Τετάρτη 31 Μαΐου 2017






1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

 Σύντομη Ιστορική Αναδρομή

Η εκπαίδευση στη Ναύπακτο μετά τον Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας παρακολούθησε τα ίδια περίπου στάδια εξέλιξης, όπως αυτά των άλλων περιοχών της χώρας.

Τον Οκτώβριο του 1829 ιδρύεται η Ελληνική και Αλληλοδιδακτική Σχολή της Ναυπάκτου, με την παρουσία σπουδαίων δασκάλων, όπως ήταν ο Ιωάννης Χρυσοβέργης (πιθανότατα από την Κάρπαθο), ο Γεράσιμος Δαφαράνας, ο Γεώργιος Χριστιανός και ο Νικόλαος Κοντογούρης.

Το 1930 ονομάζεται «Ελληνική Δημόσια Σχολή Ναυπάκτου».Αναφέρεται μάλιστα και επίσκεψη του Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια στη Σχολή στις 24 Οκτωβρίου 1830. Είναι φανερό ότι στα Σχολεία αυτής της περιόδου κυριαρχεί η Αλληλοδιδακτική μέθοδος, ένα παλαιό σύστημα διδασκαλίας, κατά το οποίο οι μεγαλύτεροι και οι πιο προχωρημένοι μαθητές δίδασκαν τους μικρότερους με την επίβλεψη του δασκάλου (γαλλ. Enseignement mutuel).

Από τον Αύγουστο του 1834 αρχίζει μια νέα εποχή για τα εκπαιδευτικά πράγματα της Ναυπάκτου. Έπαψε πια να υπάρχει το δισυπόστατο σχολείο με τον κοινό δάσκαλο στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Τη θέση του πήρε το Δημοτικό Σχολείο της Αλληλοδιδακτικής μεθόδου. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του 1846, όταν λειτούργησε επιτέλους Ελληνικό Σχολείο στη Ναύπακτο.

Κατά τη χρονική περίοδο 1848-1875, σύμφωνα με το Χρήστο Ρέππα, λειτουργούν στη Ναύπακτο τρία Σχολεία. Πρόκειται για το Ελληνικό Σχολείο και δύο Δημοτικά Σχολεία, των Αρρένων και των Θηλέων ή Κορασίων, όπως μνημονεύονται σε ανέκδοτα ιστορικά έγγραφα, που τηρούνται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Στη συνέχεια λειτούργησε Μικτό Δημοτικό Σχολείο Ναυπάκτου. Στεγαζόταν στο κτήριο ενός τζαμιού που είχε διαμορφωθεί σε σχολική αίθουσα. Σύμφωνα με έγκυρες ιστορικές μαρτυρίες βρισκόταν κοντά στο Μποτσαραίικο αρχοντικό πάνω σε μια μεγάλη πλατεία (του λιμανιού).

Το Σχολείο εξακολούθησε να στεγάζεται στο κτήριο του τζαμιού, μέχρι να κατασκευαστεί διδακτήριο, με δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, στο χώρο όπου στεγάζεται και σήμερα το 1ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπάκτου.

Υπήρξαν, βέβαια, πολλές παρεμβάσεις στο διδακτήριο μέχρι τις μέρες μας, που κατασκευάστηκε και η Νέα Πτέρυγα επί Δημαρχίας κ. Κων/νου Κονίδα. Η πτέρυγα αυτή αποτελείται από πέντε (5) αίθουσες διδασκαλίας και μία (1) αίθουσα πολλαπλών χρήσεων καθώς και λοιπούς βοηθητικούς χώρους. Παραδόθηκε στο Διευθυντή του Σχολείου κ. Ιωάννη Ευαγγέλου και εγκαινιάστηκε στις 26 Οκτωβρίου 2008 από το Δήμαρχο Ναυπάκτου κ. Αθανάσιο Παπαθανάση.

Σήμερα το Σχολείο λειτουργεί ως 12/θέσιο, με (1) ένα Τμήμα Ένταξης με (8) οκτώ μαθητές ,δύο (2) Φροντιστηριακά Τμήματα με (4) τέσσερις μαθητές το καθένα και (1) ένα Ολοήμερο Τμήμα με (37) τριάντα επτά μαθητές.

Εργάζονται (24) είκοσι τέσσερις εκπαιδευτικοί (δάσκαλοι και ειδικότητες) και φοιτούν 255 μαθητές, 63 από τους οποίους είναι αλλοδαποί.

Εδώ φοίτησαν σπουδαίες προσωπικότητες, όπως οι αφοί Αθανασιάδη-Νόβα, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Γ. Ροντήρης, ο Γ. Βαρδακουλάς, ο Ευθ. Βαρδακουλάς, κ.ά.

               


Τρίτη 30 Μαΐου 2017


    Α μ η τ ό ς 

Ψήγματα, μη ορατά πλέον,

στιγμών,

 προσώπων,

 συμβάντων κι ηδονών

ήταν

 στο παλίμψηστο η ζωή του.

Πάνω στον πάπυρο

 γράφτηκαν  εξαρχής

ωραιοποιημένες περιγραφές

θριάμβων,

νικηφόρων πορειών

  και

υπέρτατης ευτυχίας

Το κοινό απεχθάνεται την ήττα,

 το μέτριο

Θέλει κατακτήσεις

 όλο και νέων κορυφών

Μικρή η σημασία

αν απομακρύνθηκαν απ’ την αλήθεια….



ΘΕΜΑΤΑ  ΠΑΙΔΕΙΑΣ- 7

Για το λύκειο, ένα μεγάλο ασθενή στη χώρα μας, προτείνω καθαρά και ξάστερα την κατάργηση της πενθήμερης εκδρομής. Ξέρω ότι θα ξεσηκωθούν μια σειρά σκληρά συμφέροντα να διαμαρτυρηθούν, αλλά τι να κάνουμε; Καλός ο φίλος αλλά φιλτάτη κι η αλήθεια. Γνωρίζω καλά το θέμα. Πρώτον δεν είναι πενθήμερη. Ο μαθητής από μέρες  πριν την αναχώρηση ασχολείται με αυτήν και αρκετές μετά την επιστροφή, Στην εκδρομή χάνεται ο έλεγχος, ο καθένας ξεσπά για πρώτη φορά τα απωθημένα του. Όποιος θέλει ας οργανώσει με όποιους θέλει πενθήμερη ή δεκαήμερη μετά την αποφοίτηση. Πόσες και πόσες υπερβολές, έως δράματα, δε μάθαμε να συμβαίνουν στη διάρκειά τους. Άσε τη μόδα των τελευταίων ετών με τα ταξίδια στο εξωτερικό. Και καλά για τους γονείς που μπορούν να σηκώσουν τη δαπάνη Ρώτα αυτούς που για να μην νιώσει το παιδί τους μειονεκτικά υποβάλλονται σε σκληρές θυσίες για να μην πληγωθεί το δικό τους παιδί; Δύσκολο να διορθωθεί αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης. Ας γίνει αυστηρότερος ο κανονισμός για τις απουσίες και να μην θεωρείται σχεδόν αυτονόητος ο προβιβασμός στην επόμενη τάξη. Η αξιοπρέπεια κι ο σεβασμός μέσα στην τάξη κερδίζονται Όχι με το φόβο, αλλά ούτε και με τις χωρίς αρχές υποχωρήσεις

Στη συνέχεια ας πούμε και λίγα λόγια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μέσα στα χρόνια των αχαλίνωτων ελλειμάτων και του εύκολου δανεισμού συνέβη στη χώρα μας μια δυσανάλογη, σε σχέση  με τον πληθυσμό της, επέκταση των ανωτάτων ιδρυμάτων. Συγχρόνως κι ο άσκοπος και αντιπαιδαγωγικός διασκορπισμός  τους σε διάφορες πόλεις ιδρυμάτων αμφίβολης χρησιμότητας, πέρα από την τακτοποίηση κάποιων ημετέρων στη στελέχωση του ιδρύματος και των «ωφελειών»  της τοπικής κοινωνίας από τα χρήματα που θα φέρουν οι φοιτητές. Η ανώτερη πανεπιστημιακή και τεχνολογική εκπαίδευση χρειάζεται πρώτον ριζικό συμμάζεμα σε ορισμένα κέντρα και γενναίο περιορισμό τους. Έγινε ποτέ μια έρευνα για τους ποιους  και πόσους  επιστήμονες χρειάζεται στην πραγματικότητα η χώρα; Γιατί να ξοδεύουμε τόσα και τόσα χρήματα για κάποιον που δε θ’ ασκήσει το επάγγελμά του ή αν το ασκήσει θα το κάνει σε άλλη χώρα; Κάθε χρόνο αποφοιτούν από τα Ελληνικά πανεπιστήμια χιλιάδες δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί φυσικομαθηματικοί, δάσκαλοι και άλλες ειδικότητες. Μελετήθηκε αν αυτούς μπορεί μα τους απορροφήσει η χώρα κι αν όχι γιατί δεν αναπροσαρμόζουμε τους αριθμούς εισαγωγής; Για τις αποφάσεις σε αυτόν τον τομέα απαιτείται θαρραλέα πολιτική ηγεσία κι ένας λαός που θα προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.

Αν υπάρχει περίπτωση για τη δημιουργία ενός ανώτατου νέου ιδρύματος αυτό θα είναι κυρίως για ξένους νέους που θα έρθουν στη χώρα να σπουδάσουν με δίδακτρα. Το κράτος θα εξασφαλίσει τους χώρους από τον περιορισμό των ήδη υπαρχουσών σχολών με την προοπτική από ένα σημείο και μετά να διεκδικήσει ένα λογικό νοίκι. Αν επιτραπεί κάτι τέτοιο μην εκπλήσσεστε; Θα βρεθούν Έλληνες που θα αναλάβουν και μάλιστα επιτυχώς μια τέτοια αποστολή και θα συμβάλλουν στην οικονομική ευρωστία του τόπου.

Μακρηγόρησα στο θέμα αλλά δεν το εξάντλησα. Κάνω μια παύση και θα επανέλθω αργότερα





ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΥΓΓΡΟΥ - ΑΕΤΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ των Σχολείων μας ... Για να θυμόμαστε και να κρίνουμε. 
   Ιστορική Έκθεση του Δημοτικού Σχολείου Αετού Τριφυλίας.                                                              

    Του

 Δημήτρη Α.  Δριμή    εκπαιδευτικού, τ. Δημάρχου Αετού 
           
Το 1953, ο τότε Επιθεωρητής των Δημοτικών Σχολείων της Τριφυλίας ζήτησε από τους Διευθυντές των σχολείων να υποβάλλουν ιστορικές εκθέσεις των σχολείων τους. Στις εκθέσεις που παραθέτουμε έχει τηρηθεί η ορθογραφία και η σύνταξη των πρωτοτύπων. Η γραφή, για τεχνικούς λόγους, είναι μονοτονική και όχι πολυτονική, όπως ήταν στις πρωτότυπες εκθέσεις. Οι πληροφορίες που αντλούνται, πέρα από τις μνήμες που ανασύρονται, είναι πολλές και ρίχνουν φως σε μια πρόσφατη, σχετικά, περίοδο του τόπου μας. Ας μην ξεχνάμε πως οι εκθέσεις συντάχθηκαν στη δύσκολη περίοδο των μεταπολεμικών και μετεμφυλιακών χρόνων. 
         
  Σύμφωνα με την έκθεση του Διευθυντή, το δημοτικό σχολείο Αετού λειτουργούσε ως δημόσιο μονοτάξιο, τουλάχιστον, από το 1885. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκε σε διτάξιο και από το 1904 σε τριτάξιο. Στεγαζόταν σε κτίριο της εκκλησίας και σε διάφορα ιδιωτικά κτίρια μέχρι το 1905, που κατασκευάστηκε νέο διδακτήριο από το κράτος και δωρεά του Α. Συγγρού. Σ` αυτό το κτίριο λειτούργησε μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 1943 που το χωριό πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές και από το σχολείο έμειναν μόνο τα τοιχεία. Τα χρόνια 1943-1945 το σχολείο δεν λειτούργησε εξαιτίας της έλλειψης δασκάλου. Από το 1945 στεγαζόταν σε κτίριο που είχε ολοκληρωθεί το 1937 και προοριζόταν για τη στέγαση του ημιγυμνασίου. Το ημιγυμνάσιο όμως, που λειτουργούσε προπολεμικά στον Αετό, μεταφέρθηκε στους Γαργαλιάνους μεταπολεμικά και έτσι το κτίριο δόθηκε για τη στέγαση του τριτάξιου δημοτικού σχολείου Αετού. Και αυτό όμως το κτίριο είχε υποστεί ζημιές από την πυρπόληση του χωριού, οι οποίες αποκαταστάθηκαν με χρήματα του υπουργείου ενώ κατασκευάστηκαν και τουαλέτες που πρίν δεν υπήρχαν. Πρόβλημα του νέου σχολείου ήταν η στενότητα του προαύλιου χώρου. Σχολικός κήπος λειτουργούσε στο κατεστραμμένο κτίριο Συγγρού ενώ ανθόκηπος στο χώρο του νέου διδακτηρίου. Μαθητική, τέλος, βιβλιοθήκη λειτουργούσε στοιχειωδώς με βιβλία του διδακτικού προσωπικού.
        
Ακολουθεί η πλήρης έκθεση.
       Ιστορική Έκθεσις του Δημοτικού Σχολείου Αετού Τριφυλίας 
     
      Πότε το

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017






Της προσφυγιάς το 8ο δημοτικό σχολείο Μυτιλήνης
Μια φορά κι ένα καιρό εκεί στα απόμερα υψώματα της βόρειας Μυτιλήνης έστεκε το σαράϊ του Ισμαήλ πασά... Εκεί μέσα είχε κοιμηθεί ως κι ο Σουλτάνος... Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με αυτά κι η δόξα του σαραγιού και του πολυχρονεμένου που είχε κοιμηθεί σε αυτό... Τέτοιες μέρες πριν 94 χρόνια στο ερειπωμένο πια σαράϊ απάγκιασε ο πόνος κι η τιμή του Ρωμέϊκου. Οι πρόσφυγες της Μικρασίας.... Ανάμεσα στα ερείπια με προσκεφάλι τις πέτρες και βιός όσο όριζε ένα στριμωγμένα ξαπλωμένο κορμί ζήσαν μικροί, μεγάλοι και τα κατάφεραν... Κάποια στιγμή μπήκαν ετούτο οι άνθρωποι σε σπίτια εκεί γύρω τριγύρω, Ο Συνοικισμός στέκει και σήμερα όρθιος με τα πέτρινα ντουβάρια των σπιτιών να σημαδεύουν τις ψυχές όλων όσων ξέρουν κι είναι περήφανοι γιατί είναι παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα προσφύγων. Και το σαράι γκρεμίστηκε κι επί Υπουργίας Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου Πρωθυπουργεύοντος του Ελευθερίου Βενιζέλου χτίστηκε το 8ο Δημοτικό Σχολείο της Μυτιλήνης, το ένα από τα δυο σχολεία των προσφύγων.
Προχθές κάποιοι πατεράδες και μανάδες εγγόνια άραγε των ρακένδυτων, πεινασμένων και προφανώς... ανεμβολίαστων παιδιών των φωτογραφιών εκεί στον ίδιο χώρο πριν 94 χρόνια ετούτο το σχολείο το σφράγισαν. Να μην έρθουν οκτώ προσφυγόπουλα τα απογέυματα σε κάποια αίθουσα να μάθουν δυο στραβά κολυβογράμματα καταπώς δικαιούνται σαν παιδιά ετούτου του κόσμου. Ειναι λέει παιδιά λαθρομεταναστών προφανώς λαροβιούντων και τα δικά τους καμάρια λέει θα... πεθάνουν εξαιτίας τους.
Α ρε καημένε Μακρυγιάννη να 'ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου....
Στρατής Μπαλάσκας

1618

6

3
googleplus
0

1628




Κυριακή 28 Μαΐου 2017


ΘΕΜΑΤΑ  ΠΑΙΔΕΙΑΣ – 6

Καλά όλα αυτά Λευτέρη, αλλά εσύ τι προτείνεις ;

 Ξεκινάω προσγειωμένος στο έδαφος και τις αντικειμενικές δυνατότητες της χώρας, ιδιαίτερα μετά την κρίση που καθορίζει ένα νέο επίπεδο ισορροπίας. Φαίνεται ότι θα περάσει χρόνος για να αφομοιωθεί το γεγονός αυτό από την πλειοψηφία του λαού, που ζει με την προσμονή επανόδου στο «χαμένο παράδεισο» και δεν έχει δεχθεί ότι δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση.

 Εκείνο που προέχει δεν είναι το ΔΕΟΝ, αλλά το ΔΥΝΑΤΟΝ. Λύσεις ιδεατές και ευχάριστες όλοι μπορούν με την άνεσή τους να προτείνουν. Ξεχνάμε όμως ότι πάντα αυτές προσκρούουν σ’ ένα αδιαπέραστο τείχος της αδυναμίας στην εφαρμογή τους και – πολλές φορές - της αντίδρασης ή αδιαφορίας αυτών που καλούνται να τις εφαρμόσουν.

Γνωρίζω από πριν τι θα πουν εκείνοι που αφ’ υψηλού πάντα  ξινίζουν τα μούτρα τους. Που χωρίς δισταγμούς και με μια παράξενη βεβαιότητα βάζουν τις προσφιλείς τους ετικέτες σε απόψεις που διαφέρουν από τις δικές τους. Έχω παρατηρήσει ότι στη μεγάλη πλειοψηφία τους η κατηγορία αυτή σιτίζεται από τον δημόσιο κορβανά. Σε αυτούς μια παρατήρηση έχω μόνο να κάνω. Είναι εύκολο, λέει ο λαός, να είσαι κουβαρντάς με ξένα κόλλυβα. Το κρίσιμο για μένα κριτήριο είναι πώς αντιδράς όταν κάποιο μέτρο ακουμπάει στον προσωπικό σου μπεζαχτά.

Λοιπόν ας αρχίσουμε :

Θεωρήθηκε, στο παρελθόν, προοδευτική και χειροκροτήθηκε από τους πάντες η θεσμοθέτηση με νόμο της υποχρεωτικής δωδεκάχρονης εκπαίδευσης. Αστόχαστα, χωρίς υπολογισμό των δυνατοτήτων της χώρας και των αρνητικών συνεπειών, που αυτή η υποχρέωση συνεπάγεται. Αναρωτιέμαι γιατί να υποχρεώνεις ένα 15χρονο νέο ή νέα που έχει ακέραια τη δύναμη της νιότης, μα άλλο προσανατολισμό και δυνατότητες, να σέρνεται επί τριετία σ’ ένα σχολείο όταν δε θέλει να συνεχίσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και από ζωντανή ύπαρξη να τον μετατρέπεις σε βαριεστημένο και πολλές φορές αντικοινωνικό στοιχείο. Αυτός ο νέος   θα μπορούσε να στραφεί μόνος ή με τη βοήθεια της οικογένειάς του σε μια χρήσιμη απασχόληση όπως είναι ένα επάγγελμα ή μια τέχνη. Πρότασή μου επιστροφή στην εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Όσοι επιθυμούν ανεμπόδιστα να μπορούν να συνεχίζουν

Για τους μαθητές των γυμνασίων βάζω την εξής ιδέα πάνω στο τραπέζι. Θα μπορούσε σε κάθε πρωτεύουσα νομού να εκκενωθεί ένα από τα υπάρχοντα σχολεία και οι μαθητές του να κατανεμηθούν στα άλλα της πόλης. Δε θέλω ν’ ακούσω τα περί συνωστισμού και άλλες παρόμοιες υπερβολές. Να ιδρυθούν απ’ την αρχή νέα σχολεία δε το βλέπω. Το χώρο αυτόν να τον ονομάσουμε «Σχολείο Δημιουργικής δραστηριότητας» και να τον εξοπλίσουμε με τα στοιχειώδη εργαλεία. Όλοι οι μαθητές να υποχρεώνονται  κάθε τόσο να τον επισκέπτονται. Ένας ελάχιστος αριθμός παρουσιών για τον προβιβασμό στην επόμενη τάξη να είναι απαραίτητος όρος. Εκεί δε θα διορίσουμε νέο διδακτικό προσωπικό. Απλώς θα γίνουν συμβάσεις με καθορισμένους όρους με αντιπροσωπευτικούς μαστόρους και επαγγελματίες από διάφορους κλάδους, που σε αίθουσες θα δείχνουν την τέχνη τους. Κάποιος από τους υπάρχοντες καθηγητές να οργανώνει και να ανακοινώνει στο διαδίκτυο το πρόγραμμα των επισκέψεων των σχολείων. Κάθε νέο παιδί και κορίτσι να δει τον τεχνίτη ζωντανά την ώρα της δουλειάς και δημιουργίας του. Τον μαραγκό, ξυλουργό σκαλιστή επίπλων, τον υδραυλικό, την κομμώτρια, τον κομμωτή, τον μάγειρα, τον ηλεκτρολόγο και ό,τι άλλο κάποιος μπορεί να σκεφτεί. Χορτάσαμε από διπλωματούχους επιστήμονες που πήραν πτυχία και πτυχία, αλλά δεν ξέρουν τα στοιχειώδη της ζωής. Για τα απομονωμένα μέρη και τα μικρά νησιά να γίνει ειδική φροντίδα μέσα από τους θεσμούς των περιπάτων και των εκδρομών.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)



Η ιστορία του Δημοτικού σχολείου

 Όπως αναφέρει η συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της, «ΤΟ ΝΙΟ ΧΩΡΙΟ» Αθήνα 1987, « Στα χρόνια της σκλαβιάς, είναι γνωστό, την εκπαίδευση την είχανε οι παπάδες, οι καλόγεροι κι οι αναγνώστες. Δίδασκαν στα κρυφά την ελληνική γλώσσα, από τη Φυλλάδα, το Ψαλτήρι, το οχταήχι κ.λ.π.

 Οι μαθητές ακολουθούσαν τον παπά ή τον αναγνώστη στα χωράφια, στα εκκλησάκια, όπου βρίσκανε καταφύγιο κι εκείνος άφηνε  τα ζώα του στη βοσκή κι έκανε γρήγορα το μάθημά του.

 Δεν ξέρω πως ήταν τα πράγματα αλλού, μα στο χώρο που μας ενδιαφέρει, αυτό γινότανε με το αζημίωτο. Οι μαθητές ή δούλευαν στα  χωράφια του «δασκάλου» αν είχε, ή το πιο συνηθισμένο, του έδιναν ό,τι μπορούσαν. Όσπρια, αυγά, κ.λ.π..Και πάλι η υποχρέωση στο πρόσωπο αυτό ήταν ιερή και τα λίγα γράμματα που μάθαιναν «κολυβογράμματα», πολύτιμα. Αργότερα, επισημοποιήθηκε, σα να πούμε, η «αποζημίωση», όπως τη λέγανε. Και οι γέροι Νιοχωριανοί διηγούνται πως ήτανε, λέει, υποχρεωτικό να δίνει ο μαθητής στο δάσκαλο κάθε Δευτέρα, ένα μεγάλο ψωμί. Κι όποιος δεν το ‘φερνε, «ξεσκόλιζε». Μάλιστα η συμφωνία ήτανε γραφτή και με δύο μάρτυρες. Η επιείκεια, τώρα για την ανέχεια κάποιου μαθητή, ήτανε στο χέρι του δασκάλου.

      Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, γύρω στο1878 η εκπαίδευση στην Κρήτη αφέθηκε ελεύθερη. Οι κάτοικοι του Ν.Χωριού τότε κι οι προεστοί επικεφαλής κατέληξαν, πως για σχολείο θα χρησιμοποιούσαν το μικρό εκκλησάκι του Αποστόλου Θωμά. Δάσκαλο διάλεξαν τον Αναγνώστη, Σαριδάκη.

 Το σχολείο άρχισε να λειτουργεί αμέσως. Μόνο που το κτήριο παρουσίαζε πάρα πολλά προβλήματα. Το εκκλησάκι, ήταν υπόγειο. Το πάτωμα ασπρόχωμα. Και το χειμώνα, γέμιζαν νερά και λάσπες και δε μπορούσε κανείς να σταθεί. Τότε, όταν έβγαινε ο ήλιος, ο δάσκαλος και οι μαθητές κάθιζαν κάτω από μια μεγάλη ελιά που υπήρχε στην αυλή της εκκλησίας.

      Αργότερα το σχολείο μεταφέρθηκε στο καφενείο του Δημ. Λαγωνικάκη «το οποίον – όπως βλέπουμε στο παλιό γραφτό- την εποχήν εκείνην, επλήρει όλους τους όρους της σχολικής υγιεινής»!

 Ο τύπος του σχολείου ορίστηκε σαν μονοτάξιο κατώτερο σχολείο με Α΄,Β΄,Γ΄και Δ΄τάξη. Οι απόφοιτοι, αν ήτανε  «των γραμμάτων», συνέχιζαν τις σπουδές τους στο ανώτερο σχολείο το «σχολαρχείο»του Δήμου Αρμένων, που ήτανε τότε ο ονομαστός τότε «Ελληνονιδάσκαλος» Λαμπροκλής Βιστάκης.

 Στο πρώτο επίσημο σχολείο του Ν. Χωριού, δίδαξαν πολλοί μορφωμένοι, για τα χρόνια τους, άνθρωποι.

 Τα αποτελέσματα του ιδιωτικού κατώτερου σχολείου του Ν. Χωριού, όπως ασφαλώς και σε άλλα χωριά, θα γινόταν, τα έβγαζε κάθε χρονιά επιτροπή την αποτελούσαν σπουδαία  και μεγάλα πρόσωπα.

 Ο Δήμαρχος της Περιφέρειας, ο πρόεδρος του Σχολαρχείου Λαμπροκλής και εκπρόσωπος της κυβέρνησης που ερχόταν για το σκοπό αυτό από τα Χανιά. Οι εκπρόσωποι αυτοί, ήτανε βέβαια, Τούρκοι.

 Ύστερα από το μαγείρεμα των αποτελεσμάτων ακολουθούσε λαμπρή γιορτή. Οι μαθητές απάγγελλαν ποιήματα και διαλόγους κι όλοι οι γονείς κουβαλούσαν μπόλικα δώρα. Τυριά, αυγά, κουλούρες, κότες κι ότι άλλο αγαθό υπήρχε στα σπίτια τους για την επιτροπή.

 Οι παλιοί διηγούνται τα επεισόδια που έγιναν μια φορά σε μια τέτοια σχολική γιορτή.Το έτος 1896 ήταν δάσκαλος στο Ν.Χωριό, ο νεαρός και ονειροπόλος Γ. Παπαδάκης ή Πιπεράκης. Αυτός είχε όπως δείχνουνε τα πράγματα, μια σπίθα μέσα του, που δεν την έκανε καλά. Μια ιερή αγάπη για την πατρίδα και τα μεγάλα ιδανικά…

 Το μάθημά του ήτανε λένε, «σωστή πανδαισία», γιατί δεν περιοριζόταν στα ψαλτήρια και στα βιβλία της εκκλησίας, μα δίδασκε Κρητοελληνική ιστορία κι έβγαζε πύρινους λόγους για την ανάσταση του γένους κι άλλα τέτοια υψηλά και ωραία…

 Μια φορά, αυτός ο δάσκαλος ανέβηκε σ’ ένα πουλάρι, κι ύστερα του έδωσε μια βιτσιά και το άφησε ελεύθερο στα βουνά και στα λαγκάδια…

 Ήτανε το τέλος της χρονιάς και θα γινόταν η καθιερωμένη γιορτή. Έγιναν όλα όπως έπρεπε, επιτροπή, απολυτήρια κ.λ.π.. Ύστερα ήρθε και η σειρά να απαγγείλουν οι μαθητές τα ποιήματά τους.

 Πρώτη θέση, σε μια πολυθρόνα σκεπασμένη με κιλίμι και μαξιλάρες καθόταν ο Τούρκος εκπρόσωπος. Αφερίμ…. Αφερίμ…. Κι όλα πήγαιναν ρολόι. Μια στιγμή βγαίνει στην εξέδρα ένας μαθητής κι άρχισε ν’ απαγγέλει ένα ποίημα που το είχε γραμμένο , λένε, ο δάσκαλός του.

«Ω λυγηρόν και κοπτερόν σπαθί μου.

Και συ μαύρο τουφέκι μου, πουλί μου.

Εσείς τον Τούρκον σφάξετε

Τον τύραννον πατάζετε.

Να ζήσει το κορμί μου.

Ν’ αναστηθεί η ψυχή μου!

Αυτά τα δυο εγώ ποθώ,

Αυτά τα δυο λαχταρώ.

Να ζήσει το κορμί μου,

αναστηθεί η ψυχή μου!»

  Ο Τούρκος ξερόβηξε στην πολυθρόνα του, ταράχτηκε, ξεστρωθήκανε τα κιλίμια , πέσανε οι μαξιλάρες κι όρμισε απάνω σαν το θεριό.Ν’ αρπάξει το μαθητή και το δάσκαλο, να τους σφάξει. Να τιμωρήσει εκείνο το γκιαούρη βρομοδάσκαλο υποδειγματικά, που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και να περιπαίξει μια αυτοκρατορία…

  Το δάσκαλο τον αγαπούσαν, φαίνεται πολύ, όλοι οι χωριανοί. Κι είχε κι ο εκπρόσωπος, μια μικρή αδυναμία, όπως λένε, στο καλό μεζέ και στο μπαξίσι. Κι αυτά βοηθήσανε την κατάσταση και δεν έφτασε στα άκρα. Ώρες προσπαθούσαν οι προεστοί κι οι κάτοικοι να μερώσουν το Τούρκο. Τι τρόφιμα του φέρανε , πανιέρες ολόκληρες, τι κεντητά, τζοβαϊρικά, ότι είχανε και δεν είχανε οι κακομοίρηδες του τα ξαδιάσανε. Κι ύστερα, μ’ όλα τούτα γύρω του, κι από το κρασί και τη χώνεψη ναρκωμένος, είπε να πάει στο διάολο κι ο μαθητής κι ο δάσκαλος και να τον αφήσουν λιγάκι να ξεκουραστεί…

 Πέντε μουλάρια του φέρανε του αφορισμένου, για να φορτώσει και να συχωρέσει τους αίτιους…

 Ήρθε κι ο δάσκαλος αφού πέσανε στα πόδια του οι Χωριανοί και προπαντός οι κακομοίρηδες οι γονείς του μαθητή που στα καλά καθούμενα, χωρίς να ξέρει τι λέει και τι κάνει, παραλίγο να χάσει τη ζωή του, κι εζήτησε συγγνώμη, γραφτά και προφορικά όπως αξίωσε ο Τούρκος μετά το μεθύσι του.

 Σαν δικαιολογία, λέει, έγραφε, πως δεν φανταζόταν πως το αγνό και άδολο ποίημά του θα δυσαρεστούσε την Τουρκική Κυβέρνηση!!!».

  Το έτος 1898 επί Κρητικής Πολιτείας ιδρύεται στο Ν. Χωριό το πρώτο κρατικό σχολείο « Κατώτερο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο»,με δάσκαλο το Γεώργιο Παπαδάκη.

 Διδακτήριο δεν υπήρχε. Αυτό το πρόβλημα βασάνιζε τους προέδρους και προεστούς του χωριού. Ο τότε ιερέας του χωριού παπά Μάρκος, ήξερε περισσότερο από όλους το σκοπό και το προορισμό του κρατικού αυτού Σχολείου, διέθεσε τα ενοίκια της περιουσίας των ιερών ναών Παναγίας και Αποστόλου Θωμά για επισκευή αδέσποτου και ερειπωμένου κτηρίου. Το κτήριο αυτό ανακαινίστηκε και έγινε κατάλληλο για σχολικό διδακτήριο. Είχε δύο αίθουσες ευρύχωρες, αρκετά μεγάλη αυλή και μεγάλο σχολικό κήπο. Το μόνο μειονέκτημα που είχε ήταν, ότι βρισκόταν ανατολικά έξω από το χωριό και ο δρόμος που οδηγούσε σ’αυτό ήταν ανώμαλος και ανηφορικός.

 Επειδή ο ιδιοκτήτης του κτηρίου ήταν κωφός το διδακτήριο λεγόταν τότε, αλλά και σήμερα ακόμη «στου κουφού το σχολείο».
ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - 5
Όμως να πούμε και του στραβού το δίκιο. Πολλές φορές αναγνωρίστηκε η ανάγκη της στροφής της εκπαίδευσης σε πρακτικά και χρήσιμα προβλήματα της ζωής. Πολλές φορές πάρθηκαν αποφάσεις, ψηφίστηκαν αναλυτικοί νόμοι κι έγιναν φιλότιμες προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάτι όμως σύντομα τα σταματούσε. Δεν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευθεί το φαινόμενο.
Πρώτον οι αντικειμενικές περιπέτειες που πέρασε ο τόπος. Διχασμός, Μικρασιατική καταστροφή, Κατοχή και εμφύλιος. Δεύτερο τα υποκειμενικά δεδομένα. Το εργαστήριο, το πείραμα και οι πρακτικές εφαρμογές απαιτούν ολοκληρωτική συμμετοχή του δάσκαλου. Χρειάζονται το μεράκι του και προφανώς η κατοχή των αντίστοιχων γνώσεων. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι τόσο διαδεδομένα στη δημόσια εκπαίδευση. Στον εφησυχασμένο δάσκαλο, ασφαλισμένο πίσω από την μονιμότητα του και μη ελεγχόμενο εφ’ όλης της ύλης είναι πολύ εύκολο και βολικό να βάλει ένα θέμα στον πίνακα και να ζητήσει την ανάπτυξή του ή μια άσκηση και να ζητήσει τη λύση του. Είναι γνωστό ότι πολλές φορές οι κόλλες αυτών των πρόχειρων διαγωνισμάτων δεν επιστρέφονται διορθωμένες στο μαθητή.
Μια από τις τελευταίες προσπάθειες της επίσημης εκπαίδευσης για την πολυπόθητη στροφή της εκπαίδευσης σε χρήσιμες πρακτικές κατευθύνσεις ήταν η ίδρυση των πολυκλαδικών Λυκείων. Για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας δαπανήθηκαν σημαντικά ποσά για τα μέτρα της οικονομίας της χώρας, για τον εργαστηριακό εξοπλισμό τους Εκ των πραγμάτων μπαίνει το ερώτημα. Τι απέγινε ο πανάκριβος αυτός εξοπλισμός ; Ένα σημαντικό μέρος καταστράφηκε μέσα στην αγωνιστική παραζάλη. Ουδείς έχει κάνει έναν απολογισμό αυτών των ζημιών. Ιδιαίτερα από εκείνες τις πλευρές που κάλυψαν, υποστήριξαν κι ακόμα -λίγοι ευτυχώς- παρακίνησαν τις μαθητικές καταλήψεις.
Αλήθεια ποιο ήταν τελικά το όφελος αυτής της αδιέξοδης για πολλά χρόνια «αγωνιστικής δραστηριότητας». Μια ειλικρινή έρευνα επί του θέματος θα έδινε τις σημαντικές αρνητικές συνέπειες. Δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Περισσότερο μ’ ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό επίπεδο και η γαλούχηση μιας γενιάς, που ακόμα βρισκόταν στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας, με δικαιώματα που υπερέβαιναν την ωριμότητα τους. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, πολιτικά κόμματα και περιθωριακές ομάδες αλίευσαν ανενόχλητες όλο το σημερινό συρφετό, που σπάει, καίει και λογαριασμό δε δίνει. Και μια κοινωνία που δεν ενοχλείται και θεωρεί σχεδόν φυσικό τέτοιες ενέργειες
Έτσι ας κάνω κάποιες προκαταρκτικές παρατηρήσεις.
Σ χ ο λ ε ί ο . χ ω ρ ί ς . κ α ν ό ν ε ς . κ α ι . π ε ι θ α ρ χ ε ί α . δ ε ν . ε ί ν α ι . σ χ ο λ ε ί ο. Από τον αρχικό του σκοπό το σχολείο χρεώνεται με το καθήκον της διαμόρφωσης του χαρακτήρα ενός νέου. Ύστερα έρχεται το καθήκον να τον εφοδιάσει με τις απαραίτητες χρήσιμες γνώσεις. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός οι καθηγητές πρέπει να εξοπλιστούν με δικαιώματα, που θα τους καθιστούν ικανούς να επιβάλλουν την ηρεμία μέσα στην τάξη. Αν κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν χιλιάδες ταλαντούχοι δάσκαλοι που έχουν την προσωπική ικανότητα να επιβάλλονται χωρίς υποχωρήσεις μέσα στην τάξη είναι πολύ γελασμένοι. Στο σχολείο πρέπει βεβαίως να επιβραβεύεται η απόδοση και τιμωρείται, χωρίς τις δήθεν καλοσύνες κι επιείκειες, η παράβαση των κανόνων. Καλός δάσκαλος είναι ο αυστηρός δάσκαλος, αυτός που βαθμολογεί με αντικειμενικό τρόπο, υπερβαίνοντας τις προσωπικές του προτιμήσεις. Εδώ να τονιστεί και μια ακόμα πλευρά. Αλίμονο στο γονέα που στο παιδί υπονομεύει το δάσκαλό του. Στην πραγματικότητα υπονομεύει το ίδιο του το παιδί.
(συνεχίζεται)

  1. ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – 4
    Άλλο παράδειγμα είναι η σχολή που ίδρυσε ο Παναγής Χαροκόπος με το όνομα «Οικοκυρική Σχολή Αθηνών Χτίστηκε σε οικόπεδο που αγόρασε επί της Συγγρού με σκοπό να εκπαιδεύει κορίτσια σε θέματα οικοκυρικής. Για την ολοκλήρωση της επιθυμίας του δωρητή μετά το θάνατό του φρόντισε ο αδελφός του. Από μια χρονολογία και μετά οι απόφοιτες της σχολής διορίζονταν, ως καθηγήτριες στη μέση εκπαίδευση και παρέδιδαν το μάθημα της Οικιακής Οικονομίας.
    Δε θα λησμονήσω να σ...ημειώσω τη δωρεά που έκανε ο Βασίλειος Σιβιτανίδης για την ίδρυση δημόσιας σχολής τεχνών και επαγγελμάτων, που άρχισε να λειτουργεί το 1927 και από αυτήν αποφοίτησαν μια σειρά νέα παιδιά εξοπλισμένα με μια χρήσιμη τέχνη
    Τέλος το θαύμα της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας στηρίχθηκε και στη στελέχωση νέων Ελληνόπαιδων που εκπαιδεύτηκαν στις πολυάριθμες σχολές Εμποροπλοιάρχων και Μηχανικών που ίδρυσαν εγκαίρως προνοητικοί άνθρωποι σε διάφορες πόλεις και νησιά της χώρας Ενδεικτικά ονόματα είναι ο Προμηθέας, ο Αρχιμήδης και ο Πυθαγόρας του Πειραιά,
    Θα ήταν παράλειψη να πω για τις εκατοντάδες άλλες σχολές που για δεκαετίες λειτούργησαν κατά μήκος και πλάτος σε όλη την επικράτεια με χίλιες δυσκολίες και φρεναρίσματα από τους γραφιάδες του Υπουργείου που το μόνο κριτήριο που μαλάκωνε την αντίδρασή τους ήταν το ρεγάλο κάτω από το τραπέζι, αφορολόγητο, από τον ιδρώτα κάποιων άλλων. Ιδού ένας μικρός ενδεικτικός κατάλογος
    Ο Ευκλείδης της Θεσσαλονίκης, η Τριάντειος σχολή της Πάτρας, η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή Ληξουρίου, η Παπαστράτειος Τεχνική σχολή στην Αθήνα , η Εμπορική σχολή του Βόλου, η Αβερώφειος γεωργική σχολή της Λάρισας, ο Πυθαγόρας της Καβάλας, η Αμερικάνικη γεωργική σχολή Θεσσαλονίκης, η γεωργική σχολή στο κτήμα Συγγρού στη Κηφισιά, οι σχολές Εμποροπλοιάρχων της Ύδρας και Σύρου κτλ.
    Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιδιωτική σχολή που ίδρυσε ο Μιχάλης Αναστασιάδης το 1948. Προσωπικότητα σημαντική είχε από νωρίς κατανοήσει τις εξελίξεις της τεχνολογίας και σφράγισε σε πολλούς τομείς την παρουσία του στη ζωή. Επειδή είχε διοριστεί στο Πανεπιστήμιο τη σχολή την άνοιξε στο όνομα της γυναίκας του Αικατερίνης. Η σχολή είχε τον τίτλο « Ραδιοτεχνική Σχολή Αθηνών» Στη σχολή αυτή δίδαξαν καθηγητές κορυφές του τομέα τους, που στη συνέχεια σταδιοδρόμησαν στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, ως καθηγητές πρυτάνεις και Ακαδημαϊκοί. Απόφοιτοι αυτής της σχολής στελέχωσαν τον ΟΤΕ τη ΔΕΗ και την Ελληνική Ραδιοφωνία και αργότερα την Τηλεόραση. Χωρίς τη δική τους συμβολή είναι άδηλο αν εγκαίρως και επιτυχώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν.
    Αρκετές από τις δυναμικές αυτές σχολές απορροφήθηκαν ή εξαγοράστηκαν από το δημόσιο τομέα με αμφίβολη επιτυχία στη συνέχεια.
    Ήρθε τώρα η ώρα να κάνω για τη σημερινή πραγματικότητα του σχολείου κάποιες παρατηρήσεις και κάποιες, βεβαίως αποσπασματικές, προτάσεις. Ρίχνω απλώς κάποιες ιδέες στο τραπέζι του προβληματισμού
    (ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ)

Σάββατο 27 Μαΐου 2017



 
Ζάππειο Παρθεναγωγείο Αδριανούπολης



Το ιστορικό Ζάππειο Παρθεναγωγείο Αδριανούπολης * κτίστηκε το έτος 1886 με δωρεά του Κωνσταντίνου Ζάππα και σχέδια του Θεσσαλού αρχιτέκτονα Νικολάου ∆ημάδη



~ Φωτο: το Ζάππειο Παρθεναγωγείο Αδριανούπολης (σε καρτποστάλ του 1900), σήμερα στεγάζει τουρκικά δικαστήρια



Υπήρξε αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος σαν ένα ισότιμο γυμνάσιο, ενώ διέθετε και τμήμα παιδαγωγικών σπουδών, από το οποίο και αποφοίτησαν εκατοντάδες καλομορφωμένες δασκάλες. 



~ Φωτο: η Καλλιρρόη Σιγανού - Παρρέν (1861-1940)



Η αρχική διευθύντρια του Ζαππείου ήταν η καταγόμενη από την Κρήτη περίφημη Καλλιρρόη Παρρέν, η πρώτη ελληνίδα φεμινίστρια, απόφοιτος του Αρσακείου Αθηνών, εκδότρια και ψυχή της “Εφημερίδος των Κυριών”, ιδρύτρια του “Λυκείου των Ελληνίδων”, του ΠΙΚΠΑ και υπέρμαχος του διακαιώματος ψήφου της γυναίκας. 



Το 1883 στην Αδριανούπολη λειτουργούσαν 15 ελληνικά σχολεία με 2.300 μαθητές και μαθήτριες, ενώ το 1920 ο νομός Ανδριανούπολης είχε 178 σχολεία, 2.633 δασκάλους και καθηγητές, 7.823 μαθητές και 4.817 μαθήτριες.

Σήμερα το κτίριο στεγάζει κρατικές υπηρεσίες.





Σπουδάστριες του Ζαππείου Παρθεναγωγείου Αδριανουπόλεως του έτους 1895



Κωνσταντίνος Ζάππας

Ήταν μόλις 17 ετών όταν τον κάλεσε ο ξάδερφός του Ευαγγέλης στο Βουκουρέστι. Συνεργάστηκε άψογα μαζί του, τον οποίο άλλωστε θαύμαζε και υπάκουε. Ήταν ο επικαρπωτής και εκτελεστής της διαθήκης του και την κοινωφελή δράση του συνέχισε πιστά. 

Ανήγειρε σχολεία, εκκλησίες και ιδρύματα κοινής ωφέλειας στην ιδιαίτερη πατρίδα του αλλά και στην Ήπειρο γενικότερα. Ίδρυσε Υφαντική Σχολή στο χωριό του Λάμποβο και Γεωργική στη Θεσσαλία. Κληροδότησε τις απέραντες γαιοκτησίες του στη Ρουμανία και την εκεί τεράστια υπόλοιπη ακίνητη περιουσία στο Ελληνικό ∆ημόσιο. Το ίδιο ακριβώς έκανε και με το χωριό Μεγάλα Καλύβια Τρικάλων και τη γύρω περιοχή, που είχε αγοράσει μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας και ήταν τσιφλίκι του. Με τη διαθήκη του το παραχώρησε στο Ελληνικό ∆ημόσιο προκειμένου να αποδοθεί στους φυσικούς ιδιοκτήτες του, που ήταν οι μέχρι τότε κολίγοι. 

Ο Κωνσταντίνος Ζάππας τιμήθηκε από τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ανέγερση του Ζαππείου Μεγάρου Αθηνών. Οι δύο Ζάππα έμειναν ανύπαντροι, ώστε - όπως είπαν - να μην στερήσουν από την πατρίδα ούτε έναν οβολό!



Πηγή: Ζωσιμαία Σχολή, Ιωάννινα




Παρασκευή 26 Μαΐου 2017





ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ 11ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ   ΣΕΡΡΩΝ

                                                         

     
To 1900, με την έγκριση των Τουρκικών αρχών, για δημιουργία Βουλγαρικής μειονότητας, επετράπη η    ανέγερση και λειτουργία Βουλγάρικου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου, στη θέση του σημερινού  Β΄ΚΑΠΗ, για προσηλυτισμό των  Ελληνοπαίδων.
    Η Ελληνική κοινότητα της πόλης των Σερρών, για την τόνωση του Εθνικού φρονήματος και για  αντιπερισπασμό της    αντεθνικής αυτής κίνησης, αποφάσισε την ίδρυση καθαρώς ελληνικού σχολείου, την επωνυμία του οποίου δε   γνωρίζουμε. Το σχολείο αυτό στεγάστηκε προσωρινά στο σπίτι του κου Βαλαλά ή  Μπαλαλούδη, πλησίον της         εκκλησίας Ιωάννου Θεολόγου.                                           
    Την ίδια χρονιά, το 1900, η Ελληνική κοινότητα, με τη συνδρομή του     απόδημου Σερραίου μεγαλέμπορου Δούμπα,  που διέμενε στη Βιέννη, θεμελιώνει  το μεγαλοπρεπές για την εποχή του,  το διδακτήριο αυτό. Το ποσό     των χρημάτων   που διατέθηκαν για την ανέγερσή του είναι άγνωστο. Στην όλη προσπάθεια της ανέγερσης συνετέλεσαν   πάρα πολύ και οι κάτοικοι της περιοχής του Ιωάννου Θεολόγου, οι οποίοι και πρόσφεραν εθελοντικά και ευγενικά την προσωπική τους         εργασία , κυρίως στην μεταφορά χώματος, λίθων και άμμου.
    Το διδακτήριο περατώθηκε το 1904. Εγκαινιάσθηκε το ίδιο έτος και άρχισε η λειτουργία του. Η αρχική   του            ονομασία είναι άγνωστη. Λίγα χρόνια μετά ονομάζεται 8ο Δημοτικό. Με το Ν.4397 και ΦΕΚ 391/11-10-29             μετονομάσθηκε ως  2ο Δημοτικό. Με την υπ’ αριθμ’ 63987 Υπουργική απόφαση και ΦΕΚ 2223/10-10-53             μετονομάσθηκε σε 11ο,ονομασία που διατηρεί μέχρι και σήμερα.
    Το Σχολείο κτίστηκε από Έλληνες μηχανικούς σε σχήμα Π συμβολίζοντας τη λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ, εκφράζοντας  έτσι τον πόθο τους για δικιά τους ελεύθερη πατρίδα. Κατ’ άλλους το γράμμα Π συμβόλιζε το αρχικό του ονόματος   του ήρωα και   πρωτεργάτη του Μακεδονικού αγώνα Παύλου Μελά.
    Το πέρασμα των χρόνων και ο νόμος της φθοράς δε στάθηκαν ικανά να αλλοιώσουν την αίγλη του και σήμερα ακόμη θεωρείται ένα από τα ωραιότερα διδακτήρια  που κοσμούν την πόλη των Σερρών.
    Το Σχολείο με την με αριθμό 5497/29-8-1993 απόφαση του Υπουργού Μακεδονίας-Θράκης, χαρακτηρίστηκε ως   έργο  τέχνης και ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
      Φωτισμένοι και μορφωμένοι δάσκαλοι, από της ιδρύσεώς του, φώτισαν πολλές γενεές Ελληνοπαίδων, αφού πολύ   λίγα ήταν τα καθαρά ελληνικά Σχολεία την  εποχή εκείνη.
    Σήμερα το Σχολείο μας συνεχίζει την πορεία του στο χώρο της εκπ/σης. Μπορεί η υλικοτεχνική υποδομή του, να μην ανταποκρίνεται πλήρως στις σημερινές απαιτήσεις και δεδομένα, όμως με μια σοβαρή επισκευή, επέκταση και ανέγερση ορισμένων αιθουσών και βοηθητικών χώρων, θα λύνονταν το πρόβλημα της καλής λειτουργίας του.




Το πρώτο ελληνικό σχολείο στην Αμερική λειτούργησε το 1776

Αναμφίβολα, η ελληνική γλώσσα αποτελεί τη βάση του πολιτισμού μας και θεμελιώδες στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ανά τον κόσμο ομογενείς μας, αποδεικνύοντας ότι η Ελληνική Παιδεία είναι αυτή που δίνει την οικουμενική διάσταση του Ελληνισμού.

Με αφορμή τη σημερινή γιορτή των Τριών Ιεραρχών, προστατών των Γραμμάτων, η οποία τιμάται με ευλάβεια και στο χώρο της Ελληνικής Διασποράς, επιχειρούμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στα ελληνικά εκπαιδευτικά πράγματα στην Αμερική, όπου σύμφωνα με στοιχεία το θέμα της εκπαίδευσης ενδιέφερε τους Έλληνες μετανάστες ακόμα από τον 18ο αιώνα. Η πρώτη γνωστή περίπτωση ίδρυσης ελληνικού σχολείου στη Νέα Γη ανάγεται στα 1776.

Τους πρώτους Έλληνες έποικους τους οδήγησε στα μέρη εκείνα ένας Σκωτσέζος γιατρός, ο Άντριου Τέρνμπουλ (Andrew Turnbull). Η σύζυγός του, Μαρία Γκράτσια (Maria Gracia), ήταν κόρη Έλληνα εμπόρου από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1776, οι Έλληνες και οι άλλοι μετανάστες-έποικοι, μετακινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν 70 μίλια βορειότερα, στον Άγιο Αυγουστίνο (St. Augustine). Εκεί, σώζεται το σπίτι του Ιωάννη Γιαννόπουλου, μαραγκού στο επάγγελμα, ο οποίος όμως διακρίθηκε περισσότερο ως δάσκαλος, όπως μας είπε ο κ. Νικολιδάκης. Το σπίτι του, το οποίο χρησιμοποίησε ως σχολείο, είναι από τα ιστορικά κτίρια που επισκέπτονται όσοι περνούν από τον Άγιο Αυγουστίνο, αφού είναι το αρχαιότερο σχολικό κτίριο που σώζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στο πλαίσιο της ανάγκης αυτής αποφασίστηκε, πριν από χρόνια, η συγγραφή ορισμένων λευκωμάτων, ανά χώρα διαμονής, τα οποία θα παρουσίαζαν τους βασικούς τομείς της παροικιακής ζωής. Ένα από αυτά τα λευκώματα, με τίτλο «Από τη ζωή των Ελλήνων στην Αμερική», έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο κ. Νικολιδάκης, ο οποίος έχει πληθώρα επιστημονικών δημοσιεύσεων για την εκπαίδευση των αποδήμων.

Το 1912 λειτούργησε το πρώτο ημερήσιο Ελληνικό Σχολείο στη Νέα Υόρκη.

(Πηγή: ana-mpa)






Η έμπνευση
Μέσα στη φουρτουνιασμένη,
του μυαλού, τη θάλασσα
ο ποιητής ρίχνει το αγκίστρι
μήπως τσακώσει ένα δυσεύρετο ψάρι....
Είναι καλά κρυμμένο
στις σκοτεινές γωνιές της
κι ακούει στο όνομα έμπνευση.
Όσο απεγνωσμένα το κυνηγά
τόσο αυτό με τέχνη του ξεφεύγει
κι όταν πια κουρασμένος σταματά
κι αφήνει το μυαλό να ταξιδεύσει
στα απλά πράγματα της ζωής
ξαφνικά αισθάνεται
το ξαφνικό τράβηγμα της πετονιάς.
Αν δεν αρχίσει με προσοχή
να μαζεύει τη μεσινέζα,
εκείνη τη σπάνια στιγμή,
το κακούργο πάλι θα ξεφύγει
αφήνοντάς τον έρημο
και παραπονεμένο…..

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ- 3
Ήταν τέτοια και τόση η επιτυχία της σχολής, που εκ των πραγμάτων μετά τη γενική παραδοχή αναγνωρίστηκε από το επίσημο υπουργείο σαν ανώτατη σχολή. Η αναγνώριση αυτή ήταν η αφορμή να ξεσηκωθούν όλα τα επίσημα κρατικά ιδρύματα, να συνασπιστούν παρά τις προηγούμενες μεταξύ τους διαφορές και να αρχίσουν έναν πόλεμο μέχρι εσχάτων για την ανάκληση της απόφασης, κάτι που στο τέλος το «κατόρθωσαν». Είναι χαρακτηριστικό ότι και το κτήριο που χτίστηκε με τη δωρεά του Γρηγορίου Μαρασλή για τη στέγαση της σχολής δόθηκε από τους κρατικούς ιθύνοντες για άλλη χρήση. Ο θάνατος του αδικημένου Ρουσόπουλου έλυσε τα διλλήματα
Από νωρίς υπήρξαν ανεξάρτητες φωνές αξιόλογων ανθρώπων που έβλεπαν το μονόπλευρο κι ελλιπή προσανατολισμό της παιδείας με τη σχεδόν αγνόηση του κρατικού σχολείου για τις μελλοντικές ασχολίες του νέου, την ομαλή είσοδό του στην επαγγελματική ζωή και τη γενικότερη έγνοια τους για την πρόοδο της κοινωνίας του νέου κράτους. Υπήρξαν άφθονοι σκαπανείς Έλληνες, που αγαπούσαν την πατρίδα τους, άνθρωποι που μ’ επιτυχία σταδιοδρόμησαν στον τόπο τους ή σε ξένες χώρες άπλωσαν το δημιουργικό ταλέντο τους κι ευτύχησαν ν’ αποκτήσουν σεβαστό πλούτο. Αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της δημιουργικότητας τους και της επίμονης και πολύχρονης εργασίας τους. Κάποιοι αρέσκονται να ερμηνεύουν τη συσσώρευση του πλούτου σε δόλιες τακτικές και πράξεις. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα, αλλά η εύκολη γενίκευση ίσως υποκρύπτει απόπειρα υποτίμησης των γεγονότων και έτσι εφησυχάζει τη μακαριότητα, σε αγκάλη με την προσωπική τους μετριότητα.
Τέτοιοι, λοιπόν άνθρωποι, έχοντας ίδια γνώση των τάσεων του πολιτισμού και της οικονομικής εξέλιξης προοδευμένων χωρών της Ευρώπης, με εξελιγμένη όσφρηση των μελλοντικών τάσεων, έγκαιρα συνειδητοποιούν την ανάγκη προσανατολισμού της εκπαίδευσης στην Ελλάδα στην προετοιμασία εξειδικευμένων στελεχών σε διάφορα επαγγέλματα για την εξυπηρέτηση των σημερινών αναγκών, αλλά και ως υπόβαθρο για μελλοντική ανάπτυξη της χώρας και πατρίδας τους και το άλμα που πρέπει η πατρίδα μας να τολμήσει.
Για το σκοπό αυτό εν ζωή ή με διαθήκες καταλείπουν στο κράτος σεβαστά για την εποχή ποσά, μέρος ή και το όλον της περιουσίας τους για το άνοιγμα τέτοιων σχολών, αναγκαία προϋπόθεση για τη μελλοντική πρόοδο. Δεν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Είναι εκατοντάδες επώνυμοι δωρητές αλλά και αφανείς που τ’ όνομά τους χάθηκε άδοξα και άδικα μέσα στην αχλή του χρόνου. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές περιπτώσεις και τα αντίστοιχα ονόματα
Ο καθηγητής μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Κυπάρισσος Στέφανος μέσα σε μια σειρά από προοδευτικές πρωτοβουλίες ιδρύει το 1892 την Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία με βασικό στόχο την προώθηση της τεχνικής εκπαιδεύσεως. Πείθει τον Αριστείδη Λιπλάρη να αφήσει σε κληρονομιά την τεράστια περιουσία του σε αυτό το σκοπό. Πράγματι η Διπλάρειος σχολή χτίζεται στην πλατεία θεάτρου και αρχίζει να λειτουργεί το 1916 υπό την εποπτεία της Βιοτεχνικής Εταιρείας και στα χρόνια της λειτουργίας της κρύβει θησαυρούς στον τομέα της.
Ο Δημήτριος Βικέλας και ο Γεώργιος Δροσίνης πρόεδρος και γραμματέας της Εταιρείας Ωφέλιμων Βιβλίων πείθουν τον Κωνσταντίνο Σεβαστόπουλο να χρηματοδοτήσει την ίδρυση εργατικής σχολής στα πλαίσια της ανάγκης για στροφή του σχολείου στην τεχνική εκπαίδευση, Πράγματι στις 2 Νοεμβρίου του 1907 πέθανε ὁ Κων/νος Σεβαστόπουλος και σε εκτέλεση της διαθήκης του ὁ Δημήτριος. Βικέλας ξεκινάει την ανέγερση της Σχολής στους Αμπελόκηπους, με βάση πρότυπο σχέδιο της σχολής Somasco της Γαλλίας. Για την ανέγερση του συνόλου των κτηριακών εγκαταστάσεων της Σχολής καὶ τὸν ἐξοπλισμό της διατέθηκε και ποσὸ 20.000 δρχ. απὸ τον Μαρίνο Κοργιαλένιο. Με την ολοκλήρωση των εργασιών της ἡ Σχολή, εκτός από τις κύριες κτηριακές εγκαταστάσεις, διέθετε πλήρες εργαστήριο, γυμναστήριο μετά λουτρών, οίκημα για τον διευθυντή της Σχολής, σκοπευτήριο για τους μαθητές, καθώς και κήπο για την εξάσκηση τους στην κηπουρική
( Συνεχίζεται )

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-2
Ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας έχει σαφή οράματα και στο χώρο της παιδείας. Από τα πρώτα μελήματά του ήταν να ιδρύσει γεωργικό σχολείο στην Τίρυνθα, τεχνικό σχολείο στην Αίγινα κ.α. Αλλά δεν πρόλαβε να προχωρήσει τα σχέδιά του. Αυστηρός και ηθικός με οδηγό το προσωπικό του παράδειγμα, υπερβαίνει τις προσωπικές προσδοκίες διαφόρων ομάδων που ήθελαν για ίδιο όφελος να γίνουν μπέηδες και πασάδες στη θέση των προηγούμενων αφεντικών. Ελεύθεροι να λαφυραγωγήσουν τις εκτάσεις και τον πλούτο της χώρας, ως ανταμοιβή για την «προσφορά τους στον αγώνα» Δεν υπήρξε καμιά δυσκολία να βρεθεί η πρόφαση και το εκτελεστικό όργανο για τον αφανισμό του. Μια δολοφονία, που έδειξε το επίπεδο και τις αντοχές ενός λαού που ακόμα δεν έχει σαφή ταυτότητα
Έτσι μας επιβάλλεται εκ των πραγμάτων ένας ξένος ηγέτης, με τις εξουσίες του απόλυτου κι ανεύθυνου άρχοντα. Όταν ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας στέλνει στην Ελλάδα τον δευτερότοκο γιο του Όθωνα η κύρια ιδέα, αλλά συγχρόνως και ψευδαίσθηση, είναι η αναβίωση στους ιερούς αυτούς τόπους του πνεύματος ότι θα δημιουργηθεί ένας νέος χρυσός αιώνας. Λάτρεις οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες με τον αρχαίο πολιτισμό πιστεύουν ότι μπορεί να επαναληφθεί το θαύμα. Σύντομα συνειδητοποιούν την κατάσταση που τώρα υπάρχει δεν αφήνει χώρο για τέτοια προοπτικά, αλλά η εξουσία είναι γλυκιά και επιχειρούν με αυταρχικούς μεθόδους να την διατηρήσουν.
Για πολλά χρόνια η εκπαίδευση στην Ελλάδα περιορίζεται στο σκοπό να μάθει το παιδί να διαβάζει, να κάνει κάποιους στοιχειώδεις λογαριασμούς, με ιδιαίτερη όμως μέριμνα να μάθει τα ιερά κείμενα και μέσω της κατηχήσεως στους αυστηρούς κανόνες της χρηστής συμπεριφοράς. Πρέπει να ψάξεις πολύ να βρεις στην πράξη στοιχεία προετοιμασίας για την έξοδο του νέου στη ζωή και στην βιοπάλη. Όλα τα χρήσιμα θα τ’ αντιμετωπίσει ο ίδιος στη ζωή. Εκεί θα μάθει πως λειτουργεί η αγορά, εκεί στον αντίστοιχο μάστορα θα αρχίσει να μπαίνει στα μυστικά μιας τέχνης.
Το Πανεπιστήμιο που αρχίζει τυπικά να λειτουργεί από το 1837 αργεί αφάνταστα να βγάλει χρήσιμους σε άλλους τομείς πτυχιούχους πέρα από άφθονους δικηγόρους και γιατρούς. Κάποιοι φιλόλογοι, αντίστοιχοι θεολόγοι και ολίγοι μαθηματικοί. Ο πρώτος φυσικός πτυχιούχος εμφανίζεται την όγδοη δεκαετία του 19ου αιώνα, ενώ πτυχιούχος χημικός εμφανίζεται τον 20ο αιώνα. Το ίδιο και χειρότερο ισχύει για τους οικονομολόγους. Αυτές οι ειδικότητες καλύπτονται, όσο αυτό είναι δυνατόν, από την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Μια αξιοσημείωτη τέτοια περίπτωση είναι οι σχολές που άνοιξε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα ένας πολυτάλαντος επιστήμονας, ο Όθωνας Ρουσόπουλος με ένα εκλεκτό επιτελείο συνεργατών. Ήταν η « ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΉ ΑΚΑΔΗΜΙΑ». Οι σχολές αυτές αξίζουν ειδικής μνείας για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Κατ’ αρχήν ήταν η πιο πρώιμη –απ’ ότι γνωρίζω– προσπάθεια στροφής της κλασσικίζουσας παιδείας της χώρας μας σε πρακτικές, χρήσιμες και απαραίτητες επαγγελματικές σπουδές. Ήταν μια πρωτοπόρα και οραματική πρωτοβουλία του προοδευτικού τμήματος της ανερχόμενης αστικής τάξης, που εμπνεόμενη από την πορεία των ανεπτυγμένων χωρών της δύσης αποπειράται να προετοιμάσει τα αναγκαία και επιστημονικώς καταρτισμένα στελέχη, που θα ανοίξουν την οδό της εμπορικής, βιομηχανικής, τεχνολογικής και παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας.
Κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, αυτή η πολύχρονη προσπάθεια αναδεικνύεται επιτυχής και αποδοτική. Οι πτυχιούχοι αυτής της σχολής στελέχωσαν, ή ακόμα περισσότερο, δημιούργησαν τις πρώτες σύγχρονες για την εποχή τους χημικές βιομηχανίες, τις μονάδες επεξεργασίας και αξιοποίησης γεωργικών προϊόντων με επιστημονικό τρόπο. Στελέχωσαν ακόμα τράπεζες, κοινωφελείς οργανισμούς, που ιδρύονταν αυτή την εποχή στη χώρα, διασκορπίστηκαν σ’ όλες τις γωνιές που δρούσε και μεγαλουργούσε ακόμα ο ελληνισμός, ίδρυσαν παρόμοιες οικονομικές σχολές σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και εκτός αυτής. Εξέδωσαν, σειρά χρήσιμων και πρακτικών βιβλίων σε τομείς όπως η ελαιουργία, η αμπελουργία, η οινοποιία, η μελισσοκομία, η πτηνοτροφία, η σηροτροφία, η γαλακτοκομία, η τυροκομία και όχι μόνο! Βιβλία για το εμπόριο και τις συναλλαγές όπως εμποριολογία, εμπορευματολογία, λογιστική, νομοθεσία τελωνείων, καταστιχογραφία κλπ. Βιβλία για αρώματα, για τη φωτογραφική τέχνη, τις ξένες γλώσσες, την εμπορική αλληλογραφία.
(συνεχίζεται)

Θέματα παιδείας- 1
Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο κατάλληλοι για όλες τις δουλειές, δεν αντιδρούν με την ίδια επιτυχία κάτω απ’ τις ίδιες συνθήκες και δεν ευδοκιμούν σε όλες τις εποχές. Κάποιοι διαθέτουν περισσότερες δεξιότητες κι άλλοι λιγότερες. Όμως επιμένω, με στήριγμα την πολύχρονη παρουσία μου στη ζωή και τη διδασκαλία, ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν ένα τουλάχιστον ταλέντο σε κάποιον τομέα, διαθέτουν μια κλίση και προδιάθεση προς μια χρήσιμη κατεύθυνση. Όσο νωρίτερα το ανακαλύψουν οι ίδιοι ή το περιβάλλον τους, τόσο καλύτερα γι αυτούς και την κοινωνία.
Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της εκπαίδευσης και ειδικότερα των λειτουργών της. Η γενική παιδεία είναι απαραίτητη και πολλαπλώς χρήσιμη, αλλά αν μείνουμε μόνο σε αυτό το επίπεδο από ένα σημείο και πέρα, καταντάει ανιαρή και γιατί όχι, μετασχηματίζεται σε φρένο για την πνευματική ανάπτυξη του νέου παιδιού. Σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν δραστικά και το σχολείο έχει χάσει μεγάλο μέρος από την ελκυστικότητά του. Με την τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα κοινωνικά μέσα, κάθε νέος βομβαρδίζεται καθημερινά, από χιλιάδες ήχους, μηνύματα και εικόνες. Θέλουμε δε θέλουμε όλα αυτά αφήνουν πάνω του θετικά, αλλά και αρνητικά αποτυπώματα. Και μάλιστα με ρυθμούς που το ανθρώπινο μυαλό δύσκολα προλαβαίνει να αφομοιώσει. Το θέμα είναι μεγάλο και απαιτεί σοβαρή και προσεκτική προσέγγιση.
Ο πιο ασφαλής δρόμος για το σκοπό αυτό είναι να ανατρέξουμε στις απαρχές της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους. Πριν ακόμα οι Έλληνες κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους χώθηκαν με εντυπωσιακή ορμή στις εμφύλιες διαμάχες, πληγή που τραυμάτισε πολλαπλώς την πορεία του νεοσύστατου κράτους. Το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε εξαρχής με τη στήριξη των ξένων δυνάμεων. Ένα χαρακτηριστικό που σφράγισε διαχρονικά την συμπεριφορά του. Για όσους έχουν - έστω και χοντρική - αντίληψη των ιστορικών συμβάντων θα δουν ότι η πορεία της χώρας καλύπτεται από ανοιχτές ή καλυμμένες επεμβάσεις των ξένων συμμάχων μας, σε όλη την ιστορική μας διαδρομή. Το τραγικό είναι η γνώση ότι αυτές οι επεμβάσεις δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι πάντα έβλαψαν τη χώρα. Εκείνο που σίγουρα μπορούμε να ισχυριστούμε είναι η μόνιμη ανικανότητα της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας να ελέγξουν τις καταστάσεις. Από την αρχή εμφανίστηκαν όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του γένους, που μας συνόδευσαν όλα τα επόμενα χρόνια
Εκείνοι που καθόρισαν τις βασικές κατευθύνσεις της εκπαιδευτικής μας πολιτικής είναι οι τότε υπάρχοντες σπουδαγμένοι λόγιοι Ελληνικής καταγωγής και μια σειρά φιλέλληνες με αγάπη που πήγαζε από τη γνώση για το ένδοξο παρελθόν αυτού του τόπου. Στο αρχικά απελευθερωμένο κομμάτι της χώρας δεν περιλαμβάνονται τα κύρια πνευματικά κέντρα, όπου προϋπήρξαν σχολεία υψηλού επιπέδου. Οι υπάρχουσες υποδομές είναι σε στοιχειώδες επίπεδο. Το κυρίαρχο όραμα είναι η αναβίωση του χαμένου παράδεισου. Στόχος εξαρχής ανέφικτος και μη ωφέλιμος για τις ανάγκες του νέου κράτους, που πρέπει να πλαισιωθεί με στελέχη ικανά να το κινήσουν. Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις αυστηρές δεσμεύσεις που πηγάζουν από την ισχυρή επιρροή της ορθόδοξης Εκκλησίας
(συνεχίζεται)

Μάρτιος 2011

Η Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου ιδρύθηκε με την προκήρυξη 50/17-7-1947 του Στρατιωτικού Διοικητή Δωδεκανήσου. ΄Έπαψε να λειτουργεί, όπως όλες οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες της χώρας, την 1-7-1991 με το ν. 1268(ΦΕΚ 87/Α ) και το Π.Δ. 24/1991(ΦΕΚ 9/Α ). Αποφοίτησαν 2.866 δάσκαλοι.
Το μέγαρο στο οποίο στεγάστηκε η σχολή από την ίδρυσή της έως την οριστική παύση της, οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1920. Η ανέγερση του άρχισε το πρώτο εξάμηνο του 1923 και τελείωσε το δεύτερο εξάμηνο του 1924. Κατά το σχολικό έτος 1925-1926 είχαν ήδη στεγαστεί σ΄αυτό σχολεία. Το κτήριο από κατασκευής του προοριζόταν να στεγάσει σχολές.
Η Ακαδημία στεγαζόταν ανέκαθεν στο δεύτερο όροφο ,ενώ τα Πρότυπα Σχολεία στον πρώτο. Το 1971 η ΠΑΡ συγχωνεύθηκε με την Π. Α. Ηρακλείου με έδρα το Ηράκλειο . Από το 1975 όμως επανιδρύθηκε. Το 1982 ,με το νόμο 1268/ 1982 , η εκπαίδευση των δασκάλων ανατέθηκε στα Πανεπιστήμια και έπαψε να λειτουργεί.
Τα Πρότυπα Σχολεία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ΠΑΡ. Στα σχολεία αυτά και μόνο σ΄ αυτά έκαναν τις πρακτικές ασκήσεις τους και τις παρακολουθήσεις τους οι σπουδαστές .Στα σχολεία φοίτησαν πολλοί αλλά και καλοί μαθητές. Η εισαγωγή των μαθητών στην Α΄ τάξη γινόταν με κλήρωση. Ο αριθμός ήταν περιορισμένος και οι αιτήσεις περισσότερες από τις θέσεις. Υπήρχε ποσοστό για τα αδέλφια . Υπήρχε ένας Σύλλογος γονέων για όλα τα σχολεία και αργότερα οι σύλλογοι έγιναν τρεις.
Τα σχολεία ήταν στην αρχή ένα εξαθέσιο, ένα τριθέσιο ,ένα μονοθέσιο και το ειδικό. Αργότερα έγιναν και το δεύτερο εξαθέσιο και το τριθέσιο με το μονοθέσιο λειτούργησαν ως ένα σχολείο. Υπήρχε χωριστά για το καθένα Διευθυντής και σύλλογος διδασκόντων.
Οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούσαν στα σχολεία έπρεπε να έχουν μετεκπαίδευση και όταν έπαιρναν οργανική θέση, την διατηρούσαν όσο χρόνο επιθυμούσαν, αντίθετα με το τι γίνεται σήμερα που η οργανική είναι για τρία χρόνια. Η αξιολόγηση γινόταν από τον εκάστοτε Διευθυντή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας . Οι εκπαιδευτικοί δέχονταν στις τάξεις τους, τους σπουδαστές για παρακολούθηση και για διδασκαλία. Παρέμεναν μέσα στην τάξη όταν ο σπουδαστής δίδασκε και στο τέλος τον αξιολογούσαν ,βαθμολογώντας τον .
Υπήρχε συνεργασία μεταξύ Παιδαγωγικής Ακαδημίας και σχολείων. Στην αρχή του χρόνου συνεδρίαζαν από κοινού ,για να οριστούν οι εκπαιδευτικοί που θα έκαναν υποδειγματικές διδασκαλίες . Κάθε εκπαιδευτικός θα δίδασκε κάποια μαθήματα. Την υποδειγματική διδασκαλία παρακολουθούσαν οι Καθηγητές της Σχολής και οι σπουδαστές. Μετά το τέλος της διδασκαλίας γινόταν κριτική και οι σπουδαστές υπέβαλλαν ερωτήματα στο διδάσκοντα .
Στα πλαίσια της συνεργασίας σχολής και σχολείων γίνονταν διαλέξεις από καθηγητές σε γονείς και διάφορες εκδηλώσεις. Στο τέλος της χρονιάς σε κοινή συνεδρίαση γινόταν αξιολόγηση των σπουδαστών .