Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016


 

ΕΙΔΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΟΡΔΑΙΑΣ, Από την εφημερίδα του 5ου Γυμνασίου
Δημοσιεύτηκε απο: e-ptolemeos team σε 5ο Γυμνάσιο,
Να κι ένα σχολείο τόσο όμοιο μα και τόσο διαφορετικό από αυτά που έχουμε παρουσιάσει στα προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας!
Ο κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος, δάσκαλος και διευθυντής στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Πτολεμαϊδας, με υποδέχεται θερμά και, αφού μου δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες, με ξεναγεί στο σχολείο για να το γνωρίσω κι εγώ.
Το ειδικό δημοτικό σχολείο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1990. Φιλοξενήθηκε για πολλά χρόνια στο 6ο και στο 7ο Δημοτικό σχολείο και από το 2004 λειτουργεί στο κτίριο Βούλγαρη. Στο δημοτικό σχολείο φοιτούν 15 μαθητές (6-15 ετών) και 4 στο ειδικό νηπιαγωγείο( 4- 6 ετών) που λειτουργεί στο ίδιο κτίριο. Τα παιδιά έχουν νοητική υστέρηση, σύνδρομο down, αυτισμό, σπαστική τετραπληγία κα.


Οι μαθητές που τελειώνουν το σχολείο μπορούν να φοιτήσουν στο Ειδικό Γυμνάσιο της Κοζάνης ή στο Ειδικό Επαγγελματικό Εργαστήρι Κατάρτισης στην Πεντάβρυσο. Το προσωπικό αποτελείται από 5 δασκάλους και τους εξής ειδικούς: λογοθεραπευτή, φυσιοθεραπευτή, κοινωνικό λειτουργό, ψυχολόγο, γυμνάστρια, νοσηλεύτρια και 2 βοηθούς.
Ε, λοιπόν εντυπωσιάστηκα! Το κτίριο είναι καινούριο, χτίστηκε με το κληροδότημα της κ. Χριστίνας Βούλγαρη, της «δασκάλας με τη χρυσή καρδιά», η οποία ευεργέτησε με τον τρόπο αυτό και την πόλη της αλλά και τα παιδιά που αγαπούσε. Το φως είναι άπλετο και στην κεντρική αίθουσα πρωινής συγκέντρωσης, αφού υπάρχει αίθριο, αλλά και στις αίθουσες διδασκαλίας που φωτίζονται από πρωτότυπα παράθυρα φινιστρίνια… Υπάρχουν αίθουσες διδασκαλίας, αίθουσες θεραπείας (λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, φυσιοθεραπεία, ψυχολογική υποστήριξη,), πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο, αλλά και …κουζίνα, όπου τα παιδιά μαθαίνουν τα βασικά στοιχεία της αυτόνομης διαβίωσης.
Κι όσο για τα κλασικά μαθήματα, όσα παιδιά μπορούν, ασχολούνται και με τη γραφή και ανάγνωση. Εδώ προτάσσονται οι ανάγκες του κάθε παιδιού, γιατί δεν έχουν όλα το ίδιο πρόβλημα, και το πρόγραμμα διαμορφώνεται αναλόγως. Πάντως βαρύτητα δίνεται κυρίως στην κοινωνικοποίηση καθώς και στην αυτόνομη διαβίωση, ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να αυτοεξυπηρετούνται μεγαλώνοντας.
Για την κοινωνικοποίηση των παιδιών και για το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, φροντίζουν οι υπεύθυνοι του σχολείου να συνδιοργανώνουν εκδηλώσεις με άλλα σχολεία της πόλης ( γιορτές, θεατρικές παραστάσεις) αλλά και να δέχονται, όπως και να κάνουν επισκέψεις σε σχολικούς χώρους. Σε αυτό τους δυσκολεύει το γεγονός ότι το σχολείο τους βρίσκεται στα όρια της πόλης, οπότε η μετακίνηση είναι ένα πρόβλημα. Ωστόσο το σχολείο είναι ανοιχτό σε όλους και ο κ. Παπαδόπουλος προτρέπει σχολεία αλλά και γονείς που ενδιαφέρονται να έρθουν να το γνωρίσουν από κοντά. Άλλωστε, αν και λειτουργεί τόσα χρόνια, πολλοί στην Πτολεμαϊδα δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του.
Η έλλειψη εργοθεραπευτή είναι ένα άλλο πρόβλημα, αλλά και ότι το προσωπικό δεν είναι μόνιμο.
Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα να βρίσκεται στη δυσκολία μας να αποδεχτούμε το διαφορετικό. Ωστόσο πιστεύω ότι τέτοια σχολεία που έχουν τις σωστές κτιριακές εγκαταστάσεις αλλά και το εξειδικευμένο και πρόθυμο προσωπικό, μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ότι όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια και δεν έχουν ανάγκη την ίδια εκπαίδευση. Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όμως όλα μπορούν, σε αυτά που έχουν ανάγκη, να εκπαιδευτούν!

Ελένη Μουρούζη Γ3

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016


http://www.ptolemaida.gr/old/1/images/space.gif
ΒΙOΓΡAΦΙΚO ΣΗΜΕΙΩΜA ΤOY ΜΠOΔOΣAΚΗ AΘAΝAΣΙAΔΗ  




Μποδοσάκης Αθανασιάδης
Πρόδρομος Αθανασιάδης ήταν το πραγματικό του όνομα. «Μποδοσάκης» έγινε από την τουρκική ονομασία του «Πρόδρομος», αλλά μ’ αυτό έμεινε γνωστός σε όλη την τρικυμιώδη ζωή του ο Μπέης, όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, γνήσιος Έλληνας της Ανατολής, Οδυσσέας του 20ού αιώνα, από αυτούς που έριξε στην Ελλάδα το κύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής – για να μεγαλουργήσουν.
Γεννήθηκε στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, στη Νίγδη της Μικράς Ασίας, από πολύ φτωχούς γονείς. Σε ηλικία 10 χρονών, πριν ακόμη τελειώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, πήγε στα Άδανα να  βρει την τύχη του. Έτσι, τη μόρφωσή του την απέκτησε ολομόναχος, με την πείρα της ζωής, με όσα έβλεπε, άκουγε και διάβαζε, βοηθούμενος από την καταπληκτική οξυδέρκειά του.
Ανήσυχος και τολμηρός, εύστροφος και πολύ εργατικός, άνθρωπος με επιχειρηματικό πνεύμα και φαντασία, προηγήθηκε της εποχής του, όπως όλοι οι μεγάλοι οραματιστές και δημιουργοί. Από 12 χρονών ασχολήθηκε με το εμπόριο. Στα 17 του ήταν ένας από τους σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες της περιοχής, με εμπορική και βιομηχανική δραστηριότητα, πρώτα στη Μερσίνα και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Έζησε το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και είδε τις επιχειρήσεις του να καταστρέφονται. Δεν λιγοψύχησε όμως – απτόητος, συνέχισε το δημιουργικό του έργο στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε το 1923. Τη σημαντική περιουσία που έφερε μαζί του την έχασε τα επόμενα τρία χρόνια. Άρχισε πάλι από το μηδέν, με υπομονή, πείσμα και σκληρή δουλειά, κατά το διάστημα του Μεσοπολέμου. Το 1940 βρίσκει τον Μποδοσάκη επικεφαλής μιας σειράς από βιομηχανίες, που εξασφάλισαν αποτελεσματικά τον πολεμικό εφοδιασμό της χώρας μας και βοήθησαν τον εφοδιασμό των Συμμάχων. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης εγκαταλείπει τη χώρα, αποφεύγοντας οποιαδήποτε επαφή με τον κατακτητή. Μεταπολεμικά, ασχολήθηκε με πλήθος βιομηχανιών, κυρίως εξαγωγικών, και κυριάρχησε στην οικονομία της χώρας, απασχολώντας μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού της.
Ο Μποδοσάκης διείδε από πολύ νωρίς ότι το μέλλον της χώρας μας ανήκε στην εκβιομηχάνιση. Επί πενήντα πέντε κρίσιμα χρόνια, οι δραστηριότητές του, που εκάλυπταν το 35% του συνολικού δυναμικού της Ελλάδας στον τομέα αυτόν, εκτείνονταν σε όλους τους τομείς: πυρομαχικά (Ανώνυμος Εταιρία Ελληνικού Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου – ΠΥΡ-ΚΑΛ), εριουργία (Ελληνική Εριουργία Α.Ε.), οινοπνευματώδη (Ανώνυμος Ελληνική Εταιρία Οίνων και Οινοπνευμάτων – ΒΟΤΡΥΣ), λιπάσματα (Ανώνυμος Ελληνική Εταιρία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων, Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδος Α.Ε.), υαλουργία (Α.Ε.Ε.Χ.Π. & Λιπασμάτων, Α.Ε. Ελληνικά Υαλουργεία Ελευσίνος – OWENS), ναυτιλιακά (Prodromos Lines S.A.), ασφάλειες (ΛΑI¨ΚΗ Α.Α.Ε.), κατασκευές (Τ.Ε.Ε.Ν. Α.Ε.), αλλά κυρίως μεταλλεία και ορυχεία (Μεταλλεία Κασσάνδρας, Μεταλλεία Ερμιόνης, Εταιρία Μεταλλουργείων Λαυρίου Α.Ε., Λιγνιτωρυχεία Πτολεμαΐδος – ΛΙΠΤΟΛ, Ανώνυμος Ελληνική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Εταιρία Λαρύμνης – ΛΑΡΚΟ, Μεταλλευτική Εταιρία της Ελλάδος). Μεγάλος οραματιστής της βιομηχανικής ανάπτυξης, σε περίοδο που η χώρα μας βρισκόταν σε οικονομικό μαρασμό και έντονη υποαπασχόληση, βοήθησε αποφασιστικά, με τις μεγάλες και φιλόδοξες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε, στη διαρθρωτική μεταβολή της ελλειμματικής οικονομίας, δημιουργώντας πάνω από 15.000 νέες θέσεις εργασίας.

Ο Μποδοσάκης με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή 
και τον Γερμανο βιομήχανο Krupp, Αθήνα 1957.
Το μυστικό της επιτυχίας του Μποδοσάκη ήταν η αγάπη του για τη δημιουργία και όχι για το χρήμα. Ο ίδιος έζησε λιτή ζωή, μακριά από το θόρυβο και τις κοσμικότητες, συντροφιά με τη σύζυγό του Ιωάννα. Το γεγονός ότι, όντας ακόμη εν ζωή, κληροδότησε στο Ίδρυμα Μποδοσάκη όλη του την περιουσία σήμαινε ότι είχε θέσει ως σκοπό της ζωής του τη δημιουργία και τη συμπαράσταση στην Πολιτεία και στο συνάνθρωπο. Με το θάνατό του, στις 18 Ιανουαρίου 1979, έκλεισε ο κύκλος μιας πολύπλευρης παραγωγικής ζωής. Αλλά τα έργα ευποιίας που αθόρυβα είχε επιτελέσει σε όλη τη μακρά ζωή του συνεχίζονται μέχρι σήμερα, χάρη στο Ίδρυμα Mποδοσάκη, το τελευταίο και πιο σημαντικό «παιδί» του, όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος χαμογελώντας. Ο Μποδοσάκης Αθανασιάδης συνέχισε επάξια την εθνική παράδοση των μεγάλων ευεργετών του Γένους, γι’ αυτό και δίκαια η σύγχρονη Ιστορία τον κατέταξε μεταξύ αυτών.
Aπό νωρίς και πολύ πριν εγκατασταθεί στην Eλλάδα, ο Mποδοσάκης παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες άρχισε το κοινωφελές του έργο. Tο 1919 έκανε δωρεά στο Ηράκλειο της Κρήτης για την ανέγερση σχολείου, που φέρει το όνομά του. Ακολούθησαν δωρεές στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε εκκλησίες, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, σε συλλόγους, σε πνευματικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς, σε εκπαιδευτήρια, και ενίσχυσε πολλούς νέους για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Οι άνθρωποι αυτοί, γνωστές τώρα προσωπικότητες της επιστημονικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής, αποτελούν, μαζί με τα επιχειρηματικά του δημιουργήματα, τη συμβολή του Μποδοσάκη στην ανάπτυξη και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του τόπου.
Σε 200.000 λίρες Aγγλίας υπολόγιζαν, σε δημοσίευμά τους το 1935, οι Times του Λονδίνου τις χορηγίες του Μποδοσάκη σε ιδρύματα και σε ενισχύσεις νέων ανθρώπων για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.
Το 1955 δώρισε ποσό 400.000 δολαρίων για την ανέγερση τεχνικής σχολής στην Κύπρο και το 1960 δώρισε και μεταβίβασε στην ελληνική κοινότητα της Κύπρου τις μετοχές των κυπριακών επιχειρήσεων (μεταλλείων, ζύθου και οίνου, υφαντουργίας και γύψου) που είχε στο όνομά του.
Το 1968, από κοινού με τη σύζυγό του, όρισαν με συμβολαιογραφική πράξη ότι μετά το θάνατό τους το σπίτι όπου κατοικούσαν, μαζί με το οικόπεδο των 8,5 στρεμμάτων (οδός Στρατηγού Καλλάρη 50, Παλαιό Ψυχικό), θα περιερχόταν στο ελληνικό Δημόσιο για να χρησιμοποιείται ως κατοικία του εκάστοτε Πρωθυπουργού της χώρας. Η βούληση του Μποδοσάκη, για ποικίλους λόγους, δεν ικανοποιήθηκε. Το οίκημα αυτό, ύστερα από αρκετές περιπέτειες, στεγάζει σήμερα το Eλληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού.
Το 1971 ο Mποδοσάκης προσέφερε τα απαραίτητα χρήματα για την αγορά οικοπέδου 185 στρεμμάτων και την ανέγερση του Μποδοσακείου Δημοτικού Σχολείου του Κολλεγίου Αθηνών, του οποίου οι πραγματικά πρότυπες και υποδειγματικές εγκαταστάσεις εγκαινιάστηκαν το Σεπτέμβριο του 1977. Το κόστος του όλου έργου αντιστοιχεί σήμερα σε 17.315.000 ευρώ.


, Πρόεδρο της Α.Ε.Ε.Χ.Π. & Λιπασμάτω
Ο Μποδοσάκης με τον Λ. Έρχαρτ, Υπουργό Εθνικής Οικονομίας της Ομοσπονδίας της Γερμανίας, και τον Λεωνίδα Κανελλόπουλο
ν, το 1954
Ο Μποδοσάκης με τον Πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ ντ'Εσταίν, τη σύζυγό του και τον Αλέξανδρο Αθανασιάδη στην Αθήνα, το 1978.
Έλληνας του υπόδουλου Ελληνισμού, ο Μποδοσάκης κατανόησε την ιστορική σημασία της διάσωσης των επίσημων εγγράφων του Έθνους, που ήταν συσσωρευμένα, υπό δυσμενείς συνθήκες, στα υπόγεια του μεγάρου της Ακαδημίας Αθηνών. Έτσι, το 1976 έκανε δωρεά 40.000.000 δραχμών, ποσό που εκάλυπτε, τότε, το κόστος ανέγερσης κτιρίου όπου θα στεγάζονταν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Το έργο θεμελιώθηκε το 1982 από το Υπουργείο Πολιτισμού και ολοκληρώθηκε το Nοέμβριο του 2003.
Η πηγαία και σφοδρή επιθυμία του για προσφορά προς το Έθνος και τους Έλληνες θα τον οδηγούσε ασφαλώς και σε άλλες, μεγαλύτερες ίσως, ευγενικές χειρονομίες. Όμως ο θάνατος του στέρησε την προσωπική αυτή ικανοποίηση. Συνεχίστηκε ωστόσο χωρίς να διακοπεί η εθνική και φιλανθρωπική του προσφορά, που ήταν ο σκοπός της ζωής του. Το Ίδρυμα υλοποιεί το όραμα του δημιουργού του, με τη συνεπή τήρηση της εντολής του για διάθεση των οικονομικών του πόρων στην προαγωγή της υγείας και της παιδείας, καθώς και στην προστασία του περιβάλλοντος. Έτσι, σήμερα το Ίδρυμα Μποδοσάκη αποτελεί σημαντικό μοχλό ανάπτυξης και στήριξης μιας
http://www.ptolemaida.gr/old/1/images/mpodosakeio/mpodosakhs/im4.jpg 


Το Μποδοσάκειο
Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης.
Tο Tεχνικό Λύκειο  Nέας Iωνίας.






AΠOΣΠAΣΜA AΠO ΤΗ ΔΙAΘΗΚΗ ΜΠOΔOΣAΚΗ AΘAΝAΣΙAΔΗ
ΤΗΣ 28ης ΙOΥΛΙOΥ 1978  
 …Καταλείπω εις το Ίδρυμα, ως ηθικήν κληρονομίαν, τας κάτωθι αρχάς, αι οποίαι επιθυμώ να διέπουν αυτό εις πάσαν εκδήλωσίν του:
Ελληνική Πατρίς, Aτομική Ελευθερία, Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Είναι οι τρεις στυλοβάται επί των οποίων δέον να στηρίζεται πάντοτε η Ελληνική Κοινωνία.
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την εργασίαν, η οποία είναι ο κύριος και πρωταρχικός παράγων της ζωής, όχι μόνον διότι δημιουργεί και δίδει περιεχόμενον εις την ζωήν, αλλά και διότι εξαγνίζει.
Η τιμιότης είναι το απαραίτητον πλαίσιον της εργασίας και της ζωής. Είναι τόσον πολύτιμος και τόσον απαραίτητος, ώστε η συμμόρφωσις προς αυτήν πρέπει εν ανάγκη να πληρώνεται με θυσίας. Αλλά αι θυσίαι αύται είναι εις την πραγματικότητα καταθέσεις κεφαλαίων, αι οποίαι αργότερα θα αποδώσουν πλουσιωτάτους καρπούς.
Η καλωσύνη είναι η πλέον χαρακτηριστική ιδιότης των ανθρώπων, η οποία τους πλησιάζει προς τον Θεόν και τους χαρίζει την πραγματικήν ευτυχίαν. Διά να έχη όμως αξίαν η καλωσύνη, πρέπει πρώτον να είναι ενεργητική και δεύτερον να είναι αναποσπάστως συνδεδεμένη με την δικαιοσύνην.
Η οργάνωσις, η μελέτη και ο προγραμματισμός είναι απαραίτητοι βάσεις από τας οποίας πρέπει να αρχίζη και επί των οποίων στηρίζεται οιαδήποτε εργασία, πάσα εγκατάστασις και κάθε νέον σχέδιον…

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016




~ Καλώς ήρθατε στον επίσημο ιστότοπο του Ιστορικού Αρχείου του Χαροκοπείου ΠανεπιστημίουΑρχή φόρμας



Τέλος φόρμας



Το Αρχείο

Άποψη του χώρου που φιλοξενεί το Ιστορικό Αρχείο του ιδρύματος

Το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο διαθέτει Ιστορικό Αρχείο που καλύπτει τη χρονική περίοδο 1911 – 1994, και το οποίο βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης (ΒΚΠ) του ιδρύματος σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο για την φύλαξή του. Η αρχειακή συλλογή περιλαμβάνει βιβλία και φακέλους με λυτά έγγραφα σε ποικίλες διαστάσεις καθώς και φωτογραφικό υλικό.

Το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, κατόπιν της νόμιμης διαδικασίας επιλογής και εκκαθάρισης το 1994. Το κομμάτι του αρχείου που βρίσκεται στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, παρέμεινε μετά από απόφαση του Πανεπιστημίου για χρηστικούς λόγους (έκδοσης αντίγραφου πτυχίου ΧΑΣΟΟ με βάση τα αρχεία που έχουν παραδοθεί και αναλυτική βαθμολογία) και για την περαιτέρω αξιοποίησή του στη δημιουργία μουσειακού υλικού, εφόσον υπάρχει πρόθεση για τη δημιουργία κατάλληλων υποδομών, θεσμών και συνθηκών, που θα περιλαμβάνει τα υπάρχοντα στοιχεία σχετικά με την ιστορία του Ιδρύματος, καθώς και το ενεργό αρχείο της Χαροκοπείου Σχολής (1929-1994), το οποίο φυλάσσεται στο Πανεπιστήμιο.
Το κομμάτι του αρχείου αυτού φυλασσόταν στην αποθήκη δίπλα στην αίθουσα της Συγκλήτου. Οι συνθήκες υπό τις οποίες βρισκόταν το αρχείο όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ιδιαίτερα ιδανικές, διότι:
Α) οι συνθήκες θερμοκρασίας δεν ήταν οι προβλεπόμενες
Β) ο χώρος χρησίμευε ως αποθηκευτικός της Γραμματείας της Συγκλήτου, γεγονός που δημιουργούσε πρόβλημα σε όποιον από το προσωπικό ήθελε να έχει πρόσβαση σε αυτό/ν. Με προτροπή της Αντιπρυτάνεως Καθηγήτριας Ε.Γεωργιτσογιάννη, το ΙΑ εντάχτηκε στο έργο της Ψηφιακής Σύγκλισης και μεταφέρθηκε στο χώρο της ΒΚΠ. Κατόπιν απόφασης της διοίκησης του ιδρύματος δημιουργήθηκε η κατάλληλη υποδομή για τη στέγασή του.
Το υλικό αυτό αποτελεί σημαντική πηγή άντλησης πληροφοριών σχετικά με το ρόλο και την προσφορά του Ιδρύματος στην οργάνωση και τη διδασκαλία του αντικειμένου της Οικιακής Οικονομίας στη χώρα μας, καθώς στο υλικό καταγράφεται η ιστορία της Σχολής, από την ίδρυση και την έναρξη της λειτουργίας της μέχρι και την κατάργηση και αντικατάστασή της από το νυν Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, το 1990. Στα τεκμήρια αποτυπώνεται και το μεταβαλλόμενο status της:

από «Χαροκόπειος Οικοκυρική και Επαγγελματική Σχολή Κορασίων» το 1929, σε

«Χαροκόπειος Ανωτέρα Οικοκυρική Σχολή» το 1934 και στο

«Διτάξιο Διδασκαλείο» το 1937, σε

«Χαροκόπειος Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας» το 1951, και σε




Πως προέκυψε το φαινόμενο του ευεργετισμού

 (Απόσπασμα από ευρύτερη εργασία της φοιτήτριας του Πάντειου Πανεπιστημίου      Μαρίας Κώτσια)

   Η ελληνική ψυχή ανά τους αιώνες μεγαλούργησε επιδεικνύοντας δείγματα μεγαλοψυχίας, γενναιοδωρίας, υπερβάσεως του εγώ, αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Αυτές οι υψηλές αξίες και τα ιδανικά του Έλληνα νοηματοδοτούν την ύπαρξη του, συνυφαίνονται με την ταυτότητα του και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής του κληρονομιάς.

    Σε κατάσταση αδιεξόδου μπορούν να βρεθούν  όχι μόνο άτομα αλλά και ολόκληρα έθνη. Η Ελλάδα δυστυχώς κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας είχε βρεθεί στην έσχατη μορφή εξαθλίωσης. Μόνη παρηγοριά της είχε τα μεγαλεία του παρελθόντος και μέσα από αυτά αντλούσε δύναμη για να ξεπεράσει τις υπάρχουσες δυσκολίες. Η τουρκοκρατία ήταν δυσβάστακτη και η ανάγκη των ανθρώπων για ελευθερία μεγάλη. Έτσι οι άνθρωποι για να μπορέσουν να αμυνθούν στις κακουχίες αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν δύο δρόμους. Οι πρώτοι ανέβηκαν στα βουνά και έγιναν Κλέφτες. Οι δεύτεροι ξενιτεύτηκαν εκμεταταλευόμενοι και τις ευνοϊκές διεθνείς συμβάσεις που είχαν προκύψει εκείνη την εποχή όπως η συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζη που υπογράφτηκε το 1774. Με αυτή τη συνθήκη επιβλήθηκαν διομολογήσεις στην  Οθωμανική αυτοκρατορία και οι ξένοι απαλλάσσονταν όχι μόνο από τη φορολογία αλλά είχαν και μια σειρά από οικονομικά και κοινωνικά οφέλη, δεδομένα που δεν ίσχυαν για τους γηγενείς. Επίσης οι ξένοι δε δικάζονταν από τα τοπικά δικαστήρια αλλά από τα προξενεία. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων που ξενιτεύτηκε εργάστηκε με όλη της τη δύναμη και επιτέθηκε στον οθωμανικό ζυγό με το χρήμα.

   Αυτοί είναι οι εθνικοί ευεργέτες που έδρασαν με το αποικιοκρατικό σύστημα κατά τον 17ο , 18ο και 19ο αιώνα.  Τον 17ο και 18ο υπήρξε μετακίνηση προς τη Κεντρική Ευρώπη όπως π.χ  Μολδοβλαχία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία αλλα και προς τη Βενετία και άλλες Ενετοκρατούμενες πόλεις, τη Κωνσταντινούπολη και τη Μ. Ασία. Το 19ο  αιώνα όμως άρχισαν να μετακινούνται προς το νότο και συγκεκριμένα στην Αίγυπτο καθώς ο Νείλος προσφερόταν για γεωργική παραγωγή και την είχε καταστήσει παγκόσμιο σιτοβολώνα. [1]        

  Οι Έλληνες σε όλα τα διασπορικά τους ταξίδια οργάνωναν τις κοινότητες τους.   [2] Περα από αυτές υπήρξαν και οι αδελφότητες που ήταν υποσύνολα του συνολου των κοινοτήτων και η ιδιαιτερότητα τους ήταν ότι στις αδελφότητες ανήκαν όσοι είχαν την ίδια ιδιαίτερη πατρίδα.  Στις αδελφότητες οι συντοπίτες μαζεύονταν έλεγαν τα νέα από τη πατρίδα τους, ειχαν πολλούς γνωστούς, φίλους και συγγενείς  και μέσα από εκεί γίνονταν τα προξενιά. Ακόμα στις παροικίες υπήρχαν οι συντεχνίες που ήταν ενώσεις ανθρώπων που είχαν κοινή επαγγελματική ενασχόληση. 









4

   Οι άνθρωποι που είχαν οργανωθεί στις κοινότητες άρχισαν να κάνουν έργα για την κοινότητα τους όπως π.χ.  σχολεία, νοσοκομεία και άλλα. Ωστόσο υπήρξαν και μεμονωμένα άτομα μέσα στην παροικία που εργάστηκαν σκληρά, διακρίθηκαν και απέκτησαν αμύθητο πλούτο. [3] Εδώ είναι το σημείο που έχουμε το πέρασμα από την παραδοσιακότητα στην νεωτερικότητα. Δηλαδή τα άτομα που πλούτισαν και κατέκτησαν την οικονομική εποποιία διέθεσαν τα χρήματά τους για την ευποιία, δηλαδή να γίνουν έργα υπέρ της κοινότητας. Περνάμε δηλαδή από το συλλογικό «εμείς» στο «εγώ».  Αυτοί είναι οι ευεργέτες που ξεχωρίζουν και παίρνουν πάνω τους την οικονομική αλληλεγγύη και αντικαθιστούν τo συλλογικό έργο. Χάρη σ αυτούς συγκροτούνται θεσμοί που υπάρχουν μέχρι και σήμερα, οι οποίοι υποστηρίζουν την υγεία, τη μόρφωση και την κρατική ασφάλεια. Γίνονται έργα κοινωφελούς χαρακτήρα όπως σχολεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία και πολλά άλλα μέσα από τα οποία φάνηκε έμπρακτα η φιλοπατρία και η ευγνωμοσύνη προς τον Έλληνα συμπατριώτη.

    [4]  Η ευεργετική λειτουργία πραγματοποιήθηκε στη παροικία, στην ιδιαίτερη πατρίδα και στο εθνικό κέντρο. Κάποιοι έδρασαν μόνο στο ένα ή και στα δύο από τα παραπάνω και άλλοι άγγιξαν και τα τρία. Έγιναν δηλαδή κοινωφελή έργα από ένα πρόσωπο και στους τρείς χώρους, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο Εμμανουήλ Μπενάκης και πολλοί άλλοι. Οι ευεργέτες ήταν άνθρωποί αγνοί, απλοί και ευφυείς που εργάστηκαν σκληρά και τίμια και έδωσαν τα κεκτημένα τους στα χέρια της πατρίδας τους η οποία ως ανταμοιβή τους χάρισε τον τίτλο των  «Εθνικών Ευεργετών». Ο πλούτος τους αυξανόταν ως αποτέλεσμα του ιερού μόχθου που ήταν ταγμένος στην πατρίδα. Όνειρο τους ήταν να τη δουν ελεύθερη, στηριγμένη σε γερά θεμέλια και να ανακτά την  παλιά της δόξα. Πράγματι η Ελλάδα μετά την επανάσταση του 1821 που ήταν σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της χάρη στην αμέριστη προσφορά των ευεργετών. Μπορεί οι περισσότεροι από τους ευεργέτες να έχουν φύγει από τη ζωή εδώ και δύο με τρείς αιώνες, ωστόσο τα έργα τους παραμένουν αγέρωχα μέχρι και τις μέρες μας δείχνοντας έμπρακτα τον ψυχικό τους πλούτο, την αμέριστη αγάπη και τη γενναιοδωρία τους στον ελληνικό πολιτισμό. Με τα ευεργετήματα φαίνεται ξεκάθαρα η εθνική τους ταυτότητα και συνείδηση. 

   Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να φανταστούμε την Αθήνα χωρίς το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Ζάππειο Μέγαρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο και πολλά άλλα, σε λίγους όμως περνά από το μυαλό ότι όλα αυτά έγιναν με χρήματα που έδωσαν μεγάλοι ευεργέτες του Έθνους από την προσωπική τους περιουσία όπως ο Αβέρωφ, ο Τοσίτσας, ο Μπενάκης, ο Ζάππας και πολλοί άλλοι.













5

Παραπομπές

 [1] , [2], [3], [4],  σύμφωνα με το openeclass.panteion. gr, στο μάθημα ευεργετισμός της ελληνικής διασποράς, στο άρθρο «Αιγυπτιώτης  Ευεργετισμός: «Κοινωνική και Ιστορική λειτουργία του ευεργετισμού», σελ 1-4, της καθηγήτριας Ματούλας Τομαρά-Σιδέρη



 

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016


Η ιστορία της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

Η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή (Ρ.Ε.Σ.) ιδρύθηκε το 1844 στην Αθήνα και λειτούργησε περισσότερο από ένα αιώνα στα ιδιόκτητα Διδακτήριά της, τα οποία βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας,   στη Λεωφ.   Βασ.   Σοφίας.

Από το 1960 η Σχολή και το Οικοτροφείο της, προκειμένου να ανταποκριθούν, στις νέες εκπαιδευτικές, κοινωνικές και οικιστικές μεταβολές και   ανάγκες,   μεταφέρθηκαν  στο σημερινό συγκρότημα του Χαλανδρίου.   

Ιδρυταί της Ριζαρείου  είναι οι αδελφοί Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης  από  το Μονοδένδρι  των Ζαγοροχωρίων της Ηπείρου. Ο Μάνθος  μετανάστευσε  στη Μόσχα της Ρωσίας, όπου επιδόθηκε με επιτυχία σε εμπορικές επιχειρήσεις. Το 1806 κάλεσε κοντά του από την Ήπειρο και τον αδελφό του Γεώργιο ο οποίος μετά το θάνατο του Μάνθου, εργάστηκε σκληρά για να συντηρήσει και να αυξήσει ακόμη περισσότερο τη μεγάλη κοινή περιουσία, ζώντας πάντα με το όραμα, όπως και ο Μάνθος, να φανεί χρήσιμος στο υπόδουλο Έθνος.

Προς το σκοπό  αυτό και οι δυό τους βοήθησαν με μεγάλα χρηματικά ποσά την Ελληνική Επανάσταση από το 1814 μέχρι το 1824.  0 Μάνθος Ριζάρης υπήρξε μάλιστα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και ήταν γνωστός στους "Φιλικούς" με το συνθηματικό όνομα "Πρόθυμος".

Το 1837 ο Γεώργιος Ριζάρης ήρθε στην Αθήνα και συνέταξε Διαθήκη μεγάλης σημασίας, βάσει της οποίας υλοποιήθηκαν τα σχέδια και των δύο αδελφών για την ίδρυση Εκκλησιαστικής Σχολής. Έτσι η μεγάλη τους περιουσία διατέθηκε για ένα υψηλό και θεάρεστο σκοπό προς όφελος της Εκκλησίας και του Έθνους.

Η αρχική σκέψη για ίδρυση Σχολής οφείλεται στον φημισμένο κληρικό και λόγιο Κωνταντίνο Οικονόμο τον εξ Οικονόμων , ο οποίος είχε συστήσει στο Μάνθο Ριζάρη, ενώ ακόμη βρισκόταν στην αλλοδαπή , να διαθέσει το μεγαλύτερο μέρος της περιου­σίας του για την ίδρυση Εκκλησιαστικής Ακαδημίας στη μέλλουσα πρωτεύουσα του Ελευθέρου Κράτους , με σκοπό τη μόρφωση του Κλήρου.

Σήμερα η Ριζάρειος Σχολή είναι τριτάξιο Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο και των τριών κατευθύνσεων (θεωρητικής, τεχνολογικής και θετικής), ισότιμο με  τα άλλα Γενικά Λύκεια της Μέσης Εκπαίδευσης.

Το Ριζάρειο Ίδρυμα και η αγωγή της νέας γενιάς…

Ο ρόλος της αγωγής της νέας γενιάς είναι η διατήρηση και μετάδοση της κληρονομιάς της γνώσης και εμπειρίας που προέρχονται από το παρελθόν… Ρόλος της είναι να οδηγήσει τα παιδιά στην ωριμότητα, ρόλος της είναι να προφυλάσσει τα παιδιά από τις δυσκολίες μιας πρόωρης «δημόσιας ζωής» και να εγγυάται προοδευτικά τη μετάβασή τους από τον ιδιωτικό οικογενειακό βίο στη δημόσια ζωή.


Δημιουργώντας έναν «ψευδο-πολιτικό» βίο μέσα στην τάξη, κάνοντας τα παιδιά να αυτό-κυβερνηθούν, τα υποχρεώνουμε να εμφανιστούν πρόωρα στη δημόσια ζωή και να αναλάβουν ευθύνες. Τα εκθέτουμε σε πιέσεις που δεν είναι ικανά να αντέξουν: τις πιέσεις της ομάδας, της πλειοψηφίας, της δημόσιας ζωής, στις οποίες δεν μπορούν να αντέξουν ούτε  οι ενήλικες!

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016


ΜΟΡΦΩΣΗ: ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ Ή ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ;





Η παιδεία έγινε αντικείμενο έντονης ενασχόλησης της πολιτικής ηγεσίας στη χώρα μας, κι αυτό είναι αξιέπαινο από κάθε άποψη. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις με τις οποίες «είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση». Χρειάζεται ρεαλισμός, επαφή με την πραγματικότητα, και όχι ρομαντισμός ή ουτοπισμός που οδηγούν σε ιδεοληψία και λαϊκισμό.

Οι «επάρατες» εξετάσεις ξαναβρέθηκαν στο επίκεντρο του Διαλόγου για την Παιδεία μονοπωλώντας την επικαιρότητα. Κατάργηση των εξετάσεων, απάλειψη της βαθμολογίας, αποσιώπηση της αξιολόγησης διδασκόντων και διδασκομένων: ιδού τα ινδάλματα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 21ου αιώνα για την οποία δεν θα υπερηφανεύονταν οι πρωτεργάτες της αυθεντικής Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης του 20ού αιώνα!

Η τωρινή μεταρρύθμιση είναι κυριολεκτικά απορρύθμιση της παιδείας. Βρισκόμαστε έναν αιώνα πίσω, από τον 21ο στον 20ό! Βιώνουμε αναπαλαίωση της δεκαετίας του 1980 κι οπισθοδρόμηση τριάντα ετών στο δόγμα της «ήσσονος προσπάθειας»!

Ο λαϊκισμός εντοπίζεται όχι μόνο στην λαομίσητη αξιολόγηση, βαθμολόγηση ή ιεράρχηση, αλλά επιπλέον και στη δήθεν φιλολαϊκή τομή: τετραετές γυμνάσιο - διετές λύκειο. Λες και αυτό είναι το «καρκίνωμα» της παιδείας μας: τριετές γυμνάσιο - τριετές λύκειο. Τώρα πια, με τη μεγέθυνση του ενός και τη σμίκρυνση του άλλου κατά ένα χρόνο ανακαλύφθηκε η «πανάκεια» της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης!

Μαθητής στην δεκαετία του 1960 έζησα τον τραγέλαφο τέτοιων αλλαγών δασκαλίστικης επινόησης. Μετά το εξατάξιο δημοτικό εισήλθα με εξετάσεις στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο. Την άλλη χρονιά επήλθε τομή σε τριτάξιο γυμνάσιο - τριτάξιο λύκειο κι έτσι υπέστην διπλές εξετάσεις για αποφοίτηση από το τριτάξιο γυμνάσιο και εισδοχή στο τριτάξιο λύκειο. Την επόμενη χρονιά όμως είχαμε πάλι επαναφορά του εξατάξιου γυμνασίου!

Οι μεταρρυθμίσεις συρρικνώνονταν στον χρονισμό γυμνασίου - λυκείου και στα Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση ή όχι. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, αναβιώνεται η ίδια θλιβερή εμπειρία. Γιατί και για τι άραγε; Μήπως η αναμόρφωση της μόρφωσης των παιδιών μας καταντά παραμόρφωση, όχι κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά;

Ιούνιος 2016

4


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016


Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία

Eυθύς μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1830, που ακολούθησε τον μεγάλο Aγώνα του 1821, τέθηκαν στις πρώτες κυβερνήσεις τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας, της διοίκησης και της εκπαίδευσης. Tο τελευταίο αυτό πρόβλημα περιλάμβανε και τις αρχαιότητες τις οποίες επί αιώνες λεηλατούσαν και κατέστρεφαν οι αρχαιοκάπηλοι. Eπειδή η φροντίδα της ολιγομελούς κρατικής αρχαιολογικής Yπηρεσίας για τα αρχαία δεν ήταν επαρκής, μια ομάδα λογίων και πολιτικών ίδρυσε, στις 6 Iανουαρίου 1837, με την πρωτοβουλία του πλουσίου εμπόρου Kωνσταντίνου Mπέλιου την εν Aθήναις Aρχαιολογική Eταιρεία, η οποία είχε ως σκοπό την ανεύρεση, αναστήλωση και συμπλήρωση των αρχαίων της Eλλάδας.

Πρώτοι πρόεδροι και γραμματείς ήταν πολιτικοί και διπλωμάτες. Mε ενθουσιασμό και χωρίς καμιά βοήθεια από το Kράτος προσπαθούν με τις μικρές προσφορές των μελών της Eταιρείας και με δωρεές να φέρουν σε πέρας μεγαλεπήβολα έργα, την ανασκαφή της Aκροπόλεως και την αναστήλωση του Παρθενώνος, την ανασκαφή του θεάτρου του Διονύσου, του Ωδείου Hρώδου του Aττικού, του Πύργου των Aνέμων, όλα στην Aθήνα. Έως το 1859 η Eταιρεία αντιμετώπισε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που έβαλαν σε κίνδυνο την ύπαρξή της. Aπό τη χρονιά αυτή γραμματεύς της γίνεται ο επιφανής λόγιος και επιγραφικός Στέφανος Kουμανούδης ο οποίος θα διατηρήσει το αξίωμα αυτό έως το 1894. Mε τις γνώσεις του, τη μεθοδικότητα και την ενεργητικότητά του έδωσε νέα πνοή στην Eταιρεία και με την πρωτοβουλία του έγιναν μεγάλης έκτασης ανασκαφές στην Aθήνα (Kεραμεικός, Aκρόπολη, βιβλιοθήκη του Aδριανού, στοά του Aττάλου, Θέατρο του Διονύσου, ρωμαϊκή Aγορά), στην Aττική (Pαμνούς, Θορικός, Mαραθών, Eλευσίνα, Aμφιάρειον, Πειραιάς), στη Bοιωτία (Xαιρώνεια, Tανάγρα, Θεσπιές), στην Πελοπόννησο (Mυκήνες, Eπίδαυρος, Λακωνία) και στις Kυκλάδες. Παράλληλα προς τις ανασκαφές συγκροτούνται στην Aθήνα μεγάλα μουσεία της Eταιρείας τα οποία αργότερα θα αποτελέσουν το Eθνικό Aρχαιολογικό Mουσείο. Tον Kουμανούδη διαδέχτηκε ο Παναγιώτης Kαββαδίας, Γενικός Έφορος των Aρχαιοτήτων (1895-1909, 1912-1920), ο οποίος με την ίδια δραστηριότητα συνέχισε το έργο του προκατόχου του με ανασκαφές σε νέες περιοχές της Eλλάδας, Θεσσαλία, Ήπειρο, Mακεδονία, στα νησιά (Eύβοια, Kέρκυρα, Kεφαλληνία, Λέσβο, Σάμο, Kυκλάδες) και την ίδρυση πολλών μουσείων σε επαρχιακές πόλεις. Tον Kαββαδία διαδέχτηκαν ως γραμματείς οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Γεώργιος Oικονόμος (1924-1951), Aναστάσιος Oρλάνδος (1951-1979), και Γεώργιος Mυλωνάς (1979-1988). Kατά τη διάρκεια της γραμματείας τους η Eταιρεία μπόρεσε να συνεχίσει το επιστημονικό έργο της παρά τις δυσκολίες που δημιουργήθηκαν για σημαντικό χρονικό διάστημα εξαιτίας του B΄ Παγκοσμίου πολέμου και των όσων ακολούθησαν. H Aρχαιολογική Eταιρεία ως ανεξάρτητο Eπιστημονικό Ίδρυμα έχει τη δυνατότητα να επικουρεί και σήμερα το Eλληνικό Kράτος στο έργο του της προστασίας, της ανάδειξης και της μελέτης των ελληνικών αρχαιοτήτων και όταν χρειασθεί αναλαμβάνει τη διαχείριση και εκτέλεση μεγάλων έργων, όπως έγινε τα τελευταία χρόνια με τις ανασκαφές της Mακεδονίας και της Θράκης ή παλαιότερα με μεγάλης έκτασης αναστηλώσεις. Σημαντικό τομέα του έργου της Eταιρείας αποτελούν τα δημοσιεύματά της. Eκδίδει τρία ετήσια περιοδικά: τα Πρακτικά της Aρχαιολογικής Eταιρείας (από του 1837) στα οποία δημοσιεύονται οι αναλυτικές εκθέσεις των ανασκαφών και ερευνών που διεξάγει σ’ ολόκληρη την Eλλάδα· την Aρχαιολογική Eφημερίδα (από του 1837) στην οποία δημοσιεύονται συνθετικές μελέτες για τις ελληνικές αρχαιότητες και δημοσιεύσεις ανασκαφών· το Έργον της Aρχαιολογικής Eταιρείας (από του 1955) στο οποίο δημοσιεύονται κάθε Mάιο σύντομες εκθέσεις των ανασκαφών της. Aπό του 1988 εκδίδεται, με την επιμέλεια του Γενικού Γραμματέως, όπως και τα τρία άλλα περιοδικά, O Mέντωρ, τριμηνιαίο περιοδικό, που περιέχει ειδήσεις για το έργο της Aρχαιολογικής Eταιρείας και κυρίως μικρά άρθρα σχετικά με την ιστορία της Eλληνικής Aρχαιολογίας και την Eλληνική Aρχαιότητα. Eκτός των περιοδικών εκδίδονται στη σειρά «Bιβλιοθήκη της εν Aθήναις Aρχαιολογικής Eταιρείας» μονογραφίες για αρχαιολογικά θέματα και δημοσιεύσεις ανασκαφών, κυρίως της Eταιρείας.

H Aρχαιολογική Eταιρεία διοικείται από ενδεκαμελές Διοικητικό Συμβούλιο το οποίο εκλέγεται κάθε τρία χρόνια από τη Γενική Συνέλευση των εταίρων της. Kάθε χρόνο, περί τον Mάιο, ο Γενικός Γραμματεύς του Συμβουλίου ανακοινώνει σε ειδική Δημόσια Συνεδρία το ετήσιο έργο του Iδρύματος.



Παλαιό Παρθεναγωγείο Γυθείου



Το Παλαιό Παρθεναγωγείο του Γυθείου, διατηρητέο νεοκλασσικό κτίριο, η σχεδίαση του οποίου αποδίδεται στον αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ. Ετος ανέγερσης το 1896. Μέχρι και σήμερα (2012) παραμένει δυστυχώς εγκαταλελειμμένο και αναξιοποίητο.

[


Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Η διαδοχή των γεγονότων, η ποικιλία των καταστάσεων, αλλά και η μεταξύ τους αλληλουχία δείχνει τη δυναμική της ζωής και το μόνιμο ενδιαφέρον μας για τη συνέχισή της. Η μονοτονία υπάρχει και είναι οχληρή, αλλά ας μου επιτραπεί να ισχυριστώ ότι σ’ έναν άνθρωπο το πιθανότερο είναι να είναι συνέπεια προσωπικής επιλογής.
Διαθέτει ο άνθρωπος και εναλλακτικό οπλοστάσιο υπέρβασής της. Είναι τα ταξίδια με το νου. Μπορούν να γίνουν με όχημα τη μνήμη, την ανάγνωση βιβλίων, την παρατήρησ...η μιας εικόνας, αλλά και την πλούσια φλέβα φαντασίας, που τον έχει προικίσει η φύση.
Σκέψου ανθρώπους, που στερούνται τη δυνατότητα της κίνησης, της όρασης, της ακοής. Ακόμα χειρότερα να είναι καθηλωμένοι στο κρεβάτι και τον πόνο να τους ζώνει. Κι όμως με το νου να «ταξιδεύουν» σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ακόμα και σε φανταστικά μέρη, να «βλέπουν» παραδείσους και ν’ «ακούν» τα μουσικά αριστουργήματα των μεγάλων συνθετών



Το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο είναι ένα από τα 17 ξένα αρχαιολογικά ινστιτούτα που λειτουργούν στην Αθήνα. Είναι το πέμπτο παλαιότερο στο είδους του στη χώρα μας, με στόχο την παροχή μίας βάσης στους Αυστριακούς ερευνητές και υποτρόφους στην Ελλάδα, καθώς και την προώθηση των αυστριακών αρχαιολογικών ερευνητικών έργων στον ελληνικό χώρο. Το κτήριο στεγάζεται επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας και χτίστηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ.

Στον ισόγειο χώρο υπάρχει μία πλούσια βιβλιοθήκη 14.000 τόμων, για την εξυπηρέτηση των μελών του αλλά και των Ελλήνων μελετητών.

(φωτό: Β.Μαντάς 2015)

Eπισκεφθείτε τη σελίδα: ernstziller.blogspot.gr/2015/05/blog-post_37.html


















Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Υ σ τ ε ρ ο φ η μ ί α
Αν μ’ ενδιαφέρει; Βεβαίως και μ’ ενδιαφέρει και μάλιστα, προσωπικά, διακαώς. Κάποιοι στο θέμα αυτό είναι αδιάφοροι. Κάποιοι άλλοι το παίζουν αδιάφοροι κι αρκετοί δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Ελπίζω πως δεν ανήκω στην τελευταία κατηγορία. Έχει μεγάλη σημασία, για μένα, το στίγμα που αφήνει ο καθένας στο διάβα της ζωής του.
Κάποιος βιαστικός παρατηρητής θα μπορούσε να το ερμηνεύσει ως μια ακόμα απόδειξη του προσωπικού μου εγωισμού. Μια επιπλέον εκδήλωσ...η ματαιοδοξίας, αλλά στο βάθος είναι η εσωτερική ανάγκη να έχω τελικώς αφήσει θετική εντύπωση στους οικείους, στους φίλους και τους μαθητές μου.
Αυτό δεν ξεκινά από τη φιλοδοξία να καταλάβω καμιά δημόσια θέση. Για τους γνωρίζοντες ξέρουν ότι μου δόθηκαν τέτοιες ευκαιρίες, αλλά δεν τις «αξιοποίησα» γιατί από μια στιγμή και πέρα δε μ’ ενδιέφεραν. Κι αυτό ισχύει για τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου
Αν, μετά τη φυγή μου, καμιά φορά παρεμπιπτόντως αναφερθεί το όνομά μου θα ήθελα να συνοδεύεται η αναφορά με θετικά σχόλια και δίκαιες κρίσεις για το πρόσωπο μου. Αυτό είναι που ονομάζουμε υστεροφημία. Κάποιοι το πετυχαίνουν αφήνοντας κληρονομιά για καλό σκοπό. Μακάρι να είχα αυτή τη δυνατότητα. Δεν την έχω. Τη μόνη κληρονομιά που αφήνω πίσω μου είναι τ’ όνομά μου. Ας θυμίζει αυτό κάτι καλό….
  1. Σα δροσοσταλίδα έσταξες στην ψυχή μου
    και το σκοτάδι που πριν κυριαρχούσε
    το αντικατέστησε ένα λαμπερό φως.
    Είσαι η σωτηρία της ζωής μου,
    που θεωρούσα πως έφτασε στα όριά της.......
    Τώρα ξεκινώ πάλι σχεδόν απ’ την αρχή
    απαλλαγμένος από το έρμα του παρελθόντος
    σαν νεογέννητο λευκό πουλί
    που σχίζει τον ουρανό με χάρη και δύναμη

Το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών   



Το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών είναι ένα ιδιωτικό ίδρυμα που χρηματοδοτείται από τη Σουηδική κυβέρνηση μέσω του Υπουργείου Παιδείας. Η κυβέρνηση διορίζει επίσης τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου καθώς και έναν ελεγκτή για τον έλεγχο των λογιστικών. Το πρώτο εδάφιο του καταστατικού, που δίνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο οφείλει να λειτουργεί το Ινστιτούτο, πρέπει πάντα να εγκρίνεται από την κυβέρνηση: Σκοπός του Ινστιτούτου είναι η περαιτέρω έρευνα για τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, η περαιτέρω εκπαίδευση στον συγκεκριμένο τομέα, προκειμένου να εμπλουτιστεί ο δικός μας πολιτισμός, καθώς και η ενθάρρυνση και η υποστήριξη της πολιτιστικής ανταλλαγής μεταξύ Σουηδίας και Ελλάδας.

Σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία, όλα τα ξένα αρχαιολογικά ινστιτούτα ή σχολές είναι Αρχαιολογικές Σχολές, δηλαδή είναι μη κερδοσκοπικά ερευνητικά ιδρύματα. Το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών έχει τη νόμιμη έδρα του στη Στοκχόλμη και το διοικητικό του συμβούλιο αποτελείται από έναν πρόεδρο και, το πολύ, άλλα έντεκα μέλη, που εκπροσωπούν την Κλασική Αρχαιολογία, την Αρχαία Ελλάδα και την Ιστορία της Τέχνης. Επιλέγεται ένας αντιπρόσωπος από το τμήμα Μεταπτυχιακών στην Κλασική Αρχαιολογία ενώ δυο από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, είναι απαραίτητο να έχουν εμπειρία στη διοίκηση και την οικονομική διαχείριση.

Περίπου το 90% του προϋπολογισμού μας καλύπτεται από κυβερνητικούς πόρους, ενώ διάφορα Σουηδικά ιδιωτικά ιδρύματα παρέχουν το υπόλοιπο της χρηματοδότησης. Όλες οι έρευνες που σχετίζονται με το Ινστιτούτο καλύπτονται από εξωτερική χρηματοδότηση και κάθε επιστήμονας είναι υπεύθυνος να βρει τέτοιου είδους χρηματοδότηση για οποιοδήποτε είδος έργου.

Στην Ελλάδα το Σουηδικό Ινστιτούτο είναι μια από τις 17 Ξένες Αρχαιολογικές Σχολές στην Αθήνα. Οι λειτουργίες των σχολών αυτών ορίζονται από το Ελληνικό Δίκαιο περί Αρχαιοτήτων, ενώ υπάρχει ένα τμήμα στο Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο ασχολείται ειδικά με τις αιτήσεις έρευνας των αρχαιολογιών σχολών, καθώς και με αυτές που προέρχονται από άλλα ερευνητικά ιδρύματα τα οποία δεν ανήκουν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Σύμφωνα με το νόμο, οι αρχαιολογικές σχολές είναι υποχρεωμένες να ορίζουν ως διαχειριστή του συνόλου της αρχαιολογικής έρευνας που διεξάγεται στην Ελλάδα έναν επιστήμονα από τη χώρα που εκπροσωπεί η κάθε σχολή. Οι αρχαιολογικές σχολές έχουν το προνόμιο να διεξάγουν αρχαιολογικές έρευνες επί τόπου σε Ελληνικό έδαφος, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων είναι η διατήρηση μιας ερευνητικής βιβλιοθήκης, που θα είναι προσβάσιμη στους Έλληνες επιστήμονες και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων των ερευνών τους σε ένα επιστημονικό περιοδικό.

Το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών ιδρύθηκε το 1948, αλλά καθιερώθηκε πλήρως ως Αρχαιολογική Σχολή το 1975.