Μ.Τσαγρής: Στο καλό να πας παιδί μου και να γίνεις καλός άνθρωπος!
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα! Ποια είναι η προτροπή των σημερινών γονιών στα παιδιά τους;
29.05.2015
Η πατρίδα μας ήταν πάντα φτωχή. Μετά τον μεγάλο πόλεμο όμως και τον εμφύλιο που ακολούθησε, η ζωή στην ελληνική ύπαιθρο έγινε χειρότερη. Τα χωράφια ήταν κατεστραμμένα, τα περισσότερα οπωροφόρα είχαν καεί, οι άνθρωποι πεινούσαν. Με χίλια βάσανα οι γονείς εξασφάλιζαν την τροφή των παιδιών τους.
Εκείνη την δύσκολη εποχή, όπως θυμάστε οι μεγαλύτεροι και έχετε ακούσει οι νεότεροι όλοι δουλεύαμε από μικροί στα χωράφια, κοντά στους δικούς μας, μέσα στο λιοπύρι, αλλά η σοδιά ήταν λίγη και τα στόματα πολλά.
Έτσι μόλις μεγαλώναμε λίγο, οι γονείς μας, αφού μας συμβούλευαν να προσέχουμε, να μην παρασυρόμαστε από τα μεγάλα φώτα και τις εντυπωσιακές υποσχέσεις, μας έστελναν στις μεγάλες πόλεις, με την ελπίδα ότι εκεί θα μαθαίναμε γράμματα, θα βρίσκαμε μια καλύτερη δουλειά, θα είχαμε ένα σίγουρο μισθό, θα ανοίγαμε τα μάτια μας και θα βλέπαμε τις κατακτήσεις της επιστήμης και θα επωφελούμεθα απ'αυτές.
Μας έδιναν τα ελάχιστα οικονομικά εφόδια που μπορούσαν, μας σταύρωναν για να έχουμε τη βοήθεια του Θεού και μας ξεπροβόδιζαν με την ευχή, «άντε στο καλό, να προκόψεις παιδί μου και να γίνεις καλός άνθρωπος».
Σκεφτείτε το λίγο. Η ευχή και η επιδίωξη των απλών ανθρώπων ήταν τα παιδιά τους, που τα λάτρευαν, να χτίσουν ένα δικό τους καλύτερο μέλλον, έστω και μακριά τους. Επιθυμούσαν να ζήσουν καλά για τον εαυτό τους και να γίνουν καλοί άνθρωποι για την κοινωνία και τους συνανθρώπους τους. Γιατί κατανοούσαν άριστα, τι σημαίνει χρήσιμος άνθρωπος. Δεν ήταν αρκετό γι' αυτούς να βρεί το παιδί τους μια καλή και σίγουρη δουλειά, να αποκατασταθεί, να τους κάνει εγγόνια, να τα καμαρώνουν. Έπρεπε να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, ότι μπορούσε.
Να προσφέρει χρήματα στην Κοινότητα. Να προσφέρει εργασία, για ένα κοινό σκοπό. Για το λόγο αυτό όλοι οι κάτοικοι στην Ελληνική Περιφέρεια εργαζόταν μία ημέρα το μήνα για την κατασκευή μιας γέφυρας, που θα διευκόλυνε τις μετακινήσεις, την μεταφορά υπηρεσιών, το εμπόριο. Ή ανέγειραν ένα σχολείο, για να μάθουν γράμματα τα παιδιά, να γίνουν επιστήμονες. Και είναι υπέροχα αυτά τα σχολεία, πέτρινα, φωτεινά, με μεγάλες αυλές, τα οποία εγκαταλείψαμε στην φθορά του χρόνου, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να προσφέρουν καταφύγιο στις νεανικές ανησυχίες.
Αφού ολοκλήρωναν το χρέος τους στην κοινωνία, ήταν απαραίτητο να φροντίσουν για την προσωπική τους καλλιέργεια και τελείωση. Και αν όμως αυτό για διάφορους εξωγενείς παράγοντες δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί, το σημαντικότερο ήτνα να γίνουν τα παιδιά τους καλοί άνθρωποι.
Καλοί. Να σέβονται τους μεγαλύτερους. Η ψυχή τους να πλημμυρίζει από καλοσύνη και ενδιαφέρον για τους γύρω τους. Για τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια όταν είναι μόνοι. Που έχουν ανάγκη από ένα καλό λόγο, όταν είναι λυπημένοι. Από ένα χέρι να τους κρατήσει, όταν είναι απελπισμένοι.
Όπως έλεγε ένας σοφός δάσκαλος.
«στον άρρωστο και στο φτωχό
γίνε αδελφή και φίλη
λιακάδα Δεκεμβριάτικη
δροσιά το καλοκαίρι
και σπόρος για χαμόγελα
σε πικραμένα χείλη
δίνε του πόνου βάλσαμο
και του σακάτη χέρι»
Καλοί για τα ζώα που έχουν ανάγκη να ζούν λεύτερα στη φύση.
Καλοί για τον τόπο, που πρέπει να τον διαφυλάσσουμεκαι να τον προστατεύουμε, δίχως να επιτρέπουμε την αλόγιστη και άσκοπη σπατάλη των πόρων.
Η φυσική ανακύκλωση ήταν βίωμα για τις προηγούμενες γενιές. Θυμηθείτε ότι ένα αντικείμενο, όταν πάλιωνε και δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει την αρχική του χρήση μεταλλασσόταν και γινόταν πάλι χρήσιμο. Τα ντεπόζιτα γινόταν γλάστρες, τα σακιά γινόταν κουρτίνες, τα φθαρμένα υφάσματα γινόταν στρωσίδια για τον χειμώνα.
Αλλά πάνω απ'όλα οι γονείς ζητούσαν από τα παιδιά τους να τιμήσουν το όνομά τους. Να είναι άνθρωποι. (άνθρωπος=άνω θρώσκω=κοιτώ, βλέπω). Να κοιτούν ψηλά, να ακούν το Θεό, να αποφεύγουν τις μικρότητες, τις φτήνιες, την σκληρότητα, την κακία.
Οι γονείς μας στην Ελλάδα μπορεί να μην είχαν χρήματα. Είχαν όμως σοφία, εσωτερική καλλιέργεια και ουσιαστική γνώση. Γι'αυτό προέτρεπαν τα παιδιά τους.
Στο καλό να πας παιδί μου και να γίνεις καλός άνθρωπος.
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα! Ποια είναι η προτροπή των σημερινών γονιών στα παιδιά τους;
Η μόνη επιδίωξη όλων μας είναι τα χρήματα, αυτή η ψεύτικη λάμψη των μίντια, η άχρηστη δημοσιότητα, η χωρίς όριο προβολή. Έχουμε χάσει την ουσία και το μέτρο των πραγμάτων. Γι'αυτό καταντήσαμε στη σημερινή κατάσταση και δεν βλέπουμε φως πουθενά.
Θεωρώ ότι πρέπει να συνέλθουμε. Να αναλογιστούμε ο καθένας το μερίδιο ευθύνης του. Γιατί όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Το να ρίχνουμε ο ένας τα βάρη στον άλλον δεν είναι αλήθεια και δεν βγάζει πουθενά. Είναι ανάγκη να σκεφθούμε σοβαρά και να εργαστούμε όλοι μαζί, δίχως εγωκεντρισμούς και μωροφιλοδοξίες. Μόνον έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε και να είμαστε υπερήφανοι για τον εαυτό μας και την πατρίδα μας.
* Ο Μανώλης Τσαγρής είναι Ταμίας της Ομοσπονδίας Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου