Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

  1. Συγκίνηση από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μαθητών περασμένων δεκαετιών – Θα μπορούσαν να είναι οι παππούδες μας
    Καθώς σήμερα οι μαθητές επιστρέφουν στα σχολεία, ανατρέχουμε σε μοναδικής δύναμης εικόνες περασμένων δεκαετιών και ταραγμένων πολιτικά και οικονομικά χρόνων, που αποτυπώνουν τον ενθουσιασμό, τη χαρά, την αθωότητα αλλά και τις συνθήκες των μαθητών εκείνων των εποχών.Το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη αποτελεί για μια ακόμα φορά μοναδικό οδηγό σε αυτή την περι...ήγηση, που ξεπερνά βέβαια την αποτύπωση εικόνων και προσώπων και γίνεται μοναδική ιστορική αφήγηση μιας ολόκληρης εποχής.Κοιτάζοντας τα πρόσωπα αυτών των παιδιών, με τις ποδιές, τις υποτυπώδεις συνθήκες διδασκαλίας, σκυμμένα πάνω σε βιβλία, κρατώντας σφιχτά το αναγνωστικό δεν μπορεί κανείς να μη νιώσει συγκίνηση. Καλή σχολική χρονιά λοιπόν, με τις υπέροχες φωτογραφίες του Δημήτρη Χαρισιάδη και της Βούλας Παπαϊωάννου.Φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου Φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου Φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη Φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη 47 Share Tweet Share Share Mail
    Πηγή: Συγκίνηση από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες μαθητών περασμένων δεκαετιών – Θα μπορούσαν να είναι οι παππούδες μας [εικόνες] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/…/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AF%C…

    Δείτε περισσότερα
Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου "Οι φοιτητές"
Το σύνηθες στις αντιδράσεις του μέσου ανθρώπου είναι να επηρεάζεται κυρίως από τα γεγονότα της συγκυρίας και της επικαιρότητας. Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που μεταθέτουν τον ορίζοντά λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που δεν πέφτουν θύματα πρόσκαιρων επηρεασμών. Το πλέον συνηθισμένο είναι η προσκόλληση σε αμφίβολης σοβαρότητας και επίπτωσης συμβάντα της καθημερινότητας, που όπως ήρθαν έτσι και θα εξαφανιστούν στη συνέχεια, μην αφήνοντας σημάδια και μόνιμες επιπτώσεις στην εξέλιξη της ιστορίας. Ασήμαντα περιστατικά, που δεν θα καταγραφούν σε καμιά σελίδα της ιστορίας.
Η δολοφονία του βουλευτή Λαμπράκη έδειξε ότι τα παράκεντρα εξουσίας που ζούσαν και βασίλευαν πλάι και πάνω από την επίσημη πολιτική και κοινοβουλευτική ηγεσία καθόριζαν επακριβώς τα όρια της επιτρεπόμενης δράσης και το εύρος των πάσης φύσεως ελευθεριών όλων των άλλων παραγόντων της πολιτικής ζωής και «έπνιγαν» κάθε παράταιρο φαινόμενο που θα αμφισβητούσε την εξουσία τους και τον πλήρη έλεγχο σε ορισμένους θύλακες, όπως στρατός, δικαιοσύνη, εκκλησία κτλ.
Η πολιτική των κομμάτων έπρεπε εγκαίρως να ξεκαθαρίσει τη στάση της πάνω σε αυτό το δεδομένο. Έχει τα κότσια να χτυπήσει το χέρι πάνω στο μαχαίρι; Είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων σε τέτοιο επίπεδο ώστε να κηρύξεις κατά μέτωπο επίθεση κατάληψης και των τελευταίων θυλάκων της μετεμφυλιακής εξουσίας ή αντίθετα χρειάζεται μια μετρημένη και υπομονετική πλαγιοσκόπηση αυτών των θυλάκων και η βαθμιαία υπόσκαψη τους; Δεν έχω καθόλου στοιχεία ότι πέρασε από το μυαλό τους αυτό το πρόβλημα ή έγινε κάποιος σχετικός προβληματισμός.
Η άρνηση του Γ. Παπανδρέου να δεχθεί τη συμβιβαστική λύση από εμένα ερμηνεύεται ότι έγινε η πρώτη επιλογή, δηλαδή η κατά μέτωπο επίθεση. Κάποιες πιο ψύχραιμες φωνές που ζήτησαν συμβιβασμό ωθήθηκαν στη διάσπαση της προσφάτως νικήτριας δημοκρατικής παράταξης και θύματα της, άδικης -έως υπερβολής- διακωμώδησης των ηγετών της συμβιβαστικής άποψης. Στολίστηκαν με όλα τα δυνατά επίθετα με τα επιεικέστερα εξ αυτών, το στίγμα του αποστάτη και του ανθρώπου που εξαγοράστηκε με μαύρα χρήματα. Αντί να γίνουν οι αναγκαίες κινήσεις που θα απέτρεπαν τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου έγιναν αντίθετα τα πάντα να βαθύνει το χάσμα και να πυρωθεί το μίσος, που έντεχνα καλλιεργούνταν από υστερόβουλους κύκλους και από έναν λαό που με αξιοσημείωτη ευκολία παρασύρεται από δευτερεύοντα γεγονότα και εντυπώσεις πέφτοντας θύμα τους .
Και η Αριστερά; Αυτή « αγρόν ηγόραζεν» ζώντας στον εικονικό της κόσμο, αναμένοντας για την οποιαδήποτε πρωτοβουλία την έγκριση μιας ομάδας ανθρώπων που κατοικοέδρευαν εκτός Ελλάδος απομονωμένων απ’ τις εξελίξεις, όχι αθώων από την εποχή της ήττας, αλλά που πεισματικά ήθελε να κρατήσει για τον εαυτό της όλη την εξουσία και πλήρη έλεγχο επί των αποφάσεων. Οι εγχώριοι ηγέτες, πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, διστακτικοί, μικρότεροι των περιστάσεων, στέκονταν εκκρεμείς, αναποφάσιστοι και άρα ανεπαρκείς. Εύκολα ευθυγραμμίστηκαν με τη συναισθηματική αντίδραση των μαζών που είχαν διεγερθεί εντέχνως από ανεύθυνους κύκλους που επιζητούσαν ένταση και διχασμό. Στοιχήθηκαν στην ένταση και έως την συντήρησαν όλο αυτό το διάστημα. Αυτή η συμπεριφορά δεν τους άφησε χρόνο να ασχοληθούν με το κακό που δρομαίως επερχόταν.
Η πορεία προς ανώμαλες εξελίξεις άρχισε σαφώς να διαγράφεται, αλλά παρ’ όλα αυτά να μην εμφανίζονται εκείνες οι απαραίτητες πρωτοβουλίες αποτροπής αυτού του ενδεχόμενου, πέρα από τις συνήθεις και αόριστες καταγγελίες ύπαρξης αυτού του ενδεχόμενου. Όμως τα προβλήματα δε λύνονται με ευχές, όπως οι αρρώστιες δε θεραπεύονται με ευχέλαια.
Η εκτροπή ήταν πασιφανής και μοιραία. Μόνο, που για λόγους εσωτερικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, τους έτοιμους στρατηγούς να ανέβουν στην εξουσία τους πρόλαβαν οι πιο αποφασιστικοί συνταγματάρχες, φιλόδοξοι επιβήτορες της εξουσίας. Στη θέση αυτή πρέπει να ειπωθεί με κάθε καθαρότητα και χωρίς τις ιδεοληψίες και σκοπιμότητες, που εκ των υστέρων καλλιεργήθηκαν, ότι η εκτροπή δε συνάντησε την αντίσταση που αναμενόταν και ήλπιζε κάποιος παρατηρητής των συμβαινόντων

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Η θυσία της δασκάλας για να σωθούν τα παιδιά από την πείνα της κατοχής. Ένα συγκινητικό μάθημα από ήρωες εκπαιδευτικούς, που δεν έγραψε ποτέ η ιστορία
10/09/2015 Κατηγορίες: FEATURED, ΛΕΥΚΩΜΑ
Στην καρδιά της Κατοχής άρχισαν τα συσσίτεια του Ερυθρού Σταυρού στα σχολεία, αφού τα παιδιά υπέφεραν από υποσιτισμό και πέθαιναν κατά χιλιάδες.
Η διανομή του συσσιτίου ήταν και ένα επιπλέον κίνητρο για την παρουσία στο σχολείο, καθώς όποιος έλειπε έχανε τη μερίδα του και συχνά, αυτό σήμαινε ότι την έχανε και η οικογένειά του.
Το μενού ήταν φτωχό και τις περισσότερες ημέρες το ίδιο. Όταν υπήρχε κάτι διαφορετικό ή κάτι επιπλέον, η μέρα γινόταν ξεχωριστή. Παρά τις κακουχίες η παιδική διάθεση για παιχνίδι δεν έλειπε, όπως μαρτυρά το απόσπασμα από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς, «Ο καιρός της Σοκολάτας».
Μια στάλα γλυκόζη ήταν πολυτέλεια για τα κοκκαλιάρικα παιδιά της κατοχής. Όμως, ήταν και αφορμή για σκανδαλιά από το πειραχτήρι της τάξης, που δεν εκτίμησε την αυτοθυσία της δασκάλας να μοιράσει το μερίδιό της στους μαθητές.
Ο μικρός δεν τιμωρήθηκε, αλλά πήρε πικρό μάθημα. Ακολουθεί το απόσπασμα:
«Από το δικό μου, κυρία!»
«….. Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. ‘Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.
Η πιο τρομακτική νύχτα στη Γενοκτονία των Ποντίων: Η σφαγή των νηπίων της Σάντας
19/05/2016
«Έναν μαύρον ημέραν εκούιξεν εις απες σο σπέλ’: Οι μανάδες ντο έχ’νε μικρά μωρά να εβγαίνε οξιοκά ασο σπέλ’». Μία μάνα διηγείται ότι μια μαύρη μέρα ένας φώναξε όσες είχαν μικρά παιδιά να βγουν έξω από τη σπηλιά…
Έτσι ξεκινάει η Ελένη Νυμφοπούλου-Παυλίδου να ντύνει με λόγια μία από τις πιο τραγικές στιγμές της Γενοκτονίας των Ποντίων. Συμπρωταγωνιστής στην αφήγηση ο οπλαρχηγός Ευκλείδης. Ο αδερφός του, Κώστας Κουρτίδης, θα γράψει στο ημερολόγιό του για την νύχτα της 10ης προς 11η Σεπτεμβρίου 1921: «... Πολλά παιδιά τότες, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους, και μη θέλοντας να χωρισθούν εξ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου».
Η Σφαγή των παιδιών
Τα μεσάνυχτα σταμάτησε το πανδαιμόνιο των πυροβολισμών και οι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα αποσύρθηκαν στη θέση Μερτζάν Λιθάρ.
Η σφαγή των νηπίων αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές στο δράμα που έζησαν οι Έλληνες της Ανατολής, όταν μητέρες αναγκάστηκαν να θυσιάσουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, τα ίδια τα μικρά τους, για να σωθούν τα μεγαλύτερα παιδιά και οι οικογένειες τους. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν κι από άλλες περιοχές και με μεγαλύτερα παιδιά όπου η επιλογή του θανάτου από το να πέσουν στα χέρια των Τούρκων-ειδικά τα μικρά κορίτσια όπου πολλαπλώς βιαζόταν πριν ξεψυχήσουν- γινόταν δύσβατος μονόδρομος που έπρεπε οι δόλιες οι μάνες να τον περάσουν ολομόναχες αλλά και να τον πληρώσουν με αβάσταχτο πένθος για την υπόλοιπη ζωή τους.
Στο ημερολόγιο του ο Κώστας Κουρτίδης γράφει για το σχετικό περιστατικό:
«Η νύχτα αυτή ήταν η πιο τρομακτική νύχτα που έζησα στη ζωή μου. Κάνοντας πρόχειρα προχώματα παραταχτήκαμε για μάχη. Γυναίκες και παιδιά (τριακόσιοι περίπου) μαζεύτηκαν λίγο πιο πάνω μέσα σε μια σπηλιά, τους οποίους φυλούσαν περίπου εκατόν είκοσι νέοι άοπλοι.
Επί εννιά ώρες αγωνιζόμασταν ενάντια στον τουρκικό στρατό, που μας περικύκλωσε από παντού, εκτός από μια δίοδο προς το δάσος Βαϊβάτερε, για να έχουμε διέξοδο την τελευταία στιγμή».
«άνθρωποι που σκότωσαν τα παιδιά τους είναι αδύνατον να πιαστούν και άρα είναι περιττό να μείνουμε άλλο εδώ»
Το χέρι που τείνω
είναι έκκληση
για βοήθεια
ή παγίδα
να παρασύρω κι’ άλλον...
στο βάραθρο;

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Ένα σχολείο του χθες για μαθητές του σήμερα
11.02.2015
Η πλάκα παρομοιάζεται με ipad και ο κονδυλοφόρος με το στυλό, στη θέα της ποδιάς εμφανίζονται χαμόγελα, ενώ τα μαθητικά συσσίτια του 1930 προβληματίζουν
Το Θρακικό Μουσείο Παιδείας της Εταιρείας Παιδαγωγικών Επιστημών, στις τάξεις του κρύβει θησαυρούς και δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να γνωρίσουν «πως έμαθαν γράμματα» οι προηγούμενες γενιές
Ρεπορτάζ Δήμητρα Συμεωνίδου
Μία σχολική αίθουσα του χθες
Η πλάκα παρομοιάζεται με ipad και ο κονδυλοφόρος με το στυλό. Στη θέα της ποδιάς εμφανίζονται χαμόγελα, ενώ τα μαθητικά συσσίτια του 1930 προβληματίζουν. Ένα σχολείο του χθες γίνεται κέντρο γνώσης για τους μαθητές του σήμερα. Αυτό είναι το Θρακικό Μουσείο Παιδείας της Εταιρείας Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνή, που στις τάξεις του κρύβει θησαυρούς και δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να γνωρίσουν «πως έμαθαν γράμματα» οι προηγούμενες γενιές. Από το 1991 υπάρχει και λειτουργεί στην πόλη μας η ΕΠΕΚ (Εταιρεία Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνής), η οποία είναι προϊόν πρωτοβουλίας εκπαιδευτικών και κυρίως του επιτίμου προέδρου και δασκάλου Αλέξανδρου Καζαντζή, ο οποίος μαζί με άλλους εκπαιδευτικούς ίδρυσε αυτή την εταιρεία. Το Θρακικό Μουσείο Παιδείας ιδρύθηκε το 1992 με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΠΕΚ, ύστερα από πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Καζαντζή, τότε προέδρου της. Η ολοκλήρωσή του είναι έργο δεκαπενταετούς περίπου προσπάθειας. Εγκαινιάστηκε το Μάιο του 2005. Καλύπτει μουσειακό κενό στο χώρο της παιδείας σε αντίθεση με την πληθώρα μουσειακής παρουσίας άλλων πολιτισμικών τομέων και εποχών. Σκοπός της ίδρυσής του είναι η συλλογή όλου του διάσπαρτου υλικού, εντύπων και σχολικών ειδών, που έχει ιστορική σημασία για το θρακικό, αλλά και τον ευρύτερο ελληνικό χώρο.
Ένας δάσκαλος από τα Σελλιά Ρεθύμνου ου άφησε μνήμες αγαθές και … στην Καστοριά!
21 Αυγούστου 2014 Ο Νικόλαος Α. Γύπαρης ως Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων Καστοριάς. Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο «Οι Σελλιανοί» του Κ.Ι. Ανδρεδάκη (σελ. 143).
Τις βασικές πληροφορίες και τους πρώτους θετικούς σχολιασμούς για το ασυνήθιστα προοδευτικό αυτό πρόσωπο τους οφείλομε, πρέπει να πω, στον κ.Κώστα Ι. Ανδρεδάκη,
συγγραφέα ενός χρησιμότατου βιβλίου με τίτλο «Οι Σελλιανοί» (Ρέθυμνο 2003). Είναι όμως βέβαιο ότι η σημαντικότητα του Νικολάου Γύπαρη δεν έχει αναδειχτεί δεόντως. Αυτό θα γίνει μόνο ύστερα από εμπεριστατωμένη ειδική έρευνα με θέμα την πορεία ζωής του ιστορικού αυτού προσώπου.
Το Καταστατικό μπορεί να τυπώθηκε το 1918, όμως ο φορέας ιδρύθηκε το 1915. Το υπογράφει (δεύτερος στη σειρά) ο Νικόλαος Α. Γύπαρης.
Για την ώρα, οφείλω να δικαιολογήσω τον χαρακτηρισμό, που μπορεί να θεωρηθεί και υπερβολικός για ένα, φαινομενικά απλό, στέλεχος της Εκπαίδευσης: Να πω λοιπόν ότι ο Γ/βάθμιος αυτός επαρχιακός δάσκαλος επιλέχτηκε να αναλάβει την οργάνωση των σχολείων της ακριτικής Καστοριάς ως Επιθεωρητής, σε μια περίοδο επικίνδυνης ρευστότητας, καθώς ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο φόρτε του.
  1. Η ακινησία είναι θάνατος
  2. Σκέφτεσαι πόσες και πόσες φορές το κύμα έγλυψε το κράσπεδο του λιμανιού; Βάζω το ερώτημα στο οποίο ντε και καλά δεν περιμένω απάντηση: Θεωρείς αφόρητη μονοτονία την επανάληψη ή αντίστροφα αυτή αποτελεί επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζεται ακάθεκτη με δύναμη κι επιμονή; Δεν περιμένω απάντηση γιατί δεν υπάρχει μονοσήμαντη μια τέτοια.
    Όχι για τους διαφορετικούς ανθρώπους, κάτι συχνά απαντούμενο στη ζωή, αλλά και για τον ίδιο άνθρωπο. Ανάλογα με τη μέρα, ...ανάλογα με τη συγκυριακή ψυχολογική κατάσταση, ανάλογα με χίλια δυο που ενδεχομένως κάποια στιγμή περνάνε απ’ το μυαλό σου! Η ακινησία είναι θάνατος, είναι αναχώρηση απ’ τη ζωή ετούτη. Η ζωή από τη φύση της έχει σύμφυτο το στοιχείο αυτό.
  3. Στην πορεία της ζωής μου και στη διάρκεια των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων συνάντησα άτομα που τα ζήλεψα από πολλές απόψεις. Τον χαρακτήρα τους, την ηρεμία απέναντι στα προβλήματα της ζωής, την ανεκτικότητά τους στα ελαττώματα των άλλων με τους οποίους έρχονταν σε επαφή, την ψυχραιμία που αντιμετώπιζαν τις δύσκολες καταστάσεις. Περισσότερο ζήλεψα την αναλυτική τους σκέψη, την έγκαιρη συνειδητοποίηση των εξελίξεων, την ενημέρωσή τους σε ευρύ φάσμα θεμάτων. Εγώ σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ήμουν μια μετριότητα, με βασικές ελλείψεις γνώσεων και ικανοτήτων. Προσπάθησα σκληρά να καλύψω μερικά από τα κενά. Προφανώς όχι όλα. Αλλά το μάθημα είναι ενώπιον μας. Τίποτε δεν πετυχαίνεις χωρίς πείσμα, χρόνο και κόπο

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

  1. Είχα την «ευκαιρία» να ζήσω την εποχή της στέρησης. Και εξαιτίας οικογενειακών ιδιαιτεροτήτων την έζησα εντόνως. Οι ερμηνείες είναι ενώπιον των οφθαλμών μας. Μια Ψωροκώσταινα, που είχε έτσι κι αλλιώς μικρά περιθώρια αυτόνομης ανάπτυξης από τις αλλεπάλληλες βίαιες μεταβολές του πολιτεύματος με τις δικτατορίες και η έλλειψη κεντρικού οράματος της κυρίαρχης τάξης, δεν άφηναν περιθώρια αισιόδοξων προσδοκιών. Πρόσθεσε στα ανωτέρω ότι έβγαινε από τον αιματηρό 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με... τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα και τη λαίλαπα των υλικών καταστροφών.
    Ενώ στις άλλες χώρες άρχισε η εκ νέου ανοικοδόμηση του μέλλοντός τους, η χώρα μας ζούσε τη χειρότερη κατάρα του εμφύλιου σπαραγμού, που την τράβηξε πολύ πιο πίσω. Εκ των πραγμάτων συνεχίστηκε η από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους ανάγκη στήριξης της χώρας από ξένες δυνάμεις, χαρακτηριστικό που σφραγίζει την ιστορική μας διαδρομή και για τους όψιμους υπερασπιστές της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας ας θέσουν με ειλικρίνεια στον εαυτό τους το ερώτημα πως θα ήταν η χώρα μας χωρίς αυτή τη στήριξη και με πολιτικό στελεχικό δυναμικό αυτό που σταδιοδρόμησε όλα τα τελευταία χρόνια
    Είναι ωραία κι εύκολα παραπλανητικά τα μεγάλα λόγια κι εύκολα εκφωνούνται από τα επίπεδα ή υπολογιστικά μυαλά. Εκείνα που είναι δύσκολα είναι τα έργα και μέσα στην ιστορική διαδρομή πολύ λίγα τέτοια υπήρξαν.
    Μετά μια δύσκολη ειρηνική πορεία ανάπτυξης με λογικά σκαμπανεβάσματα κι όλα τα αρνητικά συμπαρομαρτούντα η ζωή μου έδωσε την ευκαιρία να προλάβω και μια οικονομική κρίση, που βεβαίως δεν μπορούσε να είναι μόνο οικονομική, αφού διαχέεται σ’ όλες τις πλευρές της ταλαίπωρης κοινωνίας μας. Μόνο ζώντας αυτήν την εμπειρία μπορώ τώρα να εξηγήσω τα αλλεπάλληλα ιστορικά λάθη που έκανε ο λαός μας σε αντίστοιχες κρίσιμες φάσεις της ιστορίας μας, όπως για παράδειγμα η τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής
Εκδήλωση των Αλληλέγγυων σχολείων στο Booze: ένα εναλλακτικό μοντέλο εκπαίδευσης είναι εφικτό
Χριστιάνα Βουκελάτου
30 Απριλίου 2016
Κινήματα και Αλληλεγγύη, Ρεπορτάζ
Ο πολυχώρος του Booze φιλοξένησε την πρώτη ανοιχτή εκδήλωση του συντονιστικού αλληλέγγυων σχολείων, μία εκδήλωση-συζήτηση που σκοπό είχε να μας συστήσει τα αλληλέγγυα σχολεία, το όραμα τους για το μέλλον, τους στόχους τους, τις διεκδικήσεις και τις δράσεις τους.
Στις καρέκλες των ομιλητών βρέθηκαν ο Χρήστος Κορολής (Αλληλέγγυο Σχολείο Μεσοποταμίας), ο Νίκος Αγαπάκης (Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά) και ο Μίλτος Τόσκας (Αλληλέγγυα Μαθήματα Kardelen), ενώ τη συζήτηση συντόνισε η Μαρινίκη Κολιαράκη (Σχολείο Αλληλεγγύης Κερατσινίου).
Στο κοινό, από την άλλη, βρέθηκαν τόσο καθηγητές και μαθητές από τα αλληλέγγυα σχολεία της Ελλάδας όσο και άνθρωποι που θέλησαν να ενημερωθούν γι’ αυτό το διαφορετικό και πολύ πιο ανθρωποκεντρικό μοντέλο εκπαίδευσης.
Τη συζήτησε άνοιξε ο Χρήστος Κορολής από το Αλληλέγγυο σχολείο Μεσοποταμίας, ο οποίος μας μίλησε για τη σημασία της άμεσης δημοκρατίας που πρεσβεύουν τα αλληλέγγυα σχολεία: «Μέσω της εμπειρίας μας αυτό το χρόνο, είναι διαπιστωμένο ότι έχουμε βάλει ήδη μια εποικοδομητική αμφισβήτηση στα παιδιά, την οποία με τη σειρά τους μεταφέρουν στο ίδιο το σχολείο τους. Δεν αποτελεί δημοκρατία μοναχά η ψήφιση του 15μελούς συμβουλίου του σχολείου. Τα παιδιά βλέπουν στην πράξη μέσα από τις συνελεύσεις των αλληλέγγυων σχολείων, αλλά και τις ισότιμες σχέσεις μεταξύ καθηγητών και μαθητών ότι η δημοκρατία είναι πολλά πράγματα παραπάνω». Όπως τόνισε, τα αλληλέγγυα σχολεία αποτελούν μία διαδικασία μεταμόρφωσης και για τους ίδιους τους εθελοντές-εκπαιδευτικούς, όχι μοναχά για τους μαθητές ή τους γονείς τους.
Δημοτικό Σχολείο Γραμβούσας
α) Ιστορική διαδρομή του Σχολείου – Το Σχολείο από το 1899 ως σήμερα
Το Δημοτικό Σχολείο Γραμβούσας ιδρύθηκε το έτος 1992 και αντικατέστησε τα δύο παλαιότερα ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία της τότε κοινότητας Γραμβούσας, ή επί το ορθότερον, είναι η πραγματική συνέχεια αυτών, αφού κληρονόμησε την σχολική τους περιφέρεια, το μαθητικό δυναμικό, το διδακτικό προσωπικό και το αρχείο τους.
α) του 1/θεσιου Δημοτικού Σχολείου Κάτω Μεσογείων Γραμβούσας και
β) του 2/θεσιου Δημοτικού Σχολείου Καμάρτσου Γραμβούσας και τα οποία είχαν την παρακάτω αξιοσημείωτη ιστορική διαδρομή.
Το πρώτο εξ αυτών: Το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Μεσογείων ιδρύθηκε επί Κρητικής Πολιτείας το έτος 1899 στον πάλαι ποτέ Δήμο Μεσογείων. Χρονολογικά οι μεταβολές που υπέστη *Ιδρύθηκε ως 2/τάξιο αριθ Διατάγμ11 αριθ ΦΕΚ 87/7-10-1899,*ως 1/ταξιο αριθ Διατάγμ78 αριθ ΦΕΚ 51/15-9-1900, *ως διηρημένο αριθμ Διαταγμ103 αριθΦΕΚ67/3-9-1901, * ως Β/θμιο Παρθεναγωγείο αριθμ Διατάγματος 41 αριθμΦΕΚ42/28-7-1903, * Προήχθη εις Α/θμιο αριθμ..Διαταγμ 26 αριθμ ΦΕΚ 16/10-3-1904, *εις διηρημένο 2/τάξιο αριθμ Διαταγμ144 αριθμ ΦΕΚ 57/12-9-1909.* Ιδρύθηκε αδιαίρετο μικτό αριθμ Διαταγμ102 αριθμ ΦΕΚ51/30-7-1911, *Ονομάσθηκε 2/ταξιο ΦΕΚ 29/26-8-1915 & ΦΕΚ424/14-11-1915, * Συγχωνεύθηκε το 2/ταξιο αρρένων και το1/ταξιο θηλέων εις 3/τάξιο μικτό ΦΕΚ 27/3-3-1928, * ως 2/θεσιο το1960 *και ως 1/θεσιο το1985 * και τέλος Συγχωνεύθηκε από 1-9-1993 με το Δημοτικό Σχολείο Γραμβούσας.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

  1. Εκπαιδευτήρια Βασιλειάδη
    Εκπαιδευτήρια Βασιλειάδη προέβαλαν πριν από δύο δεκαετίες στα εκπαιδευτικά και πνευματικά δρώμενα της πόλης μας ως ο εκπαιδευτικός οργανισμός που προήλθε από την μετεξέλιξη του μεγαλύτερου φροντιστηριακού οργανισμού της πόλης.
    Αξιοποίησαν την πολυετή εμπειρία και γνώση των εκπαιδευτικών διαδικασιών του φροντιστηριακού χώρου φιλοδοξώντας να τις μετουσιώσουν σε πρακτικές που απευθύνονται σε ευρύτερους διδακτικούς στόχους. Στην πορεία αυτών των ετών τα ...Εκπαιδευτήρια Βασιλειάδη οραματίστηκαν, σχεδίασαν και υλοποίησαν ένα σύγχρονο, ελεύθερο και δημιουργικό σχολικό περιβάλλον, που αφουγκράζεται τις γνωστικές και ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες των παιδιών. Οι μαθητές μας ζουν και εργάζονται στο ζεστό και φιλικό περιβάλλον του σχολείου μας, που τους εξασφαλίζει την ομαλή μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση και εγγυημένα προετοιμάζει την πρόσβασή τους στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας μας.
Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'
Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια¬κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ¬νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ¬σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι¬κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα¬κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ¬ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο¬δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ¬ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ¬σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα¬νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο¬πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό¬μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό¬ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι¬κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα¬φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό¬τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί¬δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη¬μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Άσημες ιστορίες- Ο Παντελής
Ένα πιάτο κρύο φαγητό και μια φέτα χθεσινό ψωμί σερβιρισμένα πάνω στο τραπέζι και δίπλα τους ένα κουτάλι. Όλα έτοιμα τα έχει η δικιά του.
« Ωραία!» μουρμούρισε σκεπτόμενος πως υπήρχαν και μέρες που αντίκριζε το τραπέζι εντελώς άδειο. Ας το χαρεί λοιπόν
Με αργό ρυθμό, μικρές μπουκιές, καλά μασημένες, μέχρι να έρθει η επόμενη κουταλιά
«Ευλογημένο φαγητό η φασουλάδα άνθρωπέ μου! Σχεδόν σαν κρέας είναι. Αν ήταν βέβαια αχνιστή θα ήταν χάρμα. Αλλά τώρα, βαριέμαι ν’ ανάψω φωτιά..»
Η μάνα είχε από νωρίς φύγει. Σήμερα θα καθάριζε το σπίτι της κυρίας Μαριάνθης και που ξέρεις, το απόγευμα όταν γυρίσει μπορεί να του φέρει και κανένα καλούδι. Μόνο με τη σκέψη άρχισαν να του τρέχουν τα σάλια
Μέχρι τώρα στη ζωή του τίποτα δεν του κάθισε. Σε όλες τις δουλειές που μέχρι τώρα είχε πάει σύντομα κάτι στράβωνε. Υπήρξαν περιπτώσεις που φταίει αυτός. Σίγουρα και το παραδέχεται. Καθυστερήσεις, ακόμα κι απουσίες. Αλλά άνθρωπέ μου δεν έχει κι αυτός δικαίωμα ένα πρωινό να χουχουλιάσει στο κρεβάτι και να μη θέλει να σηκωθεί παρά τα παρακάλια της μάνας του; Φυσικό δικαίωμα είναι άνθρωπέ μου!
Κι αυτά τα κωλοαφεντικά ευκαιρία ζητάνε να σου δείξουν την πόρτα εξόδου. Δεν το μπορεί, το ομολογεί ρε άνθρωπέ μου, το καθημερινό ωράριο. Δεν του πάει στο χαρακτήρα του
«Γαμώ πατόκορφα αυτή την τάξη, Δε μ’ αρέσει. Θέλω να έχω την δυνατότητα να επιλέξω»
Η αλήθεια είναι πως η δόλια η μάνα του τράβαγε του Χριστού τα βάσανα για να εξασφαλίσει στον ανεπρόκοπο γιο της τα στοιχειώδη, καθαρίζοντας ξένα σπίτια, ενώ η υγεία της ήταν πλέον κλονισμένη. Τι εναλλακτική λύση όμως είχε; Αν τον άφηνε αυτός μπορούσε να πεθάνει απ’ την πείνα. Ραχατλής, τεμπελχανάς, ανίκανος για το ο,τιδήποτε. Όμως τον πονάει, μωρέ. Αίμα της είναι..
Βλέπεις ο προκομμένος που χρόνια πριν την εξαπάτησε με απατηλές υποσχέσεις και με χαϊδολογήματα μόλις έμαθε ότι έρχεται παιδί την άφησε στα κρύα του λουτρού και μην τον είδατε τον Παναγή. Έχει χρόνια να μάθει νέα του κι ίσως να μη βρίσκεται πλέον στη ζωή. Όταν έκανε μια απόπειρα να ρίξει το παιδί ο γιατρός της είπε ότι είναι αργά πια.

Πώς τα ελληνικά σχολεία έγιναν τόσο άκυρα;
5 φιλότιμοι εκπαιδευτικοί, από δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, μιλούν στην Κορίνα Φαρμακόρη για τον συχνά μάταιο αγώνα τους με ένα χρεοκοπημένο σύστημα.
19.4.2016 | 12:00

Από τηνΚΟΡΙΝΑ
ΦΑΡΜΑΚΟΡΗΤο Lifo.gr συνάντησε πέντε εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, συζήτησε μαζί τους για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία και μοιράστηκε τις σκέψεις τους για την εκπαίδευση στην Ελλάδα και το μέλλον της.
Φωτογραφία: SOOC
«Η κοινωνία, κυρίως όσον αφορά το λύκειο, δεν περιμένει τίποτε από το σχολείο»
Ο Α. εργάζεται οκτώ χρόνια ως αναπληρωτής καθηγητής. Φέτος διδάσκει σε τέσσερα λύκεια της Αθήνας
«Αν με ρωτούσε κάποιος τι μου κάνει πιο μεγάλη εντύπωση στο σημερινό σχολείο, θα έλεγα το πόσο μακριά είναι από την κοινωνία. Πρόκειται για ένα σχολείο τελείως απομονωμένο, ο κοινωνικός του ρόλος είναι εντελώς υποβαθμισμένος και υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο από την αδιαφορία των γονιών. Μου κάνει φοβερή εντύπωση το ότι οι γονείς δεν έρχονται στο σχολείο, δεν ρωτάνε για τα παιδιά τους. Πίστευα ότι αυτό συμβαίνει στα λύκεια, γιατί εκεί διδάσκω κυρίως, αλλά και στο γυμνάσιο όταν πήγα, υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί που έρχονται και ρωτάνε είναι οι γονείς των παιδιών που δεν χρειάζεται, που είναι καλοί μαθητές. Αυτή είναι μια μεγάλη αντίφαση – οι γονείς που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν μαθησιακά ή άλλα προβλήματα απουσιάζουν από το σχολείο. Από την άλλη, ενώ έχουμε ως κοινωνία την απαίτηση για ένα καλύτερο σχολείο, αδιαφορούμε για το υπάρχον. Πώς φαντάζεται κανείς ότι θα φτάσουμε σε ένα νέο σχολείο, θα γκρεμίσουμε αυτό και θα φτιάξουμε ένα καινούργιο; Το σχολείο που υπάρχει είναι που χρειάζεται βελτίωση και υποστήριξη και πρέπει να γίνει ένα κομμάτι της κοινωνίας – αυτό είναι που απουσιάζει. Αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη, από εκεί πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος, σε λύκειο στο οποίο διδάσκω, ο φυσικός ήρθε στις 18 Νοεμβρίου και ενώ η απαίτηση για καθηγητή μαθήματος που εξετάζεται στις Πανελλήνιες είναι μεγαλύτερη, δεν διαμαρτυρόταν κανένας. Τη λύση την αναζητούν όλοι εκτός σχολείου – δεν έχουμε καθηγητή, θα πάμε το παιδί μας σε ένα φροντιστήριο.
Το σχολείο μου, το μεγάλο σχολείο της Τούμπας από Γιώργος Τούλας - July 11, 2016
Το σχολείο μου δεν ανήκει στην κατηγορία των διάσημων σχολείων της πόλης. Δεν είναι ούτε το περίφημο Πέμπτο, ούτε το Πειραματικό, ούτε ένα από τα ιδιωτικά σχολεία που έβγαλαν διάσημους απόφοιτους.
Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης, ίσως και το μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κάνεις ότι τη χρονιά που αποφοίτησα είχε 1200 μαθητές. Στην πρώτη Λυκείου ήμουν στο τμήμα Α13, στη δεύτερα Β11 και στην Τρίτη Γ10. Σκεφτείτε πως όταν ξεκινούσαμε για περίπατο στη νέα Ελβετία από την Παπάφη που ήταν το σχολείο, την ώρα που οι πρώτοι έφταναν στη Χαριλάου οι τελευταίοι έβγαιναν από την αυλόπορτα.
Ήταν λοιπόν ένα τεράστιο σχολείο σε μια λαϊκή γειτονιά, μια μέση αστική γειτονιά μιας τεράστιας συνοικίας της πόλης. Το σχολείο μου ήταν το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο της Τούμπας. Ήταν ένα από τα πιο μεγάλα σχολεία της χώρας με όλα τα καλά και τα κακά του.
Εικόνα: Αρχείο Παύλου Νικολαΐδη
Ήταν ένα σχολείο με μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ και φοβερές διακρίσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο που πάντα γιορτάζονταν αναλόγως με τρομερά γλέντια σε όλη την περιοχή και φυσικά κερκίδες αλησμόνητες στα ματς. Είχε πάντα απίστευτη παρουσία στις σχολικές παρελάσεις της πόλης και ομηρικούς καυγάδες και τσαμπουκάδες κυρίως με τα σχολεία της Χαριλάου. Είχε τις καλύτερες σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο, γιορτές να κλαις από συγκίνηση και τεράστια συμμετοχή στις πορείες μνήμης της ίδιας επετείου. Είχε γενικά δημοκρατικές ευαισθησίες.
Είχε πενταήμερες εκδρομές συνήθως στη Ρόδο που γινόταν το έλα να δεις και είχε επίσης σε μικρογραφία όλα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας. Σκάνδαλα ερωτικά, αυστηρές ποινές, άπειρες αποβολές, θρυλικούς τύπους που ξέμειναν εκεί για πολλά χρόνια χωρίς να το τελειώνουν, έγιναν καλτ ήρωες του και μαζί τους μεγάλωσε κόσμος και κόσμος, είχε καθηγητές που έμειναν στην Ιστορία για τις λοξές ή αυστηρές συμπεριφορές τους και άλλους που αποτέλεσαν υπόδειγμα ανοιχτόμυαλης εφαρμογής νέων εκπαιδευτικών λειτουργιών.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

  1. Στο σχολείο με το... πλοίο!
    Και μετά και στο φροντιστήριο... Πολύ διαφορετικά προβλήματα από τους υπόλοιπους μαθητές της Ελλάδας αντιμετωπίζουν οι μαθητές της Αμμουλιανής για να φτάσουν στο σχολείο τους.
    Από το νησάκι της Μακεδονίας, κάθε μέρα παίρνουν το πλοίο για να περάσουν απέναντι στη Χαλκιδική για να πάνε στο σχολείο, δρομολόγιο που επαναλαμβάνεται το απόγευμα για όσους παρακολουθούν μαθήματα σε φροντιστήριο.
    Όπως είπε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο πρόεδρος της νησιωτικής ...Κοινότητας της Αμμουλιανής Βαγγέλης Μιγγίρης, ο δήμος χρησιμοποιεί και ένα ταχύπλοο για να διευκολύνει τους μαθητές. Ωστόσο η θαλάσσια μεταφορά είναι πολλές φορές προβληματική καθώς συχνά ο καιρός δεν επιτρέπει να εκτελεστεί το δρομολόγιο με αποτέλεσμα τα παιδιά να χάνουν το μάθημά τους.
    πηγή: Παιδεία
    Δείτε περισσότερα
Τα παιδιά του Καλλέργη
13/04/2016
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν οτι ο βασικός εμπνευστής της διαδικασίας για τη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν ο Richard von Coudenhove Kalergi (Καλλέργης) 1894-1972. Γόνος της γνωστής οικογένειας από την Κρήτη με ρίζες από το Βυζάντιο και πιο συγκεκριμένα από το Νικηφόρο Φωκά.
Ο πατέρας του ήταν Αυστριακός διπλωμάτης και ονομαζόταν Ηeinrich, η μητέρα του ήταν Γιαπωνέζα και λεγόταν Mitsu Aoyama. Το 1923 ίδρυσε την πανευρωπαϊκή κίνηση, στη Βιέννη με σκοπό τη δημιουργία μιας νέας Παγκόσμιας τάξης όπου θα βασίζεται σε μια ομοσπονδία κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Στο βιβλίο του “Das Pan-Europäische Manifest” αλλά και στο “Praktischer Idealismus” (πρακτικός ιδεαλισμός), ο Καλλέργης γράφει οτι οι κάτοικοι των ΗΠΑ και Ευρώπης στο μέλλον δε θα είναι οι απόγονοι των σημερινών κατοίκων αλλά ένα νέο είδος, προϊόντα επιμειξίας. Οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διασταυρωθούν με τους Ασιάτες και Αφρικανούς, γενικά με έγχρωμες φυλές, δημιουργώντας έτσι ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα ελίτ. Διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών με τη χρήση εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων και τη μαζική μετανάστευση για να μετατραπεί η Ευρώπη σε μια μικτή φυλή (μιγάδων), η μέλουσα φυλή. Παρακάτω περιγράφει οτι οι φυλές της Ευρώπης και αργότερα της Αυστραλίας και των ΗΠΑ με τη σημερινή τους μορφή θα εξαφανιστούν σταδιακά και η Ευρασιατική νεγροειδής θα είναι η φυλή του μέλλοντος.
Μια φυλή χωρίς έθνος, χωρίς πατριωτικά ιδεώδη, χωρίς θρησκεία, χωρίς ένα στόχο σαν λαός, σα κοινωνία. Αλλά με μια μόνο σκέψη, το πως θα τραφεί σήμερα. Όταν με τη συμβολή των ξένων γονιδίων δε προστατευτεί η γενετική μας (και των άλλων λαών της Ευρώπης) κληρονομιά επέρχεται η εξαφάνισή μας. Ενώ αντιθέτως, οι λαοί μετατρέπονται σε μια ομάδα ανθρώπων χωρίς εθνική, ιστορική, θρησκευτική και πολιτισμική συνοχή.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Ε.Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί
“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ..Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…
Επίσης, πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του.
Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό..Την αγάπη για το παιδί..”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου..Την αγάπη για το παιδί..Στο παιδί που δεν είναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας-και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.
Δημήτρης Γληνός: Ο δάσκαλος της εξορίας
Γράφει ο Οικοδόμος //
Ο Δημήτρης Γληνός ξεχωρίζει ανάμεσα στην πλειάδα των λαϊκών αγωνιστών που απαρνήθηκαν τη «ζεστασιά» της ταξικής καταγωγής τους και τάχτηκαν με τους αδικημένους. Απαρνήθηκε την αστική τάξη που τον γέννησε και του παρείχε όλα τα εφόδια που θα τον έκαναν ένα λαμπρό ―από τα λαμπρότερα― μυαλά της, και αυτή δεν του το συγχώρεσε. Παρά το ότι δεν έπαψε ποτέ να αναγνωρίζει το κύρος του και να τον σέβεται, παράλληλα δεν έπαψε και να τον μισεί και να τον διώκει, δίχως έλεος, μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Γληνός πέθανε πρόωρα, με την υγεία του επιβαρημένη από τις κακουχίες μιας ζωής ταγμένης στην υπόθεση της εργατικής τάξης, έχοντας εκπληρώσει στο ακέραιο το χρέος που επίτασσε η συνείδησή του: «(…)τετράγωνο σα δωρική κολόνα το μυαλό του τοποθετήθηκε οριστικά στο στρατόπεδο του λαού. Πολλοί λένε ότι θέλουν την εξέλιξη αλλά φοβούνται την επανάσταση. Ο Γληνός δε δίστασε και πέρασε στην επανάσταση(…)».
Ο Δημ. Γληνός στην Ακροναυπλία
Ο ίδιος ο Γληνός, σε ένα από τα γράμματα που έστελνε σε μαθητές και φίλους του από την Ακροναυπλία, όπου βρέθηκε έγκλειστος, έγραφε: «Η ζωή είναι ένα ποτάμι, όπου πρέπει να κολυμπήσει κανείς ο ίδιος και όχι ν’ ακούσει άλλους να διηγούνται πώς κολύμπησαν. Αυτό είναι σωστό. Μα το ποτάμι έχει μέρη με βουρκονέρια, με βρωμόκλαδα, με σάπια φύλλα, με γλιστερά μαλάκια και έχει και νερά καθαρά και διάφανα. Στη μέση που είναι τα καθαρά και βαθιά νερά, το ρέμα είναι ορμητικό. Εκεί μόνο ο γενναίος κολυμπητής, που σπαθίζει το νερό με χέρια και πόδια, στέκεται και χαίρεται το αναγάλλιασμα της ωραίας ζωής. Εκεί φτάνουνε μόνο λίγοι αγωνιστές, καλοί και αγνοί».

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΛΛΑ
Δημοτικό σχολείο στον Άγιο Σύλλα λειτούργησε για πρώτη φορά το 1916.Ένα μικρό απλό κτήριο, μιας αίθουσας, στο κέντρο του χωριού, στέγαζε εκείνη την εποχή τα όνειρα, τις προσδοκίες, τους σκοπούς και τους στόχους της εκπαίδευσης για τους κατοίκους του Αγίου Σύλλα.
Στη θέση Τζαμί μεταφέρθηκε και λειτούργησε από το σχολικό έτος έως και το 1954 το σχολείο. Ένα κτήριο ακόμη ποιο μικρό από το προηγούμενο που με μεγάλη δυσκολία χωρούσε μαθητές και δασκάλους.
Το σημερινό διδακτήριο του Σχολείου με τη σημερινή του μορφή κτίστηκε και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1954.
Είναι κτισμένο στη μέση περίπου μιας έκτασης 12000 τ.μ. στο ψηλότερο και ομορφότερο σημείο του χωριού, πάνω στην κορφή του λόφου και κάτω ακριβώς από την ψηλότερη κορυφή του Γιούχτα (Δία) από όπου μπορεί να αγναντεύει όλη τη γη μέχρι τις κορφές του Ψηλορείτη, τα Αστερούσια και τη θάλασσα με το πετρωμένο θεριό , τη Ντία. Η θέα από εδώ είναι ανεμπόδιστη, απεριόριστη και καταπληκτική.
Είναι ένα κτήριο 240 τ.μ. κτισμένο με πέτρες της περιοχής από ντόπιους τεχνίτες. Έχει τέσσερις(3) αίθουσες διδασκαλίας, μία αίθουσα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, ένα γραφείο για τους δασκάλους και μια αποθήκη. Ο χώρος που χρησιμοποιείται από τους μαθητές σαν αυλή είναι 2000 τ.μ. .
Από το 1954 και μετά το σχολείο λειτούργησε ως τριθέσιο με μια μικρή παρένθεση από το 1994 ως το 1997 που λειτούργησε ως διθέσιο. Το 1994 ενσωματώθηκε σε αυτό και το 1/θεσιο σχολείο Τζαγκαρακίου.
Η Εκπαίδευση στη Φιλιά
Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι την προσφυγοποίηση του 1974
Έρευνα Ανδρέα Μιχαήλ, Κοινοτάρχη Φιλιάς, στηριγμένη σε στοιχεία του Κρατικού Αρχείου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το νέο δημοτικό σχολείο της Φιλιάς, όπως είναι μετά την εισβολή.
Η εκπαίδευση γενικά στα χρόνια της τουρκοκρατίας είχε υποτυπώδη χαρακτήρα μέχρι σημείου που ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και οι πόροι και τα μέσα γι΄αυτή ήταν πενιχρά. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι στο διαμέρισμα Μόρφου το 1860 υπήρχε μόνο ένα δημοτικό σχολείο. Το σχολείο αυτό λειτουργούσε μέσα στην εκκλησία του Αγίου Μάμα στη Μόρφου με 63 μαθητές που διδάσκονταν γραφή και ανάγνωση και συντηρείτο από την Μητρόπολη Κυρηνείας όπου υπαγόταν εκκλησιαστικά τότε η περιοχή Μόρφου.
Κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας, λειτουργούσαν στην Κύπρο τρεις κατηγορίες δημοτικών σχολείων, τα ιδιωτικά σχολεία, στα οποία δίδασκαν συνήθως οι ιερείς της κοινότητας που γνώριζαν λίγη γραφή και ανάγνωση, τα κοινοτικά ή δημόσια σχολεία, που ανήκαν στην κοινότητα και τα ελληνικά σχολεία, που λειτουργούσαν μόνο στις τρεις μεγάλες πόλεις, τη Λευκωσία, τη Λεμεσό και τη Λάρνακα.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

H εκπαιδευτική πολιτική στην Κρητική Πολιτεία (1898 – 1913)
Κρητική Πολιτεία χαρακτηρίζεται το ιδιότυπο καθεστώς (1898 – 1913) στην Κρήτη που αποτελεί συγκερασμό πολλαπλών στοιχείων, όπως της αυτόνομης ηγεμονίας με επικυριαρχία του Σουλτάνου σε μορφή προτεκτοράτου των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες έχουν ορίσει εντολοδόχο τους τον δευτερότοκο γιο του Βασιλιά των Ελλήνων πρίγκιπα Γεώργιο.
Η άφιξη του Πρίγκιπα Γεωργίου πραγματοποιείται τον Δεκέμβρη του 1898 στη Σούδα και σηματοδοτεί την απαρχή στη Μεγαλόνησο του καθεστώτος της Αρμοστείας που θα αποτελέσει τον αρραβώνα της Κρήτης με την Ελλάδα, ή κατ’ άλλους το μεταβατικό στάδιο για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Εχει προηγηθεί η αποχώρηση τον Νοέμβρη του ίδιου έτους των τουρκικών στρατευμάτων και οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν θέσει το Νησί “υπό την υψηλή προστασία τους” κατά διαμερίσματα. Οι Ιταλοί τα Χανιά (ευρύτερη περιοχή), οι Ρώσοι το Ρέθυμνο, οι Άγγλοι το Ηράκλειο και οι Γάλλοι το Λασίθι. Τα Χανιά, πρωτεύουσα της Κρητικής Πολιτείας, βρίσκονται υπό καθεστώς συλλογικής προστασίας.
Δεκαεξαμελής Επιτροπή την ίδια εποχή υπό την προεδρία του Ιωάννη Σφακιανάκη, έχει αναλάβει την εκπόνηση σχεδίου του Κρητικού Συντάγματος.
Το Σύνταγμα της Κρητικής Πολιτείας που συντάχθηκε κατά το πρότυπο του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος τέθηκε σε εφαρμογή, αφού εγκρίθηκε προηγουμένως από το Συμβούλιο των Πρέσβεων των Προστάτιδων Δυνάμεων, που έδρευε στη Ρώμη και τέθηκε σε εφαρμογή μετά τη δημοσίευσή του στην επίσημη εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας, Χανιά 16 Απριλίου 1899.
Στο άρθρο 21 που αφορά την Παιδεία γίνεται λόγος «Η εκπαίδευσις είνε ελευθέρα αρκεί να ασκήται υπό προσώπων κεκτημένων την υπό τον νόμον, οριζόμενην ικανότητα και χρησιμότητα…»
Η Δημοτική Εκπαίδευσις είνε υποχρεωτική και παρέχεται δωρεάν”.
Η θέση της γυναίκας στον Πόντο, στο σπίτι, στην μόρφωση και την κοινωνία
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα και δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μία αναφορά στις τίμιες και αγνές γυναίκες από τον Πόντο. Άς δούμε στο άρθρο που ακολουθεί ποιά ήταν η θέση τους στην κοινωνία, στο σπίτι, στην μόρφωση και τέλος τα δεινά που πέρασαν την περίοδο της Γενοκτονιάς των Ποντίων.
Σε ανάμνηση μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας, που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857, από εργάτριες στη Νέα Υόρκη για καλύτερες συνθήκες εργασίας, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας. Από το 1975 η ημέρα αυτή γιορτάζεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Γρήγορα όμως η Μέρα αυτή έχασε τη πολιτικής της «γεύση», και έγινε απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους προς τις γυναίκες.
Εμείς όμως θα σταθούμε στις Γυναίκες του Πόντου. Τις αγνές και τίμιες που την μοίρα τους καθόριζαν άλλοι, όπως περίπου γίνονταν εκείνα τα χρόνια σε όλες τις κοινωνίες.
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η γυναίκα δεν είχε ούτε κοινωνικά, ούτε πολιτικά δικαιώματα. Ακόμη και στην κλασσική Ελλάδα η γυναίκα ζούσε περιορισμένη στον σπίτι της, με πολλές προκαταλήψεις εις βάρος της.
Ο Θουκυδίδης στον «Επιτάφιο του Περικλέους», πριν περίπου 2.500 χρόνια, μετά την κηδεία των επιφανών του Πελοποννησιακού πολέμου, προτρέπει τις γυναίκες να επιστρέψουν ήσυχα στο σπίτι τους και να μη δίνουν δικαίωμα να γίνεται συζήτηση γι’ αυτές. Ο δε ρήτορας Δημοσθένης σημειώνει τα εξής, (καταπληκτικά βέβαια για τη δική μας εποχή): «Έχομε εταίρες για την απόλαυση, παλλακίδες για την περιποίηση και γυναίκες για να μας δίνουν νόμιμα παιδιά».
Η ίδια κατάσταση ίσχυε όμως και στον Πόντο
  1. Α θ ώ ε ς α μ α ρ τ ί ε ς
    Βυθίζω το βλέμμα στη γαλάζια θάλασσα των ματιών σου,
    προσπαθώντας να ανιχνεύσω τις απόκρυφες σκέψεις.
    Θέλω να κολυμπήσω στην ανήσυχο βυθό του μυαλού σου
    να συντονιστώ και ν’ ανιχνεύσω τις επιθυμίες του....
    Το λέω καθαρά χωρίς τις γνωστές αναστολές
    Θέλω να γίνω λαθρεπιβάτης στο σκάφος του σώματός σου
    στρατηγός και κυρίαρχος της επικράτειας.
    Να γλιστρώ στις παρειές του προσώπου,
    να περπατώ στις παρυφές των χειλιών
    να κάνω σλάλομ στις χαράδρες του λαιμού,
    Να ανεβοκατεβαίνω στα όρη του στήθους
    να τρέχω στις πεδιάδες της κοιλιάς,
    να κατηφορίζω στις ισάδες των μηρών,
    να ανιχνεύω τις σκοτεινές σπηλιές ανάμεσά τους
    Μα πιο πολύ θέλω ν’ ακούω
    τους στεναγμούς της ευχαρίστησής σου
    Αυτό θα ‘ναι βάλσαμο της καρδιάς μου

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Το Ελληνικό Σχολείο της Ελληνικής Κοινότητας του Βουκουρεστίου
στο διάστημα 1921-1946
Η ιστορική έρευνα πάνω τις ελληνικές κοινότητες της Ρουμανίας σταμάτησε στο 1900[1]. Εξ αιτίας του ότι το αρχείο της Ελληνικής Κοινότητας χάθηκε για διάφορούς λόγους και οι πηγές πού αφορούν τούτο το θέμα είναι λίγες, η παρούσα εισήγηση σκοπέυει να κάνει ένα γενικό σχέδιο του ελληνικού σχολείου που λειτουργούσε σ¢αυτό το διάστημα, αναφέροντας κάποια προβλήματα που αντιμετώπισε το ελληνικό σχολείο, επιμένοντας στη μεταμόρφωσή του από το Δηματικό με τέσσερις τάξεις προς το Γυμνάσιο, ιδρυσμένο στο 1929 και αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος στο 1931, βάση του Πρωτοκόλλου από τις 12 Αυγούστου 1931, επίσης και στο προσωπικό που δίδαξε στο ελληνικό σχολείο.
Η έκθεση[2] από το 1924 του διευθυντή του σχολείου, του Δημητρίου Μπανέ, προς το Υουργείο Εκπαίδευσης της Ρουμανίας, που συμπεριλαμβάνει χρήσιμές πληροφορίες για την ανάπτυξη του ελληνικού σχολείου, διευκρινίζεται πως το σχολείο ιδρύθηκε το 1902, με την άδεια του υπουργείου, αριθμό 15 381/1902 και λειτουργεί στην οδό Lucaci, 41, σαν μεικτό δημοτικό σχολείο, με δικό του πρόγραμμα. Δυστυχώς, στο αρχείο του Υουργείου Εκπαίδευσης δε βρήκαμε αναφορές στο 1902 που να υποστηρίξουν αυτό το στοιχείο. Η πρώτη σημείωση[3] για την ύπαρξη ενός ελληνικού σχολείου είναι του 1907, όπου μαθαίνουμε ότι η διυεθύντρια του σχολείου, η Ολυμπία Ιοβανάκη, προκάλεσε έναν εκπρόσωπο του υπουργείου για να συμμετάσχει στις τελικές εξετάσεις του σχολείου. Ο σχολικός επιθεωρητής, ο Simionescu, κοινοποιήσε,[4] στις 10 Απριλίου 1909, στον υπουργό της εκπαίδευσης ότι το ελληνικό σχολείο λειτουργεί με τέσσερις τάξεις στο Δημοτικό και την Πέμπτη τάξη, με ελεύθερα μαθήματα (curs liber), όπου γράφτηκαν 96 μαθητές. Η πρώτη ονομασία του Ελληνικού Σχολείου Κορασίων της Ελληνικής Κοινότητας του Βουκουρεστίου αναφέρεται στο 1911.[5]
'Oλη η νεώτερη ιστορία της Δωδεκανήσου μέσα από την Αμαράντειο Σχολή της Ρόδου (βίντεο και φωτογραφίες)
67 χρόνια από την Ενσωμάτωση στην Ελλάδα η
Τα περασμένα χρόνια η επικαιρότητα απασχολήθηκε με διαφωνίες και αμφισβητήσεις για τα γεγονότα που επακολούθησαν ή προηγήθηκαν της επανάστασης του 1821. Μεγάλο ενδιαφέρον συγκέντρωσε η αμφισβήτηση για το εάν και κατά πόσον τα κρυφά σχολειά υπήρξαν ή όχι. Όπως πολλά θέματα στην Ελλάδα, έτσι κι αυτό παρέμεινε ανοιχτό με ερωτήματα αναπάντητα. Στον νεώτερο νομό της χώρας όμως, στα Δωδεκάνησα, τέτοιου είδους απορίες δεν υπάρχουν.
Στη δεκαετία του 1930 οι Ιταλικές Αρχές, φοβούμενες τη βούληση των ελλήνων κατοίκων της Δωδεκανήσου να ενσωματωθούν τα νησιά με το Ελληνικό κράτος, κατέβαλαν συστηματικές προσπάθειες να «ιταλοποιήσουν» τον πληθυσμό τους. Στα πλαίσια αυτής τους της πολιτικής, από την 1η Ιανουαρίου 1937 έως και την έλευση των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων το 1945, οι Ιταλοί απαγόρευσαν τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία που λειτουργούσαν στη Ρόδο και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, απαγόρευσαν τη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε δημόσιους χώρους και απαγόρευσαν την χειροτονία ελλήνων ιερέων, δυσχεραίνοντας το ρόλο της ελληνικής τοπικής Εκκλησίας που ήταν ο κύριος πόλος των κατοίκων που είχαν ελληνική εθνική συνείδηση.
Φωτό Τόνια Φαράκλα
Σε καμία περιοχή της σύγχρονης Ελλάδας δεν απαγορεύθηκε ποτέ η ελληνική γλώσσα. Τη θλιβερή αυτή πρωτοτυπία την έχουν τα Δωδεκάνησα. Οι σημερινοί ογδοντάρηδες Ροδίτες θυμούνται ακόμα εκείνη τη μαύρη περίοδο των μαθητικών τους χρόνων, με τα κρυφά ελληνικά σχολεία που λειτουργούσαν στην παρανομία από τους δασκάλους της Αμαραντείου Σχολής.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Δάσκαλος και μαθητής : Η ιερότητα μιας σχέσης
«Το να είσαι Έλληνας δεν είναι θέμα καταγωγής, αλλά αγωγής»
Νικ. Εγγονόπουλος
Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ' ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ 'έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ' ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι...
Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του '21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή». Ο Ζουράρις τους ονομάζει νατοκεμαλικά ρινίσματα, «γυρολόγους της αμερικανικής νέας τάξης πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτ τους», καταπώς τα αραδιάζει στο έξοχο πόνημά του «βέβηλα και κίβδηλα». Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει ύπουλα κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα κι λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΑΧΩΡΙ (ΣΧΟΛΕΙΑ – ΔΑΣΚΑΛΟΙ – ΜΑΘΗΤΕΣ)
24 Μαΐου 2016 Tilemahos Karavias 0 Comment
Όπως και στα άλλα χωριά της Ιθάκης έτσι και στο Περαχωριό, έως το 1898-1900 σχολικό δημόσιο κτίριο δεν υπήρχε. Πολύ δε περισσότερο σχολείο Θηλέων.! Ένα μονοτάξιο σχολείο αρρένων λειτουργούσε, το οποίο στεγαζόταν σε σπίτια ακατάλληλα για παρόμοια χρήση – σκοτεινά και ανθυγιεινά- όπως ήταν (καθώς λέιε και ο Θωμάς Βλησμάς) το σπίτι του Βαγγέλη Δενδρινού (Παρηγορίτση) που έχει αγοραστεί σήμερα από Ιταλό. Βέβαια η φοίτηση στο σχολείο δεν ήταν υποχρεωτική και την διδασκαλία την έκανε ιερέας.
Από τις διάφορες πληροφορίες που δίνει ο Θωμάς Βλησμάς, διαπιστώνουμε ότι ο προαναφερόμενος Βαγγέλης Δενδρινός έδωσε και το οικόπεδο για να κτισθεί αργότερα στο Περαχωριό το σχολείο Συγγρού. Όταν δε χτίστηκε αυτό το σχολείο λειτούργησε ανάλογα σε θηλέων σε ένα σπίτι του Λιάτου, κάπου εκεί που (είναι? ήταν?) το σπίτι του Τάτση Σιμήρη και πρώτη δίδαξε σε αυτό μια δασκάλα κυρία Βιργινία του Λεωνίδα (επίθετο?) και πρώτη μαθήτρια στο σχολείο αυτό των θηλέων ήταν η Δήμητρα του Γιάννη Βλησμά (Βούτα). Κατόπιν ήρθε μια αυστηρή δασκάλα Μαρία Θηβαίου, τότε το σχολείο θηλέων είχε μεταφερθεί, σε ένα σπίτι που αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν μπακάλικο του Πάντιου Βλασσόπουλου (πατρικό σπίτι Σπύρου Σιμήρη). Παράλληλα μαθαίνουμε ότι τα κορίτσια εκείνο τον καιρό, μαζί, με τα γράμματα διδάσκονταν να κάνουν διάφορα εργόχειρα, τα οποία εξέθεταν στις εξετάσεις, κρεμώντας τα γύρω-γύρω στη σχολική αίθουσα.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Δός μοι τούτον τον ξένον…»: Οι άνθρωποι της εκπαίδευσης ανοίγουν αγκαλιά στην προσφυγιά
Posted on 30/08/2016 by Maria Panagiotaki
Οι λειτουργοί της εκπαίδευσης, οι άνθρωποι των γραμμάτων, τιμούν τον Άνθρωπο, υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και με τις πράξεις τους, δίνουν περιεχόμενο σε βαθιές, οικουμενικές αξίες.
Διαβάστε ένα εξαιρετικό κείμενο που τιμά την εκπαιδευτική κοινότητα, μια παρέμβαση ουσίας στο ζήτημα των προσφύγων, από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Κρήτης και τους Διευθυντές Εκπαίδευσης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας και των τεσσάρων Περιφερειακών Ενοτήτων της Κρήτης.
Τα σχολειά μας είναι ανοιχτά για όλα τα παιδιά και οι δομές της εκπαίδευσης, όπως ο Συμβουλευτικός Σταθμός Νέων Ηρακλείου που στηρίζει ψυχολογικά τη σχολική κοινότητα, κρατάνε ανοιχτές αγκαλιά και ψυχή για όλα, ό λ α τα παιδιά…
Γράφονται και λέγονται πολλά τούτες τις μέρες για τον ερχομό προσφύγων που προβλέπεται να φιλοξενηθούν στον τόπο μας.
Άνθρωποι από γειτονικές χώρες που διάλεξαν -μάλλον αναγκάστηκαν- να διαβούν τις φουρτουνιασμένες θάλασσες του Αιγαίου, όχι για τουρισμό μα για να γλυτώσουν από τα νύχια μιας άδικης μοίρας και την απειλή του εμφύλιου θανάτου.
  1. Αν δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει εκπαίδευση
    Κορνήλιος Καστοριάδης Thessaloniki Arts and Culture
    Πολύ μικρό, πολύ ουσιαστικό.
    "Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!
    ...
    Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.
    Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα ‘χαρτί’ και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση."
  1. Το ζωοφόρο κύμα του ευεργετισμού
    Στον πρώτο αιώνα της ζωής του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, φτωχό από τη γέννησή του, χρεωμένο με αμαρτίες και τεράστια προβλήματα αδυνατεί να ανταποκριθεί στα βασικά του καθήκοντα. Στα πρώτα εδάφη που απελευθερώνονται υπάρχει παντελής έλλειψη υποδομών, αλλά και των αναγκαίων κονδυλίων για τη δημιουργία τους. Στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου και της Ευρώπης υπάρχουν πολυάριθμες κοινότητες Ελλήνων, που με την ισχυρή προσωπικότητα και εργασί...α κυρίως στον εμπορικό τομέα, έγιναν πλούσιοι παράγοντες της περιοχής. Κάποιοι με αυτή τη δραστηριότητα συγκέντρωσαν άφθονο πλούτο. Νιώθουν δυνατό το δεσμό με τη χώρα προέλευσης των ιδίων ή των γονέων τους. Και όντες εν ζωή ή καταλείποντας την επιθυμία τους σε διαθήκη αφήνουν σημαντικά ποσά στην κεντρική διοίκηση ή άλλους φορείς με συγκεκριμένες εντολές για την αξιοποίησή τους. Θα πρέπει να τονιστεί ότι για την ενεργοποίηση τέτοιων και τόσων προσφορών εργάστηκε πληθώρα ανθρώπων μέσα κι έξω από τη χώρα, ανθρώπων με όραμα κι όνειρα, που τους έλειπαν τα υλικά μέσα για την πραγματοποίησή τους.
    Σε κάθε κομμάτι της σημερινής επικράτειας, σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας ή ανάγκης, για κάποιον που ψάχνει, θα βρει άφθονα τέτοια παραδείγματα, που αρκετά ζουν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και σήμερα. Αυτό για άνθρωπο που ενδιαφέρεται και αναζητά την αλήθεια. Αυτό το λέω γιατί αργότερα η παρέμβαση του κράτους, η γραφειοκρατία του και η αμβλυμμένη συνείδηση ενίων λειτουργών της δημιούργησαν δυσάρεστες καταστάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις δε σεβάστηκαν τις επιθυμίες των δωρητών ή προσεταιρίστηκαν για ίδιο όφελος την προσφορά τους. Αυτή είναι η μία πλευρά που φρέναρε αυτό το ευλογημένο ρεύμα. Ο δεύτερος λόγος του περιορισμού του ήταν η αντίληψη των κρατιστών ότι όλα αυτά είναι χρέος του κράτους να τα κάνει και δε χρειάζεται να παρεμβαίνει η «ιδιωτική πρωτοβουλία». Υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του κρατικού προϋπολογισμού και κάποιες φορές αυτή η αντίληψη είχε και ιδεολογικές αφετηρίες.
    Η συρρίκνωση των Ελληνικών κοινοτήτων στα ιστορικά κέντρα της Κωνσταντινούπολης και γενικότερα της Ιωνίας, της Βιέννης, Τεργέστης, Οδησσού και κυρίως των πόλεων της Αιγύπτου περιόρισε αυτή τη δυνατότητα. Όμως οι ανάγκες συνέχισαν να υπάρχουν, όπως και άνθρωποι με πλούτο κι αγάπη για τον τόπο. Λόγω της τραυματισμένης εμπιστοσύνης στην ικανότητα της κρατικής μηχανής να διαχειριστεί με ωφέλιμο τρόπο χρήματα και καταστάσεις, ανέπτυξαν μια νέα μορφή ευεργετισμού. Εγκατέστησαν αυτοδιαχειριζόμενα ιδρύματα με αυστηρούς εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας και προίκισαν αυτά με τα απαραίτητα περουσιακά στοιχεία για τη λειτουργία και το έργο τους. Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να απαριθμήσει δεκάδες τέτοια παραδείγματα.
    Ο ρόλος του κράτους τώρα είναι να εξασφαλίσει σε αυτά όχι υλικά πλεονεκτήματα. Περισσότερο χρειάζεται διευκολήνσεις, να μην παρεμβαίνει, ασκώντας ασφυκτική εξουσία στην πορεία τους. Τις άλλες πλευρές του θέματος θα τις αναπτύξω σε άλλη ευκαιρία…..

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Διάπυρη μεν η πεθυμιά
αλλά σε αρκτικό περιβάλλον
πού να βρει η έρμη θέση
ν’ ακουμπήσει ;
Σ’ όλες τις απόπειρες...
συνάντησε
την κάθετη αποδοκιμασία
  1. Δάσκαλοι και μαθητές στο ίδιο σχολείο
    Τρίτη 28th, Ιανουάριος 2014 / 11:30
    ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
    Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε η ζωή στους γυμναστές Γιώργο Καλλιγιάννη και Νεκτάριο Νικάκη, στον φιλόλογο και δάσκαλο Νικόλαο Τσουπάκη, στον δάσκαλο Χρόνη Παρασκευά και στις δασκάλες Βαγγελιώ Νικάκη και Μαρία Μαρινάκη, καθώς τους έλαχε να διδάξουν στο ίδιο σχολείο από το οποίο πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού....
    Το 2ο Δημοτικό ,το γνωστό Καμαράκι, ήταν το σχολείο το οποίο πριν από χρόνια τους αγκάλιασε με θέρμη, τους έδωσε τα πρώτα γράμματα και τους καλλιέργησε την αγάπη για τη μαθητική ζωή. Έκτοτε πέρασαν από Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, έκαναν οικογένεια ώσπου τελικά ξαναγύρισαν στο ‘σχολείο –μάνα’ που τους έθρεψε αυτή τη φορά όμως όχι από την θέση του μαθητή αλλά από την θέση του διδασκάλου, επιβεβαιώνοντας την λαϊκή ρήση «έχει ο καιρός γυρίσματα».
    Τότε το Καμαράκι ήταν πιο ήσυχο με λιγότερους μαθητές και πειθαρχημένους, με περισσότερα δέντρα, λιγότερο μπετόν και είχε καμάρι του πέραν την καλή απόδοση των μαθητών του τις περίφημες ‘Γυμναστικές Επιδείξεις’. Είχε επίσης πιο πολλά παιχνίδια όπως τη σβούρα, τον λαβύρινθο, το μονόζυγο, τις κούνιες, το σκάμμα ,ενώ η ψυχή του σχολείου ήταν η αγαπημένη επιστάτρια- καθαρίστρια που κρατούσε και το κυλικείο , η κυρά Μηλιώ (Ζολωτάκη).
    Στην αριστερή πλευρά του 2ου υπήρχε ο ξακουστός θερινός κινηματογράφος «Έσπερος», ιδιοκτησία και καύχημα του σχολείου, που συγκέντρωνε τους Ρεθυμνιώτες στις εσπέρες με τον έναστρο ουρανό, που έσπευδαν εκεί για να δουν τις αθάνατες Ελληνικές Ταινίες, με τον Βουτσά, τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, την Καραγιάννη, τη Χρονοπούλου, τον Γκιωνάκη, τον Σταυρίδη και την ‘ωραία των Αθηνών’ τη Βασιλειάδου και να γελάσουν με την ψυχή τους.

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ Α.Σ. ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δημοσιεύθηκε από Admin May 04 2014

Η Θεσσαλονίκη του 1914 ήταν μια πόλη που πρόσφατα είχε απελευθερωθεί από τουρκικό ζυγό 5 αιώνων και αναζητούσε νέους ρυθμούς ζωής . Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας που ήταν σήμα κατατεθέν της πόλης, δε θα μπορούσε νʼ αφήσει ανέγγιχτο και το κομμάτι του αθλητισμού .
Ένα νέο σπορ έκανε την εμφάνιση του στην πόλη και προκαλούσε τόσο έντονα συναισθήματα στους νέους της Θεσσαλονίκης, ώστε κάθε γειτονιά, κάθε σχολείο οργάνωνε ομάδες, που η μια ανταγωνιζόταν την άλλη .Στην οδό Εγνατία, κοντά στην Καμάρα, λειτουργούσε το «Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης». Στα πλαίσια της ευγενούς αθλητικής άμιλλας διοργανώνονταν ποδοσφαιρικοί αγώνες μεταξύ του «Γυμνασίου Θεσσαλονίκης» και άλλων Γυμνασίων της πόλης.Οι αγώνες δεν περιορίζονταν μόνο μεταξύ σχολείων, αλλά και συνοικιακών ομάδων της πόλης, που είχαν ιδρυθεί στα πλαίσια της φρενίτιδας που άκουγε στο όνομα ποδόσφαιρο. Έτσι λοιπόν και το «Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης» αποφάσισε να οργανώσει ποδοσφαιρική ομάδα που τέθηκε αντιμέτωπη με ομάδες άλλων σχολείων.
Μεταξύ των αντιπάλων ήταν και η ομάδα του Ηρακλή. Είχε τη φήμη ισχυρής ομάδας στην πόλη. Οι μαθητές του «Γυμνασίου Θεσσαλονίκης» ενισχυμένοι κι από αποφοίτους περασμένων χρόνων δημιούργησαν μια ομάδα που νίκησε τον Ηρακλή.Αυτό ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία ενός Συλλόγου που θα λειτουργούσε επίσημα πλέον, με καταστατικό και μέλη. Την ιδέα για τη σύσταση Συλλόγου έδωσε ο πατέρας ενός εκ των μαθητών που συμμετείχαν στην ομάδα.Ο πατέρας του Δημήτριου Ιωαννίδη παρότρυνε τους μαθητές να οργανωθούν σε Σύλλογο. Οι νέοι ενθουσιάστηκαν και με τη βοήθεια των μεγαλυτέρων ετοίμασαν το καταστατικό του νέου Συλλόγου που την 1η Μαρτίου 1914 εγκρίθηκε από τους μετέπειτα ιδρυτές του.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Η εκπαίδευση και οι άνθρωποί της
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 22/01/2014 06:00
Ήμουν στην τρίτη γυμνασίου, κάπου εκεί στα δεκατέσσερα, όταν έγινε η ημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού στο σχολείο μου. Ομιλητές από διάφορους κλάδους ήρθαν να μας μιλήσουν, γεμίζοντας το κεφάλι μας με όνειρα αλλά και πολύ χάος. Ποιός μπορεί να ξέρει, έστω και πάνω-κάτω, τι θέλει να ‘γίνει’ στα δεκατέσσερα;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Θέλω να εστιάσω σ’ ένα άλλο, βαθύτερο και βασικότερο πρόβλημα που, κοιτώντας πίσω, αντικρίζω με τρόμο. Μετά τις διαλέξεις και τις διάφορες παρουσιάσεις των επαγγελματικών κλάδων, ακολούθησε μια συζήτηση χαλαρή, στην τάξη, όπου η δασκάλα ‘Κοινωνικής Ζωής’ (μια τεράστια, ψηλή, αρκετά αδαής και αφελής κυρία με ξανθά μαλλιά και κοραλί κραγιόν, της οποίας δεν θυμάμαι πια το όνομα) έπιασε έναν έναν τους μαθητές και τους ρώτησε τι σκέφτονται για το μέλλον τους.
‘Οταν ήρθε η σειρά μου, απάντησα με πολλή σιγουριά και στόμφο ότι θα ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη. Εκείνη ήταν η πρώτη χρονιά στα μαθητικά μου χρόνια που είχα αρχίσει να χάνω κάθε ενδιαφέρον για τα μαθήματα του σχολείου και διάφορες ζωγραφιές και κολλάζ είχαν αρχίσει να γεμίζουν τα τετράδιά μου. Ήμουν πολύ καλή στη λογοτεχνία και τα ελληνικά, και στη ζωγραφική και τα αθλητικά.
Όλα τα υπόλοιπα είχαν αρχίσει να πέφτουν κάτω από το 14 στα 20. Η δασκάλα ρόλλαρε τα μάτια της σε προφανή ένδειξη απελπισίας-αδιαφορίας, και είπε: «Ντάξει, εσύ έτσι κι αλλιώς στα μαθήματα δεν τα πας και τόσο καλά, και φαντάζομαι η επιλογή είναι πιο εύκολη. Αλλά για πάμε, για παράδειγμα στην Αιμιλιάνα, μια μαθήτρια του 19-20, η οποία έχει και τόσες επιλογές διότι σε όλα είναι καλή. Αιμιλιάνα, πες μας κορίτσι μου, τι σκέφτεσαι εσύ για το μέλλον;».
Ένα ταξίδι στην ιστορία του σχολείου: Τα παλιά αναγνωστικά, η πλάκα και το κοντύλι...
10:21 | 12 Σεπ. 2016
Τελευταία ανανέωση 10:23 | 12 Σεπ. 2016
Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά σήμερα για χιλιάδες μαθητές σε όλη την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει νέα βιβλία, νέα σχολικά είδη, ίσως ακόμη κι ένας νέος «μοντέρνος» δάσκαλος που θα καλωσορίσει τους μαθητές με ένα τραγούδι από λάπτοπ... Αυτά σήμερα.
Για το πώς ήταν η κατάσταση για τους μαθητές χρόνια πριν, μπορεί κανείς να μάθει αν επισκεφθεί το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Διάσωσης Σχολικού Υλικού στην Πλάκα.
Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο διατηρητέο κτίριο του 19ου αιώνα στην οδό Τριπόδων.
Σκοπός του είναι η διάσωση και η έρευνα του σχολικού υλικού. Το Μουσείο, που άρχισε να λειτουργεί το 2015, τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων και είναι μέλος του Δικτύου Μουσείων και Πολιτιστικών Φορέων Ιστορικού Κέντρου Αθηνών.
Ξεναγός μας η πρόεδρος του Μουσείου, Ευαγγελία Κανταρτζή, που μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ με βοηθούς τον Μίμη και την Άννα, ήρωες του αναγνωστικού του Κώστα Γραμματόπουλου.
Σύμφωνα με την κ. Κανταρτζή, «οι ήρωες αυτοί είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη των σχολικών αναγνωστικών», τους γνωρίζουν όλα τα παιδιά.
Ζωντανεύουν μέσα από τις σελίδες και κάνουν μαζί μας ένα διαδραστικό ταξίδι στο χρόνο ανακαλύπτοντας την ιστορία του σχολείου των περασμένων δεκαετιών.
Σχολική αίθουσα και «θα φορώ καπέλο»
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΣΙΛΟΓΛΟΥ
«Υπάρχουν επιχειρηματικές ιδέες στην Ελλάδα με μεγάλη δυναμική»
Αναστασία Τσίλογλου, Γενική Διευθύντρια ΑΦΗ/ΑFI
Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας πρώην ποδοσφαιριστής, ένας τεχνικός δικτύων, μια σχεδιάστρια παπουτσιών για γάμους και μια παραγωγός παραδοσιακών αμυγδαλωτών; Είναι επιχειρηματίες στην Ελλάδα, με εξαιρετικές ιδέες και «άπειρο» επιχειρηματικό μεράκι, που απέκτησαν πρόσβαση σε χρηματοδότηση και δωρεάν εκπαίδευση μέσω της Action Finance Initiative (ΑΦΗ/AFI) . Είναι, όπως λέει η κ. Αναστασία Τσίλογλου, «η παραγωγική δύναμη της χώρας, στην οποία η ΑΦΗ πιστεύει έμπρακτα και το αποδεικνύει βοηθώντας τους να ιδρύσουν και να αναπτύξουν τις νέες ή υφιστάμενες εταιρείες τους».
Συνέντευξη στον Γιώργο Μανέττα
Ποια είναι και τι κάνει η AFI;
Η ΑFI είναι μία αστική μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική εταιρεία που ιδρύθηκε από την ActionAid Hellas και τη γαλλική οργάνωση ADIE, η οποία ηγείται των μικροπιστώσεων στην Ευρώπη. Σκοπός του οργανισμού είναι να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, να καταπολεμήσει τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό, και να περιορίσει την ανεργία, την περιθωριοποίηση και τη φτώχεια μέσω της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και της αυτοαπασχόλησης.
Έχει ξεκινήσει ως πιλοτικό πρόγραμμα στην Αττική και μέχρι σήμερα έχει κυρίως υποστηρίξει επιχειρήσεις εντός του νομού, με κάποιες εξαιρέσεις σε υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας. Ο ρόλος της AFI είναι διττός: δίνει πρόσβαση είτε σε νέους είτε σε υφιστάμενους επιχειρηματίες σε συνολική χρηματοδότηση έως 20.000 ευρώ με τη μορφή μικροδανείων έως 10.000 ευρώ και με τη μορφή επιπλέον δωρεάς έως 10.000 ευρώ μέσω του στρατηγικού συνεργάτη The People’s Trust και προσφέρει δωρεάν εκπαίδευση, συμβουλευτική και υποστήριξη στους επιχειρηματίες.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

  1. Ιωάννης Σβορώνος
    Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
    Ο Ιωάννης Σβορώνος (1863 - 1922) ήταν διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος του 19ου αιώνα.
    ΒιογραφίαΓεννήθηκε στις 15 Απριλίου[εκκρεμεί παραπομπή] 1863 στη Μύκονο. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε αρχικά στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία και εγκατέλειψε προκειμένου να επιδοθεί στη νομισματολογία και αργότερα αρχαιολογία.[1] Σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική ...(1893-1897) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι. Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι έγραψε το πρώτο του σύγγραμμα « Nomismatique de la Crete ancienne » το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του "Corpus numorum".[2] Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών όπου και εργάστηκε σ' αυτό μέχρι τον θάνατό του. Αργότερα το 1899 ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920. [1] Ήταν πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.[3]
    Ίδρυσε και διεύθυνε την Διεθνή Εφημερίδα της Νομισματικής Αρχαιολογίας (Journal International de l'Archéologie Numismatique). Βραβεύτηκε από την Γαλλική Ακαδημία των Επιγραφών. Ακόμη, έλαβε το χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Νομισματικής Εταιρείας του Λονδίνου το 1914[4] και το μετάλλιο του Huntington της Αμερικανικής Νομισματικής Εταιρείας.[1]

Κατά την πολυετή διαδρομή του, το «Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη» εξελίσσεται διαρκώς και σταδιακά καθιερώνεται ως εξέχουσα και ρυθμιστική παρουσία στην πνευματική ζωή του τόπου μας. Οι ποικίλες του δραστηριότητες στηρίζονται από διακεκριμένους εκπροσώπους του πολιτισμού και των επιστημών.
Σκοπός του Ιδρύματος «Αικατερίνη Λασκαρίδη» είναι η προαγωγή σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο του ελληνικού πολιτισμού γενικά και ιδιαίτερα των ελληνικών Γραμμάτων και της Ιστορικής και Ναυτικής Έρευνας, καθώς και η λειτουργία Βιβλιοθήκης με την επωνυμία «ΚΑΙΤΗ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ».
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
1993
Ιδρύεται από τον Κωνσταντίνο Λασκαρίδη, στη μνήμη της συζύγου του Καίτης, η Βιβλιοθήκη «ΚΑΙΤΗ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ» και λειτουργεί στο Ν. Φάληρο.
2000
Προκηρύσσεται για πρώτη φορά ο Λογοτεχνικός Διαγωνισμός στη μνήμη Καίτης Λασκαρίδη. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν οι μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Νομαρχιών Πειραιά, Κυκλάδων και Δωδεκανήσου.
2003
Πραγματοποιείται η πρώτη έκδοση του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη». Πρόκειται για τη μονογραφία «Ανδρέας Μιαούλης 1769 – 1835. Από την υπόδουλη ως την ελεύθερη Ελλάδα». Έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί 12 ακόμα εκδόσεις του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη».
2006
Η έδρα της Βιβλιοθήκης «ΚΑΙΤΗ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ» μεταφέρεται σε νεοκλασικό κτήριο στον Πειραιά επί της οδού Πραξιτέλους 169 και Μπουμπουλίνας.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

Παιδεία, δύναμη θεραπευτική της ψυχής
19 Σεπτεμβρίου 2015 [Δάσκαλος – Μαθητής: Το υπέροχο δίδυμο της ζωής] Ι.Θ. Κακριδή
Ανάμεσα στο μαθητή και στο διδάσκαλο είναι βέβαιο πως σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια της κοινής προσπάθειας υφαίνεται μια σχέση, που μπορεί να θυμίζει άλλους δεσμούς ανθρώπινους, όπως να πούμε των παιδιών με τους γονείς, δεν παύει όμως να κρατεί και την ιδιοτυπία της. γιατί ενώ τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τη ρυθμίζουν έξω από τους πνευματικούς και άλλοι παράγοντες, βιολογικοί, οικογενειακοί, οικονομικοί κ.λπ., η σχέση του μαθητή με το δάσκαλο κρατιέται αποκλειστικά στο πνευματικό επίπεδο.
Η σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και στο μαθητή προσδιορίζεται βέβαια από διάφορους παράγοντες, υποκειμενικούς και αντικειμενικούς. Αν αρχίσουμε με τους υποκειμενικούς, θα αναφέρουμε πρώτον από όλους την ψυχολογία του νέου που δέχεται την επίδραση. Ακολουθεί η ψυχολογία του ώριμου που ασκεί την επίδραση, έπειτα η διαφορά της ηλικίας ανάμεσα στον παιδευτή και στον παιδευόμενο και -με πιο μεγάλη σημασία- η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις γνώσεις των δύο.
Στο πρώτο πρόχειρο κοίταγμα η σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και στο μαθητή φαίνεται πολύ απλή. Ο πρώτος δίνει γνώσεις και ο δεύτερος δέχεται γνώσεις. Και όμως, το πράγμα δε σταματάει εδώ. Στο κάτω κάτω, αν ήταν μόνο γνώσεις να μεταδίδουμε, ο καθη-γητής θα μπορούσε πολύ ωραία να αντικατασταθεί από τα βιβλία, που τα διαβάζει κανείς με μεγαλύτερη άνεση στο σπίτι του. Εκείνο που περιμένει ο μαθητής -ας είναι και ανεπίγνωστα- είναι κάτι πολύ πιο πλατύ και πολύ πιο βαθύ από το να πλουτίσει το μυαλό του με ορισμένα γνωστικά στοιχεία. Αν είναι ο δάσκαλος να επιδράσει σωστά πάνω του, θα επι-δράσει πολύ καθολικότερα. Γι’ αυτό, παίρνει τόση σημασία η προφορική διδασκαλία, γι΄αυτό πρέπει ο δάσκαλος να είναι αληθινά μια προσωπικότητα.
ΕΛΙΑ – ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης
Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης Θεσσαλονίκης
Φοιτητικά περιοδικά και ΑΠΘ
Φοιτητικά περιοδικά και ΑΠΘ
Φέτος το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης γιορτάζει τα 90 χρόνια από το πρώτο έτος λειτουργίας του. Έχουν μάλιστα προγραμματιστεί εκδηλώσεις όπως η έκθεση φωτογραφίας που ξεκίνησε το καλοκαίρι και θα διαρκέσει έως τις 15 Οκτωβρίου (για λεπτομέρειες εδώ). Η σημασία του πανεπιστημίου, που σήμερα είναι το πιο μεγάλο της χώρας, είναι για τη ζωή της Θεσσαλονίκης κομβική. Σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό.
Εδώ θα μας απασχολήσει κυρίως η σημασία του πανεπιστημίου για την πολιτιστική και την εκδοτική ζωή της Θεσσαλονίκης και πιο συγκεκριμένα τα φοιτητικά περιοδικά. Τόσο προπολεμικά όσο και αμέσως μετά τον πόλεμο η εκδοτική κίνηση της πόλης συνδέεται στενά με το πανεπιστήμιο, με καθηγητές και φοιτητές του. Μια ματιά στις βιβλιογραφικές εργασίες του Ντίνου Χριστιανόπουλου και κυρίως στην εργασία του «Εκδόσεις» στο Επιτροπή Εορτασμού Πεντηκονταετηρίδος της Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1912-1962, Θεσσαλονίκη, χ.χ., σ. 489-527, όπου καταγράφει και τις μη λογοτεχνικές εκδόσεις, επιβεβαιώνει τη θέση αυτή. Ζητούμενο βέβαια παραμένει μια νέα συστηματική βιβλιογραφική έρευνα για τις εκδόσεις στη Θεσσαλονίκη που θα εμπλουτίσει τις υπάρχουσες εργασίες δίνοντας σημαντικά στοιχεία για την ιστορία της πόλης.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

  1. Το σχολείο μας βρίσκεται στην ακριτική Κόνιτσα, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη γειτονική Αλβανία. Είναι το 1ο Δημοτικό Σχολείο της Κόνιτσας και αυτό με τη μεγαλύτερη ιστορία διότι έχει θεμελιωθεί περίπου το 1850. Είναι εξαθέσιο με 56 μαθητές. Αρκετοί από τους μαθητές μας έρχονται από τα γύρω χωριά όπου δε λειτουργούν σχολεία.
    Το κτίριο είναι πετρόκτιστο, πολύ καλά συντηρημένο και έχει όλα τα στοιχεία της τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Είναι κτισμένο σε ένα από... τα ψηλότερα σημεία της πόλης και έτσι έχουμε απίστευτη θέα στη γύρω περιοχή. Μεταγενέστερα χτίστηκε ένα δεύτερο κτίριο πίσω από αυτό της φωτογραφίας όπου υπάρχει εκτός από τις αίθουσες των τάξεων, μία ευρύχωρη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μία αίθουσα προβολών που μπορεί να φιλοξενήσει μία τάξη, χώρο για τη βιβλιοθήκη μας, την αίθουσα των υπολογιστών, γραφεία διεύθυνσης, δασκάλων και άλλους βοηθητικούς χώρους. Οι αίθουσες των τάξεών μας είναι αρκετά ευρύχωρες και φωτεινές.
    Πολλοί Κονιτσιώτες έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα στο σχολείο μας και μεταξύ αυτών σιγούρα αξίζει να αναφέρουμε και το Γέροντα Παΐσιο.

  1. Η δασκάλα μας στο 16ο, η κυρία Κλειώ
    ΤΡΙΤΗ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011
    Δασκάλα τότε με τα 73 παιδιά είχαμε την μαμά μου. Τελείωσε το εξατάξιο Διδασκαλείο Σερρών το 1933. Μετά το Δημοτικό πήγε στο Διδασκαλείο – Ορφανοτροφείο με ορφανά αριστούχα κορίτσια εσώκλειστα που πήγαιναν αρχικά Δημοτικό και μετά Διδασκαλείο. Ήταν ένα πρόγραμμα που το ξεκίνησε το παλάτι και λειτούργησε για πολλά χρόνια με τον εθνικισμό και τα χριστιανικά ιδεώδη στο έπακρο. Διορίστηκε δασκάλα σε ηλικία 18 ετών. Φυσικά... ήταν δασκάλα εκπαιδευμένη με τις παιδαγωγικές μεθόδους της εποχής εκείνης και τάξεις με 70-80 παιδιά ήταν για αυτήν ψωμοτύρι...
    Είχε κάνει και σε χειρότερα. Ο πρώτος της διορισμός ήταν σε μονοθέσιο σχολείο στον τουρκόφωνο τότε Προμαχώνα Σερρών με ανάλογο αριθμό παιδιών και την εντολή από την επιθεώρηση να ξεκινήσει για πρώτη φορά η λειτουργία του σχολείου και να εξαλειφθεί η ομιλία της τουρκικής από το χωριό και από τους τουρκόφωνους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Οι μόνοι που μιλούσαν εκεί Ελληνικά εκτός από τη δασκάλα, ήταν ο χωροφύλακας και οι αξιωματικοί που έχτιζαν τα οχυρά Μεταξά.
    Όταν λοιπόν ήμασταν Β΄ Δημοτικού της ανέθεσαν την τάξη μας με τα 73 παιδιά και ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Τρεις – τρεις στα θρανία.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

  1. Το δημ. σχολείο Πατρίδας
    Το Δημ. Σχολείο Πατρίδας ανήκει στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας. Είναι 6/θέσιο οργανικά αλλά λειτουργεί ως 7/θέσιο. Η δυναμικότητά του είναι 95 μαθητές και είναι χωρισμένοι σε 6 τμήματα, ένα τμήμα για κάθε τάξη και ένα τμήμα τάξεως Υποδοχής. Το σχολείο μας λειτουργεί και ως Ολοήμερο Σχολείο στο οποίο φοιτούν 32 παιδιά χωρισμένα σε δύο τμήματα. Στα τμήματα αυτά εκτός από την προετοιμασία των μαθητών–τριών για την επόμενη μέρα, γίνοντ...αι μαθήματα Αγγλικών, Γυμναστικής, Μουσικής και χορού. Το διδακτήριό μας διαθέτει 7 αίθουσες διδασκαλίας, στεγασμένες όλες σ’ έναν ισόγειο όροφο, αίθουσα Η/Υ εξοπλισμένη με 10 υπολογιστές και Βιβλιοθήκη εφοδιασμένη με πλούσιο εκπαιδευτικό και λογοτεχνικό υλικό. Το κτίριό μας περιβάλλεται από ένα προαύλιο μεγάλης έκτασης, δεντροφυτεμένο και καλυμμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος του με πράσινο και . Κάθε αίθουσα είναι εξοπλισμένη με σύγχρονη επίπλωση (θρανία, πίνακες για μαρκαδόρους, βιβλιοθήκες), διαθέτει γωνία Η/Υ με δυνατότητα προβολής στην τηλεόραση και η οποία είναι συνδεδεμένη με κεντρικό δίκτυο υπολογιστών και πρόσβαση στο internet.
  1. Το δημοτικό σχολείο Κουτσελιού
    Το σχολείο μας
    Το δημοτικό σχολείο Κουτσελιού λειτούργησε σ' ένα πέτρινο, διώροφο κτίριο στο κέντρο του χωριού από το 1932 έως το 2008.
    ...
    Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε καινούριο κτίριο.Το καινούριο σχολείο έχει μεγαλύτερους χώρους,αλλά καμιά φορά νοσταλγούμε και το παλιό μας σχολείο.
    Αρχική σελίδα
    Δείτε περισσότερα
Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Τέλειες καταστάσεις δεν υπήρξαν, μήτε και θα υπάρξουν. Αυτές κυκλοφορούν μόνο σαν «σενάρια εργασίας» σε ιερά κείμενα θρησκειών ή μπροσούρες μονολιθικών κοσμοθεωριών. Προϋποθέτουν κοινωνίες απαρτιζόμενες κι από ιδανικούς πολίτες. Και τέτοιες κοινωνίες δεν υπάρχουν. Οι πολίτες τους είναι άνθρωποι και μεταφέρουν τα εκ γενετής ελαττώματά του ανθρώπου, αυτά που σφραγίζουν τελικά τη συμπεριφορά τους. Η θέσπιση νόμων, οι οδηγίες απαγορεύσεων, οι αυστηρές ποινές που προβλέπονται για τις περιπτώσεις των παραβιάσεών τους δεν αποτέλεσαν αποτελεσματικό ανάχωμα. Ας το πάρουμε απόφαση. Έτσι θα πορευτούμε. Η μόνη ελπίδα είναι τα φαινόμενα να περιοριστούν κατά το δυνατόν. Αν τώρα κάποιοι σου υπόσχονται θαύματα, ας είσαι προετοιμασμένος. Πίσω από τα λόγια τους κρύβονται υστεροβουλίες.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016


Ο τοίχος

Σκοτεινός κι αδιαπέραστος ο τοίχος, ερμητικά κλειστός. Πίσω του είναι κρυμμένα τα κλειδιά. Αυτά που εξηγούν τις απορίες, που λύνουν τα προβλήματα, που έχουν τις απαντήσεις στους αιώνιους γρίφους. Είναι μάταιο  να ελπίζεις ότι θα βρεις κάποια άγνωστη δίοδο, ένα αφύλαχτο μέρος και θα εισχωρήσεις στο άβατο. Όμως και η προσπάθεια είναι γνώση, αποτελεί κομμάτι της ζωής μας
  1. Η Ζωρζ Σαρή
    Στα 87 της έφυγε από τη ζωή η συγγραφέας και ηθοποιός που συγκίνησε εκατομμύρια Ελληνόπουλα και ενήλικες, με τα βιβλία και τα θεατρικά της έργα, σημαδεύοντας την ελληνική Τέχνη το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα
    Έφυγε από τη ζωή στα 87 της χρόνια η συγγραφέας και ηθοποιός Ζώρζ Σαρή, η κηδεία της οποίας θα γίνει την Τρίτη 12 τρέχοντος από το Α' Νεκροταφείο.
    Το βιογραφικό της από την ελληνική Wikipedia:
    Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα κα...ι Γαλλίδα μητέρα. Αρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το 19ι47 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Ντιλέν. Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρούργο Μάρκελλο Καρακώστα, από τον οποίο απέκτησε δυό παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967, ώσπου, με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.
    Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1969 με το Θησαυρό της Βαγίας, που έγινε μεγάλη επιτυχία και αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Συνέχισε γράφοντας πολλά βιβλία κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, όπως επίσης και θεατρικά έργα. Η θεματολογία της αρκετές φορές περιστρέφεται γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όπως το δίπτυχο Όταν ο Ήλιος... και Οι Νικητές, που αναφέρονται στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, ή το μυθιστόρημα Τα γενέθλια, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Χούντας. Μαζί με την Άλκη Ζέη καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

    Δείτε περισσότερα
Η παιδεία ενός ανθρώπου φαίνεται στη συμπεριφορά
Θεόφιλος Παπαδόπουλος, 9 Αυγούστου 201611 Αυγούστου 2016, Κοινωνία, αγράμματος, εκπαίδευση, μόρφωση, Παιδεία
Πολλές φορές ταυτίζουμε την παιδεία και τη μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι, όμως, δε φτιάχνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα πτυχία είναι πολύ καλά για την προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως η υπομονή, η καλοσύνη, η τιμιότητα.
Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.
Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς. Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.
Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.