ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ- 3
Ήταν τέτοια και τόση η επιτυχία της σχολής, που εκ των πραγμάτων μετά τη γενική παραδοχή αναγνωρίστηκε από το επίσημο υπουργείο σαν ανώτατη σχολή. Η αναγνώριση αυτή ήταν η αφορμή να ξεσηκωθούν όλα τα επίσημα κρατικά ιδρύματα, να συνασπιστούν παρά τις προηγούμενες μεταξύ τους διαφορές και να αρχίσουν έναν πόλεμο μέχρι εσχάτων για την ανάκληση της απόφασης, κάτι που στο τέλος το «κατόρθωσαν». Είναι χαρακτηριστικό ότι και το κτήριο που χτίστηκε με τη δωρεά του Γρηγορίου Μαρασλή για τη στέγαση της σχολής δόθηκε από τους κρατικούς ιθύνοντες για άλλη χρήση. Ο θάνατος του αδικημένου Ρουσόπουλου έλυσε τα διλλήματα
Από νωρίς υπήρξαν ανεξάρτητες φωνές αξιόλογων ανθρώπων που έβλεπαν το μονόπλευρο κι ελλιπή προσανατολισμό της παιδείας με τη σχεδόν αγνόηση του κρατικού σχολείου για τις μελλοντικές ασχολίες του νέου, την ομαλή είσοδό του στην επαγγελματική ζωή και τη γενικότερη έγνοια τους για την πρόοδο της κοινωνίας του νέου κράτους. Υπήρξαν άφθονοι σκαπανείς Έλληνες, που αγαπούσαν την πατρίδα τους, άνθρωποι που μ’ επιτυχία σταδιοδρόμησαν στον τόπο τους ή σε ξένες χώρες άπλωσαν το δημιουργικό ταλέντο τους κι ευτύχησαν ν’ αποκτήσουν σεβαστό πλούτο. Αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της δημιουργικότητας τους και της επίμονης και πολύχρονης εργασίας τους. Κάποιοι αρέσκονται να ερμηνεύουν τη συσσώρευση του πλούτου σε δόλιες τακτικές και πράξεις. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα, αλλά η εύκολη γενίκευση ίσως υποκρύπτει απόπειρα υποτίμησης των γεγονότων και έτσι εφησυχάζει τη μακαριότητα, σε αγκάλη με την προσωπική τους μετριότητα.
Τέτοιοι, λοιπόν άνθρωποι, έχοντας ίδια γνώση των τάσεων του πολιτισμού και της οικονομικής εξέλιξης προοδευμένων χωρών της Ευρώπης, με εξελιγμένη όσφρηση των μελλοντικών τάσεων, έγκαιρα συνειδητοποιούν την ανάγκη προσανατολισμού της εκπαίδευσης στην Ελλάδα στην προετοιμασία εξειδικευμένων στελεχών σε διάφορα επαγγέλματα για την εξυπηρέτηση των σημερινών αναγκών, αλλά και ως υπόβαθρο για μελλοντική ανάπτυξη της χώρας και πατρίδας τους και το άλμα που πρέπει η πατρίδα μας να τολμήσει.
Για το σκοπό αυτό εν ζωή ή με διαθήκες καταλείπουν στο κράτος σεβαστά για την εποχή ποσά, μέρος ή και το όλον της περιουσίας τους για το άνοιγμα τέτοιων σχολών, αναγκαία προϋπόθεση για τη μελλοντική πρόοδο. Δεν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Είναι εκατοντάδες επώνυμοι δωρητές αλλά και αφανείς που τ’ όνομά τους χάθηκε άδοξα και άδικα μέσα στην αχλή του χρόνου. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές περιπτώσεις και τα αντίστοιχα ονόματα
Ο καθηγητής μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Κυπάρισσος Στέφανος μέσα σε μια σειρά από προοδευτικές πρωτοβουλίες ιδρύει το 1892 την Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία με βασικό στόχο την προώθηση της τεχνικής εκπαιδεύσεως. Πείθει τον Αριστείδη Λιπλάρη να αφήσει σε κληρονομιά την τεράστια περιουσία του σε αυτό το σκοπό. Πράγματι η Διπλάρειος σχολή χτίζεται στην πλατεία θεάτρου και αρχίζει να λειτουργεί το 1916 υπό την εποπτεία της Βιοτεχνικής Εταιρείας και στα χρόνια της λειτουργίας της κρύβει θησαυρούς στον τομέα της.
Ο Δημήτριος Βικέλας και ο Γεώργιος Δροσίνης πρόεδρος και γραμματέας της Εταιρείας Ωφέλιμων Βιβλίων πείθουν τον Κωνσταντίνο Σεβαστόπουλο να χρηματοδοτήσει την ίδρυση εργατικής σχολής στα πλαίσια της ανάγκης για στροφή του σχολείου στην τεχνική εκπαίδευση, Πράγματι στις 2 Νοεμβρίου του 1907 πέθανε ὁ Κων/νος Σεβαστόπουλος και σε εκτέλεση της διαθήκης του ὁ Δημήτριος. Βικέλας ξεκινάει την ανέγερση της Σχολής στους Αμπελόκηπους, με βάση πρότυπο σχέδιο της σχολής Somasco της Γαλλίας. Για την ανέγερση του συνόλου των κτηριακών εγκαταστάσεων της Σχολής καὶ τὸν ἐξοπλισμό της διατέθηκε και ποσὸ 20.000 δρχ. απὸ τον Μαρίνο Κοργιαλένιο. Με την ολοκλήρωση των εργασιών της ἡ Σχολή, εκτός από τις κύριες κτηριακές εγκαταστάσεις, διέθετε πλήρες εργαστήριο, γυμναστήριο μετά λουτρών, οίκημα για τον διευθυντή της Σχολής, σκοπευτήριο για τους μαθητές, καθώς και κήπο για την εξάσκηση τους στην κηπουρική
( Συνεχίζεται )
Ήταν τέτοια και τόση η επιτυχία της σχολής, που εκ των πραγμάτων μετά τη γενική παραδοχή αναγνωρίστηκε από το επίσημο υπουργείο σαν ανώτατη σχολή. Η αναγνώριση αυτή ήταν η αφορμή να ξεσηκωθούν όλα τα επίσημα κρατικά ιδρύματα, να συνασπιστούν παρά τις προηγούμενες μεταξύ τους διαφορές και να αρχίσουν έναν πόλεμο μέχρι εσχάτων για την ανάκληση της απόφασης, κάτι που στο τέλος το «κατόρθωσαν». Είναι χαρακτηριστικό ότι και το κτήριο που χτίστηκε με τη δωρεά του Γρηγορίου Μαρασλή για τη στέγαση της σχολής δόθηκε από τους κρατικούς ιθύνοντες για άλλη χρήση. Ο θάνατος του αδικημένου Ρουσόπουλου έλυσε τα διλλήματα
Από νωρίς υπήρξαν ανεξάρτητες φωνές αξιόλογων ανθρώπων που έβλεπαν το μονόπλευρο κι ελλιπή προσανατολισμό της παιδείας με τη σχεδόν αγνόηση του κρατικού σχολείου για τις μελλοντικές ασχολίες του νέου, την ομαλή είσοδό του στην επαγγελματική ζωή και τη γενικότερη έγνοια τους για την πρόοδο της κοινωνίας του νέου κράτους. Υπήρξαν άφθονοι σκαπανείς Έλληνες, που αγαπούσαν την πατρίδα τους, άνθρωποι που μ’ επιτυχία σταδιοδρόμησαν στον τόπο τους ή σε ξένες χώρες άπλωσαν το δημιουργικό ταλέντο τους κι ευτύχησαν ν’ αποκτήσουν σεβαστό πλούτο. Αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της δημιουργικότητας τους και της επίμονης και πολύχρονης εργασίας τους. Κάποιοι αρέσκονται να ερμηνεύουν τη συσσώρευση του πλούτου σε δόλιες τακτικές και πράξεις. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα, αλλά η εύκολη γενίκευση ίσως υποκρύπτει απόπειρα υποτίμησης των γεγονότων και έτσι εφησυχάζει τη μακαριότητα, σε αγκάλη με την προσωπική τους μετριότητα.
Τέτοιοι, λοιπόν άνθρωποι, έχοντας ίδια γνώση των τάσεων του πολιτισμού και της οικονομικής εξέλιξης προοδευμένων χωρών της Ευρώπης, με εξελιγμένη όσφρηση των μελλοντικών τάσεων, έγκαιρα συνειδητοποιούν την ανάγκη προσανατολισμού της εκπαίδευσης στην Ελλάδα στην προετοιμασία εξειδικευμένων στελεχών σε διάφορα επαγγέλματα για την εξυπηρέτηση των σημερινών αναγκών, αλλά και ως υπόβαθρο για μελλοντική ανάπτυξη της χώρας και πατρίδας τους και το άλμα που πρέπει η πατρίδα μας να τολμήσει.
Για το σκοπό αυτό εν ζωή ή με διαθήκες καταλείπουν στο κράτος σεβαστά για την εποχή ποσά, μέρος ή και το όλον της περιουσίας τους για το άνοιγμα τέτοιων σχολών, αναγκαία προϋπόθεση για τη μελλοντική πρόοδο. Δεν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Είναι εκατοντάδες επώνυμοι δωρητές αλλά και αφανείς που τ’ όνομά τους χάθηκε άδοξα και άδικα μέσα στην αχλή του χρόνου. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές περιπτώσεις και τα αντίστοιχα ονόματα
Ο καθηγητής μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Κυπάρισσος Στέφανος μέσα σε μια σειρά από προοδευτικές πρωτοβουλίες ιδρύει το 1892 την Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία με βασικό στόχο την προώθηση της τεχνικής εκπαιδεύσεως. Πείθει τον Αριστείδη Λιπλάρη να αφήσει σε κληρονομιά την τεράστια περιουσία του σε αυτό το σκοπό. Πράγματι η Διπλάρειος σχολή χτίζεται στην πλατεία θεάτρου και αρχίζει να λειτουργεί το 1916 υπό την εποπτεία της Βιοτεχνικής Εταιρείας και στα χρόνια της λειτουργίας της κρύβει θησαυρούς στον τομέα της.
Ο Δημήτριος Βικέλας και ο Γεώργιος Δροσίνης πρόεδρος και γραμματέας της Εταιρείας Ωφέλιμων Βιβλίων πείθουν τον Κωνσταντίνο Σεβαστόπουλο να χρηματοδοτήσει την ίδρυση εργατικής σχολής στα πλαίσια της ανάγκης για στροφή του σχολείου στην τεχνική εκπαίδευση, Πράγματι στις 2 Νοεμβρίου του 1907 πέθανε ὁ Κων/νος Σεβαστόπουλος και σε εκτέλεση της διαθήκης του ὁ Δημήτριος. Βικέλας ξεκινάει την ανέγερση της Σχολής στους Αμπελόκηπους, με βάση πρότυπο σχέδιο της σχολής Somasco της Γαλλίας. Για την ανέγερση του συνόλου των κτηριακών εγκαταστάσεων της Σχολής καὶ τὸν ἐξοπλισμό της διατέθηκε και ποσὸ 20.000 δρχ. απὸ τον Μαρίνο Κοργιαλένιο. Με την ολοκλήρωση των εργασιών της ἡ Σχολή, εκτός από τις κύριες κτηριακές εγκαταστάσεις, διέθετε πλήρες εργαστήριο, γυμναστήριο μετά λουτρών, οίκημα για τον διευθυντή της Σχολής, σκοπευτήριο για τους μαθητές, καθώς και κήπο για την εξάσκηση τους στην κηπουρική
( Συνεχίζεται )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου