Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017



- Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου

Το Σχολείο μας έχει ήδη συμπληρώσει 120 χρόνια παράδοσης στην παιδεία και εκπαιδευτικής προσφοράς στην ελληνική κοινωνία. Η ιστορία του χωρίζεται σε τρεις περιόδους:
Α΄ Περίοδος λειτουργίας με την επωνυμία: «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ.Ν.Μακρή»,
Β΄ Περίοδος λειτουργίας με την επωνυμία: «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου και Δ.Β.Ελευθεριάδη» και,
Γ΄ Περίοδος λειτουργίας με τη σημερινή επωνυμία: «Ελληνικό Εκπαιδευτήριο - Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου».

Α΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ.Ν.Μακρή

1891: Ο Χαρίσιος Παπαμάρκου ιδρύει το "Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον".


Χ.Παπαμάρκου

1892-1893: Τη διεύθυνση του Σχολείου αναλαμβάνουν οι Δημήτριος Ν.Μακρής και Φίλιππος Μάνος, στενοί συνεργάτες του Χαρίσιου Παπαμάρκου, ο οποίος αποχωρεί γιατί διορίζεται Γενικός Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαιδεύσεως.


 Δ.Ν.Μακρής

1895: Το Σχολείο περιέρχεται αποκλειστικά στον Δ.Ν.Μακρή και εγκαθίσταται στην οδό Ιπποκράτους 5 με την επωνυμία "Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δημητρίου Ν.Μακρή" .


1923: Ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος προσλαμβάνεται στη Σχολή ως καθηγητής φιλόλογος.



Στο κέντρο, καθιστός με μαύρο περιβραχιόνιο, ο Ν.Δ.Μακρής. Πίσω του και αριστερά ο Δ.Β.Ελευθεριάδης. Όρθιος, στην άκρη αριστερά της μεσαίας σειράς, ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.


1925: Ο Δ.Ν.Μακρής αποβιώνει και τη διεύθυνση του Σχολείου αναλαμβάνει ο γιος του, Νικόλαος Δ. Μακρής.


 Ν.Δ.Μακρής

1936: Αποβιώνει αιφνιδίως ο Ν.Δ.Μακρής. Aναλαμβάνει διευθυντής του Σχολείου ο Γεώργιος Ι.Ιωαννίδης, θέση που διατήρησε μέχρι την αποχώρησή του από την ενεργό υπηρεσία, το 1960.


 Γ.Ι.Ιωαννίδης



1938: Η οικογένεια Μακρή, προκειμένου διασφαλιστεί η «ομαλή συνεχεία εις την εκπαίδευσιν» των μαθητών, καθώς και η απασχόληση του συνόλου σχεδόν του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού, έρχεται σε συμφωνία με τους Ι.Μ.Παναγιωτόπουλο, φιλόλογο, και Δ.Β.Ελευθεριάδη, δημοδιδάσκαλο, συνεργάτες του Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου Δ.Ν.Μακρή, και τους μεταβιβάζει την άδεια ίδρυσης και λειτουργίας του σχολείου.


             
Δ.Β.Ελευθεριάδης
                 Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος



Β΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου και Δ.Β.Ελευθεριάδη

1938: Ξεκινά από τους Ι.Μ.Παναγιωτόπουλο και Δ.Β.Ελευθεριάδη η Β΄ Περίοδος της ιστορίας του Σχολείου, χωρίς να διαταραχθεί η λειτουργία του. Το νέο σχολείο εγκαθίσταται στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Βασ. Σοφίας 23 με την επωνυμία «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου - Δ.Β.Ελευθεριάδη». Διευθυντής παραμένει ο φιλόλογος Γ. Ιωαννίδης.



Το οίκημα όπου στεγάστηκε το Σχολείο μας από το 1938 έως το 1958
ζωγραφισμένο από τον Γιάννη Τσαρούχη.

Τιτλοφορείται: Το σπίτι του Εμπειρίκου, 1959
Νερομπογιά σε χαρτί, 88 Χ 109 εκ.
Ιδιωτική συλλογή
copyright  Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη


1960: Το Σχολείο μεταστεγάζεται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στο Παλαιό Ψυχικό.

1979: Αποβιώνει ο Δ.Β.Ελευθεριάδης χωρίς να αφήσει απογόνους.

Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Ελληνικό Εκπαιδευτήριο - Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου

1979: Το Σχολείο συνεχίζει τη λειτουργία του με την επωνυμία «Ελληνικό Εκπαιδευτήριο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου» υπό τη διεύθυνση του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου.

1982: Αποβιώνει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος. Το Σχολείο μεταβιβάζεται στους κληρονόμους του, Αλκιβιάδη Παναγιωτόπουλο και Λήδα Παναγιωτοπούλου - Οικονομίδη, φιλολόγους,  και συνεχίζει τη λειτουργία του έως σήμερα με νόμιμο εκπρόσωπο τον Α.Ι.Παναγιωτόπουλο.

1984: Ίδρυση του Παιδικού Σταθμού-Νηπιαγωγείου της Σχολής.

1986: Το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό μεταστεγάζονται στον Γαργηττό (Γέρακας Αττικής).

1991: Η εταιρική μορφή του Σχολείου μετατρέπεται σε ανώνυμη εκπαιδευτική εταιρεία με τη σημερινή επωνυμία του, «Ελληνικό Εκπαιδευτήριο – Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου Α.Ε.Ε.». Ο Α.Ι.Παναγιωτόπουλος, διδάκτορας Ιστορίας, αναλαμβάνει Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος.

1996: Ξεκινά η λειτουργία του Τμήματος Διεθνούς Απολυτηρίου (International Baccalaureate).
Το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο μεταστεγάζονται στην Παλλήνη στις εγκαταστάσεις της Σχολής Αηδονοπούλου, που τον ίδιο χρόνο ανέστειλε τη λειτουργία της. Το Λύκειο και το Ιnternational Βaccalaureate παραμένουν στο Διδακτήριο του Ψυχικού.

2009: Υπογραφή Συμφώνου Συνεργασίας της Σχολής με το Γαλλικό Ινστιτούτο (CONVENTION DE PARTENARIAT).

2013: Το Σχολείο αποφασίζει τη μεταφορά του Λυκείου στις εγκαταστάσεις της Παλλήνης. Υπογράφεται Σύμφωνο Συνεργασίας (MEMORANDUMOFUNDERSTANDING) με το British Counsil. Η επιλογή των μαθητών για σπουδές στο εξωτερικό καλύπτεται  από τη συνεργασία της Σχολής    με τα αντίστοιχα Ινστιτούτα και αναστέλλεται η λειτουργία του Τμήματος Διεθνούς Απολυτηρίου (International Baccalaureate).

Η Σχολή, με τις διάφορες νομικές μορφές της, έχει ήδη συμπληρώσει 120 χρόνια παράδοσης στην παιδεία και εκπαιδευτικής προσφοράς στην ελληνική κοινωνία. Στη μακρόχρονη αυτή πορεία επιτελεί το εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο της με γνώμονα τη συνεχή αναβάθμιση και προσαρμογή του, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός μεταβαλλόμενου κόσμου και στην ευρωπαϊκή προοπτική της πατρίδας μας.

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017


ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗΣ
“ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ”
Η κεντρική είσοδος του Γυμνασίου Τσαριτσάνηςρος Αθλητικών Δραστηριοτήτων

“ΟΙΚΟΝΟΜΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ”

Οικονόμειος Σχολή- Πορεία της στο χρόνο.
α. Ίδρυση- Λειτουργία της στα πρώτα χρόνια του Ν.Ε.Διαφωτισμού
Φάρο πνευματικό για την κεντρική αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα, τόσο στα χρόνια της σκλαβιάς, όσο και αργότερα, μέχρι σήμερα, χωρίς διακοπή, αποτέλεσε η Οικονόμειος Σχολή.
Τα θεμέλιά της μπήκαν το 1670 αλλά άρχισε να λειτουργεί το 1690.Πρώτος δάσκαλός της ήταν ο Νικόλαος Πεταλιάς και τον διαδέχτηκαν ιδιαίτερα αξιόλογες πνευματικές μορφές της εποχής.
Στα μέσα του 18ου αιώνα τα εκπαιδευτήρια πήραν καινούρια μορφή και επαναπροσδιόρισαν το παιδευτικό τους έργο.
Ο σημαντικος δάσκαλος αυτής της περιόδου ήταν ο Κυριάκος Οικονόμου, πατέρας του Κων/νου Οικονόμου. Το σχολείο γνώρισε μεγάλη ακμή επί Κων/νου Κούμα (1798-1802) και ακόμη μεγαλύτερη επί Κων/νου Οικονόμου (1805-1808)
Μετά το 1808 και για ένα χρονικό διάστημα δεν λειτούργησαν τα σχολεία της Τσαριτσάνης εξαιτίας της επιδημίας της πανώλης και επαναλειτούργησαν επί Μητροπολίτη Χρύσανθου με δάσκαλο τον Ιωάννη εξ Αγράφων.
β. Διδάσκαλοι- Μορφή


Στη σχολή της Τσαριτσάνης, σ’ αυτό το αξιόλογο πνευματικό κέντρο, όπως χαρακτηρίστηκε εκείνη την εποχή, δίδαξαν οι σπουδαιότεροι λόγιοι και σοφοί της νεότερης Ελλάδας.
Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται ο Ν. Πεταλιάς, οι πατριώτες, Χρύσανθος Κουλούρης από το 1700-1725, Αθανάσιος Θεμελής από το 1729-1764 καθώς και ο Σεβαστός Λεοντιάδης από το 1725-1728.
Αργότερα, δίδαξαν ο Ευγένιος Βούλγαρης (1752-1754), Μέγας Διδάσκαλος του γένους, ο Κων/νος Μοναχός (1765-1768) και ο διάσημος τυρναβίτης Ιωάννης Δημητριάδης Πέζαρος, θεμελιωτής της ελληνικής παιδείας.
Όμως, τη δόξα και τη φήμη, τη μεγάλη ακμή της, τη γνώρισε κατά τη διάρκεια της Σχολαρχίας του Κων/νου Οικονόμου Εξ Οικονόμων, στις αρχές του 19ου αι. και του Λαρισαίου Λόγιου Κ. Κούμα Μεγάλη του καινοτομία ήταν η εισαγωγή της Άλγεβρας για πρώτη φορά στο ωρολόγιο πρόγραμμα της Σχολής.
γ. Η Οικονόμειος Σχολή στον 20ο αι.

Ο ι.ν Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η Οικονόμειος Σχολή
και στη μέση το υπεραιωνόβιο κυπαρίσσι.
Μέχρι το 1910 το ελληνικό σχολείο της Τσαριτσάνης στεγαζόταν στην πανάρχαια κατοικία του Κων/νου Οικονόμου. Με σουλτανικό διάταγμα, εκεί ανοικοδομήθηκε το καλλιμάρμαρο γυμνάσιο, που αποτελούνταν από 3 ορόφους. Προς τιμή του μεγάλου ευεργέτη, Κων/νου Οικονόμου Εξ Οικονόμων, που με τη διαθήκη του άφησε ένα σημαντικό ποσό για την ανέγερσή του, ονομάστηκε από τότε Οικονόμειος Σχολή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κτίστηκε με πολύ μεράκι και τέχνη από ντόπιους μαστόρους, που απέκρυπταν τα μυστικά της τέχνης τους. Το σχέδιο εκπόνησε ο λαρισαίος μηχανικός Αστεριάδης, ο οποίος δεν δέχτηκε αμοιβή. Λειτούργησαν Σχολεία όλων των βαθμίδων, όπως Δημοτικό, ημι-Γυμνάσιο (Ελληνικό Σχολείο), Αστική Σχολή Θηλέων (Παρθεναγωγείο). Μετά την απελευθέρωση του 1912 η Οικονόμειος Σχολή εξελίχθηκε σ’ ένα από τα πρότυπα γυμνάσια του κράτους, το μοναδικό στην επαρχία Ελασσόνας.
Η Οικονόμειος Σχολή πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς στις 20 Αυγούστου του 1944 και ανοικοδομήθηκε το 1956 με δωρεά του Τσαριτσανιώτη Θεμιστοκλή Βούλγαρη, και εράνους των αποδήμων Τσαριτσανιωτών της Αμερικής και κατοίκων της Τσαριτσάνης. Το 1956 – 1957 έγινε παράρτημα του μοναδικού τότε Γυμνασίου της επαρχίας Ελασσόνας. Το αρχείο φυλάσσεται στο 1ο Λύκειο Ελασσόνας. Το 1964-1965 έγινε ανεξάρτητο Γυμνάσιο Τσαριτσάνης. Το 1976 – 1977 δημιουργήθηκε το Λύκειο Τσαριτσάνης, το οποίο καταργήθηκε με τις συγχωνεύσεις του 2010-2011.
Η Οικονόμειος Σχολή δεσπόζει σήμερα στο χώρο και επιβάλλεται με τη μοναδική της παρουσία, αναλλοίωτη στο χρόνο .Κάθε χρόνο τελείται Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και επιμνημόσυνη δέηση για τον μεγάλο διδάσκαλο του γένους Κωνσταντίνο Οικονόμου του «εξ Οικονόμων», την Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τσαριτσάνη και ακολουθεί δεξίωση στην «Οικονόμειο Σχολή» για τις αρχές και το κοινό.
ΒΙΝΤΕΟ από τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν φέτος, την Κυριακή της Ορθοδοξίας (24.3.2013) στην Τσαριτσάνη, όπου κάθε χρόνο πραγματοποιείται το μνημόσυνο του Τσαριτσανιώτη Μεγάλου Διδάσκαλου του γένους Κωνσταντίνου Οικονόμου του Εξ Οικονόμων
ΠΗΓΗ: ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗΣ





Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017


 
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΔΡΑΜΑΣ
Το επιβλητικό κτίριο του Γυμνασίου Αρρένων είναι κτισμένο στο ΒΑ άκρο της πόλης της Δράμας, στο τέρμα της οδού Μητρ. Χρυσοστόμου. Η ευρύτερη περιοχή, όταν άρχισε η κατασκευή του σχολείου, ήταν αμπελώνες και φυσικά το πιο μακρινό σημείο από το κέντρο της πόλης, στους πρόποδες του Κορυλόβου, όπως έλεγαν οι παλιότεροι. Το οικόπεδο διαστάσεων 172.80x115.20 δηλ συνολικού εμβαδού 19.906,56 τετραγ. μέτρων, συνορεύει Βόρεια με το Εθνικό Στάδιο, Νότια με την οδό Καντακουζηνού, Ανατολικά με την οδό Δούκα Ζέρβα και Δυτικά με την οδό Μακεδονομάχων. Η έκταση αυτή ανήκε στην Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα, της οποίας τα περιουσιακά στοιχεία διαχειριζόταν η Ανωτέρα Ενοριακή Αντιπροσωπεία Δραμας. Όπως προκύπτει από πιστοποιητικό του 1961 του υποθηκοφύλακα κ. Κ. Σακκελαροπουλου με την υπ. αριθμ. 1 απόφαση της επιτροπής που συστάθηκε "περί εκκαθαρίσεως και διανομής των παρουσιών των τέως Χριστιανικών Κοινοτήτων ...'', στις 17 Αυγούστου 1959 αποφασίσθηκε η μεταβίβαση της κυριότητας του οικοπέδου στο Ταμείο Ανεγέρσεως Διδακτηρίων Δραμας .
Το κτίριο άρχισε να κατασκευάζεται γύρω στο 1927-28 και αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες διδακτήρια που κατασκευάσθηκαν στην τετραετία της κυβέρνησης του Ελ. Βενιζέλου, δηλ 1928-32.Θεμελιώθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1928 ημέρα Κυριακή* Θα πρέπει πάντως να είχαν εγκριθεί κάποια κονδύλια για την έναρξη των εργασιών από την οικουμενική κυβέρνηση του Ζαΐμη με υπουργό οικονομικών τον Καφαντάρη, γιατί οι πρώτες προκαταρκτικές εργασίες έγιναν το 192722. Εδώ θα πρέπει να μνημονευθούν τα ονόματα των δυο υπουργών Παιδείας κατά την διάρκεια της θητείας των οποίων κατασκευάστηκε το σχολείο και προχώρησαν σε μια πρώτη ριζική μεταρρύθμιση της Ελληνικής Παιδείας. Από 17/10/28 μέχρι 1/1/30 υπουργός ήταν ο κ. Κ. Γόντικας και από 2/1/30 μέχρι 26/5/32 ο Γ. Παπανδρέου.
Φυσικά το κτίσιμο του μεγαλοπρεπούς σχολείου δεν ήταν μόνο θέμα πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και απαίτηση της Δραμινής κοινωνίας. Ήδη από τις αρχές του αιώνα ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είχε αποφασίσει την κατασκευή μεγάλων και ευπρεπών σχολείων με την βοήθεια της ερανικής επιτροπής, προκείμενου να αντιπαρατεθούν στα μεγάλα και πλούσια τουρκικά σχολεία που στεγάζονταν στα κτίρια του σημερινού Στρατιωτικού Νοσοκομείου και στο Ορφανοτροφείο Αρρένων3. Αλλά και οι πολίτες της Δράμας εδώ και χρόνια σε κάθε ευκαιρία ζητούσαν καινούργιο σχολείο. Στη σημαντικότερη εκδήλωση τους για το θέμα αυτό, στις 10 Μάιου 1921 σε πάνδημο συλλαλητήριο στη πλατεία της Ελευθερίας, απαίτησαν την λειτουργία Γυμνασίου. Στο συλλαλητήριο πήραν μέρος οι τοπικές αρχές, ο μητροπολίτης Αγαθάγγελος Μάγνης, πλήθος κόσμου και οι μαθητές του τότε Ημιγυμνασίου, εκ μέρους των οποίων μίλησε ο Θ. Αναγνώστου. Όπως αναφέρει ο ίδιος4, ο τότε γυμνασιάρχης κ. Χαρισιάδης "..ενώ ενέκρινε τη σκοπιμότητα του συλλαλητηρίου βρήκε μη αναγκαία την παρουσία της νεολαίας και γι' αυτό στους ελέγχους σημείωσε : ΑΞΙΟΙ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΣ, δικαιολόγησε δε την παρουσία τους ως αποτέλεσμα "νεανικού ενθουσιασμού". Οι πρώτοι απόφοιτοι του εξατάξιου Γυμνασίου Δράμας βγαίνουν το σχολ.έτος 1922-23. Μερικοί από αυτούς είναι: Αναγνώστου Θ., Χολέβας Ι.,Αλεξίου Γ., Βαλιάνης Δ., Θεοδωριδου Σ., Γρηγοριάδου Ι., Θεολόγου Π., Κόκκινος Α., Στολίγκας Α.
________________________________________
1 Αποσπάσματα από το αντίστοιχο βιβλίο, που γράφτηκε με την μορφή εργασίας από τους μαθητές της Β΄ Λυκείου του σχολ. έτους 1993-94, το οποίο περιέχει και μεγάλο αριθμό φωτογραφιών.
* Το παρόν έντυπο μαζί με την ομιλία του προέδρου της Διδακτηριακής επιτροπής δόθηκαν στο σχολείο απο τον φιλόλογο κ. Χατζόπουλο Γεώργιο.
2 Προφορική μαρτυρία του κ. Καλογήρου αδελφού του εργολάβου που έκτισε το σχολείο
3 "ΔΡΑΜΙΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ" Β.Κ. Πασχαλίδη.
4 Θ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, ερευνητής της ιστορίας της Δράμας, τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων και εργάσθηκε σαν υπάλληλος στη Νομαρχία
















Κυριακή 27 Αυγούστου 2017






ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ 11ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ   ΣΕΡΡΩΝ
                                                         

     
To 1900, με την έγκριση των Τουρκικών αρχών, για δημιουργία Βουλγαρικής μειονότητας, επετράπη η    ανέγερση και λειτουργία Βουλγάρικου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου, στη θέση του σημερινού  Β΄ΚΑΠΗ, για προσηλυτισμό των  Ελληνοπαίδων.
    Η Ελληνική κοινότητα της πόλης των Σερρών, για την τόνωση του Εθνικού φρονήματος και για  αντιπερισπασμό της    αντεθνικής αυτής κίνησης, αποφάσισε την ίδρυση καθαρώς ελληνικού σχολείου, την επωνυμία του οποίου δε   γνωρίζουμε. Το σχολείο αυτό στεγάστηκε προσωρινά στο σπίτι του κου Βαλαλά ή  Μπαλαλούδη, πλησίον της         εκκλησίας Ιωάννου Θεολόγου.                                           
    Την ίδια χρονιά, το 1900, η Ελληνική κοινότητα, με τη συνδρομή του     απόδημου Σερραίου μεγαλέμπορου Δούμπα,  που διέμενε στη Βιέννη, θεμελιώνει  το μεγαλοπρεπές για την εποχή του,  το διδακτήριο αυτό. Το ποσό     των χρημάτων   που διατέθηκαν για την ανέγερσή του είναι άγνωστο. Στην όλη προσπάθεια της ανέγερσης συνετέλεσαν   πάρα πολύ και οι κάτοικοι της περιοχής του Ιωάννου Θεολόγου, οι οποίοι και πρόσφεραν εθελοντικά και ευγενικά την προσωπική τους         εργασία , κυρίως στην μεταφορά χώματος, λίθων και άμμου.
    Το διδακτήριο περατώθηκε το 1904. Εγκαινιάσθηκε το ίδιο έτος και άρχισε η λειτουργία του. Η αρχική   του            ονομασία είναι άγνωστη. Λίγα χρόνια μετά ονομάζεται 8ο Δημοτικό. Με το Ν.4397 και ΦΕΚ 391/11-10-29             μετονομάσθηκε ως  2ο Δημοτικό. Με την υπ’ αριθμ’ 63987 Υπουργική απόφαση και ΦΕΚ 2223/10-10-53             μετονομάσθηκε σε 11ο,ονομασία που διατηρεί μέχρι και σήμερα.
    Το Σχολείο κτίστηκε από Έλληνες μηχανικούς σε σχήμα Π συμβολίζοντας τη λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ, εκφράζοντας  έτσι τον πόθο τους για δικιά τους ελεύθερη πατρίδα. Κατ’ άλλους το γράμμα Π συμβόλιζε το αρχικό του ονόματος   του ήρωα και   πρωτεργάτη του Μακεδονικού αγώνα Παύλου Μελά.
    Το πέρασμα των χρόνων και ο νόμος της φθοράς δε στάθηκαν ικανά να αλλοιώσουν την αίγλη του και σήμερα ακόμη θεωρείται ένα από τα ωραιότερα διδακτήρια  που κοσμούν την πόλη των Σερρών.
    Το Σχολείο με την με αριθμό 5497/29-8-1993 απόφαση του Υπουργού Μακεδονίας-Θράκης, χαρακτηρίστηκε ως   έργο  τέχνης και ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
      Φωτισμένοι και μορφωμένοι δάσκαλοι, από της ιδρύσεώς του, φώτισαν πολλές γενεές Ελληνοπαίδων, αφού πολύ   λίγα ήταν τα καθαρά ελληνικά Σχολεία την  εποχή εκείνη.
    Σήμερα το Σχολείο μας συνεχίζει την πορεία του στο χώρο της εκπ/σης. Μπορεί η υλικοτεχνική υποδομή του, να μην ανταποκρίνεται πλήρως στις σημερινές απαιτήσεις και δεδομένα, όμως με μια σοβαρή επισκευή, επέκταση και ανέγερση ορισμένων αιθουσών και βοηθητικών χώρων, θα λύνονταν το πρόβλημα της καλής λειτουργίας του.



Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017












Μαριάνθη Μπέλλα

εκπαιδευτικός





   Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το εκπαιδευτικό σύστημα είχε να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, τα μεγάλα προβλήματα που προέκυψαν από τις εθνικές περιπέτειες. Μαζί με τις απότομες αλλαγές των αριθμητικών μεγεθών, κυρίως σε μαθητές, και τις ανάγκες που αυτές συνεπάγονταν  (διδακτικό προσωπικό, σχολικά κτήρια κλπ.) δημιουργήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και σοβαρές πολιτισμικές ανασυνθέσεις.

   Ανάμεσα στα προβλήματα που προέκυψαν, μακροχρόνιες και αρνητικές συνέπειες είχε και η δημιουργία μιας ιδιαίτερης κατηγορίας εκπαιδευτικών που ονομάστηκαν «δάσκαλοι των δύο μαρτύρων». Επρόκειτο για πρόσφυγες που δήλωναν ότι είχαν υπηρετήσει σαν δάσκαλοι στους τόπους από τους οποίους προέρχονταν, αλλά τους ήταν αδύνατον να προσκομίσουν τα σχετικά δικαιολογητικά. Επειδή ο αριθμός τους ήταν μεγάλος, το κράτος προσπάθησε να δώσει λύση στο πρόβλημα. Σύμφωνα, λοιπόν, με το Ν.Δ. της 23ης Οκτωβρίου 1922, μπορούσαν να διοριστούν σε σχολεία του κράτους όσοι πιστοποιούσαν με ένορκη βεβαίωση δύο μαρτύρων ότι είχαν προϋπηρετήσει σαν δάσκαλοι στον τόπο προέλευσής τους. Αποτέλεσμα του διατάγματος αυτού ήταν να παρουσιαστούν «σμήνη ολόκληρα υποψηφίων, εκ των οποίων ελάχιστοι μόνον είχον τα προσόντα, οι δε πλείστοι των λοιπών εχειροτονήθηκαν εις διδασκάλους εξ εμπόρων, παντοπωλών, οπωροπωλών και χειρονακτών» (Λέφας, 1942: 187-188). Όλοι αυτοί διορίστηκαν και παρείχαν στην εκπαίδευση τις επιζήμιες υπηρεσίες τους για πολλά χρόνια.








Πηγές:

Αλ. Δημαράς, «Εκπαίδευση 1922-1940. Οι νέες βενιζελικές μεταρρυθμίσεις», στο Β. Παναγιωτόπουλος (Επιμ.), Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000, τόμ. 7ος (Από την Αβασίλευτη δημοκρατία στη Δικτατορία της 4ης Αυγούστου), εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003, σσ. 197-210. 



Χρ. Λέφας, Ιστορία της εκπαιδεύσεως, εκδ. ΟΕΣΒ, Αθήνα 1942.








Δημοσιεύτηκε 18th July από τον χρήστη ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ - ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΜΠΕΛΛΑ

0
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί τώρα και στον Μεσοπόλεμο


Ο Π. Βαβουλές, ως διευθυντής του 7ου δημοτικού σχολείου στα μέσα της δεκαετίας του ’30
Oύτε και φέτος θα γίνουν κανονικοί διορισμοί εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση διότι από τη αρχή της η πολιτική των σωτήριων(!) μνημονίων, που εκπορεύεται από τα ιερατεία της Ε. Ε. και την εφαρμόζουν οι πρόθυμοι εγχώριοι κυβερνητικοί και μη υπηρέτες της, πρώην και νυν, δεν επιτρέπει τους μόνιμους διορισμούς. Όπως ανακοινώθηκε από το υπουργείο Παιδείας η κατάσταση θα μπαλωθεί με την πρόσληψη αναπληρωτών και ωρομισθίων. Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Φυσικό είναι μετά να αποπροσανατολίζουν, να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, να μιλούν για τα αυτονόητα. Τα ανούσια λόγια της κοκορομαχίας τους στη Βουλή, τα μάθαμε απ’ έξω: «Η σχολική χρονιά θα ξεκινήσει κανονικά και χωρίς κενά». Από τους 93.000 περίπου αναπληρωτές που κατέθεσαν αίτηση, θα προσληφθούν 24.000 και στις δύο βαθμίδες της εκπαίδευσης, για μια… χούφτα μόρια. «Το σχολικό έτος 2011-2012 το ποσοστό των αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών επί των μόνιμων εκπαιδευτικών ήταν 8%, για να φτάσουμε το 2016-2017 στο 14%! Και φέτος, για ακόμη μία χρονιά (έβδομη στη σειρά), η αναλογία μόνιμου και ελαστικά εργαζόμενου προσωπικού (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι) μεταβάλλεται υπέρ του δεύτερου, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο το εργασιακό μοντέλο που αργά και συστηματικά εμπεδώνεται στις σχολικές μονάδες», επισημαίνει ο εκπαιδευτικός αναλυτής Χρήστος Κάτσικας.
Δεν είναι όμως τωρινό το φαινόμενο της αδιοριστίας που η κάθε φορά εξουσία το έχει σαν όπλο για να παίζει τα παιχνίδια της και να κρατά ομήρους τους εκπαιδευτικούς. Θυμάμαι το φθινόπωρο του 1975 που μόλις έχω πάρει το πτυχίο του δασκάλου, η Αθήνα να είναι γεμάτη με αφίσες της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Δασκάλων που παρίστανε μια κουκουβάγια που δάκρυζε κι έγραφε: «8.000 αδιόριστοι δάσκαλοι».
Η ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ
Αλλά ας πάμε ακόμα πιο πίσω. Στο Μεσοπόλεμο (Μάρτης – Απρίλης 1935 με κυβέρνηση Τσαλδάρη) ο σπουδαίος Χανιώτης δάσκαλος, λαογράφος και πνευματικός άνθρωπος Παντελής Βαβουλές, γράφει ένα σημαντικό άρθρο σε δύο πρωτοσέλιδες συνέχειες, στο παιδαγωγικό περιοδικό «Παιδαγωγικές Σελίδες» που εξέδιδαν φωτισμένοι δάσκαλοι των Χανίων και αρθρογραφούσαν και καθηγητές της Μέσης εκπαίδευσης, με τίτλο «Η δημοτική μας εκπαίδευση». Εκεί με την πλούσια εμπειρία του στα σχολεία από την περίοδο της Αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας, αναλύει τα μεγάλα διαχρονικά προβλήματα της εκπαίδευσης, σημειώνοντας: [1] «Εκείνος που θα θελήση να ασχοληθή με την κατάσταση της δημοτικής εκπαιδεύσεως στην Ελλάδα δεν μπορή παρά να καταλήξη σε συμπεράσματα όχι ευχάριστα. Λέγεται και γράφεται και πιστεύεται, πως η δημοτική εκπαίδευση ενός λαού, είνε η βάση και το κορύφωμα του πολιτισμού του. Και έτσι είνε. […] Γι’ αυτό μπορεί κανένας να αξιώση από τους κυβερνήτες μας μεγαλύτερη και περισσότερο ενδιαφέρον για το αντικείμενο της Κρατικής Πρόνοιας που λέγεται Λαϊκό Σχολείο. Η παρακολούθηση όμως των «πεπραγμένων» του Ελληνικού Κράτους, από την απελευθέρωσή του μέχρι σήμερον, στα ζητήματα της Δημ. Εκπαιδεύσεως, πείθει τον κάθε αμερόληπτο μελετητή, πως ποτέ το Κράτος δεν ενδιαφέρθηκε, όσο έπρεπε και όσο μπορούσε για την κατώτερη εκπαίδευση του Ελλ. Λαού. Αν κάπου-κάπου παρουσιάστηκαν μερικά φωτεινά μετέωρα στον εκπαιδευτικό μας ορίζοντα και τον φώτισαν για μια στιγμή, μέσα στο πέρασμά των ο ορίζοντας αυτός πήρε πάλι την πρώτη σκοτεινιασμένη όψη του. […] Ποιος φταίει λοιπόν και δεν είμαστε εκπαιδευτικά στη θέση που μας απαιτεί η ιστορική μας κληρονομιά[…]; Εδώ είνε κανένας υποχρεωμένος να πη μερικές πικρές αλήθειες. […] Και μας λένε κάθε φορά οι κυβερνήτες μας: “Δεν μπορούμε να χτίσωμε σχολειά, δεν μπορούμε να διορίσωμε δασκάλους, δεν μπορούμε να εφοδιάσομε τα σχολειά με τα πράγματα που χρειάζονται, γιατί δεν πάνε καλά τα οικονομικά του Κράτους”. […] Κι εμείς με την πονηρή σκέψη πως, αν τους πούμε, “αν δεν έχετε χρήματα να βρήτε”, θα μας βάλουν νέους φόρους είτε κι από αφέλεια πιστεύομε τις ομολογίες των σαν ειλικρινείς, τους δίδομεν “άφεσιν αμαρτιών” και ζουν αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα. Μα δεν είνε λοιπόν αλήθεια πως δεν υπάρχουν χρήματα για να διαθέση το Κράτος για την στοιχειώδη εκπαίδευση του λαού; Πιστεύω με ατράνταχτη πεποίθηση πως δεν είνε αλήθεια. Και το πιστεύω γιατί παρακολουθώ χρόνια τώρα τη ρεμούλα που γίνεται στο δημόσιο χρήμα. Βλέπω ένα σωρό αργόμισθους, που σαν βδέλλες απομυζούν το αίμα του Κρατικού οργανισμού. Διαβάζω κάθε μέρα στις εφημερίδες καταχρήσεις εκατομμυρίων πολλών, γιατί βέβαια ο δημόσιος θησαυρός δε φρουρείται καλά από εκείνους που έχουν αναλάβει τη φύλαξή του. Διαβάζω και εκπλήσσομαι για το μέγεθος και το πλήθος των φοροκλοπών που γίνονται χάρις στην εγκληματική αδράνεια και στην ένοχη αδιαφορία των Κυβερνητών μας που στερούν έτσι το Κρατικό ταμείο ενός τεραστίου χρηματικού ποσού. Βλέπω σε μια βουνοπλαγιά της Κισάμου 2 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένο δημόσιο δρόμο. Βλέπω να διασχίζεται ο τεράστιος όγκος των Λευκών Ορέων για να συγκοινωνήσουν οι Κομητάδες με τα Χανιά. Βλέπω κοντολογής ανοιχτούς τους κρουνούς του δημόσιου θησαυρού. Ύστερα απ’ όλα αυτά είνε φυσικό να μην έχη το Κράτος να ξοδέψη εκείνα που ώφειλε να ξοδέψη νάχη μια στοιχειώδη εκπαίδευση στο λαό, που τόσο τσουχτερά φορολογεί, ανάλογη με τις σύγχρονες απαιτήσεις του πολιτισμού και ανάλογη με την ιστορική σταδιοδρομία και το μέλλον του ελληνικού λαού. Έτσι η δικαιολογία πως δεν υπάρχουν χρήματα, είνε χωρίς βάση και σε βάρος εκείνων που τη μεταχειρίζονται. […]».
Στη δεύτερη συνέχεια του κειμένου του ο Π. Βαβουλές θέλοντας να παρουσιάσει ανάγλυφη την εικόνα της κατάστασης της δημοτικής εκπαίδευσης και να πείσει για τη θλιβερότητά της, επικεντρώνει σε δύο κορυφαία ζητήματα: στο διδακτηριακό και στο πρόβλημα του διδακτικού προσωπικού.
ΤΟ ΚΤΙΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Γράφει: «[…] Ας πάρωμε πρώτα τη διδακτηριακή μας κατάσταση. Δεν μπορεί κανένας ν’ αρνηθή πως τα τελεταία 5 χρόνια κάτι έκαμε το κράτος […] Οι μικρές χρηματικές επιχορηγήσεις του κράτους συνδυασμένες με την προσωπική εργασία των κατοίκων των χωριών, με τον ένθερμο ζήλο Επιθεωρητών και δασκάλων επέτυχαν την ανέγερση αρκετών διδακτηρίων στην ύπαιθρο χώρα. Η πραγματοποίηση από το άλλο μέρος του Σουηδικού δανείου εχάρισε και στις πόλεις πολλά και καλά διδακτήρια. Αλλά τα ευχάριστα αυτά γεγονότα πρέπει να θεωρηθούν ως μια καλή απαρχή μόνον, γιατί οι διδακτηριακές ανάγκες της εκπαιδεύσεως μας είνε τεράστιες. Σκεφθήτε ότι ενοικιάζομε 2000 περίπου ιδιωτικά οικήματα για διδακτήρια, που όλα αυτά προωρισμένα, φυσικά, για κατοικίες οικογενειών είνε ακατάλληλα. Αν υπολογίσομε πως στο καθένα απ’ αυτά στεγάζονται κατά μέσον όρο 60 παιδιά θα βρούμε πως 120000 παιδιά του ελληνικού λαού στεγάζονται σε ανθυγιεινά διδακτήρια […]. Και να τι έγραψε τον περασμένο Νοέμβρη ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας (Χρ. Ράικος), στο Διδασκαλικό Βήμα: “Αναγκαζόμεθα […] να θίξωμε το ζήτημα των ακαταλλήλων διδακτηρίων, για να τονίσωμε το μεγάλο κακό που γίνεται στη μαθητιώσα νεολαία μέσα σε διδακτήρια ακατάλληλα, μέσα σε τρώγλες πραγματικές που εκθέτουν τον πολιτισμό του κράτους μας και δημιουργούν προφυματικούς νέους ανίκανους για τη ζωή και επιζήμιους στους άλλους […]”».
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Για το θέμα αναφέρει: «[…] ως το 1930 είχαμε 36 είδη δασκάλων. Μέσα σ’ αυτά, τα 10 είδη αντιπροσώπευαν δασκάλους με επαρκή προσόντα. Τα 26 αντιπροσώπευαν δασκάλους χωρίς προσόντα. Μέσα σ’ αυτούς βρίσκονταν και δάσκαλοι με απολυτήριο του δημοτ. σχολείου [2] και οι δάσκαλοι των δύο μαρτύρων [3]. Ευτυχώς το μωσαϊκό αυτό πάη πια να λείψη […].
Στη συνέχεια αναφέρεται στο μεγάλο κακό από την ανεπάρκεια του αριθμού των δασκάλων σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών και σημειώνει: « […] Σε όλα τα εκπαιδευτικώς προηγμένα κράτη έχει αναγνωριστή ως αξίωμα πια, πως ένας δάσκαλος δεν μπορεί να επιδράση αποτελεσματικά σε αριθμό μαθητών ανώτερο του 30. Σε μας έχει γίνει παραδεχτόν να διδάσκη ένας δάσκαλος 90-100 και 120 παιδιά! Ο μέσος όρος μαθητών κατά δάσκαλο στην Ελλάδα – στατιστική του 1932 – είνε 58! μαθητές. Κι ενώ έχομε τόση έλλειψη δασκάλων, μένουν αδιόριστοι εκείνοι που χρόνια τώρα πήραν τα πτυχία τους και περιμένουν να διοριστούν. Και έχει σήμερα το κράτος τέτοιους στη διάθεσή του πάνω από 2000 και δεν τους διορίζει, γιατί τρομάζει τη δαπάνη. Για να κατανοηθή ακόμη η εκπαιδευτική μας ανεπάρκεια θα είνε ανάγκη να μιλήσω με τη γλώσσα των αριθμών.[…] Ο μέσος όρος του ποσοστού των φοιτώντων στο δημοτικό σχολείο παιδιών επί του πληθυσμού ενός κράτους θεωρείται το 15%. Σύμφωνα με την αναλογία αυτή στην Ελλάδα επί πληθυσμού 6,5 εκατομμυρίων έχομε υπόχρεους για φοίτηση 975.000. Απ’ αυτούς φοιτούν

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017


Το μέλλον της τεχνικής εκπαίδευσης είναι συνυφασμένο με το μέλλον της οικονομίας Δρ Ηλίας Μαρκάτζιης



26/11/2015
Ο Δρ Ηλίας Μαρκάτζιης, Διευθυντής Μέσης Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης θα είναι εισηγητής στο πέμπτο συνέδριο της Παγκύπριας Σχολής Γονέων με θέμα «Νέα Ωρολόγια και Αναλυτικά Προγράμματα – Ποιότητα Ζωής και Επαγγελματική Προοπτική». Με την ευκαιρία αυτή απάντησε σε ερωτήσεις του ikypros για τα νέα ωρολόγια αναλυτικά προγράμματα, τον ρόλο των γονιών αλλά και το μέλλον της Τεχνικής – Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Κύπρο.


-Ποιο θα λέγατε ότι είναι το μέλλον της Τεχνικής – Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Κύπρο;



-Το μέλλον της Τεχνικής – Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Κύπρο είναι συνυφασμένο με το μέλλον της Κυπριακής οικονομίας. Η Κύπρος βρίσκεται μπροστά από τη μεγάλη πρόκληση για διαφοροποίηση της μορφής της οικονομίας της. Από οικονομία βασισμένη ολοκληρωτικά στις υπηρεσίες θα πρέπει να μετατραπεί σε μια πιο ισοζυγισμένη οικονομία. Θα πρέπει δηλαδή να στραφεί πλέον και στον πρωτογενή αλλά και στον βιομηχανικό τομέα δημιουργώντας πρόσθετες θέσεις εργασίας, δημιουργώντας πλούτο τόσο σε εθνικό αλλά και ατομικό επίπεδο. Οι τομείς αυτοί θεωρήθηκαν πριν από λίγα χρόνια ως μη βιώσιμοι στον τόπο μας. Εάν λοιπόν τώρα τα δεδομένα επιβάλλουν την επαναδραστηριοποίηση τους θα πρέπει οπωσδήποτε να δοθεί η δυνατότητα στελέχωσης τους με άριστα καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό. Υπενθυμίζουμε ότι το καλά καταρτισμένο και κατάλληλα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί το πιο σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Εάν αυτό επιτευχθεί θα προσδώσει προοπτική στη βαριά λαβωμένη Κυπριακή οικονομία, αλλά για να επιτευχθεί χρειάζεται ένα δυνατό και ποιοτικό σύστημα Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό από την κοινωνία αλλά και από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας. Ως εκ τούτου το μέλλον της Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης προδιαγράφεται λαμπρό, δεν υπάρχει άλλωστε άλλη επιλογή.



-Πιστεύετε ότι υπάρχει προκατάληψη για την Τεχνική – Επαγγελματική Εκπαίδευση στον τόπο μας;



-Η προκατάληψη για της Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση, όχι μόνο στον τόπο μας άλλα και στην Ελλάδα, χρονολογείται από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους και συγκεκριμένα από την εποχή του Όθωνα. Από τότε θεωρήθηκε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες θα έπρεπε να αποτελέσουν τους πρεσβευτές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και να εξάγουν το πνεύμα αυτό στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό αποτέλεσε, τότε, βάλσαμο στις ψυχές των μόλις απελευθερωμένων Ελλήνων οι οποίοι είχαν καταγοητευθεί από τις κλασσικές σπουδές και την αμιγώς θεωρητική παιδεία. Φάνηκε όμως σήμερα ότι αυτό αποτελούσε στην πραγματικότητα ουτοπία, Μια ουτοπία η οποία εμπόδισε τόσο τους Έλληνες αλλά και τους Έλληνες Κύπριους να προοδεύσουν δημιουργώντας τις κατάλληλες οικονομικές συνθήκες έτσι ώστε να αναβιώσουν πραγματικά το ελληνικό πνεύμα. Σήμερα έχει γίνει, σε μεγάλο βαθμό αντιληπτό ότι ένα κράτος για να παραμείνει ελεύθερο θα πρέπει να παράγει πλούτο και να μπορεί από μόνο του, χωρίς συνεχιζόμενα δάνεια να σταθεί στα πόδια του. Η προκατάληψη λοιπόν υπήρχε και υπάρχει σε μικρότερο όμως βαθμό σήμερα. Τα πράγματα βελτιώνονται σημαντικά αφού η οικονομική κρίση που βιώνουμε μας έχει κάνει σοφότερους.



-Είναι αρκετά ενημερωμένοι οι γονείς αλλά και οι μαθητές για τις προοπτικές της Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης;



-Η ενημέρωση γονιών και μαθητών είναι πολύ περιορισμένη. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ένα ολοκληρωμένο σύστημα επαγγελματικού προσανατολισμού στην Κύπρο. Ούτε το εκπαιδευτικό μας σύστημα διαθέτει τον κατάλληλο μηχανισμό έγκαιρης και ποιοτικής στήριξης των παιδιών έτσι ώστε να προβούν με ωριμότητα στις επιλογές τους. Τα παιδιά καλούνται να επιλέξουν χωρίς να γνωρίζουν. Οι λειτουργοί της ΥΣΕΑ τις περισσότερες φορές προσπαθούν να βοηθήσουν αλλά δεν υπάρχει ο χρόνος ούτε για τους ίδιους ούτε και για τα παιδιά. Ως αποτέλεσμα οι γονείς και τα παιδιά δεν γνωρίζουν τους διάφορους τομείς των σύγχρονων επαγγελμάτων. Δεν γνωρίζουν ότι μέσα από τη ΜΤΕΕ θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κάποια επαγγέλματα και δεν γνωρίζουν τις προοπτικές που ανοίγονται μέσα από την ΜΤΕΕ. Το χειρότερο, υπάρχει ακόμα στα σχολεία μας, σε μεγάλο βαθμό, εκείνη η τάση υποτίμησης για καθετί χειρωνακτικό, τεχνικό και τεχνολογικό.



Η Παγκύπρια Σχολή Γονέων διοργανώνει το 5ο Παγκύπριο Συνέδριο με θέμα: Νέα Ωρολόγια και Αναλυτικά Προγράμματα – Ποιότητα Ζωής και Επαγγελματική Προοπτική. Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015 από τις 9.00 μέχρι τις 13.00, στην Αίθουσα Τελετών Τάσσος Παπαδόπουλος στο Πανεπιστήμιο Frederick στη Λευκωσία. Η είσοδος είναι ελεύθερη.




Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017




Πλατεία Κυθήρων – Δωρεά Β. Μπαβέα.

Νέα Φιλαδέλφεια 6 Ιουλ 2014

 Ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών της πρώην Δημοτικού Συμβούλου και Αντιδημάρχου κας Ευαγγελίας Καπετάνου, ανταποκρίθηκε η απερχόμενη Δήμαρχος κα Ευτυχία Γαϊτανά – Αποστολάκη και εκπλήρωσε μια υποχρέωση, για την οποία οι προηγούμενοι Δήμαρχοι αδιαφορούσαν επί 31 χρόνια.
Στη συνέχεια η πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία της κας Ευαγγελίας Καπετάνου, στην λιτή τελετή εγκαίνια της ονομασίας 
Εγκαίνια Πλατείας Κυθήρων – Δωρεά Βασιλείου Μπαβέα       –       Ευαγγελία  Καπετάνου
Το σύνθημα «΄Εξω οι βλάχοι από την Αθήνα» επιβίωνε για αρκετά χρόνια στους τοίχους σπιτιών και δημοσίων κτηρίων. ΄Οπου «βλάχοι» θεωρούνται, από τους συνθηματογράφους, όλοι οι μη Αθηναίοι και μάλιστα ως είδος βρισιάς.
Αν οι «βλάχοι» εθνικοί ευεργέτες προτιμούσαν τους δρόμους του Μετσόβου και των άλλων πατρίδων τους για να χτίσουν τα μεγαλοπρεπή κτίριά τους, η Αθήνα θα ήταν πρωτεύουσα μόνον κατ’ όνομα. Αν βέβαια ήταν πρωτεύουσα…
Η καταγωγή τής οικογένειας Σίνα ήταν από τη Μοσχόπολη της Βορείου Ηπείρου. Ο Σίμων Σίνας εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου ίδρυσε τον εμπορικό και τραπεζικό οίκο Σίνα. Το 1818 τιμήθηκε με τον τίτλο του βαρόνου από τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, χωρίς να απολέσει, εξαιτίας της υψηλής θέσης του στην κοινωνία της Βιέννης, την ελληνική του συνείδηση και τον πατριωτισμό του. Αν ερχόταν από τη Μοσχόπολη κατεθείαν στην Αθήνα κάποιοι θα τον έλεγαν βλάχο. ΄Ηρθε μέσω Αυστρίας και αναγνωρίστηκε ως βαρόνος.
Ο γιος του Σίμωνα, ο Γεώργιος Σίνας, συνετέλεσε στην ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Αυστρίας, της οποίας διετέλεσε και διευθυντής, και συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Σταύρου – επίσης Ηπειρώτη – για την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Υπήρξε χορηγός της οικοδόμησης του Αστεροσκοπείου Αθηνών (1846).
Ο γιος του Γεωργίου, ο Σίμων Γ. Σίνας συνέχισε τη χρηματοδότηση του Αστεροσκοπείου και δώρησε τα χρήματα για την οικοδόμηση της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Νικόλαος Στουρνάρης, από το Μέτσοβο, διέθεσε χρήματα για την ανέγερση του Πολυτεχνείου. Από το Μέτσοβο ήταν και οι άλλοι δύο ευεργέτες του Πολυτεχνείου, ο Μιχαήλ Τοσίτσας και ο Γεώργιος Αβέρωφ. Προς τιμήν της ιδιαίτερης πατρίδας των ευεργετών του, το Πολυτεχνείο ονομάστηκε Μετσόβιο.
Ο Γεώργιος Αβέρωφ διέθεσε, επίσης, χρήματα για την ανέγερση της Σχολής των Ευελπίδων, για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για την αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού ή Καλλιμάρμαρου Σταδίου και για τη ναυπήγηση του ομώνυμου θωρηκτού του ελληνικού στόλου.
Ο Γρηγόριος Μαρασλής ήταν γεννημένος στην Οδησσό με καταγωγή από το Μαράζ της Θράκης. Το Μαράσλειο Διδασκαλείο, το Ιπποκράτειο νοσοκομείο, η Ανωτάτη Εμπορική και ο εκδοτικός οργανισμός με τον τίτλο «Βιβλιοθήκη Μαρασλή» δημιουργήθηκαν από δωρεές του.
Χάρη στον Αλέξανδρο Πάντο, έναν πολιτευτή από το Βόλο, δημιουργήθηκε η «Πάντειος Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών», το σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Ο Ιωάννης Δόμπολης, με καταγωγή από την ΄Ηπειρο, φίλος και συνεργάτης του Ι.Καποδίστρια, κληροδότησε τα χρήματα για την ανέγερση και τη συντήρηση, στην Αθήνα, Πανεπιστημίου με την επωνυμία «Καποδιστριακό».
Η Ριζάρειος Ιερατική Σχολή δημιουργήθηκε επίσης από κληροδότημα των αδελφών Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη, που κατάγονταν από το Μονοδένδρι Ζαγορίου της Ηπείρου.
Ο Ευαγγέλης και ο Κωνσταντίνος Ζάππας, με καταγωγή από την ΄Ηπειρο, είναι εκείνοι στους οποίους η πρωτεύουσα χρωστά ένα από τα αξιολογότερα κτίριά της: το Ζάππειο Μέγαρο. Το Ζάππειο χτίστηκε ως μέγαρο εκθέσεων των βιομηχανικών και καλλιτεχνικών «Ολυμπιάδων».
Ο Γεώργιος Γεννάδιος πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εθνικής Βιβλιοθήκης της οποίας διετέλεσε πρώτος διευθυντής και ο γιος του Ιωάννης ίδρυσε τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Η καταγωγή τους ήταν από την ΄Ηπειρο.
Ο Ιωάννης Βαρβάκης, Ψαριανός στην καταγωγή, με τη διαθήκη του (10 Ιανουαρίου 1825) κληροδότησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για την ίδρυση Λυκείου (Βαρβάκειο Λύκειο), την εξαγορά αιχμαλώτων, τη συντήρηση άπορων οικογενειών κ.λπ. Ανδριάντας του Βαρβάκη βρίσκεται στο Ζάππειο.

Το Ιστορικό μιας ευεργεσίας στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας.
Το έτος 1957 η Πολεοδομία Αθηνών για τις ανάγκες του Οικισμού Απομάχων Νέας Φιλαδέλφειας, χαρακτήρισε το με αριθ. 210 Οικοδομικό τετράγωνο, που βρίσκεται μεταξύ των οδών Μακρυγιάννη, Βασ. Αλεξάνδρου, Σοφούλη και Παπάγου, σαν χώρο Πρασίνου. Η έκταση αυτή ήταν έκτοτε δεσμευμένη και οι κάτοικοι την θεωρούσαν σαν οριστική πλατεία.
Απροσδόκητα το 1980, ύστερα από 23 χρόνια δέσμευσης, κινήθηκαν οι ιδιοκτήτες Λουράντος και Μπαβέας και ζήτησαν την αποδέσμευση, με αποτέλεσμα να εκδοθεί η με αριθ. 34/81 Πράξη αναλογισμού αποζημιώσεως βάσει του Ν. 5269/31. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή η Πολεοδομία καθόρισε την έκταση την οποία έπρεπε να αποζημιώσει ο κάθε παρόδιος και ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας για τη δημιουργία του Πρασίνου.
Επειδή οι περίοικοι του παραπάνω χώρου, που ήμασταν και οι βαρυνόμενοι, κυρίως, με την αποζημίωσή του, δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουμε για την απαλλοτρίωση του, απευθυνθήκαμε στον έναν από τους ιδιοκτήτες Βασίλειο Μπαβέα, με την από 22 Ιανουαρίου 1983 επιστολή μας, και του ζητήσαμε να παραχωρήσει την ιδιοκτησία του επί του χώρου (1105,00 τ.μ. περίπου) στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας. Την επιστολή μας παρέδωσαν στον Β. Μπαβέα στο σπίτι του στο Κολωνάκι οι Κωνσταντίνος Κουταλιάγκας και ο πατέρας μου Χρυσόστομος Καπετάνος.

« Νέα Φιλαδέλφεια 22 Ιανουαρίου 1983

Αξιότιμε Κύριε Μπαβέα

Στον οικισμό Απομάχων έχετε ένα ακίνητο που ανήκει στο 210 οικοδομικό τετράγωνο του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας. Το τετράγωνο αυτό από το 1957, που η περιοχή εντάχθηκε στο σχέδιο πόλεως, έχει χαρακτηριστεί από την Πολεοδομία σαν χώρος Πρασίνου. Από τότε μέχρι σήμερα έχει παραμείνει ο μόνος ελεύθερος χώρος του οικισμού μας. Στον χώρο αυτό καταφύγαμε ζητώντ

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017




ΟΙ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ   ΜΑΣ   ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΕΣ  SINGER
Ψάχνοντας    στο  διαδίκτυο    βρήκα  αυτή  τη  φωτογραφία   από   μια  ιστοσελίδα,   η  οποία  δημοσιεύσει  ιστορικές  φωτογραφίες  της   Αλεξανδρούπολης.
Η  φωτογραφία  απ’ ότι  γράφει   είναι  τραβηγμένη    το  1930    στην  Αλεξανδρούπολη   (Δεδεάγατς),   17  χρόνια  μόλις  μετά  την απελευθέρωση  της  πόλης.
Πολλές   κοπελιές    εκπαιδεύονταν  σ’  αυτές   τις  οικοκυρικές   σχολές   των  γνωστών  μηχανών   Singer. Μπόρεσαν  και  στήριξαν  τις    οικογένειες   τους  οι  γλυκές  μοδιστρούλες, έφτιαξαν  τα  κεντημένα      «προικιά»  τους   και  τα   καταχώνιασαν    στα  συρτάρια    που  μοσχομύριζαν    λεβάντα.
Μια  φωτογραφία  με το  ίδιο   θέμα  βρήκα  εντελώς  τυχαία    τραβηγμένη  στο  Λιδωρίκι   και   κατόπιν   στην  Ουγγαρία, αλλά   και  διαφήμιση    στην     κομμουνιστική  Ρωσία
(   στα   Ρώσικα  δεν  υπάρχει  το   S   και  επομένως  άλλαξαν   το  λογότυπο) .
Ιστορίες  παράλληλες      αλλά  που  βοήθησαν    εμάς  τις  νεώτερες να  καταλάβουμε  τι  σημαίνει  νοικοκυροσύνη    και   πως   κεντιούνται  τα  όνειρα.

ΛΙΔΩΡΙΚΙ ΦΩΚΙΔΑΣ                                                     ΡΩΣΙΚΗ  ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ