Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017




Ειδικό δημοτικό σχολείο Κωφών-Βαρυκόων Πάτρας
Ιστορική Αναδρομή

Η εκπαίδευση των Κωφών στην Ελλάδα άρχισε αρκετά αργά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή την καθυστέρηση ίσως μπορέσουμε να τη δικαιολογήσουμε αν δούμε τις ιστορικές συνθήκες της Ελλάδος. Το 1907 ένας πλούσιος κτηματίας, ο Χαράλαμπος Σπηλιόπουλος, πήρε την άδεια να δημιουργήσει ένα ίδρυμα για κωφά παιδιά στην Αθήνα με την ονομασία «Εθνικός Οίκος Κωφαλάλων Χαραλάμπους και Ελένης Σπηλιοποΰλου», Φεκ 96/17-5 1907. Όμως λόγω γραφειοκρατίας αυτό το ίδρυμα ιδρύθηκε το 1937.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, η Αμερικάνικη Φιλανθρωπική οργάνωση Near East Relief ανέλαβε την εκπαίδευση 10 κωφών ορφανών από τη Μικρά Ασία. Αυτή η οργάνωση έστειλε τη Μικρασιάτισσα δασκάλα Ελένη Παλατίδου στο γνωστό σχολείο της Μασαχουσέτης Clark School for the Deaf για εξειδίκευση. Γύρισε μετά από 1 χρόνο και ανέλαβε τους 10 μαθητές. Το σχολείο της Ελένης Παλατίδου συγχωνεύτηκε με το κληροδότημα του Σπηλιόπου-λου και με το 726/15-6-1937 έχουμε το Εθνικό Ίδρυμα Προστασίας Κωφαλάλων (ΕΙΠΚ), δωρεά της οικογενείας Σπηλιόπουλου. Από το 1938 έως το Β' Παγκόσμιο πόλεμο το σχολείο λειτουργεί σε ιδιόκτητο κτίριο στους Αμπελόκηπους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου επιτάχθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως Γενικό Νοσοκομείο μέχρι το 1960. Από τότε μεταφέρθηκε και πάλι εκεί και λειτουργεί στο ίδιο κτίριο έως σήμερα. Το ΕΙΠΚ κάλυψε το κενό της πολιτείας σε εποχές που δεν έδιναν σημασία στην Ειδική Αγωγή.

Όπως συμβαίνει πάντα, όπου απουσιάζει η πολιτεία έρχονται οι γονείς να διεκδικούν για τα παιδιά τους τα αυτονόητα. Στις 6 Ιουλίου 1951 το τότε Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας δέχεται αίτηση του Παναγιώτη Κωτσάκη, πατέρα κωφού μαθητή, η οποία υπογράφεται από 15 γονείς και κηδεμόνες κωφών παιδιών, κατοίκων της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής. Παρακαλούν για τη διάθεση ενός ειδικού δασκάλου στην Πάτρα με σκοπό την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Η αίτηση διαβιβάζεται στο ΕΙΠΚ Αθηνών και το Δ.Σ. στη συνεδρίαση της 30-7-1951 αποφασίζει να ιδρύσει παράρτημα στην Πάτρα. Τη θέση του προέδρου της σχολικής εφορίας αναλαμβάνει ο γιατρός και πρόεδρος του Ιατρικού Συλ-λόγου Πατρών Ανδρέας Σαμοΰρης. Μαζί του στο συμβούλιο θα είναι ο Παναγιώτης Σκοΰ-ρας, πρόεδρος του συνδέσμου Βιομηχάνων, και ο Σπΰρος Κουλής, πρόεδρος του Εμπορικού και Εισαγωγικού Συλλόγου Πατρών. Το σχολείο ιδρύθηκε στην Πάτρα την 1η Δεκεμβρίου 1951. Η 1η αίθουσα ήταν το σαλόνι ενός νεοκλασικού στην οδό Κανακάρη 123. Η 1η δασκάλα κωφών στην Πάτρα ήταν η Σμυρνιά Άννα Ιορδανίδου με σπουδές στο Παρίσι. Η ίδια εκπαιδεύει τη Διονυσία Ξανθωπή, όπου θα' ναι η 1η Διευθύντρια του σχολείου της Πάτρας. Η Ξανθάκη το 1965 ιδρύει την 1η Επαγγελματική Σχολή κωφών κοριτσιών στην Αρόη. Εκεί λειτουργεί και οικοτροφείο για τους μαθητές που προέρχονται από την ευρύτερη περιφέρεια. Το Μάρτιο του 2008 το ΥΠΕΠΘ ζήτησε απ' όλα τα Σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης γενικής και ειδικής αγωγής, να συνέλθει σε ειδική συνεδρίαση ο Σΰλλογος Διδασκόντων και να προτείνει 3 ονόματα ιστορικών προσωπικοτήτων που να έχουν σχέση με την τοπική ιστορία ή με το σχολείο και να έχουν διακριθεί. Αυτά τα ονόματα θα προταθούν, ώστε όλα τα σχολεία να έχουν προσωνυμία και να μην είναι πλέον αριθμητικά.

Ο Σΰλλογος του Ειδικού

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017




ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ       18/09/2013

Ἀδριανούπολις – σχολικαὶ ἐξετάσεις 1902    Τῆς  Κοτζαγεώργη Ξανθίππης  .

.

Ἀκόμη καὶ στοὺς πρώτους σκοτεινοὺς αἰῶνες τῆς ὀθωμανικῆς κατάκτησης, ὁρισμένες ἀπό τὶς μεγάλες ἑλληνικές κοινότητες τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, ὅπως ἡ Ἀδριανούπολις, ἡ Φιλιππούπολις, ἡ Ἀγχίαλος, ἐξακολούθησαν τὴν ἐκπαιδευτική παράδοση τοῦ Βυζαντίου. Μέσα στὶς κατὰ τόπους μητροπόλεις, ἤ προσαρτημένα σὲ αὐτές, λειτούργησαν «φροντιστήρια» μὲ δασκάλους σημαντικοὺς λογίους, ἱεράρχες καὶ λαϊκούς.

Ἀπό τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα καὶ τὶς ἀρχές τοῦ 19ου χρονολογεῖται μία προσπάθεια συστηματικότερης ἐκπαίδευσης – κυρίως στὰ ἀστικά κέντρα – ἡ ὁποῖα ἔγινε ἐντονότερη στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα καὶ κορυφώθηκε στὸ δεύτερο μισὸ του, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν ἴδρυση τῆς αὐτοκέφαλης βουλγαρικῆς ἐκκλησίας – Ἐξαρχίας,- τὸ 1870.

Μετὰ τὸν σημαντικὸ αὐτό σταθμὸ, οἱ Ἕλληνες ὅλης τῆς Θράκης, στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀντισταθοῦν στὸ κύμα τῆς ὀγκούμενης βουλγαρικῆς προπαγάνδας, καὶ στὴν ἀφομοιωτική πολιτικὴ ποὺ ἐφάρμοσε μετὰ τὸ 1879 ἡ νεοσύστατη βουλγαρικὴ ἡγεμονία, ἀνασυντάχθηκαν, μὲ κύριο μέσο τὰ σχολεῖα τους.

 Καὶ αὐτό γιατὶ κατανοοῦσαν ὅτι «οὐδέν δύναται νὰ στηρίξῃ τὸν Ἑλληνισμόν… ὅσον ἡ ἑλληνική παίδευσις καὶ γλῶσσα».

Ἔτσι, ἐνῶ ὡς τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα, μόνο οἱ πιὸ μεγάλες πληθυσμικὰ καὶ πιὸ εὔρωστες οἰκονομικά κοινότητες διέθεταν σχολεῖα, ἀπό τὴν δεκαετία τοῦ 1870 καὶ ἑξῆς, σχολεῖα κατώτερης ἐκπαίδευσης ἰδρύονται καὶ στὰ πιὸ μικρὰ χωριὰ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, ἐνῶ παράλληλα στὰ κατὰ τόπους ἀστικά κέντρα, πληθαίνουν τὰ σχολεῖα μέσης βαθμίδος. Ἰδιαίτερο βάρος δίνεται στὴν καλλιέργεια τῆς γυναικείας ἐκπαίδευσης, καθὼς προβάλλει ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα ἡ ἀνάγκη προετοιμασίας τῶν κοριτσιῶν τῆς Θράκης γιὰ ἕναν ρόλο μητέρας-παιδαγωγοῦ, ἡ ὁποῖα θὰ διαπαιδαγωγεῖ ἐθνικά καὶ θρησκευτικὰ τὰ παιδιὰ της, καὶ θὰ συμβάλλει στὴν ἐμπέδωση τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Ἔτσι, ἀπό τὸ 1870 καὶ ἑξῆς, ἰδρύονται διαρκῶς καὶ νέα παρθεναγωγεῖα, στὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Θράκης.

 Ἡ ἑλληνική ἐκπαίδευση στὴν Θράκη, ἔφτασε σὲ πολὺ ὑψηλό ἐπίπεδο κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 19ου αἰῶνα, καὶ τὶς ἀρχές τοῦ 20ου.

Οἱ Ἕλληνες τῆς περιοχῆς, φρόντιζαν νὰ προσλαμβάνουν ὅλο καὶ πιὸ καταρτισμένους δασκάλους, σπουδασμένους στὴν Ἀθήνα ἤ καὶ στὸ ἐξωτερικό, κατόχους τῶν νέων παιδαγωγικῶν μεθόδων ποὺ ἐφαρμόζονταν ἐκεῖ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ταυτόχρονα μὲ τὴν Ἑλλάδα, στὰ δημοτικὰ σχολεῖα τῆς Θράκης ἡ ἀλληλοδιδακτική μέθοδος διδασκαλίας, ἀντικαταστάθηκε ἀπό τὴν συνδιδακτική, ἐνῶ τὰ νηπιαγωγεῖα τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων, ἐνστερνίστηκαν σχεδὸν ἀμέσως τὴν φροβελειανὴ μέθοδο διδασκαλίας, ἡ ὁποῖα γνώριζε μεγάλη διάδοση στὴν Εὐρώπη κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1880.

Ὁ μορφωτικὸς ἀκόλουθος τῆς Γαλλικῆς Πρεσβείας Κωνσταντινουπόλεως, Ριζὲ, μετὰ ἀπό ἐπίσκεψή του στὰ σχολεῖα τῆς Φιλιππουπόλεως τὸ 1875, ζήτησε ἀναλυτική ἔκθεση γιὰ τὸ πρόγραμμα τῶν μαθημάτων καὶ τὴν ἐκπαιδευτική πρακτικὴ καθὼς σύμφωνα μὲ ὅσα δήλωσε, οὔτε στὸ Παρίσι δὲν ἐφαρμόζονταν τόσο καλὰ οἱ νέες παιδαγωγικὲς μέθοδοι.

Μερικὰ ἀπό τὰ πολὺ καλὰ σχολεῖα μέσης ἐκπαίδευσης, βρίσκονταν στὴν περιοχὴ τῆς Θράκης αὐτό τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπό τὰ πιὸ ὀνομαστά, τὸ Ζάππειον Παρθεναγωγεῖον Ἀδριανουπόλεως καὶ τὰ Ζαρίφεια Διδασκαλεῖα Φιλιππουπόλεως, τὰ ὁποῖα ἦταν ἀναγνωρισμένα ἐπίσημα ἀπό τὸ ἑλληνικό κράτος ὡς ἰσοβάθμια γυμνάσια. Τὰ Ἀρχιγένεια Ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἐπιβατῶν καὶ τὰ Γαϊτανάκεια τῆς Μαδύτου κ.ἄ. Τὰ σχολεῖα αὐτά μόρφωσαν δεκάδες Ἕλληνες μαθητὲς, πολλοὶ ἀπό τοὺς ὁποίους χρησίμευσαν ὡς δάσκαλοι γιὰ τὰ δημοτικὰ σχολεῖα ὁλόκληρης τῆς Θράκης.

Τὴν καθολικὴ μέριμνα γιὰ τὰ ἐλληνικά σχολεῖα τῆς Θράκης, εἶχαν οἱ σχολικὲς ἐφορεῖες. Τὰ μέλη τους ἐκλέγονταν ἀπό τὶς κατὰ τόπους ἑλληνικές κοινότητες ποὺ ἦταν καὶ οἱ κύριοι φορεῖς τῆς ἐκπαίδευσης. Φρόντιζαν γιὰ τὴν ἔγκαιρη πρόσληψη ἰκανῶν καὶ καταρτισμένων δασκάλων, τὴν κτιριακή συγκρότηση τῶν σχολείων, τὴν τήρηση τοῦ προγράμματος μαθημάτων, τὶς ἐκπαιδευτικές δαπάνες. Αὐτές οἱ τελευταίες, βάρυναν κατὰ τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ τους, τὶς ἴδιες τὶς ἑλληνικές κοινότητες οἱ ὁποῖες μὲ πολὺ κόπο καὶ θυσίες, ἐξοικονομοῦσαν τοὺς ἀπαραίτητους πόρους, ἐπιστρατεύοντας κάθε δυνατὸ μέσο γιὰ τὴν συλλογὴ τους διοργάνωναν σὲ συνεργασία μὲ τοὺς καθηγητὲς τῶν σχολείων, θεατρικὲς παραστάσεις καὶ κληρώσεις λαχείων, διενεργοῦσαν ἔκτακτους ἐράνους, χρησιμοποιοῦσαν μέρος ἀπό τὰ ἔσοδα τῶν ἐκκλησιῶν.

Σημαντικότατος ἔκτακτος καὶ ἀναγεννητικός πόρος ἦταν οἱ δωρεὲς, διαθῆκες καὶ κληροδοτήματα ντόπιων καὶ ὁμογενῶν πλουσίων ἐμπόρων, μητροπολιτῶν καὶ Ἑλλήνων προξένων.

Ἑπίσης, οἱ εἰσφορές τῶν συναφίων (συντεχνιῶν), καὶ οἱ ἐνισχύσεις σὲ βιβλία καὶ χρήματα τῶν μεγάλων ἑλληνικῶν συλλόγων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἀθήνας – Ἑλληνικός Φιλολογικὸς Σύλλογος  Κωνσταντινουπόλεως, Θρακικὸς Φιλοεκπαιδευτικὸς Σύλλογος, Ἐκπαιδευτική καὶ Φιλανθρωπικὴ Ἀδελφότητα, Σύλλογος πρὸς Διάδοσιν τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων.

Μὲ τὴν συμβολὴ τῶν παραγόντων ποὺ ἀναφέρθηκαν, καὶ τὴν ἀμέριστη συμπαράσταση – ἡθική καὶ ὑλική – τῶν τοπικῶν Ἑλλήνων Μητροπολιτῶν, οἱ ἑλληνικές κοινότητες τῆς Θράκης, ἀποκτοῦσαν συνεχῶς καὶ καλύτερα καὶ περισσότερα σχολεῖα τὰ ὁποῖα στεγάζονταν σὲ διαρκῶς ἀνακαινισμένα ἤ καινούργια κτήρια, μερικὰ ἀπό αὐτά πραγματικὰ ἀρχιτεκτονικά θαύματα, ὅπως ἡ Μαράσλειος Ἀστική Σχολὴ Φιλιππουπόλεως, τὸ Ζάπειον Παρθεναγωγεῖον Ἀδριανουπόλεως κ.ἄ.

Τὴν καλύτερη ἀπόδειξη γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἑλληνικῆς ἐκπαιδεύσεως στὴν Θράκη στὸ τελευταῖο τέταρτο τοῦ προηγουμένου αἰῶνος, ἀποτελοῦν οἱ ἀριθμοί :

Σὲ σύνολο 505.200 Ἑλλήνων κατοίκων στὴν Ἀνατολική Θράκη καὶ τὴν Ἀνατολική Ρωμυλία, ὑπῆρχαν 380 σχολεῖα μὲ 19.550 μαθητὲς. Δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἀποτελοῦσαν τὸ 4-5% τοῦ συνολικοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ποσοστὸ πολὺ μεγαλύτερο ἀπό ἀρκετές χῶρες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης ἐκείνη τὴν ἐποχή.

Ἡ Ἑλληνική ἐκπαίδευση στὴν Θράκη, συνέχισε τὴν ἀνοδική της πορεῖα μὲ τὴν συνακόλουθη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν σχολείων τῶν μαθητῶν καὶ τῶν δασκάλων, γιὰ δύο περίπου δεκαετίες μετὰ τὴν χρονιὰ τῶν ἀριθμῶν ποὺ προαναφέρθηκαν.

Ἡ πορεῖα αὐτή, κόπηκε ἀπότομα γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας στὰ 1906, μὲ τὴν ἐκδήλωση τοῦ ἀνθελληνικοῦ κινήματος, καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης στὰ 1922, μὲ τὸν μεγάλο ξεριζωμὸ

,

,

,


Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017




Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αιγίου

Στεγάζεται στο αρχοντικό του Αναστασίου Λόντου και ιδρύθηκε το 1994 από την Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Αιγιαλείας.

Εν πολλοίς αποτελεί έργο ενός προσώπου, της φιλολόγου Βάνας Μπεντεβή, η οποία με την πολυετή δράση της συγκέντρωσε στοιχεία της λαογραφίας και της λαϊκής και αστικής κουλτούρας του Αιγίου τα οποία κατόρθωσε και παρουσίασε στο ευρύ κοινό.

Το πολύ πλούσιο ιστορικό και λαογραφικό υλικό που εκτίθεται σε 9 αίθουσες καλύπτει μια μεγάλη περίοδο (από Τουρκοκρατία έως σήμερα) της ιστορίας και της παράδοσης (όπλα, στολές, πίνακες, αγροτικά εργαλεία, κεντήματα, κ.ά) της Αιγιάλειας.

Το Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο είναι Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου Αιγίου και διοικείται από Επιτροπή ορισμένη από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή.




Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017


Ο δάσκαλος και ιερέας Ευάγγελος Στ. Ιωαννίδης από το Αλύκο
Γεννήθηκε το 1880 στο Αλύκο της Βορείου Ηπείρου και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σταύρου και της Μαρίας Ιωαννίδη. Από μικρός αγαπούσε τα γράμματα. Αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο στο χωριό του με άριστα και μεταβαίνει στα Ιωάννινα το 1895 και εγγράφεται στην Α΄ τάξη του Γυμνασίου.
Ο Ελληνο-τουρκικός πόλεμος του 1897-98 έφερε την πείνα και την εξαθλίωση και στην οικογένεια Ιωαννίδη. Ο γιος του, τώρα, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τι οικονομικές του υποχρεώσεις. Ο πατέρας του, ύστερα από 40 ώρες πεζοπορίας, βρέθηκε στα Ιωάννινα. Έβγαλε το καπέλο του στην πόρτα της εκκλησίας και εκλιπαρούσε τους πιστούς να τον βοηθήσουν ώστε ο γιος του να αποπερατώσει τις σπουδές. Με τον τρόπο αυτόν ο γιος του πήρε το ενδεικτικό της Γ΄ τάξης Γυμνασίου, το 1898 («Ελλην, Παιδεία Β. Ηπείρου» του Ν, Υφαντή). Ως άνθρωπος με πολλά χαρίσματα του προτάθηκε να διοριστεί δάσκαλος στα Ιωάννινα. Ο Ευάγγελος, όμως, προτίμησε να επιστρέψει στη γενέτειρά του, γιατί οι προσδοκίες του ήταν να προσφέρει στο δικό του χώρο που τον λάτρευε και που στέναζε κάτω από τον Τουρκικό ζυγό.
Διορίζεται δάσκαλος της Κεντρικής Σχολής Αλύκου, όπου φοιτούσαν μαθητές από τα χωριά: Αλύκο, Τσαούσι, Τρέμουλη και Πάλη, με 35 μαθητές. Ο Ιωαννίδης μετέτρεψε το Δημοτικό σχολείο του Αλύκου σε Αστική Σχολή («Το Δέλβινο» του Β. Μπαρά), δίνοντας σημασία στην σωστή διαπαιδαγώγηση της παιδείας του έθνους και την προετοιμασία άξιων διδασκάλων για τις ανάγκες του τόπου. Πίστευε πως με την σωστή εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας και της ένδοξης Ιστορίας του Έθνους, θα ξυπνούσε μέσα τους η ελληνική συνείδηση και θα διεκδικούσαν την πολυπόθητη ελευθερία. Έτσι ο αφοσιωμένος δάσκαλος και διευθυντής της Αστικής Σχολής του Αλύκου έδωσε τα πρώτα ενδεικτικά σε άριστους μαθητές όπως στον Ανδρέα Χ. Ιωαννίδη, τον Γρηγόριο Μάσσιο, τον Ιωάννη Παπαθανασίου, τον Ευάγγελο Κ. Ζάχο και στον Κωνσταντίνο Ν. Ιωάννου (αρχεία VIII Μεραρχίας Ιωαννίνων), οι οποίοι αργότερα, μαζί με το δάσκαλό τους, έγιναν οι στυλοβάτες των ελληνικών γραμμάτων στην περιοχή.
Τα έτη 1911-12 ο Ευάγγελος μετατίθεται στη Δίβρη όπου παίρνει μαζί του την οικογένεια και τα δυο ορφανά ανίψια του Σταύρο και Βασίλη Ιωαννίδη (όπως ομολογούν οι ίδιοι). Το 1913 -15 έχει καταταγεί εθελοντής στον Ελληνικό στρατό όπου διακρίθηκε για την ανδρεία και τις πολεμικές ικανότητές του στην πρώτη γραμμή του πυρός. Τα έτη 1915-16 διορίζεται δάσκαλος ξανά στο Αλύκο όπου συνεχίζει να παραδίδει ενδεικτικά σε νέους διδασκάλους. Στους: Σταύρο και Βασίλη Π. Ιωαννίδη, Σταύρο Χ. Κόκκαλη, Παρασκευή Κίτου (Σίτο), Νίκο Κολιαγιάννη (παππα-Νικόλα) Μιχάλη Ζήσο κ. ά. Το 1902 παντρεύεται την Αλεξάνδρα του γένους Παππά από το Χάλιο και μεγάλωσαν πέντε άξια τέκνα όπου έκαναν υπερήφανους τους γονείς, τις οικογένειές τους και την κοινωνία του Αλύκου.
Το 1916 ο Ευάγγελος Ιωαννίδης χειροτονείται ιερέας από τον Μητροπολίτη Βελλά και Κονίτσης, Σπυρίδωνα, στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας του Αλύκου. Από τότε θα αποκαλείται από το ποίμνιό του «ο παπά Βαγγέλης μας». Λάτρης του Πάτρο Κοσμά του Αιτωλού, πολλές από τις διδαχές του τις διδάσκει στους πιστούς του. «Είμαστε αυτόχθονες Έλληνες σε τούτα τα μέρη, από τότε που ο Θεός τα έπλασε. Να είμαστε υπερήφανοι και αντάξιοι των προγόνων μας που γέννησαν την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό», διέδιδε στους πιστούς. Ρίζωσε βαθιά στην ψυχή τους την Ορθοδοξία και την πίστη στο Χριστό, αντικρούοντας σθεναρά την καθολική εκκλησία που προσπαθούσε να απλώσει τον καθολικισμό στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος και προικισμένος με όλες τις κοινωνικές αρετές.
Όταν η φτωχή Σταμάτω ζήτησε τη γνώμη του σε ποιον να δώσει την κόρη της στον εύπορο με τα πολλά γελάδια ή στον φτωχό δάσκαλο, της απάντησε: «Πρώτα θα ρωτήσεις την κόρη σου για ποιον χτυπάει η καρδιά της και δεύτερον, τα γελάδια του πλούσιου μπορεί να πεθάνουν μέσα σε έναν σκληρό χειμώνα, ενώ τα γράμματα του φτωχού δάσκαλου δεν τ’ ακουμπά κανένας χειμώνας».
Η φονική γρίπη του 1917-18, η φτώχεια και η ελονοσία έκαναν τις καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν σε καθημερινή βάση. Ο παππα- Βαγγέλης κοινωνεί τους μελλοθάνατους και ξεπροβοδεί τους δυστυχισμένους στην τελευταία τους κατοικία. Πολλοί του έλεγαν να προφυλάγονταν και να μην ακουμπούσε τους ασθενείς και τους νεκρούς γιατί ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, αλλά για τον παππα- Βαγγέλη πολυτιμότερη ήταν η τιμή, ο όρκος στην πίστη, η αξιοπρέπεια, το ήθος, το ΧΡΕΟΣ…
Σεπτέμβριος 1918, επιστρέφοντας από το χωριό Πάλη, που είχε πάει να κοινωνήσει έναν μελλοθάνατο από τη γρίπη, αρρώστησε και μετά από λίγες μέρες εκοιμήθη για να αναπαυτεί η ψυχή του στην αγκαλιά των αγγέλων.
Αναμφισβήτητα ο παππα -Βαγγέλης παραμένει μια λάμπρη προσωπικότητα κι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του Αλύκου.
Βασίλης Ιωάννου, τέως έπαρχος Αλύκου - επιμέλεια Β. Παπαχρήστος, ιδρυτικό μέλος ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τ. πρόεδρος παραρτήματος Αγ. Σαράντα

Αρχική σελίδα \ Ιστορικά Στοιχεία \ Ηρωϊκές μορφές στην περίοδο του κομμουνισμού \ Να γνωρίσουμε τους επιφανείς πατριώτες μας: Ο δάσκαλος και ιερέας Ευάγγελος Στ. Ιωαννίδης από το Αλύκο
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

  1. Απορία ενός αφελούς Έλληνα φορολογούμενου- μέρος τέταρτο
    Στην ερώτηση πώς θα απαλλαγούμε από αυτό το καρκίνωμα η απάντηση για μένα είναι προφανής Να αλλάξουμε ΡΙΖΙΚΑ τη συμπεριφορά μας με ένα ΣΟΚ που θα εντυπωθεί βαθιά στο μυαλό των ήδη δρώντων εν παρανομία και όλων εκείνων που έχουν τη «φιλοδοξία» να μπουν στο επάγγελμα. Να ξέρουν ότι συνέχιση της ίδιας συμπεριφοράς θα έχει πάνω τους βαριές συνέπειες. Ας πω το χιλιοειπωμένο : Ομελέτα, χωρίς να σπάσεις αβγά, δε γίνεται. Όταν... μια κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν έχει κι αυτή το δικαίωμα, μα και την υποχρέωση, να αμυνθεί. Σε όλα υπάρχει ένα όριο. Στην ανοχή, στην επιείκεια και την υπομονή. Κι όταν κάποιος δε σέβεται αυτή την αρχή πρέπει να υποστεί τις συνέπειες
    Για να γίνει αυτό πράξη χρειάζεται μια ομονοούσα κοινωνία των λογικών. Πάντα βεβαίως θα υπάρχουν διαφωνούντες. Χωριό χωρίς τον τρελό του δεν υπάρχει. Εγώ μιλώ για το κυρίαρχο ρεύμα. Απαιτείται
    1.Πρώτον προσαρμογή του ποινικού νόμου επί το αυστηρότερο στον κολασμό των παράνομων πράξεων.
    2. Σαφής και αυστηρά τιμωρία της κουκούλας. Το γεγονός ότι κάποιος τη φορά δείχνει την πρόθεση του να κρυφτεί από την ανομία που διαπράττει Τους υπερασπιστές της ντόπιας μπούρκας ας τους ξεπεράσουμε. Δεν είναι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εκ των πραγμάτων είναι θιασώτες της αναρχίας . Άμεση σύλληψη του κουκουλοφόρου και παραπομπή του με τη διαδικασία του αυτόφωρου στο δικαστήριο
    3. Διευκόλυνση των διωκτικών αρχών στην ύπαρξη απτών αποδείξεων. Άρα συνεχής βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων και εργαστηριακή αναζήτηση των ενόχων.
    Γνωρίζω ότι θα προκαλέσω την μήνι διαφόρων σχολιαστών και κυρίως αυτών που συνήθισαν να διαιτώνται από το δημόσιο κορβανά. Όμως εγώ το θεωρώ εκτέλεση καθήκοντος
    Εκείνο που προς το παρόν μόνο θα τονίσω είναι πως μια κοινωνία έχει πρωταρχικό καθήκον την υπεράσπιση της ηρεμίας και της περιουσίας των μελών της. Όλοι αυτοί που τόσο άνετα καταστρέφουν αγαθά να ασκηθούν και να μάθουν στην πράξη πόσο δύσκολα αυτά αποκτούνται και τι κόπος χρειάστηκε για την παραγωγή τους
    Υπάρχουν κάποιες σημερινές δυσκολίες για την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, αλλά οφείλουμε να τις ξεπεράσουμε.
    1.Πρώτον η αλλαγή των άρθρων του ποινικού κώδικα. Πρέπει να κόψουμε με το μαχαίρι το αυθαίρετο δικαίωμα στον οποιοδήποτε να καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Κάποιοι να ξεπεράσουν τα δήθεν ηθικά διλήμματα για τα «καημένα παιδιά». Δεν είναι έτσι!
    2.Δεύτερο υποβόσκει ένα υπόγειο κλίμα φόβου για τα αντίποινα που ίσως υπάρξουν. Σε μια ευνομούμενη χώρα μια τέτοια δικαιολογία είναι απαράδεκτη. Περίπτωση αναστολής των μέτρων δεν χωράει κι άλλωστε κάθε αλλαγή έχει τις δυσκολίες της και απαιτεί μια περίοδο προσαρμογής. Αυτό ισχύει και για τη δικαστική εξουσία, που ο ρόλος της είναι να εφαρμόζει κατά γράμμα και ουσία τους νόμους, χωρίς κανένα δισταγμό.
    Η παραλυμένη χώρα και παραδομένη στις άνομες επιδιώξεις ισχνών μειοψηφιών τη σίγουρη συνέπεια που μπορεί να έχει είναι ο αφανισμός της. Και κάτι τέτοιο δε θα το επιτρέψουμε


Ιστορία Νοσηλευτικής



α. Η ίδρυση της Νοσηλευτικής

Η Florence Nightingale (1820-1910) κατόρθωσε να εκτιμήσει τις νοσηλευτικές ανάγκες των Άγγλων στρατιωτών στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1854.



Ίδρυσε την πρώτη στον κόσμο Νοσηλευτική Σχολή στο Λονδίνο, επισήμανε την εξατομικευμένη φροντίδα του αρρώστου και τη σημασία της προσωπικής και επαγγελματικής ακεραιότητας των νοσηλευτών. Περιέγραψε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εκπαιδευμένων νοσηλευτών και τόνισε τη σημασία του ενδιαφέροντος και της ενεργού συμμετοχής τους στην αντιμετώπιση κοινωνικών και υγειονομικών προβλημάτων.



Το 1899 ιδρύεται το Διεθνές συμβούλιο των Νοσοκόμων, κατά το ίδιο έτος παρέχεται πανεπιστημιακή εκπαίδευση στο Teachers Col1ege του Columbia Uniνersity της Νέας Υόρκης. Νοσηλευτικά βιβλία και περιοδικά εκδίδονται. Η νοσηλευτική ανεξαρτητοποιείται σαν αυτόνομο επάγγελμα με επιστημονική βάση, νοσηλευτές/τριες συμμετέχουν σε επιτροπές λήψης αποφάσεων για θέματα υγείας, ενώ η νοσηλευτική έρευνα εξελίσσεται. Αναπτύσσονται νέες θεωρίες, όπως της Virginia Henderson, της Abdel1ah, της Orem, της Peplau, της Traνelbee, της Κing, της Wiedenbaeh, της Roy, της Leνine, της Rogers, ενώ ιδρύονται πολλές σχολές διαφόρων επιπέδων σε πολλές χώρες του κόσμου.



β. Η εξέλιξη της Νοσηλευτικής στη Νεότερη και Νεότατη Ελλάδα

Η ελληνική Νοσηλευτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την παγκόσμια ανάπτυξη της Νοσηλευτικής και ακολούθησε ισάξια πορεία στο πέρασμα των χρόνων, με ιδιαίτερα σημαντική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια.



Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1453, η οργανωμένη Νοσηλευτική σταματά να αναπτύσσεται και αφήνεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατά την πολιορκία της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους οι γυναίκες προσέφεραν νοσηλευτικές υπηρεσίες. Αργότερα, και καθ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τα μοναστήρια αποτέλεσαν κέντρα κοινωνικής πρόνοιας και νοσηλευτικής περίθαλψης. Μετά την απελευθέρωση η υγειονομική κατάσταση της χώρας ήταν άθλια. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν γιατρός και κατά την επιδημία της πανώλης το 1829 έλαβε όλα τα μέτρα της απομόνωσης της Αίγινας και άλλων νησιών και πέτυχε την πρόληψη της εξάπλωσης της νόσου σε όλη την Ελλάδα.



Το 1835 ιδρύεται η Ιατρική Εταιρία Αθηνών και το 1837 η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το πρώτο Νοσοκομείο των Αθηνών ήταν το Στρατιωτικό Νοσοκομείο «Μακρυγιάννη» (1836) και το πολιτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς» (1836). 





Η πρώτη προσπάθεια εκπαίδευσης και κατάρτισης Νοσοκόμων έγινε από τη Βασίλισσα Όλγα το 1875 με την ίδρυση της πρώτης Σχολής Αδελφών Νοσοκόμων, της Σχολής του «Ευαγγελισμού», τρίτης παγκοσμίως. Το 1884 ιδρύεται το θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός» σκοπός του οποίου ήταν « ... η κατά τους κανόνας της επιστήμης μόρφωσις νοσοκόμων γυναικών». Η φοίτηση στη σχολή είχε, αρχικά, διάρκεια 2 ετών και αργότερα έγινε τριετής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Σχολής είχε αντίκτυπο στη Νοσηλευτική Υπηρεσία του θεραπευτηρίου και στην παρεχόμενη νοσηλεία των ασθενών. Διοργανώνονται επιμορφωτικά μαθήματα, σεμινάρια και ειδικά συμπόσια. Απόφοιτοι της Σχολής μετεκπαιδεύονται στο εξωτερικό όπως και «Διπλωματούχες Αδελφές» άλλων χωρών επισκέπτονται τον Ευαγγελισμό και ενημερώνονται για την ελληνική Νοσηλευτική. Εργάζονται σκληρά με κόπο, πόνο, ιδρώτα και ηρωισμό και κατά τους Βαλκανικούς πολέμου ς (1912-1913) και κατά τον πόλεμο του '40-'41, όπως επίσης σε επιδημίες γρίπης (1918) και δάγγειου πυρετού (1928).



Είναι γεγονός

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017





Η  συγγραφέας   Άλκη  Ζέη


Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της.  Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.

Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.  Η συμμετοχή της σ’ αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της.  Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους.  Επέστρεψαν στην Ελλάδα το ’64 για να ξαναφύγουν το ’67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.

 Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της Άλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό.  Η αρραβωνιαστικιά του ΑχιλλέαΤο καπλάνι της βιτρίνας και Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, συμπεριλαμβάνονται στα διαχρονικά ευπώλητα βιβλία (μπεστ σέλλερ) της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Εκτός από την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες.  Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα.  Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.

Το Καπλάνι της βιτρίνας, το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό.  Η Άλκη Ζέη αποτελεί πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.    Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία έργα των Τζιάννι Ροντάρι και Βέρα Πανόβα.

Εργογραφία

·         • 1968 ALA Notable Book selection – Το καπλάνι της βιτρίνας

• 1969 Horn Book Honor List selection – Το καπλάνι της βιτρίνας

• 1970 ALSC Mildred Batchelder (U.S.A.) – Το καπλάνι της βιτρίνας

• 1974 ALSC Mildred Batchelder (U.S.A.) – Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου

• 1980 ALSC Mildred Batchelder (U.S.A.) – Κοντά στις ράγιες

• 1992 Κρατικό Βραβείο παιδικού βιβλίου

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017


Η παιδεία του ανθρώπου είναι θέμα ανατροφής…     
18 Απριλίου 2016      Ευαγγελία Τζιάκα.
Σ᾽ αυτό τον κόσμο οι άνθρωποι τείνουν να μπερδεύουν την εκπαίδευση με την παιδεία. Αν και τα δυο προέρχονται απ᾽ το ρήμα «παιδεύω», στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικές έννοιες.
Η εκπαίδευση παρέχεται από τα σχολεία και πιστοποιείται με πτυχία, ενώ η παιδεία είναι αποτέλεσμα τόσο του περιβάλλοντος στο οποίο γαλουχήθηκες, όσο και προϊόν εσωτερικών ζυμώσεων του εκάστοτε ατόμου.
Η παιδεία είναι αυτή που σου μαθαίνει να ξεχωρίζεις το καλό απ᾽ το κακό. Σε διδάσκει τι είναι δικαιοσύνη και τι σεβασμός. Απ᾽ την άλλη, η εκπαίδευση επιτελεί το ρόλο του μορφωτικού αγαθού μέσω του οποίου αποκτάς γνώσεις, που με τη σειρά τους θ᾽ αποτελέσουν εφόδιο για ένα καλό βιοτικό επίπεδο.
Στις μέρες μας, εν αντιθέσει με τα παλαιότερα χρόνια, υπάρχει τέτοια πληθώρα εκπαιδευτικών μέσων και πτυχίων που φτάνουν να γεμίσεις έναν τοίχο. Στην ουσία, όμως, οι άνθρωποι είναι απαίδευτοι.
Οι παλιότεροι μπορεί να μην είχαν τη δυνατότητα να μορφωθούν, όμως, είχαν ιδιαίτερα αυξημένη την αίσθηση δικαίου. Τώρα γιατί εμείς χάσαμε την ουσία, είναι απορίας άξιο.
Προσποιούμαστε πώς γνωρίζουμε τα πάντα κι εκφράζουμε τη γνώμη μας επί παντός επιστητού. Μπορεί να μάθαμε να μιλάμε πολλές και διαφορετικές γλώσσες αλλά δε μιλάμε την κυριότερη: αυτή της πεπαιδευμένης αντίληψης.
Παιδεία: ένας τόσο ηχητικά εύκολος,  μα τόσο δυσπρόσιτος στην πράξη όρος. Κανένας απ᾽ τους φιλοσόφους δεν όρισε τον όρο «εκπαίδευση» παρά μόνο τον όρο της παιδείας και ποτέ δεν έκανε το λάθος να τους ταυτίσει.
Ίσως γιατί ήξεραν ποιο απ᾽ τα δυο είναι ο θεμέλιος λίθος μιας υγιούς προσωπικότητας και κοινωνίας.
Εκπαίδευση χωρίς παιδεία μοιάζει με δέντρο χωρίς κορμό. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους με πτυχία, μα με παιδεία λίγους. Κι ας πιστεύουν λανθασμένα πως το ένα επιφέρει το άλλο.
Αν υπήρχε ουσιαστική παιδεία θα υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Θα υπήρχε δικαιοσύνη. Ο κόσμος θα έβλεπε όμορφες και άσπρες μέρες. Οι μαύρες και κόκκινες μέρες που ζούμε είναι προϊόν της εκπαίδευσης που χρησιμοποιείται απ᾽ τους μεγάλους για να χειραγωγήσουν τους λαούς.
Το χέρι του ανθρώπου που έχει γαλουχηθεί με τα ιδανικά της παιδείας δεν οπλίζεται ποτέ για να επιτεθεί. Ο άνθρωπος ο πεπαιδευμένος δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, την τιμά, τη σέβεται και την υπερασπίζεται.
Σίγουρα η εκπαίδευση είναι  ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτήν ο πολιτισμός μας δε θα είχε κάνει άλματα. Το πρόβλημα δεν είναι η εκπαίδευση ως μορφωτικό αγαθό, αλλά η έλλειψη της ουσιαστικής παιδείας ως βάση για να στηριχθεί και να ευοδώσει.
Κανένα βιβλίο και δε θα στη διδάξει. Η οικογένεια σου κι η ίδια η ζωή θα στη μάθουν, αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά να αφουγκραστείς τα γεγονότα γύρω σου.
Δυστυχώς στους τέσσερις μουντούς τοίχους του σχολείου η κριτική σκέψη αντικαθίσταται απ᾽ την παπαγαλία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τις ιδέες της παιδείας χωρίς να μπορούν να τις αντιληφθούν πρακτικά.
Μα πώς θα μάθουμε να φερόμαστε σαν κοινωνικά όντα όταν μεγαλώνουμε σ᾽ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δε σέβεται τη διαφορετικότητα και προάγει ως την παπαγαλία αντί της κριτικής  σκέψης;
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως οραματίζομαι μια κοινωνία ανθρώπων για ανθρώπους. Μια κοινωνία που χαμογελά συχνότερα, που είναι αισιόδοξη και που δε λειτουργεί τυχοδιωκτικά για άτυπα χαρτιά πιστοποίησης ικανοτήτων.
Οφείλουμε να πλάσουμε έναν κόσμο ανθρωποκεντρικής συνείδησης κι όχι τεχνογνωσίας. Μια πραγματικότητα που δε θα φοβίζει τις νέες γενιές που θα ακολουθήσουν. Που θα τους μάθει να συνυπάρχουν αρμονικά και με σεβασμό προς τον συνάνθρωπο.
 Η ελπίδα είναι σαν τον αέρα: Μόλις βρει μια μικρή χαραματιά στην ψυχή μας, ορμάει μέσα γυρεύοντας να γεμίσει το κενό που συνάντησε. Αρκεί να το πιστέψουμε!
Ευαγγελία Τζιάκα.

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017



Η ιστορία της Ιονίου Σχολής

Η ίδρυση έκανε αίσθηση όχι μόνο στην μικρή τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, αλλά και στο πανελλήνιο, διότι η Σχολή ίδρυσε ευθύς εξ αρχής και το στοργικό της Οικοτροφείο. Συνέρευσαν μαθητές από παντού, όπου ανθούσε τότε ο Ελληνισμός , όπως τη Ρουμανία, τη Ρωσία, τη Μικρά Ασία και την Αμερική.
Όταν ιδρύθηκε η Σχολή στεγάστηκε σε ένα ωραίο αλλά μικρό κτίριο, επί των οδών Σολωμού και Κάνιγγος, το οποίο δεν υπάρχει σήμερα, διότι ανατινάχθηκε το 1944.
Ο ιδρυτής Κωνσταντίνος Καβαλιεράτος ενοικίασε δύο ακόμη κτίρια στην ίδια οδό. Αποδείχθηκαν και αυτά ανεπαρκή για τον αριθμό των μαθητών και το 1913 εγκαταστάθηκαν όλα τα τμήματα στα κτίρια της οδού Ακαδημίας 68, όπου λειτούργησε η Σχολή μέχρι το 1961.
Η Ιόνιος Σχολή συνεχώς βελτιωνόταν. Ακολουθούσε τη γραμμή του ιδρυτή της. Δίδασκε προσήλωση στο καθήκον και την εργασία, και στην με την αξία του καθενός πρόοδο και άνοδό του. Ο ιδρυτής περιστοιχιζόμενος από τα μέλη της οικογένειάς του και εκλεκτούς συνεργάτες εμφορούμενους από τα ίδια ιδανικά, συνέχιζε το δρόμο του όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος του 1912-13.
Ο θρίαμβος της Πατρίδας βρήκε τη Σχολή σε συνεχή άνοδο. Μέσα στη λαμπρή αυτή ατμόσφαιρα δόξας και θριάμβων της Ελλάδας, η Σχολή γιόρτασε την πεντηκονταετηρίδα της ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. την 21η Μαΐου 1914.
Ακολούθησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Σχολή βρισκόταν σε πλήρη ακμή. Είχε ενενήντα εσωτερικούς μαθητές και πάρα πολλούς εξωτερικούς. Ο αριθμός ήταν μεγάλος για την εποχή εκείνη. Οι δυσκολίες του πολέμου δεν έκαμψαν την Σχολή. Ακολουθούσε το δρόμο της προόδου που χάραξε ο ιδρυτής της. Ο ιδρυτής κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες και κόπους για τη σίτιση του Οικοτροφείου, το οποίο παρόλα αυτά δεν εκάμφθη.
1918 η ανακωχή, 1919 η προσπάθεια όλου του κόσμου για ανασυγκρότηση. 1921 ο πανηγυρισμός των εκατό χρόνων της Ελληνικής Επαναστάσεως. Ο ιδρυτής είχε τη συμπαράσταση ολόκληρης της οικογένειάς του.
Αλλά το 1921 ο μόνος γιος του Απόλλων που σε ηλικία 17 ετών έλαβε το πτυχίο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, ανέλαβε μέρος των ευθυνών. Ήταν ικανοποιημένος ο ιδρυτής της Σχολής, διότι ξεπληρώθηκε ο πόθος του να παραδώσει το έργο, για το οποίο τόσο μόχθησε σε ένα άξιο γιο. Ήταν δε ο γιος αυτός πολύτιμος βοηθός του.
Όταν οι ευθύνες του μετριάστηκαν και ανατέθηκαν εν μέρει στον γιο του, η μέριμνα και η φροντίδα του στράφηκε στην απόκτηση ιδιόκτητης στέγης της Σχολής και άρχισαν διαπραγματεύσεις με την ιδιοκτήτρια του κτιρίου της οδού Ακαδημίας στο οποίο επί πενήντα σχεδόν χρόνια λειτουργούσε η Σχολή. Ιδιοκτήτρια ήταν η χήρα του Εθνικού Ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού. Αλλά όταν βρισκόταν στο τέλος και αυτής της προσπάθειά του, ο ιδρυτής απέθανε, την 21 Ιανουαρίου 1924, από συγκοπή καρδιάς.
Απόλλων Καβαλιεράτος
Τη Διεύθυνση της Σχολής ανέλαβε εξ ολοκλήρου πλέον ο γιος του σε ηλικία 21 ετών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του επέδειξε αρετές σπάνιες, ήθους, επιστημονικής κατάρτισης, διοικητικής ικανότητας.
Ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τη Σχολή και την πρόοδο των μαθητών της. Με εμπνευστή τον ίδιο οι συνεργάτες του θαυματούργησαν. Ο αριθμός των γονέων που εκτιμούσαν το έργο της Σχολής συνεχώς αυξανόταν.
Το 1926, ο Απόλλων Καβαλιεράτος ίδρυσε επί της οδού Πατησίων 118 δεύτερο τμήμα της Σχολής για μαθήτριες μόνο και ανέθεσε τη διεύθυνσή του στην αδελφή του Ήβη Καβαλιεράτου. (βλ. Σχόλιο)
Ήβη Καβαλιεράτου
Το τμήμα αυτό μεταφέρθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ιδιόκτητο κτίριο στην Κυψέλη, όπου λειτούργησε υπό την προσωνυμία «Ιόνιος Σχολή Κυψέλης». Το τμήμα αυτό ίδρυσε «Ανωτέραν Σχολήν Μορφώσεως Ελληνίδων», με καθηγητές του Πανεπιστημίου που δίδασκαν Ιστορία πολιτισμού, Τέχνης, και ο, τι ήταν δυνατό να μορφώσει τις Ελληνίδες εκείνης της εποχής.
Ιόνιος Σχολή Κυψέλης
1927, 1928, 1929. Η Σχολή βρισκόταν στην ίδια πάντα ακμή. Οι μαθητές της αποφοιτούν και ακολουθούσαν ανώτερες και ανώτατες σπουδές. Ο συνεχιστής του έργου και γιος του αποθανόντος ιδρυτού αφοσιώνεται εξ ολοκλήρου με ζήλο στο έργο του και το προάγει συνεχώς. Διαπραγματεύεται την αγορά μεγάλου χώρου στην οδό Πατησίων, αλλά την ημέρα ακριβώς που επρόκειτο να υπογραφεί το συμβόλαιο, απέθανε σε ηλικία 26 ετών, από κεραυνοβόλο ασθένεια. Πλήγμα βαρύτερο δεν θα μπορούσε να δεχθεί η Σχολή και η οικογένειά του.
Παρά το απροσδόκητο συμβάν, η οικογένεια του ιδρυτού με εφόδιο την πίστη, την οποία της είχε εμπνεύσει ο ίδιος και με συμπαραστάτες τους εκλεκτούς και αφοσιωμένους συνεργάτες, όπως ο πρώτος, μετά τον θάνατο του Απόλλωνος Καβαλιεράτου, Γυμνασιάρχης Αντώνιος Βαλάσης, σοφός καθηγητής, συνέχισε το έργο
Τις βαριές ευθύνες της Διεύθυνσης ανέλαβε η κόρη του ιδρυτή Θέμις Καβαλιεράτου. Η Σχολή ακολουθούσε την αρχική γραμμή, από την οποία δεν απομακρύνθηκε ποτέ. Δεχόταν πάντοτε από τα νέα εκπαιδευτικά συστήματα ο, τι μπορούσε να προσαρμοστεί στο χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Έλληνα. Δεν απέρριπτε τίποτα το καλό και ωφέλιμο και δεν δεχόταν τίποτα το έξαλλο και επιβλαβές.
Από το 1930 μέχρι το 1939 η Σχολή συνέχιζε το δρόμο της, ακολουθώντας την ίδια πάντοτε γραμμή, παραδίνοντας κάθε χρόνο στην κοινωνία τους μαθητές της, αγόρια και κορίτσια, με αδιάσειστα εφόδια, το ήθος, την κατάρτιση, τη σοβαρή σκέψη και την εργατικότητα. Μόρφωσε Έλληνες και Ελληνίδες οι οποίοι τιμούν τις θέσεις στις οποίες βρίσκονται, όπως τίμησαν κάποτε και τη Σχολή τους.
1940. Εξερράγη ο κατακτητικός κατά της Ελλάδας Πόλεμος.
Η Σχολή βρέθηκε στην ανάγκη να διακόψει τη λειτουργία της, να διαλύσει το Οικοτροφείο της και πέρασε, όπως ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος, στερήσεις και δοκιμασίες. Πολλοί μαθητές της επιστρατεύονται. Ευρίσκονται στην πρώτη γραμμή ή όπου καλούνται. Ο Κλαδάς έπεσε στο αντιαεροπορικό του, ο Μπλέσσας βυθίστηκε με το «Βασίλισσα Όλγα». Ο Πεζόπουλος τραυματίστηκε θανάσιμα στο Σκαραμαγκά. Ο Βλαχάβας έπεσε στον Πειραιά. Υπερηφανεύεται η Σχολή. Έχει κι αυτή τους ήρωές της...
Μετά τη νύχτα της Κατοχής και των θλίψεων, ανέτειλε η αυγή της απελευθέρωσης από τους ξένους εχθρούς.(βλ. Σχόλιο). Άνοιξε και πάλι τις πύλες της στην ελεύθερη Πατρίδα η Σχολή και άρχισαν να συρρέουν οι μαθητές της, ο αριθμός των οποίων συνεχώς αυξανόταν. Δέχθηκε πάλι τους μαθητές της με τη γνωστή στοργή και αγάπη και με τον ίδιο πόθο να τους καταστήσει άξιους πολίτες με ηθικά εφόδια. Όπως και κατά το παρελθόν, είχε και τότε εκλεκτούς συνεργάτες με τη συμβολή των οποίων ολοκληρώνει το έργο της.
Το 1951 η καλή και στοργική κόρη του ιδρυτή Θέμις, η οποία ήταν διευθύντρια της Σχολής από το 1930, απέθανε αιφνιδίως από καρδιακή προσβολή. Η Σχολή αντιμετώπισε και το νέο βαρύ πλήγμα. Η πίστη δεν την εγκατέλειψε και ακολούθησε σταθερά το δρόμο της όπως πάντοτε, με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της νεολαίας σύμφωνα με τις αρχές της.
Διαφήμιση Ιονίου Σχολής στην Καθημερινή (10.09.1957)
Το 1958 η Σχολή γιορτάζει την πεντηκονταετηρίδα της με μία θεατρική παράσταση, στην οποία μαθητές και μαθήτριες αναπαριστούν τη ζωή της πεντηκονταετίας.
Το 1961 η Ιόνιος Σχολή πραγματοποιεί, μετά από τις τόσες αντιξοότητες, την επιδίωξή της να αποκτήσει ιδιόκτητη στέγη. Πράγματι, στην ψηλότερη θέση του ωραίου προαστίου της Φιλοθέης, έχτισε μεγάλο σύγχρονο και υγιεινό κτίριο, ανάλογο με την ωραία φύση που το περιβάλλει. Μετέφερε σε αυτό και συγχώνευσε τα δύο τμήματά της. Ενστερνίστηκε ο, τι νέο ενέκρινε και από το 1961 μέχρι σήμερα 1968, οπότε γιορτάζει την εξηκονταετηρίδα της, σταθερά προχωρεί στο δρόμο της με φωτεινό οδηγό τις παρακαταθήκες του ιδρυτή της.
Με πίστη στα ιδανικά αυτά, η Σχολή έχει σταθερή πεποίθηση, ότι εν καιρώ θα καλέσει τους μαθητές της να γιορτάσουν την εκατονταετηρίδα της.
Από το 1908 μέχρι σήμερα, πάνω έναν αιώνα τώρα, η Ιόνιος Σχολή, ανεξαρτήτως πολιτικών και πολιτειακών αλλαγών, εμφυλίων συγκρούσεων και πολεμικών αναμετρήσεων, παραμένει μια σταθερή αξία στο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών.
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με επιμέρους απόψεις και επιλογές, ιδιαίτερα όταν τις ζει και τις υφίσταται ως μαθητής, αλλά σε βάθος χρόνου έχει αποδειχθεί ότι με την ίδια πάντα σοβαρότητα και την αυστηρότητα που αντέχει η κάθε εποχή, έχει μοναδικό γνώμονα την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, και προσπαθεί να βελτιώνει και να εκσυγχρονίζει τις εγκαταστάσεις και τις μεθόδους της, για να παρέχει στους μαθητές της τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτερο και ανώτατο επίπεδο, αλλά και να έχουν τα εφόδια εκείνα που θα τους επιτρέψουν να σταδιοδρομήσουν σε όποιο επάγγελμα και αν επιλέξουν.
Χωρίς περιττά λόγια και προβολή, επιτελεί το έργο που ξεκίνησε ο ιδρυτής της και με ικανοποίηση καμαρώνει τους νέους αποφοίτους της στις Ανώτατες και Ανώτερες Σχολές. Και αν υπάρχει κάτι που αποδεικνύει τη σωστή πορεία της δια μέσου των χρόνων, είναι το γεγονός ότι πάρα πολλοί μαθητές της έχουν εμπιστευτεί στα χέρια της τα παιδιά και τα εγγόνια τους !
Το 1981, συνεχίζοντας την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό της , λειτούργησε στο Μαρούσι, η δεύτερη σχολική μονάδα με το Νηπιαγωγείο. Από το 1996 λειτουργεί εκεί και το δεύτερο Δημοτικό Σχολείο. Στις νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις στο Μαρούσι προστέθηκε το 2001 και το κλειστό Αθλητικό Κέντρο της Ιονίου Σχολής με προδιαγραφές διεξαγωγής περιφερειακών και σχολικών πρωταθλημάτων, το οποίο συμπεριέλαβε μάλιστα η Οργανωτική Επιτροπή του ΑΘΗΝΑ 2004 στον οδηγό των προπονητικών κέντρων και αποτελεί έδρα του Αθλητικού Συλλόγου της Ιονίου Σχολής. Το 2005 προστίθεται νέα πτέρυγα στον ίδιο χώρο, που θα στεγάζει τα εργαστήρια Φυσικής, Χημείας και Πληροφορικής.
Έτσι σήμερα λειτουργούν στην Ιόνιο Σχολή : Παιδικός σταθμός για παιδιά από τρεισήμισι ετών, Νηπιαγωγείο και Δημοτικό στο Μαρούσι, ενώ στη Φιλοθέη Δημοτικό, Γυμνάσιο και Ενιαίο Λύκειο τριών κατευθύνσεων.






Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017


29.Υπηρέτησα την πατρίδα  (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό

ζ) Επίμετρο

Από τη μέρα που απολύθηκα από φαντάρος έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια. Κι όμως η πίκρα παραμένει ακέραια μέσα μου. Κι αυτό για πολλούς λόγους πέρα από την φυσική αντιπάθεια εξαιτίας της προσωπικής μου αντιμετώπισης εκ μέρους της ιεραρχίας του στρατού.. Ένας από τους λόγους είναι ο άσκοπος χρόνος που δαπανάται χωρίς να σου προσφέρεται τίποτα χρήσιμο. Βεβαίως σήμερα αλλάξανε πολλά από τις συνθήκες της δικής μου εποχής. Πρώτον η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Τι αλήθεια κέρδιζε ο στρατός όταν σε κράταγε άσκοπα δυο και περισσότερα χρόνια εξουδετερωμένο, εκτός της ζωής σε κρίσιμα χρόνια της νεανικής σου ηλικίας; Δεύτερον εξέλιπε- ελπίζω- η οργανωμένη προσπάθεια να βιάσουν την προσωπικότητα εκείνων που δεν ακολουθούσαν την κυρίαρχη αντίληψη που ταίριαζε στους στρατιωτικούς. Από παλαιά με απωθεί  η εκμετάλλευση του πατριωτισμού από μικρούς, μικρόνοες και επαγγελματίες πατριώτες, που μετατρέπουν τη εθνικοφροσύνη σε εμπορεύσιμο είδος και το πλασάρουν στην αγορά.

Ένα μεγάλο ερώτημα υπάρχει πώς στη διάρκεια της θητείας του νέου Έλληνα μπορεί να δίνεται η ευκαιρία στον νέο κοινωνικής προσφοράς και η εξάσκηση στην πράξη της αντίληψης για αλληλεγγύη και εκμάθηση χρήσιμων γνώσεων για την ζωή του αργότερα, μετά την απόλυσή του στην ατομική και συλλογική ζωή στον τόπο του. Τότε θα αποκτά πιο χαρακτηριστικό νόημα ο χρόνος της ζωής κάθε νέου που δαπανάται κατά τη διάρκεια της στράτευσης του.
















  1. Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα. Η θάλασσα! Όλα τα δίνει κι όλα τα παίρνει. Αχανής, μυστηριώδης, κάποτε καθησυχαστική. Δίνει την εντύπωση μιας αθώας και σίγουρης αγκαλιάς. Στην πραγματικότητα όμως πάντα καιροφυλακτεί για το επόμενο θύμα της. Να το ρουφήξει στα σπλάχνα της. Η θάλασσα! Ανθρωποφάγα κι αχόρταγη. Ξαφνικά από ήρεμη και ελπιδοφόρα φωλιά, αγριεύει και μετασχηματίζεται σε πεινασμένο άγριο ζώο και χωρίς κανένα έλεος απορροφάει στα σπλάχνα της,κάθε ανθρώπινη παρουσία

28.Υπηρέτησα την πατρίδα  (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό

…..Στην μονάδα της Πρέβεζας πήρα μέρος σε άσκηση βολής κάπου προς τα βόρεια. Δεν θυμάμαι ακριβώς που, αλλά το αναφέρω για τον εξής λόγο. Εκεί μου ανατέθηκε το καθήκον να δημιουργήσω έναν ορατό στόχο στο απέναντι βουνό από την πεδιάδα που είχαμε πρόχειρα στρατοπεδεύσει. Με έναν άλλο στρατιώτη εφοδιαστήκαμε μ’ έναν κουβά ασβέστη και ξεκινήσαμε να φτάσουμε εκεί που περίπου μας υπέδειξαν. Την απόσταση την έκρινα βιαστικά ένα με ενάμιση χιλιόμετρο. Έπεσα πολύ έξω γιατί στην πραγματικότητα έπρεπε ν’ ανεβούμε και να κατέβουμε χαράδρες και πλαγιές. Η άσκηση θα γινόταν το πρωί της επόμενης μέρας. Ο σύντροφός μου στο καθήκον από μια στιγμή και μετά παραιτήθηκε και μου το είπε καθαρά

«Λευτέρη δεν αντέχω άλλο. Θα κάτσω εδώ κι ας πνιγούν…»

Εγώ δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Έπρεπε να ολοκληρώσω την αποστολή γιατί το να κατηγορηθείς για σαμποτάζ δεν ήταν απίθανο. Πήρα του κουβά και συνέχισα. Κάποια στιγμή έφτασα στο μέρος κι άρχισα να μαζεύω τις πέτρες που υπήρχαν γύρο από το σημείο. Σε αυτή τη συγκέντρωση κάπου γλίστρησα και κουτρουβαλιάστηκα σε μια χαράδρα. Όταν με κόπο σηκώθηκα κατάλαβα ότι είχα στραμπουλίξει το πόδι μου. Με μεγάλη προσπάθεια επέστρεψα στο σημείο και ασβέστωσα τις πέτρες να φαίνονται από μακριά. Επέστρεψα με αρκετή χρονική καθυστέρηση, ενώ ο σύντροφός μου είχε γυρίσει από ώρα λέγοντας ότι δεν μπόρεσε να φτάσει στο στόχο!

Ευτυχώς την επόμενη ώρα ο υπεύθυνος της άσκησης βολής μου είπε ότι έκανα καλή δουλειά. Χρειάστηκαν μέρες να μου περάσουν οι πόνοι.

 Στην Πρέβεζα υπήρχε ο στρατιώτης-μάστορας σαν τον Σάκη της Αλεξανδρούπολης. Τον έλεγαν Τάκη κι ήταν από τη Δάφνη της Αθήνας. Πελώριος, δυνατός ήταν ικανός για κάθε έργο. Είχε τις πληροφορίες για μένα και με εξυπηρέτησε πολλαπλώς, Του ανατέθηκε  να φτιάξει ένα πεδίο σκοποβολής σε έναν άδειο χώρο δίπλα στη θάλασσα αμέσως έξω απ’ την πόλη. Ζήτησε βοηθό και ο διοικητής τον είχε στο όπα- όπα, αφού τους είχε όλους εξυπηρετήσει δεν του χαλούσε χατίρι. Αυτός ζήτησε εμένα. Εκεί υπήρξε ένα κόμπιασμα, αλλά επιμένοντας το πέτυχε. Για μέρες κάθε πρωί ένα Ντόιτς μας πήγαινε στη θέση και μας έπαιρνε το ηλιοβασίλεμα. Είχαμε προμηθευτεί το μεσημεριανό μας φαγητό. Ο Τάκης έβγαζε δεκαπλάσια δουλειά από μένα. Εκείνο που αξίζει να αναφερθεί είναι πως ο Τάκης διέθετε ένα καλό τρανζίστορ κι εγώ χωμένος στην τάφρο. που εμείς ανοίξαμε και συνεχώς διευρύναμε, προσπαθούσα να «πιάσω» ξένους σταθμούς. Φωνή της Αλήθειας, BBC και ό,τι άλλο μπορούσα. Ας είναι καλά ο Τάκης! Δυστυχώς ποτέ δεν συναντήθηκα ξανά μαζί του ούτε έχω καμιά πληροφορία για την πορεία του. Πριν λίγο καιρό με μεγάλη χαρά τον άκουσα πάλι στο τηλέφωνο, που κάπου το βρήκε. Το ίδιο ζωντανός και δημιουργικός

Στη Πρέβεζα έκανα και παρέλαση με τη μονάδα και έχω και φωτογραφία του συμβάντος.

Εκεί μου ήρθε η πληροφορία για το χαμό του πατέρα μου και σε προηγούμενο κείμενο ( 19 Νοεμβρίου) περιγράφω αναλυτικά το γεγονός. Όταν επέστρεψα στην Πρέβεζα φιλοδωρήθηκα και με εικοσαήμερη φυλάκιση, άδικη και εκδικητική. Όταν συμπληρώθηκε η θητεία μου έπρεπε να υπηρετήσω και τις μέρες της φυλάκισης, που μου είχαν αναίτια επιβληθεί για πολιτικούς και μόνο λόγους. Για τον διοικητή της μονάδας ήμουν πρόβλημα που ήθελε με κάθε θυσία να απαλλαγεί. Πράγματι τον Φεβρουάριο και τον μισό Μάρτιο με έστειλε στην οικονομική υπηρεσία του στρατού που έδρευε στα Γιάννενα. Εκεί ως θεατής είδα την παρέλαση τη μέρα της απελευθέρωσης της πόλης. Επέστρεψα στην Πρέβεζα να πάρω το απολυτήριο. Εκεί είδα τη διαγωγή στο απολυτήριο και εξέφρασα την απορία μου. Μου απάντησε αποστομωτικά

«Να είσαι ευχαριστημένος που σ’ αφήνουμε να πας σπίτι σου»







 
 Σχολεία  και Διδάσκαλοι του

                  Μεγάλου Ρεύματος



Δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για να γνωρίζουμε θετικά ποια ήταν η εκπαίδευση ιδιαιτέρως στην χώρα του Μιχαηλίου (Μ. Ρεύμα). H άγνοια αυτή αφορά και την προ της Αλώσεως και την μετά από αυτήν περίοδο μέχρι το 1752, οπότε εμφανίζονται οι πληροφορίες του μεγάλου κώδικα του Μ. Ρ.



Οι ονομασίες των εκπαιδευτηρίων δεν διαφέρουν πολύ από τις ονομασίες που συναντάμε κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα είτε σε πατριαρχικά γράμματα είτε στους κώδικες του Μ. Ρ. , “Σχολή των κοινών γραμμάτων” είτε “Σχολή κοινή”, “Σχολή της χώρας του Αρναούτκιοϊ”, “Σχολή των Ελληνικών γραμμάτων”, κ.α. Το Μέγα Ρεύμα, ως προς την εκπαίδευση, ακολούθησε την γενική γραμμή της εξέλιξης και της προόδου των Βυζαντινών. Μετά την άλωση, για αρκετό καιρό δεν θα υπήρχε σχολείο στο Μ. Ρ. Ούτε ο Γύλλιος ούτε ο Γερλάχιος αναφέρουν για σχολείο Μ. Ρεύματος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι “ο ιεροδιδάσκαλος”, του χωριού με μικρή μόρφωση δεν παρέδιδε στοιχειώδη μαθήματα στα παιδιά του χωριού, ή μέσα στο νάρθηκα της εκκλησίας ή σε κανένα κελί που βρίσκονταν στον αυλόγυρο του ναού.



Οι δασκάλες μας κ.Ολγίτσα, κ. Ολγα, κ. Ροξάνη με την διευθύντρια κ. Χατζοπούλου.

Η αρχαιότερη μαρτυρία του κώδικα περί σχολής ανάγεται στο 1752. Ένα πενιχρό οίκημα μονόπατο χτισμένο μέσα στον αυλόγυρο της εκκλησίας μάλλον ένας ΟΝΤΑΣ (oda=δωμάτιο) ήταν το σχολείο της χώρας των Ασωμάτων. Ήταν η σχολή του 1752, όπου από το 1769 ως το 1771 δίδασκε o ευλαβής και από όλους αγαπητός μοναχός Αμβρόσιος. Ο μεγάλος κώδικας ομιλεί για το κοινό σχολείο. Από έγγραφο του 1760, φαίνεται ότι δεν υπήρχε ιδιαίτερο κτίριο κτισμένο για σχολείο. Ενοικιάζετο ένα σπίτι οπουδήποτε για να χρησιμοποιηθεί ως εκπαιδευτικό κτίριο για τα παιδιά. Και δεν επρόκειτο μόνο για τα παιδιά του Μ.Ρ. αλλά και του Βεβεκίου και ίσως και του Κουρούτσεσμε.



Το Mπεμπέκι (Bebek)

Το πρόβλημα ίσως να λύθηκε το l797, χρονολογία της ιδρύσεως του σχολικού κτιρίου, που το έλεγαν “Σχολίο του Βουνού”, κτισμένο προς την ανηφόρα που οδηγεί στο αγίασμα του Προφήτη Ηλία. Κτίσθηκε από τον αρχιτέκτονα Ιωσήφ (Yusuf kalfa). Πολλοί το έλεγαν και “Επάνω σχολείο ”.Ο κώδικας αναφέρει την σχετική συμφωνία που έγινε μεταξύ του αρχιτέκτονα και των εφόρων Μαργέλου και Διαμαντάκη. Και μάλιστα αναφέρεται ότι επειδή ο κάλφας δεν τήρησε τους όρους της συμφωνίας του περιέκοψαν 341 γρόσια. Το 1817 το οίκημα αυτό γκρεμίσθηκε όταν στην επιτροπή ήταν πρόεδρος ο Κων. Παπαρρηγόπουλος, και έφορος της σχολής ο γιατρός άρχοντας Φωτεινός.

Ο κ. Φ. Κουκουλές ισχυρίζεται ότι δι' Ελληνικόν και κοινόν ομού σχολείον εχτίσθη ιδιαίτερον οικοδόμημα κατά το 1797 έξω από το χωριό και δεξιά προς το εξωκκλήσι του Προφ. Ηλία” . Αυτό δεν φαίνεται να ευσταθεί πάντως. Ρητά λέγεται ότι το 1760 δεν υπήρχε κοινοτικό σχολικό κτίριο. Από το 1811 φαίνεται ότι το σχολείο των κοινών γραμμάτων ήταν κοντά στην εκκλησία. Στο μεγάλο κώδικα καθορίζεται ο τόπος του τότε σχολείου να βρίσκεται απέναντι της εκκλησίας και πλάγια, στο κιόσκι του μακαρίτη αυθέντου Σούτσου. (απέναντι του παλαιού οικήματος των τουλούμπατζίδων της Κοινότητας). Άρα λοιπόν  στο χρονικό διαστημα αυτό στο βουνό θα υπήρχε μόνο η “κατωτέρα σχολή.

Μετά το γκρέμισμα του σχολείου του βουνού ενοικιάζετο σπίτι. Αργότερα κτίσθηκε το σχολείο των κοινών γραμμάτων μέσα στον περίβολο της Εκκλησίας. Εκεί κτίσθηκε το 1850 το πέτρινο οικοδόμημα το οποίο χρησίμευσε για πολλά χρόνια ως εκπαιδευτήριο. Ως σχολείο των Ελληνικών μαθημάτων χρησιμοποιείτο κατ΄ αρχάς ένα σπίτι που βρίσκετο στους πρόποδες του λόφου του Παριανού. Το l826 ο μεγάλος κώδικας αναφέρει Ελληνική σχολή μεταξύ νεκροταφείου και ασβεστάδικου και όχι μέσα στον περίβολο της εκκλησίας. Αργότερα την Ελληνική σχολή βρίσκουμε σε μία πέτρινη οικία μέσα στο χωριό, στην οποία κατοίκησε αργότερα η οικογένεια του Δημητρίου Εμμανουηλίδη πριν το 1950.



Το 1902 κτίσθηκε το άνω