Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Ιστορικό Σχολείου : 5ο ΓΕ.Λ.Η
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ 5Ο ΓΕΛ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Το σημερινό 5ο ΓΕ.Λ.Η αποτελεί μετεξέλιξη του 3ου Γυμνασίου Θηλέων Ηρακλείου, στεγαζόταν στο κτήριο της οδού Δημοκρατίας και με τη μορφή αυτή λειτούργησε από το 1972 μέχρι το 1979.
Το σχ. έτος 1979 – 1980 μετατρέπεται σε μεικτό Λύκειο, μετονομάζεται σε 5ο και μεταφέρεται στο σχολικό συγκρότημα του Καπετανάκειου. Ως 5ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου λειτουργεί μέχρι το 1997 ενώ από το σχολ. έτος 1997-98 μέχρι και το σχολ. έτος 2005-06 γίνεται Ενιαίο Λύκειο. Στεγάζεται στο κτήριο του Καπετανάκειου, εναλλάσσοντας την πρωινή με την απογευματινή βάρδια με το 1ο ΓΕ.Λ.Η. ως τον Οκτώβριο του 1999 οπότε και μεταστεγάζεται στα Εργαστήρια του ΣΕΚ στο Σχολικό Συγκρότημα Πατελών. Η μετακίνηση αυτή αλλάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό το μαθητικό δυναμικό του ενώ ο αριθμός των μαθητών μειώνεται καθώς το σχολείο αποτέλεσε το βασικό τροφοδότη του 8ου ΓΕ.Λ.Η. και απομακρύνθηκε από τα Γυμνάσια που τροφοδοτούσαν το ίδιο. Πρόβλημα δημιουργούσε και το γεγονός ότι το σχολείο φιλοξενούνταν και πάλι σε κτήριο που ανήκε σε άλλα σχολεία.
Κατά το σχολικό έτος 2003-2004, όλη η εκπαιδευτική κοινότητα – καθηγητές, μαθητές και γονείς, θεωρώντας ότι η μεταστέγαση του σχολείου σε κτήριο δικό του θα λύσει πολλά λειτουργικά προβλήματα, διεκδίκησε, με αγώνες πολλών μηνών, και πέτυχε, αρχές του 2004, τη μεταφορά του σε νεόδμητο κτήριο επί της οδού Σκεπεντζή 31 στην Κηπούπολη, όπου και συστεγάζεται με το 4ο Εσπερινό Λύκειο μέχρι σήμερα. Από το 2006 – σήμερα μετατρέπεται πάλι σε Γενικό Λύκειο.
Οι μετακινήσεις αυτές του σχολείου και η μείωση του μαθητικού δυναμικού, δημιούργησαν προβλήματα που ξεπεράστηκαν με την αγαστή συνεργασία όλων των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας, με αποτέλεσμα το σχολείο σήμερα να έχει επαναποκτήσει την αίγλη που είχε κερδίσει για δεκαετίες στο Ηράκλειο, δραστηριοποιούμενο σε πολλούς τομείς, τόσο στον εκπαιδευτικό χώρο όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό.
Καλό ταξίδι δάσκαλε
του Στέφανου Μίλεση
Με βαθιά θλίψη όλη η Πειραϊκή κοινωνία, άκουσε για τον ξαφνικό θάνατο του έγκριτου συμπολίτη μας και διαπρεπούς επιστήμονα και Διδάκτορα εν ζωή του Ευάγγελου Αθηναίου.
Η γνωριμία μου μαζί του έγινε μάλλον συμπτωματικά, όταν το 2005, εντάχθηκα στην Ένωση Παλαιών Προσκόπων Νέου Φαλήρου. Ο Αθηναίος ήταν τότε Πρόεδρός της (από το 2003 έως το 2006), ενώ επί σειρά ετών αργότερα, ήταν διαρκώς Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της. Εκεί τον γνώρισα για πρώτη φορά και έκτοτε φρόντιζα ανελλιπώς να στέκομαι κοντά του, καθώς κάθε σκέψη του, κάθε ενέργειά του, αποτελούσε για εμένα έναν οδηγό τρόπου και συμπεριφοράς. Ευθύς στον χαρακτήρα, ευγενικός στην ψυχή, τίμιος στις κοινωνικές του σχέσεις, απολάμβανε της αγάπης και της εκτίμησης όχι μόνο όλων των μελών της Ένωσης, αλλά και της κοινωνίας του Νέου Φαλήρου.
Ο μεταστάς ήταν γεννημένος στο Νέο Φάληρο, το οποίο αγάπησε υπέρμετρα, διατηρώντας σε όλο του τον βίο, αναλλοίωτη την αγάπη του για το μέρος εκείνο, το οποίο φρόντιζε να τιμά διαρκώς και σε κάθε περίσταση. Ως μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων, εξυπηρέτησε με ζήλο και αφοσίωση τα προσκοπικά συμφέροντα, υπήρξε δε ένας εκ των πρωταγωνιστών τόσο για την ίδρυσή της Ενώσεως το 1995, όσο και για την μετέπειτα στέγασή της. Γι΄ αυτό άλλωστε και το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων τον τίμησε με τα ανάλογα μετάλλια του "Παλαιού Προσκόπου" και του «Αθανασίου Λευκαδίτη» (20.12.2004).
Συνόψιση 6
…. Οι παλαιοί σαφείς διαχωρισμοί ανάμεσα στην προοδευτική και την συντηρητική παράταξη, ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά δεν είναι σήμερα πια σαφείς. Στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής και όχι μόνο έχει επέλθει- εδώ και καιρό- μια μεγάλη προσέγγιση θέσεων, που αν δε γνωρίζεις εκ των προτέρων το ποιόν ενός ομιλητή να μην είσαι σίγουρος σε ποιο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων ανήκει.
Έχετε απαριθμήσει τα τελευταία χρόνια τις αρνητικές τοποθετήσεις της Αριστεράς στις οποιεσδήποτε αλλαγές που προτείνονται από τις δυο τελευταίες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ; Πάντα άρνηση, πάντα καταγγελία. Οπότε σε έναν τρίτο αθώο παρατηρητή αναφύεται το εξής αυτονόητο ερώτημα:
Καλά, ήταν τόσο ωραία η κοινωνία μας, τόσο προοδευτικοί οι όροι της ζωής της και τώρα έρχονται κάποιοι κακοί να τη γκρεμίσουν; Πως δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι προηγουμένως; Μήπως είχε έρθει η ιδανική σοσιαλιστική κοινωνία και εμείς περί άλλων τυρβάζαμε; Από ότι όμως θυμάμαι η ίδια γκρίνια, ο ίδιος αρνητισμός υπήρχε και τότε! Μήπως χωρίς να το καταλάβουμε η προοδευτική παράταξη, ο χώρος της εξέλιξης και της προόδου μετεξελίσσεται λίγο-λίγο στη συντηρητική εκείνη παράταξη που αγωνίζεται απελπισμένα να «διατηρήσει τα κεκτημένα»;
Η Αριστερά δεν πρέπει να είναι εκείνη που προωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός; Δεν είναι εκείνη, που με τους προβληματισμούς της ρίχνει τους σπόρους των νέων ιδεών και των νέων θεσμών; Πως τότε θα πρέπει να ονοματίσουμε τις δυνάμεις που εναντιώνονται σε κάθε αλλαγή, που θέλουν να διατηρήσουν το Status Quo , που υπάρχει σήμερα; Όλα αυτά είναι παράξενα, αλλά άξια να αναφερθούν.
Ας κλείσω όμως με τις τελευταίες αναφορές στο πρόσωπό μου, μια και η ζωή μου ήταν η αφορμή να γραφτεί αυτό το κείμενο.
σκέψη είναι πλανεύτρα
κι αχόρταγη,
δεν ελέγχεται,
σε ξεπερνάει.
Όμως - και δυστυχώς – ...
η σάρκα είναι ασθενής.
Παρ’ όλα αυτά… έλεος.
Δεν είναι και του θανατά.
Το υπόλοιπο της ζωής του
δεν θα είναι μεν αμόλυντο,
δε θα είναι ανεπαίσχυντο.
Αλλά - στην εμφανή πλευρά –
θα είναι ειρηνικό.
Η εσωτερική του φουρτούνα
ας απορροφηθεί
μόνο από τις δικές του δυνάμεις

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Δ.Κυριακός: Ο άνθρωπος που σχεδίασε το Ηράκλειο
Στις αρχές του 1900 ο Δημήτρης Κυριακός σχεδίασε το σχέδιο πόλης του Ηρακλείου, την Εθνική Οδό, τα δημόσια κτίρια ενώ έβαλε τα "θεμέλια" και για το σιδηρόδρομο
07.10.2013
Στις αρχές του 1900 σχεδίασε την Ε.Ο, τους κάθετους άξονες, το σχέδιο πόλης ενώ ήταν και ο πρώτος που εμπνεύστηκε το σιδηρόδρομο, και άλλα πρωτοποριακά για την εποχή.
Ο Δημήτρης Κυριακός άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του, σε μια πόλη που τον πλήγωσε
Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Εμπνεύστηκε και σχεδίασε το σχέδιο πόλης ως τη σημερινή πεταλοειδή, την Ε.Ο της ανατολικής Κρήτης, τους κάθετους άξονες, το σιδηρόδρομο για να ενωθεί το Ηράκλειο με τα Χανιά και το Ηράκλειο με το Τυμπάκι, τα δημόσια κτίρια της Λ. Δικαιοσύνης και τα ωραιότερα νεοκλασικά του Ηράκλειου.
Ήταν ο άνθρωπος που έσωσε από την κατεδάφιση ό,τι παλιό υπήρχε και αυτός που επέμενε να στρέψει η πόλη του Ηρακλείου το βλέμμα της στη θάλασσα και να βγει εκτός τειχών. Ήταν τόσο πρωτοποριακός που λοιδορήθηκε για τις απόψεις τους.
Το Ηράκλειο τον πίκρανε δεν τον δόξασε. Σε μια σπάνια συνέντευξη του αναφέρει ότι πρέπει η πόλη να στραφεί προς τη θάλασσα, και δεν κρύβει την πικρία του για την αντιμετώπιση που έτυχαν τα σχέδια του.
Η ιστορία του Ιδρύματος Κωφών
Το 1907 αρχίζει η ιστορία του Ιδρύματος που όμως άρχισε να λειτουργεί από το 1938.
Το 1907, ο Χαράλαμπος Σπηλιόπουλος, κτηματίας, κάτοικος Αθηνών, επειδή είχε διαπιστώσει την παντελή έλλειψη στην Ελλάδα Σχολής για την εκπαίδευση των κωφών, ίδρυσε ίδιον Νομικό Πρόσωπο με τον τίτλο «Οίκος Χαραλάμπους και Ελένης Σπηλιοπούλου», που σκοπό είχε την εκπαίδευση των κωφών παιδιών.
Διάφοροι λόγοι εμπόδισαν την εκπλήρωση του σκοπού του διαθέτη μέχρι του θαν...άτου του το 1922, αλλά και κατόπιν, μέχρι του θανάτου της καθολικής κληρονόμου και συζύγου του Ελένη, το 1931, και αργότερα, μέχρι το 1937.
Το έτος 1937 η διοικούσα εφορεία του αγαθοεργού ιδρύματος «Οίκος Κωφαλάλων Χ. και Ε. Σπηλιοπούλου» βλέποντας ότι δεν ήταν δυνατόν, με ίδια μέσα να εκπληρωθεί ο σκοπός του διαθέτη, προτείνει την ενοποίηση και συγχώνευση περιουσιών μετά του «Εθνικού Οίκου Κωφαλάλων», οπότε το 1937 εκδίδεται ο Αναγκαστικός Νόμος 726/4-6-1937 που συστήνει ένα Φιλανθρωπικό Ίδρυμα υπό τον τίτλο «Εθνικό Ίδρυμα Προστασίας Κωφαλάλων», υπό τον άμεσο έλεγχο και εποπτεία του Υπουργείου Πρόνοιας.
Από του έτους αυτού και μέχρι σήμερα, λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί το Ίδρυμα σε κτίριο στην περιοχή των Αμπελοκήπων που σχεδιάσθηκε γι’ αυτόν ειδικά το σκοπό και του οποίου η ανέγερση περατώθηκε το 1938. Θεωρήθηκε δε, εκείνη την εποχή, έργο πολιτισμού, κόσμημα της Ελλάδος.
Συνόψιση 5
…… Σήμερα* η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Βασικοί θεσμοί δεν λειτουργούν ή αν λειτουργούν είναι ψευδεπίγραφοι. Ένας ηθικός εκπεσμός είναι διάχυτος σ’ όλους τους τομείς. Αυτό είναι κοινή διαπίστωση. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι η αντίσταση σ’ αυτή την κατάντια είναι ασθενής, ενώ αντίθετα το καζάνι υπόκωφα βράζει. Μια σειρά καταστάσεις έχουν γίνει πνιγηροί βρόχοι που αποστερούν από την πατρίδα μας το αναγκαίο οξυγόνο για να πάρει ελεύθερες ανάσες. Ένας εξουδετερωμένος και ξέχειλος κρατικός μηχανισμός είναι ο κύριος παράγοντας της παράλυσης των θεσμών σ’ αυτή τη χώρα. Και οι κρατούντες τα κλειδιά της ενημέρωσης πάνε να μας πείσουνε για τις «τεράστιες ελλείψεις» του κρατικού μηχανισμού.
Όμως και ο απλός λαός δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του. Τα θέλει ο κώλος του! Δε θα επαναλάβω εδώ την ηλιθιότητα που συχνά ακούγεται για να χαϊδέψει αυτιά: Ο λαός έχει πάντα δίκαιο!
Αν αυτό ήταν αλήθεια θα ήμασταν άλλη χώρα. Για αυτούς που στοιχειωδώς μελετούν την ιστορία βρίσκουν δεκάδες παραδείγματα, που θεμελιώνουν το αντίθετο. Ο λαός μας πολύ συχνά έγινε θύμα εύκολου επηρεασμού από σκοτεινούς κύκλους με ιδιοτελείς σκοπούς.
Λόμπι, που απόκτησαν, με καταχρηστικούς τρόπους, μεγάλη δύναμη είναι αυτά που με διάφορες μεθόδους ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις αναστέλλοντας στη πράξη τη βασική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Εργατοπατέρες, συνδικαλιστές του προσωπικού συμφέροντος, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και των εφημερίδων, εργολάβοι δημοσίων έργων, πληρωμένοι κονδυλοφόροι με φιλοδοξίες να γίνουν παράγοντες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όλοι αυτοί είναι οι διεκδικητές στο άνομο μοίρασμα της πίτας.
Κλειστός ο χώρος από παντού.
Κανόνες, διατάξεις κι απαγορεύσεις
Τα μη και τα δεν που κάνουν το μηδέν
Κι εσύ απεγνωσμένα ψάχνεις για μια ανάσα
και λίγο οξυγόνο....
Όντα παράξενα με άκρα δεκάδες
σε κρατούν ασφυκτικά
-δήθεν για προστασία-
από τον απροσδιόριστο κίνδυνο
που έξω σε επιβουλεύεται
Όχι ! Δεν τη θέλω πια την τόση «αγάπη»
Κάλιο να με φάει ο κίνδυνος παρά
στη φυλακή που τώρα ζω

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Στα Μανδράκια της Ερμιόνης...

Το Σανατόριο της Κορφοξυλιάς στα Μαγούλιανα (pics,vid)
Νοέμβριος 30, 2015 - 10:11Στην περιοχή της Αρκαδίας, συνολικά ιδρύθηκαν τέσσερα σανατόρια για την αντιμετώπιση της φυματίωσης.
Το Σανατόριο της Κορφοξυλιάς στα Μαγούλιανα Αρκαδίας βρίσκεται σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον στο ελατοδάσος του Μαινάλου πολύ κοντά στο δρόμο που συνδέει τη Βυτίνα και τη Δημητσάνα και δεξιά για το Βαλτεσινίκο. Αποτέλεσε ένα μοναδικό δείγμα Νοσοκομειακής αρχιτεκτονικής κατά τη διάρκεια του Μεσ...οπολέμου. Πετρόκτιστο με ντόπια γκρίζα ασβεστολιθική πέτρα, έργο Λαγκαδινών μαστόρων, κτίστηκε με πρωτοβουλία και εράνους της Άννας Μελά Παπαδοπούλου αναδεικνύοντας τους αγώνες και το μεγαλείο του λαού μας τα φτωχικά εκείνα χρόνια που η Ελλάδα έβγαινε από τους βαλκανικούς πολέμους και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου, αδελφή του Παύλου Μελά γνωστή και ως η "Μάννα του στρατιώτου", αποτελεί σπάνιο παράδειγμα αυτοθυσίας, στοργής και πατριωτικής αγάπης. Κατά την μεταπολεμική περίοδο ασχολήθηκε με τα τεράστια προβλήματα των προσφύγων από τη Μικρασιατική καταστροφή και την αντιμετώπιση της φυματίωσης που μάστιζε πρόσφυγες και απόστρατους μαχητές στους Βαλκανικούς Πολέμους. Κατάφερε με πολύ κόπο να συγκεντρώσει χρήματα με εράνους και χορηγίες αποδήμων Ελλήνων και να ιδρύσει μεταξύ των 1925 και 1928 το σανατόριο της Κορφοξυλιάς κοντά στα Μαγούλιανα.
Τέλος, συνέβαλε στην επέκταση του Νοσοκομείου Νοσημάτων θώρακος ''Σωτηρία'' με την προσθήκη του περιπτέρου "Πεύκα Ματσούκα".
Νικολαος Μεταξάς: Το δημόσιο σχολείο ομοιάζει με κακοτράχαλο γήπεδο όπου κανείς δεν ξέρει πού να στοχεύσει
Λίγο καιρό πριν το άνοιγμα των Σχολείων και τα φλέγοντα προβλήματα της Παιδείας παραμένουν ακανθώδη και δυσεπίλυτα μιας και μετά την περίπου τρίμηνη ραστώνη άδειας του καλοκαιριού μοναδικό προνόμιο να μην δουλεύεις και να πληρώνεσαι, τα προβλήματα αυτά εμφανίζονται μπροστά σε όλους μας αλλά το κακό Κράτος που υποθαλφτεί τέτοιες Νοσηρότητες, και από την άλλοι οι κακοί συνδικαλιστές ας όψονται…………
Σήμερα ανακοινώνονται οι βάσεις εισαγωγείς και σε 121 τμήματα ΑΕΙ,ΤΕΙ μπαίνουν εισακτέοι με κάτω από 10.000 χιλιάδες μόρια, αυτό τι αποδεικνύει αν μη τι άλλο την καταρράκωση της Παιδείας αλλά και τον αιωρούμενο θεσμό του Παιδαγωγού, λειτουργού τον οποίο θέλουν να έχουν και να ονοματίζονται όλες οι Τάξεις των εκπαιδευτικών αλλά το βάρος και τις ευθύνες όχι.
Κατάντησαν την τριτοβάθμια εκπαίδευση χρόνο αναμονής προς την ανεργία ,και όχι μάθησης ,κατάντησαν την εισαγωγή στα Ελληνικά Πανεπιστήμια σε επένδυση δίχως απόδοση και μελλών, ποιοι άραγε θα δώσουν λόγο και εξηγήσεις περί αυτών?….., ουδείς ,μιας και στην χώρα μας ποτέ δεν βρέθηκε κανείς υπεύθυνος γι αυτό το χαλί που υπάρχει στην Ελληνική Παιδεία.
Παίρνουμε παίκτες από τις καλλίτερες ομάδες του Πλανήτη , και τους βάζουμε σε μια κακοτράχαλη αλάνα. Τους ζητάμε να παίξουν μπάλα φορώντας τρύπια άρβυλα και εξηγούμε ότι, ελλείψει γκολπόστ, μπορούν να σουτάρουν προς πάσα κατεύθυνση. Να τους αξιολογήσουμε; Μπορούμε να το κάνουμε, έχοντας επίγνωση ότι δεν παίζουν σε ιδανικές συνθήκες. Το αυτό ισχύει με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. .
Συνόψιση 4
…..Ένα άλλο από τα χαρακτηριστικά του εαυτού μου- που αναγνώρισα έγκαιρα- είναι η κόντρα και η αντίδρασή στην οποιαδήποτε πίεση ή απόπειρα επιβολής με τη βία προθέσεων κάποιων τρίτων χωρίς τη δική μου συγκατάβαση. Τότε από μέσα μου ξεπηδούσε ένα δογματικό πείσμα, μια ανυποχώρητη αντίδραση, που πολλές φορές με οδηγούσε στο αντίθετο άκρο. Ένα από τα πρώτα επεισόδια που θυμάμαι είναι ο πόλεμος που άνοιξα με έναν από τους δασκάλους μου που επιχείρησε με το ζόρι να με κάνει να γράψω με το δεξί χέρι. Δεν του πέρασε όμως, παρά τον απάνθρωπο- όχι απλώς αντιπαιδαγωγικό- τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να μου το επιβάλλει. Παρατεταμένη τέτοια πίεση για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους υπέστην και στο στρατό, αλλά και εκεί στύλωσα τα πόδια και μόνο αυτό το δυνατό πείσμα με κράτησε όρθιο, ανυποχώρητο και συνεπή στην τότε πολιτική μου θέση. Τελικά μη νομίζετε ότι ένα τέτοιο δογματικό πείσμα είναι πάντα για καλό. Στις συνθήκες όμως της εποχής ήταν θα έλεγα η μοναδική διέξοδος. Σήμερα δε διαθέτω πια αυτήν την ικανότητα. Στην ευγενική και ανθρώπινη συμπεριφορά αντίθετα ήμουν συγκαταβατικός έως ευκολόπιστος.
Στις παιδικές παρέες, μου άρεσε να έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν νομίζω ότι επέβαλα με το ζόρι αυτόν το ρόλο. Απλώς η πληθωριστική, έτσι κι αλλιώς, παρουσία μου έκανε το φαινόμενο αυτό εκ των πραγμάτων αναπόφευκτο. Το ίδιο συνεχίστηκε και στο σχολείο, αλλά εκεί υπήρχε το αβαντάζ ότι ήμουν αρκετές φορές ο καλύτερος μαθητής στη τάξη και τότε αυτό είχε τη σημασία του, αφού ο καλός μαθητής ήταν σημείο αναφοράς στο σχολείο και γενικής παραδοχής στην κοινωνία, σε αντίθεση με τη σημερινή αντίληψη κατά την οποία ο καλός μαθητής αντιμετωπίζεται υποτιμητικά ως σπασίκλας ή βλίτο.
Η ύστατη ελπίδα
Σε κάποια χρονική στο διάβα του στιγμή
άδηλο το που, το πώς και το γιατί
βρέθηκε κρεμασμένος στο κράσπεδο
ενός τρικλίζοντος σύννεφου ...
Αιωρούμενος στην σκοτεινή αβεβαιότητα της αβύσσου,
ταρακουνήθηκε από τις ριπές του άπονου ανέμου
και τρεμούλιασε μέσα του.
Όταν το απόθεμα των δυνάμεων άρχισε να εξανεμίζεται
το σκέφτηκε διαφορετικά.
Κράτησε σφικτά στη χούφτα του
το ύστατο κομμάτι της δύναμης
με τη στερνή ελπίδα, καθώς θα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά
να έχει την τύχη ν’ αδραχθεί από κάπου, πιο κάτω…..
……Κανείς δεν έμαθε μέχρι σήμερα κάτι για την τύχη του

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

10 χρόνια Ειδικό Σχολείο Γαλανόβρυσης Ελασσόναςοποίη στο bookTweet στο Twitter
Το ειδικό σχολείο Γαλανόβρυσης Ελασσόνας φέτος συμπληρώνει 10 χρόνια λειτουργίας. 10 χρόνια υποστήριξης, αποδοχής και αγάπης προς παιδιά που για πρώτη φορά είδαν την πόρτα του σχολείου να ανοίγει και να τα δέχεται στην αγκαλιάτου.10 χρόνια γεμάτα ενθουσιασμό και δράσεις που προσέφεραν σε όλους μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Γιατί όμως ειδικό σχολείο;
Όταν φτάνει η στιγμή για ένα παιδί με αναπηρία να φοιτήσει σε ένα σχολικό πλαίσιο, τότε ο γονέας προσδοκά το παιδί του να ξεκινήσει την εκπαίδευσή του σε σχολείο γενικής αγωγής. Μετά τις πρώτες δυσκολίες που εντοπίζονται όμως στο σχολικό πλαίσιο, αναδεικνύεται η ανάγκη το παιδί να παρακολουθήσει ειδικά διαμορφωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του.
Άραγε, πόσο προετοιμασμένο είναι το σχολείο γενικής εκπαίδευσης να εντάξει στο πρόγραμμα του ένα μαθητή με αναπηρία; Η υποχρεωτική εγγραφή σε σχολείο γενικής εκπαίδευσης δεν εγγυάται θερμή συναισθηματική υποδοχή από το σχολικό πλαίσιο, εξατομικευμένη εργασία και ειδική βοήθεια. Ένα σχολείο μη προετοιμασμένο δεν είναι παρά η αντανάκλαση μίας μη προετοιμασμένης κοινωνίας για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Όλη αυτή η έλλειψη προετοιμασίας έχει, όμως, σημαντικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του παιδιού στο παρόν και στο μέλλον του.
Το Ορφανοτροφείο του Άργους
Προλογικά
Όταν έγραφα με τους μαθητές μου τα οδωνύμια του Άργους, εκείνος που με βοήθησε ξεχωριστά ήταν ο μακαριστός π. Ευάγγελος Στασινόπουλος, ο οποίος μου υπέδειξε – συν τοις άλλοις – και ποιος ήταν ο Ιωάννης Λαλουκιώτης.
Στην πορεία του χρόνου έτυχε να γίνω μέλος της Συντακτικής Επιτροπής (Σ.Ε.) του περιοδικού του Δήμου μας (2000). Και θεωρήσαμε σκόπιμο να ασχολούμαστε με τη μικροϊστορία του Άργους, όπως συμβαίνει άλλωστε σε πολλά περιοδικά τοπικού ενδιαφέροντος. Ενδεικτικά μνημονεύω την εργασία του Βασίλη Ζάχου Χριστιανική Ένωση Άργους (ανδρών), [2] την οποία ετοίμασε ο αγαπητός συνάδελφος κατά παράκληση της Σ.Ε. Η πρόταση ανήκε στο μέλος της Σ.Ε. και αγαπητό συνάδελφο Γιώργο Τασσιά.
Πρόθεσή μου ήταν να φιλοξενήσω την εργασία μου για το Ορφανοτροφείο Άργους στο επόμενο τεύχος του περιοδικού, αλλά δυστυχώς αναστέλλεται επ’ αόριστον η επανέκδοσή του για οικονομικούς λόγους. [3] Όμως ο ερευνητικός λόγος, πριν ακόμη πάρει σάρκα και οστά, δεν μπορεί ν’ αναζητεί στέγη… Γι’ αυτό και συνεχίζω.
Ο ιδρυτής του Ορφανοτροφείου Ιωάννης Λαλουκιώτης
Συνόψιση 3
…. Αυτά τα χρόνια οι πιεστικές βιοτικές ανάγκες με οδήγησαν να εργάζομαι ως δάσκαλος. Δεν είχα αποφασίσει ακόμα οριστικά με τι θα ασχοληθώ. Αυτή η αμφίσημη θέση μου, αυτή η επαμφοτερίζουσα κατάσταση επέδρασε αρνητικά στη ψυχολογία μου. Έζησα συνθήκες «υπερκόπωσης» με μια μέτρια εργασιακή απασχόληση σε σχέση με αυτήν που στη συνέχεια και για πολλά χρόνια θα είχα, όταν οριστικά καταστάλαξα ότι αυτό θα είναι το επάγγελμά μου.
Έτσι το επάγγελμα που άσκησα ήταν δάσκαλος σ’ ένα μεγάλο φροντιστήριο. Δε μου ταίριαζε η δέσμευση στο δημόσιο και η γενικότερη ατμόσφαιρα που εκεί επικρατούσε. Εν είδει παρενθέσεως να αναφέρω εδώ ότι κανένας από την οικογένειά μου δεν επιδίωξε την σιγουριά και την «ασφάλεια» της κρατικής θέσης. Έτυχε ή ήταν σφραγισμένο στο DNA μας; Δεν ξέρω! Εκείνο που σημειώνω είναι ότι ποτέ δεν επιδιώξαμε γνωριμίες με τον τοπικό βουλευτή, ποτέ δεν διανοηθήκαμε να ζητήσουμε κάποιο ρουσφέτι από κανέναν, ακόμα και την περίοδο της μεγάλης ανέχειας.
Μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους καθηγητές προετοιμάσαμε στο Φροντιστήριο δεκάδες χιλιάδες μαθητές για την εισαγωγή τους σε μια Πανεπιστημιακή σχολή. Αυτό κατορθώθηκε κυρίως με τις δικές τους πνευματικές ικανότητες, αλλά όμως και με τη δική μας καθοδήγηση και συμβολή. Σήμερα ένας μεγάλος αριθμός τελειωμένοι απόφοιτοι Πανεπιστημίων, που κυκλοφορούν στη χώρα και το εξωτερικό υπήρξαν μαθητές μου. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έχουν αξιοζήλευτη πορεία και αυτό με γεμίζει με την αυτονόητη περηφάνια.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΕΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
Μνήμη ψυχής 176 χρόνων
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Τι κοινό έχουν ο ζωγράφος Αλέξης Ακριθάκης, ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης Χρήστος Βακαλόπουλος, ο Γιάννης Βούρος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, ο Ντένης Ζαχαρόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, ο ζωγράφος Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Γιώργος Λούκος, πρόεδρος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο πανεπιστημιακός και βουλευτής Γιάννης Πανούσης, ο ακαδημαϊκός και ζωγράφος Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, ο Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών Νικόλαος;
Ο κατάλογος των αποφοίτων του Λεοντείου Λυκείου είναι μεγάλος, όπως και η μακραίωνη ιστορία περίπου δύο αιώνων λειτουργίας στην Αθήνα. Ντοκουμέντα και κειμήλια του εκπαιδευτικού αυτού Ιδρύματος θα έχουν την ευκαιρία να δουν οι επισκέπτες στο Μουσείο των Μαριανών Αδελφών «Musee des Freres Maristes & du Lycee Leonin», που ανοίγει τις πόρτες του σε μαθητές, γονείς, αποφοίτους, φιλότεχνους, εκπαιδευτικές κοινότητες, μελετητές, καθώς και στο ευρύ κοινό την Τετάρτη, ώρα 20.00, στο κτήριο της οδού Νεϊγί 17, Ανω Πατήσια.
Πρώτο μουσείο
Οι μνήμες, οι παραδόσεις, οι αξίες, η ιστορία του Λεοντείου Λυκείου κληρο-δοτούνται στις νέες γενιές μέσα από το μουσείο του εκπαιδευτικού ιδρύματος «Για πρώτη φορά στα ελληνικά εκπαιδευτικά δεδομένα οργανώνεται ένα μουσείο με βασικό σκοπό την πολυδιάστατη λειτουργία του ως χώρος μνήμης, εκμάθησης και αναψυχής και για το λόγο αυτό δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη μουσειολογική μελέτη από τη Λουίζα Καραπιδάκη, ώστε οι πληροφορίες να είναι σαφείς και τεκμηριωμένες και να δίδονται με εύληπτο τρόπο, συμβάλλοντας και στην τέρψη της ψυχής», σημειώνει ο Δημήτρης Κώστας, γενικός διευθυντής Λεοντείου Λυκείου Πατησίων και καταλήγει:
«Αλλωστε, είναι προφανές ότι το μονογραφικό μουσείο ενός σχολείου που έχει διανύσει 176 χρόνια ζωής, προσφέρει ποικίλο υλικό με στόχο ένα πολύπλευρο διδακτικό ρόλο, τόσο για την ιστορία του ως εκπαιδευτήριο, όσο και για το τάγμα των Μαριανών Αδελφών (Freres Maristes) που το διοικεί. Επίσης, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως χώρος μνήμης, αφού στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτήριο, δείγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής της εποχής του, το οποίο σε μία δεκαετία θα συμπληρώσει 100 χρόνια από την κατασκευή του».
«Το Μουσείο του Λεοντείου Λυκείου θα είναι και ένας χώρος αναψυχής, όπως οφείλουν να είναι τα μουσεία σήμερα και γι' αυτό δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη μουσειολογική μελέτη, ώστε οι πληροφορίες να είναι σαφείς και τεκμηριωμένες και να δίδονται με εύληπτο τρόπο ώστε να αποτελούν και τέρψη της ψυχής», υπογραμμίζει η Λουίζα Καραπιδάκη, υπεύθυνη μουσειολογικής μελέτης. «Αλλωστε, είναι προφανές ότι το μουσείο ενός σχολείου που έχει διανύσει πάνω από μία εκατονταετία και προσφέρει ποικίλο υλικό μπορεί να έχει έναν πολύπλευρο διδακτικό ρόλο, τόσο για την ιστορία του ίδιου του σχολείου, όσο και για την ιστορία του εκπαιδευτικού τάγματος. Ο επισκέπτης του μουσειακού χώρου αντιλαμβάνεται την ιστορία των Μαριανών Αδελφών στην Ελλάδα και του Λεοντείου Λυκείου ως οντότητα και όχι ως αποσπασματικά σύνολα».
«Η ιστορία, προσωπική, θεσμική, κοινωνική, εκπαιδευτική, πρέπει να γράφεται και να καταγράφεται. Οι μνήμες, οι παραδόσεις, οι αξίες μένουν ζωντανές και «κληρονομούνται» στις επόμενες γενιές όταν έχουν βρει τη θέση που τους ανήκει στους χώρους όπου διαμορφώθηκαν», προσθέτει ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης. «Το Μουσείο του Λεοντείου Λυκείου πρέπει να γίνει το ταχύτερο δυνατό και έχουμε χρέος όλοι εμείς οι απόφοιτοι, αλλά και όλοι οι δάσκαλοι, να συμβάλλουμε σ' αυτό. Το ιστορείν και εξιστορείν του παιδαγωγικού και κοινωνικού έργου του Λεοντείου δεν αποτελεί απλά φωτισμένη επιλογή της Σχολής και των εμπνευστών της αλλά ένα όραμα ζωής που όλοι εμείς που ζήσαμε τα καλύτερά μας χρόνια στο σχολείο αυτό περιμένουμε με ιδιαίτερη συγκίνηση».
Ανάμεσα στα εκθέματα της ιστορίας των δύο σχολείων συγκαταλέγονται και έργα αποφοίτων που διέπρεψαν στην Τέχνη και τα Γράμματα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, τιμώντας τους μαθητές που κάθισαν στα θρανία των δύο παραρτημάτων του Λεοντείου Λυκείου: Ωρες λειτουργίας: έως και τις 20 Ιουλίου καθημερνά, εκτός Σαββάτου και Κυριακής 09.00-13.00.
Από το 1838
Η ιστορία του Λεοντείου αρχίζει το 1838 όταν ο Διοικητής Αττικής έδωσε στον καθολικό ιερέα Κωνσταντίνο Σαργολόγο άδεια ίδρυσης δημοτικού σχολείου που πήρε το όνομα του πολιούχου της Αθήνας Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου και λειτούργησε στην Πλάκα. Το 1889, έπειτα από προσπάθειες του Καθολικού Επισκόπου Αθηνών επεκτάθηκε σε σχολείο με δύο κύκλους σπουδών (στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση) και ονομάστηκε «Λεόντειο Λύκειο» Αγίου Διονυσίου, προς τιμήν του Πάπα Λέοντος ΙΓ', ο οποίος υποστήριξε οικονομικά το εγχείρημα. Το 1897 το σχολείο μεταφέρθηκε σε νεοκλασικό κτήριο της οδού Σίνα 4, απέναντι από την Ακαδημία Αθηνών, όπου λειτούργησε μέχρι και το 1962, έτος μεταφοράς του στη Νέα Σμύρνη. Αργότερα (1907), ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος, επιθυμώντας να βελτιώσει το επίπεδο σπουδών, ανέθεσε τη διεύθυνσή του στη Μοναχική Κοινότητα των Μαριανών Αδελφών (ιδρυτής Marcellin Champagnat), με αναγνωρισμένες εκπαιδευτικές ικανότητες, η οποία προέβη στην αναδιοργάνωση των σπουδών, την ανανέωση των παιδαγωγικών μεθόδων και στόχων, με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των μαθητών και την ακμή του σχολείου.
Λόγω των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών, το 1924 δημιουργήθηκε νέο κτήριο στην περιοχή «Αλυσίδα» στο τέρμα Πατησίων, όπου υπήρχαν ελαιώνες, πατατοφυτείες, λαχανοκαλλιέργειες και ελάχιστες καλοκαιρινές επαύλεις πλούσιων Αθηναίων. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου τα σχολεία διέκοψαν τη λειτουργία τους και το συγκρότημα των Πατησίων μετατράπηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο για την περίθαλψη τραυματιών. Στη γερμανική Κατοχή τα σχολεία χρησιμοποιήθηκαν ως κέντρα οργάνωσης και διανομής συσσιτίων από τους Μαριανούς Αδελφούς. Το 1962 το Λεόντειο Λύκειο της οδού Σίνα μεταστεγάστηκε σε νέο συγκρότημα στη Νέα Σμύρνη, όπου λειτουργεί έως σήμερα.

Επιστρέφει από τη λήθη το Λωβοκομείο
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ Η ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΕΡΟΥ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Σχεδόν 60 χρόνια μετά την εγκατάλειψή του, οι ελπίδες για την αναστύλωση και την ανάδειξη του Λωβοκομείου, του μακροβιότερου υγειονομικού ιδρύματος της Ελλάδας (με ιστορία 7 αιώνων), επιστρέφουν με την πρωτοβουλία του «Οίκου Αγάπης» της Ι.Μ. Χίου να εκπονήσει σχετική μελέτη για την αξιοποίησή του.
Παρατημένο, με φθορές, βανδαλισμούς και κλοπές αντικειμένων και υλικών, το συγκρότημα αποτελεί, σημαντική μαρτυρία για την ιστορία και την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των ειδικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα, ταυτόχρονα χώρο μνήμης και αναφοράς για την τοπική κοινωνία αλλά και τεκμήριο για την ιστορία της ιατρικής στη χώρα.
Η πρωτοβουλία του «Οίκου Αγάπης»
Αντιλαμβανόμενο τα πολλαπλά οφέλη που θα δημιουργήσει στο νησί η αποκατάσταση του κτιριακού συγκροτήματος, το Διοικητικό Συμβούλιο του «Οίκου Αγάπης» αποφάσισε να αναθέσει στον μηχανικό Γ. Ξυλά την εκπόνηση τεχνοοικονομικής μελέτης μέσα από την οποία προτάθηκε η άποψη ότι θα πρέπει να λειτουργήσει ως μόνιμος εκθεσιακός χώρος που θα φιλοξενεί τα καλοκαίρια τη λειτουργία του Πανεπιστημιακού Κέντρου Θερινών Μαθημάτων και Ερευνητικών Εργασιών Αμερικανικών κολεγίων.
Συνόψιση 2
…… Όμως η μετέπειτα πορεία μου καθορίστηκε από την ένταξή μου στην παράταξη της Αριστεράς. Ήταν αναπόφευκτο κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή; Για τον εαυτό μου πιστεύω ναι! Με την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε γύρω μας και την προσωπική μου ψυχολογία ήταν νομοτελειακή αυτή η πορεία. Η μόνη ένσταση που μπορεί να ασκηθεί- και αυτή εκ των υστέρων βέβαια- είναι η ευκολία με την οποία έγινε αυτή η ένταξη και η ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοση του εαυτού μου, χωρίς κανένα κράτημα και μέτρο. Εδώ χρειάζεται να γίνει μια διευκρίνιση, ένα προκαταρκτικό ξεκαθάρισμα.
Όταν τοποθετήθηκα στην αριστερή παράταξη δεν ήταν γιατί με κέρδισε η ακτινοβολία της μαρξιστικής ιδεολογίας της, ούτε το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας που επαγγελλόταν ότι θα οικοδομήσει. Σ’ εκείνη τη φάση δε χαμπάριζα τίποτα για όλα αυτά. Εκείνο που με έκανε να αγαπήσω τον κόσμο της Αριστεράς ήταν οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτοί που καταδιώκονταν για τις ιδέες τους, που αντιμετώπιζαν τη σκληρότητα και τα κυνηγητά της κρατικής εξουσίας που προέκυψε μετά την ήττα. Προσωπικά δε με κυνηγούσε καμιά οικογενειακή παράδοση. Η οικογένειά μου ήταν από τους σιωπηλούς εκείνους ανθρώπους, που η αποκλειστική σχεδόν έγνοια τους είναι το καθημερινό κυνηγητό του επιούσιου. Δεν είχαν καμιά ουσιαστική συμμετοχή στα τραγικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων, που τραυμάτισαν την πατρίδα μας. Μόνο μια υπόγεια και μη ομολογημένη συμπάθεια στους κυνηγημένους. Σε μένα λειτούργησε η αυθόρμητη τάση που έχει ο άνθρωπος να υποστηρίξει τον κάθε κυνηγημένο, τον κάθε αδικούμενο. Σε άλλη ευκαιρία το έχω ονομάσει «σύνδρομο του Ζορό». Αργότερα μπήκε στη ζυγαριά η ιδεολογία και το όραμα της πιο δίκαιης κοινωνίας.
Η δ ύ ν α μ η τ η ς ζ ω ή ς
Μέσα στην ερεβώδη ομίχλη της απελπισίας
εκεί που πιστεύεις ότι όλα τελειώσανε,
κι η αυλαία σφαλίζει οριστικά...
την τελευταία παράσταση της ζωής σου

Εκεί που οι φιλοδοξίες κι τ’ όνειρα
μιας γκρινιάρας κι άνοστης ζωής,
σαν τα χαλάσματα του σπιτιού,
θα ριχτούν, ως άχρηστα, στο άπατο βάραθρο
Μια ασθενική αχτίδα φωτός
αρχίζει να σπάει το σκότος
σαν μια σταγόνα νερού, μια μπουκιά ψωμιού
σαν ένα νεύμα συγκατάβασης
Ανοίγει πάλι την πόρτα της συνέχειας
επιβεβαιώνοντας την πίστη πως η ζωή
είναι ανίκητη, απτόητη και συνεχίσει
την αδιάλειπτη κι αιώνια πορεία της

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Πληροφοριακά Στοιχεία
Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 19 Δεκέμβριος 2013 08:37
΄Ενας τομέας που διαδραμάτισε σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο ρόλο στην οικοδόμηση της πνευματικής, κοινωνικής και πολιτειακής μας ύπαρξης είναι σίγουρα η Παιδεία αυτού του τόπου.
Σε εποχές που η Πατρίδα μας δοκιμάστηκε από κάθε μορφής κινδύνων και βίαιων επεμβάσεων, η Παιδεία ήταν το πρόχωμα της ταυτότητάς μας.
Δημοτικό και Γυμνάσιο Φανερωμένης
Α' Δημοτικό Σχολείο Καϊμακλιού
Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αντωνίου
Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αντωνίου
Παγκύπριον Γυμνάσιον
Δημοτικό Σχολείο "Ελένειον"
Παγκύπριον Γυμνάσιον
Δημοτικό και Γυμνάσιο Φανερωμένης
Η Παιδεία υπήρξε ο συνεκτικός δεσμός που κράτησε το λαό μας ενωμένο ενάντια σε κάθε επιβουλή που ήθελε να αλλοτριώσει τη συνείδηση και την οντότητα του τόπου.
Η επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού σε τούτο το νησί οφείλεται και στην ανθρωπιστική μας παιδεία, διαχρονικά.
Στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, είχε ως εστία, τα ιστορικά σχολεία μας που δημιουργήθηκαν από την εκκλησία και εμπνευσμένους συμπατριώτες μας οι οποίοι είχαν τη διορατικότητα να
Παλαιά Φιλανθρωπικά Ιδρύματα στη Ρόδο
Βρεφοκομείο “Vitorio Emanuele III” . Τέθηκε σε λειτουργία το 1928 και ήταν άσυλο για ορφανά.
o Ορφανοτροφείο της Ακαντιάς. Άρχισε η λειτουργία του το 1891 στην περιοχή Κόβα, Ακαντιάς.
o Γηροκομείο
. Τέθηκε σε λειτουργία το 1895. Αρχικά λειτουργούσε ως άσυλο για άστεγες γυναίκες και απόρους....
• Κρατικό Ορφανοτροφείο Αρρένων “Βασίλισσα Όλγα“. Τέθηκε σε λειτουργία τον Ιούνιο του 1947.
• Κρατικό Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου “Βασιλόπαις Μαρία”. Τέθηκε σε λειτουργία τον Ιούνιο του 1947.
• Πρεβαντόριο Βάρης – ΆγιοςΑνδρέας. Τέθηκε σε λειτουργία τον Ιανουάριο του 1949 για αδενοπαθή και καχεκτικά παιδιά.
• Οίκος Ευγηρίας Δωδεκανήσου. Τέθηκε σε λειτουργία τον Ιανουάριο του 1948.
Best free WordPress theme

Δείτε περισσότερα

Συνόψιση 1
Κάνοντας μια συνοπτική θεώρηση στην πορεία της ζωής μου δικαιούμαι να πω:
- Καλά την έβγαλα!
Παρά τις εγγενείς αφετηριακές δυσκολίες, που με καθόρισαν, παρά τις επίκτητες δικές μου περιπέτειες, η πορεία της ζωής ήταν καλύτερη απ’ ότι οι αρχικές προϋποθέσεις προέβλεπαν.
Μεγάλωσα, χωρίς καμιά αξιοσημείωτη περιπέτεια της υγείας μου, σπούδασα μια επιστήμη, παντρεύτηκα μια ικανή, ρεαλίστρια και προστατευτική γυναίκα, έκανα ένα παιδί- δυστυχώς μόνο ένα. Έκτισα ένα σπίτι, φύτεψα δέντρα με σπόρους που συγκέντρωσα από διάφορους ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας και τώρα που μεγάλωσαν τα καμαρώνω και τα χαίρομαι. Μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις που έζησα ήταν η παρακολούθηση της δύναμης ζωής που εμπεριέχεται σ’ ένα σπόρο. Πως ξυπνάει και πως αναπτύσσεται. Παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς την ανάπτυξη ενός φυτού βλέπεις και τη δύναμη της ανθρώπινης ζωής.
Αυτά! Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα το συνταρακτικό. Όμως αυτή δεν είναι η ζωή; Όλα τ’ άλλα «τυχαίνουν» μόνο σε κάποιους ιδιαίτερους. Δεν ξέρω όμως αν είναι για καλό ή κακό. Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά επεισόδια στη ζωή μου και ποια τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρα μου, τα χούγια του;
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι έζησα πολύ περισσότερο από ότι αρχικά υπολόγιζα. Θυμάμαι το πρώτο όριο που, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχοντας όμως την πλήρη συνείδηση του ισχυρισμού, έβαζα για τον εαυτό μου. Τα χρόνια του Χριστού! Δηλαδή το όριο των 33 χρόνων. Μάλιστα σε κάποια ευκαιρία επικαλέστηκα αυτό το όριο, ως επιχείρημα για να αποφύγω ένα πρόωρο στρίμωγμα για οριστική συναισθηματική μου δέσμευση.
- Δε μπορώ να παντρευτώ τη κόρη σου κύριε Μήτσο! Δε μπορώ να πάρω στο λαιμό μου το κορίτσι σου. Εγώ νωρίς, στα 33 μου, θα πεθάνω!
Να σημειώσω ότι πολύ νωρίτερα, στους πρώτους μήνες της ζωής μου, κινδύνεψα σοβαρά να τελειώσω από την πείνα και μόνο η αποφασιστικότητα της Μάνας και ο ηρωισμός της αδελφής μου με κράτησαν ζωντανό. Σε κάποιες δύσκολες και σκληρές στιγμές, σε κάποια ψυχολογικά κατεβάσματά μου, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να φύγω από τη ζωή με δική μου πρωτοβουλία, αλλά η δειλία ή ο φόβος συνδυασμένα με την κοινή λογική τελικά το απέτρεψαν.
Ευτυχώς! Έτσι λίγο-λίγο έφτασα εδώ που έφτασα σε μια σεβαστή, με τις παιδικές μου μνήμες, ηλικία και τώρα έγινα και απαιτητικός. Θέλω τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν συνέχεια! Απληστία; Ίσως, αλλά αυτό δεν είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό;
Κυρίαρχο στοιχείο των παιδικών μου χρόνων είναι οι συνθήκες στέρησης μέσα στις οποίες μεγάλωσα. Έτσι μια σειρά πράγματα δεν είχα την ευτυχία να τα γνωρίσω έγκαιρα. Ως παράδειγμα αναφέρω τα ταξίδια πέρα από το στενό περίγυρο της περιοχής μου. Αυτά άρχισαν πολύ αργότερα από ότι θα περίμενε κανείς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δυο βασικά αστικά κέντρα Αθήνα και Θεσσαλονίκη πρωτοπήγα αφού είχα συμπληρώσει τα είκοσι χρόνια μου. Άλλες περιοχές, όπως νησιά των Ελληνικών θαλασσών τα γνώρισα αρκετά αργότερα. Στο εξωτερικό βγήκα για πρώτη φορά μετά τη συμπλήρωση της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου.
Μέσα στη συνήθεια της εποχής και την μονοδιάστατη παράδοση των τοπικών συνθηκών η πορεία ενός νέου ήταν σχεδόν μονόδρομος: Να γίνει παραγιός σ’ ένα μάστορα για να αρχίσει να μαθαίνει μια τέχνη ή υπάλληλος σε κάποιο μαγαζάτορα. Ήταν νωρίς να μπει ως εργάτης στα εργοστάσια της κάτω πόλης. Δε λείπανε δα τα στιβαρά χέρια για να καλύψουν αυτές τις θέσεις.
Εγώ όμως, μέσα σ’ αυτό το κλίμα του κακορίζικου στενού ορίζοντα, έκανα μια στιγμή από μόνος μου την υπέρβαση, σπάζοντας το τσόφλι της στενής μοίρας των παιδιών της γειτονιάς. Συνέχισα τις σπουδές στο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις και πέρασα και στο Πανεπιστήμιο……
(συνεχίζεται)

Είμαι ένα τίποτα.
αλλά είμαι ένα κάτι
μέσα στο όλον του
αχανούς σύμπαντος
Μια φιλοδοξία ...
δειλά κρυμμένη
είναι εντός μου.
Φεύγοντας ας μείνει
μια ανεπαίσθητη
αχνή οσμή

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού μικρό ποσοστό των μαθητών, 6% περίπου, στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης στο Νομό Λακωνίας προερχόταν από περιοχές εκτός της Λακωνίας. Το ποσοστό αυτό μειωνόταν σταδιακά από το 1862 έως το 1912, ώστε να φτάσει στο 4% περίπου επί του μαθητικού πληθυσμού. Καθώς η μείωση αυτή παρατηρείται σε παιδιά που προέρχονταν από όλες τις κοινωνικο- επαγγελματικές ομάδες, το πιθανότερο είναι οι νέες γενιές να απέκτησαν πλέον τη λακωνική ιθαγένεια και οι νέοι που έρχονταν από αλλού, να ήταν ελάχιστοι. Ειδικά στις αρχές του 20ού αιώνα είχαν ανοίξει οι δίοδοι για μετανάστευση είτε στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας είτε στο εξωτερικό.
Επαγγελματική Σχολή Σπάρτης. Ανεγέρθηκε το 1911 με δαπάνες του ζεύγους, Ιωάννου και Αικατερίνης Γρηγορίου, στεγάστηκε το Γυμνάσιο Αρρένων μέχρι το 1935.
Τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά φοιτούσαν στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης στη Σπάρτη. Στα συγκεκριμένα σχολεία το ποσοστό των «ξένων» μαθητών ανερχόταν αρχικά στο 9% και αργότερα στο 6%. Λιγότερα, μόλις 6% περίπου, ήταν τα παιδιά αυτά στα σχολεία του Γυθείου, ενώ ελάχιστα, 2% περίπου, ήταν οι μαθητές αυτοί στην ευρύτερη αγροτική περιοχή της Λακωνίας.
Όπως είναι φυσικό, στην πρωτεύουσα του νομού, τη Σπάρτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών αυτών ήταν παιδιά δημοσίων υπαλλήλων (30,36%), ενώ λίγο μικρότερο ήταν το ποσοστό αυτό στο Γύθειο (20,22%).
Επίσης, στη Σπάρτη υψηλό ήταν και το ποσοστό των παιδιών των μεταφορέων (18,18%), που προέρχονταν από άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως και το ποσοστό των παιδιών των εμπόρων στο Γύθειο, 9,41%. Ελάχιστο, μόλις 3,36%, ήταν το ποσοστό των μαθητών αυτών από αγροτικές οικογένειες, στα σχολεία της Σπάρτης.
Τα περισσότερα παιδιά, που προέρχονταν από περιοχές εκτός Λακωνίας, κατάγονταν από τους γειτονικούς νομούς, την Αρκαδία και τη Μεσσηνία. Πολύ μικρότερο ήταν το ποσοστό των παιδιών, μόνο αγόρια, που κατάγονταν από την Αργολίδα. Στα σχολεία της Σπάρτης μόλις το 5,50 % από τους «ξένους» μαθητές προερχόταν από την περιοχή αυτή. Από αυτούς τους μαθητές, οι περισσότεροι ήταν παιδιά μισθωτών ή ήταν ορφανά. Στο Γύθειο το ποσοστό των Αργολιδέων, σε σχέση με παιδιά καταγόμενα από άλλα μέρη της Ελλάδας, ήταν μόλις 2,38%, ποσοστό το οποίο ανέβηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν το Γύθειο ορίστηκε ως πρωτεύουσα του νέου νομού Λακωνικής (1899-1909), στο 5,80%. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά επίσης προέρχονταν από οικογένειες μισθωτών. Ακόμα και στους Μολάους το 3,63 % από τους «ξένους» μαθητές κατάγονταν από την Αργολίδα και ήταν παιδιά μισθωτών στα τέλη του 19ου αιώνα.
Δύο ήταν οι περιοχές από τις οποίες προέρχονταν οι περισσότεροι μαθητές των σχολείων της μέσης εκπαίδευσης Λακωνίας που προέρχονταν από την Αργολίδα την περίοδο 1862-1912: το Ναύπλιο και το Άργος. Ένας μάλιστα μαθητής δήλωνε τόπο καταγωγής την Πρόνοια του Ναυπλίου. Λιγότεροι μαθητές προέρχονταν από τα Δίδυμα, την Ερμιόνη και το Χαρβάτι (σημερινές Μυκήνες).
Πάνω από τους μισούς (57%) πάντως μαθητές των σχολείων της μέσης Εκπαίδευσης στη Λακωνία που κατάγονταν από την Αργολίδα, ήταν παιδιά υπαλλήλων, δημοσίων υπαλλήλων ή στρατιωτικών, οι οποίοι κινούνταν στην ελληνική επικράτεια, από την κοντινή μας Τρίπολη μέχρι τα «μακρινά» Φάρσαλα, ενώ αρκετά (17%) ήταν τα παιδιά των ελευθέρων επαγγελματιών, όπως και τα ορφανά πατρός (20%). Ελάχιστα ήταν τα παιδιά αγροτικών οικογενειών (6%).
Α. Παιδιά Υπαλλήλων – Δημοσίων Υπαλλήλων – Στρατιωτικών
• Από το Άργος κατάγονταν με αλφαβητική σειρά οι:
Δημ. Αναστασιάδης του Ν., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1851 και φοίτησε στη δευτέρα τάξη του Γυμνασίου Σπάρτης το 1865-1866 με ενδεικτικό της πρώτης τάξης Γυμνασίου Τρίπολης.
Αδελφοί Γεώργιος, Νικόλαος και Ίναχος Ζωγράφου του Πολυβίου, γιοι αξιωματικού, που γεννήθηκαν αντίστοιχα το 1886, 1890 και 1893:
Ο πρώτος φοίτησε το 1896-1897 στην πρώτη τάξη του Β΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με απολυτήριο δημοτικού σχολείου Άργους και την ίδια χρονιά πήρε μεταγραφή για το ελληνικό σχολείο Μολάων.
Ο δεύτερος φοίτησε το 1903-1904 στη δευτέρα τάξη του Β΄ ελληνικού σχολείου Γυθείου προερχόμενος από το Γ΄ ελληνικό σχολείο Άργους και το 1908-1909 στις δύο τελευταίες τάξεις του γυμνασίου Γυθείου από το γυμνάσιο Λευκάδας.
Ο τρίτος φοίτησε το 1908-1909 στην πρώτη τάξη του γυμνασίου Γυθείου με απολυτήριο του ελληνικού σχολείου Λευκάδας.
Προφανώς, τα παιδιά ακολουθούσαν τον πατέρα τους στις υπηρεσιακές μετακινήσεις του.
Ιωάννης Πλατούτσας του Γεωργίου, γιος Ειρηνοδίκη, που γεννήθηκε το 1882 και φοίτησε την περίοδο 1892-1894 στην πρώτη και δευτέρα τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με αποδεικτικό του ελληνικού σχολείου Φαρσάλων.
Ηλίας Σακελλαρίδης του Γ., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1890 και φοίτησε στη δευτέρα και τρίτη τάξη του πρώτου ελληνικού σχολείου Σπάρτης την περίοδο 1902-1904 με ενδεικτικό της πρώτης τάξης του ελληνικού σχολείου Μεσσήνης.
• Από το Ναύπλιο κατάγονταν με αλφαβητική σειρά οι:
Δημήτριος Γιαννουκέας του Ιωάννη, γιος γεωμέτρη, που γεννήθηκε το 1891 και τελείωσε το Β΄ ελληνικό σχολείο Σπάρτης την περίοδο 1900-1904, προερχόμενος από το Β΄ ελληνικό σχολείο Τρίπολης, αφού εν τω μεταξύ φοίτησε το 1901 στο ελληνικό σχολείο Ναυπλίου.
Σπυρίδων Ιωάννου του Κυριάκου, γιος στρατιωτικού, που γεννήθηκε το 1870 και γράφτηκε το έτος 1882-1883 στην πρώτη τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με αποδεικτικό από το ελληνικό σχολείο Ναυπλίου.
Αδελφοί Φρίξος και Κωνσταντίνος Ιωάννου του Γεωργίου, γιοι τηλεγραφητή, που γεννήθηκαν το 1895 και 1900 αντίστοιχα και φοίτησαν, τουλάχιστον το 1912-1913, ο πρώτος στην τελευταία τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με ενδεικτικό του γυμνασίου Κορίνθου και ο δεύτερος στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Σπάρτης, προερχόμενος από το ίδιο γυμνάσιο (Κορίνθου).
Ιωάννης Κοζομποτίδης, γιος αντισυνταγματάρχη, που γεννήθηκε το 1871 και φοίτησε το 1890-1891 στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Γυθείου με ενδεικτικό του ελληνικού λυκείου Χ. Διοσκουρίδου.
Αλέξανδρος Κόκκαλης του Π., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1880 και φοίτησε δύο χρονιές στην πρώτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης την περίοδο 1892-1894 με αποδεικτικό από το γυμνάσιο Ναυπλίου.
Κωνσταντίνος Κουρής του Χρ., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1859 και τελείωσε την περίοδο 1875-1879 το γυμνάσιο Σπάρτης, στο οποίο γράφτηκε με αποδεικτικό από το γυμνάσιο Ναυπλίου.
Αδελφοί Ιωάννης και Γεώργιος Πετρουτσόπουλος του Τηλέμαχου, γιοι Προέδρου Πρωτοδικών, που γεννήθηκαν το 1860 και 1862 αντίστοιχα και φοίτησαν την περίοδο 1875-1877: ο πρώτος επαναλαμβάνοντας δύο χρονιές τη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με ενδεικτικό του γυμνασίου Τρίπολης και ο δεύτερος στην τελευταία τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης και την πρώτη γυμνασίου Σπάρτης με αποδεικτικό επίσης από το ελληνικό σχολείο Τρίπολης.
Θεμιστοκλής Πρωτόπαπας, γιος δικαστή, που γεννήθηκε το 1880 και φοίτησε την περίοδο 1889-1891 στην πρώτη και δευτέρα τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με απολυτήριο Α΄ δημοτικού σχολείου Σπάρτης.
Παναγιώτης Τρύφωνος, γιος αρχιμουσικού, που γεννήθηκε το 1887 και φοίτησε την περίοδο 1897-1899 στην πρώτη και δευτέρα τάξη του Β΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με απολυτήριο του δημοτικού σχολείου Σπάρτης.
Γεώργιος Φιλικός του Κ., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1881 και φοίτησε στην πρώτη και δευτέρα τάξη του Β΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης την περίοδο 1892- 1895 με αποδεικτικό από το Βαρβάκειο Λύκειο και επαναλαμβάνοντας τη δευτέρα τάξη.
Συγκεκριμένα από την Πρόνοια καταγόταν:
Ο Παναγιώτης Παράσχος του Θ., γιος αξιωματικού, που γεννήθηκε το 1896 και φοίτησε το 1909-1910 στη δευτέρα τάξη του Β΄ ελληνικού σχολείου Γυθείου, με ενδεικτικό ελληνικού σχολείου Ναυπλίου. Προφανώς το 1910-1911 επέστρεψε στο Ναύπλιο και το 1911-1912 που γύρισαν στη Σπάρτη και ο πατέρας του ήταν πλέον απόστρατος αξιωματικός, φοίτησε στην τρίτη τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με αποδεικτικό του ελληνικού σχολείου Ναυπλίου.
• Από τα Δίδυμα καταγόταν:
Ο Ιωάννης Αντωνόπουλος του Π., γιος υπαλλήλου, που γεννήθηκε το 1873 και φοίτησε στην τρίτη τάξη του ελληνικού σχολείου Μολάων το 1889-1890 με ενδεικτικό ελληνικού σχολείου Κρανιδίου.
Β. Παιδιά Ελεύθερων Επαγγελματιών
• Από το Άργος κατάγονταν οι:
Γεώργιος Ανυφιώτης του Α., γιος δικηγόρου, που γεννήθηκε το 1852 και φοίτησε την περίοδο 1871-1873 σε ηλικία 20 χρονών στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Σπάρτης (δύο χρονιές) με ενδεικτικό του γυμνασίου Ναυπλίου.
Κωνσταντίνος Καβουξής, γιος παντοπώλη, που γεννήθηκε το 1865 και φοίτησε το 1884-1885 στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με ενδεικτικό γυμνασίου Κορίνθου.
• Από το Ναύπλιο κατάγονταν οι:
Μιλτιάδης Γιαννόπουλος του Αριστείδη, γιος φαρμακοποιού, που γεννήθηκε το 1892 και φοίτησε το 1911-1912 στην τελευταία τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με αποδεικτικό του Β΄ γυμνασίου Αθηνών.
Ευριπίδης Μουντζουρίδης του Γ., γιος δικηγόρου, που γεννήθηκε το 1888 και φοίτησε το 1905-1906 στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Γυθείου με αποδεικτικό από το γυμνάσιο Ναυπλίου.
Γεώργιος Φεγγαράς του Ιωάννη, γιος δικηγόρου, που γεννήθηκε το 1850 και τελείωσε το Α΄ ελληνικό σχολείο Σπάρτης την περίοδο 1863-1867, επαναλαμβάνοντας δύο φορές την πρώτη τάξη με απολυτήριο δημοτικού σχολείου Ναυπλίου, και το 1867-1868 στην πρώτη τάξη του γυμνασίου αρρένων Σπάρτης με απολυτήριο του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης.
• Από την Ερμιόνη καταγόταν ο:
Νικόλαος Βεβελογιάννης του Κ., γιος ιατρού, που γεννήθηκε το 1876 και φοίτησε το 1891-1892 στη δευτέρα τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με ενδεικτικό του γυμνασίου Ναυπλίου.
Γ. Παιδιά Αγροτικών Οικογενειών
• Από το Άργος καταγόταν ο:
Σταύρος Δανόπουλος, γιος αγρότη, που γεννήθηκε το 1851 και φοίτησε το 1866-1867 στην τρίτη τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με αποδεικτικό ελληνικού σχολείου Άργους και το 1867-1868 στην πρώτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης.
• Και από το Χαρβάτιον καταγόταν ο:
Ιωάννης Χριστόπουλος, γιος αγρότη, που γεννήθηκε το 1875 και φοίτησε το 1890-1891 στη δευτέρα τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Γυθείου με αποδεικτικό ελληνικού σχολείου Ναυπλίου.
Δ. Ορφανοί Πατρός
• Από το Άργος κατάγονταν οι:
Γεώργιος Ξυνός του Κων/νου, που γεννήθηκε το 1886 και φοίτησε τη χρονιά 1911-1912 στη δευτέρα και τρίτη τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με αποδεικτικό από το ελληνικό σχολείο Άργους.
Δ. Πιτσίδης του Α., που γεννήθηκε το 1859 και φοίτησε το 1872-1873 στην τρίτη τάξη του Α΄ ελληνικού σχολείου Σπάρτης με ενδεικτικό του ελληνικού σχολείου Πειραιώς.
• Από το Ναύπλιο κατάγονταν οι:
Αδελφοί Αλέξανδρος και Γεώργιος Δρίβας του Μ., που γεννήθηκαν αντιστοίχως το 1867 και 1869 και φοίτησαν την περίοδο 1883-1885. Ο μεν πρώτος τελείωσε το γυμνάσιο Σπάρτης το 1883-1884, όπου γράφτηκε με ενδεικτικό του γυμνασίου Ναυπλίου, ενώ ο δεύτερος φοίτησε στη δευτέρα και τρίτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης προερχόμενος επίσης από το γυμνάσιο Ναυπλίου.
Γεώργιος Τσαουσόπουλος του Α., που γεννήθηκε το 1843 και φοίτησε την περίοδο 1862-1865 στην δευτέρα, τρίτη και τετάρτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με ενδεικτικό του γυμνασίου Τρίπολης.
Ευστ. Κλεώπας, που γεννήθηκε το 1870 και φοίτησε στην τρίτη και τετάρτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης την περίοδο 1887-1889 με αποδεικτικό του γυμνασίου Ναυπλίου.
Ευάγγελος Στεφάνου του Ηλία, που γεννήθηκε το 1889 και φοίτησε το 1902-1903 στην τρίτη τάξη του γυμνασίου Σπάρτης με αποδεικτικό του γυμνασίου Καλαμών.
Κατά την περίοδο, λοιπόν, 1862-1912 οι 35 αυτοί μαθητές των σχολείων της μέσης εκπαίδευσης στη Λακωνία, οι οποίοι κατάγονταν από την Αργολίδα, βρέθηκαν στην περιοχή αυτή, κυρίως ακολουθώντας τον πατέρα τους ως δημόσιο υπάλληλο, είτε ως ελεύθερο επαγγελματία και πολύ σπάνια ως αγρότη. Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά αίτια της εγκατάστασης των αρκετών ορφανών παιδιών στην περιοχή της Λακωνίας. Υποθέτουμε μόνο ότι οικογενειακές αποφάσεις και στρατηγικές οδήγησαν και σε αυτή την εγκατάσταση.
Υποσημείωση
[1] Πέπης Γ. Γαβαλά, Κοινωνία και Εκπαίδευση (Λακωνία, τέλη 19ου – αρχές 20ού αιώνα), Λακωνικαί Σπουδαί, Παράρτημα 7, Αθήναι 2002. Τα στοιχεία προέρχονται από το Αρχείο των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης που φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους – Αρχεία Ν. Λακωνίας. Αρχεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Λακωνίας (1862-2004), Συνοπτικό Ευρετήριο, Επιμέλεια Πέπη Γαβαλά-Μαρία Στελλάκου, Γ.Α.Κ.-Αρχεία Ν. Λακωνίας 4, Σπάρτη 2008.
Καλλιόπη (Πέπη) Γαβαλά,
Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιστορικός-Αρχειονόμος,
Προϊσταμένη Γ.Α.Κ.-Αρχείων ν. Λακωνίας

Ιδιαίτερη ευλογία και χαρά χαρά για τους Ιδρυτές και τους συνεργάτες του εύρωστου Ιδρύματος "Μαρία Τσάκος" υπήρξε η Επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στην έδρα του Ιδρύματος στη Χίο (13.9.2015), όπου ξεναγήθηκε στους χώρους του, ενημερώθηκε για το ιστορικό του νεοκλασσικού κτηρίου και έγραψε θερμούς λόγους στο βιβλίο των Επισκεπτών.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, την επομένη ημέρα (14.9.2015), επισκέφθηκε, εξάλλου, τη Μαθητική Στέγη Καρδαμύλων "Το Σπίτι της Μαρίας", όπου τέλεσε Αγιασμό με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους. Φωτογραφήθηκε με τους μαθητές και ξεναγήθηκε στο κτήριο και το κτήμα.
Σε μια ιδιαίτερη κίνηση με συμβολικό χαρακτήρα ουσιαστικής τιμής στην προσφορά του ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» και στην Μαθητική Στέγη Καρδαμύλων, προχώρησαν τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εκδίδοντας σειρά γραμματοσήμων αφιερωμένα στο έργο που επιτελούν τα δύο ιδρύματα.
Τα τρία γραμματόσημα φέρουν αντίστοιχες τις εικόνες των κτιρίων που φιλοξενούν τις δράσεις. Στα δύο εικονίζεται το Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» στην πρόσοψή του και φωτισμένο τη νύχτα και στο άλλο η Μαθητική Στέγη Καρδαμύλων.
Τα γραμματόσημα παρουσιάστηκαν την Κυριακή το βράδυ, όταν το Ίδρυμα και η οικογένεια του καπετάν Παν. Τσάκου παραχώρησαν δείπνο προς τιμήν του Οικουμενικού Πατριάρχη
Η αξιοπρεπής έξοδος
….. Ευελπιστώ πως έχω μια εσωτερική ισορροπία. Αυτή η πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, η στάση μου στη ζωή ήταν αξιοπρεπής. Σήμερα για ένα πράγμα είμαι στη πρίζα. Όχι γι’ αυτά που έγιναν, αλλά γι’ αυτά που θα ‘ρθουν. Που δεν θα είναι κυρίως χαρές, αλλά πόνοι, απώλειες αγαπημένων προσώπων, προσωπική ανησυχία για το μελλοντικό δυσάρεστο ενδεχόμενο αδυναμίας να αυτοεξυπηρετούμαι. Θα ήταν δώρο Θεού να φύγω όρθιος με... ένα ανώδυνο και γρήγορο τρόπο. Αλλά να το ξεκαθαρίσω: Δεν θέλω σύντομα. Χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα όρθιος και με το μυαλό να λειτουργεί όσο αυτό είναι δυνατό για να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα που οφείλω στον εαυτό μου.
Χριστέ μου, ας μην καταντήσω σαν εκείνους τους μονόχνοτους ανθρώπους που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου! Είναι τόσο εύκολο και τόσο βολικό να ζεις στο δυσδιάστατο κόσμο σου, χωρίς τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς του πάνω-κάτω. Μόνο αριστερά-δεξιά, μπρος και πίσω. Μόνο γκρίνια και παράπονα! Έχω γνωρίσει πολλών ειδών συλλέκτες και τους περισσότερους θαυμάζω για το πείσμα και τις θυσίες που υποβάλλονται. Όμως υπάρχουν και καινοφανείς κατηγορίες που δεν τις θαυμάζω καθόλου. Είναι οι συλλέκτες πραγματικών ή κατασκευασμένων αρνητικών ειδήσεων. Τις παρουσιάζουν με μια ανεξήγητη για μένα χαρά.
Χριστέ μου ! Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι, πάντοτε έχουν μούτρα Όλο οι άλλοι φταίνε, εκτός από αυτούς. Όχι δεν τη θέλω αυτή την κατάντια! Ακόμα δεν θέλω να γίνω στα τελευταία μου τσιγκούνης. Ούτε στα χρήματα και τα υλικά αγαθά, αλλά - και κυρίως- ούτε στα αισθήματα
Μ π ο τ ί λ ι α σ τ ο π έ λ α γ ο
Χουχούλιασε με στοργή τ’ ανεκπλήρωτα όνειρά
τα περιέχυσε με άδολη αγάπη
τα μοσχοβόλησε με ευχές
και τα ράντισε με τη χρυσόσκονη της ελπίδας.
...
Τα τύλιξε προσεκτικά σ’ ένα μαύρο ύφασμα
και τέλος τα επτασφράγισε σε μια μποτίλια.
Στο ταξίδι προς το νησί
την πέταξε στο ανοιχτό πέλαγο…
Π ο ύ ξ έ ρ ε ι ς ; σκέφτηκε
Μπορεί να πέσει στα στιβαρά χέρια ενός νέου
με καθαρό βλέμμα και δύναμη,
να την ανοίξει και να τα νιώσει δικά του
Τότε εκεί μέσα στο σκότος της απελπισίας
ν’ ανάψει μια νέα σπίθα ελπίδας
Ίσως λάχει και σ’ αυτόν
ένα μικρό μερίδιο νοερής χαράς

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Η Ζ Ω Η
Ο ένας;
Γκρεμίζει τις γέφυρες, κόβει τα σημεία επαφής
βαθαίνει το χάσμα του μίσους και της διχόνοιας
Κι ο άλλος; ...
Επίμονα και πεισματικά, μέσα απ’ τα χαλάσματα,
ξεδιαλέγει πέτρες που τοποθετεί με μια σειρά
ελπίζοντας, έστω ουτοπικά,
να τα ξαναφτιάξει όπως ήταν
Δυο δράσεις αντίρροπες,
δυο άνθρωποι διαφορετικοί
Κι όμως κάπου και κάποτε
θα συναντηθούν
Δε γίνεται αλλιώς!
Η αισιόδοξη αυτή προοπτική έχει την ερμηνεία της
Οι άνθρωποι είναι φθαρτοί,
έρχονται και φεύγουν.
Η ζωή όμως αθάνατη
Έχει, πιστεύω, ιδιαίτερη σημασία για τον κάθε άνθρωπο η απάντηση στο ερώτημα: Στη διάρκεια της ζωής σου συμβάδιζες - τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό - με τις εξελίξεις στους διάφορους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας;
Μύριζες τις αλλαγές που συνέβαιναν, συμμετείχες κι εσύ εγκαίρως σ’ αυτές ή μήπως με καθυστέρηση και εκ των υστέρων αντιλαμβανόσουν τις νέες καταστάσεις;
Δυστυχώς προσωπικά σε μένα μάλλον επικρατεί η δεύτερη κατηγορία. Οπωσδήποτε αυτό συνέβαινε στο παρελθόν. ...Μια επιφυλακτικότητα συνδυασμένη με τη συνομωσιακή αντίληψη, κυρίαρχη την περασμένη περίοδο στις τάξεις της Αριστεράς με κρατούσε σε πολλούς τομείς μακριά από την επικαιρότητα, από τις ζωντανές εξελίξεις των πραγμάτων. Είχα μια αισθητή χρονική καθυστέρηση στην αφομοίωση των εξελίξεων.
Από καιρό όμως προσπαθώ να αλλάξω και να βλέπω τα πράγματα από απόσταση, χωρίς αρχικές παραδοχές και «κόκκινες γραμμές» που είναι και η φύτρα αυτής της καθυστέρησης. Αυτό δε σημαίνει ότι τα καταφέρνω. Το μόνο που μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι βελτιώνομαι…
Τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα της Οδησσού
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ
Οι Ελληνες της Οδησσού, γενικά της Ρωσίας, αποτέλεσαν τις πιο δραστήριες πατριωτικές επαναστατικές δυνάμεις (πρόκειται για την επανάσταση του 1821) της Ελληνικής Διασποράς. Η ελληνική παροικία της Οδησσού στάθηκε ένα αξιόλογο κέντρο ελληνικής παιδείας του Ελληνισμού της Ρωσίας, και του εξωτερικού γενικότερα. Οι Ελληνες που μετοίκησαν στη Ρωσία, στη φιλόξενη, ομόθρησκη και φίλη αυτή χώρα, μέσα σ' ευνοϊκές συνθήκες ανέπτυξαν εκπαιδευτική δραστηριότητα, ιδρύοντας εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα, όπως ελληνικά σχολεία, ερασιτεχνικό θέατρο, τυπογραφεία, τη Λέσχη η «Ομόνοια» κι άλλα. Ακόμα και στην πιο ολιγάριθμη ελληνική παροικία της Ρωσίας με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, ιδρύθηκαν ελληνικά σχολεία. Βέβαια, παιδεία και πολιτισμός χωρίς κονδύλια δεν ανθίζουν. Η οικονομική άνθηση της ελληνικής παροικίας Οδησσού έδωσε τη δυνατότητα προσφοράς οικονομικών πόρων για την ίδρυση ελληνικών σχολείων και άλλων πολιτιστικών ιδρυμάτων στην Οδησσό, στη Ρωσία, καθώς και στην Ελλάδα.
Με την εγκατάσταση των Ελλήνων στην Οδησσό, ένα από τα πρώτα μελήματά τους ήταν η πατριωτική αγωγή της νεολαίας, η ικανοποίηση των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών αναγκών των ομογενών. Η προσπάθεια αυτή είχε να επιλύσει τρία βασικά προβλήματα. Πρώτο: Η διαπαιδαγώγηση των νέων με βούληση ενάντια στην τυραννία, με πίστη στα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Δεύτερο: Ιδεολογική προετοιμασία των ομογενών για τη συμμετοχή τους στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821. Και, τρίτον, η ικανοποίηση των μορφωτικών και πολιτιστικών αναγκών των ομογενών. Εδώ θα αναφέρω ότι σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης οι Ελληνες μετανάστες δεν ξεδίπλωσαν μια τόσο έντονη εκπαιδευτική και πολιτιστική δραστηριότητα, όπως στη Ρωσία.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ: Η ιστορία του ιδρύματος από το 1964 μέχρι σήμερα!
ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
27 Νοέ, 2015 - 4:51
Επιμέλεια: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΡΟΔΙΤΗΣ
Το Πανεπιστήμιο Πατρών ιδρύθηκε με το Ν.Δ. 4425 στις 11 Νοεμβρίου του 1964 ως αυτοδιοικούμενο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπό την εποπτεία του Κράτους.
Τα εγκαίνια λειτουργίας του έγιναν στις 30 Νοεμβρίου του 1966, ανήμερα της εορτής του Αγ. Ανδρέου, στα διδακτήρια του Β΄ Γυμνάσιου Θηλέων στην οδό Κορίνθου, όπου αρχικώς στεγάστηκε το ίδρυμα, παρουσία των τότε: βασιλιά Κωνσταντίνου, πρωθυπουργού Στ. Στεφανόπουλος, αρχηγού της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλου, Δημάρχου Πατρέων Θ. Άννινου και πολλών άλλων.
Η διοίκηση του Πανεπιστημίου ανατέθηκε αρχικά σε πενταμελή Διοικούσα Επιτροπή η οποία αργότερα έγινε επταμελής.
Η πρώτη Διοικούσα Επιτροπή διορίστηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1965, με έδρα την Αθήνα. Αργότερα, η έδρα της επιτροπής μεταφέρθηκε στην Πάτρα.
Σταμάτησε να ασκεί τα καθήκοντά της όταν τον Οκτώβριο του 1974 εξελέγησαν από τη Γενική Συνέλευση των καθηγητών οι πρώτες Πανεπιστημιακές Αρχές και η πρώτη Σύγκλητος, αρχικά με ετήσια θητεία.
1952 Οικογενειακό άλμπουμ (λείπει η αδελφή μας ήδη παντρεμένη στο Ρυζόμυλο)

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016


ΑΡΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΣΙΛΟΓΛΟΥ
Το σπίτι του Λευτέρη Τσίλογλου έχει τοίχους από χαρτί. Μέχρι ψηλά στο ταβάνι αν κοιτάξεις, θα δεις ατέλειωτες σελίδες κί...τρινο χαρτί δεμένο σε χαλαρές ράχες. Με οσμές από βιβλιοπωλεία που έκλεισαν, καθώς πήραν τη σύνταξη για το ιλουστρασιόν.
Μερικά βιβλία είναι υπεραιωνόβια και μεταγγίζονται από λάτρη σε λάτρη. Κάποια στέκονται οριζόντια, γιατί δε χωράνε στα στενά ράφια. Άλλα πιέζονται από ασφυκτικά πορτάκια. Υπάρχουν και τα χαμένα για πάντα στο πιο πίσω στο πιο πάνω ράφι, με τα μαλακά τους εξώφυλλα, αγκομαχούν κάτω από τα σκληρόδετα.
Η ματιά του Λευτέρη είναι από χαρτί. Το νιόσιμο αυτό είναι από τσιγαρόχαρτο, εκείνο που εύκολα στραπατσάρεται αλλά αντέχει. Οι ρυτίδες στο χαρτί αυτό τραβιούνται και τεντώνουν, όταν περιγράφουν τα χρόνια της δικτατορίας και του Κορυδαλλού. Τότε είναι, που μετά το εξώφυλλο, γυρνούν κάτασπρα φύλλα λευκασμένα από τις αναμνήσεις.
Τις ιδέες του ο Λευτέρης τις θωρεί σαν το χαρτί. Δεμένα φύλλα δερματόδετα παλιά, που τώρα λύθηκαν οι ράχες και σκόρπισαν στους ανέμους.
Το σώμα του τον φοβίζει, πως είναι αποκολλημένο χαρτί ταπετσαρίας, καθώς λέει, ότι ξεκολλούν οι σοβάδες.
Διαπίστωσα για άλλη μία φορά, πως το χαρτί της ταυτότητας έχει άλλο ειδικό βάρος όταν είναι γραμμένο με μελάνι που έχει ψυχή.
Και το πιο σπουδαίο: Υπάρχουν πολλές ακόμη άγραφες σελίδες που περιμένουν !
Κλινική Αντωνίου (Α ΚΑΠΗ ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ)
Ο αείμνηστος Αριστοτέλης Α. Αντωνίου, διακεκριμένος συμπολίτης ιατρός, κληροδότησε στο Δήμο Τρικκαίων, δια διαθήκης του δημοσιευθείσης το έτος 1979, την ιδιόκτητη διώροφη με υπόγειο κλινική επί της οδού Ομήρου εμβαδού 200 τετραγωνικών μέτρων, προς το σκοπό ιδρύσεως φιλανθρωπικού ή άλλου ευαγούς ιδρύματος.
Ο δήμος ανακαίνισε και αναδιαρρύθμισε το κτήριο τα έτη 1984-5, εγκατέστησε εκεί και λειτουργεί έκτοτε ...ωφέλιμα και αποδοτικά το πρώτο ΚΑΠΗ του Δήμου Τρικκαίων.
Το πρώτο ΚΑΠΗ του Δήμου Εφημερίδα ΕΡΕΥΝΑ 8-5-1985
Δείτε περισσότερα

Ιστορία του Ιδρύματος Γαζή -Τριανταφυλλόπουλου
Το ΙΔΡΥΜΑ ΓΑΖΗ – ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, με το συγκεκριμένο σκοπό και αποστολή, εμπνεύστηκαν ο Νίκος και η Μαρία ΓΑΖΗ, οι οποίοι αγαπούσαν με πάθος την Ευρυτανία και οραματίστηκαν το Ίδρυμα ως φορέα διαρκούς συνδρομής στη νεολαία και τους σπουδαστές της.
Με συνέπεια στην Ιδέα, η Μαρία Γαζή, που απεβίωσε στις 21.07.1990, κατέλειπε με τη διαθήκη της σημαντικό μέρος της περιουσίας της στο «υπό σύσταση Ίδρυμα ΓΑΖΗ – ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ» κ...αι ανέθεσε στο σύζυγό της να προχωρήσει στην κατάρτιση του Οργανισμού και τη δημοσίευση του Προεδρικού Διατάγματος έγκρισης.
Ο Νίκος Γαζής, σε αλλεπάλληλες και πολύωρες συναντήσεις με στενούς συνεργάτες του (οι οποίοι ακολούθως μετείχαν και στην αρχική σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου), επεξεργάστηκε το γενικό πλαίσιο, τη δομή, τους σκοπούς και τον τρόπο λειτουργίας του Ιδρύματος. Η βεβαρημένη, όμως, υγεία και ο θάνατός του, στις 08.02.1996, δεν του επέτρεψαν να ολοκληρώσει και τυπικά τη σύσταση του Ιδρύματος. Μετά το θάνατό του, με φροντίδα και επιμέλεια των ορισθέντων από τον ίδιο εκτελεστών διαθήκης, συντάχθηκε ο Οργανισμός του Ιδρύματος, στον οποίο αποτυπώθηκαν οι ιδέες και το όραμα του Νίκου Γαζή. Το εγκριτικό Διάταγμα του Οργανισμού δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 02.10.1997 (ΦΕΚ Β’ 875/1997), σηματοδοτώντας την συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του Ιδρύματος στο κοινωνικό γίγνεσθαι της Ευρυτανίας.
Ανώφελο να την κυνηγάς
Η ευτυχία είναι άπιαστο πλάσμα
Ας αρκεστείς στην μικρή δόση
που αυτή επιλέγει να σου δώσει

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Κοκκώνης Π. Ιωάννης (1795-1864)
Γεννήθηκε το 1795 στο Καστρί Αγίου Πέτρου (Κυνουρίας) άλλα μεγάλωσε στη Σμύρνη, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Πήγε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως οικοδιδάσκαλος, και επέστρεψε στη Σμύρνη. Με την έκρηξη της Επανάστασης του ’21 ήρθε στην Ύδρα και αργότερα έφυγε για το Παρίσι (το 1824 βρίσκεται εκεί), όπου σπούδασε παιδαγωγικά στο πρότυπο του Παρισιού με διευθυντή τον Παιδαγωγό Ch. Sarasin. Tο 1829 επιστρέφει στην Ελλάδα και τίθεται στη διάθεση του Καποδίστρια. Έτσι, στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου έτους ορίζεται μέλος της επί της Προπαιδείας Επιτροπής, καθώς και εισηγητής στην κρίση των Οδηγών της Αλληλοδιδακτικής. Το 1830 μεταφράζει τον «Οδηγό της Αλληλοδιδακτικής» του Sarasin, πού αποτέλεσε για πάρα πολλά χρόνια το διδακτικό όπλο των δημοδιδασκάλων, και τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου διορίζεται «επιθεωρητής των κατά την Πελοπόννησον εκπαιδευτικών καταστημάτων», θέση πού κράτησε ως τις αρχές τού 1832, οπότε και παραιτήθηκε «δια την πολιτικήν μεταβολήν».
« Την 6 του παρόντος περί την 4 ώραν από μεσημβρ. φθάσας εις Άργος επήγα αμέσως εις το Αλληλ. σχολείον, εις τον διδάσκαλον του οποίου επαρουσιάσθην ως ξένος ταξιδιώτης περίεργος να ίδω το σχολείον του. Είχε τελειώσει εκείνην την ώραν το μάθημα της γραφής και έμελλε ν’ αρχίσει την ανάγνωσιν. Περιεργάσθην τους τρόπους καθ’ ούς γίνεται το μάθημα τούτο από ημικύκλκιον εις ημικύκλιον διαβαίνων και τα προστάγματα εν ταυτώ· εύρηκα δε και ταύτα και εκείνα γινόμενα όχι ακριβώς κατά τον οδηγόν. Τον ηρώτησα « τίνος μέθοδον ακόλουθη » και μ’ απεκρίθη ότι του Σαραζίνου, δεν είναι όμως ακριβώς βαλμένα εις πράξιν, διότι οι πρωπόσχολοί του δεν εγυμνάσθησαν ακόμη ικανώς εις τούτο. Μάθημα αριθμητικής δεν έκαμεν, επειδή διατρίψας πολύ εις την Γραφήν είχεν εξορίσει. Τη επαύριον επαρουσιάσθην το πρωί, πριν αρχίση έτι το μάθημα οδηγηθείς εις το σχολείον παρά του γραμματέως του Τοποτηρητού … ».
Μέσα στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας
Το ένδοξο παρελθόν και η θαμπή προοπτική του μεγαλύτερου εργοστάσιου καλλιτεχνών της Ελλάδας
Περνώντας την πόρτα της Καλών Τεχνών, πρωί, έχει τόση ησυχία, που δεν μπορείς να φανταστείς ότι εδώ εργάζονται και φοιτούν περίπου χίλιοι άνθρωποι. Η Σχολή Καλών Τεχνών που εκτείνεται σε 30.000 τ.μ. δομημένου χώρου είναι ένα campus μοναδικό στην Ελλάδα, με ένδοξο παρελθόν και θαμπή προοπτική.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ
Η Σχολή Καλών Τεχνών βρίσκεται στην Πειραιώς, που σήμερα είναι εντελώς αλλιώτικη, αλλά πριν από τρεις δεκαετίες έδειχνε ότι θα γινόταν κάτι μεγάλο, όταν όλοι πίστευαν ότι θα μετατρεπόταν στον νέο άξονα της πόλης. Έγινε, αλλά κυρίως για άλλης χρήσης «πολιτιστικά κέντρα», τα κοινώς λεγόμενα «νυχτερινά κέντρα». Η θέση της απλώς αντανακλά την επιθυμία που υπήρχε για αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, στο πλαίσιο μιας οικονομίας με πήλινα πόδια, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς δυνατότητες.
Τ α σ ύ ν ν ε φ α
Σύννεφα! Θύσανοι, στρώματα, σωρείτες. Τρέχουν συνεχώς, αλλάζουν σχήματα αδιάκοπα, ενώνονται, χωρίζουν, παίζουν, αλλά και μαλώνουν σκληρά με αστραπόβροντα και κεραυνούς. Κάποια στιγμή «πεθαίνουν» και φτάνουν στη γη ως βροχή, ως χαλάζι ή ως νιφάδες χιονιού.
Στις περισσότερες φορές ο «θάνατός» τους είναι ευλογία, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις, που δημιουργούν καταστροφές. Ποιο όμως είναι το καλό; Ποτέ δεν αφανίζονται για πάντα. Ο ζωοδότης ήλιος με τη θερμαντική του ικανότητα είναι ο γεννήτορας των νέων σύννεφων που σχηματίζονται συνεχώς. Ο άνεμος τα ταξιδεύει, τα αλλάζει, γεννά τις συγκρούσεις. Μια, χωρίς διακοπές, ακολουθία ζωής, θανάτου κι ανάστασης
Ν η σ ί δ ε ς
Μικρές αδιόρατες- σε γυμνό μάτι σταγόνες αγάπης κι αλληλεγγύης. Υπάρχουν παντού, ακόμα και μέσα στο βασίλειο του απόλυτου κακού. Δειλές, μοναχικές
κι έρημες ψυχούλες. Ζουν μέσα στη σιωπή και το φόβο κι όταν μπορούν δίνουν ανάσα κι ελπίδα δημιουργώντας για λίγο νησίδες ανθρωπιάς μέσα στη γενική απανθρωπιά

Μαριάνθη Μπέλλα
Έπαυλη Μάλκολμ, οδός Αγίας Ζώνης 39
Κτίστηκε μεταξύ των ετών 1831-1832 σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Σταμάτιου Κλεάνθη και Έντουαρτ Σάουμπερτ, για λογαριασμό του ...Βρετανού ναυάρχου Μάλκολμ, που αντικαθιστούσε τον Κόδριγκτον στη διοίκηση της ναυτικής αγγλικής μοίρας της Μεσογείου. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα διασωζόμενα δείγματα πρώιμης νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, μια απλή οικοδομή χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο, με ένα μεγάλο αέτωμα στην πρόσοψη. Ο Μάλκολμ έμεινε στην έπαυλη μέχρι το 1842. Στη συνέχεια αυτή κατοικήθηκε από επιφανείς ενοίκους, όπως από τον Ρώσο πρέσβη στην Αθήνα Αλέξανδρο Οζερώφ, τον Γάλλο πρέσβη Πισκατορί, τη Δούκισσα της Πλακεντίας Σοφία Λεμπρέν και τον ιστορικό της Επανάστασης Σπυρίδωνα Τρικούπη. Ο γιός του τελευταίου, ο πολιτικός και πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, την πούλησε στον Συριανό λογοτέχνη και φιλότεχνο Δημήτριο Ροδοκανάκη.
Το 1902 η έπαυλη νοικιάστηκε και στέγασε το Άσυλο Ανιάτων, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Σύλλογο Κυριών "Η Καλή προαίρεσις" και το 1905 αγοράστηκε με χρήματα φιλάνθρωπων και έγινε ιδιοκτησία του Ασύλου. Με την πάροδο του χρόνου, το κτίριο υπέστη προσθήκες και αλλοιώσεις και σήμερα στεγάζει τις διοικητικές υπηρεσίες του Ασύλου.

Δείτε περισσότερα


Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Προς τους νεότερους
Η δική μου σημερινή άποψη - που δυστυχώς στη διάρκεια της προσωπική μου ζωής δεν τήρησα, αλλά με το διάβα του χρόνου την αποδέχθηκα ως σωστή - είναι να μην αφήνεσαι μονόπλευρα κι ολοκληρωτικά σε μια επιδίωξη, σ’ ένα σκοπό, σε μια ιδεολογία, σ’ έναν έρωτα ή σε ό,τι άλλο σου τυχαίνει στην πορεία της ζωής. Οι αποκλειστικότητες είναι πέπλο περιορισμού, δέσμευση αναστολής των άπειρων ενδεχομένων, μονοδρόμηση μέσα στον άπλετο ελεύθερο χώρο.
Είναι καλό να προ...νοείς εγκαίρως - κι ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να το πετύχεις - αν ένα μέρος του εαυτού σου το κρατάς απέξω, σαν μυστικό πολύτιμο θησαυρό. Ένα θησαυρό που δεν τον μοιράζεσαι με κανέναν, που τον φυλάς σαν κρυφή ερωμένη μόνο κι αποκλειστικά για σένα. Να αποτελεί την καταφυγή σου στις δυσκολίες και τ’ αδιέξοδα που συχνά αισθάνεσαι ότι φτάνεις, να είναι ο τόπος όπου μπορείς να συνομιλείς ενώπιος ενωπίω μαζί του, να έχεις τη δυνατότητα να κοιτάς «απ’ έξω» τα πράγματα, σαν τρίτος παρατηρητής κι όχι ως πρωταγωνιστής ή απλώς συμμέτοχος. Για να μπορείς να κρίνεις, να ζυγιάζεις, να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση του συνηγόρου του διαβόλου, να βάζεις δύσκολα ερωτήματα και να προσπαθείς χωρίς αναστολές, να ψάχνεις γι απαντήσεις..
Ο καθένας μας είναι επιρρεπής στην αποκλειστική αφοσίωση σε κάτι που σε μια φάση αγάπησε, συμφώνησε κι έδωσε τα πάντα. Έχει την προδιάθεση εύκολά να γίνεται οπαδός και τότε με το φανατισμό που αυτόματα προκύπτει, περιορίζει τον οπτικό του ορίζοντα. Τότε παύει να σκέπτεται κριτικά, να βλέπει τους ενδεχόμενους εναλλακτικούς δρόμους και να παράγει το καινούριο. Όταν δίνεσαι ολοσχερώς σε κάτι το μόνο που μπορείς είναι να αναζητάς τρόπους για την πραγματοποίηση αυτού του συγκυριακού σκοπού.
Όμως στο κόσμο υπάρχουν άπειρες δυνατότητες, χιλιάδες ενδιαφέροντα, μυριάδες εναλλακτικές λύσεις κι ενδεχόμενα Γιατί εσύ να δαπανάσαι μόνο σ’ ένα σκοπό; Ο κόσμος έχει μια διάσταση; Προφανώς όχι! Εσύ γιατί να δεσμεύεσαι τότε στη μία και μοναδική; Εγώ αυτό θα έκανα στην φανταστική περίπτωση η ζωή να άρχιζε πάλι απ’ την αρχή.