Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

1° ΕΠΑΛ ΙΘΑΚΗΣ
ΤΟΜΕΑΣ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ
Το Σχολείο » Ιστορικό
Το ΕΠΑ.Λ. Ιθάκης είναι ένα από τα λίγα Επαγγελματικά Λύκεια που ειδικεύονται στον τομέα πλοιάρχων. Η παρουσία ενός ΕΠΑ.Λ. ναυτιλιακού προσανατολισμού στην Ιθάκη δεν είναι τυχαία. Το νησί έχει μια μεγάλη ναυτική παράδοση κι έδωσε πολυάριθμα πληρώματα αλλά και σημαντικούς πλοιοκτήτες, που είχαν ένα σημαντικό ρόλο στο πέρασμα της ελληνικής ναυτιλίας από τα ιστία στον ατμό στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20 αιώνα.
Θεμελιωτής της ναυτικής εκπαίδευσης στην Ιθάκη υπήρξε ο Όθωνας Σταθάτος (1843-1925), ένας απ΄ τους σημαντικότερους πλοιοκτήτες του νησιού, που το 1906/7 ίδρυσε στο Βαθύ την «Εμπορική και Ναυτική Σχολή Όθωνος Α. Σταθάτου». Η πρότυπη σχολή, που λειτουργούσε με ξένους καθηγητές, συνέχισε τη λειτουργία της ως το 1913, οπότε ο ιδρυτής της παραχώρησε το κτήριο στο δημόσιο για τη στέγαση του δημοτικού σχολείου.
Αριστερά: Η Εμπορική και Ναυτική Σχολή Σταθάτου (1907-1913), πιθανώς έργο του Τσίλερ, περιλάμβανε στα μαθήματά της: Αστικό, Εμπορικό και Ναυτικό Δίκαιο, Εμπορευματολογία, Μεταφορές και Δασμολόγια, Τελωνιακή Νομοθεσία, Εκμετάλλευση πλοίου, Συγκριτική μελέτη των λιμένων κλπ. Δεξιά: Ο Όθων Σταθάτος, ένας από τους πρώτους πλοιοκτήτες που πέρασαν από τα ιστία στον ατμό, ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα στη ναυσιπλοΐα του Δούναβη.
Επαγγελματική και Οικοκυρική Σχολή Θηλέων Δήμου Πειραιώς
Γράφει ο Στέφανος Μίλεσης
Βρισκόμαστε το πρωινό της 15ης Νοεμβρίου του 1937 όταν στην Πλατεία Κοραή ακούγεται δυνατά η απαγγελία ενός ποιήματος με τίτλο "Σημαία" του ποιητή Στέφανου Δάφνη. Το απαγγέλει μια μαθήτρια της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής Θηλέων Δήμου Πειραιώς. Είναι η εορτή για τα εγκαίνια του νέου κτηρίου της Επαγγελματικής που ενώ έχει ξεκινήσει την λειτουργία της από το 1931, αποκτά έξι χρόνια αργότερα, μια πανέμορφη στέγη.
Φωτογραφία του Δημοσθένη Μπούκη (του Γιάννη) στην οποία φαίνεται το κτήριο της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής Θηλέων Δήμου Πειραιώς στην Πλατεία Κοραή εκεί που βρίσκεται σήμερα το Δημαρχείο
Πρόκειται για ένα οικοδόμημα νεοκλασσικής αρχιτεκτονικής που βρίσκονταν τότε στην Πλατεία Κοραή, στην θέση που σήμερα βρίσκεται το τσιμεντένιο Δημαρχείο Πειραιά. Η στέγη των κοριτσιών της Επαγγελματικής γκρεμίστηκε λίγο πριν την επταετία προκειμένου να ανεγερθεί κτήριο που θα στεγάσει όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου. Ο Σκυλίτσης παρέλαβε το νέο κτήριο που είχε ανεγερθεί ημιτελές (στα μπετά), αλλά επέλεξε να στεγάσει εκεί τελικώς όλες τις υπηρεσίες του Δήμου που διατηρούνται μέχρι και σήμερα.
Τ ο μ α λ α κ ό υ π ο γ ά σ τ ρ ι ο (σε δυο συνέχειες)
(γραμμένο στις φυλακές Κορυδαλλού στις αρχές του 1973)
………………Όλα τα χρόνια έκαιγε μέσα μου συνέχεια ένας φούρνος χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω. Αυτή η φωτιά έβαζε στην μπάντα ασυνείδητα όλο το υλικό που αύριο θα είχα καθόριζε το δρόμο μου. Τώρα που τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου λέω πως πράγματι κάτι αμυδρές αναμνήσεις, κάποια σκόρπια περιστατικά, μια αόριστη μα τόσο σκληρή ατμόσφαιρα, άφησαν μέσα μου κάτι σημαντικό
Ο κυρ-Θόδωρος που μ’ έστελνε κάθε τόσο στο περίπτερο να πάρω την εφημερίδα:
«Και άκου! Να του πεις, τη εφημερίδα του κυρ-Θόδωρου. Να τη φέρεις όπως στη δώσει.
Ο περιπτεράς στη γέφυρα την άρπαζε από δίπλα του και πριν μου τη δώσει τη δίπλωνε και την ξαναδίπλωνε.
Το βλέμμα του Γιώργη, του φίλου μου, όταν ήρθαν να πάρουν τον πατέρα του, άφηνε πίσω γυναίκα και τέσσερα έρμα παιδιά. Του Γιώργη που ήθελε να έρθει μαζί μου στο γυμνάσιο και δεν μπόρεσε, του ψωροπερήφανου που δεν έπαιρνε τη μισή φέτα που η Μάνα μου την είχε αλείψει με σάλτσα.
Τα δάκρυα της θείας Μαριγούλας για τον Γιάννο της, που μόλις μ’ έβλεπε έβαζε τα κλάματα κι έλεγε:
« Αχ μωρέ, έτσι ήταν μικρός κι ο Γιάννος μου. Ο Θεός να σε φυλάει, γιε μου, από το κακό»
Τη Μάνα μου, που τριάντα ολάκερα χρόνια μετά την καταστροφή δε μπορούσε να ξεχάσει πως μπροστά στα μάτια της οι Τσέτες έσφαξαν τους συγγενείς της και σκότωσαν σε μάχη τον αδερφό της. Που έστελνε ακόμα κατάρες σ’ αυτούς που τους ξεσήκωσαν. Τα μάτια της γιόμιζαν «γλύκα» όταν μίλαγε για τα «μέρη» της, για το τόπο της.
« Το υπόγειό μας, γιέ μου, είχε του κόσμου τα καλά. Να, τώρα θα σου έβγαζα ένα πιάτο με καρύδια και μέλι να γλυκαινόσουν λίγο... Μα πού;»

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Α' Τεχνική Σχολή Λεμεσου


Ιστορικό της Σχολής
Α΄ ΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΛΕΜΕΣΟΥ
Η Α΄ Τεχνική Σχολή Λεμεσού βρίσκεται σε κεντρική θέση της πόλης απέναντι από το αρχηγείο της Αστυνομίας Λεμεσού και το παλαιό Νοσοκομείο.
Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1944, διαπιστώθηκε έλλειψη ειδικευμένου τεχνικού προσωπικού. Το 1952, μετά από εισηγήσεις ειδικού εμπειρογνώμονα από το Ηνωμένο Βασίλειο, αποφασίστηκε η εισαγωγή ενός ολοκληρωμένου συστήματος Τεχνικής Εκπαίδευσης σε τρία επίπεδα ως ακολούθως: α) Προπαρασκευαστικές Τεχνικές Σχολές β) Τεχνικές Επαγγελματικές Σχολές και γ) Τεχνικά Ινστιτούτα.
Κατά την περίοδο 1956 – 59 γινόντουσαν δεκτοί κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων απόφοιτοι Δημοτικού. Η Σχολή αποτελείτο από:
1. Προπαρασκευαστική Τεχνική Σχολή με προγράμματα Γενικής Εκπαίδευσης με ιδιαίτερη έμφαση στην εκμάθηση της Αγγλικής Γλώσσας ώστε αυτή να αποτελούσε τη γλώσσα διδασκαλίας από το τρίτο έτος φοίτησης.
2. Σχολή Γυμνασιακού Κύκλου η οποία άρχιζε μετά το τρίτο έτος με δυνατότητα συνέχισης σε Πανεπιστήμια.
3. Τεχνική Σχολή η οποία άρχιζε πάλι μετά το τρίτο έτος με ειδικό πρόγραμμα τεχνικών μαθημάτων ώστε μετά από τρία χρόνια οι απόφοιτοι να είναι ειδικευμένοι τεχνίτες. Λειτουργούσαν οι ειδικεύσεις: Μηχανουργοί Εφαρμοστές και Μηχανικοί Αυτοκινήτων.
Οι δύο πρώτες Τεχνικές Σχολές που λειτούργησαν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν η Τεχνική Σχολή Λευκωσίας και η Τεχνική Σχολή Λεμεσού. Η Τεχνική Σχολή Λεμεσού άρχισε επίσημα τη λειτουργία της την 15η Οκτωβρίου του 1956 υπό την αιγίδα του Γραφείου Παιδείας και ήταν Δικοινοτική. Κατά το πρώτο έτος εγγράφηκαν δεκατέσσερις Έλληνες και δεκατέσσερις Οθωμανοί μαθητές. Ο μικρός αριθμός των Ελλήνων μαθητών οφειλόταν στο μποϊκοτάρισμα των ελληνοκυπρίων αφού είχε ήδη αρχίσει ο ένοπλος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΥΓΟΡΟΥ/Α
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΥΓΟΡΟΥ/ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Στις 10 Μαΐου 2004, ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού κ. Πεύκιος Γεωργιάδης παρέδωσε στην Ελεύθερη Αμμόχωστο την πρώτη Ευρωπαϊκή Σχολή της Κύπρου, την Περιφερειακή Τεχνική και Γεωργική Σχολή Αμμοχώστου – Αυγόρου, μια Σχολή που στεγάζεται σ’ ένα υπερσύγχρονο κτιριακό συγκρότημα με την πλέον σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή.
Στην ομιλία του κατά τα εγκαίνια της Σχολής, ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού είπε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα: "Με ιδιαίτερη πραγματικά χαρά και συγκίνηση, βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας για να εγκαινιάσω το πρώτο σχολείο μας, που μέσα στην αγκαλιά της Ευρώπης σαν μια νέα "Αργώ" περήφανα και με προσδοκίες, ανοίγει τα ιστία της στην αναζήτηση του δρόμου της γνώσης."
Η Περιφερειακή Τεχνική και Γεωργική Σχολή Αμμοχώστου – Αυγόρου, δικαιολογημένα, αποτελεί την υλοποίηση του εμπνευσμένου σχεδιασμού του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και της Διεύθυνσης Μέσης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Έρχεται να συμπληρώσει στην περιοχή της Ελεύθερης Αμμοχώστου και των Κοκκινοχωρίων, τις ανάγκες των νέων τάσεων που διαμορφώνονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για τεχνική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, με σύγχρονα προγράμματα σπουδών που συνάδουν με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις ανάγκες των καιρών.
Η Περιφερειακή Τεχνική και Γεωργική Σχολή Αμμοχώστου – Αυγόρου ξεκίνησε τη λειτουργία της την 1η Σεπτεμβρίου 2003.
Τ ο μ α λ α κ ό υ π ο γ ά σ τ ρ ι ο (σε δυο συνέχειες)
(γραμμένο στις φυλακές Κορυδαλλού στις αρχές του 1973)
Εκείνη την εποχή ήμουν ο «μικρός» στο καφενείο της γειτονιάς. Το πρωί η κίνηση ήταν μικρή. Λίγοι καφέδες, κάνα χαρτί και τάβλι. Δεν κάνανε συγκέντρωση τίποτα τεμπέληδες. Το επάγγελμα αυτό ήταν στη γειτονιά μας πολυτέλεια.
Η συνοικία το πρωί σχεδόν άδειαζε. Άντρες, γυναίκες ακόμα και παιδιά, πριν ο ήλιος ξεμυτίσει γέμισαν τον κεντρικό δρόμο, το «Φαρδύ» όπως το λέγαμε, και ποδαρόδρομο περνούσαν τις γέφυρες του Κραυσίδωνα για να φτάσουν στις φάμπρικες και τις καπναποθήκες της κάτω πόλης. Για όλους, εδώ πάνω στο συνοικισμό, το μεροκάματο ήταν μαζί Θεός και Διάολος.
Έτσι πελάτες έμεναν κάτι μαγαζάτορες και μαστόροι από τα γύρω μαγαζιά, που το πρωί βαρούσαν μύγες. Δε λέω για τον μπακάλη ή τον φούρναρη που έπρεπε να είναι συνεχώς στο πόστο τους. Ήταν όμως ο διπλανός ψιλικατζής, ο φαναρτζής απέναντι, ο ποδηλατάς πιο πέρα κι ο ξυλάς που το καλοκαίρι με τις αναδουλειές κολλούσε μια επιγραφή ΠΟΛΗΤΕ ΠΑΓΟΣ κι έβγαζε το μεροκάματο.
Δεν ήθελαν παρακάλια για να στρωθούν. Στις οκτώ το πρωί να τους γύρω από το τρίποδο μεταλλικό τραπέζι. Αν ξέπεφτε κανένας πελάτης, τους άκουγες...
« Στάσου, κυρά-Στάσα μου. Ένα λεπτάκι κι έφτασα...»
Μια Κυβέρνηση που μισεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, κυνηγάει και φρενάρει κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία εξαγγέλλει ότι σύντομα θα έχουμε ανάπτυξη. Φαίνεται ότι θα την πετύχει με τα κοράκια και τους καρεκλοκένταυρους που συνωστίζονται γύρω τους. Όπου να είναι έρχεται η υποψηφιότητα για το Νόμπελ της οικονομίας. Τουλάχιστον στην πρωτοτυπία....

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Ίδρυση και ιστορική αναδρομή
Tο Εργαστήριο Γενικής και Γεωργικής Μετεωρολογίας προέρχεται από το διαχωρισμό του Εργαστηρίου Φυσικής και Γεωργικής Μετεωρολογίας που ιδρύθηκε το 1920 και απετέλεσε και το πρώτο ‘Εργαστήριο Μετεωρολογίας’ σε Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας.
Το Εργαστήριο άρχισε να λειτουργεί ταυτόχρονα με την ίδρυση του Πανεπιστημίου υπό τη μορφή της Γεωπονικής Σχολής (Βασιλικά Διατάγματα της 21-11-1920 «Περί εργαστηρίων Ανωτέρας Γεωπονικής Σχολής» (ΦΕΚ τ. Α′ αριθμ. 274/28-11-1920) και της 31-1-1920 «Περί εκτελέσεως του νόμου 1844 περί Ανωτέρας Γεωπονικής Σχολής» -ίδρυση εδρών-άρθρο 10 και μαθημάτων-άρθρο 4, ΦΕΚ τ. Α′ αριθμ. 36/11-2-1920). Τη σημερινή του ονομασία το Εργαστήριο φέρει μετά το διαχωρισμό του αρχικού Εργαστηρίου το Μάρτιο του 2000 (ΦΕΚ τ. Α′, αριθμ. 72/10-3-2000, Π.Δ. υπ’ αριθμ. 87, άρθρο 1, παράγραφος 2β).
Στις απαρχές του, το Εργαστήριο οργανώθηκε από τον Καθηγητή Νικόλαο Κρητικό ο οποίος και διετέλεσε πρώτος Διευθυντής του Εργαστηρίου. Το 1929 διορίσθηκε σε θέση Τακτικού Επιμελητού του Εργαστηρίου ο Β. Κυριαζόπουλος, μετέπειτα Καθηγητής Μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από την ιστοσελίδα ΑΝΩ ΛΕΧΩΝΙΑ - ΠΗΛΙΟ –
Οι ευεργέτες του Πηλίου
«Είναι πραγματικά τόση η φθορά που έκανε η υλιστική εποχή μας στις ηθικές αξίες της ζωής, ώστε για να μην κυλήσει ο κόσμος στο χάος του άγχους και της καταστροφής, να είναι ανάγκη όλοι μας, στον τομέα τους, στην πατρίδα τους, στον ιδιαίτερο τόπο όπου ο καθένας ζει, να συμβάλουμε στην διατήρηση των πνευματικών αξιών και στην ανύψωση της ανθρώπινης ζωής».
Νικόλαος Πορφυρογένης
Οι ευεργέτες- δωρητές των χωριών του Πηλίου στα παλιότερα χρόνια:
1. ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ: Κων/νος Μουρογιάννης, Γεώργιος Καψαλάς.
2. ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΗΛΕΙΑΣ: Χατζηευαγγελινός Διαμαντής, Γεώργιος, Νικολός και Ιωάννης Αναγνώστης, Νικόλαος Τζιωρτζής, Δημήτριος, Κων/νος και Αικατερίνη Καραγιαννοπούλου, Κωστής Κοντογιώργης, Κων/νος Βολιώτης, Αριστείδης Αποστολίδης, Κων/νος Δρόσος, Αικατερίνη Βογιατζοπούλου, Αικατερίνη Αρχιμανδρίτη, Βαρσαμή Γκιουζέλη, Νικόλαος Παυλόπουλος, Ιωάννης και Αυρηλία Βαφειάδη.
3. ΑΓΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ: Δημήτριος Μουμτζής, Δημήτριος Γιαννόπουλος.
4. ΑΓΡΙΑ& ΔΡΑΚΙΑ: Γεώργιος Σεϊτανίδης, Αντώνιος Καρτάλης, Ιωάννης Παπουτσής, Ευθύμιος Γκούνης, Ιωάννης Καραγιάννης, Περικλής Γεωργιάδης, Γεώργιος Τριανταφύλλου, Γεώργιος Μποϊδάνος, αδελφοί Κων/νος και Δημήτριος Κουταρέλλης, Νικόλαος Πορφυρογένης, Κων/νος Γιαϊμάνης, Τούλα Βέργου, Αθανάσιος Φιλιππίδης, Πηνελόπη Ζαμπαρδίκου και Απόστολος Λάμπης.
5. ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ: Ιωάννης Χατζηαργύρης, Κώστας Στούρνας.
6. ΑΝΗΛΙΟ: Αθανάσιος Αρβανίτης.
7. ΑΝΩ ΒΟΛΟΣ: Λεγαντής Πυργιαλής, Θεόδωρος Παπαγεωργίου.
8. ΑΝΩ ΛΕΧΩΝΙΑ: Κων/νος Μουρογιάννης.
Πενιχρή σοδιά (2) (Γράφτηκε τον Ιούνιο του 1978 )
1975 … Καιρός του θερίζειν.
Μέρες κραυγών, ώρες αλαλαγμών. Νταούλια, καραμούζες, παράτες. Πανδαισία ήχων και εικόνων. Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους. Οι κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα ανεμίζουν στον αέρα. Πύρινοι λόγοι. Αγώνες συνθημάτων, πλειστηριασμός θέσεων. Τώρα οι σιγανές φωνές χάνονται. Αντηχούν παράξενα. Το σπάνιο γίνεται μόδα και πλημμυρίζει πνίγοντας το χώρο. Λέξεις που ψιθυρίζονταν από μέσα τώρα σχίζουν τον αέρα. Περνάνε πάνω από τους τοίχους, τρυπώνουν στα υπόγεια, φτάνουν στα ρετιρέ, σπάζοντας τα τύμπανα των ανθρώπων.
Όλα έγιναν τόσο εύκολα! Εσύ με το σύνδρομο της στέρησης είσαι σαν το ψάρι έξω από την γυάλα.
Νευρικές φωνές ζητάνε εκδίκηση, κεφάλια στο ταψί!
Και εσύ;
Ανήμπορος να νιώσεις το μίσος, έστω έχθρα, για τους λύκους που σε ποδοπάτησαν. Μόνο ζητάς να ερευνήσεις το ανεξιχνίαστο του ανθρώπινου νου, τη μυστηριακή ύπαρξη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Αυτός που μπορεί να αγαπά και συγχρόνως να ισοπεδώνει. Πώς βρίσκει τη δύναμη και επιζεί Θεέ μου; Ποια παράξενη σύνθεση τον κρατάει στη ζωή!
Εσύ μόνος μέσα στο πλήθος, που γεμίζει την άσφαλτο. Ποιο στίγμα, ποιου προπατορικού αμαρτήματος σε κάνει αδιάλυτο σ’ όλα τα κοινωνικά διαλύματα;
Τι επιτέλους θέλεις, άνθρωπέ μου; Είσαι ένα ξένο σώμα που σνομπάρει. Καλύτερα μη μιλάς. Είσαι εκτός της λογικής των καιρών. Σήμερα απαιτείται έπαρση αισθημάτων, διάπλατα ψηλά οι σημαίες. Ό,τι δεν κατακτήθηκε όλα τα χρόνια τώρα, τώρα πρέπει να κατακτηθεί.
Εμπρός προχωρείτε, προχωρείτε. Εσύ ξένος μέσα στο πλήθος.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Ζωγράφου: Η γειτονιά των φοιτητών
ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΒΕΡΥΚΟΚΙΔΗ
Όταν τέσσερις στους πέντε ανθρώπους που θα δεις στην περιοχή είναι κάτω των 35 χρόνων, τι πιο λογικό ο παλμός της γειτονιάς να χτυπάει κόκκινο. Η A.V. κατέγραψε τα καλύτερα στέκια της.
Πριν γίνει η «φοιτητούπολη» που γνωρίζουμε σήμερα, με την Πανεπιστημιούπολη, την Πολυτεχνειούπολη και τις ατέλειωτες πολυκατοικίες, η περιοχή του Ζωγράφου χωριζόταν σε δύο συνοικίες: τα Κουπόνια-Γουδί και τα Ιλίσια. Η μία εκδοχή της ιστορίας λέει πως η αρχική ονομασία, Καμπούνια, δόθηκε στην περιοχή από ναυτικούς, επειδή η μορφολογία του εδάφους θύμιζε καμπούνι πλοίου που ανεβοκατέβαινε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η ονομασία Κουπόνια δόθηκε στην περιοχή κατά την περίοδο της μοιρασιάς των κτημάτων του Υμηττού. Η συνέχεια, λίγο-πολύ γνωστή. Ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος κατάφερε το 1929 και αναγνώρισε ένα τμήμα των κτημάτων του σε Κοινότητα Ζωγράφου και μετά από προσπάθεια σχεδόν είκοσι χρόνων έγιναν οι τρεις συνοικίες ένας δήμος. Ο Δήμος Ζωγράφου.
Οι πλατείες
O Δήμος Ζωγράφου διαθέτει αφθονία πλατειών, αλλά αυτό δεν προκαλεί εντύπωση, μιας και πρόκειται για έναν καταπράσινο, πυκνοκατοικημένο δήμο που υπάγεται στο γενικότερο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας. Είναι σαν ένα κέντρο… απόκεντρο. Μια τσιμεντούπολη με πράσινο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι οι διπλές ονομασίες. Σχεδόν κάθε πλατεία έχει τουλάχιστον δύο ονομασίες – μία επίσημη και εκείνη που χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της περιοχής. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι σχεδόν κανένας κάτοικος δεν γνωρίζει τις πραγματικές ονομασίες τους. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν οι πλατείες Γαρδένιας & Καγκέλη.
Πλατεία Γαρδένιας
Επίσημη ονομασία: Πλατεία Αλεξανδρή
Σύμφωνα με παλιούς κατοίκους της περιοχής, πριν από πολλά χρόνια η πλατεία ήταν γεμάτη γαρδένιες (σήμερα στη θέση τους βρίσκεται ένα café-bar) και έτσι προέκυψε η ονομασία της. Μετονομάστηκε σε πλατεία Αλεξανδρή, τιμής ένεκεν του παλιού δημάρχου. Εκεί βρίσκεται και ο δημοτικός κινηματογράφος «Αλέκα».
Πλατεία Καγκέλη
Επίσημη ονομασία: Μάχης της Κρήτης
Στην πλατεία του Καγκέλη υπήρχε για πάρα πολλά χρόνια το ζαχαροπλαστείο του Καγκέλη (σήμερα βρίσκεται λίγο πιο πάνω) από τον οποίο πήραν οι κάτοικοι της περιοχής το όνομα και το έδωσαν στην πλατεία. Είναι σχεδόν απίθανο να συναντήσεις φοιτητή ή και μόνιμο κάτοικο που να γνωρίζει την πραγματική της ονομασία, παρόλο που στο κέντρο της υπάρχει μνημείο στο οποίο αναγράφεται.
Aγορά σπιτιών & ενοίκια
Η απότομη αλλαγή στην αγορά ξεκίνησε το 1987, σύμφωνα με τον κ. Δ. Μπαρμπούτη (ιδιοκτήτης του Rock House και γέννημα θρέμμα Ζωγραφιώτης), που για πάρα πολλά χρόνια εργαζόταν στο χώρο του real estate. Καθώς αναπτυσσόταν η επιχειρηματικότητα στην περιοχή με το ένα café να ανοίγει πίσω από το άλλο, βρέθηκε κάποιος γνωστός επιχειρηματίας που θεώρησε πως το να πληρώνει υψηλό ενοίκιο για ένα χώρο θα προσέθετε κύρος στην επιχείρηση, με αποτέλεσμα να πληρώσει για ένα χώρο μεγαλύτερο τίμημα από όσο εκείνο άξιζε και κατ’ επέκταση να χαλάσει τις ισορροπίες της αγοράς. Άρχισαν σιγά-σιγά, λοιπόν, οι τιμές να ανεβαίνουν και τελικά μέσα σε πέντε χρόνια να εκτοξεύονται στα ύψη.
Η γρήγορη προσέλευση φοιτητών στην περιοχή είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο τιμής ενοικίασης διαμερισμάτων και της στέγασης. Το τίμημα ήταν να ανεβούν οι τιμές στην αγοραπωλησία των ακινήτων, οι οποίες δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές παροχές που προσφέρει η περιοχή σύμφωνα με τη θέα, το κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα κτλ. Όλη αυτή η συμπεριφορά των ιδιοκτητών είχε ως συνέπεια τη στροφή των φοιτητών προς γειτονικές περιοχές για αναζήτηση στέγασης, έτσι ώστε να μπορούν κι αυτοί με τη σειρά τους να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Αντιθέτως, μετά την πτώση των ενοικίων (ένα δυάρι τώρα μπορεί να ενοικιαστεί ακόμα και στα 230 ευρώ – πριν πέντε χρόνια τα ίδιο διαμέρισμα θα ενοικιαζόταν γύρω στα 470 ευρώ), οι φοιτητές δείχνουν μια προτίμηση για τον Δήμο Ζωγράφου, αφού κι η συγκοινωνία δεν βοηθά αν κάποιος μένει σε γειτονική περιοχή.
Ο απότομος πλουτισμός από τις αντιπαροχές και τις πωλήσεις σε σπίτια που εκ πρώτης όψεως ήταν κατεστραμμένα είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί ο έλεγχος στο τίμημα που θα δινόταν από τις ενοικιάσεις, το οποίο αργά ή γρήγορα θα ξερνούσε η αγορά διότι ήταν πλασματικό.
Σήμερα, λοιπόν, η πτώση των ενοικίων δεν θεωρείται αρνητική καθώς, σύμφωνα με επιχειρηματίες της περιοχής, δίνεται κίνητρο σε νέους ανθρώπους να ανοίξουν νέα μαγαζιά και αυτό είναι εμφανές αν δούμε τα μαγαζιά που πράγματι ξεπετάγονται στην περιοχή αυτή την περίοδο σαν τα μανιτάρια. Καλώς ή κακώς η αγορά του Ζωγράφου βασίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στους φοιτητές και αυτό έγινε έντονα αντιληπτό φέτος τον Σεπτέμβρη, που λόγω των κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων η αγορά της περιοχής νέκρωσε, ενώ τώρα πήρε και πάλι τα πάνω της. Παρόλα αυτά είναι μάλλον λίγο αδικημένη η περιοχή, διότι θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανικό σημείο νυχτερινών εξορμήσεων και για άλλους πλην των φοιτητών.
Βίλα Ζωγράφου
Η περίφημη βίλα Ζωγράφου βρίσκεται μέσα στο κτήμα Ζωγράφου, μια δεντρόφυτη έκταση 20 περίπου στρεμμάτων, κοντά στο κέντρο του ομώνυμου δήμου. Για περισσότερα από 40 χρόνια, η βίλα Ζωγράφου αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους κατοίκους της περιοχής και όχι μόνο.
Το 1974 χαρακτηρίστηκε το κτήμα για πρώτη φορά ως κοινόχρηστος χώρος, όμως, η απαλλοτρίωση δεν ήταν εφικτό να πραγματοποιηθεί καθότι το Δημόσιο δεν κατέβαλε την αποζημίωση. Λίγα χρόνια αργότερα, η μισή περίπου έκταση πέρασε στο δήμο, αγοράζοντας από την οικογένεια τα 1000 τ.μ. και αποκτώντας τα υπόλοιπα ως δωρεά. Η υπόθεση ήρθε και πάλι στο προσκήνιο λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν η οικογένεια Ζωγράφου θέλησε να εκμεταλλευτεί τον υπόλοιπο χώρο. Τότε το Δημοτικό Συμβούλιο και η Νομαρχία Αθηνών χαρακτήρισαν και πάλι την έκταση ως κοινόχρηστο χώρο πρασίνου, με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Πριν ακόμα εκδικαστεί η απόφαση, ο πρώην δήμαρχος Γ. Καζάκος προχωρεί σε συμφωνία με την οικογένεια Ζωγράφου για την αγορά 11 στρεμμάτων δίνοντας ταυτόχρονα στην οικογένεια τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την υπόλοιπη έκταση με κατασκευή κτιρίων προς εμπορική αξιοποίηση. Η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου συμφώνησε με την πρόταση και έτσι ο δήμος πήρε δάνειο ύψους 19.400.000 εκατ. ευρώ για το συγκεκριμένο σκοπό (ποσό που από πολλούς δημότες θεωρείται εξωφρενικό), υπογράφοντας συμφωνία με την αυστριακή τράπεζα Communal Credit International Bank LTD. Τονίζεται δε με έμφαση, γεγονός που αποτελεί και το επίμαχο σημείο, ότι η δανειακή σύμβαση δεν απεστάλη στο Ελεγκτικό Συνέδριο για προσυμβατικό έλεγχο, όπως ο Νόμος ρητά ορίζει. Η οικονομική υπηρεσία του Δήμου Ζωγράφου λόγω ακριβώς της έλλειψης προσυμβατικού ελέγχου, αρνήθηκε την καταβολή της 1ης δόσης ζητώντας την έγγραφη εντολή από τον τότε δήμαρχο κ. Ιωάννη Καζάκο (εντέλεσθαι). Η καταβολή του ποσού πραγματοποιήθηκε τελικά με εντολή (εντέλεσθαι) από τον πρώην δήμαρχο.
Η επόμενη δόση (Σεπτέμβριος 2008) καθώς και οι υπολειπόμενες πέντε δόσεις ουδέποτε καταβλήθηκαν παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές υπηρεσίες ζήτησαν για το σκοπό αυτό εκ νέου το «εντέλεσθαι» του τέως δημάρχου, που δεν το έδωσε. Έκτοτε το θέμα της καταβολής των δόσεων του δανείου παραμένει σε εκκρεμότητα. Στο μεταξύ, η τράπεζα έγινε κρατική λόγω των οικονομικών προβλημάτων και διεκδικούσε τα χρήματα του δανείου. Ο δε δήμος κινδύνευε από όλες τις αρνητικές υποχρεώσεις που περιλαμβάνει η δανειακή σύμβαση. Ενώ το Ελεγκτικό Συνέδριο χαρακτήρισε τη σύμβαση «μη νόμιμη», ο δήμος αρνήθηκε να πληρώσει. Τον Φεβρουάριο του 2011 η νέα διοίκηση του δήμου στο πλαίσιο της υποχρέωσής της για προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος αλλά και του δήμου απέστειλε σχετικό ερώτημα προς τον πρόεδρο του Ελεγκτικού συνεδρίου κ. Ι. Καραβοκύρη, ζητώντας οδηγίες για την αντιμετώπιση του ζητήματος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι λόγω αυτής της υπόθεσης, τον Ιούλιο του 2011, το ΔΝΤ δεν μπορούσε να προχωρήσει στην υπογραφή του δανείου για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αν δε φρόντιζαν να διευθετήσουν το θέμα. Τελικά, το χρέος πέρασε στο κράτος διότι ο δήμος θα πτώχευε, ενώ γίνονται οι απαραίτητες πληρωμές από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Εντωμεταξύ, το 2007 πράγματι το ΣτΕ ακυρώνει την απόφαση της Νομαρχίας Αθηνών θεωρώντας την αναρμόδια για το χαρακτηρισμό της έκτασης και παραπέμποντας το θέμα στη Διοίκηση, προκειμένου να ρυθμίσει το πολεοδομικό καθεστώς, και παγώνοντας οποιαδήποτε δόμηση μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Λόγω της κωλυσιεργίας από πλευράς ΥΠΕΚΑ, όμως, τόσο οι κάτοικοι της περιοχής όσο και μερίδα δημοτικών συμβούλων προσέφυγαν σε κινητοποιήσεις. Χρειάστηκαν έξι περίπου χρόνια μέχρι το υπουργείο να προχωρήσει στην έκδοση Προεδρικού Διατάγματος σύμφωνα με το οποίο η έκταση χαρακτηρίζεται ως κοινόχρηστος χώρος πρασίνου. Κάτω από αυτές τις εξελίξεις η οικογένεια Ζωγράφου αναγκάζεται με επιστολή της να δωρίσει το υπόλοιπο 50% της βίλας.
Το Δημοτικό Συμβούλιο με την 271/13 απόφασή του ενέκρινε το συμβόλαιο της δωρεάς της οικογενείας Ζωγράφου για το υπόλοιπο 50% και έδωσε εξουσιοδότηση προς το δήμαρχο για να προχωρήσει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προς την οικογένεια Ζωγράφου, ώστε να ολοκληρωθεί η διαδικασία της υπογραφής του συγκεκριμένου συμβολαίου. Όλα ήταν έτοιμα και είχε προσδιοριστεί η ημερομηνία της υπογραφής του συμβολαίου δωρεάς του υπολοίπου 50% της έκτασης για τις 13 Ιανουαρίου του 2014, σύμφωνα με το δήμαρχο, κ. Κωνσταντίνο Καλλίρη, που μας υποδέχτηκε στο Δημαρχείο και μας μίλησε για την υπόθεση, αλλά η οικογένεια Ζωγράφου, με την από 8/1/14 επιστολή της αναφέρει ότι για να υπογράψει το συμβόλαιο δωρεάς πρέπει παράλληλα να εγκρίνει το Δημοτικό Συμβούλιο την εγκυρότητα του συμβολαίου της αγοραπωλησίας του 50% που είχε γίνει επί Δημαρχίας Καζάκου, για το οποίο συμβόλαιο έχουν διατυπωθεί ενστάσεις εγκυρότητας τόσο από τη Γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, όσο και από την έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Η υπόθεση περνά έτσι πάλι από το Δημοτικό Συμβούλιο την Τετάρτη 29-1-2014 και αναμένουμε τις εξελίξεις.
Η βίλα Ζωγράφου από την εποχή των κινητοποιήσεων μέχρι σήμερα λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος, καλά οργανωμένος, με ευρύ πρόγραμμα δράσεων, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, προβολές κινηματογραφικών ταινιών, συλλογική κουζίνα (χρησιμοποιώντας ζαρζαβατικά από το δικό της κήπο), εργασίες στο κτήμα, ποδηλατάδικο, γιορτές για παιδιά και ρεμπέτικα γλέντια για ενήλικες.
Τips
● Να επισκεφθείς το Καταφύγιο Ζώων Ζωγράφου για να δεις από κοντά τη δουλειά των εθελοντών.
● Στο Hood, αν πας βράδυ, να παραγγείλεις το κοκτέιλ 3. Η γεύση του θυμίζει Toblerone, αλλά «βαράει» λίγο παραπάνω.
● Στο Anthropology να δοκιμάσεις τη σοκολάτα με κουβερτούρα, ξύσμα από λεμόνι και Limoncello.
● Στο Μπαλκονάτο να ζητήσεις την περίφημη μακαρονοσαλάτα (χορταίνει 4 άτομα).
● Στο Πιάτσα-Σουβλάκι να ζητήσεις το χορτοφαγικό πιάτο, ακόμα κι αν δεν είσαι χορτοφάγος.
● Μη χάσεις τα εγκαίνια του «Ιλίσια Παιδεία» στις 12 Φλεβάρη.
● Να επισκεφθείς τη σελίδα www.zografou.net και να ζητήσεις από τους: Θανάση Δαβαλά, Κώστα Παπαναστασόπουλο και Αλέξανδρο Τζομπανάκη να σε ξεναγήσουν στην περιοχή. Την ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά.
● Να τσεκάρεις τα live του Rock House.
● Στη βίλα Κοτοπούλη, εκτός από τους πολιτικούς γάμους γίνονται και βραδιές «μπουάτ».
● Να επισκεφθείς τη σελίδα του www.radiozografou.gr/ αλλά και τις εγκαταστάσεις του στη βίλα Κοτοπούλη. Λειτουργεί υπό την αιγίδα του δήμου, αλλά υπεύθυνος είναι ο Ιγνάτιος Κακαρώνης (κάποιες μέρες θα τον πετύχεις και στο Hood στην επιλογή της μουσικής), ο οποίος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά μαζί με όλους τους εθελοντές
● Το Μετρό είναι στα σχέδια για το 2020 (κάπου ένας Θεσσαλονικιός γελάει σατανικά).
● Το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή ανήκει στον Δήμο Ζωγράφου. Η πισίνα μέσα σε αυτό, στον Δήμο Αθηναίων.
● Για τους χώρους άθλησης μη διστάσεις να επικοινωνήσεις με τον κ. Γιαννακόπουλο (πρόεδρο του Νομικού Προσώπου του Δήμου Ζωγράφου). Είναι κάτι παραπάνω από καλοπροαίρετος να βοηθήσει.
● Από το στρατόπεδο στο Γουδή ξεκίνησαν την 21η Απριλίου του 1967 τα άρματα της χούντας με κατεύθυνση το κέντρο. Από εδώ ξεκίνησε και το τανκ που εισέβαλε αργότερα στο Πολυτεχνείο.
Κοινωνικά Παντοπωλεία & Κοινωνικό Φροντιστήριο
Κοινωνικό Παντοπωλείο Ζωγράφου
To Κοινωνικό Παντοπωλείο της ΜΚΟ «Αποστολή» στον Δήμο Ζωγράφου εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2012 και σκοπεύει στην κάλυψη των βασικών αναγκών επιβίωσης 100 οικογενειών (απόρων, πολυτέκνων, μονογονεϊκών με ανήλικα παιδιά, μοναχικών ανθρώπων κ.ά.). Στεγάζεται σε κτίριο επί της οδού Μπισκίνη 33, που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Ζωγράφου στην «Αποστολή» για το σκοπό αυτό.
Κοινωνικό Παντοπωλείο Δήμου Ζωγράφου
Βρίσκεται Πολυφήμου 5 & Μπισκίνη και στοχεύει στην τακτική ενίσχυση με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης των ευπαθών, άνεργων και άπορων οικογενειών οι οποίες επιλέγονται από την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου βάσει συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων.
Κοινωνικό Φροντιστήριο
Το Κοινωνικό Φροντιστήριο του Δημοτικού Κέντρου Επιμόρφωσης στον Δήμο Ζωγράφου λειτουργεί με καθηγητές που προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους στους οικονομικά αδύναμους μαθητές.
Φωτό: Η περίφημη βίλα Ζωγράφου μέσα στο κτήμα Ζωγράφου
© Ειρήνη Παπαβασιλείου
4022 0
Email
Πρόσφατα άρθρα από ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΒΕΡΥΚΟΚΙΔΗ

Λαμπροπούλου Δήμητρα
Η εκπαιδευτικός – συγγραφέας Δήμητρα Λαμπροπούλου, γεννήθηκε και μεγάλω¬σε στο Ναύπλιο. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και το Παρίσι και διδάσκει πάνω από 25 χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών.
Αφοσιωμένη πάντα στην εκπαιδευτική της προσπά¬θεια, πλησιάζει τα παιδιά με μια έμφυτη ευαισθησία, κατανόηση και αγάπη. Η προσφορά της υπερβαίνει τις τυπικές γνώσεις και τα στενά πλαίσια της διδασκαλίας του αντικειμένου της. Αντλώντας από τη δική της εμπειρία, γνωρί...ζει στα παιδιά τις αληθινές αξίες και τα βοηθάει, φέρνοντάς τα πιο κοντά στην εξερεύνηση του εσωτερικού τους κόσμου.
Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τα πιο κάτω έργα της:
«Μια ζωή ένα όνειρο», εκδόσεις Απόπειρα, 2010 (τρίτη ανατύπωση). Δεκαέξι σύντομες αυτοβιογραφικές εξιστορήσεις, που προσφέρουν την ευκαιρία στη Δήμητρα Λαμπροπούλου να μιλήσει στους νέους αλλά και σε όσους έχουν διάθεση να ξεφύγουν από την πεζότητα και την ισοπέδωση της καθημερινής ρουτίνας.
«Τα παιδιά γράφουν παραμύθια», εκδόσεις Απόπειρα, 2011 (τρίτη ανατύπωση). Δίγλωσση έκδοση ( Ελληνικά – Γαλλικά). Γραμμένο μαζί με τα παιδιά, διασκευασμένο σε δύο γλώσσες, τους δίνει την ευκαιρία να μάθουν μια ξένη γλώσσα μέσα από μια δημιουργική αλλά και διασκεδαστική διαδικασία, που τα οδηγεί στην ορθή χρήση του γλωσσικού τους εργαλείου.
Πενιχρή σοδιά (1) (Γράφτηκε τον Ιούνιο του 1978 )
σε δυο συνέχειες
1968 … Καιρός του σπείρειν...
Ώρες σιωπής, μέρες στεναγμών, μονοπάτια του χρόνου ανηφορικά. Αγκομαχητά μέσα στο παγερό σκοτάδι. Η καρδιά πρόθυμη για ένα μήνυμα. Το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο ακούει τις σιγανές φωνές, τα φτωχά μηνύματα της Ευρώπης. Real Politic που πληγώνει. Ραντεβού ακρίβειας μέσα στη νύχτα.
-Οκτώμιση θα κατεβαίνω το αριστερό πεζοδρόμιο. Να είσαι στην ώρα σου. Αν δεν έρθω, την άλλη Τετάρτη στο ίδιο μέρος.
Ύστερα γρήγορο κρύψιμο στους τέσσερις τοίχους, ανταλλαγή μηνυμάτων, τα νέα καθήκοντα, άνοιγμα της καρδιάς.
- Το πανό να πέσει την παραμονή της δίκης. Μαζί με τις χειρόγραφες προκηρύξεις. Πρόσεξε! Το φυτίλι να σου δώσει χρόνο να εξαφανιστείς. Να δώσουμε αμέσως την είδηση. Θα είναι ένα μήνυμα πως ο αγώνας συνεχίζεται.
-Νιώθω μετέωρος. Του ζήτησα μια κάλυψη για το καινούργιο σπίτι. Ορίσαμε ραντεβού μα μ’ έστησε. Συνέβη τίποτα ή άλλαξε γνώμη; Χρειάζεται να βρω ένα σπίτι, δε βλέπω όμως φως...
-Πρέπει να δώσουμε νέα κατεύθυνση. Να εκμεταλλευθούμε τη δράση με «νόμιμους» ανθρώπους. Να φτιάξουμε επιτροπές μέσα στις σχολές. Αιτήματα κι αγώνας για τα προβλήματα του χώρου τους. Με τρόπο. Όχι κατευθείαν στο κλαρί. Ας φυτέψουμε το σπόρο για το αύριο.
-Αποκατέστησα την επαφή με τα κορίτσια. Ήταν απομονωμένα εδώ και έξη μήνες. Πείναγαν σου λέω. Δεν έχουν κι ένα ρούχο ν’ αλλάξουν. Τους έδωσα ότι μπορούσα. Πρέπει να τα δει λίγο ο ήλιος. Έχουν βγάλει σπυράκια στο πρόσωπο.
-Στο άλλο ραντεβού θα σου φέρω τον νέο «ΘΟΥΡΙΟ». Διακόσια κομμάτια. Στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα. Θα είναι τετρασέλιδος με προσωπογραφία του Ρήγα πάνω αριστερά.
Η ζωή συνεχίζεται αδιάφορη. Ερημιά μέσα στο πλήθος. Οι επιθυμίες ασυντόνιστες κυκλοφορούν σιωπηλά στους πολύβουους δρόμους, καταχωνιασμένες στα βάθη της καρδιάς. Στα γήπεδα κραυγές ακίνδυνες, διέξοδοι στη σιωπή...
Και η συζήτηση συνεχίζεται. Αρχίσουν τα ονειροπολήματα. Οι ήχοι στο δρόμο κοιμούνται.
-Θυμάσαι;...
Αναμνήσεις από καλύτερες μέρες. Ζεις με τον νου για ό,τι στερείσαι στην πραγματική ζωή. Σε στιγμές λιμού η ανάμνηση είναι σωσίβιο. Πράξη του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.
Μια παρτίδα χαρτιά. Χαράματα πια. Σιγανές φωνές μην ενοχλήσουμε αυτούς που κοιμούνται πίσω από το διπλανό τοίχο.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

ΑΧΙΛΛΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΪΡΟΥ
Main menu
<style type="text/css">.easingslider-91 .easingslider-preload { display: none; } .easingslider-91 .easingslider-slide { display: none; } .easingslider-91 .easingslider-slide-1 { display: block !important; }</style>
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Διαχρονικά, το ενδιαφέρον των Αιγυπτιωτών Ελλήνων ήταν και είναι, να διατηρήσουν την ελληνική γλώσσα και παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους. Ένας τρόπος για να τα διασφαλίσουν όλα αυτά ήταν η παρεχόμενη παιδεία προς τους ομογενείς να χαρακτηρίζεται από οργάνωση, σωστές υποδομές, χρηματοδότηση κ.ά.
Η Ε.Κ.Κ είχε συσταθεί για να φτιάξει σχολεία, νοσοκομεία και εκκλησία. Ιδρύεται το 1904 με πρωτεργάτη τον τότε διπλωματικό πράκτορα Ν. Γεννάδη. Ένας από τους κύριους σκοπούς της ίδρυσής της ήταν, να θέσει τα θεμέλια μιας πιο οργανωμένης και συστηματικά παρεχόμενης εκπαίδευσης, που θα ανταποκρινόταν στις ανάγκες μιας παροικίας, που ο αριθμός των μελών της συνεχώς αυξανόταν.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να γίνει μια σύντομη αναφορά στην κατάσταση που προϋπήρχε, πριν από την ίδρυση της Ε.Κ.Κ., στον τομέα της εκπαίδευσης των Αιγυπτιωτών, που χαρακτηριζόταν σε γενικές γραμμές από αστάθεια.
Αρχικά, στο Κάιρο υπήρχε από το 1856, η Ελληνοορθόδοξη Κοινότητα, η οποία διατηρούσε δύο σχολεία, Αρρεναγωγείο και Παρθεναγωγείο. Η κοινότητα αυτή για να συντηρήσει τα σχολεία πολλές φορές διεξήγαγε εράνους και σε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες αναγκαζόταν να τα κλείσει γιατί, ενώ ο αριθμός των παροίκων αυξανόταν οι πόροι για τη συντήρησή τους, λόγω κακής οργάνωσης και αυξημένων εξόδων, λιγόστευαν. Έτσι τα ιδρύματα αυτά λειτουργούσαν εντελώς ανοργάνωτα χωρίς να εκπληρώνουν το σκοπό ιδρύσεώς τους.
Τη δύσκολη αυτή περίοδο για την παροικία, αξιόλογη ήταν η προσφορά, οικονομική και ηθική, ενός ευκατάστατου αλλά και με φιλογενή αισθήματα ομογενή, του Ευάγγελου Αχιλλόπουλου. Ο τελευταίος, ανακοίνωσε με γραπτή επιστολή προς τον τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο, την πρόθεσή του να αναλάβει και να συντηρήσει το Παρθεναγωγείο. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1883, με την παραχώρηση ενός διαμερίσματος στο Μούσκι και μιας δωρεάς των 10.000 λιρών Αιγύπτου σε ομόλογα, το Παρθεναγωγείο μεταστεγάζεται, παίρνει το όνομα του δωρητή και συνεχίζει την πορεία του ως Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο.
Ζωγράφου Ευγενία (1878 – 1963)
Ευγενία Ζωγράφου, τσιγκογραφία, Σκόκος Κωνσταντίνος, Εθνικόν Ημερολόγιον, Αθήνα, 1900.
Ευγενία Ζωγράφου, θεατρική συγγραφέας, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1878, κόρη του Λυκούργου Ζωγράφου. Σε παιδική ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Παρθεναγωγείο και, μαθήτρια ακόμη, δημοσίευσε το ποίημα «Η Μπίλιω», μετά από παρότρυνση του Αριστομένη Προβελέγγιου.
Έγραψε άρθρα, δοκίμια, διηγήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα. Υπήρξε διευθύντρια της «Ελληνικής Επιθεώ¬ρησης» (1907-1942), συνεργάστηκε επίσης με τα έντυπα Ακρόπολις, Σκριπ, Άστυ, Ατλαντίς, Εμπρός κ.α. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1912 εργάστηκε ως εθελόντρια νοσοκόμα, ενώ από το 1921 ως το 1922 διετέλεσε διευθύντρια του στρατιωτικού περιοδικού «Νίκη» με εντολή του Υπουργείου Εξωτερικών. Η τελευταία μνεία στο όνομά της ως διευθύντριας της Ελληνικής Επιθεωρήσεως υπάρχει στο τεύχος του Ιανουαρίου του 1946, όπου αναγράφεται και η διεύθυνσή της στην Αθήνα, Μενάνδρου 83.
Στην εφημερίδα «Ακρόπολις», όπου δημοσιογραφούσε, έκανε το πρώτο εργατικό ρεπορτάζ. Μια φωνή νεαράς Ελληνίδας δημοσιογράφου από την «Ακρόπολι» του Βλάσση Γαβριηλίδη το 1898:
«Αλλά κύριοι εργοστασιάρχαι, δεν θα θεραπεύσητε το κακόν τούτο; Ιδρύσατε συσσίτια και ευεργετήσατε, χωρίς να χάσετε τι, τας χιλιάδας των πτωχών εργατίδων. Αι εργάτιδες πεινούν. Το ξερό ψωμί και η μισή ρέγγα, το ξερό ψωμί και το λίγο τυράκι, το ξερό ψωμί και το ένα πορτοκάλι ή το λίγο σταφύλι, δεν θεραπεύουν την πείνα τους».
Ο Γεώργιος Καρτάλης
Όλα στο Βόλο θυμίζουν τους Καρτάληδες. Μεγάλη και ιστορική οικογένεια, σφράγισε την πόλη. Δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί. Και η πόλη τους τίμησε. Κεντρικοί δρόμοι φέρουν τ’ όνομά τους: Κωνσταντίνος Καρτάλης, Ιωάννης Καρτάλης, Γεώργιος Καρτάλης.
Τον τελευταίο, πέρα από τους πασίγνωστους και αντικειμενικούς λόγους, τον αγαπώ και για ένα προσωπικό και αξέχαστο συμβάν.
Συνέβη στη περίοδο του 1952 στην προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος της Ε.Π.Ε.Κ. στη Νέα Ιωνία. Στη συνοικία μας το κόμμα αυτό είχε σημαντική δύναμη γιατί ο αρχηγός του, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο μαύρος καβαλάρης, ήταν ο ήρωας των προσφύγων. Η συγκέντρωση γινόταν σε μια ταβέρνα στον κεντρικό δρόμο της συνοικίας, το «Φαρδύ». Παλαιότερα λεγόταν οδός Βασιλέως Παύλου. Όταν αργότερα έκλεισε η ταβέρνα και χτίστηκε το οικόπεδο από την αρχή, εκεί μετακόμισε το φαρμακείο του κ. Λεωνίδα Νησιώτη, όπου για ένα φεγγάρι αργότερα εργάστηκα, κυρίως την εποχή της Ασιατικής γρίπης.
Η συγκέντρωση ήταν το απόγευμα κι εγώ έντεκα στα δώδεκα χρονών αγόρι με κοντά παντελόνια, δεν έχανα με τίποτε τέτοια γεγονότα. Περίεργος, χωνόμουν μέσα σ’ όλα.
Ο Γεώργιος Καρτάλης, υπουργός των Οικονομικών στη Κυβέρνηση που αποχωρούσε μιλούσε παραθέτοντας μια σειρά αριθμών και εντυπωσίαζε το ακροατήριο με τις γνώσεις του.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

ΙΣΤΟΡΙΚΟ της Κτηνιατρικής Σχολής
Η Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1950, με τον ΑΝ 1510/50, που επικυρώθηκε με το Ν. 1776/51. Αργότερα, με τον Ν 1268/1982, η μέχρι τότε Κτηνιατρική Σχολή, ως χορηγούσα ένα ενιαίο πτυχίο, μετατράπηκε σε Τμήμα της Σχολής Γεωτεχνικών Επιστημών (ΠΔ 130/83), στην οποία εντάχθηκαν τα άλλα δύο Τμήματα, της Γεωπονίας και της Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος. Η συγκρότηση της Σχολής Γεωτεχνικών Επιστημών έγινε παρά την έντονη άρνηση όλων των Τμημάτων.
Στη συνεδρίαση αριθμ. 2768/23.3.2005, η Σύγκλητος αποφάσισε ομόφωνα να ζητήσει από το ΥΠΕΠΘ τη μετονομασία των Τμημάτων σε Σχολές. Η απόφαση αφορούσε και τα Τμήματα Ιατρικής, Οδοντιατρικής και Φαρμακευτικής, που συνιστούσαν τη Σχολή Επιστημών Υγείας. Στη συνέχεια, με το Π.Δ. 247/04 (ΦΕΚ 235/30.11.04) καταργήθηκαν οι Σχολές Γεωτεχνικών Επιστημών και Επιστημών Υγείας. Ως ημερομηνία μετονομασίας του Τμήματος Κτηνιατρικής σε Κτηνιατρική Σχολή ορίστηκε η 11.7.2005 (συν. Συγκλήτου 2770/29.6.05 και 1205/27.7.05 Πρυτ. Συμβουλίου του ΑΠΘ). Ως μονοτμηματική, η Σχολή δεν διοικείται από Κοσμήτορα, αλλά από Πρόεδρο, ο οποίος ασκεί καθήκοντα Κοσμήτορα.
Το 2013, σε εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος 98 (ΦΕΚ 134/5-6-2013) η Κτηνιατρική Σχολή μετατράπηκε σε Τμήμα Κτηνιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας (κοσμήτορας ο καθηγητής του Τμήματος Ιατρικής Γ. Καρακιουλάκης).
Η Ιστορία του Παντείου Πανεπιστημίου
Το Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών είναι το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας μας με υψηλή εξειδίκευση στις Κοινωνικές Επιστήμες, τις Πολιτικές Επιστήμες, τις Διεθνείς Σπουδές, την Ψυχολογία, την Ιστορία, την επιστήμη της Δημόσιας Διοίκησης αλλά και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, δηλαδή το ανώτατο ίδρυμα το οποίο με τη βασική και μεταπτυχιακή του διδασκαλία, αλλά και τα ερευνητικά ινστιτούτα καλύπτει το σύνολο των Κοινωνικών Επιστημών και των Επιστημών του Ανθρώπου.
Το Πανεπιστήμιο με διαπρεπείς καθηγητές, σημαντικούς διανοούμενους, πολυγραφότατους στοχαστές που γέμισαν τα αμφιθεάτρα και τις αίθουσες διδασκαλίας αναγνωρίζεται από την εθνική του παρουσία καθώς ανέδειξε καθηγητές του σε ανώτατα πολιτειαιά αξιώματα, Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως τον Μ. Στασινόπουλο και τον Κ. Τσάτσο. Αρκετοί καθηγητές του βρέθηκαν σε ανώτατες θέσεις και στις διοικήσεις διεθνών οργανισμών, δεν είναι δε λίγες οι περιπτώσεις καθηγητών με σημαντική πολιτική παρουσία στην εθνική μας ζωή.
Οι δυο ιδρυτές
Ο ένας από τους ιδρυτές είναι ο κύπριος Γεώργιος Σ. Φραγκούδης (1869-1939), κατάγεται από ιστορική οικογένεια της Λεμεσού.
Σπούδασε Νομι¬κά στην Αθήνα και Πολιτικές Επι¬στήμες στο Παρίσι. Κοσμογυρισμένος, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα δημοσιογραφεί και εμπλέκεται στην πολιτική. Το Δεκέμβριο του 1923 εκλέγεται πληρεξούσιος Αθηνών και Πειραιώς. Μέσα στην Εθνοσυνέλευση ήταν αρχηγός ομάδας μεταρρυθμιστών. Εξέδιδε άλλωστε- μαζί με τον Κουτούπη- την εφημερίδα η «Μεταρρύθμισις». Υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Ελ. Βενιζέλου και του Γ. Παπανδρέου.
Ο άλλος ιδρυτής είναι ο Αλέξανδρος Ι. Πάντος (1888-1930) από ευκατάστατη οικογένεια του Βόλου.
Σπούδασε και αυτός Νομι¬κά στην Αθήνα και ύστερα Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι.
Υποψήφιος βουλευτής (2)
……. Η παρατήρηση του είχε έναν σαφή υποτιμητικό χαρακτήρα για τον άνθρωπο που μια ζωή ζούσε από το μεροκάματο. Βλέπεις δεν είχε άδεια πώλησης καυσίμων, που από χρόνια στο παρελθόν, εξασφάλιζε στον άλλο ένα καλό εισόδημα κι ένα άλλο επίπεδο ζωής. Εμπεριείχε μια υποτιμητική νότα για την ποιότητα του ανθρώπου που είχα δίπλα μου. Δεν ευθυγραμμιζόταν, βλέπεις, με τα ποιοτικά προσωπικά του κριτήρια, που ο κύριος με τη Μερσεντές, απαιτούσε από τους ανθρώπους που θα στεκόταν στο πλάι του. Αυτό από έναν άνθρωπο που ισχυριζόταν ότι διαπνέεται από την κομμουνιστική ιδεολογία!
- Γιατί; Ήρθες μήπως εσύ να προσφέρεις τη βοήθειά σου;
Του απάντησα με μια σαφή επιθετική διάθεση. Δεν έδωσε καμιά απάντηση, μπήκε στο αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκε.
Όμως «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα από αυτήκοη πηγή ότι είχε ήδη προσχωρήσει στο ορθόδοξο κόμμα έναντι ανταλλάγματος: Την υποστήριξη της υποψηφιότητάς του στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Απλώς του είχε ζητηθεί προς το παρόν να μην ανακοινωθεί κάτι τέτοιο και να δίνει συχνή αναφορά για τις δραστηριότητες του συνδυασμού μας μέχρι τις εκλογές. Οι υποσχέσεις που του δόθηκαν, πράγματι, τηρήθηκαν πιστά στο επόμενο διάστημα που ακολούθησε κι ο «τιμημένος αγωνιστής» εξελέγη δήμαρχος εν μέσω επιπλέον τιμών εν χορδαίς και οργάνοις.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Ντεμέκ Μεταρρυθμίσεις και γιαλαντζί μεταρρυθμιστές.
Παραδείγματα βαρύγδουπων μεταρρυθμίσεων και επαναστατικών αλλαγών στο χώρο της εκπαίδευσης, υπάρχουν πολλά, τόσο κατά το παρελθόν όσο και εντελώς πρόσφατα. Μεταρρυθμίσεις που καταργούσαν λ.χ. τις πανελλήνιες εξετάσεις ή που έφερναν το ψηφιακό σχολείο. Μεταρρυθμίσεις που στα λόγια άλλαζαν όλα και στην πράξη όλα έμεναν ίδια.
Ντεμέκ μεταρρυθμίσεις και γιαλαντζί μεταρρυθμιστές.
...
Διαβάστε προσεκτικά το απόσπασμα από εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας. Η εγκύκλιος στάλθηκε στα Λύκεια της χώρας για να διευκρινιστεί ο τρόπος υπολογισμού του μέσου όρου στην βαθμολογία των μαθητών της Α Λυκείου.
«Ο Γενικός Μέσος Όρος προκύπτει από τη διαίρεση των βαθμών ετήσιας επίδοσης των μη κλαδικών μαθημάτων και των γινομένων των βαθμών ετήσιας των κλαδικών μαθημάτων πολλαπλασιαζόμενων επί το πλήθος των κλάδων του μαθήματος, δια του πλήθους των μη κλαδικών και των κλάδων των μαθημάτων.»
Η ιστορία του Εργοστασίου ζακχάρεως στη Λαζαρίνα
Το πρώτο υπερσύχρονο εργοστάσιο Ζάχαρης στα Βαλκάνια
Τις μεγαλύτερες επενδύσεις στη Θεσσαλική γη μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, πραγματοποίησε ο Χρηστάκης Ζωγράφος, πλούσιος Τραπεζίτης στην Πόλη και μετέπειτα στο Παρίσι, αγοράζοντας στους νομούς Καρδίτσας και Τρικάλων από τους Κοτζαμπάσηδες, 11 τσιφλίκια, συνολικής έκτασης 64.000 στρεμμάτων, που καλλιεργούσαν 400 οικογένειες αγροτών.
Μαζί με τους γιούς του Γεώργιο και Σόλωνα, ιδρύει στην ερημική, εγκαταλειμμένη και βαλτώδη περιοχή των Κιούρκων, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «Ζωγραφία» από το επίθετο του ιδιοκτήτη της, το υπερσύγχρονο για την εποχή του εργοστάσιο παραγωγής ζάχαρης, στα Βαλκάνια.
Η κατασκευή έγινε το 1892-1894 και η έναρξη λειτουργίας του το 1895.
Τα Κιούρκα- σημερινή Ζωγραφία αγόρασε ο Ζωγράφος από την Βαλιντέ-σουλτάνα, σύζυγο του σουλτάνου, αφού με την καταστροφή του Αλή- πασά και των υιών του Βελή και Μουχτάρ, τα κτήματα τους περιήλθαν στην κατοχή του σουλτάνου, που εν συνεχεία τα δώρισε στη σύζυγο του.
Το εργοστάσιο Ζάχαρης
Η καλλιέργεια τεύτλων ήταν άγνωστη ακόμη στη Θεσσαλία. Εισηγητές νέων μεθόδων καλλιέργειας υπήρξαν ο Παναγιώτης Γεννάδιος και ο Ευστάθιος Πονηρόπουλος. Την επίβλεψη της ανέγερσης του εργοστασίου είχε ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Δημάδης, ο οποίος κατασκεύασε και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κων/πολη. Το Δεκέμβριο του 1894 έγιναν τα εγκαίνια του κολοσσιαίου συγκροτήματος του Ζαχαρουργείου. Από τεχνική άποψη και από μηχανολογικό εξοπλισμό (3.250 μηχανήματα), ήταν το τελειότερο εργοστάσιο του είδους στην Ευρώπη (450 θέσεις εργασίας). Η ίδρυσή του διαμόρφωσε νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα στην περιοχή.
Υποψήφιος βουλευτής(1)
Ο άνθρωπος είναι ματαιόδοξο ον από τη φύση του. Ισχυρίζομαι ότι αν σε κάποιον δεν εκδηλώθηκε αυτή η ιδιότητα είναι γιατί η μέχρι τώρα πορεία της ζωής του δεν του έδωσε ακόμα την αφορμή και το κίνητρο να εμφανισθεί αυτό το χαρακτηριστικό. Μόλις «κινηθεί το μαντήλι», θα υποκύψει στη μοιραία πορεία. Η σιγουριά αυτού του ισχυρισμού μου ίσως είναι μια προσωπική γραμμή άμυνας που με κάποιο τρόπο θα δικαιολογήσει την ευκολία με την οποία εγώ έπεσα σ’ αυτό το λούκι της φιλοδοξίας. Είναι γνωστό ότι, όταν ένα ελάττωμα διαχέεται σε πολλούς συνανθρώπους σου, τότε αισθάνεσαι να μετριάζεται το βάρος της δικής σου ενοχής.
Μέσα στη φυλακή, στις συνθήκες της παρατεταμένης απομόνωσης, συνδυασμένης με τις γενικότερες εξελίξεις στο παγκόσμιο ιδεολογικό και πολιτικό στερέωμα, έκανα μια αναδιάταξη των φιλοσοφικών και ιδεολογικών μου δοξασιών. Έτσι είχα οδηγηθεί στην απόφαση της αποχής μου από στενές πολιτικές ενασχολήσεις που τα προηγούμενα χρόνια απορροφούσαν ολοκληρωτικά το χρόνο και τη σκέψη μου. Δεν είχα φτάσει ασφαλώς να πιστεύω στη ματαιότητα μιας τέτοιας ασχολίας, αλλά επιτέλους, κατέληξα, ότι χρειάζεται μια κάποια προφύλαξη του εαυτού μου, ένα κράτημα, και τον προσανατολισμό του με χρήσιμες κι αναγκαίες απασχολήσεις για το προσωπικό και επαγγελματικό μέλλον. Έξω όλα τα μέτωπα για μένα ήταν ανοιχτά. Το πτυχίο σε εκκρεμότητα, το οικονομικό προσωπικό υπόβαθρο στο απόλυτο μηδέν.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Ιστορία ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ CANYONING
Η Γαλλική Ιστορία
Το canyoning επίσημα ξεκίνησε από την Γαλλία και η ιστορία του έχει ως εξής: Το 1888, ο Edouard Alfred Martel (πατέρας της σπηλαιολογίας και ιδρυτής της πρώτης εταιρίας Σπηλαιολόγων της Γαλλίας) πραγματοποιεί τη διάσχιση (πέρασμα) της σπηλιάς του Bramabiau που μοιάζει πολύ με φαράγγι. Στη συνέχεια και μέχρι το 1960 οι αποστολές για εξερευνήσεις φαραγγιών διαδέχονται η μια την άλλη, μέχρι που το 1963 ιδρύεται η Γαλλική Ομοσπονδία Σπηλαιολογίας και οι σπηλαιολόγοι συνεχίζουν να εξερευνούν φαράγγια με το ίδιο αχόρταγο πάθος. Στη δεκαετία του ’70 αρχίζουν να εκδίδονται τα πρώτα βιβλία οδηγοί φαραγγιών και το 1986 το canyoning εντάσσεται στην σπηλαιολογική ομοσπονδία της Γαλλίας, ενώ το 1988 αρχίζει μια στενή συνεργασία ανάμεσα στη Ομοσπονδία Canoe Kayak και την Ορειβατική Ομοσπονδία.
Τον Μάη του 1991 ξεκινάει η πρώτη επίσημα οργανωμένη σχολή κατάβασης φαραγγιών.
Το ’94 επίσης υπήρξε έτος πλούσιο σε δραστηριότητες. Το Μάρτιο πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες ημέρες τεχνικής φαραγγιών που εφαρμόστηκαν από τον Jean GUITARD στην Torderes.
Η Ελληνική Ιστορία
Στη χώρα μας, η ιστορία του Canyoning ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα στα τέλη της δεκαετίας του ’20 (χωρίς αυτό να αποκλείει παλαιότερες προσπάθειες για τις οποίες δεν υπάρχει σχετική ενημέρωση) μέσα από μία καταγεγραμμένη κατάβαση που πραγματοποίησε ομάδα δραστήριων σπηλαιολόγων, με επικεφαλή την κα. Πετροχείλου. Η κατάβαση πραγματοποιήθηκε στον ορεινό όγκο της Πάρνηθας και στο γνωστό φαράγγι της Γκούρας.
Γάλλοι εξερευνητές αρχίζουν να επισκέπτονται την Κρήτη και να πραγματοποιούν τις πρώτες καταβάσεις φαραγγιών. Υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία από το 1978. Στην Ήπειρο και συγκεκριμένα στο όρος Τύμφη, το canyoning ξεκινάει από το 1979 πάλι από Γάλλους σπηλαιολόγους. Καταγεγραμμένες εργασίες σε Γαλλικά βιβλία ξεκινάνε από το 1966, το 1979, το 1987και το 1990, με φαράγγια της Ηπείρου, καθώς και αντίστοιχα άρθρα σε περιοδικά.
Μουσείο Σχολής Πυροβολικού – Η ιστορία μέσα από τα εκθέματα (ΦΩΤΟ)
• ΣεΈνοπλες δυνάμεις 23 Δεκεμβρίου 2015
Κατά την μακρόχρονη ιστορία του Ελληνικού Πυροβολικού διάφορα πυροβόλα, κυρίως λάφυρα πολέμων, συγκεντρώθηκαν στην Σχολή Πυροβολικού.
Η πρώτη προσπάθεια ιδρύσεως Μουσείου γίνεται το 1946 με διευθέτηση του υπαίθριου χώρου. Έκτοτε συγκεντρώθηκαν και άλλα πυροβόλα με αποτέλεσμα από τον Ιούνιο του 1998 να ξεκινήσει μια δεύτερη προσπάθεια για δημιουργία Μουσείου Ιστορικών Πυροβόλων. Τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Μουσείου Πυροβολικού τελέσθηκαν στις 4 Δεκεμβρίου 1998, με την ευκαιρία του εορτασμού της Αγ. Βαρβάρας Προστάτιδος του Πυροβολικού.
Το Μουσείο Πυροβολικού της Σχολής Πυροβολικού είναι εύκολο να το επισκεφτεί ο επισκέπτης οδικώς με χρήση Ι.Χ αυτοκινήτου, ακολουθώντας την παλαιά Εθνική Οδό Αθηνών – Κορίνθου και σταματώντας στην είσοδο του χωριού της Νέας Περάμου αλλά και με χρήση λεωφορείου ΚΤΕΛ, το οποίο εκκινεί κάθε 30 λεπτά από το Θησείο και εκτελεί το δρομολόγιο Θησείο – Μέγαρα, αποβιβαζόμενος στην στάση «Σχολή Πυροβολικού» στην είσοδο του χωριού της Νέας Περάμου.
Τα εκθέματα του Μουσείου ευρίσκονται σε υπαίθριο χώρο αλλά και σε στεγασμένο χώρο εντός του Στρατοπέδου «ΤΧΗ (ΠΒ) ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΘΩΜΑ».
Το Υπαίθριο Μουσείο περιλαμβάνει εκθέματα που χρησιμοποιήθηκαν τόσο από τον Ελληνικό Στρατό όσο και από αντιπάλους μας και περιήλθαν σαν λάφυρα σε εμάς κατά την διάρκεια των 180 χρόνων ιστορίας του Ελληνικού Πυροβολικού.
Πρόλογος (5)
Τώρα έφτασε η ώρα να συγκεντρώσω όλα αυτά τα κείμενα σε ένα χορταστικό βιβλίο, που από την αρχή το χαρακτήρισα αυτοβιογραφικό. Θα περιλαμβάνει τα 55 κείμενα του «Κι όμως ήταν όμορφα» επεξεργασμένα όπου κι όταν χρειάζεται. Όμως εμπλουτισμένo με μια σειρά νέων που γράφτηκαν τα επόμενα χρόνια ακόμα και σε περιοχές που δεν ακούμπησα στην πρώτη φάση.Πάντα όμως αναζητώντας το απαραίτητο ενοποιητικό στοιχείο, που θα δείχνει την κοινή τους προέλευση και το αυτό αντικείμε...νο. Δε θα αρκεστώ εκεί. Θέλω στο ίδιο βιβλίο να συμπεριλάβω μερικά από τα κείμενα γενικού ενδιαφέροντος, που έγραψα πάνω σε βασικά θέματα. Θέματα που διαχρονικά απασχολούν τον άνθρωπο και την κοινωνία. Αποκλείοντας ωστόσο τα πολιτικά κείμενα της συγκυρίας. Οι κυβερνήσεις και ομοίως οι κυβερνώντες έρχονται και παρέρχονται
Εύχομαι να διατηρήσω τη δύναμη και τη σημερινή όρεξη για κάτι που θα έχει την ικανότητα να προσελκύσει τον τρίτο άγνωστο αναγνώστη

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Οι τελευταίες μέρες της Μαρίας Πολυδούρη, όταν αργοπέθαινε στο φθισιατρείο "Σωτηρία"...
Σε ηλικία 28 ετών και 28 ημερών, στις 29 Απριλίου 1930 η Μαρία Πολυδούρη έφυγε από την ζωή, αγνοώντας την εμβέλεια που θα αποκτούσε το ποιητικό της έργο μετά θάνατον, καθιερώνοντάς την ως μία από τους εκφραστές των Ελλήνων "καταραμένων ποιητών", όπως και ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, Κώστας Καρυωτάκης.
Άλλωστε, αν και είχε εμφανιστεί στα γράμματα από μικρή ηλικία, η πρώτη της ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε μόλις το 1928, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο "Σωτηρία", καθώς έπασχε από φυματίωση.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1930, η εφημερίδα Ημερήσιος Τύπος αφιέρωνε ένα ρεπορτάζ στη "φθισική ποιήτρια που πεθαίνει τρελλή", όπως λαϊκίστικα αναγραφόταν στον τίτλο του δημοσιεύματος), επί της ουσίας συστήνοντάς την Πολυδούρη στο αναγνωστικό της κοινό, τόσο ως προς το ποιητικό της έργο, όσο και ως προς τον έρωτά της για τον Καρυωτάκη, η αυτοκτονία του οποίου τον Ιούλιο του 1928 είχε προκαλέσει αίσθηση.
Μία από τις τελευταίες της φωτογραφίες
Το πιο σημαντικό στοιχείο του ρεπορτάζ εκείνου ήταν η φωτογραφία της ποιήτριας στο κρεβάτι του νοσοκομείου, που είχε ληφθεί ειδικά για την εφημερίδα και ήταν μια από τις τελευταίες φωτογραφίες - αν όχι ίσως η τελευταία - της Πολυδούρη.
Ιστορική έκθεση
Δημοτικού Σχολείου Χιονάτων
Στην επαρχία Κραναίας και από τη νότια πλευρά του Αίνου μέχρι τη θάλασσα εκτείνεται μια κατάφυτη και γόνιμη περιοχή που ονομάζεται Ελείος.
Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει τα χωρία Χιονάτα, Κατελείος, Μαυράτα, Μαρκόπουλο, Αργίνια, Κολαϊτη, Ατσουπάδες, Βαλερίανο, Θηράμονα, και Πλατείες που αποτελούσαν άλλοτε το Δήμο Ελείου. Τα χωριά αυτά αν και είναι μικρά δεν είναι νέα, έχουν ηλικία αρκετών αιώνων, εικάζεται ότι ιδρύθηκαν πριν την Ενετοκρατία.
Το χωρίο Χιονάτα με 130 κατοίκους την εποχή αυτή είναι μικρότερο από τα άλλα, λόγω της θέσεως του, που βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής , είναι η έδρα του Δήμου και κανένα από τα γύρο χωρία δεν απέχει πέρα τα 5 χιλιόμετρα.
Μετά την διάλυση του Δήμου χωρίστηκαν σε κοινότητες που κατά καιρούς τα χωρία Αργίνια, Μαυράτα, Βαλεριάνο με κέντρο το Μαρκόπουλο αποτελούσαν μια κοινότητα. Τα χώρια Κατελειός, Κολαϊτη, Ατσουπάδες, Θηράμονα αποτέλεσαν μια άλλη κοινότητα διατηρώντας την έδρα του Δήμου που ήταν τα Χιονάτα.
Πρόλογος (4)
……..Η προσπάθεια μου αυτή με βοήθησε τα μέγιστα στο τρίτο εγχείρημα μελέτης, που έκανα και που αφορούσε τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Την ιστορία και τους ανθρώπους τους. Ήταν ο χώρος εργασίας μου. Ήξερα πολύ καλά με τι κόπο έβγαζα τα χρήματα με τα οποία ζούσα την οικογένειά μου. Ένιωθα έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας που πάντα με κρατούσε σε εγρήγορση και προσαρμογή σε κάθε αλλαγή ενός περαστικού και σχετικά αδαούς για τη θέση υπουργού Παιδείας. Ήμασταν σε συνεχή έλεγχο της εφορίας με τη γνωστή σε κάθε έναν Έλληνα που δεν είναι διορισμένος στο δημόσιο συμπεριφορά του εφοριακού και τις απαιτήσεις του πάνω στον ιδρώτα του «κακού ιδιώτη». Με ωράρια εργασίας θανατερά. Σκέφτομαι πόσοι συνάδελφοι μου δεν πρόλαβαν να φτάσουν στο νήμα της σύνταξης….
Αλλά να το ξεκαθαρίσω μη γίνει παρεξήγηση. Αυτή η δουλειά ήταν επιλογή μου. Δε μου επιβλήθηκε από τα πράγματα. Εγώ τη διάλεξα! Είναι γνωστό ότι μπορούσα να διοριστώ στη δημόσια εκπαίδευση σε πολλές ευκαιρίες. Πρώτον με την παλαιά επετηρίδα- λίστα αναμονής. Δεύτερον, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με τον «ευεργετικό» νόμο για τους αντιστασιακούς της επταετίας με αναγνώριση κιόλας χρόνων προϋπηρεσίας. Είχα κι άλλες δελεαστικές προτάσεις που τις απέρριψα μέσα στην ανένδοτη αντίληψή μου ότι δε θα πάρω δραχμή για κάτι που ήταν καθήκον μου να κάνω. Είναι ευχαριστημένος και χαρούμενος γιατί αυτό το τήρησα μέχρι κεραίας.
Νύχτες σκοτεινές
Νύχτες σκοτεινές
με φαντάσματα
που κυκλοφορούν
διάσπαρτα στους δρόμους
...
Άνθρωποι τρομαγμένοι
που κλείνονται στα σπίτια
μένοντας μέσα
με κλειστά τα φώτα
Κοιτάζοντας απ’ τις χαραμάδες
μ’ αγωνία
γεμάτοι φόβο
για την επόμενη μέρα
Οι φήμες λένε
πως ήρθαν οι εχθροί
και- Ω! παράξενο-
αντίσταση δε συνάντησαν
Από πουθενά κι από κανέναν
μια γενική παράλυση
των πάντων ανεξήγητη
με πολιτικές ή ιδεολογικές αφετηρίες.
Πώς μπορεί να ερμηνευτεί
η άνευ όρων παράδοση;
Ποια θα είναι η μεθεπόμενη μέρα
για την πόλη ;
2015

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Δημήτριος Γουδής: Μία εξέχουσα προσωπικότητα των γραμμάτων
Φεβρουάριος 14, 2014 - 10:54
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στα μνημεία της πόλης μας, αυτή τη φορά τιμάμε στο ArcadiaPortal, μία εξέχουσα προσωπικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης, η οποία κυρίως ξεχώρισε για την ανιδιοτελή προσφορά της, όπου σαν κύριο στόχο είχε την ενίσχυση και την ανάδειξη της γνώσης στην Τρίπολη και όχι μόνο.
Πρόκειται για τον εκπαιδευτικό, Δημήτριο Γουδή, ο οποίος γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1875 και πέθαν...ε στην Αθήνα το 1939.
Η διακεκριμένη αυτή φυσιογνωμία του πολύ δύσκολου και σύνθετου χώρου της Παιδείας, σπούδασε ως το 1894 Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μάλιστα υπήρξε αριστούχος φοιτητής.
Αρχικά υπηρέτησε ως καθηγητής Γυμνασίου στην Τρίπολη, και συγκεκριμένα απ’ το 1899 έως το 1910, ενώ μετέπειτα έγινε Γυμνασιάρχης στο «Πρότυπο κλασικό γυμνάσιο», το 1920. Τη διεύθυνση όμως ανέλαβε και στη «Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή».
Ανάμεσα στα έργα του, «τα μυστήρια της Ελευσίνος», θεωρούνται ως κάτι ξεχωριστό για τη συγγραφή του.
Η ανιδιοτελής προσωπικότητά του, δεν του επέτρεπε να βλέπει τη γνώση ως αυτοσκοπό αλλά ήθελε και επεδίωκε να τη μεταλαμπαδεύει , όχι μόνο στα πλαίσια αυτά καθαυτά της διδασκαλίας, αλλά σε ακόμα πιο απτές κινήσεις και «χειρονομίες», αφού κληροδότησε όλη την περιουσία του στο Δήμο Τρίπολης, προκειμένου να κατασκευαστεί ένα μεγάλο διδακτήριο , το οποίο θα στέγαζε όλα τα σχολεία της πόλης, διαφορετικά επιθυμούσε το ίδιο ποσό να δοθεί για υποτροφίες στο εξωτερικό, Αρκάδων πτυχιούχων, και συγκεκριμένα της κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Έφυγε» ένας άνθρωπος της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού
Δημοσιεύτηκε στις 14/07/2015 από Proti Online
ΘΛΙΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΩΡΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ
Ένας άνθρωπος που προσέφερε τα μέγιστα στην Εκπαίδευση της Αιγιάλειας, αλλά και τον Πολιτισμό, ο καθηγητής Φυσικής Παναγιώτης Κομνηνός από το Διακοπτό, «έφυγε» ξαφνικά στα 59 του χρόνια… Το νήμα της ζωής του κόπηκε χθες από ανακοπή καρδιάς που υπέστη και ο θάνατος του «βύθισε» στη θλίψη την τοπική κοινωνία, την εκπαιδευτική κοινότητα και κυρίως μαθητές και εκπαιδευτικούς του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Αιγίου, του οποίου ήταν διευθυντής τα τελευταία χρόνια.
Επίσης, είχε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας Στάθη Θεοδωρακόπουλου καθώς και αντιπρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δήμου Αιγιαλείας, πάντα με σταθερές θέσεις και διάθεση προσφοράς προς την τοπική κοινωνία και την Εκπαίδευση. Πατέρας δύο παιδιών, έτρεφε μία αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του το Διακοπτό, όπου και διέμενε.
Τα τελευταία χρόνια είχε ταυτίσει το όνομά του και τη δράση του με το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Αιγίου, πραγματοποιώντας σημαντικά βήματα «ανοίγματος» του σχολείου προς την κοινωνία, δίνοντας ώθηση και αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα ταλέντα των μαθητών. Στάθηκε στο πλευρό τους, διότι πρόκειται για σχολείο στο οποίο φοιτούν ενήλικες, εργαζόμενοι και άτομα με πολλές υποχρεώσεις, τους παρότρυνε και τους ωθούσε με τον δικό του τρόπο προς τα γράμματα, καλώντας τους να κυνηγήσουν το όνειρό τους…
Πρόλογος (3)
………….Βεβαίως σε ενδιάμεσες φάσεις που πέρασα στη ζωή μου, φάσεις εσωτερικής έντασης και στέρησης πραγμάτων, χάραξα στο χαρτί κάποιες σκέψεις μου. Ένα πρώτο δείγμα αυτών των σκέψεων είναι τα ποιήματα που έγραψα τους τελευταίους μήνες της πεντάχρονης φυλάκισής στον Κορυδαλλό και παρουσίασα για πρώτη φορά σε τυπωμένη μορφή σαράντα χρόνια μετά, το 2013 σε βιβλίο με τον τίτλο «Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού»
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι τούτο. Μετά την αποχώρηση μου από τις κομματικές απασχολήσεις έπρεπε να γεμίσω το λίγο ελεύθερο χρόνο με κάτι καινούργιο. Τι να κάνω, αυτός είμαι. Στο μυαλό μου σχηματίστηκε ένα φιλόδοξο σχέδιο. Να κάνω μια πρωτότυπη, κατά το δυνατόν, ερευνητική εργασία σ’ έναν τομέα των ενδιαφερόντων μου. Σκέφτηκα Κάτι ν’ αφήσω κι εγώ από το πέρασμά μου στη ζωή. Αποφάσισα λοιπόν να μελετήσω την ιστορία των φυσικών επιστήμων στην Ελλάδα στη διάρκεια του 19ου αιώνα, κυρίως στον χώρο της εκπαίδευσης. Να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία για τους ανθρώπους, που δίδαξαν τις φυσικές επιστήμες στη χώρα μας στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Με κύρια στόχευση τη χρονική περίοδο από την απελευθέρωση και την ίδρυση του Ελληνικού κράτους μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Ποια ήταν τα βιβλία που έγραψαν, ποιο είναι το περιεχόμενο τους, πώς και πού τα δίδαξαν, τι κυκλοφορία είχαν, σε ποιο αρχικό τιράζ τυπώνονταν, τι ανατυπώσεις έγιναν. Ποιο ήταν το μορφωτικό επίπεδο αυτών των ανθρώπων.
Π α ν δ α ι σ ί α
Για πανδαισία απόψε
στρώθηκα
μες την απέραντη τη νύχτα
Εικόνες που χάθηκαν...
όνειρα κολοβά
που πέθαναν.

Φίλοι, γνωστοί
που σπάσανε το νήμα
προσκλητήριο
στους τέσσερις τοίχους
Ισότοπα γεγονότα
ομομήτριες λέξεις
αναλλοίωτα πρόσωπα
με κρατούν όμηρο
μιας μονοτονίας
αδιατάραχτης
Επαναλαμβάνω πράγματα
κι’ επαναλαμβάνομαι
παράγω υπεραξία
κι αναπαράγω
το αύριο ως σήμερα
Ρυτιδιασμένος
στα λιμνάζοντα ύδατα
του χρόνου
η διακριτική
ικανότητα του νου
αδυνατεί να ξεχωρίσει
τα όρια
με το υπάρχον
Τι θα ήταν λύση;
Η ευθυγράμμιση
στο καθημερινό μέτρο,
η αφομοίωση
στα ξένα πλήθη
ή
ο μοναχικός θάνατος;
Αν βρείτε
εναλλακτική λύση
ειδοποιείστε
με παρακαλώ!
1978

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Πολυτεχνική Σχολή
Νέες Κτηριακές Εγκαταστάσεις
Πολυτεχνικής Σχολής στην Πανεπιστημιούπολη
Η λειτουργία της Πολυτεχνικής Σχολής αποτελεί για το Πανεπιστήμιο Κύπρου ένα Επιστημονικό και παράλληλα Τεχνολογικό Πνεύμονα, εφάμιλλο των πλέον σύγχρονων ανά την υφήλιο ερευνητικών οργανισμών, ιδιαίτερα στο πεδίο των καινοτόμων και εφαρμοσμένων Τεχνολογιών Αιχμής.
Ο σχεδιασμός των νέων Κτηριακών Εγκαταστάσεων της Πολυτεχνικής Σχολής, αποτέλεσμα Διεθνούς Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού, βρίσκεται στο τελικό στάδιο και σύμφωνα με τον μέχρι στιγμής προγραμματισμό αναμένεται ότι οι οικοδομικές εργασίες για την ανέγερση τους θα αρχίσουν το 2016 και θα ολοκληρωθούν περί το 2019.
Το όλο κτηριακό συγκρότημα θα στεγάσει τα Τμήματα Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανικών Περιβάλλοντος (ΠΜΜΠ), Μηχανικών Μηχανολογίας και Κατασκευαστικής (ΜΜΚ) και Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΗΜΜΥ) καθώς και την Κοσμητεία της Σχολής.
Ιδρύεται στην Κύπρο Σχολή Μοριακής Ιατρικής
14 Μαρτίου 2012 Οι καθηγητές του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου εξήγγειλαν σήμερα την ίδρυση της Σχολής Μοριακής Ιατρικής Κύπρου (Cyprus School of Molecular Medicine) και την έναρξη των μεταπτυχιακών προγραμμάτων MSC και PhD στους κλάδους της Ιατρικής Γενετικής και Μοριακής Ιατρικής το προσεχές ακαδημαϊκό έτος 2012-2013.
Σε ομιλία του, ο Καθηγητής Φίλιππος Πατσαλής, Διευθυντής της Σχολής και Γενικός Εκτελεστικός Ιατρικός Διευθυντής στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου, είπε πως η Σχολή Μοριακής Ιατρικής Κύπρου είναι μέρος του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου.
Στόχος του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου, σημείωσε, είναι να λειτουργεί ως κέντρο αριστείας στους τομείς της Νευρολογίας, της Γενετικής, των Ιατρικών και των Βιοϊατρικών Επιστημών.
Η αποστολή του Ινστιτούτου, ανέφερε, είναι να αναπτύσσει και να εκπονεί ανταγωνιστική έρευνα διεθνούς εμβέλειας μέσα από ερευνητικά προγράμματα, να παρέχει μεταπτυχιακή εκπαίδευση και εξάσκηση και να αναπτύσσει και να παρέχει ψηλού επιπέδου ιατρικές και εργαστηριακές υπηρεσίες σε αυτούς τους τομείς.
Πρόλογος (2)
………..Τα πράγματα άλλαξαν όταν -με συμπληρωμένα τα εξήντα πέντε χρόνια- αποφάσισα να φύγω από το μόνιμο επάγγελμα του δάσκαλου σε φροντιστήριο και να γίνω συνταξιούχος. Την απόφαση αυτή τη συνδύασα και με μια δεύτερη. Θα βγάλω από το μυαλό μου -κατά το δυνατόν – όλους τους αριθμούς, νόμους ασκήσεις, που μέχρι τότε κυρίως με γέμιζαν το μυαλό μου και θα φέρω στην επιφάνεια το παλαιό σχέδιο μου. Έτσι απέρριψα δελεαστικές προτάσεις ελαφράς και μερικής απασχόλησης και ...αποφάσισα να σφραγίσω οριστικά το κεφάλαιο της διδασκαλίας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοίμαζα τα μαθήματα των επόμενων ημέρων, έφτιαχνα ασκήσεις, που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών μου και σε συνεργασία με συναδέλφους στον ίδιο εργαστηριακό χώρο συμμετείχα στην έκδοση βιβλίων φυσικής χρήσιμων στην εργασία μας.
Η πρώτη αυτοβιογραφική μου απόπειρα έγινε μεταξύ των ετών 2006-2009 και είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2010 με τον τίτλο «Κι όμως ήταν όμορφα». Όλα τα κείμενα, 55 στον αριθμό, γράφτηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, εκτός από δύο. Τα δυο είχαν γραφτεί σε παλαιότερες ευκαιρίες καείναι τα εξής: Πρώτο «Το μαλακό υπογάστριο», που γράφτηκε στις αρχές του 1973 όταν ακόμα βρισκόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού και είχε από καιρό αρχίσει η εσωτερική βαθμιαία απογύμνωση από τις αρχικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και πολιτικές βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις. Το δεύτερο με τον τίτλο «Πενιχρή σοδιά» γράφτηκε το 1978 στην Αθήνα
Οι καλές ιδέες πεθαίνουν νέες, στο δημόσιο σχολείο
Τα τελευταία 30 χρόνια, στο δημόσιο σχολείο, εφαρμόστηκαν αρκετές «καλές ιδέες» οι περισσότερες εκ των οποίων «πέθαναν» πολύ γρήγορα. Αυτές που απέτυχαν παταγωδώς αφορούσαν στον ανταγωνισμό του δημόσιου σχολείου με τα ιδιωτικά φροντιστήρια. Αφορούσαν δηλαδή σε προσπάθειες να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί η οικονομική αιμορραγία των οικογενειών για υπηρεσίες που θεωρητικά παρέχονται δωρεάν.
Τα μεταλυκειακά κέντρα στην δεκαετία το 80 και τα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας που καταργήθηκαν πρόσφατα, είναι δύο κορυφαία παραδείγματα «καλών ιδεών» που πέθαναν νέες. Το κράτος προσέφερε δωρεάν υπηρεσίες αλλά οι πολίτες προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα. Το φτηνό το κρέας το τρώνε και οι σκύλοι έλεγαν οι παλαιότεροι.
Οι τρέχουσα ερμηνεία για το φαινόμενο, αποδίδει όλες τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τις αιτιάσεις ότι για την χρεοκοπία της χώρας φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βρει τι πραγματικά φταίει, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί οι εκπαιδευτικοί που αποτυγχάνουν στο δημόσιο φροντιστήριο, είναι άριστοι επαγγελματίες στα ιδιωτικά μαθήματα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να συγκρίνει τις αμοιβές που έδινε το κράτος με αυτές του ιδιωτικού τομέα, μια σύγκριση που θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερα ερωτήματα σχετικά με το τι αλήθεια φταίει.
Η Οικογένεια Παπαστράτου
Το όνομα της οικογένειας Παπαστράτου είναι στενά συνδεδεμένο με το Αγρίνιο και δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσουμε γιατί, αφού η δραστηριότητα και οι δωρεές της οικογένειας αυτής άφησαν ανεξίτηλη σφαγίδα στη πόλη και στις μνήμες των Αγρινιωτών. Είναι νομίζουμε ενδιαφέρον να παρουσιάσουμε στοιχεία από τη διαδρομή της οικογένειας αυτής, στοιχεία που αντλούνται είναι από το βιβλίο του ιδρυτή της εταιρείας Ευάγγελου Δ. Παπαστράτου "Η Δουλειά κι ο Κόπο της", Αθήνα 1964.
Ο Ευάγγελος Δ. Παπαστράτος γεννήθηκε στο Αγρίνιο, το παλιό Βραχώρι, τον Δεκέμβρη του 1884. Ο πατέρας του, Αναστάσης Παπαστράτος, έφτασε παιδάκι στο Αγρίνιο με τον πατέρα του, ιερέα, Παπα-Στράτο, όταν αναγκάστηκε ν' αφήσει το απροφύλακτο από τους ληστές χωριό του, τα Προσήλια του δήμου Θέρμου, και κατέβηκαν στη χώρα με την όμορφη παπαδιά του, τη Βάβα του Ευάγγελου. Ο Αναστάσης, άνοιξε μπακάλικο στο Αγρίνιο. Παντρεύτηκε την Χαρίκλεια Καββαδία. Απόκτησαν 5 παιδιά: 4 αγόρια, τον Επαμεινώνδα, τον Ευάγγελο, τον Σωτήρη και τον Γιάννη και ένα κορίτσι, την Αλεξάνδρα. Όλοι παντρεύτηκαν και κάνανε οικογένειες εκτός από τον πρεσβύτερο τον Επαμεινώνδα.
Τα δύο πρώτα αγόρια ο Επαμεινώνδας και ο Γιάννης όταν τέλειωσαν το Γυμνάσιο στην Πάτρα, ήρθαν στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο.
Πρόλογος (1)
Το είδος αυτών των κειμένων έχει από τη γέννηση του πρόβλημα αξιοπιστίας. Αναφέρομαι στις αυτοβιογραφίες, όπου κάποιος αποφασίζει να περιγράψει τα συμβάντα στη διάρκεια του βίου του. Ας εξετάσουμε την περίπτωση που ο συγγραφέας- αφηγητής είναι έντιμος και ειλικρινής με τον εαυτό του και τους αυριανούς αναγνώστες του. Πολλές φορές χωρίς και να το επιδιώκει, έως ασυνείδητα θα έλεγα, υπερτονίζει την επίδραση του στο συμβάν, τοποθετεί τον εαυτό του σε πρωταγωνιστική ...θέση, ενώ αντίθετα απαλύνει το ενδεχόμενο λάθος, αποσιωπά πιθανές ντροπιαστικές συμπεριφορές και υποτιμά τις αρνητικές επιρροές των πράξεων του σε τρίτους.
Δεν ομιλώ για τις υστερόβουλες εκείνες περιπτώσεις όπου κάποιοι στήνουν ψεύτικα σκηνικά και διηγούνται παραμυθένιες ιστορίες. Με βάση δε αυτήν την απατηλή εικόνα ζητούν αντίστοιχη θέση στο κοινωνικά τους περίγυρο, τιμές κι αμοιβές πράξεων που δεν τις αξίζουν. Έτσι τα αυτοβιογραφικά κείμενα από τη φύση τους μεταφέρουν -αντικειμενικά -το έρμα της αμφιβολίας, ένα φορτίο υποκειμενικότητας που σε κάνει να είσαι διστακτικός, να έχεις ένα κράτημα, ακόμα και στις περιπτώσεις, που μια τέτοια στάση αδικεί το συγγραφέα. Υπάρχουν ευτυχώς ενισχυτικά αξιοπιστίας πειστήρια που σταθεροποιούν τους ισχυρισμούς του. Είναι οι μαρτυρίες τρίτων ή περισσότερων, είναι οι καταγραφές των γεγονότων από τις εφημερίδες της εποχής, είναι πιθανές φωτογραφίες εποχής κι ό,τι άλλο μπορεί να παίξει άμεσο ή έμμεσο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Δάσκαλοι και μαθητές στη σκληρή δεκαετία του ’50 – Γράφει ο Παν. Κουρτεσιώτης
26 Σεπτεμβρίου 2014
Το δημοτικό σχολείο του «Γκέρμπεσι» Καρποχωρίου άρχισε ν λειτουργεί το 1883 με πρώτο δάσκαλο τον Αναγνώστη Κων. Λάκνα.
Από το 1883 μέχρι το 1946 κανένας μαθητής δεν προχώρησε στην δευτερο¬βάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό συνέβαινε γιατί στους γονείς επικρατούσε η λαθεμένη αντίληψη ότι τα παιδιά τους θα είχαν καλλίτερη προκοπή αν ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ήθελαν τα παιδιά τους να καλλιεργούν τα χωράφια, να φορούν τσαρούχια με φούντες και να βόσκουν πρόβατα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’40 άρχισαν, να δείχνουν πολλά παιδιά με την «παρότρυνση των γονιών τους», ενδιαφέρον και αγάπη προς τα γράμματα. Τα παιδιά, οι μαθητές την περίοδο 1953-1960 ανέρχονταν σε 185. Φτωχά και ξυπόλυτα τριγύριζαν και έπαιζαν στους λασπωμένους δρόμους το χειμώνα και στους γεμάτους από κουρνιαχτό το καλοκαίρι.
Οι δάσκαλοι, επειδή τότε δεν υπήρχε συγκοινωνία, αναγκαστικά οι περισσότεροι έμειναν σε σπίτια κυρίως μαθητών. Το ένα δωμάτιο του σχολείου το κρατούσε πάντα ο διευθυντής για λογαριασμό του. Συγκοινωνία το χωριό είχε μόνο με το τρένο, του οποίου η στάση απείχε δύο χιλιόμετρα. Ήταν η στάση Ψαρά. Απ’ αυτή τη στάση ανέβαιναν τα παιδιά του γυμνασίου καθώς και τα παιδιά που δούλευαν σε διάφορες δουλειές στην Καρδίτσα, κυρίως τους χειμώνες. Και οι δάσκαλοι με το τρένο πηγαινοέρχονταν στο χωριό.
Είναι χαρακτηριστικός ένας διάλογος που έγινε καθ’ οδόν προς τη στάση του τρένου, μεταξύ του δάσκαλου Μιχάλη Σακελλαρίου «Γκούσια» και του Θωμά Κ…..
Πάτρα: Το σχολείο που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στους ενήλικες - Μιλά στο thebest.gr η διευθύντριά του
Κοινωνία "Πρέπει πάντα να κυνηγάμε τα όνειρά μας"
13/05/2015 20:36
Για το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας της Πάτρας μίλησε στο thebest.gr Διευθύντριά του Φρύνη Κωστάρα. Η κυρία Κωσταρά, που ανέλαβε την τρέχουσα σχολική χρονιά τη διεύθυνση του ΣΔΕ Πάτρας αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο πρόγραμμα στο οποίο εντάσσεται στο ΣΔΕ, ποίοι μπορούν να γραφτούν και να φοιτήσουν σε αυτό, ποιά μαθήματα διδάσκονται, πόσο διαρκεί η φοίτηση, πότε γίνονται οι εγγραφές καθώς και στην προσωπική της εμπειρία από την χρονιά που διανύουμε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το thebest.gr επισκέφθηκε το ΣΔΕ Πάτρας, γνώρισε αρκετούς από τους ενήλικες μαθητές του και εντός των επόμενων ημερών θα σας παρουσιάσει αναλυτικά τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες τους.
Η κυρία Φρύνη Κωσταρά
Η συνέντευξη με την κυρία Κωστάρα έχει ως εξής:
- Από πότε λειτουργεί το ΣΔΕ Πάτρας και σε ποιο πρόγραμμα εντάσσεται;
«Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Πάτρας λειτουργεί από το 2001 στην Αχαϊκής Συμπολιτείας 20, στο Ζαβλάνι, ενώ το 2009 δημιουργήθηκε και παράρτημα στο Κ. Κ. Αγ. Στεφάνου. Το πρόγραμμα των ΣΔΕ υλοποιείται στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους.
Ο σεισμός
Ο πρώτος σεισμός, που έζησα, ήταν στο Βόλο το 1955. Με βρήκε τη στιγμή που καθόμουν αμέριμνος στην τουαλέτα. Μια εμπειρία που όταν την πρωτοσυναντάς, σε ταράζει έτσι κι αλλιώς, αλλά εκεί που ήμουν πλήρως αφημένος το ξαφνικό ταρακούνημα σφραγίστηκε μέσα μου σαν αρνητικό αίσθημα και από τότε με κυνηγάει διαρκώς όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Βεβαίως ο ίδιος ο σεισμός είναι μια διαδικασία που κρατάει λίγα δευτερόλεπτα και μετά τελειώνει. Στη διάρκεια του ό,τι είναι να συμβεί, συμβαίνει πριν προλάβεις καν να το συνειδητοποιήσεις. Γίνεται όμως! Για λίγους έχει τραγικές συνέπειες, για τους πολλούς αποτελεί ένα περαστικό συμβάν. Η αγωνία δεν είναι αυτός ο ίδιος ο σεισμός. Η αγωνία και το βασανιστήριο είναι η διαρκής ανησυχία, η αδιάκοπη αναμονή για το επόμενο ραντεβού μαζί του. Όποιος δεν έχει αυτή την αγωνία να μου τον δείξετε, να τον γνωρίσω!
Γι’ όποιον δε φοβάται το σεισμό δυο ερμηνείες μόνο μπορώ να δώσω. Πρώτον γιατί μέχρι τώρα δεν είχε την «τύχη» αυτής της εμπειρίας και δεύτερον γιατί είναι από εκείνη την παράξενη κι αντιπαθή χοντρόπετση κατηγορία ανθρώπων, που δεν τη ζηλεύω και θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι μάλλον τη λυπάμαι. Είναι εκείνοι που έχοντας στην πραγματικότητα κλειστούς τους δρόμους επικοινωνίας με το περιβάλλον, έχουν αυθαίρετα βαπτίσει την αναισθησία τους ψυχραιμία ή θάρρος. Εμένα ο φόβος του σεισμού είναι βαθειά χαραγμένος μέσα μου και τον συνάντησα πολλές φορές στη ζωή μου, ιδιαίτερα όταν στους σεισμούς των Αλκυονίδων νήσων είχα και μικρό παιδί.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Στιγμές από την ιστορία του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων (πρώην Θηλέων)
• Ρετρό Φωτό & Ιστορίες
Ιστορικές φωτογραφίες από την ίδρυσή του μέχρι το 1953
...
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Το «Αστικό Σχολείο Θηλέων» ιδρύθηκε το 1937.
Άρχισε να λειτουργεί από την 15 η Οκτωβρίου 1937 και αποτελούσε παράρτημα του τότε μικτού Γυμνασίου Τρικάλων.
Διευθυντής ανέλαβε ο Γεώργιος Κακκάβας, Φιλόλογος.
Καταργήθηκε με την ίδρυση του Γυμνασίου Θηλέων το οποίο πρωτολειτούργησε το φθινόπωρο του 1939 ως αυτοτελές Γυμνάσιο με Γυμνασιάρχη τον κ. Γεώργιο Κακκάβα.

Το 1945 λειτούργησε με 438 μαθήτριες και πέντε καθηγητές.
Φωτογραφία μαθητριών του Γυμνασίου Θηλέων Τρικάλων με τον καθηγητή μαθηματικών Ρούση Κων/νο ( από το βιβλίο Θ. Λώλη – Το Βαρούσι)
Διευθυντές από 1944-1954:
Παναγιώτης Κοτρώνης (1944-1945),
Γεώργιος Πάσχος (1945-1947, 1950),
Βασίλειος Βήκας (1947-1948),
Γεώργιος Κ. Παπαγεωργίου-Εράλδυς (1948-1954)
Τελειόφοιτες του Γυμνασίου Θηλέων Τρικάλων. Διακρίνονται οι καθηγητές Χριστάνης Ανδρέας(φυσικός), Ρούσης Κων/νος (μαθηματικός) και Πούρικας Μιχάλης (θεολόγος). (Αρχείο Μ.Γ. Πιτσάκου)

27 Ιανουαρίου 1951- Ημερήσια εκδρομή του Γυμνασίου Θηλέων στο Φλαμούλι. Διακρίνεται η καθηγήτρια Μπαρμπαρούση Λεμονιά (Γυμνάστρια) (Αρχείο Μαρίας Χούνου)
26 Μαϊου 1951 - Ημερήσια εκδρομή στα Μετέωρα
. Σχολ. Έτος 1950-51. Διακρίνονται οι καθηγητές Πούρικας Μιχάλης (θεολόγος), Μανίκας Αχιλλέας(Φιλόλογος), Μακρή Ασπασία (Γαλλικών) και το διώροφο κτίριο Θεοδοσοπούλου στην Ασκληπιού, όπου στεγαζόταν το Γυμνάσιο Θηλέων εκείνη την εποχή. (Αρχείο Μαρίας Χούνου)
1951- Μαθήτριες της Ε΄τάξης του 8/ταξίου Γυμνασίου Θηλέων Τρικάλων στις Γυμναστικές Επιδείξεις στο στάδιο «Διαγόρας» της πόλης των Τρικάλων.
15 Ιουνίου 1953 – Β΄Κιτριλάκεια στο στάδιο «Διαγόρας» της πόλης τωνΤρικάλων. Μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων συμμετέχουν στο μαθητικό χορό με λευκά και γαλάζια φορέματα. (Αρχείο Μαρίας Χούνου)
Στεγαζόταν στο κτήριο Θεοδοσοπούλου από το 1941-1961 στην Ασκληπιού δίπλα από το τμήμα Ασφάλειας.
Δείτε περισσότερα
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε
Πίσω από τα κενά, στα σχολεία, κρύβονται τα πλεονάσματα και πίσω από αυτά ο κρατισμός!
μαύρη τύπα των διορισμών
Για πολλά χρόνια, προ κρίσεως, χιλιάδες εκπαιδευτικοί διορίζονταν κάθε χρόνο και στην συνέχεια χιλιάδες αναπληρωτές προσλαμβάνονταν επίσης κάθε χρόνο. Δεν το έχω ψάξει αλλά θα στοιχημάτιζα ότι οι ετήσιοι διορισμοί υπερκάλυπταν τις ετήσιες αποχωρήσεις. Ενώ λοιπόν αυτά συνέβαιναν, οι ετήσιες εθιμοτυπικές καταγγελίες των συνδικαλιστών διεκτραγωδούσαν τις ελλείψεις καθηγητών στα σχολεία και απαιτούσαν ακόμα περισσότερους διορισμούς μονίμων και όχι αναπληρωτών.
Κάπως έτσι φθάσαμε να έχουμε τους περισσότερους εκπαιδευτικούς στην ΕΕ, αναλογικά με τον αριθμό των μαθητών. Κανείς όμως δεν πρόσεξε ότι καθώς όλα αυτά εξελίσσονταν, τα ιδιωτικά φροντιστήρια και οι αντίστοιχες δαπάνες εκτοξεύονταν, ότι στο Λύκειο και στο Γυμνάσιο ελάχιστοι μαθητές εμπιστεύονταν αποκλειστικά το δημόσιο σχολείο ότι κανένας μαθητής δεν αποκτούμε τίτλο γλωσσομάθειας από αυτό, ότι στους διεθνείς διαγωνισμούς το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατρακυλούσε στις τελευταίες θέσεις.
Η άνεση χιλιάδων ετήσιων διορισμών στα χρόνια της νιρβάνας, έκρυβε τη μαύρη τρύπα στην οποία χάνονταν οι διορισμοί, τα κενά που κάθε χρόνο ξεπηδούσαν ακριβώς εκεί που είχαν καλυφθεί με προηγούμενους διορισμούς.
Η εποχή της ανέμελης διαχείρισης έχει παρέλθει, η μαύρη τρύπα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πίσω από τα κενά όμως, κρύβονται τα πλεονάσματα και πίσω από αυτά ο κρατισμός ως κυρίαρχη αντίληψη. Το κράτος με την ιεραρχική συγκεντρωτική του δομή υποτίθεται ότι κρατά στα χέρια της κεντρικής διοίκησης τον πλήρη έλεγχο. Μαύρη η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν καλιακούδα.
Τ ο ε ί π ε
Γύρισε το πρόσωπο απ’ την άλλη
και μ’ όλον το φόβο μέσα του
ξεστόμισε με δύναμη τα λόγια ...
που ποτέ μέχρι τώρα
δεν διανοήθηκε
ότι μπορεί να πει
«Δεν θα ήθελα να ζω πουθενά αν δεν θα είσαι κι εσύ κοντά μου!»
Δεν περίμενε στιγμή να δει τις αντιδράσεις της.
Το έβαλε στα πόδια.
«Χριστέ μου, τι τόλμησα κι είπα;»
αναστατωμένος αναρωτήθηκε
« Και τώρα;»
Να και μια φορά μ' ανοιχτό χαμόγελο !!!

Παλαιά Θεσσαλονίκη (σχολεία)

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

Πέθανε ο άνθρωπος των γραμμάτων Ανταίος Χρυσοστομίδης (1952 – 2015)
14/08/2015 από rosetabooks
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης γεννήθηκε το 1952 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1969 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία. Παίρνει το πτυχίο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρώμης το 1978. Δουλεύει στην Αθήνα ως αρχιτέκτονας μέχρι το 1982. Την ίδια περίοδο αρχίζει να μεταφράζει από την ιταλική γλώσσα, στην αρχή δοκίμια και στη συνέχεια λογοτεχνικά έργα. Το 1983 αρχίζει να εργάζεται ως δη...μοσιογράφος στο περιοδικό «Ένα». Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας. Η δημοσιογραφική του ενασχόληση συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην εφημερίδα «Αυγή», στην οποία υπογράφει κάθε Κυριακή μια ολόκληρη σελίδα με τον τίτλο «Περιδιαβάζοντας».
Από το 1998 εργάζεται ως Διευθυντής του τμήματος Ξένης Λογοτεχνίας στις Εκδόσεις «Καστανιώτη». Το 1999 δημοσίευσε μαζί με τον Αντόνιο Ταμπούκι το βιβλίο΄»Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες» (Άγρα). Από το 2000 διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στο ΕΚΕΜΕΛ πρακτική μετάφρασης. Το 2003 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Το 2004 το Ιταλικό Κράτος, τιμώντας τον για τις προσπάθειές του για την εξάπλωση της ιταλικής κουλτούρας, του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας.
Δείτε ΕΔΩ το πλούσιο έργο του!!!
Βιογραφικό ΕΔΩ

Δείτε περισσότερα