Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017


Η φωτογραφία είναι το 1955. Βγήκε μπροστά στο πατρικό μου σπίτι στη Νέα Ιωνία Βόλου, οδός Κρήτης 10. Αφορμή η επίσκεψη του θείου Νίκου από το σόι του Μπαμπά. Μας ήρθε από το Δοξαρά της Λάρισας. Με την ευκαιρία μαζεύτηκαν αρκετοί.  Καθισμένοι ο θείος Νίκος και ο Πατέρας μου. Δεξιά του πατέρα η μάνα μου η κυρά Δέσποινα. Πίσω η δική της Μάνα και γιαγιά μου, κόνα Μαριγώ. Πίσω από τη γιαγιά ο αδελφός μου ο Νίκος Εγώ με το σχολικό πηλήκιο. Αριστερά και δεξιά μου η Νότα Σκοτεινιώτη και ο Απόστολος Αποστολίδης, πρώτα μου ξαδέλφια, παιδιά της αδελφής του Πατέρα μου, θείας Μαρίας. Δίπλα στον Αποστόλη η γυναίκα  του Σοφία . Στη φωτογραφία αριστερά τα αδέλφια μου Γιάννης και Μήτσος. Τα τρία παιδιά είναι της εξαδέλφης μου Νότας.  





Πέθανε ο «Δάσκαλος του Γένους», Δημήτρης Φραγκόπουλος

O Δημήτρης Φραγκόπουλος / Φωτογραφία: Fanari.blogspot

Ο «Δάσκαλος του Γένους», ο άνθρωπος που καθήλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων με τις ομιλίες του σχετικά με τον ελληνισμό και τον πλούτο της γλώσσας μας, Δημήτρης Φραγκόπουλος, δεν είναι πια εδώ. 

Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος πέθανε σε ηλικία 89 ετών στην Κωνσταντινούπολη μετά από επιδείνωση της υγείας του. Την περασμένη Πέμπτη, ο επί δεκαετίες διευθυντής του ομογενειακού σχολείου «Ζωγράφειο» εισήχθη στην μονάδα εντατικής θεραπείας στο ελληνικό νοσοκομείο της Πόλης, Βαλουκλή. 

Για 35 χρόνια, από το 1958 έως το 1993, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπηρέτησε ως διευθυντής το Ζωγράφειο λύκειο και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης. 

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ζώντας στην Κωνσταντινούπολη, ο ίδιος έλεγε σε συνεντεύξεις του ότι ποτέ δεν σκέφτηκε να την εγκαταλείψει. 


Ο Δημ. Φραγκόπουλος είχε τιμηθεί για το έργο του από τον Κάρολο Παπούλια / Φωτογραφία: Eurokinissi - Kονταρίνης Γιώργος 

Εκεί ήταν το σπίτι του και η ζωή του. Σε συνέντευξή του σε ελληνική ιστοσελίδα της Κωνσταντινούπολης είχε πει, μάλιστα, χαρακτηριστικά: «Αν έβλεπαν και τον Φραγκόπουλο να φεύγει, θα έλεγαν ότι τελείωσε η ελληνική ομογένεια... Δεν με ενδιέφερε να σώσω το τομάρι μου, οι μαθητές μου με ενδιέφεραν». 

Κουμουτσάκος: «Βαριά ημέρα για τον Ελληνισμό της Πολης» 

Η απώλεια του μεγάλου αυτού δασκάλου προκάλεσε θλίψη τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και στην Ελλάδα. Δήλωση για το θάνατο του Δημήτρη  Φραγκόπουλου εξέδωσε και ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κουμουτσάκος. 

«Βαριά ημέρα σήμερα για τον Ελληνισμό της Πόλης. Η απώλεια του Δασκάλου Δημήτρη Φραγκόπουλου σκοτείνιασε μάτια και βάρυνε καρδιές. Όχι μόνον εκεί, στην αγαπημένη του Πόλη, αλλά και εδώ στην Μητέρα Ελλάδα» αναφέρει η ανακοίνωση, και συμπληρώνει:

«Πως αλλιώς μπορεί να αισθανθείς ως Έλληνας όταν χάνεται ένα κεφάλαιο πολύτιμο, γνώσης, πατριωτισμού και εθνικής ενότητας. Η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να αποτίσουμε στον Δημήτρη Φραγκόπουλο είναι η δέσμευσή μας ότι θα σεβαστούμε την παρακαταθήκη της προσφοράς του, περνώντας την στις επόμενες γενιές. Εδώ και στην Πόλη». 
Πηγή: Πέθανε ο «Δάσκαλος του Γένους», Δημήτρης Φραγκόπουλος | iefimerida.gr
  1. 4.Υπηρέτησα την πατρίδα
    (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
    β3) Η ψυχολογική προετοιμασία
  2. Εκ των υστέρων η σωστή απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μου. Έπρεπε να επιστρέψω στη σχολή μου και να δώσω τη μάχη κάλυψης των κενών που είχαν δημιουργηθεί. Να τελειώσω τις σπουδές μου και μετά βλέπουμε. Όμως δεν έκανα αυτή την επιλογή. Ίσως αν το έκανα η ζωή μου, με βάση τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, να κυλούσε διαφορετικ...ά. Όμως με υποθέσεις δεν γράφεται η ιστορία. Αυτή αμείλικτη καταγράφει τα συμβάντα.
    Το προεδρείο της Νεολαίας Λαμπράκη, τότε, μου ανέθεσε την παρακολούθηση των οργανώσεων της Θεσσαλίας. Μάζεψα το λιτό μου νοικοκυριό κι εγκαταστάθηκα στο Βόλο, χωρίς να έχω τη συνείδηση των πραγμάτων. Υπήρχαν μια σειρά μειονεκτήματα που σιγά-σιγά θα τα αφομοίωνα. Πρώτον δεν είχα καθόλου εμπειρία καθοδηγητικής κι οργανωτικής κομματικής δουλειάς. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήμουν υπεύθυνος μαζικής δραστηριότητας, λόγω και της συνδικαλιστικής μου ιδιότητας, ακόμα πριν οργανωθώ στη νεολαία.
    Προσπάθησα φιλότιμα να ανταποκριθώ στα νέα μου καθήκοντα. Είχα όμως μια σειρά μειονεκτήματα εκείνη την εποχή. Πρώτον δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο και χρήματα για τις μετακινήσεις. Παρ’ όλα αυτά με το τρένο ή το λεωφορείο των ΚΤΕΛ επισκέφτηκα πολλές φορές τις πρωτεύουσες των νομών και κάποια από τα κεφαλοχώρια της περιοχής. Για τις αναγκαίες διανυκτερεύσεις στηριζόμουν στην φιλοξενία τοπικών στελεχών της νεολαίας. Πρέπει, στη θέση αυτή, να υπενθυμίσω τις σκληρές συνθήκες της εποχής και την αστυνομία να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση σου και τις απόπειρες άμεσου εκφοβισμού που συνεχώς αντιμετωπίζαμε.
    Είναι προφανές ότι στη δική μου περιοχή του Βόλου η δραστηριότητα ήταν πιο έντονη με το άνοιγμα νέων γραφείων, με την έκδοση τριών ή τεσσάρων αντιτύπων εφημερίδας τοίχου, με συγκέντρωση της νεολαίας στη Νέα Ιωνία κα. Κάνοντας μια συνόψιση της απόδοσής μου μπορώ να πω πως κουτσά στραβά ανταποκρίθηκα στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που μου είχαν ανατεθεί.
    Όμως το αδιέξοδο μέσα μου μεγάλωνε και το ερώτημα τι θα κάνω στη ζωή μου με τις εκκρεμότητες που υπήρχαν έγινε σφικτός κλοιός στη σκέψη μου. Κάποια στιγμή κατέληξα σε μια απόφαση. Θα πάω στρατιώτης να τελειώσω με αυτήν την υποχρέωση. Είχα όλες τις πληροφορίες για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα, τα δυο επόμενα χρόνια, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά.
    Στα κεντρικά γραφεία έφτασε αυτή η είδηση και ο γραμματέας Τάκης Μπενάς με πήρε τηλέφωνο κι αυστηρά μου είπε να κατέβω στην Αθήνα. Προσπάθησα να το αποφύγω με τη δικαιολογία ότι δεν έχω λεφτά για τα εισιτήρια, κάτι που ήταν κι αλήθεια. Μου είπε θα τα πληρώσουμε εμείς. Έτσι αναγκαστικά κατέβηκα κάτω, αλλά η προσπάθειά τους να με μεταπείσουν πήγε στράφι. Η απόφαση μέσα μου είχε κλειδώσει. Τον Ιανουάριο του 1966 η περιπέτεια άρχιζε.
Ο βιωματικός χρόνος- μέρος δεύτερο
Ακολουθεί η δημιουργική κατά το πλείστον τριακονταετία της εντατικής εργασίας. Η συνεχής επαφή με νέους ανθρώπους αποτέλεσε για μένα μια διαρκής αιμοδοσία, που μου έδινε τη δύναμη ν’ αντέχω τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας. Σ’ αυτό το διάστημα έδωσα και πήρα πολλά. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, στηρίχτηκα μόνο στα δικά μου χέρια. Με αρνητικές αρχικές οικονομικές προϋποθέσεις, χωρίς καμιά σιρμαγιά, έφτιαξα τη δική μου οικογένεια και εξασφάλισα τις συνθήκες για την ανθρώπινη διαβίωσή της. Ακούγονται εγωιστικά αλλά δικαιούμαι κι εγώ λίγο να υπερηφανευτώ. Σ’ όλη αυτήν την πορεία υπήρξαν προβλήματα, αγκομαχητά αλλά και χαρές. Προσμονές για καλύτερες μέρες, ανεβάσματα και πτώσεις.
Όμως αυτό δεν είναι η ζωή; Ένα σύνολο από γεγονότα ποικίλα, προβλήματα, στεναχώριες, χαρές και τελικά καταστάλαξη σε κάποια συμπεράσματα. Παράδειγμα η έκπτωση από την ψευδαίσθηση ότι μια κατηγορία ανθρώπων με μια ορισμένη ιδεολογική πανοπλία έχει όλα τα δίκαια, ενώ οι άλλοι όλα τ’ άδικα. Εκείνο που είδα είναι ότι παντού, σ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, σ’ όλα τα μορφωτικά επίπεδα υπάρχουν και κατοικοεδρεύουν όλοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Καλοσύνη και κακία, μίσος κι αγάπη, αλληλεγγύη κι αδιαφορία, συνύπαρξη κι επιθετικότητα, δικαιοσύνη κι αρπακτικότητα. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Τα έχει όλα και τα καλά και τα κακά.
Αργότερα, συμπληρωμένα τα 65 μου, έγινα απόμαχος της εργασίας. Παραμέρισα οικειοθελώς δίνοντας χώρο κι ευκαιρία στους νεότερους. Τότε είδα πως είχα άπειρο ελεύθερο χρόνο. Ασυνήθιστος να την αράζω βρήκα εναλλακτικές και ελπίζω δημιουργικές νέες απασχολήσεις. Χρόνο για αβίαστη σκέψη, γράψιμο, περίπατοι, ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο αυτήν την περίοδο της ζωής μου την θεωρώ ως την πιο άνετη και δημιουργική.
Τώρα δεν βιάζομαι πια! Ίσως και να προσπαθώ να πατήσω φρένο. Κυρίως όταν βρίσκομαι στα «χωρικά μου ύδατα». Βιάζομαι μόνον όταν βρίσκομαι σε «ξένους χώρους» και χάνω τις βολές μου. Όμως δεν γίνεται κι αλλιώς. Δεν μπορεί να είσαι απομονωμένος. Υπάρχει η οικογένεια, υπάρχουν φίλοι κι οι μετακινήσεις είναι αναπόφευκτες.
Ένα ακόμα πράγμα θέλω να υπογραμμίσω, κυρίως για τους μη έχοντες προσωπική εμπειρία στο θέμα. Άλλο είναι να μεγαλώνεις πηγαίνοντας από τα 11 στα 12 ( θετική ώθηση ), άλλο από τα 41 στα 42 ( ίσιος δρόμος ) κι άλλο από τα 71 στα 72 ( κατηφόρα )*. Τότε ο χρόνος, που έρχεται καπάκι, προσθέτει όλο και μεγαλύτερο βάρος στο ήδη υπάρχον. Για αργότερα δεν ξέρω. Αν έχω την ευτυχία να ζήσω σας υπόσχομαι να σας μεταφέρω τη νέα εμπειρία μου!
Εν κατακλείδει ένα έχω να πω:
Βρίσκομαι σε περίοδο συνεχών εκπτώσεων. Οι δυνάμεις κι οι αντοχές του ανθρώπου δεν είναι για πάντα! Ο πρωινός μου περίπατος έγινε μικρότερος, η παραμονή μου μέσα στη θάλασσα κρατάει λιγότερο χρόνο. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις πλευρές της ζωής. Αυτό το προσωπικό ξεγύμνωμα που κάνω δεν είναι τυχαίο. Το κάνω με πλήρη συνείδηση του πράγματος και ας θεωρηθεί σαν μια «οδηγία προς ναυτιλλόμενους». Μην γίνει παρεξήγηση Δεν περιέχει παράπονα. Είναι μόνο περιγραφές και διαπιστώσεις. Οι μεμψιμοιρίες δεν μου ταιριάζουν.
Να το ξέρεις. Ενώ οι αλλαγές γίνονται σιγά- σιγά κι αδιακόπως, η συνειδητοποίησή τους είναι απότομη έως εκκωφαντική. Ο καθένας πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Προσωπικά καλά την έβγαλα. Δόξα τω Θεώ.
*Τώρα 77 στα 78



Γυμνάσια Χίου Παναγιώτης Ξενάκης.
Δημοσιογράφος-ερευνητής

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΧΙΟΥ
Η Μεγάλη Σχολή της Χίου ιδρύθηκε το έτος 1792, καταστράφηκε στη Σφαγή του 1822, λειτούργησε πάλι το 1838, πήρε τον τίτλο του Γυμνασίου το 1863, ξανακαταστράφηκε στο σεισμό του 1881 για να επαναχτιστεί το 1885 και να δεχθεί σημαντική ανακαίνιση μετά την πυρκαγιά του 1929.
Το Γυμνάσιο Χίου μετονομάσθηκε σε Γυμνάσιο Αρρένων Χίου, όταν ιδρύθηκε το Γυμνάσιο Θηλέων Χίου το 1936. Το 1964 και σύμφωνα με το νόμο για όλα τα Γυμνάσια χωρίστηκε σε τριτάξιο Α' Γυμνάσιο Αρρένων και τριτάξιο Λύκειο Αρρένων. Το 1967 με την επιβολή της Χούντας συνενώθηκε ξανά σε εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων.
Διασπάστηκε εκ νέου το 1977 σε τριτάξιο Γυμνάσιο Αρρένων και τριτάξιο Λύκειο Αρρένων το οποίο το 1979 όταν μετατράπηκαν όλα τα σχολεία σε μικτά, μετονομάστηκε σε 1ο Λύκειο Χίου.

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΧΙΟΥ
Σαν εξατάξιο Γυμνάσιο Θηλέων Χίου ιδρύθηκε το 1936 όταν καταργήθηκε το «Ανώτερον Παρθεναγωγείον» και στεγαζόταν παραπλεύρως της βιβλιοθήκης Κοραή, στο κτίριο πίσω από το άγαλμα του μεγάλου Χιώτη λόγιου που κτίστηκε το 1904. Το 1955 μεταστεγάστηκε στο κτίριο όπου βρίσκεται έως σήμερα ενώ το 1959 και το 1969 χτίστηκαν καινούργιες πτέρυγες.
ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥ
Ιδρύθηκε το 1905 λειτουργώντας στα υπόγεια του Αρρένων και μετακόμισε στο δικό της κτίριο το 1930 που η μορφή του, λόγω έλλειψης χώρου, άλλαξε ριζικά το 1968 καταστρέφοντας τα προπύλαια, τα μπαλκόνια και την εντυπωσιακή του εμφάνιση και προσθέτοντας νέες αίθουσες ενώ το 1977 ξεριζώθηκαν και οι ωραίοι της κήποι. Το 1961 μετατράπηκε σε Οικονομικό Γυμνάσιο, το 1969 οι τρεις τελευταίες σε Οικονομικό Λύκειο ενώ οι υπόλοιπες ονομάστηκαν 3ο Γυμνάσιο, το 1974 σε Τ.Ε.Λ. και το 1998 σε Τ.Ε.Ε.
ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΒΟΛΙΣΣΟΥ
Ιδρύθηκε το 1915 ως διτάξιο Ελληνικό Σχολείο. Το επόμενο έτος μετατράπηκε σε Ημιγυμνάσιο και λειτούργησε έως το 1937. Ως εξατάξιο Γυμνασιακό παράρτημα του Αρρένων Χίου ιδρύθηκε το 1959. Συστεγάζεται με το δημοτικό σχολείο Βολισσού.
ΑΝΔΡΕΑΔΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ
Ιδρύθηκε το 1941 λειτουργώντας ως γυμνασιακό παράρτημα του Γυμνασίου Αρρένων με τέσσερις τάξεις έως το 1956 όταν έγινε ανεξάρτητο εξατάξιο. Ήταν μικτό όπως όλα τα Γυμνάσια εκτός πόλεως. Το 1962 μετατράπηκε σε Ναυτικό Γυμνάσιο ενώ το 1961 κατασκευάστηκε γήπεδο πίσω από τα κτίρια και το 1965 ανεγέρθη μία νέα μεγάλη πτέρυγα (Η νέα μεγάλη πτέρυγα κατεδαφίστηκε πριν μερικά χρόνια λόγω κακοτεχνιών).
ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΑΛΑΜΩΤΗΣ
Ιδρύθηκε ως μονοτάξιο Ημιγυμνάσιο το 1922 και λειτούργησε σαν διτάξιο έως το 1933. Λειτούργησε πάλι το 1950 ως τριτάξιο γυμνασιακό παράρτημα του Αρρένων, το 1953 μετατράπηκε σε εξατάξιο και το 1962 ανεξαρτητοποιήθηκε. Στεγαζόταν σε οίκημα της Μορφωτικής Ενώσεως Καλαμωτής και στο Δημοτικό σχολείο έως τις αρχές του 1951 που παραδόθηκε το κτίριο.
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ
Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1967 ως μικτό γυμνασιακό παράρτημα του Γυμνασίου Αρρένων, στεγαζόμενο στο Δημοτικό σχολείο του χωριού. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του παραρτήματος Καλλιμασιάς αγόρασε ένα οικόπεδο τεσσάρων στρεμμάτων που μαζί με ένα οικόπεδο δύο στρεμμάτων που παραχώρησε το Δημοτικό σχολείο, είναι η γη που χτίζεται το κτίριο του Γυμνασίου.
ΛΙΒΑΝΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ
Χτίσθηκε στον Κάμπο των Καρδαμύλων το 1918 και λειτούργησε ως ημιγυμνάσιο έως το 1924 όπου μετατράπηκε σε Γυμνάσιο. Στη διάρκεια όλων των χρόνων της λειτουργίας του δέχθηκε πλήθος δωρεών από ντόπιους εφοπλιστές κυρίως. Από το σεισμό του 1949 υπέστη ζημιές ύψους 100.000.000 δραχμών της εποχής. Το 1961 μετατράπηκε σε Ναυτικό Γυμνάσιο με ναυτικά μαθήματα, βάρκες και έμφαση στην κολύμβηση, κωπηλασία, ιστιοπλοΐα.
ΝΑΥΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
Ιδρύθηκε το 1948 λειτουργώντας ως γυμνασιακό παράρτημα του Γυμνασίου Αρρένων και το 1954 μετατράπηκε σε ανεξάρτητο Ναυτικό Γυμνάσιο. Η ύπαρξη του ήταν μεγάλο επίτευγμα για το μικρό νησί και ανέπτυξε περισσότερο την ήδη αναπτυγμένη ναυτική παράδοση του τόπου. Η λειτουργία του δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να ιδρυθεί στις Οινούσσες το 1965 η Σχολή Εμποροπλοιάρχων και προστάτευσε το νησί από την ερήμωση λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης.
Συγγραφή, έρευνα, γενική επιμέλεια: Παναγιώτης Ξενάκης.
Δημοσιογράφος-ερευνητής
Χίος
Ηλέκτρ.δ/νση: pitxenakis@in.gr




Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

  1. Νύχτα ηλιόλουστη,
    στιγμή δικιά μου
    ολόκληρο το δωμάτιο
    Οι μακρινοί ήχοι...
    σ’ άλλη πολιτεία ανήκουν
  2. ...
  3. Νύχτα μεσουρανούσα
    κρυφή ελευθερία
    νησάκι απόμερο κι ιδιόκτητο
    Απληστία και την τελευταία σταγόνα
    να ρουφήξεις
  4. Νύχτα γλυκόπικρη
    σχίζεις τους δισταγμούς,
    ξεκλειδώνεις τα διλήμματα,
    υπόγειες λεωφόρους ανοίγεις
    σε παράνομα όνειρα
  5. Νύχτα αμαρτάνουσα
    Τα μέλη κουρασμένα
    μετρούν τις ανάσες
    Σε λίγο θα γίνουν
    φυσιολογικές
  6. Νύχτα θνήσκουσα
    Το μόνο σου αντίδωρο είναι
    οι παλαιές αναμνήσεις
    από ατρύγητες αγάπες
  1. 3.Υπηρέτησα την πατρίδα
    (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
    Β2) Η ψυχολογική προετοιμασία
  2. …..Η θητεία μου στην ΕΦΕΕ δεν ήταν και από τις πιο επιτυχημένες. Αυτό δεν οφειλόταν μόνο σε προσωπικές μου αδυναμίες, αλλά είχε κυρίως σχέση με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων μετά τη σαρωτική νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1964. Πρέπει να το πούμε καθαρά και ξάστερα. Από το 4ο και 5ο φοιτητικά συνέδρια αναδείχ...θηκαν κεντρικά συμβούλια όπου επικρατούσε κατά κράτος η παράταξη της Αριστεράς. Αυτό έχει πολλές ερμηνείες. Πρώτον στις φοιτητικές εκλογές λάβαινε μέρος ένα μόνο ποσοστό των εγγεγραμμένων στους καταλόγους φοιτητών, Κατά κριτήριο ο αριστερός ήταν παρών. Δεύτερον οι αριστεροί συνδικαλιστές έδιναν μάχες στα ακανθώδη κι άλυτα μέχρι τότε φοιτητικά προβλήματα και είχαν αντίστοιχες επιτυχίες. Αυτός ο ακτιβισμός αναγνωριζόταν από ευρύτερο κύκλο νέων που αυτά τα προβλήματα τους αφορούσαν προσωπικά. Τρίτον ήταν οι πολυπληθείς αντιπροσωπίες από φοιτητικούς συλλόγους του εξωτερικού εκεί που οι δυο προηγούμενοι λόγοι ήταν πιο χρωματισμένοι, Τέταρτον ο αγώνας ενάντια στη φασιστική ΕΚΟΦ λειτουργούσε συσπειρωτικά για όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι τη στιγμή που ξύπνησε η κεντρώα παράταξη, που όντας τώρα εξουσία, διεκδικούσε με δύναμη και απαίτηση να εκφραστεί με την πρέπουσα αναλογία και η παρουσία της στη φοιτητική ηγεσία.
    Αφορμή βρήκε στην πρόχειρη δική μας πρωτοβουλία να εξασφαλίσουμε τη νομική αναγνώριση του καταστατικού της ΕΦΕΕ. Κάτι που θεωρητικά ήταν λογικά ερμηνεύσιμο. Ενώ η πρόθεση ήταν σωστή η χρονική συγκυρία πλήρως αποτυχημένη. Το πανίσχυρο συγκρότημα του Λαμπράκη άρχισε έναν στοχευμένο και λυσσαλέο αγώνα ενάντια στην ΕΦΕΕ, στηριζόμενη σε επουσιώδη θέματα και τυπικές παραλείψεις.
    Όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού στο 6ο συνέδριο ο συσχετισμός των δυνάμεων είχε πλήρως ανατραπεί. Ο ανάποδος τώρα φανατισμός έφτασε μέχρι την καταψήφιση των πεπραγμένων του απερχόμενου Κεντρικού Συμβουλίου. Στάση που ήταν κατάφωρα άδικη, υποτιμούσε τους αγώνες που είχαν γίνει αυτό το διάστημα και εμπεριείχε το στοιχείο της εκδίκησης.
    Η αλήθεια να λέγεται. Έπρεπε έγκαιρα η πλειοψηφούσα Αριστερά να μοιράσει την εξουσία με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις και να καλλιεργήσει τους δεσμούς συμμαχίας και ενότητας σαν γενική αρχή, αλλά και ενόψει των εξελίξεων που διαφαίνονταν στα επόμενα χρόνια. Μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών μου στην ΕΦΕΕ υπήρξε ένα κενό μέσα μου. Το ερώτημα έμπαινε από μόνο του: Και τώρα τι γίνεται;
Ο βιωματικός χρόνος - μέρος πρώτο
Θέλω να ταλαιπωρήσω τη σκέψη μου αναμετρώντας την με το χρόνο. Δεν εννοώ βεβαίως τον αντικειμενικό χρόνο με τη θεωρητική υπόσταση και τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις. Εδώ θέλω ν’ ασχοληθώ με κάτι πιο άμεσο, πιο χειροπιαστό, μα αρκετές φορές και πιο οδυνηρό. Τον προσωπικό μου χρόνο, το χρόνο της δικής μου διαδρομής. Να περιγράψω - εν ολίγοις – πώς τον αντιμετώπισα από τη στιγμή που συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου στη ζωή μέχρι τώρα που διανύω την τελευταία φάση της. Με το χρόνο είχα σχεδόν πάντα μια διαφορά φάσης. Πότε εγώ ασθμαίνοντας τον κυνηγούσα, πότε αυτός απειλητικά με καταδίωκε. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις - κι αυτές μικρής διάρκειας – που συμβαδίζαμε ταιριασμένα και σε φάση.
Μικρός κυνηγούσα το χρόνο, με τη μόνιμη έγνοια να μεγαλώσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Να γίνω συμμέτοχος σε μια σειρά δραστηριότητες, που ζήλευα και ήταν για μένα απαγορευμένες από τους μεγαλύτερους με την καθησυχαστική προτροπή
« Δεν μπορείς τώρα! Θα τα κάνεις όταν μεγαλώσεις!»
Η απαγόρευση αυτή αντί να με καθησυχάζει, με πείσμωνε περισσότερο.
Ενώ ο χρόνος δεν βιαζόταν και είχε το δικό του ρυθμό, βιαζόμουν εγώ. Ένα αδιάκοπο τρέξιμο να προλάβω, αλλά άγνωστο τι. Σαν να με κυνηγούσαν. Ως παράδειγμα αναφέρω τη βιάση μου να μετέχω στα παιγνίδια με τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, πλην όμως ματαίως. Γιατί όταν ικανοποιούσα έναν ηλικιακό όριο, αυτοί άλλαζαν κύκλους συναναστροφών κι ενδιαφέροντα.
Θυμάμαι την όμορφη και λίγο μεγαλύτερη γειτονοπούλα μου, που όταν της εκδήλωσα – έστω με χοντροκομμένο τρόπο – το ενδιαφέρον μου γι αυτήν μου απάντησε, όπως η βοσκοπούλα στο γνωστό δημοτικό τραγούδι
«.. ..Είσαι μικρός ακόμα!»
Μα όταν μεγάλωσα κάπως αυτή είχε ήδη βάλει στεφάνι με άλλον και μάλιστα κυοφορούσε μια νέα ζωή. Ευτυχώς και το δικό μου ενδιαφέρον είχε εν τω μεταξύ αμβλυνθεί
Θυμίζω – γιατί πολλά πράγματα ξεχνιούνται - ότι παλαιότερα στην είσοδο κάθε κινηματογράφου υπήρχε ο εφοριακός που έλεγχε το κόψιμο των εισιτηρίων. Μαζί υπήρχε κι ένας αυστηρός ηλικιακός έλεγχος. Κάποιες ταινίες, που με τα σημερινά δεδομένα δεν περιείχαν τίποτε το ιδιαίτερο, χαρακτηρίζονταν από μια αυστηρή επιτροπή λογοκρισίας «ακατάλληλες για ανηλίκους». Εγώ για χρόνια ήμουν στο περίμενε με την προσμονή για κάτι το ιδιαίτερο. Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι έγινα με τα τότε κριτήρια ενήλικος είδα ότι δεν έχανα και κάτι σημαντικό.
Ήταν όμως και κάποιες στιγμές που ήθελες να κρατήσουν για πάντα! Στιγμές που σε έπνιγαν από ευτυχία και πλήρωση. Τότε αρπαζόσουν απ’ τα κρόσσια του χρόνου με νύχια και δόντια στην απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσεις την μονόδρομη πορεία του. Χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Ήταν φωτεινά αστέρια, που έλαμψαν για λίγο στον σκοτεινό ουρανό και χάθηκαν στο αχανές έρεβος. Η μόνη εκ των υστέρων αμοιβή είναι η γλυκιά ανάμνηση που άφησαν και το άρωμα που διαχρονικά συντροφεύει τη σκέψη μου.
Είμαι υποχρεωμένος όμως να θυμίσω ότι κάποια χρόνια ο προσωπικός μου χρόνος «σταμάτησε». Ήταν τα χρόνια της ομηρείας. Στην περίπτωση αυτή, ενώ η ζωή έξω συνεχίζεται, εσύ απομονωμένος δεν μετέχεις καθόλου στις εξελίξεις. Απλώς πληροφορείσαι μερικώς τα συμβαίνοντα, αλλά δυστυχώς η περιγραφή δεν είναι συμμετοχή. Είναι μια ψευδαίσθηση. Στα χρόνια της ομηρείας πρέπει να προσθέσω και τα χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας, που με τον τρόπο συμπεριφοράς των αρμοδίων απέναντί μου, επαξίως μπορούν και με το παραπάνω να χαρακτηριστούν ομηρεία! Μια ολόκληρη οκταετία από την αρχή του 1966 έως τουλάχιστον το τέλος του 1973. Όταν πια μπόρεσα να κινηθώ ελεύθερα έπρεπε να τρέξω για να καλύψω το χαμένο έδαφος. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017


 
ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ: Η σχολική εκδρομή από το Ρέθυμνο που κατέληξε σε τραγωδία με 21 νεκρούς |

Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές σχολικές τραγωδίες που έχουν σκεπάσει με μαύρο την Ελλάδα. Είκοσι μία μαθήτριες του τότε Γυμνασίου Σπηλίου έχασαν τη ζωή τους στη θαλάσσια περιοχή της Γεωργιούπολης. Σαράντα πέντε χρόνια μετά την Πέμπτη 4 Μαΐου 1972, και δεν είναι λίγες οι φορές που σε κουβέντες Κρητών μνημονεύεται η συγκεκριμένη τραγωδία.

Ήταν Μάιος του 1972 όταν το Γυμνάσιο Θηλέων του Σπηλίου Ρεθύμνου πραγματοποιούσε την κλασσική πενθήμερη εκδρομή του με πούλμαν στα Χανιά. Το ανοιξιάτικο πρωινό της 4ης Μαίου τους βρήκε όλους στην υπέροχη παραλία της Γεωργιούπολης. Ο ήλιος λαμπερός και ζεστός και η μπουνάτσα της θάλασσας την καθιστούσε ιδιαίτερα ελκυστική για μιά υπέροχη, όπως νόμιζαν, βαρκάδα. Οι συνοδοί καθηγητές συγκεντρωμένοι σε κάποιο παραλιακό καφενείο, παρακολουθούσαν αμέριμνοι, όπως γίνεται συνήθως, τα παιδιά να τριγυρνούν στην παραλία.

Φαίνεται πως, λόγω του πλήθους των ατυχημάτων-πνιγμών που έχουν συμβεί σ’ αυτή την ειδυλλιακή παραλία της μικρής τουριστικής πόλης, κάπου 20 χλμ. από το Ρέθυμνο και τα διπλά, περίπου, από τα Χανιά, τα νερά εκεί είναι αρκετά ύπουλα και θέλουν πολλή προσοχή. Όμως αυτό δεν εμπόδισε τα κοριτσόπουλα ν’ αποφασίσουν τη μοιραία βαρκάδα. Στριμώχτηκαν σε μιά ψαρόβαρκα, κατά πολύ μικρότερης χωρητικότητας, πάνω από 20 άτομα και…. βάρκα γιαλό, σαλπάρισαν γι’ ανεπίστροφο, ως απεδείχθη, ταξίδι.
Μόλις η βάρκα βγήκε από τον απάνεμο όρμο κι άρχισε το ταρακούνημα των κυμάτων, τα κορίτσια, που σημειωτέον τα περισσότερα δεν γνώριζαν κολύμπι, άρχιζαν να τρομάζουν και να πανικοβάλλονται, οπότε μέσα στην τρομάρα τους και με κάποιο δυνατό κύμα, μαζεύτηκαν στη μιά μεριά της βάρκας και…. μπλουμ! πάρ’ τες όλες στο νερό, με τη βάρκα τούμπα!
Από εκεί και μετά έγινε ο κακός χαμός με τις μικρές να ουρλιάζουν απεγνωσμένα, κάποιες να μπερδεύονται στα δίχτυα που χύθηκαν στη θάλασσα και τους δασκάλους στην παραλία να παρακολουθούν έντρομοι κι αλλόφρονες, κραυγάζοντας κι αυτοί γιά μιά βοήθεια που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να προσφέρουν.

Αποτέλεσμα, σε λίγα λεπτά και μέχρι να κινητοποιηθούν οι διασωστικοί μηχανισμοί, 21 νεαρές κοπέλες περισυνελλέγησαν πνιγμένες, βυθίζοντας στο πένθος ένα νησί, την Κρήτη, και μιά χώρα, την Ελλάδα.
  1. 2.Υπηρέτησα την πατρίδα
    (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
    β1) Η ψυχολογική προετοιμασία
  2. Το 1965 ήμουν σε αδιέξοδο. Ενώ το 1961 άρχισα τις σπουδές με δύναμη και αποφασιστικότητα, που φάνηκε ανάγλυφα στις εξετάσεις του πρώτου και δεύτερου έτους με τα επιτυχή αποτελέσματα στις τμηματικές εξετάσεις, στη συνέχεια η απασχόληση μου με τα συνδικαλιστικά φοιτητικά δρώμενα και αργότερα η ένταξη μου σε πολιτική οργάνωση μετέβαλαν τα δεδ...ομένα προς το χειρότερο.
    Στα δυο πρώτα χρόνια των σπουδών μου δεν υπήρχε ακόμα κι ο θεσμός της μεταφοράς των μαθημάτων που καθιερώθηκε την επόμενη χρονιά κι έτσι αν δεν περνούσα όλα τα μαθήματα θα έχανα ολόκληρο το έτος και μάλιστα χωρίς κατοχύρωση των μαθημάτων που θα είχα προβιβάσιμο βαθμό. Ευτυχώς δεν ένιωσα κι αυτήν την άσχημη εμπειρία της αποτυχίας.
    Πρέπει εξ αρχής να το ομολογήσω Δεν διέθετα την ωριμότητα και την εμπειρία να ισομοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στις νέες ασχολίες και στις υποχρεώσεις μου ως φοιτητού. Ίσως, αυτό να είναι μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα μου, πράγμα που επαληθεύτηκε και σε μεταγενέστερες φάσεις της ζωής μου. Όταν κάτι με ενθουσιάσει δίνομαι ολόκληρος χωρίς αναστολές κι αμφιβολίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παράτησα.
    Είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά μου στο τρίτο έτος. Τα μαθήματα του έτους ήταν οκτώ και στην περίοδο του Ιουνίου, λόγω άλλων «υποχρεώσεων», δεν έδωσα κανένα μάθημα. Έτσι στην περίοδο του Οκτωβρίου έπρεπε να κάνω επιλογή. Κάθισα όλο τον Σεπτέμβριο και διάβασα ασταμάτητα μόνο τα έξη από τα οκτώ διακινδυνεύοντας πως αν χάσω ένα να παραμείνω στο ίδιο έτος. Τώρα στο τρίτο έτος μπορούσα να τα μεταφέρω στο επόμενο τα δυο. Σε συνθήκες οικονομικών στερήσεων πέτυχα τους στόχους και πέρασα στο τέταρτο έτος.
    Από εκεί και πέρα αυξήθηκαν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές μου υποχρεώσεις. Κεντρικό συμβούλιο της νεολαίας Λαμπράκη, 5ο πανσπουδαστικό συνέδριο, εκλογή μου ως γενικός γραμματέας της ΕΦΕΕ. Όλα αυτά δεν μου άφηναν χρόνο για την παρακολούθηση των μαθημάτων. Εκ των πραγμάτων άλλαξα χώρους, γνωριμίες και υπήρξε μια απομάκρυνση από τους συμφοιτητές του έτους μου, που με βάση το τότε ισχύον σύστημα αυτοί ήταν που επιβεβαίωσαν με την ψήφο τους την εκλογή μου την επόμενη χρονιά.
    Οι συνέπειες ήταν αναπόφευκτες. Άρχισε να δημιουργείται ένα χάσμα με αυτούς που μεγάλωνε προϊόντος του χρόνου, με ευθύνη δική μου φυσικά, εξαιτίας και της ντροπής που ένιωθα απέναντί τους, ενώ σε μένα άρχισαν να σωρεύονται εκκρεμότητες σε παρουσίες, κυρίως σε εργαστήρια. Βλέπεις το Φυσικό τμήμα είχε πολλές υποχρεώσεις και δεν μπορούσες εσύ να τις αγνοείς με την απουσία σου. Από τους φίλους και ψηφοφόρους μου αυτό ερμηνεύτηκε ότι πια κινούμαι σε άλλους «υψηλότερους κύκλους» και δεν έδινα πια σημασία στο έτος μου. Ότι τα μυαλά μου πήραν αέρα και δεν τους έδινα πια σημασία, όπως παλαιότερα.
    Έτσι είναι. Δεν γίνεται να είναι όλα δικά σου. Και το σκυλί να είναι χορτάτο και το καρβέλι να παραμένει ολόκληρο…..

Ο Δάσκαλος Γεώργιος Ταξείδης και το «Βιβλίον Ιστορίας του Σχολείου Βρισάς»

Δημοσιεύτηκε στον «Αντίλαλο»    Νικέλλη Στρατή 

Ο αείμνηστος δάσκαλος Γεώργιος Ταξείδης γεννήθηκε στη Βρίσα στις 28/12/1907 Διορίστηκε και υπηρέτησε για 10 χρόνια στο Μόλυβο και στη συνέχεια ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα από το Σταυρό, τοποθετήθηκε  στο σχολείο του χωριού μας από το 1941 μέχρι το 1966, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Για πολλά χρόνια ήταν ο Διευθυντής του σχολείου. Πέθανε λίγα χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του το 1974.

Ο Γ. Ταξείδης ανήκε στη γενιά εκείνη των εκπαιδευτικών οι οποίοι το σχολείο το έβλεπαν ως το δεύτερο σπίτι τους. Μερικοί σ’ αυτή τη διαπίστωση βρίσκουν μειονεκτήματα. Ίσως γιατί δεν μπορούν να νοιώσουν την αγάπη κάποιου για τη δουλειά του.

Η εικόνα που μου έχει μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό μου είναι ο δάσκαλος με το τσαπί ή το ψαλίδι στο χέρι να σκαλίζει τον κήπο και τις τριανταφυλλιές του. Και όταν εμείς σχολούσαμε το απόγευμα και φεύγαμε να μας φωνάζει και να μας δίνει κομμάτια βλαστών για να τα φυτέψουμε στο σπίτι μας. Ποιος δεν θυμάται την όψη του σχολικού κήπου τα χρόνια της θητείας του.

Ο κρυμμένος φόβος μας όταν μπαίναμε λαθραία στην αυλή του σχολείου για να παίξουμε μπάλα ήταν μην μας δει ο Ταξείδης απ’ το σπίτι του απέναντι και τον υποδεχθούμε άμεσα εκεί. Βέβαια αν δεν υπήρχε αυτός ο ζήλος δεν ξέρουμε αν θα υπήρχαν σήμερα τα δέντρα της αυλής του σχολείου.

Σημαντική για την ιστορία αλλά και την εικόνα του σχολείου τη δεκαετία του 50 αλλά και του χωριού μας γενικότερα είναι η χειρόγραφη –γραμμένη απ’ τον ίδιο-«Ιστορία του Δημοτικού Σχολείου Βρισάς». Σ’ αυτήν αναφέρεται στο ιστορικό της ανέγερσης του διδακτηρίου και στη λειτουργία τόσο του ίδιου όσο και του παρθεναγωγείου καθώς και στους δασκάλους που πέρασαν απ’ αυτό.

Υπάρχουν όμως και ορισμένα αντικείμενα χαρακτηριστικά της πορείας ανάπτυξης και προόδου του σχολείου και του χωριού μας τα οποία επισημαίνουμε στη συνέχεια.

Α. Υδρευση του σχολείου και του χωριού

Τις πρώρες δεκαετίες του 20ου αιώνα οι μαθητές έσβηναν τη δίψα τους παίρνοντας νερό απ’ το «κιουπέλ(ι)» που βρισκόταν στο διάδρομο απέναντι απ’ το γραφείο και το οποίο γέμιζαν οι μεγαλύτεροι μαθητές κουβαλώντας νερό απ’ τα πηγάδια του χωριού. Το πρώτο βήμα προόδου ήταν η εγκατάσταση μιας βρύσης συνδεδεμένης με το κοινοτικό δίκτυο ύδρευσης «της οποίας όμως το ύδωρ εξηντλείτο  λόγω του υψηλού της τοποθεσίας και της ελαχίστης πιέσεως ως και της μικράς ποσότητας αυτού εν τω κοινοτικώ υδραγωγείω» Για το λόγο αυτό κατασκευάστηκε μια μικρή δεξαμενή για να αποθηκεύεται νερό για τους μαθητές. Με την μικτοποίηση όμως και συνένωση των σχολείων αρρένων και θηλέων (1929) πλήθυναν οι «δικαιούχοι» και το νερό πάλι δεν αρκούσε για όλους. Έτσι το 1939 κατασκευάστηκε δεύτερη μεγάλη δεξαμενή και τοποθετήθηκαν τέσσερις καινούριες βρύσες οι οποίες ξεδιψούσαν πια άνετα τους μαθητές. Το 1950 όταν η κοινότητα με νέο δίκτυο έφερε άφθονο νερό στο χωριό πήρε και το σχολείο ώστε να μπορεί να ποτίζει πια και τον σχολικό κήπο.

Όσον αφορά την ύδρευση του χωριού ο Γ.Τ. αναφέρει  ότι παλιότερα με το παλιό υδραγωγείο (λίγο έξω απ’ το χωριό στο Παγώνι) τροφοδοτούνταν λίγες κοινοτικές βρύσες. Και επειδή το νερό δεν επαρκούσε «εγίνοντο ομηρικαί μάχαι από τις γυναίκες ποια θα πρωτοπάρει» Και για το λόγο αυτό αλλά και επειδή το καλοκαίρι το νερό των πηγαδιών ήταν δροσερότερο το χωριό κατά βάση υδρεύονταν από τα πηγάδια με κουβάδες. Απ’ τους κουβάδες όμως και τα σχοινιά το νερό μολύνονταν και προκαλούνταν σοβαρές ασθένειες, όπως τύφος κ.λ.π.

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

1.Υπηρέτησα την πατρίδα
(μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό) α) Πρόλογος
Δεν έχω καμιά, μα καμιά, αντίρρηση για την αυτονόητη υποχρέωση κάθε νέου Έλληνα πολίτη να υπηρετήσει την πατρίδα του. Δηλαδή να κάνει τη στρατιωτική του εκπαίδευση, να πάρει τις αναγκαίες γνώσεις χειρισμού των όπλων, να ζήσει σε συνθήκες τήρησης κανόνων πειθαρχίας και ομαδικής ζωής. Εννοείται ότι όλα συνοδεύονται με την εσωτερική ευχή μου αυτά ποτέ να μην χρειαστούν στο μέλλον. Αν όμως, κακιά τη μοίρα, χρειαστούν σε κάποια φάση; Τότε τι γίνεται;
Βλέπεις είμαστε σε τέτοια γεωπολιτική θέση, που πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη κι ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτό μας λέει η μελέτη της ιστορίας μας. Επιπλέον προσθέτω το γεγονός ότι πολλές φορές η εμπλοκή μας σε μια σύρραξη δεν ήταν καθόλου στις επιλογές μας, αλλά έγινε αναπόφευκτη εκ των πραγμάτων.
Είναι ουτοπικό να θεωρεί κάποιος ότι οι καλές προθέσεις και οι φιλειρηνικές διακηρύξεις και η αυτονόητη διάθεση του απλού πολίτη για διαρκή ειρήνη είναι ο αναγκαίος και ικανός όρος για να αποτραπούν οι συρράξεις, αλλά και οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Μια σύντομη ανάγνωση της ιστορικής διαδρομής του ανθρώπου πάνω στη Γη επαληθεύει του λόγου το αληθές.
Αυτό, το πλέον προωθημένο πλάσμα στη Γη, που ονομάζεται άνθρωπος μαζί με τα ευάριθμα προτερήματα που το έκαναν κυρίαρχο στη φύση μεταφέρει από τη γέννηση του μια σειρά ελαττωμάτων, όπως η πλεονεξία, η αρπακτικότητα, η απληστία και τόσα άλλα που έχουν καταγραφεί στην διάρκεια της παρουσίας του πάνω στη Γη. Τα εκατομμύρια των θυμάτων από την ατέλειωτη αλυσίδα πολέμων είναι η ατράνταχτη απόδειξη του παραπάνω συλλογισμού.
Εννοείται όμως ότι η θετική διάθεσή σου να υπηρετήσεις την πατρίδα θα βρει τον αντίστοιχο σεβασμό από τη στρατιωτική ιεραρχία, την ηγεσία δηλαδή του κλάδου. Αυτή θα αντιμετωπίσει, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς όλα τα παιδιά του Έθνους, όταν έρθει η σειρά τους να καταταγούν στο στράτευμα. Δυστυχώς τα πράγματα στην εποχή μου δεν ήταν καθόλου έτσι. Στις περασμένες δεκαετίες, τουλάχιστον σ’ αυτές που εγώ ντύθηκα στο χακί, τα πράγματα ήταν αντίθετα, εντελώς διαφορετικά. Η ηγεσία του στρατεύματος έκανε αφάνταστες διακρίσεις σε βάρος μιας κατηγορίας παιδιών που εμφορούνταν από την αριστερή ιδεολογία και χωρίς κανένα συγκρατημό ή ηθική αναστολή τα ποδοπατούσε.
Ξεχάστηκε το γεγονός ότι ο Στρατός είναι εθνικός θεσμός εντεταλμένος όταν χρειαστεί να είναι σε θέση να υπερασπιστεί την ακεραιότητα της χώρας. Αντίθετα έγινε ο άκριτος υπερασπιστής μιας μερίδας που βγήκε νικήτρια από την εμφύλια διαμάχη. Τους «αντιπάλους» τους καταδίωξε με λύσσα, τους στέρησε από αυτονόητα δικαιώματα και το χειρότερο αμφισβήτησε a priori την αγάπη τους για την πατρίδα. Μονοπώλησε το είδος και χαρακτήρισε τους έχοντες διάφορη ιδεολογία ως πράκτορες του εχθρού, Βούλγαρους, συμμορίτες και τόσα άλλα. Για αυτό το έγκλημα δε ζήτησε ποτέ συγνώμη. Όχι ως άτομα –αυτό λίγο μ’ ενδιαφέρει-, αλλά ως συλλογικός θεσμός. Πότε αλήθεια ζήτησε συγνώμη για την επάρατη δικτατορία που επέβαλλε το 1967 στη χώρα;
Με ποιο δικαίωμα με φιλοδώρησε με απολυτήριο στο οποίο αναγράφεται διαγωγή ΚΑΚΗ, όταν στη διάρκεια των 26 μηνών θητείας μου ( 24+2 ) στο στρατό το μόνο μου παράπτωμα ήταν η ανυποχώρητη εμμονή μου να αρνούμαι να καταδικάσω μια ιδεολογία την οποία τότε πίστευα ως σωστή; Άνθρωποι μικρόνοες και πολλές φορές παραδόπιστοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι σε κάποιους άλλους ανθρώπους η αξιοπρέπεια είναι πολύ πιο πάνω από εκφοβισμούς, τιμωρίες και ό,τι άλλο περνούσε από την ελλειπτική γκλάβα τους…


Φ ρ ο ν τ ι σ τ ή ρ ι α .  Π ά λ λ α

 Ο Αριστείδης Πάλλας ένας δυναμικός και χαλκέντερος άνθρωπος, συντηρητικός στις αντιλήψεις, προερχόμενος από οικογένεια με στρατιωτική παράδοση, άριστος μαθηματικός, από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με ιδιαίτερη... έφεση και ζήλο με τα φροντιστήρια. Αργότερα, γίνεται καθηγητής στις Σχολές Δοκίμων και Ευελπίδων. Διετέλεσε πρόεδρος, για πολλά χρόνια, της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Έπαψε από πρόεδρος της εταιρείας μετά την μεταπολίτευση του 1974.

Σύμφωνα με δική του δήλωση, άνοιξε φροντιστήριο το 1925-26. Το 1934, βρίσκουμε διαφήμιση του φροντιστηρίου του στο περιοδικό Στάθμη, του Στυλ. Μαυρομμάτη.
Τα πρώτα χρόνια, το φροντιστήριό του έκλεινε περισσότερο προς τα πανεπιστημιακά μαθήματα, αλλά αργότερα ειδικεύτηκε στις εισιτήριες εξετάσεις στις ανώτερες και ανώτατες σχολές. Στην αρχή, το φροντιστήριό του βρίσκεται στη Χαριλάου Τρικούπη, και αργότερα (1959) στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτίριο στην οδό Βερανζέρου 4.


Εκείνα που κάνουν ιδιαίτερα γνωστό τον Αριστείδη Πάλλα είναι:

• Τα πολλά και αρκετά αξιόλογα βιβλία του σε όλους τους τομείς των Μαθηματικών.
• Το Ετήσιο Δελτίο που περιέχει κάθε χρόνο τα θέματα των εξετάσεων με τις λύσεις τους, για όλες τις σχολές.

Η ετήσια αυτή έκδοση άρχισε το 1947, και ανελλιπώς συνέχισε τουλάχιστον μέχρι το 1980. Μέσα από το δελτίο, με μαχητικό τρόπο, κριτικάρει τα θέματα, χωρίς τις αναστολές άλλων. Επισημαίνει τις αδυναμίες του συστήματος των εισιτηρίων εξετάσεων και εκφωνεί πύρινους λόγους προς τη νεολαία στην «Εθνική Ένωση» της οποίας είναι πρόεδρος, για την ανάγκη αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Στο φροντιστήριό του, δίδαξαν καθηγητές που αργότερα σταδιοδρόμησαν σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής. Ενδεικτικά αναφέρω:

• Σ Κορρές. Τακτικός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
• Θεόδωρος Κουγιουμτζέλης. Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ΕΜΠ.
• Α Κοκοτσάκης. Επιμελητής του ΕΜΠ και Καθηγητής στη Σχολή Ικάρων.
• Γκιζελής. Ανώτερος Εκπαιδευτικός σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας.
• Πετρόχειλος. Διευθυντής Υδρογραφικής Υπηρεσίας Υπουργείου Βιομηχανίας.
• Ν Βαλέρης. Καθηγητής Χημείας στη Σχολή Δοκίμων.
• Κ Ρομπάκης. Τακτικός καθηγητής Μικρού Πολυτεχνείου.
Από κει πέρασε κι ο μεγάλος έλληνας φυσικός Αχιλλέας Παπαπέτρου, καθηγητής στο ΕΜΠ, που παύτηκε από τη θέση του για πολιτικούς λόγους και σταδιοδρόμησε με εξαιρετική επιτυχία σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Άλλοι συνεργάτες: οι Φυσικοί Ν. Αραβαντινός και Γ. Παπαδόπουλος. Οι Μαθηματικοί Σ. Πάχης, Κ. Τσαούσης και Μάρκος Ζουριδάκης. Ο Χημικός Γ. Βλάχος, και οι φιλόλογοι Ι. Λιάσκας , ο Σ. Παπαδόπουλος κτλ.
Τελικά, ο Αριστείδης Πάλλας, με τον τρόπο του, με το προσωπικό του στυλ, ήταν μια από τις προσωπικότητες που βρέθηκαν και εργάστηκαν στον φροντιστηριακό χώρο και τον σφράγισαν με τη δράση τους.




Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017






Ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος

Μία ημέρα πριν από τα γενέθλια του, την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, άφησε την τελευταία του πνοή ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος.

Πολυπράγμων – καθώς εκτός από πανεπιστημιακός δάσκαλος και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1984, είχε αντιστασιακή δράση, ενώ διετέλεσε επίσης υπουργός Παιδείας και υπήρξε υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας - βαθύς γνώστης όχι μόνο της Φιλοσοφίας την οποία δίδασκε, αλλά και της Ιστορίας μεταξύ άλλων, ξεχώριζε για τον ήπιο τρόπο που εκφραζόταν και την ευγένεια του, αν και έπαιρνε ως σχεδόν την τελευταία στιγμή θέση στο δημόσιο διάλογο για πολλά ζητήματα.

Γεννημένος στη Σμύρνη το 1913, ξεριζώθηκε λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής και εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Αθήνα όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές αλλά και πανεπιστημιακές του σπουδές στη Νομική, στις οποίες αρίστευσε.

Ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ στα χρόνια της Κατοχής και κατόπιν (1945) πρόεδρος του Ελληνοσβιετικού Συνδέσμου Νέων, ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος εξορίστηκε στη Μακρόνησο από το 1947 έως το 1950.

Φίλος με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Καρτάλη, δεν περιορίστηκε στη μακρόχρονη καριέρα του μόνο στις έδρες του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Παντείου, αλλά και του Νανσύ στη Γαλλία, όπως και στη συγγραφή περισσοτέρων από 30 βιβλίων – μεταξύ αυτών ιδιαιτέρως σημαντικό θεωρείται  η «Φιλοσοφία του Δικαίου» -  αλλά είχε και ενεργό ανάμειξη στην πολιτική. 

Υπουργός Παιδείας στις κυβερνήσεις Γρίβα και Ζολώτα, το 1989 και 1990 αντιστοίχως, ήταν και υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας το 1990, λαμβάνοντας 21 ψήφους 

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος υπήρξε ξένος εταίρος της Pουμανικής Aκαδημίας και της Aκαδημίας της Mασσαλίας και είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας Eλλάδας, Γαλλίας και Iταλίας, ενώ μεταξύ άλλων ασχολήθηκε και με την κριτική λογοτεχνίας, και ειδικότερα με εκείνη της ποίησης έχοντας πολλές φορές συμπαραστάτη του στις αναζητήσεις του, τόσο τον δίδυμο αδελφό του Αλέξανδρο – καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας  - όσο και τη σύζυγό του, Όλγα Τσακατίκα. 
Α ν α κ ο ί ν ω σ η
Στις επόμενες ημέρες και σε πολλές συνέχειες θα αναφερθώ σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Την περίοδο που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία. Ας κάνω μια αρχική δήλωση που θα φανεί σε πρώτη ανάγνωση ως υπερβολική, μα είναι πέρα για πέρα αληθινή, όπως θα αποδειχθεί με στοιχεία που θα παραθέσω στη συνέχεια.
Με εξαίρεση τις 52 μέρες που κράτησε η αναγκαστική παραμονή μου στο κολαστήριο της Μπουμπουλίνας - όταν με συνέλαβαν στη διάρκεια της δικτατορίας -η στρατιωτική μου θητεία, που προηγήθηκε, ήταν η επόμενη δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου. Ακόμα και σε σύγκριση με τα πέντε χρόνια της κράτησής μου στη φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού, που ακολούθησαν στη συνέχεια. Δυστυχώς ! Ένα αυτονόητο καθήκον κάθε νέου Έλληνα, έγινε για μια κατηγορία τους, ένα δυσβάστακτο φορτίο, που τους άφησε τελικώς τραυματικές εμπειρίες. Εξαρχής, με βάση τις πληροφορίες που έγκαιρα και πρόθυμα μεταβίβαζε η αστυνομία, αντιμετωπίστηκαν ως επικίνδυνοι εχθροί, ως αντεθνικώς δρώντες και ως μιάσματα που δεν πρέπει οι υπόλοιποι να τους πλησιάζουν. Δυστυχώς ο στρατός, ως μη όφειλε, συμπεριφέρθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο και γι αυτό το έγκλημα δεν απολογήθηκε ποτέ, ούτε ζήτησε συγνώμη από τα θύματα των παντοειδών προπηλακισμών και εξανδραποδισμού της προσωπικότητάς τους..
Ο στρατός είναι σεβαστός θεσμός, με βασική αποστολή την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας και την προετοιμασία και εκπαίδευση των νέων να καταστούν ικανοί σ’ αυτό το καθήκον. Το ίδιο σεβαστός πρέπει να είναι όμως κι ένας απλός Έλληνας πολίτης. Ξέρω ότι με αυτά που αναφέρω στεναχωρώ γνωστούς και φίλους, αλλά σεβαστοί οι φίλοι, φίλτατη όμως και η αλήθεια !
Κοιτώντας την ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας βλέπουμε ότι αρκετές φορές η ηγεσία του στρατού παρέμβηκε στις πολιτικές εξελίξεις και με τη δύναμη των όπλων, που ανήκαν και πληρώθηκαν απ’ όλο το λαό, κατέλαβε παράνομα την εξουσία. Πρέπει να ξεκαθαρίσω με σαφήνεια τη θέση μου.
Δ ε ν . υ π ά ρ χ ο υ ν . κ α λ ά . κ α ι . κ α κ ά . π ρ α ξ ι κ ο π ή μ α τ α.
Όλα ανεξαιρέτως ήταν ανωμαλία στο σώμα της χώρας και γενεσιουργός αιτία οδυνηρών διαιρέσεων του λαού. Ακόμα και ο μεγαλύτερος πολιτικός που κυβέρνησε τη χώρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος αμάρτησε σε αυτό το αδίκημα. Ο στρατός δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο τμήμα του λαού, αλλά είναι κομμάτι του. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι αυτό ισχύει και για τους επαγγελματίες που επέλεξαν αυτό το επάγγελμα. Με ενοχλεί όμως όταν μερικοί παίζουν εξαιτίας της θέσης τους το χαρτί της Εθνικοφροσύνης, λες και αποτελεί προνόμιο τους. Κάποτε αυτό πρέπει να το καταλάβουν, Δεν είναι μονοπώλιο δικό τους η αγάπη προς την πατρίδα Ένας αγαπητός μου φίλος ο Αντρέας, που συνταξιοδοτήθηκε ως αντισυνταγματάρχης και δυστυχώς έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή, μου έλεγε λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση - μεταξύ σοβαρού κι αστείου
- Μέχρι πότε θα μας επιβραβεύετε οικονομικά για τη δικτατορία που κάναμε;
Ας καταλήξουμε στην εξής παραδοχή. Η εθνικοφροσύνη δεν είναι εμπόρευμα προς εκμετάλλευση για πώληση ή αγορά. Η αγάπη κι ο σεβασμός στον τόπο που γεννήθηκε ίναι η αυτονόητο γνώρισμα κάθε πολίτη της χώρας. Αν υπάρξουν κάποιες μικρές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017




Ράλλεια Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία
Του τ. Διευθυντή των Ραλλείων Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, Μιχαήλ Περβολαράκη
19ος αιώνας. Η όψη του Πειραιά αλλάζει. Ο πληθυσμός αυξάνεται και φτάνει το 1855 στους 6.000 κατοίκους. Η ανάγκη για τη δημιουργία νέων σχολείων είναι έντονη. Ο Δήμος όμως δεν μπορεί να ανταποκριθεί γιατί το κόστος της συντήρησης και της λειτουργίας των ήδη υπαρχόντων σχολείων είναι δυσβάστακτο. Στρέφονται λοιπόν προς αναζήτηση χρημάτων από τους πλούσιους Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Η αρχή έγινε με τον Ιωνίδη που ίδρυσε το σχολαρχείο και συνεχίστηκε με έναν άλλο Έλληνα που ζούσε στην Κων/πολη, τον Ιάκωβο Ράλλη. Δήμαρχος Πειραιά είναι ο αδελφός του Λουκάς Ράλλης που πρώτος επεσήμανε την έλλειψη ενός σχολείου για τα κορίτσια που επιθυμούσαν μόρφωση ανώτερη από αυτήν που προσέφερε η εκπαίδευση του Δημοτικού Σχολείου.
Η πρώτη κίνηση στο χώρο της Παιδείας του Λουκά Ράλλη ήταν η δημιουργία ενός Παρθεναγωγείου. Επειδή ο Δήμος με τα πενιχρά του έσοδα δεν μπορούσε να καλύψει τη σχετική δαπάνη, έπεισε τον αδελφό του να διαθέσει το απαραίτητο ποσό για την οικοδόμηση του κτηρίου. Ο Ιάκωβος Ράλλης δέχτηκε να καταβάλει το αναγκαίο ποσό των 20.000 δραχμών, για το χτίσιμο του Σχολείου με τους εξής όρους:
1.Να παραχωρήσει ο Δήμος το κατάλληλο οικόπεδο.
2.Τα έξοδα για την συντήρηση του σχολείου να τα αναλάβει ο δήμος.
3.Το κτίριο που θα ανεγερθεί να χρησιμεύσει «δια παντός ως ΠαρθενικόνΣχολείον του Δήμου μας», καθώς και ο περίβολος αυτού «δεν δύναται ναδιατεθεί εις άλλην χρήσιν ειμή προς άνεσιν και διακόσμησιν τουΠαρθεναγωγείου».
4. Στο προαύλιο του Σχολείου να υπάρχει η προτομή του Αδαμάντιου Κοραή.
5. Να αναρτηθεί πάνω από την εξώπορτα του σχολείου μαρμάρινη πλάκα μετην εξής επιγραφή: ΠΑΡΘΕΝΙΚΟΝ ΣΧΟΛΕΙΟΝ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΔΑΠΑΝΗ ΔΗΜΑΡΧΕΥΟΝΤΟΣ ΛΟΥΚΑ ΡΑΛΛΗ 1855
6. Το όνομα του ιδρυτή να μπει στην πλάκα όποτε αυτός θεωρούσε εύλογο. Το Δημοτικό Συμβούλιο με την υπ’ αρίθμ. 645 απόφαση δέχτηκε την προσφορά και επελέξε ως χώρο για την ανέγερση του νέου Σχολείου το οικόπεδο στην Πλατεία Κοραή, απέναντι από το Δημοτικό θέατρο.

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017







Ο εθνικός ευεργέτης Ευάγγελος Ζάππας πολέμησε στο πλευρό του Μάρκου Μπότσαρη το 1821. Αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πριν πεθάνει από ψυχική νόσο, χρηματοδότησε το Ζάππειο Μέγαρο

Ο Ευάγγελος Ζάππας, που είναι σήμερα γνωστός από το ομώνυμο (Ζάππειο) μέγαρο στο κέντρο της Αθήνας, ήταν αγωνιστής του 1821 και εθνικός ευεργέτης.

Εκτός από τις φιλανθρωπίες και τις δωρεές προς το ελληνικό κράτος, έμεινε στην ιστορία ως ο υπεύθυνος για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Ευάγγελος ή Ευαγγέλης Ζάππας γεννήθηκε το 1800 στο χωριό Λάμποβο στη Βόρεια Ήπειρο που βρίσκεται μεταξύ Αργυρόκαστρου και Τεπελενίου.

Ανήκε σε ευκατάστατη οικογένεια, μιας και ο πατέρας του, Βασίλης, ήταν γνωστός έμπορος της περιοχής.

Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό τον Αναστάσιο.

Ο Ευάγγελος, έχοντας λάβει στοιχειώδη μόρφωση, σε ηλικία 13 ετών κατατάχτηκε στον στρατό του Αλή- πασά, όπου παρέμεινε έως τα 20 του.

Τότε τον έστειλαν φρουρό λίγο έξω από τα Γιάννενα.

Ο Ευάγγελος Ζάππας τιμάται ως εθνικός ευεργέτης

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης, ο Ζάππας πολέμησε στο πλευρό του Μάρκου Μπότσαρη με το βαθμό του υπασπιστή.

Αρχικά είχε ενταχθεί στην ομάδα του Αλή πασά την περίοδο που είχε συμμαχήσει με τους Σουλιώτες και αργότερα βρέθηκε στην ομάδα του Μπότσαρη.

Η πολεμική ικανότητα του Ζάππα έγινε γνωστή στους Τούρκους, οι οποίοι τον στοχοποίησαν.

Για να τον εκδικηθούν, αιχμαλώτισαν τη μητέρα του, Σωτηρία, στη λίμνη Παμβώτιδα των Ιωαννίνων και άρπαξαν όλη την περιουσία της οικογένειας.

Όταν ο Μπότσαρης πέθανε, ο Ζάππας δεν σταμάτησε να αγωνίζεται. Συνέχισε με τον αδελφό του αρχηγού του, Κωνσταντίνο Μπότσαρη και κατά καιρούς πολέμησε μαζί με τον Νικόλαο Ζέρβα, τον Γκούρα τον Πανουργιά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές.

Υπάρχουν και πηγές που υποστηρίζουν ότι κάποια στιγμή βρέθηκε στις ομάδες των Καραΐσκάκη, Ανδρούτσο και Κολοκοτρώνη, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένες.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ζάππας αφιερώθηκε στον αγώνα ανιδιοτελώς, γεγονός που απέδειξε, μετά το τέλος της επανάστασης, με την άρνηση του να λάβει την αποζημίωση των ηρώων.
  1. 22. 9. 2017. Επί τριανταένα χρόνια σε αυτή την πόρτα μπαινόβγαινα καθημερινά. Ήταν όμορφη η δουλειά μου κοντά στους νέους

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

  1. Απορία ενός αφελούς Έλληνα φορολογούμενου- μέρος τέταρτο
    Η απάντηση για μένα είναι προφανής Να αλλάξουμε ΡΙΖΙΚΑ τη συμπεριφορά μας με ένα σοκ που θα εντυπωθεί βαθιά στο μυαλό των ήδη δρώντων εν παρανομία και όλων εκείνων που έχουν τη «φιλοδοξία» να μπουν στο επάγγελμα. Να ξέρουν ότι συνέχιση της ίδιας συμπεριφοράς θα έχει πάνω τους βαριές συνέπειες
    Για να γίνει αυτό πράξη χρειάζεται μια ομονοούσα κοινωνία των λογικών. Πάντα βεβαίως θα υπάρχουν διαφωνούντες, αλλά μιλώ για το ...κυρίαρχο ρεύμα. Πρώτον προσαρμογή του ποινικού νόμου επί το αυστηρότερο στον κολασμό των παράνομων πράξεων. Διευκόλυνση των διωκτικών αρχών στην ύπαρξη απτών αποδείξεων. Σαφής και αυστηρά τιμωρία της κουκούλας. Βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων και εργαστηριακή αναζήτηση των ενόχων. Γνωρίζω ότι θα προκαλέσω την μήνι διαφόρων σχολιαστών και κυρίως αυτών που συνήθισαν να διαιτώνται από το δημόσιο κορβανά. Εκείνο που προς το παρόν μόνο θα τονίσω είναι πως μια κοινωνία έχει πρωταρχικό καθήκον την υπεράσπιση της ηρεμίας και της περιουσίας των μελών της. Όλοι αυτοί που τόσο άνετα καταστρέφουν αγαθά να ασκηθούν και να μάθουν πόσο δύσκολα αυτά αποκτούνται και τι κόπος χρειάστηκε για την παραγωγή τους
    Υπάρχουν κάποιες σημερινές δυσκολίες για την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, αλλά οφείλουμε να τις ξεπεράσουμε. Πρώτον η αλλαγή των άρθρων του ποινικού κώδικα. Πρέπει να κόψουμε με το μαχαίρι το αυθαίρετο δικαίωμα στον οποιοδήποτε να καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Κάποιοι να ξεπεράσουν τα δήθεν ηθικά διλήμματα για τα «καημένα παιδιά». Δεν είναι έτσι! Δεύτερο υποβόσκει ένα υπόγειο κλίμα φόβου για τα αντίποινα που ίσως υπάρξουν. Σε μια ευνομούμενη χώρα μια τέτοια δικαιολογία είναι απαράδεκτη. Περίπτωση αναστολής των μέτρων δεν χωράει κι άλλωστε κάθε αλλαγή έχει τις δυσκολίες της και απαιτεί μια περίοδο προσαρμογής. Αυτό ισχύει και για τη δικαστική εξουσία, που ο ρόλος της είναι να εφαρμόζει κατά γράμμα και ουσία τους νόμους.
    Η παραλυμένη χώρα και παραδομένη στις άνομες επιδιώξεις ισχνών μειωψηφιών τη σίγουρη συνέπεια που μπορεί να έχει είναι ο αφανισμός της. Και κάτι τέτοιο δε θα το επιτρέψουμε

Το Κολλέγιο Αθηνών

Το Κολλέγιο Αθηνών ιδρύθηκε το 1925 από μια ομάδα φωτισμένων Ελλήνων (με πρωτεργάτες τον Εμμανουήλ Μπενάκη και τον Στέφανο Δέλτα) και με την υποστήριξη Αμερικανών φιλελλήνων, όπως ο Bert Hodge, Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών.
Όραμα των ιδρυτών -που πραγματώθηκε από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Κολλεγίου- ήταν η δημιουργία ενός σχολείου, όπου "αρμονικά θα αναπτύσσονται οι πνευματικές, οι ηθικές και σωματικές δυνάμεις των μαθητών και ιδιαίτερα ο χαρακτήρας τους" μέσω του εμπλουτισμού του ισχύοντος εκπαιδευτικού συστήματος "με σύγχρονες μεθόδους μορφώσεως, προσαρμοσμένες στην ιστορία, στην παράδοση, στην ψυχολογία και στις εθνικές ανάγκες της χώρας".
Το 1980 δημιουργήθηκε το αδελφό σχολείο Κολλέγιο Ψυχικού με τις ίδιες αρχές, την ίδια εκπαιδευτική φιλοσοφία, όπως το Κολλέγιο Αθηνών. Και τα δύο σχολεία ανήκουν στο Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα, σωματείο μη κερδοσκοπικό, οι εγκαταστάσεις του οποίου βρίσκονται στο Ψυχικό (Γυμνάσιο - Λύκειο - International Baccalaureate) και στην Κάντζα Αττικής (δύο Δημοτικά σχολεία: Μποδοσάκειο και Λάτσειο).
Στο ξεκίνημά του, τον Οκτώβριο 1925, το Κολλέγιο στεγάσθηκε σε ένα μισθωμένο κτίριο στην οδό Άνδρου 18. Στο Ψυχικό μεταφέρθηκε το 1929. Τη χρονιά εκείνη εγκαινιάσθηκε το Μπενάκειο διδακτήριο από τον Πρωθυπουργό και ένθερμο υποστηρικτή του Κολλεγίου Ελευθέριο Βενιζέλο. Μιλώντας στην τελετή των εγκαινίων, ο Βενιζέλος είχε κάνει κάποιες επισημάνσεις, με διαχρονική αξία :
"... Εις τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια γίνεται δυνατόν όπως παραγματοποιώνται αι μεγαλύτεραι και επιτυχέστεραι καινοτομίαι : διότι τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, τελούντα απλώς υπό την εποπτείαν του Κράτους και συμμορφούμενα μόνον προς τας γενικάς κατευθύνσεις του, έχουν την ελευθερίαν, της οποίας στερούνται τα δημόσια, και δια τούτο δύνανται να επιτελέσουν μεγαλυτέρας προόδους. Τας προόδους αυτάς περιμένομεν να πραγματοποιήση το Κολλέγιον Αθηνών. Τοιαύτην έχω γνώμην περί της σημασίας του Κολλεγίου...".
Το Κολλέγιο δικαίωσε και συνεχίζει να δικαιώνει στην πράξη τις προσδοκίες του Ελευθερίου Βενιζέλου -και, βεβαίως, των οραματιστών-δημιουργών του: Προετοιμάζοντας σωστά τους μαθητές και τις μαθήτριές του για να ανταποκριθούν με επιτυχία στις απαιτήσεις των μετασχολικών σπουδών και της σταδιοδρομίας τους (κάτι που το έχει καταξιώσει και στην Ελλάδα και διεθνώς), αλλά, επίσης, αξιοποιώντας τις ιδιαιτερότητές του, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη "φυσιογνωμία" του, τη φιλοσοφία του και την αποστολή του. Δύο από τα σπουδαιότερα τέτοια χαρακτηριστικά του είναι:
- Η εφαρμογή ενός εκπαιδευτικού προγράμματος, που -σύμφωνα με τις ιδρυτικές αρχές του και τις επιδιώξεις των δημιουργών του- αποσκοπεί στην προσφορά όχι απλώς γνώσεων, αλλά πολύπλευρης παιδείας, στη διάπλαση νέων ανθρώπων με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ενεργών πολιτών με συναίσθηση κοινωνικής, όχι μόνο επαγγελματικής, ευθύνης.
- Το εκτεταμένο Πρόγραμμα Υποτροφιών.
Περισσότερες πληροφορίες για τη ιστορία του Κολλεγίου περιέχονται στα εξής βιβλία:
• Homer Davis: "The Story of Athens College - The First Thirty-Five Years"
• Δημήτρη Καραμάνου: "Κολλέγιον Αθηνών, 1925-2000: Σταθμοί και Ορόσημα"
Εκτενής αναφορά ειδικότερα στην πολιτιστική-καλλιτεχνική παράδοση και προσφορά του Κολλεγίου γίνονται στο βιβλίο "Αγωγή Ψυχής - Τέρψη Ζωής: Η πολιτιστική -καλλιτεχνική παράδοση και προσφορά του Κολλεγίου Αθηνών από την εποχή του Καρόλου Κουν και του Μίνου Δούνια μέχρι σήμερα"
- See more at: http://www.haef.gr/el/AboutUs/EEI/History…





Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

  1. Απορία ενός αφελούς Έλληνα φορολογούμενου- μέρος τρίτο
    Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που εμφανίστηκε πριν την κρίση αλλά γιγαντώθηκε στα χρόνια της. Μια γενιά που νιώθει παραγκωνισμένη (και θα μου επιτρέψετε κι εμένα, με βάση τις μνήμες της δικής μου εποχής, να πω κακομαθημένη) αποθήκευσε μέσα της ένα μίσος για το ο,τιδήποτε υπάρχει γύρω της. Σημαντικό ρόλο στην αύξηση του φαινομένου κατ’ εμέ έπαιξε το καθεστώς της ατιμωρησίας που για άγνωστους λόγους..., αλλά σαφώς αντιπαιδαγωγικούς, κυριάρχησε στο μυαλό των «υπευθύνων»
    Αχ τα παιδιά να μην τα κουράζουμε. Ας τα διευκολύνουμε. Ας τα συγχωρήσουμε. Ακόμα και προχτές ο αρμόδιος υπουργός διαφώνησε με τη σύγκλητο του ΠΑΠΕΙ για την αστεία τιμωρία που επέβαλε στους αντιγράψαντες, ζητώντας στην πραγματικότητα την άφεση της πράξης.
    Η κοινωνία μας χωρίς να το συνειδητοποιεί εκκολάπτει τις επόμενες γενιές των σκληρότερων τρομοκρατών, έτοιμων πια να βάψουν τα χέρια τους με αίμα. Χιλιάδες τρανταχτά αδικήματα κρύφτηκαν κάτω από το χαλί σε πρωτοφανή ομοψυχία κομμάτων, Κυβέρνησης και δικαστικής εξουσίας. Δυστυχώς όμως και μεγάλης μερίδας του λαού. Μια πλήρως λαθεμένη αντίληψη επιείκειας που αντί κα καταργεί το πρόβλημα το πολλαπλασιάζει γεωμετρικά. Όχι! Είναι βαρύτατο λάθος και όσο συνεχίζεται τόσο πιο δύσκολη θα είναι η περίοδος της θεραπείας του.
    Θυμάμαι την εποχή των καταλήψεων, όπου αρκετές φορές δυο-τρείς ακτιβιστές μαθητές μέλη κομμάτων και κινήσεων αγόραζαν μια κλειδαριά και με το δικαίωμα της θρασύτητας απάγγελναν ότι το σχολείο είναι υπό κατάληψη. Χλιαρή έως μηδαμινή η αντίδραση των άλλων παραγόντων του θεσμού γιατί ήταν σε όλους αρκετά βολικό. Αν κάποιος γονέας αντιστεκόταν εύκολα στιγματιζόταν από τα σοφά ΜΜΕ, ως αντιδραστικός, φασίστας και όλα τα συναφή επίθετα
    Θυμάμαι στην οδό Σκουφά, ορδές άγνωστης προέλευσης στοιχείων να σπάζει βιτρίνες και ν’ αρπάζει ό,τι πολύτιμο υπάρχει μέσα τους, ενώ οι δυνάμεις της Αστυνομίας, με αρμόδιο υπουργό τον Προκόπη Παυλόπουλο, στις γωνιές των δρόμων απλώς να παρακολουθεί «διακριτικά» τα συμβαίνοντα. Ας μας πληροφορήσει κάποιος σε ποιο ποσό ανήλθε από τον κρατικό προϋπολογισμό η αποζημίωση των καταστηματαρχών.
    Σήμερα σχεδόν κάθε μέρα «νεαροί» μπαινοβγαίνουν στο Πολυτεχνείο καταστρέφοντας ότι βρουν μπροστά τους. Μέχρι πότε θα συνεχίζεται αυτό το έγκλημα ; Τη γνώμη μου θα την αναπτύξω αύριο




http://www.biblionet.gr/images/banner_left.jpg






 Κώστας Ουράνης (1890-1953)
Κώστας Ουράνης (1890-1953). Ο Κώστας Ουράνης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Νέαρχος. Ο πατέρας του Νικόλαος Νέαρχος καταγόταν από την Κυνουρία και η μητέρα του Αγελική το γένος Γιαννούση από το Λεωνίδιο Αρκαδίας, όπου ο Ουράνης πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη (Ροβέρτειος Σχολή και Λύκειο Χατζηχρήστου). Το 1908 ήρθε στην Αθήνα και συνεργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με την Ακρόπολη του Βλάση Γαβριηλίδη. Έφυγε για σπουδές στην Ευρώπη, προτίμησε όμως την κοσμοπολίτικη ζωή, μπήκε στους κύκλους των μποέμ και προσβλήθηκε από φυματίωση. Νοσηλεύτηκε δυο χρόνια στην Ελβετία σε σανατόριο του Νταβός. Εκεί γνώρισε την πρώτη του γυναίκα Μανουέλα Σαντιάγκο από την Πορτογαλία, με την οποία χώρισε αργότερα και γύρω στο 1930 παντρεύτηκε την Ελένη Νεγρεπόντη, συγγραφέα και κριτικό της λογοτεχνίας, γνωστή με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος. Το 1920 διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισαβόνα και επέστρεψε τέσσερα χρόνια αργότερα στην Αθήνα, όπου άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος (διευθυντής στον Ελεύθερο Λόγο, συνεργάτης στο Νουμά, τη Δάφνη, τον Καλλιτέχνη, τα Γράμματα (Αλεξάνδρειας), τη Νέα Ζωή (Αλεξάνδρειας), τη Μούσα, το Ελεύθερο Βήμα, τον Ελεύθερο Λόγο, τον Εθνικό Κήρυκα της Αμερικής κ.α. ). Ταξίδεψε πολύ, όμως η κατάσταση της υγείας του που δεν αποκαταστάθηκε ποτέ και επιδεινώθηκε μετά τη γερμανική κατοχή τον ανάγκασε να περιοριστεί στην Αθήνα. Πέθανε το 1953 από καρδιακή προσβολή στο σανατόριο Παπανικολάου. Η αγάπη του Κώστα Ουράνη για τη λογοτεχνία χρονολογείται από τη νεανική ηλικία του. Μαθητής ακόμα στη Ροβέρτειο Σχολή έγραψε ένα ποίημα για την καταστροφή της Αγχιάλου και το 1908 εμφανίστηκε στις στήλες του περιοδικού Ελλάς. Η επίσημη εμφάνιση του όμως στο χώρο της λογοτεχνίας σημειώθηκε το 1909, όταν δημοσίευσε τη νεανική ποιητική συλλογή του Σαν Όνειρα, την οποία αποκήρυξε αργότερα, θεωρώντας ως πρώτη δημιουργία του τη συλλογή Spleen, που τύπωσε το 1912. Ακολούθησαν οι Νοσταλγίες (1920) και οι Αποδημίες, ποιήματα που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες, και συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά μετά το θάνατο του ποιητή στην έκδοση Ποιήματα του 1953. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία (Αχιλλεύς Παράσχος), την ταξιδιωτική λογοτεχνία (Sol y sombra, Σινά, το θεοβάδιστον Όρος, Γλαυκοί δρόμοι , Ταξίδια στην Ελλάδα και άλλα), το χρονογράφημα, τη συνέντευξη, ενώ εξέδωσε επίσης την κριτική μελέτη Κάρολος Μπωντλαίρ (1918). Ο Ουράνης τοποθετείται ανάμεσα στους λεγόμενους παρακμιακούς ή νεορομαντικούς έλληνες ποιητές του Μεσοπολέμου (Καρυωτάκης, Άγρας, Λαπαθιώτης, Κλέων Παράσχος και άλλοι) και καθοριστική ήταν η επίδραση που δέχτηκε από το Μπωντλαίρ. Το έργο του χαρακτηρίζεται από έντονες συμβολιστικές επιρροές με κυρίαρχο τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, το μελαγχολικό τόνο, το αίσθημα της ανεκπλήρωτης ευτυχίας, της νοσταλγίας, της πλήξης και τη διάθεση φυγής, η οποία όμως υπονομεύεται από μια ρεμβαστική νωχελικότητα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κώστα Ουράνη βλ. Άγρας Τέλλος, «Ουράνης Κώστας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 19. Αθήνα, Πυρσός, 1932, Αργυρίου Αλεξ., «Ουράνης Κώστας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κούσουλας Λουκάς, «Κώστας Ουράνης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Στ΄, σ.316-363. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Σταμέλος Δημήτρης, «Ουράνης Κώστας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη - Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).


Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2009)
Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2008)
Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1999)
Γλαυκοί δρόμοι. Βορινές θάλασσες, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1998)
Ελλάδα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας