180 χρόνια ιστορίας της Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα

του Θανάση Πανόπουλου, εκπαιδευτικού 1ου ΕΠΑ.Λ. Πύργου

«Επειδή η επαγγελματική παιδεία μας δίνει τα μέσα
και η γενική παιδεία τον τρόπο για να ζούμε καλύτερα»

Επάγγελμα είναι αναγγελία, δήλωση και υπόσχεση ότι παρέχεται συγκεκριμένη εργασία έναντι ανάλογης αμοιβής (ενώ στο λειτούργημα είναι ανεξάρτητη της αμοιβής).

Από την Λίθινη εποχή η Πρωτόγονη μαθητεία ήταν ο μόνος τρόπος μετάδοσης γνώσεων και επαγγελματικών δεξιοτήτων από γονείς στα παιδιά, συνεχίστηκε στην αρχαία Ελλάδα στις «βάρβαρες τέχνες», όπως τις θεωρούσαν, ενώ αργότερα από βιοτέχνες σε μαθητευόμενους στην Βιοτεχνική και Συντεχνιακή μαθητεία.

Μάλιστα τότε η αντίστοιχη τοπική συντεχνία τους έδιδε τον τίτλο του master (μάστορα) εξετάζοντας τη διπλωματική τους εργασία, το master piece, που σαν έννοια τώρα δηλώνει πλέον αριστουργηματικό κομμάτι.

181 χρόνια πριν, με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, ο διορατικός Καποδίστριας αντιλήφθηκε την ανάγκη τεχνικών επαγγελμάτων για την ανοικοδόμησή του. Έτσι το 1828 με το πρώτο Τεχνικό Σχολείο στην Αίγινα, ειδικότητας δομικών, άρχισε η πρώτη οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια μετάδοσης επαγγελματικών γνώσεων και δεξιοτήτων σε ομάδες ατόμων, δηλαδή η Επαγγελματική Εκπαίδευση.

Το 1829 ιδρύονται το πρώτο Γεωργικό Σχολείο στην Τύρινθα Αργολίδας (νυν φυλακές) και η Μέση Στρατιωτική Τεχνική Σχολή.

Επί Όθωνος το 1836 δημιουργείται η Μηχανοθήκη του Τσέντνερ με εποπτικά οικοδομικά μοντέλα, που μετετράπηκε τον ίδιο χρόνο σε Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Μέχρι το 1840 λειτουργούσε σαν κατώτερο τεχνικό σχολείο τις Κυριακές και αργίες, κατόπιν εξελίχθηκε σταδιακά σε μέσης και ανώτερης στάθμης και το 1914 έγινε Ανωτάτη Σχολή με ειδικότητες Αρχιτεκτονική, Μηχανουργών, και Καλών Τεχνών.

Το 1882 ιδρύονται Ναυτικές Σχολές.

Το 1894 εμφανίστηκαν ιδιωτικές σχολές όπως ο Προμηθέας και η Βιοτεχνική και Εμπορική Ακαδημία Ρουσόπουλου. Η αναγνώρισή της σαν Ανώτερη το 1905, από Ιταλία πρώτα και κατόπιν από Ελλάδα, προκάλεσε την πολυετή αντίδραση και απεργίες των σπουδαστών των ανώτερων μέχρι τότε σχολών του Πολυτεχνείου και της Φυσικομαθηματικής (παρόμοια ιστορία με τα ΚΕΣ σήμερα).

Το 1901 ιδρύεται η Γεωργική Σχολή Λαρίσης που μετετράπηκε σε Μέση Αβερώφεια Γεωργική Σχολή το 1920.

Το 1903 δημιουργείται η Μέση Εμπορική Σχολή Αθηνών και το 1904 η Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Από το 1915 έως το 1926 λειτούργησε Διδασκαλείο Τεχνικής Εκπαίδευσης για διδακτικό προσωπικό των Σχολών.

Το 1920 ιδρύονται Κατώτερες και Μέσες Πρακτικές Γεωργικές Σχολές μέχρι το 1946 τριετούς φοίτησης, όπως η Μέση Δενδροκομική Σχολή Πατρών.

Το 1925 η Δημόσια Ναυτική Σχολή Πειραιώς και το 1926 η Συβιτανίδειος Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων.

Μνημόσυνο Μελετίου Ιερομονάχου, Μεγάλου Ευεργέτη της πόλεως Βερροίας

Την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου, ή την Κυριακή μετά την Εορτή των Τριών Ιεραρχών, ή την Κυριακή μετά την Εορτή της Υπαπαντής, παλαιότερα, εδώ στην Βέρροια, τελούνταν μία «ειδική» γιορτή, και η Κυριακή αποκαλούνταν η Κυριακή του Μελετίου. Η πόλη και ειδικότερα το ομώνυμο «Μελέτειον» Παρθεναγωγείον τιμούσε την μνήμη του Μεγάλου της Ευεργέτη.
Το 1955 γκρεμίστηκε το κτίριο και το 1960 γκρεμίστηκε και η μεγαλόπρεπη Πύλη του, προς την Λεωφόρο Βενιζέλου. Το πότε σταμάτησε να τελείται και το μνημόσυνο του Μεγάλου αυτού Ευεργέτη δεν μας είναι – προς το παρόν, τουλάχιστο – γνωστό.
Εφέτος, ύστερα από συντονισμένες ενέργειες, τελέστηκε τελικά το Μνημόσυνο του π. Μελετίου.
Μαζευτήκαμε 21 άνθρωποι.
Στην σύντομη προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας αναφέρθηκε στην έκπληξη και συγχρόνως συγκίνηση που ένοιωσε σε μία επίσκεψή του σε πόλη της Σιβηρίας, όπου του ανέφεραν πως θυμούνται ότι πολύ παλαιά πέρασε κάααποιος ιερομόναχος, Μελέτιος το όνομά του, από την πόλη Βέροια καταγόμενος. Και τότε ο Δεσπότης μας απάντησε πως ο ίδιος είναι και αυτός από την ίδια πόλη, την Βέροια. Χαρά και έκπληξη.

Η χαρά στο Μνημόσυνο ήταν η παρουσία του παλαιού αντινομάρχη της πόλεώς μας, του κυρίου Ορέστη Σιδηρόπουλου, που και αυτός, στην διάρκεια της θητείας και της διακονίας του στην πόλη μας, συνέβαλε στην τιμή του Μελετίου από το 2ο Δημοτικό, που πλέον φέρει το όνομα του Ευεργέτη.

Απόσπασμα από ευρύτερη νέα εργασία μου άτιτλη ακόμα

Η ζωή είναι ένα πέρασμα από την ανυπαρξία στο άγνωστο. Μέσα στην αιωνιότητα  ο βίος ενός ατόμου είναι ένα σύντομο μικροεπεισόδιο. Στο επίπεδο όμως του ίδιου ατόμου είναι μια μεγάλη και πολυτάραχη διαδρομή. Σ’ αυτήν την πορεία υπάρχουν απειρία εντυπώσεων και συμβάντων. Περιπέτειες, χαρές, δράματα και πόνοι. Aπ’ όλα αυτά κάποια -πολύ λίγα όμως - είναι εκείνα που τον σφραγίζουν και η ανάμνησή τους τον συντροφεύει ή τον κυνηγά μέχρι την τελευταία του πνοή. 

Στην καταγραμμένη ανθρώπινη ιστορία διάβηκαν αυτήν τη διαδρομή δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα. Ανάμεσά τους υπάρχουν σημαντικές προσωπικότητες, λαμπεροί ήρωες, υπέροχα μυαλά. Μαζί με αυτά υπάρχουν και τομάρια χειρίστου είδους, ειδεχθείς δολοφόνοι, φανατικοί καταστροφείς κι ό,τι άλλο υπάρχει στο βασίλειο του διαβόλου. Αυτοί όλοι είναι περασμένοι στους δέλτους της ιστορίας με διθυραμβικά κείμενα ή αντιστοίχως καταδικαστικές κι αποτρόπαιες περιγραφές. Πίσω όμως και παράλληλα με αυτούς έζησαν και έδρασαν πολλοί που τ’ όνομα τους δεν καταγράφτηκε πουθενά και από μια περίοδο και μετά πέρασε μόνο στα κοινοτικά κιτάτια χωριών και οικισμών, στα κατάστιχα των εκκλησιών κατά τη τέλεση των παραδοσιακών μυστηρίων ή στα ληξιαρχεία των πόλεων. Υπάρχουν λοιπόν αναρίθμητοι που το όνομά τους δεν ακούστηκε, ούτε καταγράφτηκε πουθενά. Είναι οι άγνωστοι, οι άσημοι, οι ανώνυμοι. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ένδειξη της μετριότητάς τους ή και της ασημαντότητάς τους. Είναι πιθανό ή σχεδόν σίγουρο ανάμεσα σ’ αυτούς να κρύβονται, καλυμμένα με τη σκόνη του χρόνου, πολύτιμα πετράδια που δε συντάραξαν την οικουμένη, μα έλαμψαν με τα ήρεμα χαρίσματά στο οικείο τους περιβάλλον, εκεί όπου έζησαν κι έδωσαν καλό παράδειγμα στους οικείους τους. Ίσως έτσι η μυθιστορηματική αναφορά τους να είναι μια μικρή δικαίωση της ζωής τους

Διαβάστε ένα άρθρο άποψη για την παρούσα κατάσταση στην εκπαίδευση στη χώρα μας αλλά και την πρώτη προσπάθεια που γίνεται για να βγει η εκπαίδευση από το σημερινό αδιέξοδο.

Χρήστος Χατζηιωάννου Αύγουστος 26 2016

 

Η πρώτη σοβαρή ερώτηση που κάνει κάποιος στον εαυτό σχετικά με την επαγγελματική του αποκατάσταση έρχεται στο Λύκειο. Άσχετα με το αν η ερώτηση έρχεται αγχωμένα από τους γονείς ή από τον ίδιο τον μαθητή, αυτό το “τι θα κάνω στη ζωή μου” είναι η πιο φυσιολογική ερώτηση στον κόσμο. Κι από εκείνη την στιγμή ξεκινά ένα μακρύς δρόμος, άλλοτε δύσβατος και άλλοτε χαλαρός, ο οποίος καταλήγει μετά από λίγα ή πολλά χρόνια στο να βγει αυτός ο άνθρωπος στην αγορά εργασίας.

Μόνο που για αυτό το τόσο αποφασιστικό βήμα στη ζωή ενός ανθρώπου, την είσοδο δηλαδή στην αγορά εργασίας, δεν σε έχει προετοιμάσει ειλικρινά κανείς. Ούτε το σχολείο, ούτε οι γονείς σου, ούτε δυστυχώς το ελληνικό πανεπιστήμιο. Μπορούμε να γενικεύουμε τόσο πολύ; Όχι απαραίτητα γιατί υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή ακόμα και σχολείων που προετοιμάζουν πραγματικά τους ανθρώπους για την ενήλικη ζωή. Αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν εξαιρέσεις. Και για μια εξαίρεση θα μιλήσουμε και σήμερα εδώ μαζί.

Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή μία σύμπραξη της 24MEDIA με το κολέγιο Athens Tech. Ένα καινοτόμο κολέγιο επιχειρησιακών και τεχνολογικών σπουδών που προσφέρει προηγμένα προγράμματα ανάπτυξης λογισμικού, διαχείρισης καινοτομίας και ευρύτερης μελέτης στον τομέα της επιστήμης των υπολογιστών. Μία κοινοπραξία του BCA College, του Ομίλου Intracom και της 24MEDIA.

ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΚΥΡΙΩΝ Η «ΕΜΜΕΛΕΙΑ»

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ - ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ έτους 1965 Το 1895 η πόλη των Σερρών όπως και όλη η Μακεδονία ήταν Τουρκοκρατούμενη. Από το 1870 άρχισε η δράση των Βουλγάρων. Η μητρόπολη των Σερρών αντιδρώντας στην δυστυχία αλλά και στην βουλγάρικη καταπίεση ίδρυσε το 1895 (ο Ιεροκήρυκας της Γρ. Ωρολογάς) ένα Σωματείο Κυριών με σκοπούς φιλανθρωπικούς αλλά και εθνικούς με την επωνυμία «Φιλόπτωχος Αδελφότης των Ελληνίδων Κυριών Εμμέλεια». Τα ιδρυτικά της μέλη υπήρξαν Σερραίες κυρίες όπως Χαρ. Χατζημιχαήλ, Εθυμ. Γλυκύ, Ευαγγ. Νικολάου, Δόσκου Μαρούλη, Αγγ. Σχοινά κ.α. Το Σωματείο αυτό το αγκάλιασαν όλες οι Σερραίες. Βοηθούν άπορες οικογένειες, ιδρύουν συσσίτια, προσφέρουν φάρμακα κ.α. Σε συνεργασία με το Ελληνικό Προξενείο, που έδρα είχε τις Σέρρες, προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στους Μακεδονομάχους προσφέροντας όπλα, τρόφιμα, ρούχα. Αλλά το σημαντικότερο έργο της Αδελφότητας ήταν το να ιδρύσουν σχολείο όπου με ειδική εκπαίδευση μάθαιναν σε κορίτσια ηλικίας από 15 έως 18 ετών γράμματα και κυρίως την ελληνική ιστορία γιατί μόνον έτσι θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την Βουλγαρική προπαγάνδα που την εποχή εκείνη βρισκόταν στο ζενίθ. Έπρεπε να υπάρχουν μορφωμένοι πολίτες για να αντιμετωπίσουν την Βουλγαρική Εξαρχία τα αποτελέσματα της οποίας εμείς οι Μακεδόνες τα είδαμε το 1925. Συγχρόνως για να δώσουν δουλειά σε γυναίκες λειτουργούν ταπητουργείο, όπου βρίσκουν εργασία και τροφή περίπου 50 άπορες Σερραίες. Το 1913 φεύγοντας οι Βούλγαροι, αν και νικημένοι έκαψαν την πόλη μας και μέσα στις φλόγες βρήκαν την δυστυχία όλοι σχεδόν οι Σερραίοι. Το 1916 πάλι το ίδιο. Οι Βούλγαροι έκαψαν, σκότωσαν και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Οι κυρίες της Αδελφότητας πάντα πιστές στο σκοπό τους, ενισχύουν, τονώνουν, προσφέρουν. Ιδρύουν εργαστήριο ραπτικής για την ένδυση του ρακένδυτου πληθυσμού. λειτουργούν συσσίτια για απόρους, βοηθούν οικονομικά κ.τ.λ. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή Η «Εμμέλεια» δίδει βοήθεια στους πρόσφυγες που κατέφυγαν στις Σέρρες. Το 1937 αποκτούν δική τους στέγη όπου σε καθημερινή βάση λειτουργούν συσσίτια όπου παρέχουν πρωινό σε απόρους μαθητές και στέγη για να βρίσκουν ζεστασιά και να μελετούν. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου αναστέλλονται οι δραστηριότητες της Αδελφότητας και η περιουσία της λεηλατείται από τους Βουλγάρους. Μετά την απελευθέρωση συνεχίζει η «Εμμέλεια» την δράση της. Έτσι αρχίζουν τα συσσίτια και η βοήθεια στους φτωχούς που εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλοί. Το 1946 ιδρύουν δύο παιδικούς σταθμούς και λίγο αργότερα το 1947 την οικοκυρική σχολή τριετούς φοιτήσεως, όπου φοιτούν κορίτσια εντελώς δωρεάν και το 1960 ιδρύει την σχολή κωφών παιδιών με δικά της έξοδα. Την σχολή αυτή την ανέλαβε αργότερα το κράτος. Κτίριο Εμμέλειας. Γενναδίου 3 Τ.Κ.62122 Σέρρες

Απόσπασμα από το βιβλίο μου : Η ζωή μου όλη

1. Πρόλογος

   Το είδος αυτών των κειμένων έχει από τη γέννηση του πρόβλημα αξιοπιστίας. Αναφέρομαι στις αυτοβιογραφίες, όπου κάποιος αποφασίζει να περιγράψει τα συμβάντα στη διάρκεια του βίου του. Ας εξετάσουμε την περίπτωση που ο συγγραφέας-αφηγητής είναι έντιμος και ειλικρινής με τον εαυτό του και τους αυριανούς αναγνώστες του. Πολλές φορές χωρίς και να το επιδιώκει, ασυνείδητα θα έλεγα, υπερτονίζει την επίδραση του στο συμβάν, τοποθετεί τον εαυτό του σε πρωταγωνιστική θέση, ενώ αντίθετα απαλύνει το ενδεχόμενο λάθος, αποσιωπά πιθανές ντροπιαστικές συμπεριφορές και υποτιμά τις αρνητικές επιρροές των πράξεων του σε τρίτους.

    Δεν μιλώ για τις υστερόβουλες εκείνες περιπτώσεις όπου κάποιοι στήνουν ψεύτικα σκηνικά και διηγούνται παραμυθένιες ιστορίες. Με βάση αυτήν την απατηλή εικόνα ζητούν αντίστοιχη θέση στον κοινωνικό τους περίγυρο, τιμές κι αμοιβές πράξεων που δεν τις αξίζουν. Έτσι τα αυτοβιογραφικά κείμενα από τη φύση τους μεταφέρουν  - και όχι άδικα - το έρμα της αμφιβολίας, ένα φορτίο υποκειμενικότητας που σε κάνει να είσαι διστακτικός, να έχεις ένα κράτημα, ακόμα και στις περιπτώσεις, που μια τέτοια στάση αδικεί τον συγγραφέα. Υπάρχουν ευτυχώς ενισχυτικά αξιοπιστίας πειστήρια που σταθεροποιούν τους ισχυρισμούς του. Είναι οι μαρτυρίες τρίτων, είναι οι καταγραφές των γεγονότων από τις εφημερίδες της εποχής, είναι ακόμα και  φωτογραφίες  και  ό,τι άλλο μπορεί να έπαιξε άμεσο ή έμμεσο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων.

   Από πολύ νωρίς σε μια ντροπαλή γωνιά του μυαλού μου κρυβόταν μια τέτοια - για μένα - ευγενική φιλοδοξία, όπως και να κρατώ ημερολόγιο με τα καθημερινά συμβάντα και τις σκέψεις που περνούσαν κάθε μέρα απ’ το μυαλό μου. Οι συνθήκες της  ζωής  αφετηριακά καθόρισαν το είδος και το εύρος των ασχολιών μου. Δεν ξεκίνησα από το μηδέν, αλλά από αρνητική θέση.  Οι οικογενειακές υποχρεώσεις  που δημιούργησα  και η έγνοια μου η γυναίκα και η κόρη μου να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, δε μου άφησαν τέτοια περιθώρια. Έτσι το σχέδιο έμεινε μόνο σα σκέψη  μέσα στο μυαλό

   Τα πράγματα άλλαξαν όταν - με συμπληρωμένα τα εξήντα πέντε χρόνια- αποφάσισα να φύγω από το μόνιμο επάγγελμα του δάσκαλου σε φροντιστήριο και να γίνω συνταξιούχος. Την απόφαση αυτή τη συνδύασα και με μια δεύτερη. Να βγάλω από το μυαλό μου - κατά το δυνατόν – όλους τους αριθμούς, νόμους ασκήσεις, που μέχρι τότε κυρίως το γέμιζαν  και θα φέρω στην επιφάνεια το παλαιό σχέδιο μου. Έτσι απέρριψα δελεαστικές προτάσεις ελαφράς και μερικής απασχόλησης και αποφάσισα να σφραγίσω οριστικά το κεφάλαιο της διδασκαλίας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοίμαζα τα μαθήματα των επόμενων ημερών, έφτιαχνα ασκήσεις, που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών μου και σε συνεργασία με συναδέλφους στον ίδιο εργασιακό χώρο συμμετείχα στην έκδοση βιβλίων φυσικής χρήσιμων στην εργασία μας.  

   Η πρώτη αυτοβιογραφική μου απόπειρα έγινε μεταξύ των ετών 2006-2009 και είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2010 με τον τίτλο Κι όμως ήταν όμορφα. Όλα τα κείμενα, 55 στον αριθμό, γράφτηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, εκτός από δύο. Αυτά είχαν γραφτεί σε παλαιότερες ευκαιρίες  και είναι τα εξής:  Πρώτο Το μαλακό υπογάστριο, που γράφτηκε στις αρχές του 1973, όταν ακόμα βρισκόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού και είχε από καιρό αρχίσει η  εσωτερική βαθμιαία απογύμνωση από τις αρχικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και πολιτικές βεβαιότητες που με είχαν τα προηγούμενα  χρόνια περικυκλώσει. Το δεύτερο είναι με τον τίτλο Πενιχρή σοδιά και γράφτηκε το 1978 στην Αθήνα μετά το εξουθενωτικό σοκ που υπέστην όταν έκανα το μεγάλο λάθος της ζωής μου, να εκτεθώ υποψήφιος βουλευτής στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Μαγνησία στις εκλογές του 1977.

   Είναι ώρα να κάνω εδώ μια εξομολόγηση προς όλους, αφού κοντινοί μου άνθρωποι ήδη το ξέρουν και πολλοί περισσότεροι το υποπτεύονται. Στη σύντομη – ατέλειωτη για μένα - περίοδο της «προεκλογικής εκστρατείας» έπαθα ψυχολογική και σωματική κατάρρευση. Μια αφάνταστη πίκρα και θλίψη με κατάντησε ράκος, αποδεικνύοντας πόσο στενά συνδέονται σώμα και ψυχική διάθεση. Με τίποτα δεν πίστευα ο αφελής, ότι υπάρχουν στον αριστερό χώρο άνθρωποι, που ενσυνειδήτως θα αρχίσουν έναν ύπουλο πόλεμο λάσπης, διαδίδοντας αριστερά και δεξιά κατάφωρα ψεύδη, στην προσπάθεια να υπονομεύσουν την προσωπικότητά μου. Κι όμως υπάρχουν και δυστυχώς περισσεύουν. Νωρίς από διάφορες πηγές, χωρίς κιόλας να το επιζητήσω, έγινα δέκτης αναλυτικών πληροφοριών. Ένα ακόμα παράδειγμα ότι όλα λίγο πολύ κάποτε έρχονται στο φως, παρά την προσπάθεια της απόκρυψης. Με φαρμακευτική βοήθεια, με προσωπικό πείσμα και κίνητρο τις πιεστικές ανάγκες  της οικογενειακής διαβίωσης, κατόρθωσα να ξεπεράσω τη θλίψη. Τότε πήρα και τις αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία μου στα επόμενα χρόνια. Προσωπικά  από καιρό όλους αυτούς τους συγχώρησα, αρκεί κι αυτοί να κατάφεραν να κάνουν το ίδιο στον εαυτό τους. Κάποιοι δεν βρίσκονται πια στη ζωή και η αναφορά ονομάτων και γεγονότων δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Η εδώ αναφορά συνδέεται με την πρόθεση μου να κάνω ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι στο παρελθόν

   Βεβαίως σε ενδιάμεσες φάσεις που πέρασα στη ζωή μου, φάσεις εσωτερικής έντασης και στέρησης πραγμάτων, χάραξα στο χαρτί κάποιες σκέψεις μου. Ένα πρώτο δείγμα αυτών των σκέψεων είναι τα ποιήματα που έγραψα τους τελευταίους μήνες της πεντάχρονης φυλάκισής στον Κορυδαλλό και παρουσίασα για πρώτη φορά σε τυπωμένη μορφή σαράντα χρόνια μετά, το 2013  σε βιβλίο με τον τίτλο    Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού.

    Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι τούτο. Μετά την αποχώρηση μου από τις κομματικές απασχολήσεις έπρεπε να γεμίσω το λίγο ελεύθερο χρόνο με κάτι καινούργιο. Τι να κάνω, αυτός είμαι. Στο μυαλό μου σχηματίστηκε ένα φιλόδοξο σχέδιο. Να κάνω μια πρωτότυπη, κατά το δυνατόν, ερευνητική εργασία σ’ έναν τομέα των ενδιαφερόντων μου.  Σκέφτηκα κάτι ν’ αφήσω κι εγώ από το πέρασμά μου στη ζωή. Αποφάσισα λοιπόν να μελετήσω την ιστορία των φυσικών επιστήμων στην Ελλάδα στη διάρκεια του 19^ου αιώνα, κυρίως στον χώρο της εκπαίδευσης. Να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία για τους ανθρώπους, που δίδαξαν τις φυσικές επιστήμες στη χώρα μας  στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Με κύρια στόχευση τη χρονική περίοδο από την απελευθέρωση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Ποια ήταν τα βιβλία που έγραψαν, ποιο είναι το περιεχόμενο τους, πώς και πού τα δίδαξαν, τι κυκλοφορία είχαν, σε ποιο αρχικό τιράζ τυπώνονταν, τι ανατυπώσεις έγιναν. Ποιο ήταν το μορφωτικό επίπεδο αυτών των ανθρώπων. Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στα επίσημα εκπαιδευτικά προγράμματα και στο τι γινόταν στην πραγματικότητα. Ποιες ήταν ελλείψεις σε προσωπικό κι υποδομές. Ακόμα  ποια η αντιστοιχία του περιεχομένου σπουδών στη χώρα μας σε σχέση με τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης την ίδια περίοδο. Πότε εισάγονται στην διδασκαλία οι νέες κατακτήσεις των διάφορων φυσικών επιστημών, σε μια εποχή που γίνονται ολόκληρες επαναστάσεις σ’ αυτόν τον τομέα.

 Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία θα ήθελα να βρω τις απαντήσεις τους.  Έτσι στις λίγες ελεύθερες πρωινές ώρες άρχισα να πηγαίνω στη Εθνική Βιβλιοθήκη και να διαβάζω κάθε σχετικό κείμενο. Τότε ξεκίνησα να επισκέπτομαι τα παλαιοβιβλιοπωλεία. Τα πρώτα ήταν από τη γειτονιά μου, που τότε είχε αρκετά κι αργότερα επεκτάθηκα στο Μοναστηράκι κι όπου αλλού υπήρχαν. Αυτή ήταν η αφορμή για την έναρξη μιας νέας απασχόλησης που μου απορρόφησε στη συνέχεια πολύ χρόνο, χρήμα και έγινε αφορμή για ταξίδια σε στοχευμένα μέρη στο εξωτερικό, όπου έδρασαν και μεγαλούργησαν οι Έλληνες. Κωνσταντινούπολη, Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Σμύρνη, κ.α.  Έφερα αρκετά βιβλία από εκεί. Έγινα έτσι κι εγώ ένας συλλέκτης παλαιών βιβλίων, κυρίως βιβλίων των φυσικών επιστημών. Για το θέμα αυτό θα επανέλθω με λεπτομέρειες παρακάτω στο κυρίως κείμενο.

Αρχή φόρμας

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ «ΕΥΕΡΓΕΣΙΑΣ» ΤΩΝ   

ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΉ   Κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΤΣΟΥ

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Αθήνα 8-11-08

Κυρίες και κύριοι

·    Ευχαριστώ το Δ.Σ. της “Πανηπειρωτικής” και ιδιαίτερα τον πρόεδρό της για την τιμητική αυτή πρόσκληση.

·    Επίσης ευχαριστώ όλους εσάς για την αθρόα συμμετοχή σας σ’ αυτήν την εκδήλωση.

     Β). Εισαγωγή – Η θέση του προβλήματος

·    Σπεύδω να διευκρινίσω ότι θα αντιμετωπίσω το φαινόμενο της «ευεργεσίας» των Ηπειρωτών ως ιστορικό ζήτημα.

·    Για τούτο δεν πρόκειται να συμβάλω στον οποιοδήποτε εξωραισμό που θα προέκυπτε εκ του ασφαλούς, και εκ μεθέξεως μια και είμαστε Ηπειρώτες.

·    Επομένως: ποια είναι η θέση του προβλήματος, δηλαδή ποιοι ιστορικά λόγοι, κοινωνικοί και υποκειμενικά,  μπορούν να εξηγήσουν την ευποιία σειράς Ηπειρωτών κατά τους τελευταίους αιώνες;

·    Επιπλέον: σε τι συνίσταται μια «ευεργεσία» ή μια «αγαθοεργία» και ειδικότερα τι είδους «νόστος» συνέχει τους «ευεργέτες»;

·    Ως προς τη διάρθρωση της ομιλίας θα περιορισθώ στον «ευεργετισμό» των Ηπειρωτών κατά την τελευταία φάση της Τουρκοκρατίας, ενώ στο τέλος θα προβώ σε κάποιες επισημάνσεις που αφορούν σημερινές πτυχές του φαινομένου.

·    Ως προς τη μέθοδο και αυτή τη φορά η παρουσίαση είναι ιστορικο – κριτική και η δομή της θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή more geometrico.

·    Πριν προχωρήσω στο κυρίως θέμα θα ήθελα να υπενθυμίσω, για τις ανάγκες της εννοιολογικής αποσαφήνισης, ότι ο «ευεργέτης» αποτελεί τιμητική επωνυμία απονεμόμενη σε πολίτες που ευεργέτησαν την πόλη «ευεργεσία της πόλεως», κατά τους Νόμους (850Β) του Πλάτωνα ή «ψηφιζεσθαί τινι ευεργεσίαν», δηλαδή αποφασίζεται να απονεμηθεί σε κάποιον πολίτη με ψήφισμα το τιμητικό προσωνύμιο «ευεργέτης».

    Γ). Πώς συγκροτείται το «έχειν»

·    Για να δωρίσεις πρέπει να έχεις και να κατάχεις. Επομένως η αρχική τοποθέτηση του ζητήματος της «ευεργεσίας» ξεκινάει από τους τρόπους συγκρότησης του «έχειν» σε σειρά ταξιδεμένους ελληνικής καταγωγής.

·    Προηγείται η συσσώρευση εμπορικού κεφαλαίου για να ακολουθήσει η βιοτεχνία και, αργότερα, το βιομηχανικό κεφάλαιο.

·    Συναφώς, λειτουργεί η τραπεζική πίστη και οι όροι της αποταμίευσης ως προς το κινητό κεφάλαιο.

·    Ηδη από τον Κοραή (1821) οροθετείται κοινωνικά η «τάξις των πλουσίων»

·    Ερμής ο λόγιος (1819): στις εμπορικές παροικίες αντιλαμβάνονται τους όρους ανάπτυξη του εμπορίου ως «επιστήμης» με «νόμους δυναμένους να διδαχθώσι».

·    Η «Οικονομική» αποτελεί μέρος της φιλοσοφίας (Κοραής 1803): «Τύχης έργον γίνεται πολλάκις η απόκτησις του πλούτου, αλλ’ η φύλαξις αυτού χρειάζεται νούν φωτισμένον».

·    Η όλη προβληματική τίθεται με τους όρους της σκέψης του Διαφωτισμού. Πρόκειται δηλαδή για μια δυναμική της διακινδύνευσης, εφόσον συγκροτούνται οι φορείς ενός διαρκούς ρίσκου, με όλα τα απρόοπτα του οικονομικού πεδίου, με τις διακυμάνσεις των τιμών και τον κίνδυνο πτώχευσης. Ήταν ένα διαρκές στοίχημα ανάμεσα στον επιθυμητό στόχο και την αβεβαιότητα ως προς την επίτευξή του.

Σχολή Μηχανικών "Αρχιμήδης" στον Πειραιά (1933) Από την ιστοσελίδα PIREORAMA

Το έρημο πια κτήριο της Σχολής "ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ" επί της Λεωφόρου 2ας Μεραρχίας 23Α στον Πειραιά, στέκει να θυμίζει πως κάποτε η ιδιωτική αλλά και δημόσια τεχνική εκπαίδευση παρήγαγε στελέχη ικανά τόσο για το Εμπορικό Ναυτικό όσο και για την βιομηχανία της χώρας.

Το 1933 ιδρύθηκε στον Πειραιά η νυκτερινή Σχολή Μηχανικών "Αρχιμήδης" από τον "Εκπαιδευτικό Σύνδεσμο Επιστημόνων και Μηχανικών" που είχε τότε ως Πρόεδρο του Διοικητικού του Συμβουλίου τον Τάσο Βουλόδημο και Γενικό Γραμματέα τον Ιωάννη Κιτσόπουλο. 

Σε συνεδρίασή του λοιπόν αυτός ο "Εκπαιδευτικός Σύνδεσμος" εξέλεξε την πρώτη διοικούσα επιτροπή της Σχολής που είχε ως Πρόεδρο έναν Αντισυνταγματάρχη ε.α. τον Γρηγόριο Γρηγορόπουλο.

Η Σχολή "Αρχιμήδης" ήταν νυκτερινή. Δηλαδή λειτουργούσε από τις επτά το απόγευμα έως τις εννέα το βράδυ, ενώ τις Τετάρτες και τα Σάββατα λειτουργούσε μια ώρα παραπάνω και τα μαθήματα σταματούσαν στις δέκα! Επιπρόσθετα λειτουργούσε και τις Κυριακές, τέσσερις ώρες το πρωί και τέσσερις ώρες το βράδυ!

Αυτό το κατά τα άλλα εξοντωτικό πρόγραμμα είχε καθιερωθεί προκειμένου οι μαθητές να μπορούν να εργάζονται στα εργοστάσια. Ήταν συγκινητική η προσπάθεια των παιδιών όλη την μέρα να εργάζονται και το βράδυ να εκπαιδεύονται συνεχώς ακόμη και τα Σαββατοκύριακα! Οι μαθητές της προσέρχονταν στις τάξεις τους απευθείας από τα εργοστάσια φορώντας ακόμη τις φόρμες της εργασίας τους. 

Αρχικά το κτήριο της Σχολής ήταν νοικιασμένο και βρισκόταν στην συμβολή των οδών Ηφαίστου και Μιαούλη. Εκεί η προσέλευση ήταν τόσο μεγάλη που οι εγγραφές ξεπερνούσαν τις 500 ετησίως! 

Για να εξέλθει κάποιος διπλωματούχος αρχικώς είχε ορισθεί ότι όφειλε να τελειώσει και την Πέμπτη τάξη της σχολής, που ήταν χωρισμένη σε δύο κλάδους την Σχολή Μηχανικής και την Σχολή Ηλεκτρολογίας. Ο Γενικός σκοπός της Σχολής ήταν να διαθέσει στην βιομηχανία καταρτισμένους μηχανικούς. Χαρακτηριστικό της εποχής τότε ήταν, πως όλοι οι απόφοιτοι τόσο του "ΑΡΧΙΜΗΔΗ" όσο και των υπολοίπων αναλόγων σχολών, εύρισκαν αμέσως θέση εργασίας είτε στα πλοία, είτε στην εγχώρια βιομηχανία!

Απόλυτα ταυτισμένος με την ιστορία της Σχολής ήταν ο Καθηγητής των Μαθηματικών Αναστάσιος (Τάσος) Βουλόδημος (1904-1994), που στην ουσία ήταν ο ιδρυτής της σχολής και ο Γενικός Διευθυντής της. 

Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η επαγγελματική εκπαίδευση στην Ελλάδα, η σχέση της με τη γενική και η προοπτική του ενιαίου σχολείου

του Θέμη Κοτσιφάκη, εκπαιδευτικού της ΤΕΕ, μέλους του ΔΣ της ΟΛΜΕ
(παρουσιάστηκε στο συνέδριο του τμήματος παιδείας του Συνασπισμού -Φλεβάρης 2010 - και δημσοσιεύτηκε στο ένθετο της ΑΥΓΗΣ, "Παιδεία και Κοινωνία" τον Ιούλη του 2010)
Εισαγωγικά

Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης η διάσταση της πράξης εκφράζεται κυρίως με την τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση. Η σαφής διάκρισή της από τη λεγόμενη «γενική μόρφωση», που οδήγησε στο γνωστό ως «διπλό εκπαιδευτικό δίκτυο», δηλαδή στο δίκτυο της γενικής εκπαίδευσης, από τη μια πλευρά, και της τεχνικο-επαγγελματικής, από την άλλη, ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων που πρέπει να αναζητηθούν στο ευρύτερο πλαίσιο των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών.

Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα η διάκριση της θεωρίας από την πράξη και η ανισότιμη αντιμετώπισή τους, τόσο από την πολιτεία όσο και από την ελληνική κοινωνία, αποτέλεσαν την αιτία πολλών στρεβλώσεων και δυσλειτουργιών στη νεότερη ιστορία μας.

Η εισήγηση επικεντρώνεται στην ανάλυση της εκπαιδευτικής πολιτικής που ασκήθηκε τα τελευταία δώδεκα χρόνια στο χώρο της τεχνικής - επαγγελματικής εκπαίδευσης (ΤΕΕ), που οδήγησε, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, στην υποβάθμισή της με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα (κατακόρυφη μείωση μαθητικού δυναμικού, μεγάλη σχολική διαρροή κ.λπ.).

Και εδώ θα πρέπει να επισημανθεί μια αντίφαση:
-Από τη μια, είναι δεδομένη η κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης -και η αποδοχή της από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-, για στροφή του μαθητικού πληθυσμού από τη γενική στην επαγγελματική εκπαίδευση.
- Από την άλλη η απουσία στήριξης μιας τέτοιας στροφής από την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική (σε υποδομές, προγράμματα και βιβλία, εκπαιδευτικό προσωπικό κ.λπ.) υπονόμευσε την ΤΕΕ.

Ενδεικτικό Χρονολόγιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας με σημαντικά γεγονότα γενικής ιστορίας και κυρίως ιστορίας των γυναικών   

Επιμέλεια:  « ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» (Ν. Ανδριώτης), 

«Η ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ»  (Άννα Μιχοπούλου)   (ΓΓΙΦ 2011)  

(Ο Κατάλογος αυτός συντάχθηκε από τους παραπάνω συνεργάτες, που υπήρξαν μέλη της 1ης Ομάδας Εργασίας του έργου που υλοποιείται από την ΓΓΙΦ στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, με τίτλο «Αναβάθμιση και διεύρυνση των υπηρεσιών της Βιβλιοθήκης Θεμάτων Ισότητας των Φύλων», προκειμένου να δοθεί ως Βοηθητικό υλικό στον Ανάδοχο του υποέργου 5  «Χαρτογράφηση των Γυναικείων Αρχείων»). 

Προεπαναστατική εποχή:  Φαναριώτισσες Παραδουνάβιων κ.ά. περιοχών, Φιλελληνίδες εκπαιδευτήρια μικτά, παρθεναγωγεία Ελληνική Επανάσταση 1821:  αγωνίστριες, υποστηρίκτριες (Ελληνίδες, αλλοεθνείς) 1827 24 Ιουν/6 Ιουλ Ιουλιανή Σύμβαση του Λονδίνου 1828 6 Ιανουαρίου Άφιξη Ιωαν. Καποδίστρια στο Ναύπλιο 1830 3 Φεβρουαρίου: Πρωτόκολλο Λονδίνου -ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ελλάδας 1831 27 Σεπτεμβρίου Δολοφονία Ιωάννη Καποδίστρια 1832 9/21 Ιουλίου Συνθήκη Κωνσταντινούπολης –αναγνώριση των συνόρων του ελλην. κράτους (γραμμή Παγασητικού-Αμβρακικού) 1833 25 Ιαν/6 Φεβρ Άφιξη Όθωνα 1834 διάταγμα περί δημιουργίας, ει δυνατόν, ξεχωριστών δημοτικών σχολείων για τα κορίτσια, με προϊστάμενες δασκάλες   1836 Ίδρυση Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1837 ιδρύει σχολείο θηλέων) 1837 Έναρξη λειτουργίας Πανεπιστημίου Αθηνών 1842 Κυψέλη (Κωνσταντινούπολη) 1843 3 Σεπτεμβρίου Κίνημα για την παραχώρηση συντάγματος 1844 Ψήφιση πρώτου Συντάγματος. Η Ελλάδα συνταγματική μοναρχία. 1854-57 Κριμαϊκός πόλεμος. Κατάληψη Πειραιά από αγγλογαλλικά στρατεύματα. Πείνα και χολέρα στην Αθήνα. 1862 11 Οκτωβρίου Έξωση του Όθωνα. 1863 Οκτώβριος Άφιξη Γεωργίου Α΄ 1864 21 Μαΐ ου Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα          Ψήφιση νέου Συντάγματος. 1867 Θάλεια (Πηνελόπη Λαζαρίδου) 1870 Ευρυδίκη (Αιμιλία Κτενά-Λεοντιάς, Κωνσταντινούπολη) 1872 Σύλλογος Κυριών υπέρ της Γυναικείας Παιδεύσεως ΣΚΓΠ (Καλλιόπη Κεχαγιά)

1875 Ίδρυση Σχολής Αδελφών Νοσοκόμων «Ευαγγελισμού» (Βασίλισσα Όλγα, ΣΚΓΠ)  [εργαζόμενες στα αστικά κέντρα: υπηρέτριες, εργάτριες (κλωστοϋφαντουργία, καπνοβιομηχανία, χαρτοβιομηχανία), δασκάλες]  1875 Καθιέρωση της αρχής της δεδηλωμένης, πρωθυπουργία Χαρίλαου Τρικούπη. 1881 Προσάρτηση Θεσσαλίας 1885 δασκάλες σε σχολεία αρρένων 1887 Η Εφημερίς των Κυριών (-1917, Καλλιρρόη Παρρέν), Οικοκυρική Σχολή 1888 Αναφορά των Ελληνίδων γυναικών προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως [Χ. Τρικούπη] 1889 Κυριακό Σχολείο Απόρων Γυναικών (Κ. Παρρέν) 1890 Πρώτη φοιτήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή η Ιωάννα Στεφανόπολι 1892 Πρώτες φοιτήτριες στην Ιατρική Σχολή οι αδελφές Αγγελική και Αλεξάνδρα Παναγιωτάτου  1893 Πτώχευση 1896 Α΄ Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. 1896 Ένωσις των Ελληνίδων (Κ. Παρρέν) 1897 Μάρτιος-Απρίλιος Ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο. 1898 Επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ). 1902 Ίδρυση νοσοκομείου «Σωτηρία» (Σοφία Σλήμαν) 1904 Κυριακό Σχολείο Εργατριών (-1904, Πειραιάς, με υφαντουργείο (1917-21), τμήμα Συνδέσμου για την Προστασίαν της Εργάτιδος, ιδρύτριες Ά. Ξανθάκη, Ε. Δαμαλά, Α. Περράκη, Α. Φεράλδη) 1904-8 αποστολή ενόπλων ομάδων στο πλαίσιο του Μακεδονικού Αγώνα  1907-8 Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών (και Δεσποινίδων) σε πολλές πόλεις Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Καστοριά, Καβάλα κλπ.) 1908 Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων (ΕΣΕ) 1909 Αύγουστος Κίνημα στο Γουδί. 1910 6 Μαρτίου Συμπλοκή στρατού και αγροτών στο Κιλελέρ με θύματα.          19 Οκτωβρίου κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1910 διάταξη περί μεταλλείων απαγορεύει την εργασία γυναικών σε υπόγειες ή νυκτερινές εργασίες 1911 Αναθεωρημένο Σύνταγμα.          Κατοχύρωση ελευθερίας του τύπου – Άνθηση γυναικείου τύπου 1911 Λύκειον των Ελληνίδων (Κ. Παρρέν)           Κυριακό Σχολείο Εργατριών (-1922, υπό την αιγίδα του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, υπεύθυνη Αύρα Θεοδωροπούλου, συνεργάτριες Ά.Μελά, Β. Λέκκα, Κ. Μαρούλη, Ε. Ρουσοπούλου, Ά. Κατσίγρα, Ειρ. Πράτσικα, Ευτ. Τσιλιμίγκρα, Ρ. Ιωάννου (Ιμβριώτη), Κ. Παναγοπούλου, Θ. Θωμόπουλος, Δ. Γληνός) 1912 Οκτώβριος – 1913 Μάιος Α΄ Βαλκανικός πόλεμος, αρχηγός του στρατού ο διάδοχος Κωνσταντίνος.              Διαδοχικά κύματα προσφύγων              Κινητοποιήσεις γυναικείων σωματείων για την κάλυψη αναγκών μετώπου και προσφύγων              Η ζωγράφος Θάλεια Φλωρά-Καραβία απαθανατίζει σκηνές μετώπου και μετόπισθεν 1912-24  Ν.4029 «Περί εργασίας γυναικών και ανηλίκων» (εισηγητής Αλ. Παπαναστασίου): 12ωρο, Κυριακή αργία, απαγόρευση νυχτερινής εργασίας

Όλα τα άρθρα του συντάκτη σε RSS

Βόλος: Συνέδριο με θέμα «Η Δημόσια ιστορία στην Ελλάδα»  Μπασκόζος Γιάννης Ν. 

Στις 30 Αυγούστου και 1η Σεπτεμβρίου 2013   21/08/2013

Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στο Δημαρχείο Βόλου, Αίθουσα Συνεδριάσεων

Πώς  και πόσο επηρεάζει ο κινηματογράφος, το διαδίκτυο, η τηλεόραση, η λογοτεχνία, η μουσική και άλλα κοινωνικά πεδία δράσης τη συγκρότηση και τον αξιακό προσανατολισμό της ιστορικής παιδείας όσο και την ταυτότητα και τις μορφές ιστορικής συνείδησης των παιδιών και των νέων; Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο στόχος του 14^ου συνεδρίου που οργανώνει το Δίκτυο Μελέτης Εμφυλίων Πολέμων, από κοινού με το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τη ΜΚΟ Πολίτες εν Γνώσει στο Βόλο στις 30 Αυγούστου και 1^η Σεπτεμβρίου 2013 με θέμα: «Χρήσεις και καταχρήσεις της ιστορίας: Η Δημόσια ιστορία στην Ελλάδα». Στο συνέδριο θα λάβουν μέρος εξέχοντες μελετητές με την παρουσία και δύο σημαντικών ξένων ιστορικών των Serge Noiret και Dirk Moses.

Η Δημόσια ιστορία (Public History) είναι σχετικά νέα έννοια. Σε πολλές χώρες του εξωτερικού έχει αναγνωριστεί και ως πανεπιστημιακό γνωστικό αντικείμενο, μολονότι είναι το κομμάτι εκείνο της ιστορίας που αναπτύσσεται μακριά και ανεξάρτητα από την ακαδημαϊκή έρευνα. Στην Ελλάδα η μελέτη της Δημόσιας ιστορίας είναι ακόμη σε αρχικό στάδιο, παρά το γεγονός ότι η σχετική βιβλιογραφία τείνει αυξανόμενη κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες περιλαμβάνοντας καίριες συμβολές. Επισημαίνοντας αυτό το κενό το. Στόχος είναι να μελετηθεί η εξέλιξη της Δημόσιας ιστορίας στην Ελλάδα χωρίς, ωστόσο, να χάνεται από τον ερευνητικό ορίζοντα η διεθνής εμπειρία και η συγκριτική προοπτική.

Τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, οι συζητήσεις για την ιστορία και το νόημά της πληθαίνουν και ριζοσπαστικοποιούνται. Η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία έχει απολέσει πλέον τη μονοπωλιακή ή προνομιακή θέση της στους μηχανισμούς νοηματοδότησης του παρελθόντος και ως εκ τούτου το χάσμα μεταξύ ακαδημαϊκής ιστορίας και προσληπτικών σχημάτων ή αντιλήψεων του κοινού διευρύνεται.

Η ζωή είναι ένα πέρασμα από την ανυπαρξία στο άγνωστο. Μέσα στην αιωνιότητα  ο βίος ενός ατόμου είναι ένα σύντομο μικροεπεισόδιο. Στο επίπεδο όμως του ίδιου ατόμου είναι μια μεγάλη και πολυτάραχη διαδρομή. Σ’ αυτή την πορεία υπάρχουν απειρία εντυπώσεων και συμβάντων. Περιπέτειες, χαρές, δράματα και πόνοι. Aπ’ όλα αυτά κάποια -πολύ λίγα- όμως είναι εκείνα που τον σφραγίζουν και η ανάμνησή τους τον συντροφεύει ή τον κυνηγά μέχρι την τελευταία του πνοή. 

ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΚΥΡΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ (Α.Μ.Ο.Σ.) ΤΟΥ Ν. ΣΕΡΡΩΝ (1944-1979): ΘΕΣΜΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ       ΑΝΤΩΝΙΟΣ  ΑΘ.  ΦΡΑΓΓΕΔΑΚΗΣ

Εισαγωγή Η παρούσα ανακοίνωση σκοπό έχει να αναδείξει τη λειτουργία των Αγροτικών Μεταβατικών Οικοκυρικών Σχολών (Α.Μ.Ο.Σ.) στο πλαίσιο της εκπαίδευσης και της κατάρτισης των μαθητριών τους. Αφορμή εκπόνησής της ήταν η ενασχόλησή μου με τμήμα της αρχειακής συλλογής των σχετικών αρχείων που απόκεινται στα Γ.Α.Κ.-Αρχεία Ν. Σερρών κατά τη διάρκεια της εργασίας μου το χρονικό διάστημα 2004-2005. Έως τότε αγνοούσα την ύπαρξη τους και είχα μια σύγχυση σχετικά με το ρόλο τους. Μια σύγχυση που διαπίστωσα ότι την έχουν και οι περισσότεροι, όχι όμως αδικαιολόγητα. Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι οι Α.Μ.Ο.Σ. δεν ήταν ορφανοτροφεία, εθνικά ή αγροτικά, η ίδρυση και η λειτουργία τους δεν είχε σχέση με τη Βασιλική Πρόνοια της Φρειδερίκης, ούτε βέβαια με τις παιδουπόλεις. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου διαπίστωσα ότι απουσιάζει παντελώς μια ολοκληρωμένη δημοσιευμένη επιστημονική εργασία αναφορικά με τη λειτουργία του θεσμού. Επομένως η πρωταρχική πηγή έρευνάς μου ήταν τα αρχεία των Α.Μ.Ο.Σ. που λειτούργησαν στο Ν. Σερρών και απόκεινται στη συλλογή των Γ.Α.Κ.-Αρχεία Ν. Σερρών. Η ανακοίνωση διακρίνεται σε δυο τμήματα. Στο πρώτο επιχειρείται η ερμηνεία του νομοθετικού πλαισίου σύστασης και οργάνωσης των ανωτέρω σχολών και η διοικητική λειτουργία τους σύμφωνα με την ερμηνεία των νομοθετικών κειμένων και των διοικητικών εγγράφων που μέρος τους περιλαμβάνεται στην προαναφερόμενη αρχειακή συλλογή των Γ.Α.Κ.- Αρχείων Ν. Σερρών. Το δεύτερο μέρος της ανακοίνωσης ασχολείται με τη λειτουργία των Α.Μ.Ο.Σ. ως θεσμών εκπαίδευσης και κατάρτισης. Οι αναφορές αφορούν τις Α.Μ.Ο.Σ. που λειτούργησαν στο Ν. Σερρών. Από την έρευνά μου προκύπτει ότι ήταν αδύνατη η ισομερής προσέγγιση όλων των σχολών λόγω ελλείψεως ικανού αριθμού τεκμηρίων για αρκετές από αυτές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το αρχείο της Α.Μ.Ο.Σ. Πρώτης1 δίνει πληροφορίες στον ερευνητή κυρίως για τον οικονομικό προϋπολογισμό και απο

1. Αρχείο Αγροτικής Μεταβατικής Οικοκυρικής Σχολής Πρώτης: ΑΒΕ 424 (1949-1965)Γ.Α.Κ.-Αρχεία Ν. Σερρών. Ο όγκος του αρχείου περιορίζεται σε 3 βιβλία και 14 φακέλους εκ των οποίων οι επτά αναφέρονται στον προϋπολογισμό λειτουργίας της σχολής.

Άνω Πεδινά - Λαμπριάδειος Οικοκυρική Σχολή                     ΑΝΩ ΠΕΔΙΝΑ

Ο Ιωάννης Λαμπριάδης (ή Δάλλας) γεννήθηκε περί το 1810 στα Άνω Πεδινά, αλλά έζησε στην Βραΐλα της Ρουμανίας (Βλαχίας), όπου δραστηριοποιήθηκε ως έμπορος ξυλείας και απέκτησε σημαντική περιουσία. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1889.

Έδωσε χρήματα προκειμένου να γίνει στην πατρίδα του Παρθεναγωγείο. Στη διαθήκη του όρισε να ιδρυθεί στην γενέτειρά του Οικοκυρική Σχολή για τα φτωχά κορίτσια του Ζαγορίου. Η σχολή αυτή άρχισε να λειτουργεί πολύ αργότερα, το 1933, στο κτίριο του Παρθεναγωγείου. Στη Σχολή οι μαθήτριες διδάσκονταν ταπητουργία, υφαντική, κέντημα και ραπτική, αλλά και τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαίδευσης, ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.

Το 1979 η Σχολή μεταστεγάστηκε στο σύγχρονο κτίριο, με εκθετήριο χαλιών και χειροποίητων ειδών.

Δεχόταν απόφοιτες Δημοτικού τουλάχιστον, 14-18 ετών. Η φοίτηση ήταν τετραετής (μαθήματα γενικής μόρφωσης πλαισίωναν την θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση των ειδικοτήτων της Κεντητικής, της Υφαντικής, της Ραπτικής και της Ταπητουργίας) και παρεχόταν δωρεάν, συμπεριλαμβανομένης της σίτισης και στέγασης, αφού στη Σχολή λειτουργούσε και Οικοτροφείο.

Η Οικοκυρική Σχολή συνέχισε τη λειτουργία της μέχρι το 2006, οπότε και έκλεισε, λόγω έλλειψης μαθητριών.

Στις 3/9/2012 υπογράφτηκε πρωτόκολλο συνεργασίας της Διαχειριστικής Επιτροπής της Λαμπριαδείου Σχολής με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, για τη δημιουργία του Πανεπιστημιακού Λαμπριαδείου Σταθμού Έρευνας. Η συνεργασία αυτή σφραγίστηκε με τη μεταβίβαση του κτιρίου της Λαμπριαδείου Οικοκυρικής Σχολής των Άνω Πεδινών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων την 1/7/2014.

Ο σταθμός, που πλέον ονομάζεται ΠΑΛΑΣΕ (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - Λαμπριάδειος Σταθμός Έρευνας), διευθύνεται από ενδεκαμελές Συμβούλιο, το οποίο σχεδιάζει στοχευμένες δράσεις και αναζητά πόρους, τόσο για την υλοποίηση των δράσεων, όσο και για την βελτίωση των υφιστάμενων υποδομών. Σε αυτό, συμμετέχουν εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου, της Λαμπριαδείου, του Δήμου Ζαγορίου, της τοπικής κοινότητας Άνω Πεδινών, του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Ηπειρωτικών Σπουδών.

Προτεραιότητα αποτελεί η περιβαλλοντική έρευνα, αλλά και άλλα εκπαιδευτικά και ερευνητικά προγράμματα. Υποστηρίζεται η διοργάνωση ειδικών εκδηλώσεων, όπως θερινών σχολείων και θεματικών συναντήσεων, η στέγαση ερευνητών όλων των ειδικοτήτων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, όπως και οι υπαίθριες ασκήσεις των προπτυχιακών φοιτητών του Πανεπιστημίου. Παράλληλα, η λειτουργία του σταθμού ενισχύει την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας, την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και την αξιοποίηση του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της περιοχής.

Το 2012, το ΠΑΛΑΣΕ εντάχθηκε στη Διεθνή Οργάνωση Βιολογικών Σταθμών Έρευνας Πεδίου (OBFS).

Το 2011 (18-25 Σεπτεμβρίου) έλαβε χώρα το Α΄ φθινοπωρινό σχολείο Άνω Πεδινών με αντικείμενο την ιστορία, την κοινωνία και τον πολιτισμό της εργασίας. Συνδιοργανώθηκε από το Εργαστήριο Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε συνεργασία με το Κέντρο Κοινωνικής Μορφολογίας και Κοινωνικής Πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Πάντειου Πανεπιστήμιου και τη συμμετοχή και άλλων Πανεπιστημίων και ερευνητικών φορέων.

Το 2012 (27 Σεπτεμβρίου - 7 Οκτωβρίου) έλαβε χώρα το Β΄ φθινοπωρινό σχολείο Άνω Πεδινών με το ίδιο αντικείμενο.

Το 2013 (7-14 Σεπτεμβρίου) έλαβε χώρα το Γ΄ φθινοπωρινό σχολείο Άνω Πεδινών με το ίδιο αντικείμενο, πάντα σε διεπιστημονική προσέγγιση.

Το 2014 (22 Ιουνίου - 4 Ιουλίου), οι εγκαταστάσεις της Λαμπριαδείου φιλοξένησαν το Ελληνικό Θερινό Σχολείο της Βιολογίας Διατήρησης με τίτλο: “Βιοποικιλότητα: θεωρία και πρακτική” (GSS-2014), που συντόνισε το Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Γεώργιος Δούβλης, Λαμπριάδειος Οικοκυρική Σχολή Άνω Πεδινών. Ένα αρχείο, μια ιστορία, Ιωάννινα : Έκδοση Λαμπριαδείου Οικοκυρικής Σχολής, 2013

H ιστορία του κτηρίου της Οικοκυρικής Σχολής Φλώρινας

Η Οικοκυρική Σχολή το 1932

Γράφει ο Δημήτρης Μεκάσης
Η Φλώρινα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βαβέλ γλωσσών μετά την τουρκοκρατία. Βέβαια, η ελληνική γλώσσα, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η γλώσσα του σχολείου και της εκκλησίας. Στην πόλη δεν υπήρχε πρόβλημα,  στα χωριά όμως το πρόβλημα ήταν έντονο. Σχολεία
υπήρχαν, όμως οι χωρικοί ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες, εξαιτίας του οθωμανικού φεουδαλικού συστήματος, και ελάχιστα τους ενδιέφερε η γνώση του σχολείου.
Στην δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι ανταλλάχτηκαν, και ήρθαν οι πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Αλλά και σε αυτούς τους πληθυσμούς υπήρχε γλωσσικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έκαμνε προσπάθειες, ώστε να υπάρξει γλωσσική ομοιομορφία και να μπορούν όλοι να συναλλάσσονται στα ελληνικά.  Καλή η προσπάθεια, αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Στις δημόσιες υπηρεσίες και στις τράπεζες, υπήρχαν ταμπέλες στους τοίχους με την επιγραφή «Ομιλείτε την ελληνικήν».  Το γλωσσικό πρόβλημα, για τους κατοίκους της υπαίθρου παρέμενε άλυτο.
Ούτε ο παπάς, ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο χωροφύλακας  θα μπορούσαν να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αν το μορφωτικό και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων των χωριών, δεν βελτιωνόταν.  Αυτή την άποψη είχε ο αστισμός, δηλαδή η ιδεολογία της αστικής τάξης, που από τον 19ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η προοδευτική ιδεολογία στον ελλαδικό χώρο.
Ο αστισμός εκφραζόταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και κυρίως με τις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, του 1929, μεταξύ άλλων προέβλεπε και την ίδρυση Οικοκυρικών Σχολών για κορίτσια της υπαίθρου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν κατώτερες επαγγελματικές σχολές,  διετούς φοιτήσεως, και για την εγγραφή των κοριτσιών ήταν απαραίτητο το απολυτήριο δημοτικού σχολείου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν οικοτροφεία και σχολεία και τα κορίτσια ήταν εσώκλειστα. Το πρόγραμμα ήταν αυστηρό, αλλά ευχάριστο. Μάθαιναν ότι ήταν χρήσιμο για την μέλλουσα νοικοκυρά του χωριού. Τα μαθήματά τους είχαν σχέση με την οικιακή οικονομία, νοικοκυριό, αγροτικές εργασίες και μερικά γλωσσικά θεωρητικά μαθήματα. Σκοπός των Οικοκυρικών Σχολών ήταν να δώσουν ελληνοπρεπή μόρφωση και οικιακές γνώσεις στις μέλλουσες μητέρες και νοικοκυρές της υπαίθρου. Κατά την αποφοίτηση τους ελάμβαναν και πιστοποιητικά σπουδών.
Στο πρόγραμμα της κυβέρνησης συγκαταλεγόταν και η Φλώρινα.  Η ίδρυσή της  όμως έγινε από τον αθηναϊκό «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων». Το 1929, άρχισαν οι εργασίες οικοδόμησης του κτηρίου, σε οικόπεδο που έδωσε ο Δήμος Φλώρινας.
Το κτήριο, που υπάρχει και σήμερα, είναι ένα ευρύχωρό κτήριο, όπου στεγάζονταν περίπου 100 κορίτσια. Είχε κοιτώνες, αίθουσες διδασκαλίας, τραπεζαρία, μαγειρείο, μπάνια και βοηθητικούς χώρους. Η αυλή του μεγάλη και περιφραγμένη για την ασφάλεια των κοριτσιών. Το κτήριο είναι μεγαλοπρεπές, εκλεκτικιστικού αρχιτεκτονικού ρυθμού.
Η Οικοκυρική Σχολή Φλωρίνης λειτούργησε, το 1931,  από τον «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» και υπό την καθοδήγησή του μορφώθηκαν πολλά κορίτσια από τα χωριά της Φλώρινας.   
Όταν όμως ξέσπασε ο πόλεμος, του 1940, το κτήριο επιτάχτηκε από το ελληνικό στρατό, όπου λειτούργησε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Τα κορίτσια γύρισαν στα χωρία τους, εκτός από μερικά που είχαν κάποιους συγγενείς στην πόλη. Τα λιγοστά αυτά κορίτσια παρακολούθησαν τα μαθήματα  σε μια αίθουσα του Εθνικού Οικοτροφείου. Τους είχαν δώσει μερικές από τις παλιές στολές, δηλαδή ένα μάλλινο φόρεμα και παπούτσια και έτσι συνεχίστηκε, για ένα χρόνο ακόμη, η λειτουργία της Οικοκυρικής Σχολής. Το καλοκαίρι του 1941, η Οικοκυρική Σχολή του  «Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» είχε κλείσει οριστικά.  Από τον Απρίλιο του 1941, που εισέβαλαν τα γερμανικά στρατεύματα, το ελληνικό στρατιωτικό νοσοκομείο έκλεισε, και το κτήριο της Οικοκυρικής Σχολής έγινε κέντρο ψυχαγωγίας του γερμανικού στρατού. Μετά την απελευθέρωση, στις αρχές του 1945 στο κτήριο της Οικοκυρικής Σχολής στεγάστηκε μια μονάδα του βρετανικού στρατού, και όταν αυτή απεχώρησε το κτήριο έμεινε άδειο. 
Μετά τον πόλεμο η Οικοκυρική Σχολή  άρχισε πάλι να λειτουργεί την περίοδο 1952-53, ως Αγροτική Οικοκυρική Σχολή «Αγία Όλγα». Είχε περάσει στην εποπτεία της Βασιλικής Πρόνοιας. Η βασίλισσα Φρειδερίκη και πολλές κυρίες της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας, βοήθησαν να λειτουργήσει πάλι η Οικοκυρική Σχολή. Η Ειρήνη Καλλιγά, κόρη του Αντώνη Μπενάκη, που ήταν μέλος της Επιτροπής Εντεταλμένων Κυριών της Βασιλικής Πρόνοιας, επέβλεπε το πρόγραμμα λειτουργίας στης σχολής. Το 1970, εποπτευόταν από τον Εθνικό Οργανισμό Προνοίας (ΕΟΠ). Από το 1970 μέχρι το 1980 λειτούργησε ως κατώτερη επαγγελματική σχολή, του ΕΟΠ.
Την περίοδο αυτή η Οικοκυρική Σχολής Φλωρίνης  «Αγία Όλγα», είχε πρόγραμμα δυο ετών για κορίτσια από τον νομό Φλώρινας, που είχαν τελειώσει το δημοτικό σχολείο και ήταν 16 χρονών.  Τα κορίτσια μάθαιναν πλεκτική με μηχανή και βελόνες, ραπτική - κοπτική,
Κέντημα στο χέρι και στην μηχανή, υφαντουργική και μαγειρική και ζαχαροπλαστική. Καθημερινά, μετά το πρωινό τους ξύπνημα και το συσσίτιο πήγαιναν στα εργαστήρια, μέχρι τις 2.00 μμ. Μεσημεριανό γεύμα και ξεκούραση, καθώς και περιποίηση χώρων. Στις 5.00 μμ παρακολουθούσαν θεωρητικά μαθήματα της πρώτης και της δευτέρας γυμνασίου. Το Σάββατο ήταν η ημέρα της καθαριότητας, και την Κυριακή η ημέρα του εκκλησιασμού και ελεύθερος χρόνος. Όταν τελείωνε η σχολική χρονιά τα κορίτσια έδιναν εξετάσεις στα θεωρητικά μαθήματα, έκαμναν γυμναστικές επιδείξεις και οργάνωναν έκθεση χαλιών και υφαντών, τα οποία πουλούσαν. Συμμετείχαν βέβαια και σε όλες τις εθνικές εορτές, και στις παρελάσεις. Μετά τις δίχρονες σπουδές τους έπαιρναν Βεβαίωση Σπουδών, και Πτυχίο κοπτικής και ραπτικής. 
Και όταν έκλεισε η Οικοκυρική Σχολή, ιδρύθηκε η Παιδόπολη «Αγία Όλγα», το 1980, που λειτούργησε στο ίδιο κτήριο και με το ίδιο προσωπικό, και υπαγόταν στον ΕΟΠ. Σε αυτό το ίδρυμα συγκεντρώθηκαν περίπου 100 κορίτσια, από όλη την Ελλάδα. Τα κορίτσια αυτά ήταν ορφανά, εγκαταλειμμένα, πολυτέκνων οικογενειών, ορεινών περιοχών και απόρων οικογενειών. Τα κορίτσια φοιτούσαν σε όλα τα σχολεία της πόλης και σε όλες τις βαθμίδες.
Το 1998, η Παιδόπολη «Αγία Όλγα συγχωνεύτηκε με τον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (Ε.Κ.Ο.Φ.). Τον Φεβρουάριο του 2003, εγκατέλειψε το επιβλητικό της κτήριο, το οποίο ανήκει στον  «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικό Γραμμάτων», και στεγάστηκε σε ένα από τα κτήρια του Κέντρου Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Φλώρινας (Πρώην Εθνικού Οικοτροφείου). Το 2011, έγινε παράρτημα του Κέντρου, και τα δυο μαζί ιδρύματα πήραν νέα επωνυμία. Ονομάστηκαν Κέντρο Προστασίας  Παιδιού Φλώρινας. Το 2013, λειτούργησαν ως ένα ίδρυμα μεικτό, αγοριών και κοριτσιών, σε ξεχωριστά κτήρια με κοινή αυλή, και το ίδρυμα αυτό ονομάστηκε Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.

       

Το μεγαλοπρεπές κτήριο, στην Λεωφόρο Κ. Καραμανλή, ιδιοκτησίας του  «Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων», από το 2003, παραμένει άδειο και καταρρέει. Παρά τις προσπάθειες του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, των βουλευτών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να στεγαστεί σε αυτό η Σχολή Καλών Τεχνών, δεν έφεραν τα θεμιτά αποτελέσματα. Το  επιβλητικό κτήριο παραμένει άδειο, παρά την επιθυμία να στεγαστεί η Σχολή Καλών Τεχνών, που είναι επιθυμία όλων κατοίκων της Φλώρινας.            

            Δημήτρης Μεκάσης

Αναρτήθηκε από florine@

       

Χειμώνας του 2011- Κτήριο της Οικοκυρικής Σχολής  στην Φλώρινα

                Φωτογραφικό Αρχείο 

              Λάζος ο Βουνίσιος