περιπέτειά κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Όλη η προίκα μου ήταν τα ρούχα που φορούσα και το μικρό χάρτινο βαλιτσάκι, που μέσα είχα παραχώσει δυο αλλαξιές, δυο ακόμα πουκάμισα και ένα μάλλινο πουλόβερ. Τα προσωπικά μου ενθυμήματα και τα βιβλία μου είχαν κατασχεθεί με τον απάνθρωπο τρόπο που περιγράφω σε άλλη θέση από την Ασφάλεια του Βόλου. Είχα φύγει πριν τρία σχεδόν χρόνια από την Αθήνα. Η υπευθυνότητα που μου ανατέθηκε στη Θεσσαλία και το στρατιωτικό εξηγούν την πολύχρονη απουσία. Οι παλαιές παρέες, οι φίλοι, τα γνωστά λημέρια δεν υπήρχαν πια. Τα μόνα χρήματα που είχα στη τσέπη ήταν τρία κατοστάρικά που μου έδωσε η Μάνα με την αγωνία στο πρόσωπο της για την μελλοντική μου πορεία, αλλά και την πολύχρονη γνώση ότι είναι αδύνατο να μου αλλάξει τα μυαλά. Ήμουν γνωστός ξεροκέφαλος. Όμως με την ευχή της και να προσέχω όσο γίνεται και να τους στέλνω τα νέα μου.
Σπίτι να μένω δεν υπήρχε, το πτυχίο ήταν σε εκκρεμότητα κι η μοναδική τυραννική έγνοια τι θα κάνω για την τραγική κατάσταση, που περνούσε ή χώρα. Ποια θα είναι η προσωπική μου συμμετοχή; Να πλησιάσω το Πανεπιστήμιο δεν υπήρχε περίπτωση. Ο φόβος ήταν πραγματικός και από δυο πλευρές.
Μνήμες αγκιστρωμένες στο μυαλό
δεμένες με διπλούς ναυτικούς κόμπους
Σ’ ακολουθούν πεισματικά και
πιο βασανιστικά από τη σκιά σου
Τι είναι η Νέμεση που τιμωρεί...
άπαξ και τελεσίδικά σε σύγκριση
με τα βασανιστήρια που σου
επιδαψιλεύουν ισόβια οι μνήμες ;
Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Μια πρωτοπόρα προσπάθεια του Όθωνα Ρουσόπουλου
Μέρος 3ο Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ
Θέλω να αναφερθώ σε δύο κομβικά σημεία στην ιστορία της Σχολής που καθόρισαν ως ένα βαθμό την πορεία της και ειδικότερα την πορεία του ιδρυτή και εμψυχωτή της.
Το πρώτο σημείο είναι η πορεία αναγνώρισης της σχολής και η ολομέτωπη και λυσσασμένη αντίδραση των αυτόκλητων αντιπάλων της.
Το δεύτερο είναι η δωρεά του Γρηγόριου Μαρασλή για την ανέγερση ιδιόκτητων διδακτηρίων της σχολής και η τελική πορεία και κατάληξη αυτής της δωρεάς.
Μέσα από αυτά τα δύο γεγονότα θα εξηγήσουμε την τελική «αποστασία« του Όθωνα Ρουσόπουλου από το στρατόπεδο των φιλελευθέρων και την προσχώρησή του στη «συντηρητική» παράταξη και πιο συγκεκριμένα στο πλευρό του «παρεξηγημένου» θύματος των συγκυριών Δ. Γούναρη.
Οι σχολές του Ρουσόπουλου από την αρχή εκτιμήθηκαν ως εκπαιδευτική πρόταση αλλά περισσότερο από την καθημερινή τους πραγμάτωση, τον ενθουσιασμό των καθηγητών της σχολής, την επάρκεια των πρώτων αποφοίτων της.
Βρήκε ολόθερμους υποστηρικτές από τις δυναμικές και φωτισμένες ομάδες της αστικής τάξης, από όλους που επιζητούσαν τρόπους για την ουσιαστική οικονομική αναγέννηση του τόπου.
Είναι επανειλημμένες οι εγκύκλιοι υπουργείων όπως του Ναυτικού, των Εσωτερικών και της Παιδείας που συστήνουν στους αντίστοιχους εποπτευόμενους φορείς τους τη σχολή (κοινότητες, δημάρχους, σχολεία). Εγκύκλιος του υπουργού εσωτερικών Γ. Θεοτόκη, του υπουργού Παιδείας Ι. Στάη κλπ.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Μια πρωτοπόρα προσπάθεια του Όθωνα ΡουσόπουλΟΙ
Μέρος 2ο ΣΧΟΛΕΣ
Ο Όθωνας Ρουσόπουλος μαζί με μερικούς εκλεκτούς συνεργάτες, ανάμεσα στους οποίους και ο φυσικός Ιω. Γεράκης, με την οικονομική συνδρομή του προοδευτικού δημάρχου Πειραιά βιομήχανου Ρετσίνα, ανοίγουν στον Πειραιά (εκεί ήταν τότε και οι στρατιωτικές σχολές) την ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ.
Από την πρώτη στιγμή συγκέντρωσε την προσοχή πολλών οικονομικών παραγόντων του τόπου αλλά και της ανήσυχης και φιλοπρόοδης μερίδας της τότε νεολαίας.
Μετά από δύο επιτυχή χρόνια ποσοτικής και ποιοτικής ανάπτυξης της σχολής γίνεται το αυτονόητο. Η σχολή μεταφέρεται στην πρωτεύουσα. Στην πλατεία Κάνιγγος (Βεραντζέρου1) σ’ ένα κτίριο με μεγάλες αίθουσες και άνετη... αυλή στο πίσω μέρος. Το κτίριο «ζούσε» μέχρι το 1960.
Μετά από λίγο γίνεται μια μικρή διάσπαση. Ένας από τους βασικούς συνεργάτες ο φυσικός Ιω. Γεράκης αποχωρεί από την Ακαδημία και σε λίγο ιδρύει τη δική του σχολή με την επωνυμία «Αθηναϊκή Σχολή Εμπορίου και Βιομηχανίας». Στα δύο πρώτα χρόνια η σχολή στεγάστηκε στην πλατεία Μητροπόλεως στη γνωστή Σχολή των Εμποροϋπαλλήλων και αργότερα στην Ευριπίδου 8 όπου συστεγάζονται και διάφορα άλλα φροντιστήρια4.
1ο βραβείο για το 2ο Λύκειο Ηγουμενίτσας στο διεθνή μαθητικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους για τη ταινία «It’s time to sleep»
4/14/2016 09:47:00 π.μ.
IT'S TIME TO SLEEP NOW - Ταινία θρίλερ με θέμα το bullying από το 2 ΓΕΛ Ηγουμενίτσας
Δείτε την ΕΔΩ
Με την δυναμική παρουσία εκατοντάδων μαθητριών, μαθητών και εκπαιδευτικών από όλα τα σημεία της Ελλάδας πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι η εκδήλωση βράβευσης των μαθητικών ταινιών που διακρίθηκαν στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους με γενικό τίτλο “Ένας πλανήτης, μια ευκαιρία”.
Ο διαγωνισμός που προάγει την τέχνη του κινηματόγραφου στα σχολεία για οργανώνεται για έκτη συνεχή χρονιά από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης της Διεύθυνσης Βιβλιοθηκών, Αρχείων και Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του ΥΠ.Π.Ε.Θ., την Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα – Μορφωτικό Γραφείο –Σπίτι της Κύπρου και την ΕΡΤ και απευθύνεται σε μαθητές δημοτικών σχολείων (Δ΄- Ε΄- Στ΄ δημοτικού), Γυμνασίων και Λυκείων της χώρας, δημόσιων και ιδιωτικών.
6ο Γυμνάσιο Δράμας
Με τον όρο παιδεία εννοούμε την απασχόληση με το παιδί και κυρίως την παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή , την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Στη φράση εγκύκλια παιδεία η λέξη παιδεία χρησιμοποιείται με την εξής σημασία: «Ο κύκλος των γνώσεων και των δεξιοτήτων, που πρέπει να δίνονται και να καλλιεργούνται με τη διδασκαλία και συνεπώς να αποτελούν το αντικείμενο της παιδείας».
Σύμφωνα με την κοινων...ιολογική προσέγγιση του όρου, “παιδεία” ορίζουμε τη μετάφραση των πολιτιστικών στοιχείων, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια και η διάρκεια του συστήματος στο πολιτιστικό επίπεδο που έχει επιτευχθεί απ’ την προηγούμενη γενιά και ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα παλινδρόμησης σε παλαιότερα στάδια.
Το Γυμνάσιο είναι μαζί με το λύκειο μέρος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αποτελείται από τρεις ενιαίες τάξεις. Η φοίτηση στο γυμνάσιο αρχίζει περίπου στην ηλικία των δώδεκα ετών και είναι νομικά υποχρεωτική. Σε σχέση με το δημοτικό, τα διδασκόμενα στο Γυμνάσιο μαθήματα είναι πιο εξειδικευμένα και διδάσκονται από καθηγητές ειδικοτήτων. Τα αναλυτικά προγράμματα είναι επίσης εξειδικευμένα και προσαρμοσμένα στην πνευματική ανάπτυξη των παιδιών στις ηλικίες 12-15. Σκοπός επίσης της γυμνασιακής εκπαίδευσης είναι να εντάξει και να μυήσει τα παιδιά στην κοινωνικοπολιτική ζωή , της ευρύτερης περιοχής και της χώρας δηλαδή και όχι μόνο της γειτονιάς και της πόλης του. Μετά το Γυμνάσιο η φοίτηση μπορεί να συνεχιστεί στο λύκειο.
6ο Γυμνάσιο Δράμας
Το Γυμνάσιο είναι μια από τις πιο παλιές βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης. Τα πρώτα Γυμνάσια ιδρύθηκαν με διάταγμα της Αντιβασιλείας του Όθωνα το 1833 και από τότε έως και τις αρχές του εικοστού αιώνα λειτούργησαν παράλληλα με τα Ελληνικά Σχολεία, τα οποία ως σκοπό είχαν την παροχή μιας κάπως ανώτερης από τη στοιχειώδη εκπαίδευση σε όσους δεν είχαν σκοπό να
Να πως η ανικανότητα των κυβερνώντων και των υπηρεσιών τους βαφτίζονται "ψύχραιμη στάση" Να που οι ζημιές που προκαλούν κάποιοι καλοπερασάκηδες ντόπιοι και ξένοι μπορούν να είναι χωρίς συνέπειες. Κι αυτοί ανενόχλητοι να ασκούν το καταστροφικό τους χόμπι. Να ένα ακόμα παράδειγμα ότι μπορείς να δηλώνεις "προοδευτικός και να γράφεις στα παλαιά σου παπούτσια νόμους και "αστικές προκαταλήψεις"

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας 2ο μέρος
Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων:
14 Την ανάγκη να ιδρυθούν σχολεία μόνο η αστική τάξη ένιωσε κι αυτή γέμισε την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και τις κοινότητες τις ελληνικές του εξωτερικού από κατώτερα και ανώτερα σχολεία. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Κοραής λίγο πριν την εθνικοαπελευθερωτική πάλη του ελληνικού λαού το ’21: «Να εντρέπεται η πόλη που δεν έχει βιβλιοθήκη... να εντρέπεται η πόλη που δεν έχει γυμνάσιο... μην ελπίσεις να βρεις άλλο μέσο για την αναγέννηση της Ελλάδος, από την παιδεία...». Δαμασκηνός,Δ.,άρθρο, Aνακτήθηκε την 23-4-2009 από: http://www.alfavita.gr/sxolikeseortes/25martiou.htm Αδαμάντιος Κοραής (1748-1856) Λόγιος δάσκαλος του γένους Aνακτήθηκε την 23-4-2009 από: www.hellenica.de/.../GR/AdamantiosK orais.html www.hellenica.de/.../GR/AdamantiosK orais.html 10 11 <meta itemprop="name" content="Την ανάγκη να ιδρυθούν σχολεία μόνο η αστική τάξη ένιωσε κι αυτή γέμισε την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και τις κοινότητες τις ελληνικές του εξωτερικού απ"> <meta itemprop="description" content="Την ανάγκη να ιδρυθούν σχολεία μόνο η αστική τάξη ένιωσε κι αυτή γέμισε την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και τις κοινότητες τις ελληνικές του εξωτερικού από κατώτερα και ανώτερα σχολεία. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Κοραής λίγο πριν την εθνικοαπελευθερωτική πάλη του ελληνικού λαού το ’21: «Να εντρέπεται η πόλη που δεν έχει βιβλιοθήκη... να εντρέπεται η πόλη που δεν έχει γυμνάσιο... μην ελπίσεις να βρεις άλλο μέσο για την αναγέννηση της Ελλάδος, από την παιδεία...». Δαμασκηνός,Δ.,άρθρο, Aνακτήθηκε την 23-4-2009 από: http://www.alfavita.gr/sxolikeseortes/25martiou.htm Αδαμάντιος Κοραής (1748-1856) Λόγιος δάσκαλος του γένους Aνακτήθηκε την 23-4-2009 από: www.hellenica.de/.../GR/AdamantiosK

100Ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
Καλως ορίσατε στην ιστοσελίδα του 100ου δημοτικού σχολείου Αθηνών. Στην ιστοσελίδα μας θα βρείτε πληροφορίες για το σχολείο μας, τις δραστηριότητες μας και τις εκδηλώσεις μας, καθώς επίσης θα βρείτε χρήσιμο εκπαιδευτικό υλικό όπως: βίντεο, εφαρμογές, παρουσιάσεις, ηλεκτρονικά έντυπα, διάφορες χρήσιμες ιστοσελίδες καθώς και διάφορα άρθρα σχετικά με την εκπαίδευση. Ελπίζουμε η περιήγησή σας στην ιστοσελίδα μας να σας φανεί χρήσιμη και η ιστοσελίδα μας να αποτελέσει ξανά στάση στη διαδικτυακή σας περιήγηση.
Η ΕΜΟΡΙΚΉ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Μια πρωτοπόρα προσπάθεια του Όθωνα Ρουσόπουλου Μέρος 1ο
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το άρθρο περιγράφει τις σχολές που ίδρυσε το 1894 ο Όθωνας Ρουσόπουλος και είχαν τον τίτλο: ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ Αποτιμά τη σχολή σαν μια προοδευτική και πρώιμη προσπάθεια στροφής της εκπαίδευσης σε χρήσιμες και πρακτικές κατευθύνσεις. Βιογραφεί τον ιδρυτή της, τονίζει τα νεωτεριστικά του στοιχεία. Περιγράφει τις σχολές, τα εργαστήρια, τα βιομηχανικά και γεωργικά παραρτήματα. Εστιάζεται περισσότερο στη σημασία του περιοδικού, που για δεκαετίες εκδίδει η σχολή και τονίζει την επίδρασή του στον καθόλου ελληνισμό. Δίνει ιδιαίτερη σημασία σε δύο «χτυπήματα» που δέχεται η σχολή από το κατεστημένο της χώρας. Πρώτον την ανάκληση της αναγνώρισης από το Υπουργείο Παιδείας της σχολής ως ανωτέρας και δεύτερον την υφαρπαγή του κτιρίου που κτίστηκε για τη σχολή με χρήματα του εθνικού ευεγέρτη Γρ. Μαρασλή για αλλότρια χρήση.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι σχολές με τον τίτλο «ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ» που ίδρυσε το 1894 ο Όθωνας Ρουσόπουλος αξίζουν ειδικής μνείας για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Κατ’ αρχήν ήταν η πιο πρώϊμη –απ’ ότι γνωρίζω– προσπάθεια στροφής της κλασσικίζουσας παιδείας της χώρας μας σε πρακτικές, χρήσιμες και απαραίτητες επαγγελματικές σπουδές. Ήταν μια πρωτοπόρα και οραματική πρωτοβουλία του προοδευτικού τμήματος της ανερχόμενης αστικής τάξης, που εμπνεόμενη από την
πορεία των ανεπτυγμένων χωρών της δύσης αποπειράται να προετοιμάσει τα αναγκαία και επιστημονικώς καταρτισμένα στελέχη, που θα ανοίξουν την οδό της εμπορικής, βιομηχανικής, τεχνολογικής και παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας. Κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, αυτή η πολύχρονη προσπάθεια αναδεικνύεται επιτυχής και αποδοτική. Οι πτυχιούχοι αυτής της σχολής στελέχωσαν, ή ακόμα περισσότερο, δημιούργησαν τις πρώτες σύγχρονες για την εποχή τους χημικές βιομηχανίες, τις μονάδες επεξεργασίας και αξιοποίησης γεωργικών προϊόντων με επιστημονικό τρόπο. Στελέχωσαν ακόμα τράπεζες, κοινωφελείς οργανισμούς, που ιδρύονταν αυτή την εποχή στη χώρα, διασκορπίστηκαν σ’ όλες τις γωνιές που δρούσε και μεγαλουργούσε ακόμα ο ελληνισμός, ίδρυσαν παρόμοιες οικονομικές σχολές σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και εκτός αυτής. Εξέδωσαν, σειρά χρήσιμων και πρακτικών βιβλίων σε τομείς όπως η ελαιουργία, η αμπελουργία, η οινοποιία, η μελισσοκομία, η πτηνοτροφία, η σηροτροφία, η γαλακτοκομία, η τυροκομία και όχι μόνο! Βιβλία για το εμπόριο και τις συναλλαγές όπως εμποριολογία, εμπορευματολογία, λογιστική, νομοθεσία τελωνείων, καταστιχογραφία κλπ. Βιβλία για αρώματα, για τη φωτογραφική τέχνη, τις ξένες γλώσσες, την εμπορική αλληλογραφία. Είναι παράξενο ότι αυτή η ηράκλεια προσπάθεια στις επίσημες ιστορίες της εκπαίδευσης στη χώρα μας αποσιωπάται και δεν αναφέρεται καθόλου. Μόνο δυο μεταπολεμικές αναφορές μέχρι στιγμής συνάντησα μετά από αναζήτηση. 1) Την ομιλία του Στράτου Παπαϊωάννου, ενός από τους πρωτοπόρους οργανωτές της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, το 1950. Η Σχολή βρισκόταν ακόμα στην οδό Ακαδημίας. Αργότερα μετακόμισε στον Πειραιά και είναι το σημερινό Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας 1ο μέρος
Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων:
ΔημοσίευσεAphrodite Patera Τροποποιήθηκε πριν 2 χρόνια
Παρουσίαση με θέμα: "Η εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων:"— Μεταγράφημα παρουσίασης:
1 Η εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων: Πομάκη Νικόλαου, Σουρλή Κωνσταντίνου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΛΗΝΟΣ» ΜΑΘΗΜΑ:ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ <meta itemprop="name" content="Η εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων:"> <meta itemprop="description" content="Η εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας Καθηγήτρια: Ρεπούση Μαρία Εργασία Δ’ Εξαμήνου των μετεκπαιδευομένων δασκάλων: Πομάκη Νικόλαου, Σουρλή Κωνσταντίνου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΛΗΝΟΣ» ΜΑΘΗΜΑ:ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ"> <img itemprop="contentURL"
Δάσκαλοι και μαθητές στο ίδιο σχολείο Τρίτη 28th, Ιανουάριος 2014
ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε η ζωή στους γυμναστές Γιώργο Καλλιγιάννη και Νεκτάριο Νικάκη, στον φιλόλογο και δάσκαλο Νικόλαο Τσουπάκη, στον δάσκαλο Χρόνη Παρασκευά και στις δασκάλες Βαγγελιώ Νικάκη και Μαρία Μαρινάκη, καθώς τους έλαχε να διδάξουν στο ίδιο σχολείο από το οποίο πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού.
Το 2ο Δημοτικό ,το γνωστό Καμαράκι, ήταν το σχολείο το... οποίο πριν από χρόνια τους αγκάλιασε με θέρμη, τους έδωσε τα πρώτα γράμματα και τους καλλιέργησε την αγάπη για τη μαθητική ζωή. Έκτοτε πέρασαν από Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, έκαναν οικογένεια ώσπου τελικά ξαναγύρισαν στο ‘σχολείο –μάνα’ που τους έθρεψε αυτή τη φορά όμως όχι από την θέση του μαθητή αλλά από την θέση του διδασκάλου, επιβεβαιώνοντας την λαϊκή ρήση «έχει ο καιρός γυρίσματα».
Τότε το Καμαράκι ήταν πιο ήσυχο με λιγότερους μαθητές και πειθαρχημένους, με περισσότερα δέντρα, λιγότερο μπετόν και είχε καμάρι του πέραν την καλή απόδοση των μαθητών του τις περίφημες ‘Γυμναστικές Επιδείξεις’. Είχε επίσης πιο πολλά παιχνίδια όπως τη σβούρα, τον λαβύρινθο, το μονόζυγο, τις κούνιες, το σκάμμα ,ενώ η ψυχή του σχολείου ήταν η αγαπημένη επιστάτρια- καθαρίστρια που κρατούσε και το κυλικείο , η κυρά Μηλιώ (Ζολωτάκη).
Στην αριστερή πλευρά του 2ου υπήρχε ο ξακουστός θερινός κινηματογράφος «Έσπερος», ιδιοκτησία και καύχημα του σχολείου, που συγκέντρωνε τους Ρεθυμνιώτες στις εσπέρες με τον έναστρο ουρανό, που έσπευδαν εκεί για να δουν τις αθάνατες Ελληνικές Ταινίες, με τον Βουτσά, τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, την Καραγιάννη, τη Χρονοπούλου, τον Γκιωνάκη, τον Σταυρίδη και την ‘ωραία των Αθηνών’ τη Βασιλειάδου και να γελάσουν με την ψυχή τους.
Αποπέμφθη μετ΄επαίνων
πρωίμως εκ της υπηρεσίας
Βλέπεις επέκρινε μετ’ επιμονής
τον ράθυμο προϊστάμενό του

Δυο λόγια για την Κύπρο μας
Το Κυπριακό και το Μακεδονικό είναι τα δυο εθνικά θέματα, ανοιχτές πληγές, που σφραγίζουν τις τελευταίες δεκαετίες την εξωτερική μας πολιτική, χωρίς να έχει προχωρήσει και καθόλου η λύση τους. Μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών για μια κάποια διέξοδο αλλά τίποτα στην ουσία. Η μόνη ερμηνεία που προσωπικά μπορώ να δώσω είναι η έλλειψη ρεαλισμού, η συνεχής επικράτηση εθνικιστικών αγκυλώσεων και υπερθεματισμού -εκ μέρους αρκετών – εθνικοφροσύνης. Η συναισθηματική αντιμετώπιση σοβαρών εθνικών ζητημάτων που θέλουν ψυχραιμία, κοινή λογική κι αποφασιστικότητα. Έτσι εν ονόματι του όλου χάνουμε και το δυνατόν.
Θέλω να εστιάσω την προσοχή μου στο Κυπριακό. Όχι γενικώς, αλλά μέσα από την προσωπική μου ματιά και μερικά ψήγματα μνήμης σε γεγονότα που είχα μια απλή προσωπική συμμετοχή. Στη δεκαετία του 50 η αποικιοκρατία χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια της συνεχίζει λυσσαλέα την μάταιη αντίσταση για να διατηρήσει το στάτους κβο. Χρησιμοποιεί τις πλέον απάνθρωπες μεθόδους για να καταπνίξει τους εξεγερμένους λαούς. Νέα παιδιά πληρώνουν το τίμημα με τη ζωή τους και στην Ελλάδα τα νιάτα εξεγείρονται με διαδηλώσεις σε όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας. Για να καταπνίξουν την εξέγερση οι Αγγλοι απαγχονίζουν νέα παλικάρια, σκοτώνουν χωρίς έλεος κάθε έναν που αντιστέκεται στην εξουσία τους και τελικώς εξορίζουν στις Σεϋχέλλες τον ηγέτη των Ελλήνων της Κύπρου Μακάριο

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Δημοτικό Σχολείο Χατζηγεωργάκης Κορνέσιος

Ιστορικό Σχολείου
Το Δημοτικό Σχολείο Χατζηγεωργάκης Κορνέσιος, ιδρύθηκε το 1965 και τα πέντε πρώτα χρόνια της λειτουργίας του στεγαζόταν σε αίθουσες που παραχωρούσε για τον σκοπό αυτό η Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου. Από το 1970 το σχολείο λειτουργεί σε ιδιόκτητο κτίριο. Πριν την ίδρυση του Πανεπιστημίου Κύπρου ήταν προσαρτημένο στην Παιδαγωγική Ακαδημία και σ’ αυτό γίνονταν συστηματικά δειγματικές διδασκαλίες και παρακολούθηση μαθημάτων από τους σπουδαστές.
Όλη η περιοχή στην οποία βρίσκεται το Δημοτικό Σχολείο Χατζηγεωργάκης Κορνέσιος, το Πανεπιστήμιο Κύπρου και το Γυμνάσιο Αγλαντζιάς, ο λόφος της Ακαδημίας όπως λέγεται, αποτελεί δωρεά του μεγάλου δραγουμάνου της Κύπρου Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου στην Ελληνική Κοινότητα, που έγινε πριν από 200 χρόνια περίπου. Το δημοτικό σχολείο ονομάστηκε Χατζηγεωργάκης Κορνέσιος προς τιμήν του
ΝΙΚΟΛΑΪΔΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙO

Ιστορικό Σχολείου
Το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου ιδρύθηκε το 1905. Η μορφή που ξεχωρίζει σην ιστορία του σχολείου είναι του μεγάλου ευεργέτη Νικολάου Ι. Νικολαΐδη, πρώην Δημάρχου Πάφου, ο οποίος με τις μεγάλες του δωρεές προς το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου και τις υπηρεσίες που προσέφερε από διάφορες θέσεις και ιδιαίτερα από τη θέση του προέδρου της Σχολικής Εφορείας Πάφου, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ώστε το σχολείο να κρατηθεί και να εκπληρώσει τον υψηλό Πνευματικό του προορισμό. Το καλλιμάρμαρο κτίριο που οικοδομήθηκε με τη μεγάλη δωρεά του Νικολάου Νικολαΐδη, το 1929, ονομάστηκε προς τιμή του «Γυμνάσιο Νικολάου Νικολαΐδη» γνωστό σε όλους μας σήμερα ως Νικολαΐδειο Γυμνάσιο Πάφου.
Πρωτοπόροι υπήρξαν οι μαθητές του Νικολαΐδειου Γυμνασίου Πάφου σε όλους τους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού. Ανάμεσα τους και ο μεγάλος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης που πότισε με τη θυσία του το δέντρο της λευτεριάς.
Το Νικολαΐδειο Γυμνάσιο έχει μεταφερθεί, από το 2003, στο κτίριο όπου στεγαζόταν παλαιότερα το Τούρκικο Γυμνάσιο Πάφου.
Α π ο ν ο μ ή
Δε χρειάζομαι ξένο κριτή
για τις δικές μου πράξεις
Έχω κάνει, όπως κάθε άνθρωπος,
τ’ αμαρτήματα μου...
κι έχω πληρώσει το αντίτιμό τους
πολλαπλώς
με πολύχρονες τύψεις
και εσωτερικά μαστιγώματα.
Όχι ! Δε μπορώ να δεχτώ
το απλοποιημένο σχήμα
του άτεγκτου κριτή
που κάθεται στο θρόνο του
κι έχει γραμμένη
στο τεφτέρι όλη τη ζωή μου.
Μου είναι πολύ ενοχλητικό,
έως αβάστακτο.
Αρκούμαι στην εσωτερική συνείδηση
που εξ αρχής υπάρχει
και στην πορεία μετασχηματίζεται
απονέμοντας την πρέπουσα τιμωρία,
αλλά κι αντίθετα
την αναλογούσα ανταμοιβή…..

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

Δημοτικό Σχολείο Χρυσελεούσας (ΚΑ)
Ιστορικό Σχολείου
Το σχολείο μας πρωτολειτούργησε το 1929 ως παρθεναγωγείο. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1939, το σχολείο έγινε μικτό. Είναι το παλαιότερο σχολείο που υπάρχει στο Στρόβολο, γνωστό ως Α΄ αστική.
Αρχικά, υπήρχε μόνο το κτίριο στο οποίο στεγάζεται η μονάδα και το νηπιαγωγείο, σιγά σιγά προστέθηκαν κι άλλες πτέρυγες με αίθουσες διδασκαλίας, και έτσι το σχολείο μας πήρε τη σημερινή του μορφή. Τους χώρους του σχολείου μας τους μοιρα...ζόμαστε από κοινού με τον ΚΒ΄.
Σήμερα στο σχολείο μας φοιτούν 142 παιδιά, από τα οποία τα 70 είναι αγόρια και τα 72 είναι κορίτσια.
Δημοτικό Σχολείο Ορούντας


Ιστορικό Σχολείου
Η εκπαίδευση των παιδιών στην Ορούντα συστηματοποιείται σύμφωνα με μαρτυρίες και τεκμήρια, στις αρχές του 20ου αιώνα. Στα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε σχολικό κτίριο και έτσι τα παιδιά έκαναν μάθημα σε σπίτια του χωριού. Μέχρι το 1920 λειτουργούσε στο χωριό μικτό σχολείο στο σπίτι του κ. Παύλου Μιχαήλ το οποίο βρίσκεται μέχρι σήμερα δίπλα από τα υφιστάμενα σημερινά σχολικά κτίρια.
Το 1921 ολοκληρώθηκε το κτίσιμο της πρώτης αίθουσας του σχολείου. Το κτίριο οικοδομήθηκε με πέτρα (τσιακκίλα) του ποταμού και πουρόπετρα στα παράθυρα και την πόρτα. Φαίνεται ότι οι κάτοικοι του χωριού έδωσαν τότε ιδιαίτερη σημασία στο κτίσιμο της αίθουσας, αφού αυτή καταφέρνει μέχρι σήμερα να στεγάζει κάθε χρόνο παιδιά και δασκάλους και να αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό κτίσμα του χωριού. Σε αυτή λοιπόν την αίθουσα μεταφέρθηκαν αρχικά τα αγόρια του σχολείου, σηματοδοτώντας την ίδρυση του Αρρεναγωγείου Ορούντας. Τα κορίτσια παραμένουν στο γειτονικό σπίτι και διδάσκονται ξεχωριστά στο Παρθεναγωγείο.
Το 1937 το παλιό σχολείο σταματά τη λειτουργία του και το νέο σχολείο γίνεται μικτό, λόγω της μείωσης των μαθητών.
Εκείνη την εποχή οι συνθήκες ήταν δύσκολες τόσο για τους μαθητές όσο και για τους δασκάλους. Από μαρτυρίες ηλικιωμένων κατοίκων του χωριού αλλά και από μελέτη του Αρχείου Επιθεωρήσεων (Record of inspections)του σχολείου, διαπιστώνεται ότι ο αριθμός των μαθητών(αγοριών) ήταν γύρω στους 50. Εκτός από τα πενιχρά μέσα, τις στερήσεις σε υλικά αγαθά και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, μεγάλο πρόβλημα αποτελούσε επίσης τότε ο ελώδης πυρετός ο οποίος εμφανιζόταν σαν επιδημία και πολλές φορές οδηγούσε και στο κλείσιμο του σχολείου μέχρι να αποθεραπευτούν τα παιδιά.
Μεσίστια η διάθεση,
συρρικνωμένη.
Δεν αναρριπίζεται
από τον όποιο θετικό άνεμο
Κυρίαρχος ο δισταγμός,...
ποδηγέτης των εξελίξεων
αφήνει αμελητέα
περιθώρια ανάτασης
Έτσι εκ των πραγμάτων
η εκδοχή προόδου
σχεδόν μηδενική
αντικείμενον πολλάκις διδαχθέν!
Στο στρατό πήγα με «γραμμή». Δυστυχώς! Οι συνθήκες της εποχής με ανάγκασαν να πάρω στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης για τη σωματική και πνευματική μου ακεραιότητα. Για ένα αυτονόητο και γιατί όχι ιερό καθήκον: Να υπηρετήσω την πατρίδα. Όμως ο στρατός τότε είχε αναλάβει με προθυμία αλλότρια καθήκοντα. Να χωρίσει τα παιδιά της πατρίδας μας σε κατηγορίες και κάποιους χωρίς ντροπή κι αναστολές να τους ποδοπατά.
Η «γραμμή» ήταν: Δεν απαντάμε σε πολιτικές ερωτήσεις. Λέμε δεν ξέρω. Δεν ανοίγουμε συζητήσεις. Τη γραμμή αυτήν την ακολούθησα με μονολιθική συνέπεια, με επιμονή και πίστη. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Τύφλα νάχει το τραμ!
Το 26μηνο στρατιωτικό ήταν για μένα μια κόλαση. Όλα τα υπέμενα αγόγγυστα με την ελπίδα ότι κάποτε θα τελειώσουν. Εκείνο που με συνέθλιβε και με έκανε κουρέλι, εκείνο όμως που συγχρόνως με εξόργιζε και μ’ έκανε Τούρκο, ήταν η αμφισβήτηση από ανθρώπους νάνους και παραδόπιστους της αγάπης μου για την πατρίδα, τον τόπο που μεγάλωσα κι έγινα ένα με το χώμα και την ιστορία του. Αλλά τι να κάνω; Πως να αντιδράσω, σε ποια αυτιά να αποτανθώ; Αν άνοιγα συζήτηση δε θα την έβγαζα καθαρή!
Η περίοδος αυτή έχει πολλά επεισόδια. Εδώ θέλω να αφηγηθώ ένα από αυτά.
Υπηρετούσα στην Αλεξανδρούπολη το 1966 ως σκαπανέας-πυροβολητής σε μια μονάδα λίγο έξω από την πόλη. Κάποια μέρα ήρθε μια διαταγή από το Γ.Ε.Σ.: Οι «μορφωμένοι» φαντάροι να βγάλουν μια ομιλία μπροστά σ’ όλη τη μονάδα. Τα κριτήρια της εποχής περιλάμβαναν αυτούς που είχαν τελειώσει το γυμνάσιο. Την ώρα της εθνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης (Η.Ε.Δ.) ένας έφεδρος ανθυπολοχαγός μας μίλησε για το παιδομάζωμα. Στην πραγματικότητα διάβασε ένα δισέλιδο προετοιμασμένο από την αρμόδια υπηρεσία κείμενο. Ο λοχαγός του Α2 προσπάθησε να ανοίξει τη συζήτηση πάνω στο θέμα. Του κάκου όμως. Καμιά ανταπόκριση από το ακροατήριο.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Δ ι α φ ο ρ ά φ ά σ η ς
Κάτι πιο μπροστά,
κάτι πιο πίσω
κάτι πιο νωρίς
ή ανάποδα λίγο πιο αργά...
Δεν το αισθάνθηκε εγκαίρως
κι ασθμαίνοντας τώρα τρέχει
να προλάβει τα ρέστα
Το άκουσε αλλά δεν έδωσε
την πρέπουσα σημασία
ή το έφτυσε
ως παρακατιανό και δεύτερο
Πάντα με την συγκυρία
είχε μια υστέρηση,
μια διαφορά φάσης που λένε
Δικό του χαρακτηριστικό ή
έτσι είναι ο μέσος άνθρωπος;
Θα προλάβει την απάντηση εν ζωή
στο ερώτημα;
Συνάνθρωποι,
βάλτε κι εσείς ένα χεράκι !!
Απόσπασμα από το Αφήγημα « Η δεκαετία του ‘60»
Δε θα περιγράψουμε αναλυτικά τα γεγονότα. Θα παραθέσουμε μερικές αποσπασματικές αναμνήσεις αυτής της εποχής, όπως ο ίδιος τις κατέγραψε σε άλλες ευκαιρίες
Μια σκληρή ανάμνηση
Ήταν οι μέρες που ζούσαμε τη δολοφονία από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Την εποχή εκείνη ήμουν φοιτητής. Τα ρούχα που διέθετα ήταν ασφυκτικά περιορισμένα κι έτυχε εκείνη την ημέρα να μην έχω καθαρό πουκάμισο. Έτσι δανείστηκα από τον συγκάτοικό μου μια μπλούζα. Αυτές που τότε έλεγαν μπλούζες κολλεγίου. Για πρώτη φορά φορούσα κάτι τέτοιο. Ήθελα να είμαι κάπως ντυμένος γιατί το απόγευμα προς το βράδυ η νεολαία της Αριστεράς οργάνωνε στον Πειραιά μια συγκέντρωση τιμής και σεβασμού για τον αδικοχαμένο βουλευτή.
Η ελληνική κοινωνία ήταν από μέρες σε διέγερση, μετά την απροκάλυπτη δολοφονική επίθεση σ’ έναν εκπρόσωπο του κοινοβουλίου. Ανήσυχη αλλά κι αποφασισμένη, κάτω από τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων για τον εσμό των παρακρατικών οργανώσεων. Για μια ακόμα φορά αποκαλύφθηκε ανάγλυφα πως δρούσαν ανενόχλητες ανά την επικράτεια και εργάζονταν, σε αγαστή συνεργασία με ορισμένα κέντρα της κρατικής εξουσίας με σκοπό τη διατήρηση τους, με κάθε θυσία, στην εξουσία. Όμως το λαϊκό κίνημα το τελευταίο διάστημα φούντωνε και ο άνεμος της επερχόμενης αλλαγής θώπευε τις κρυφές ελπίδες μας. Νέες δραστήριες δυνάμεις έμπαιναν στο στίβο των αγώνων, σπάζοντας την ατμόσφαιρα τρομοκρατίας που η δεξιά είχε επιβάλει τα προηγούμενα χρόνια στην πολιτική ζωή.
Δημοτικό Σχολείο Παλουριώτισσας Β' (ΚΒ)
Ιστορικό Σχολείου
Ιστορικό Σχολείου
Το Β΄Δημοτικό Σχολείο Παλουριώτισσας λειτούργησε τη σχολική χρονιά 1962-1963 ως παράρτημα του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Παλουριώτισσας. Στεγάστηκε αρχικά σε δυο μικρές αίθουσες κοντά στη μικρή εκκλησία της Παναγίας Παλουριώτισσας. Μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο νέο κτίριο όπου λειτούργησε τη χρονιά 1965-1966 με πρώτο διευθυντή τον κ. Τρύφωνα Γιωργαλλίδη. Κατά τη χρονιά 1966-1967 έγιναν τα εγκαίνια το...υ σχολείου από τον τότε υπουργό Παιδείας Δρ. Κωνσταντίνο Σπυριδάκη. Από τη χρονιά 1979 χωρίστηκε σε δυο κύκλους Κ.Α και Κ.Β΄ και άρχισε να λειτουργεί με δυο διευθυντές.
Σήμερα το Β΄Δημοτικό Σχολείο Παλουριώτισσας εξακολουθεί να λειτουργεί με δυο κύκλους. Με το πέρασμα των χρόνων το σχολείο επεκτάθηκε και μεγάλωσε. Έτσι σήμερα διαθέτει 12 αίθουσες διδασκαλίας, 3 εργαστήρια (Τέχνης, Σχεδιασμού και Τεχνολογίας και Οικιακής Οικονομίας) καθώς και αίθουσα εκδηλώσεων. Το σχολείο διαθέτει ξεχωριστό χώρο όπου βρίσκονται τα γραφεία των διευθυντριών, η αίθουσα δασκάλων καθώς και η γραμματεία. Υπάρχουν επίσης αποθηκευτικοί χώροι καθώς και τρία γήπεδα αθλοπαιδιών.
Δημοτικό Σχολείο Ακρόπολης ( Κ.Β΄)



...
Αγαπητοί επισκέπτες,
Καλωσορίσατε στην Ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Ακρόπολης (Κ.Β΄).
Επιθυμία μας είναι ο ιστοχώρος αυτός, που δημιουργήθηκε και εμπλουτίζεται με κύριο στόχο την ενημέρωση των παιδιών και των γονιών γύρω από το εκπαιδευτικό έργο που επιτελείται στη σχολική μας μονάδα, να αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο επικοινωνίας με όλους τους φίλους του Σχολείου.
Στην ιστοσελίδα μας μπορείτε να βρείτε διάφορες πληροφορίες για το Σχολείο, τους στόχους, τις ενδοσχολικές και τις εξωσχολικές μας δράσεις.
Σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε κάποια πληροφορία ή απλά να κάνετε κάποια σχόλια για το περιεχόμενο της ιστοσελίδας μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
Καλή πλοήγηση!
Η διευθύντρια
Μαρία Ξενοφώντος

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Ενδεικτικά στην κατηγορία σχολεία κτλ θα συμπεριλάβω και μερικές περιπτώσεις από την αδελφή Κύπρο. Ενημέρωση κι ευκαιρία για συγκρίσεις. Το κύμα του ευεργετισμού ζωντανό και στην …Γη της λεμονιάς της ελιάς….

B' Δημοτικό Σχολείο Ιδαλίου
Ιστορικό Σχολείου
Το Β΄ Δημοτικό Σχολείο Ιδαλίου ιδρύθηκε το 1969. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του το σχολείο φιλοξένησε περίπου 200 μαθητές κατανεμημένους σε 6 τμήματα. Πρώτος διευθυντής του Σχολείου υπήρξε ο Θεοδόσης Πιέρος, ενώ το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό αποτελούσαν οι: Ανδρέας Σμυρνιός, Τιμολέων Χαριλάου, Γεώργιος Αλεξάντρου, Μαρία Ιεροδιακόνου και Μαρία Χ΄Θεοδούλου.
Τα επόμενα χρόνια το σχολείο επεκτάθηκε κτιριακά και είναι σήμερα πλήρως εξοπλισμένο. Φέτος φοιτούν 220 παιδιά κατανεμημένα σε 12 τμήματα, ενώ το διδακτικό προσωπικό αποτελείται από 21 εκπαιδευτικούς.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΦΟΥ Β' - ΔΗΜΗΤΡΕΙΟΝ
Ιστορικό Σχολείου
To σχολείο βρίσκεται στο κέντρο της Πάφου. Χτίστηκε το 1928 , με χρήματα που έδωσε ο Δημήτρης Κωνσταντίνου , εύπορος παφίτης που δραστηριοποιήθηκε εμπορικά στη Σμύρνη και στις ΗΠΑ. Στην Πάφο ήταν γνωστός ως James Constandin. To 1922 έκανε 2 σημαντικές δωρέες προς τη γενέτειρά του. Πρόσφερε 500 λίρες στον έρανο για ανέγερση του ιερού ναού Αγίου Κενδέα και 2000 λίρες για το Παρθεναγωγείο του οποίου ο θεμέλιος λίθος κα...τατέθηκε το 1928. Το Παρθεναγωγείο ονομάστηκε αργότερα "ΔΗΜΗΤΡΕΙΟΝ" προς τιμήν του. Τα αρχικά του ονόματός του κοσμούν ακόμα την κεντρική είσοδο του σχολείου.
To σχολείο βρίσκεται στο κέντρο της Πάφου. Χτίστηκε το 1928 , με χρήματα που έδωσε ο Δημήτρης Κωνσταντίνου , εύπορος παφίτης που δραστηριοποιήθηκε εμπορικά στη Σμύρνη και στις ΗΠΑ. Στην Πάφο ήταν γνωστός ως James Constandin. To 1922 έκανε 2 σημαντικές δωρέες προς τη γενέτειρά του. Πρόσφερε 500 λίρες στον έρανο για ανέγερση του ιερού ναού Αγίου Κενδέα και 2000 λίρες για το Παρθεναγωγείο του οποίου ο θεμέλιος λίθος κατατέθηκε το 1928. Το Παρθεναγωγείο ονομάστηκε αργότερα "ΔΗΜΗΤΡΕΙΟΝ" προς τιμήν του. Τα αρχικά του ονόματός του κοσμούν ακόμα την κετρική είσοδο του σχολείου.

Δείτε περισσότερα

Κάποια από τα βιβλία μου

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Έγραψαν την ιστορία των σχολείων τους
Email Facebook Tweet| Εκτύπωση | 11 Μάιος 2015, 09:56 | ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΑΔΑΜΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ με μαθητές των σχολείων η ιστορία των οποίων καταγράφεται στην έρευνα.
Μαθητές του Περιφερειακού Σχολείου Ασίνου σε ρόλο ερευνητή
Η έρευνα αφορά την ιστορία των σχολείων Νικηταρίου, Ποταμίου, Βυζακιάς και Κανναβιών
Την ιστορία των σχολείων της περιοχής τους -Νικηταρίου, Ποταμίου, Βυζακιάς και Κανναβιών- αναζήτησαν, έμαθαν και κατέγραψαν οι μαθητές του Περιφερειακού Δημοτικού Σχολείου Ασίνου, οι οποίοι περήφανοι ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν σύντομα και σχετικό βιβλιαράκι με το κατόρθωμά τους. Η εν λόγω έρευνα έγινε στο πλαίσιο του Διαγωνισμού «Μαθητές στην Έρευνα-Μέρα 2014-15» και αποσκοπούσε στη συλλογή στοιχείων για τα τέσσερα προαναφερθέντα δημοτικά σχολεία, καθώς και στην καταγραφή της ιστορίας της λειτουργίας τους.
Στο πλαίσιο της εν λόγω έρευνας, μάλιστα, οι μαθητές επισκέφθηκαν το Κρατικό Αρχείο, όπου και συνέλεξαν πληροφορίες που θα τους χρησίμευαν στην ετοιμασία της. «Θεωρούμε ότι η διατήρηση της ιστορικής συνέχειας ενός τόπου πρέπει να αρχίζει με τη γνώση της ιστορίας του. Η ερευνητική αυτή εργασία μας ας αποτελέσει την αρχή για την καταγραφή όχι μόνο της ιστορίας των σχολείων μας, αλλά γενικότερα και της ιστορίας του τόπου μας», τονίζεται στην εισαγωγή του ερευνητικού έργου.
Τα ευρήματα της έρευνας
Σύμφωνα με τα στοιχεία που μελέτησαν μαθητές και δάσκαλοι του Περιφερειακού Δημοτικού Σχολείου Ασίνου, το Δημοτικό Σχολείο Βυζακιάς λειτούργησε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1890, με δασκάλους τους Γεώργιο Χατζηχαραλάμπους και Χαράλαμπο Μιχαήλ, ενώ το Δημοτικό Σχολείο Κανναβιών πρωτολειτούργησε το 1907 με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Χατζηκυριάκου και μαθητές 16 αγόρια. Το Δημοτικό Σχολείο Ποταμίου λειτούργησε για πρώτη φορά το 1908 με δάσκαλο τον παπα-Δημήτρη Στυλιανού και με μαθητές 19 αγόρια, ενώ το Δημοτικό Σχολείο Νικηταρίου λειτούργησε για πρώτη φορά το 1923 με δασκάλα την Καλλιόπη Παπαϊωάννου.
Από το 1911 μέχρι και το 1923 τα παιδιά από το Νικητάρι πήγαιναν σχολείο στη Βυζακιά. Βάσει των ευρημάτων, εξάλλου, στα πρώτα χρόνια λειτουργίας των σχολείων μας η σχολική χρονιά άρχιζε Οκτώβριο και τέλειωνε Ιούλιο. Από τη δεκαετιά του ’30, η σχολική χρονιά άρχιζε τον Σεπτέμβριο και τελείωνε τον Ιούνιο. Οι επιθεωρήσεις γίνονταν συνήθως άνοιξη και καλοκαίρι, από Άγγλους επιθεωρητές. Μόνο μια χρονιά 1917-1918 έγινε επιθεώρηση Ιανουάριο. Στα σχόλιά τους τις περισσότερες φορές έγραφαν ότι ήταν μέτρια τα αποτελέσματα.
Οι επιθεωρητές πήγαιναν στα χωριά κυρίως άνοιξη ή καλοκαίρι, γιατί τον χειμώνα δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση σ' αυτά. Επίσης, από τα σχόλια των επιθεωρητών καθοριζόταν και η επιχορήγηση που δινόταν σε κάθε σχολείο. Ο μέσος όρος φοίτησης των μαθητών στα σχολεία ήταν χαμηλότερος κατά το δεύτερο μισό της σχολικής χρονιάς (άνοιξη-καλοκαίρι). Αυτό συνέβαινε γιατί οι κάτοικοι των χωριών ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Τους μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού είχαν εργασίες στα χωράφια και τα παιδιά βοηθούσαν τους γονείς τους στις αγροτικές εργασίες.
Η εξέλιξη των σχολείων
Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας τους τα σχολεία ήταν ως επί το πλείστον μόνο για αγόρια, ενώ στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε μικτά. Το γεγονός πως τα αγόρια υπερίσχυαν των κοριτσιών οφειλόταν στο γεγονός ότι τα κορίτσια έπρεπε να μένουν σπίτι, να κάνουν δουλειές και να φροντίζουν μικρότερα αδέρφια. Ένεκα δε του μικρού αριθμού μαθητών, οι δάσκαλοι στα σχολεία ήταν ένας ή δύο και εφαρμοζόταν η αλληλοδιδακτική μέθοδος, η οποία ήταν η διδασκαλία πολλών μαθητών από ένα δάσκαλο με βοηθούς τους πρωτόσχολους μαθητές. Επίσης, αρχικά κάθε σχολικό κτίριο απετελείτο από μια αίθουσα, ενώ σταδιακά και με την πάροδο πολλών χρόνων κτίζονταν και άλλες αίθουσες ή μεταφερόταν τελικά ολόκληρο το κτίριο σε άλλο χώρο.
Σήμερα, με το κτίσιμο και τη λειτουργία του Περιφερειακού Δημοτικού Σχολείου Ασίνου, τα παλιά κτίρια έχουν μετατραπεί σε μουσεία (Δημοτικό Σχολείο Βυζακιάς), σε γραφεία Κοινοτικού Συμβουλίου (Δημοτικό Σχολείο Νικηταρίου), σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων και αθλητισμού (Δημοτικά Σχολεία Ποταμίου και Κανναβιών). Σημειώνεται, πάντως, πως τα πρώτα σχολικά κτίρια χτίστηκαν με την εθελοντική βοήθεια των κατοίκων της κάθε κοινότητας, ενώ, σύμφωνα και με τα σχόλια των Άγγλων επιθεωρητών, οι μαθητές πολλές φορές έκαναν μάθημα έξω από την αίθουσα (την άνοιξη και το καλοκαίρι).
Σύμπλεγμα σχολείων από τα παλιά
Σύμφωνα ακόμη με την έρευνα, το φαινόμενο του σχολικού συμπλέγματος ίσχυε και την τότε εποχή, αφού τα Δημοτικά Σχολεία Βυζακιάς και Νικηταρίου λειτουργούσαν ως ένα ενιαίο σχολείο από το 1911 ώς το 1923. Βάσει, μάλιστα, σχετικών στοιχείων από το Κρατικό Αρχείο, την ίδια σχολική χρονιά τους μισούς μήνες λειτουργούσε σχολείο στη μια κοινότητα και τους άλλους μισούς στην άλλη. Μάλιστα, κατά τη σχολική χρονιά 1911-1912, σύμφωνα με τα σχόλια του Άγγλου επιθεωρητή, μόνο τρεις μαθητές έρχονταν στη Βυζακιά από το Νικητάρι, γιατί έπρεπε να διασχίζουν ποτάμι. Αξίζει, να σημειωθεί, εξάλλου, πως στο βιβλιαράκι που ετοίμασαν οι μαθητές περιλαμβάνεται χρονικά η ιστορία του κάθε σχολείου, καταγράφονται ιστορίες παλαιών μαθητών που φοίτησαν σε αυτά και παρουσιάζεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Η ερευνητική ομάδα
Για να γίνει πράξη η εν λόγω έρευνα εργάστηκαν οι μαθητές: Ανδρέου Αθανασία, Αντωνίου Αντρέας, Δημητρίου Μόνικα, Θιακού Μικαέλλα, Ιωαννίδου Ευαγγελία, Κλεοβούλου Παντελής, Μίτσιγκας Κυριάκος, Μιχαήλ Άντρια, Μιχαήλ Ηρόδοτος, Μιχαήλ Σαλώμη, Μιχαήλ Χαράλαμπος, Μπεκρή Άντρη, Μπεκρή Γιώτα, Μπεκρή Φώτης, Νεάρχου Νέαρχος, Ξενοφώντος Γεωργία, Πίττα Ελισάβετ, Χαραλαμπίδου Χαρά και Χατζηαργυρού Αντρέας. Στην ετοιμασία της έρευνας συνέβαλαν ο Διευθυντής του σχολείου Μιχάλης Μιχαήλ, όπως και οι δάσκαλοι Σπυρούλα Χατζηνικολάου (Βοηθός Διευθύντρια), Γεωργία Μυλόρδου (Συντονίστρια) και η Μαρία Ηλιάδου, ενώ ρόλο ερευνήτριας διαδραμάτισε η Μαρία Φιλαρέτου.

Επιστροφή στο σχολείο ... και στο χρόνο!
Μερικές δεκαετίες μετά ... η πρώτη μέρα στο σχολείο επιστρέφει στο μυαλό!
11.09.2013
Ρεπορτάζ: Μανώλης Παντινάκης - Κορίνα Καφετζοπούλου
Πρώτη ημέρα στο σχολείο και μια βόλτα στις αναμνήσεις δεν είναι άσχημη ιδέα, πριν καθίσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ξανά στα θρανία. Τί κι αν έρχονται κινητοποιήσεις και λαχτάρες στα θρανία; Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια!
Πάντα η Ελλάδα κάτι είχε, όταν τα παιδιά πηγαίνανε σχολείο. Στην προπολεμική , μεταπολεμική εποχή στον εμφύλιο, στη Χούντα και μέχρι σήμερα.
Οι μαθητές πήγαιναν ξυπόλητοι στο σχολείο, άλλοι περπατούσαν χιλιόμετρα μέσα στις λάσπες, φορούσαν αντί για μπουφάν τσουβάλια για να μην κρυώνουν, έτρωγαν με λαχτάρα το συσσίτιο. Ορισμένοι θυμούνται ακόμα το ξύλο στα παγωμένα δάκτυλα από τη βίτσα, βέργα και όπως αλλιώς λέγεται αυτό το μακρύ που σου μελάνιαζε τα δάκτυλα. Όταν αυτό το σύστημα καταργήθηκε κυκλοφορούσε και σιδερένια!
Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Όμως όταν φύγεις από το σχολείο και σιγά-σιγά μεγαλώνεις όλα αυτά φαίνονται τόσα μακρινά. Σου μένει η ανεμελιά η σχολική, αν είσαι τυχερός και τον έχεις συναντήσει, και ο καλός ο δάσκαλος ή ακόμα και αυτός που σου έβγαζε το λάδι, ως μια παρακαταθήκη αναμνήσεων, καλά φυλαγμένων, που τις ανασύρεις όταν περπατάς τα σκαλοπάτια της ζωής.
Σιγά μη θυμάσαι τα «μικρά» που σε ταλαιπωρούσαν. Θυμάσαι ότι το σχολείο του χωριού έσφυξε από ζωή. Τώρα τα περισσότερα έχουν κλείσει.
Ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα
Είναι μια καλή, αλλ’ όχι και διαρκής λύση, η απόλυτη πίστη σε κάτι. Σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα. Να γεμίζεις με την ευτυχία του στόχου αυτής της πίστης και να υφίστασαι εθελοντικώς του κόσμου τις προσωπικές θυσίες. Το λέω αυτό από προσωπική πείρα κι έτσι ο προηγούμενος ισχυρισμός μου νομίζω ότι έχει στέρεα βάση. Βεβαίως μαζί με αυτήν την πείρα έζησα αναπόφευκτα και τις επόμενες φάσεις. Τη φάση της ανάδειξης των πρώτων ερωτημάτων, τα ελαττώματα που συνοδεύουν τις καλές αρχικές προθέσεις, το «πείσμα» της κοινωνίας να μη δέχεται με τίποτα αυτό που για σένα είναι προφανές και τελικώς τη φάση της διάψευσης των αρχικών προσδοκιών.
Γενιές και γενιές νέων με όλη τη νεανική δυναμική και τον άδολο ιδεαλισμό πέρασαν τη δική τους αγωνιστική φάση κι έσπασαν τελικώς τα μούτρα τους στο σκληρό δάπεδο της πραγματικότητας.
Τι ισχυρίζεσαι, λοιπόν, κύριε; Ήταν όλα μάταια ; Τζάμπα πήγε όλος αυτός ο κόπος των νέων στις προηγούμενες γενιές ; Όχι ! Τίποτα απ’ τα συμβαίνοντα στη ζωή δεν πάει χαμένο. Το κάθε τι αφήνει το ίχνος του, το άρωμά του ή αντίθετα τη δυσάρεστη οσμή. Μια ένδειξη της προσωπικής μου συμπεριφοράς είναι η στάση μου, όταν πριν λίγους μήνες μια 16αρα -πανέμορφη κοπελίτσα- έξω από το ΑΤΤΙΚΑ της Πανεπιστημίου με μια σιγουριά, που σε γεμίζει- και χωρίς να το θέλεις - με ζήλεια, με πίεζε ν’ αγοράσω το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.. Είχα κάνει κι εγώ σε μια μακρινή φάση την ίδια δουλειά, πουλώντας όμως την ΑΥΓΗ. Ενώ από μέσα μου ήξερα το μάταιο του πράγματος, αγόρασα μια δίνοντάς την ένα 5ευρω και αρνούμενος να πάρω τα ρέστα. Η κοπελίτσα επέμενε να μου τα δώσει κι έτσι άνοιξε μια άνευ σημασίας κι αποτελέσματος συζήτηση, με κυρίαρχη μέσα μου την εξής βασανιστική σκέψη
«Άραγε αυτό το δροσερό πλάσμα, που βρίσκεται απέναντί μου, θα προλάβει πριν στεγνώσει να γλυτώσει από το Κνίτικο περιβάλλον ή θα καταντήσει ένας ακόμα απολιθωμένος κρίκος στην οργάνωση εκείνη που για δεκαετίες χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους για να συνθλίψει ανθρώπους που διαφωνούσαν μαζί της, αναγορεύοντας σε ανώτατη αρχή το συμφέρον της οργάνωσης, πρώτο και πάνω από όλες τις «μικροαστικές» τυπικές ηθικές αρχές ;….»
Αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, κυρίως για τους συντρόφους των κοινών αγώνων στα δύσκολα χρόνια. Αλλά όχι μόνο. Σε όλους που παρακολουθούν τις αναρτήσεις μου. Ένα είδος εξομολόγησης για όπου και όσο το τοπίο είναι θολωμένο.
Εγκαίρως έχω δηλώσει στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» τα εξής για μένα
«……………………Ξεκινάω από την αντίληψη πως σε κανέναν δεν επιτρέπεται, να υποτιμάει καταστάσεις που για άλλους είναι η ζωή τους. Θέλω να σέβομαι κάθε άποψη ιδιαίτερα όταν αυτή έχει συνδεθεί με ανυπόκριτη προσφορά κόπων, θυσιών και ανυστερόβουλης προσφοράς. Στα χρόνια, που ζήσαμε δεν υπήρξαν εγχώριοι πόλεμοι, αλλά υπήρξαν πιο ύπουλα διαλυτικά στοιχεία. Ιδεολογικοί κλονισμοί, ερωτήματα, απίθανες διαψεύσεις. Αν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των γεγονότων τίποτε δεν ταρακούνησε τη δική σου θέση, είναι προσωπικός σου λογαριασμός. Όμως είναι δικαίωμα και στον άλλο να κάνει «ταμείο». Να κάνει μια ενδοσκόπηση και να δει τα πράγματα από την αρχή χωρίς να εθελοτυφλεί.
Πιστεύω πως μόνο αν υποσυνείδητα, για λόγους αυτοάμυνας, ύψωσες ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου, μόνο αν με δική σου πρωτοβουλία έκοψες τους διαδρόμους με τους οποίους οι αισθήσεις και η λογική αναμετρώνται με τα γεγονότα, αν περιχαρακώθηκες αρνούμενος να δεις τις αλλαγές, ε! τότε καλά! Έχεις το δικαίωμα να συνεχίζεις να πορεύεσαι αναλλοίωτος.
Εγώ όμως άλλαξα! Ναι άλλαξα! Το παραδέχομαι!
Η μεγάλη δυσκολία βρίσκεται στην ανάγκη να εξηγήσεις σε ανθρώπους που αγαπάς και σέβεσαι, σε συντρόφους κοινών αγώνων τις δικές σου αλλαγές. Οι δεσμοί που πλέκονται στα νεανικά χρόνια, μέσα σε συνθήκες κοινών οραμάτων, κοινών αγώνων και περιπετειών δεν μπορούνε με τίποτα να καταργηθούν. Σφυρηλατήθηκαν πάνω στο κορμί σου μια για πάντα.
……………………………………………………………………………………………………………………………. …………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ίσως να στεναχώρησα φίλους με αυτά που προηγουμένως είπα. Θέλω όμως να τους καθησυχάσω με την εξής διαβεβαίωση.
… Διατηρώ μέσα μου αναλλοίωτα τα βασικά αφετηριακά χαρακτηριστικά: Την αγάπη στον άνθρωπο, την κοινωνική ευαισθησία, την αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, την έγνοια για τον αδικημένο και τον ανυπεράσπιστο, το σεβασμό στο περιβάλλον, την δυνατότητα επιλογής. Αγαπώ τις μεγάλες ιδέες της ελευθερίας της δικαιοσύνης και της ανεκτικότητας.
Νιώθω πλούσια αισθήματα. Ανοίγει η καρδούλα μου όταν βλέπω μπρος μου τη νέα ζωή. Χαίρομαι σε κάθε επιτυχία της χώρας μου σ’ όποιον τομέα αυτό γίνεται, σε κάθε διεθνή διάκριση συμπατριώτη μας στο εξωτερικό. ………………………………….
Αυτό που κυρίως τώρα θέλω να τονίσω είναι το εξής :
Είναι αναπόφευκτο με την πάροδο του χρόνου να υπήρξαν διαφοροποιήσεις απόψεων σε ζητήματα της συγκυρίας. Πάντα υπήρχαν διαφορές. Αλίμονο όμως αν αυτές επηρέαζαν τις φιλίες που είναι δεμένες με κοινές αναμνήσεις από τα όμορφα νεανικά μας χρόνια.
ΔΗΛΩΝΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΥΘΑΡΣΩΣ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΑ ΙΣΧΎΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ
Αλίμονο αν ήταν διαφορετικά. Λευτέρης Τσίλογλου

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Η απορία
Στο σπίτι, με εξαίρεση τη γιαγιά, που τηρούσε με ευλάβεια όλο το τυπικό του θρησκευόμενου ανθρώπου, όλοι οι άλλοι δεν είχαν ιδιαίτερη ενασχόληση με το θέμα. Η μεγαλύτερη καθημερινή έγνοια ήταν το μεροκάματο και η εξασφάλιση του φαγητού. Οι διασκεδάσεις και οι έξοδοι με τη σημερινή έννοια των όρων ήταν σπάνιες ή ανύπαρκτες. Ποιο συχνό ήταν να μαζεύονται οι γυναίκες σε μια αυλή, ή ακόμα και στο δρόμο. Το πέρασμα αυτοκινήτου από το στενό μας ήταν σπάνιο γεγονός. Να φέρνει η καθεμιά το κατιτίς, να πιούνε τους τούρκικους καφέδες, να κατακάτσει ο ντελβές, να αναποδογυρίσουν τα φλιτζάνια και μέχρι να «στεγνώσουν» καλά, να κάνουνε λίγο «κουσέλι» δηλαδή να ανταλλάξουν τα μικροσυμβάντα της γειτονιάς, να κουτσομπολέψουν κάποιους και να συζητήσουν για ό,τι έκτακτο περιστατικό μάθαιναν.
Μετά να αρχίσει το «διάβασμα» στο φλιτζάνι.
Όλα καλά, όλα αισιόδοξα:
-Μεγάλη πόρτα θα διαβείς…, γράμμα από μακριά θα πάρεις…, όμορφο παλικάρι θα συναντήσεις…γάμο θα έχετε… και όλα τα σχετικά και παρόμοια.
Οι άντρες στα κοντινά τσιπουράδικα, να μιλάνε για τους δικούς τους καημούς.
Οι δικοί μου δεν πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, όμως ο φόβος του Θεού, ο σεβασμός στα εικονίσματα, που ήταν κρεμασμένα σε μια γωνιά, το αναμμένο πάντοτε καντήλι, ο κίνδυνος του σατανά, ο παράδεισος και η κόλαση, ήταν ζωντανά μέσα μας. Κοινός τόπος στην κοινωνία που ζούσαμε.
Λευτέρης Αντωνιάδης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Λευτέρης Αντωνιάδης
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης
Ημερ. γέννησης 22 Δεκεμβρίου 1925
Τόπος γέννησης Πρίγκηπος, Πριγκηπόννησα, Επαρχία Κωνσταντινούπολης, Τουρκία
Ημερομηνία θανάτου 13 Ιανουαρίου 2012 (86 ετών)
Τόπος θανάτου Σισλί, Επαρχία Κωνσταντινούπολης, Τουρκία
Ύψος 1,69 m
Θέση Επιθετικός
Ομάδες νέων
1938-1941 Τακσίμ ΣΚ
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος Ομάδα Συμμ.† (Γκ.)†
1941-1943 Τακσίμ ΣΚ
90 (75)
1947-1951 Φενερμπαχτσέ
135 (100)
1951-1952 Φιορεντίνα
30 (4)
1952-1953 ΟΖΚ Νις
12 (2)
1953-1964 Φενερμπαχτσέ
480 (323)
1964 ΑΕΚ
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΜΕΝΩΝ
Δάσκαλοι και μαθητές αγκαλιάζουν τα άτομα με «ειδικές ικανότητες»
29/10/2014
Το Υ.ΠΑΙ.Θ. για πρώτη χρονιά φέτος καθιέρωσε τον θεσμό του «Κοινωνικού Σχολείου» δηλαδή το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, μέσα από την ευαισθητοποίηση των μαθητών για διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Στο πλαίσιο αυτού του θεσμού, καθιέρωσε την Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού. Την ημέρα αυτή σε όλα τα σχολεία δεν πραγματοποιούνται μαθήματα, ενώ στη θέση τους διεξάγονται ενδοσχολικοί αγώνες αθλοπαιδιάς. Ο θεματικός άξονας της φετινής σχολικής γιορτής διαπραγματεύεται το κοινωνικό ζήτημα του Ρατσισμού και της Διαφορετικότητας, με σύνθημα το «Όλοι διαφορετικοί, Όλοι ίσοι».

Η πεποίθηση των εκπαιδευτικών του Σχολείου μας είναι ότι η καθιέρωση πανελληνίων ημερών, για τόσο πολύπλοκα κοινωνικά ζητήματα μόνο μια φορά το χρόνο, δεν μπορούν να ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές. Γι' αυτό στο Δημοτικό Σχολείο Αρμένων, τρία χρόνια τώρα, υλοποιείται ένα πρόγραμμα «ομπρέλα» (αφορά δηλ. όλες τις τάξεις) που διαπραγματεύεται την ενδοσχολική βία και τον ρατσισμό. Εκμεταλλευτήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να εντάξουμε την Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού σ' αυτό.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Απόσταγμα ζωής
Η δική μου άποψη σήμερα- που δυστυχώς στη διάρκεια της προσωπική μου ζωής δεν τήρησα, αλλά με το διάβα του χρόνου την αποδέχθηκα ως σωστή - είναι να μην αφήνεσαι μονόπλευρα κι ολοκληρωτικά σε μια επιδίωξη, σ’ ένα σκοπό, σε μια ιδεολογία, σ’ έναν έρωτα ή σε ό,τι άλλο σου τυχαίνει στην πορεία της ζωής. Οι αποκλειστικότητες είναι πέπλο περιορισμού, δέσμευση αναστολής των άπειρων ενδεχομένων, μονοδρόμηση μέσα στον άπλετο ελεύθερο χώρο.
Είναι καλό να προνοείς εγ...καίρως - κι ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να το πετύχεις - αν ένα μέρος του εαυτού σου το κρατάς απέξω, σαν μυστικό πολύτιμο θησαυρό. Ένα θησαυρό που δεν τον μοιράζεσαι με κανέναν, που τον φυλάς σαν κρυφή ερωμένη μόνο κι αποκλειστικά για σένα. Να αποτελεί την καταφυγή σου στις δυσκολίες και τ’ αδιέξοδα που συχνά αισθάνεσαι ότι φτάνεις. Να είναι ο τόπος όπου μπορείς να συνομιλείς ενώπιος ενωπίω μαζί του, να έχεις τη δυνατότητα να κοιτάς «απ’ έξω» τα πράγματα, σαν τρίτος παρατηρητής κι όχι ως πρωταγωνιστής ή απλώς συμμέτοχος. Για να μπορείς να κρίνεις, να ζυγιάζεις, να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση του συνηγόρου του διαβόλου, να βάζεις δύσκολα ερωτήματα και να προσπαθείς χωρίς αναστολές, να ψάχνεις γι απαντήσεις..
Ο καθένας μας είναι επιρρεπής στην αποκλειστική αφοσίωση σε κάτι που σε μια φάση αγάπησε, συμφώνησε κι έδωσε τα πάντα. Έχει την προδιάθεση εύκολά να γίνεται οπαδός και τότε με το φανατισμό που αυτόματα προκύπτει, περιορίζει τον οπτικό του ορίζοντα. Τότε παύει να σκέπτεται κριτικά, να βλέπει τους ενδεχόμενους εναλλακτικούς δρόμους και να παράγει το καινούριο. Όταν δίνεσαι ολοσχερώς σε κάτι το μόνο που μπορείς είναι να αναζητάς τρόπους για την πραγματοποίηση αυτού του συγκυριακού σκοπού.
Όμως στο κόσμο υπάρχουν άπειρες δυνατότητες, χιλιάδες ενδιαφέροντα, μυριάδες εναλλακτικές λύσεις κι ενδεχόμενα Γιατί εσύ να δαπανάσαι μόνο σ’ ένα σκοπό; Ο κόσμος έχει μια διάσταση; Προφανώς όχι! Εσύ γιατί να δεσμεύεσαι τότε στη μία και μοναδική;
Εγώ αυτό θα έκανα στην φανταστική περίπτωση, που η ζωή θα άρχιζε πάλι απ’ την αρχή.
29 Δημοτικό σχολείο – Νίκος Γκάτσος
Ιστορικές φωτογραφίες του σχολείου μας
Το σχολείο μας // Ιστορικές φωτογραφίες του σχολείου μας
...
ο»Ώ
Δοϊράνης 43 Κυψέλη - Αθήνα
Δείτε περισσότερα