Α θ ώ ε ς   α μ α ρ τ ί ε ς

 Βυθίζω το βλέμμα μου

στη γαλάζια θάλασσα των ματιών σου

Προσπαθώ να ανιχνεύσω

τις απόκρυφες σκέψεις σου

Θέλω στον ανήσυχο βυθό του μυαλού

να κολυμπήσω

να συντονιστώ και ν’ ανιχνεύσω επιθυμίες.

Το λέω καθαρά και ξάστερα

χωρίς τις όποιες αναστολές.

Κορίτσι μου

θέλω να γίνω επιβάτης

στο σκάφος του σώματός σου

στρατηγός και κυρίαρχος

της επικράτειάς σου,

 να γλιστρώ  στις παρειές του προσώπου,

 να περπατώ στις παρυφές των χειλιών

Να ανεβοκατεβαίνω

στα όρη του στήθους σου

 να κάνω σλάλομ στις χαράδρες του λαιμού,

να τρέχω με ταχύτητα στις πεδιάδες της κοιλιάς,

 να κατηφορίζω στις ισάδες των μηρών σου,

να ανιχνεύσω τις σκοτεινές σπηλιές

που υπάρχουν ανάμεσά τους

Μα πιο πολύ απ’ όλα θέλω

ν’ ακούσω τους στεναγμούς της ευχαρίστησής σου

βάλσαμο και τροφή της ψυχής μου

Αυτό να είναι το όμορφο πέρας

του ένδοξου μου ταξιδιού

1917 -1980 Από τα χαμπέρια της πόλης

Ὁ ἀείμνηστος, κατά κόσμον Ἀλέξανδρος Καρακάσης ἐγεννήθη εἰς τό Νεοχώριον τοῦ Βοσπόρου τόν Ἰανουάριον τοῦ ἒτους 1917. Ἒλαβε τήν πρώτην παίδευσίν του εἰς τήν ἀκμάζουσαν τότε περίπτυστον ἀστικήν Σχολήν ἀριστεύσας δέ ταύτης εἰσήχθη τό ἒτος 1930 εἰς τήν Πατριαρχικήν Μεγάλην τοῦ Γένους Σχολήν, ἀπό τῆς ὁποίας ἀπεφοίτησε τό ἒτος 1933. Ἀκολούθως εἰσήχθη εἰς τήν γεραράν Ἱεράν Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, ὅπου ἐμυήθη εἰς τήν ἐπιστήμην τοῦ Θεοῦ. Ἐχειροτονήθη τόν Ὀκτώβριον τοῦ ἒτους 1939 εἰς Διάκονον ὑπό τοῦ Σχολάρχου αὐτῆς ἀειμνήστου Φιλαδελφείας Αἰμιλιανοῦ. Ἀποφοιτήσας τῆς Σχολῆς τό ἒτος 1940 διορίζεται διάκονος καί ἱεροκῆρυξ τῆς Κοινότητος Ἁγίων Θεοδώρων Βλάγκας καί ἀκολούθως ὑπηρετεῖ ὑπό τάς αὐτάς ἰδιότητας εἰς τήν Κοινότητα τοῦ Μεγάλου Ρεύματος. Τό ἒτος 1944 χειροτονεῖται ὑπό τοῦ Χριστουπόλεως Μελετίου εἰς ΙΙρεσβύτερον, τό δέ ἒτος 1946 ἀπονέμεται αὐτῷ τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου. Ἒκτοτε ἀναλαμβάνει καθήκοντα Ἱερατικῶς Προϊσταμένου τῆς Κοινότητος Ταξιαρχῶν Μεγάλου Ρεύματος, ἀργότερον δέ, τό ἒτος 1951, διορίζεται ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Οἰκ. Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, Πατριαρχικός Ἐπόπτης τῆς περιφερείας τοῦ Βοσπόρου.
Τόν Αὒγουστον τοῦ ἒτους 1964, ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκ. Θρόνου ἐκτιμήσασα τό ἒργον καί τά προτερήματα αὐτοῦ, προτάσει τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐξελέξατο αὐτόν εἰς τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα ὑπό τόν ψιλόν τίτλον τῆς Ἐπισκοπῆς Σκοπέλου.
Ὡς ἁπλός λευΐτης ὁ Σκοπέλου Ἀλέξανδρος ὑπῆρξεν ἡ καταφυγή καί ἡ προστασία πάντων τῶν εἰς αὐτόν προστρεχόντων. Τό κύριον χαρακτηριστικόν του ἦτο ἡ ἀγάπη πρός τούς πάσχοντας, τούς πτωχούς, τούς ταπεινούς, τούς ἐγκαταλελειμμένους, τούς δυστυχεῖς. Ἐδαπάνει τά πάντα, μέχρι καί τοῦ τελευ­ταίου ὀβολοῦ του διά τά δημιουργήματα ταύτα τοῦ Θεοῦ. Ἐβοήθει, ἐπαρηγόρει, ἒπραττε τά πάντα ἵνα πάντως τινάς σώσῃ καί ὁδήγησῃ αὐτούς εἰς τήν πλήρη πίστιν καί ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Ὑπῆρξεν σύμβολον πνευματικῆς πατρότητος, φωτοδότης τῶν νέων καί ἀδελφός τῶν γερόντων. Οὐδέποτε ἐπεδίωξε ἐπίγειον δόξαν. Συνεδύαζεν ἐν τῷ προσώπῳ του μῖγμα φωνῆς, σθεναρότητος, ἐντάσεως ἀλλά καί συγκαταβάσεως, στοργῆς καί ἀκραιφνοῦς φιλοτιμίας, ὡς καί μαχητικότητος πού ἐπέδειξε παλεύοντας λυσσαλέα τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας ἐκεῖ κάτω στόν ἱστορικό «Γαλατᾶν».
Ὡς βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριάρχου ὁ Σκοπέλου Ἀλέξανδρος ἀνεδείχθη ὑπόδειγμα Φαναριώτου Ἱεράρχου. Ἐκαλλιέργησε τό θεῖον κήρυγμα, ἀσχολούμενος μέ τήν φιλανθρωπίαν. Δέν διέκρινεν ὁ ἀείμνηστος φυλήν καί γένος. Βλέπων τό ποίμνιόν του νά ἐλαττοῦται, ὁ ἲδιος ἒπασχεν, ἐπόνει καί μέχρι τελευταίας του πνοῆς ἒμεινε πιστός καί ἀφοσιωμένος εἰς τόν τόπον του. Παρ΄ ὅλας τάς δυσκολίας ὅμως ἐπίστευεν ὅτι ή χείρ τοῦ Κυρίου θά ἐξαγάγῃ τούς πιστούς εἰς ἀναψυχήν.
Ὁ Σκοπέλου Ἀλέξανδρος ἐκοιμήθη τήν 19ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἒτους 1980. Ἦτο ξημέρωμα Κυριακῆς... Λίγο πρίν οἱ ἱστορικές καμπάνες τοῦ «Ταξιάρχη» σημάνουν χαρμόσυνα τόν Ὄρθρον, Ἄγγελοι Κυρίου παρέλαβον αὐτόν διά νά τόν μεταφέρουν εἰς τάς αἰωνίους Μονάς. Ἡ ἀγαθή καί μεγάλη ψυχή του, καλλικέλαδος ἀηδών ὑψιπέτις, ἀγάλλεται νῦν ἐν δόξῃ ἀφθάρτῳ, καί ἐκ τῶν οὐρανίων θαλάμων συνεχίζει ἐπιῤῥεάζουσα καί εὐλογοῦσα ἡμᾶς. Τρισαιωνία καί ἀγήρως εἴη ἡ μνήμη σου ἀείμνηστε πάτερ καί Δέσποτα!

ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΚΙ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ...1907: ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΡΙΝΟΣ ΠΑΠΑΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΠΟΥΚΑΡΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΕ ΔΥΝΑΜΙΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΟΒΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!

ΣΤΟΧΟΣ 08 Δεκεμβρίου
Έμεινε στην ιστορία ως ο "βομβιστής της Βουλής" ως πρωταγωνιστής σε ένα απίστευτο συμβάν που έλαβε χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα, στα 1907 και έφερε την Πάτρα στο μικροσκόπιο της ...αντιτρομοκρατικής της εποχής.
Η καταδίκη του, έμεινε επίσης στην ιστορία καθώς εισέπραξε ως απάντηση για την πράξη του 8 χρόνια φυλάκιση, σε ένα κράτος που εξάντλησε την αυστηρότητά του σε έναν καταφανώς διαταραγμένο άνθρωπο που βάλθηκε να φοβίσει τους βουλευτές, μέσα στην... έδρα τους και να τους αποτρέψει από το να βάλουν νέους φόρους.

Ήταν 2 το πρωί της 7ης Ιουλίου όταν ενώ συνεδρίαζε η Βουλή των Ελλήνων ακούστηκε ένας οξύτατος θόρυβος και οι βουλευτές πετάχτηκαν έντρομοι σαν ελατήρια, διακόπτοντας την ολονύκτια συνεδρίαση για τον προϋπολογισμό. Όλα συνέβησαν όταν στο βήμα ανέβηκε ο υπουργός των οικονομικών Σιμόπουλος και άρχισε να αγορεύει. Οι περισσότεροι βουλευτές έπιναν καφέ στο καφενείο της Βουλής, κάποιοι κοιμούνταν και οι υπόλοιποι χασμουριούνταν.
Ξαφνικά, στην αίθουσα έπεσε ένα φυσίγγιο δυναμίτιδας μήκους δέκα εκατοστών, το οποίο είχε ρίξει κάποιος από το δεύτερο λαϊκό θεωρείο, περιτυλιγμένο με χαρτί εφημερίδας. Έπεσε μάλιστα στο μέσο ε των βουλευτών του Εθνικού Κόμματος. Η αίθουσα γέμισε καπνό. Οι περισσότεροι βουλευτές, δεν αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί όταν εις εξ αυτών, ο Λεώπουλος έντρομος, φώναξε: «Μπόμπα! Προς Θεού! Μπόμπα!».
Το τι έγινε τότε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι βουλευτές, προσπάθησαν να βγουν από την αίθουσα ομαδόν. Ο πρόεδρος της φώναζε: «Ο φρούραρχος να κλείσει τις πόρτες εξόδου των λαϊκών θεωρείων. Να συλληφθεί αμέσως ο δράστης!».
Αναθαρρημένοι από την διαπίστωση ότι δεν κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα καθώς είδαν ότι δεν υπήρχε φυτίλι οι βουλευτές Λαζάνης και Στάης εόρμησαν προς τα λαϊκά θεωρεία του 3ου ορόφου, βρήκαν ένα πτωχικά ενδεδυμένο άτομο, που εν προέβαλε καμία αντίσταση κατά τη σύλληψή του ενώ είχε πετάξει και ένα δεύτερο φυσίγγιο στον κήπο του βουλευτηρίου αλλά δεν το είχε πυροδοτήσει.

Στεκόταν πίσω από ένα παράθυρο του θεωρείου, με μια διπλωμένη εφημερίδα στα πόδια του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο γραφείο του διευθυντού της Βουλής, όπου ξεδιπλώνοντας την εφημερίδα, ανακάλυψαν 4-5 ακόμη φιτίλια κατάλληλα για την ανάφλεξη μασουριών δυναμίτιδας και ένα ακόμη μασούρι.

Ο δράστης αυτής της ενέργειας ήταν ένας Πατρινός και άκουγε στο όνομα Ανδρέας Παπαμικρόπουλος.
Όπως δήλωσε αργότερα στην ασφάλεια,

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1932: ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Με απόφαση του τότε Υπουργού Στρατιωτικών Θεόδωρου Πάγκαλου στις 3 Μαρτίου 1926 προκηρύχθηκε καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην εφημεριδά Εσπέρας «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλος προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Ο αρχιτέκτονας Μανώλης Λαζαρίδης, με το ψευδώνυμο «Σκρα» καταθέτει την πρόταση που τελικά εγκρίθηκε, ενώ οι εργασίες διαρκούν ως το 1932.

Έχει μεσολαβήσει η απόφαση Βενιζέλου περί μεταφοράς της Βουλής στο κτίριο των Παλαιών Ανακτόρων και τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιεί ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος.

Μάλιστα, μεταφέρεται για τις ανάγκες της τελετής φως από την Αγία Λαύρα, ώστε να γίνει η αφή της «ακοίμητης καντήλας» στο εσωτερικό του κενοταφίου. Γύρω από τον «νεκρό στρατιώτη» έχουν χαραχτεί επιγράμματα από τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, καθώς και τοποθεσίες μαχών του ελληνικού στρατού κατά τους Βαλκανικούς, Παγκόσμιους και Μικρασιατικούς πολέμους.

1901: Όταν ο Καβάφης επισκέφθηκε την Πάτρα

    Τον Ιούνιο του 1901 ο Κωνσταντίνος Καβάφης πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα. Ύστερα από παραμονή αρκετών εβδομάδων στην Αθήνα, ο Καβάφης κατευθύνθηκε προς την Πάτρα με σκοπό να αναχωρήσει με το ιταλικό πλοίο "Σκύλα" για το Μπρίντιζι, όπου και θα επιβιβαζόταν σε έτερο πλοίο με προορισμό την Αλεξάνδρεια. Στην Πάτρα παρέμεινε τρείς ημέρες καταγράφοντας τις εντυπώσεις του και σχεδιάζοντας ένα σχεδιάγραμμα της πόλης. Με αυτή την ανάρτηση σας εύχομαι καλό καλοκαίρι με νέες αναρτήσεις από τον Οκτώβριο.

29 Ιουλίου, Δευτέρα

  Το Ξενοδοχείο των Πατρών, όπου καταλύσαμε, είναι καθαρώτατο, άνετα επιπλωμένο κια διαθέτει καλή κουζίνα. Θα γευματίσουμε και δειπνήσουμε a la carte. Μετά το δείπνο, πήγαμε στην αποβάθρα, κ' ύστερα ύπνο. Σηκώθηκα νωρίς σήμερα το πρωί, στις 5.15. Έβγαλα από τις αποσκευές μου ό,τι είναι απολύτως αναγκαίο για διαμονή 3 περίπου ημερών. Στις 9. π.μ. βγήκαμε για έναν γύρο με τον Αλέξανδρο. Είδαμε την Πλατεία Γεωργίου, που είναι μεγάλη όσο σχεδόν η Πλατεία Ομονοίας στας Αθήνας· έχει πολλά δένδρα και δύο μνημεία από σίδερο ή από μπρούντζο. Η πλατεία Όλγας είναι μικρότερη. Η συνοικία που την λένε Ψηλά Αλώνια είναι καθαρή και συμπαθητική κ' έχει γραφική θέα. Επισκέφθηκα την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα (όπου μου δείξανε τα λείψανα του αγίου και την κατοικία του πλάϊ στην εκκλησία) και την εκκλησία της Παντανάσσης. Είδα τη Δημαρχεία και πολλά αξιόλογα κτήρια, όπως τα γραφεία της Εθνικής Τραπέζης, της Ιονικής και της Τραπέζης των Αθηνών.

Από το ιστολόγιο του Γιάννη Μυλωνά

Στις 10.15, ο Αλέξανδρος κ' εγώ πήγαμε σ'ένα ευρύχωρο καφενείο (που έχει μπροστά του ένα είδος κήπου), όχι μακρυά απ'το ξενοδοχείο, όπου συνήντησα κάποιον διερμηνέα του Κουκ στις Πάτρες.

  Στις 10.45 βγήκαμε για να σεριανίσουμε τους δρόμους κοντά στην προκυμαία.

  Στις 12 γευματίσαμε.

  Στο ξενοδοχείο έχει δύο Άγγλους Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς, με τους οποίους ανοίξαμε ομιλία στο τραπέζι.

  Κάνει τρομερή ζέστη το θερμόμετρο, μες στο δωμάτιό μου, έδειχνε, στις 3 μ.μ. 87 βαθμούς.

  Κοντά στο ξενοδοχείο έχει μερικά μεγάλα μαγαζιά· ένα απ'αυτά είναι του ράφτη Παπαϊωάννου. 

  Η θέα από την προκυμαία -κι από πολλά υψώματα- προς τους απέναντι λόφους της Κεντρικής Ελλάδος είναι ωραία, ιδαίτερα όταν δύει ο ήλιος.

  Το απόγευμα ξαναπήγα με τον Αλέξανδρο στα Ψηλά Αλώνια. Ύστερα, ανάμεσα από διάφορους φτωχικούς δρόμους μάλλον, πήγαμε στην Πλατεία Γεωργίου, όπου τα καφενεία ήταν γεμάτα κόσμο. Από κει, κατεβήκαμε στην οδό Μαιζώνος, όπου έχει πολλά καλά καταστήματα. 

  Στις 8 πήγαμε για δείπνο. Τα τραπέζια του φαγητού είναι σκορπισμένα έξω στην πλατεΐτσα απέναντι απ΄το ξενοδοχείο. Δεν έφαγα ωστόσο, γιατί το στομάχι μου δεν ήταν εν τάξεια, απ'την υπερβολικά μεγάλη ποσότητα νερού που ήπια την ημέρα. Αισθανόμουν να ψήνουμαι όλη την ημέρα, και σίγουρα θα ήπια 15 ποτήρια.

30 Ιουλίου, 11.30 π.μ.

  Σήμερα το πρωΐ κάναμε ένα περίπατο με τον Αλέξανδρο. Πήγαμε στην Αγγλικανική εκκλησία. Καθίσαμε σ'ένα καφενείο στην Πλατεία Όλγας.

31 Ιουλίου, 7.30 π.μ., Τετάρτη

  Χθές το απόγευμα η ζέστη ήταν τρομερή. Το θερμόμετρο ανέβηκε στους 91 βαθμούς. Στις 5, ετόλμησα, παρ'όλη την ζέστη, να κάνω ένα γύρο στην πόλη. Δείπνησα με πολλή ευχαρίστηση, στις 8- το φαγητό ήταν εξαίρετο. Το ξενοδοχείο αυτό είναι πραγματικά καλά οργανωμένο. Πρόσεξα την άριστη ποιότητα του γάλακτος που προσφέρουν. Χθές το βράδυ, μετά το δείπνο, πήγα για μισή ώρα στην αποβάθρα.

31 Ιουλίου, 10.15 π.μ.

  Σήμερα, ο καιρός είναι πολύ πιο δροσερός. Θερμόμετρο: 85. Βγήκα στις 9.45. Βρήκα τον Αλέξανδρο με τον Ηλιόπουλο σ'ένα καφενείο. Από κει, έκανα ένα περίπατο στην πόλη. Δεν μπορώ να βρώ σχεδιάγραμμα των Πατρών· μου φαίνεται κιόλας πως δεν υπάρχει κανένα. Στην άλλη σελίδα θα ιχνογραφήσω ένα πρόχειρο (πολύ πρόχειρα και ατελές) σχέδιο μερικών δρόμων.

  Η ακτή απέναντι από τις Πάτρες είναι γραφική. Οι λόφοι του Μεσολογγίου και τα βουνά της Αιτωλίας είναι ορατά, οι πρώτοι όμως όχι πολύ ευκρινώς.
  Η οδός Κορίνθου έχει μεγάλο μήκος, όμως τα μαγαζιά της και τα κτίριά της είναι πολύ κατώτερα απ'της οδού Μαιζώνος.

Ατμόπλοιο «Scilla», 1 Αυγούστου, 7.15 π.μ.
  Χθες το απόγευμα  ο Α. κ΄ εγώ αφίσαμε την Πάτρα με το πλοίο «Scilla» του Rubatino. Άθλιο πλοίο. Μ'όλο που ο καθένας μας έχει δική του καμπίνα με δύο κουκέτες, μόλις υπάρχει θέση για να κουνηθεί κανείς. Μπήκαμε στο καράβι στις 6 μ.μ. Απέπλευσε στις 10 μ.μ. Ο Πρίγκηψ Νικόλαος είναι στο πλοίο. Το θέαμα των Πατρών με τα πολλά φώτα που σιγά - σιγά έσβηναν μακρυά στον ορίζοντα ήταν πραγματικά θελκτικό.

Δημοσιεύτηκε 21st July 2012 από τον χρήστη Λυδήριος

 

Τεσσερα ιστορικα δημοσια σχολεια της Αθηνας και η πλουσια ιστορια τους

Θρυλικά δημόσια σχολεία που αξίζει και σήμερα να θυμόμαστε

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη          Email: abozoni@elculture.gr

Πίσω από τις πόρτες τους υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες. Εκεί φοίτησαν πρωθυπουργοί και ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι. Τέσσερα ιστορικά σχολεία της Αθήνας και η πλούσια ιστορία τους, μας γυρίζουν πίσω στο χρόνο, όταν η γνώση και η μόρφωση ήταν προνόμιο λιγότερων μαθητών, και εκείνα στάθηκαν αληθινά σαν φάροι της παιδείας και της διαπαιδαγώγησης πολλών γενεών. Το Πρώτο της Πλάκας, το Όγδοο των Πατησίων, το Δεύτερο της Πλατείας Βικτωρίας και το Έβδομο Αρρένων και Τέταρτο Θηλέων του Παγκρατίου ήταν κάποια από τα θρυλικά δημόσια σχολεία με πλούσια ιστορία που αξίζει και σήμερα να θυμόμαστε. 

Το Α’ Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών

To 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών ή αλλιώς το «Γεννάδειο», έχει μια μακρά ιστορία, συνδεδεμένη με αυτή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Συνδέεται ιστορικά με το πρώτο σχολείο που λειτούργησε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, το Κεντρικό Σχολείο που ιδρύθηκε το 1829 στην Αίγινα από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο οραματιστής Καποδίστριας ίδρυσε το σχολείο με σκοπό να εκπαιδεύονται οι νέοι που επρόκειτο να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Με τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831, το σχολείο αποδυναμώνεται και το 1834 αποφασίζεται η μεταφορά του στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Παράλληλα ονομάζεται Βασιλικό και ενισχύεται με κρατικά κονδύλια, καθώς θεωρείται το καλύτερο σχολείο αρρένων που δέχεται παιδιά από την Αθήνα και την επαρχία. Η περίοδος της βασιλείας του Όθωνα τελειώνει με την έξωσή του το 1862 και το σχολείο μετονομάζεται ξανά σε «Α΄ εν Αθήναις Γυμνάσιον».

Ο Καποδίστριας ήταν αυτός που επιστράτευσε τον Γεώργιο Γεννάδιο προκειμένου να διδάξει στην Κεντρική Σχολή της Αίγινας, ήταν άλλωστε αυτός που συνέταξε τη γραμματική, αλλά και την ανθολογία των μαθημάτων της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξε Γυμνασιάρχης και επόπτης, θέσεις που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, το 1854. Ο φωτισμένος αυτός Δάσκαλος του Γένους, του οποίου το σχολείο μέχρι σήμερα διατηρεί το όνομα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν ήταν μόνο ένας φωτισμένος δάσκαλος, αλλά και ένας παθιασμένος με τη γνώση και τη διάδοσή της άνθρωπος, που δε δίσταζε να βοηθήσει και να καθοδηγήσει τους οικονομικά ασθενέστερους μαθητές. Στο πάνθεον των καθηγητών, ανάμεσα στους Χορτάκη, Βάφα, Παυλίδη, Ψαρά και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος ως δάσκαλος ιστορίας.

Η οικία Κλεάνθη, στην οποία στεγάστηκε το Α’ Αρρένων και μετέπειτα το πρώτο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Το Α΄Αρρένων ή Γεννάδειο στην Πλάκα

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ Αρτοπούλα

Oι πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες έκανε τα πρώτα της βήματα η μετεπαναστατική Ελλάδα ήταν δύσκολες και χρειάστηκε πολύς κόπος και μόχθος, αρκετή θέληση και χρόνος για να κατακτήσει ο ελληνικός λαός τα απαραίτητα στοιχεία της επιστήμης και του πολιτισμού που θα τον έβαζαν δίπλα στους προηγμένους ευρωπαϊκούς λαούς.
Σ’ αυτό το ιστορικό, βιοτικό, μορφωτικό, επιστημονικό και κοινωνικό ανέβασμα για τη βελτίωσή του, σ’ αυτό το «ψάξιμο» για την εύρεση του στόχου του, τον κύριο και καθοριστικό, ρυθμιστικό ρόλο, τον έπαιξε η παιδεία, ενώ τον ουσιαστικό, εξελικτικό, δημιουργικό και προοδευτικό ρόλο τον είχε ο δάσκαλος.
Από το 1453 έως το 1653 η παιδεία βρισκόταν στην πιο βαθιά παρακμή. Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται το 17ο και 18ο αιώνα. Επί τουρκοκρατίας έκλεισαν σχολεία και εκκλησίες και εκεί που διαφέντευε η γνώση ξαπλώθηκε η αμάθεια.
Από το 1453 μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα δίδασκαν στα Ελληνόπουλα ανάγνωση περικοπών από την Οκτώηχο, τον Απόστολο, το Ωρολόγιο, το Κυριακοδρόμιο και το Ψαλτήρι και τους μάθαιναν λίγη γραφή και αποστήθιση διαφόρων προσευχών κρυφά στις μονές και στους νάρθηκες των εκκλησιών. Αυτά ήταν τα βιβλία που είχαν για ανάγνωση και ηθική διδασκαλία, για φρονηματισμό και κατήχηση.
Το 18ο αιώνα μεγάλη ήταν η συμβολή του Εθναπόστολου Κοσμά του Αιτωλού, στην ανάπτυξη των γραμμάτων και στη σύσταση των σχολείων.
Στις περιοδείες του (1760-1779) άρχιζε και τελείωνε τους λόγους του με τη σύσταση για ίδρυση σχολείων και ύστερα εκκλησιών.
Σε όποιο χωριό πήγαινε έστηνε ένα σταυρό, ίδρυε σχολείο και τοποθετούσε δάσκαλο. Στην Ήπειρο συνέστησε 30 ελληνικά σχολεία και 200 κοινά.
Στη Χειμάρρα πρωτοστάτησε ο ίδιος στο γκρέμισμα μιας αλειτούργητης εκκλησιάς για να ιδρυθεί σχολείο, λέγοντας πως το σχολείο ανοίγει τις εκκλησιές και τα μοναστήρια. Στην Ε΄ Διδαχή αναφέρει «καλύτερον αδελφέ μου να έχεις ελληνικό σχολείο στη χώρα σου, παρά βρύσες και ποτάμια και σαν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεσαι άνθρωπος».
Από το 1850 όλα σχεδόν τα χωριά της Λάκκας Σουλίου έχουν δημοτικό σχολείο.
Τα περισσότερα σχολεία που ιδρύθηκαν κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας προικοδοτήθηκαν από τις μονές και τις εκκλησίες και βρίσκονταν κάτω από την προστασία τους. Η εκκλησία φρόντιζε για τη μόρφωση των στελεχών της αλλά και για τη μόρφωση του έθνους.
Όλοι σχεδόν οι ηγούμενοι των φτωχών μοναστηριών του τμήματος Τσαρκοβίστας δίνουν στους δασκάλους 150-300 γρόσια ετήσιο μισθό και 240 οκάδες καλαμπόκι, 15 οκάδες τυρί, 5 οκάδες βούτυρο και όσπρια. Το 1864 ο Αρχιμανδρίτης και ηγούμενος των ηνωμένων Μοναστηριών Ρωμανού και Σιστρουνίου, Παρθένιος Α΄ (Δημήτριος Μπατουμάνος), από τη Μοκοβίνα, ίδρυσε την εκκλησία της Μεταμόρφωσης, δίνοντας 25.000 γρόσια και 4.000 γρόσια για σχολείο των δύο Κοινοτήτων και από το 1871 χορηγεί για τη διατήρησή του 2.650 γρόσια αλλά και τα εφόδια για τους φτωχούς μαθητές και δίνει και τρεις υποτροφίες για παιδιά των Κοινοτήτων Ρωμανού, Μοκοβίνας και Άρδοσης (Ιωάν. Λαμπρίδου. «Περί των εν Ηπείρω Αγαθοεργημάτων» Μέρος Α΄. Εν Αθήναις 1880, σελ. 53-54).
Ο ίδιος ηγούμενος δαπάνησε για την ίδρυση σχολείου στο Σιστρούνι (1878) 5.000 γρόσια και στο Ρωμανό (1878) 2.800 γρόσια και για τη διατήρηση αυτών των σχολείων δαπανά 12 λίρες για το πρώτο και 20 λίρες για το δεύτερο και εκτός αυτών διατρέφει δωρεάν και 5-6 μαθητές από την Άρδοση και τη Μοκοβίνα.
Οι δάσκαλοι του χωριού έπαιρναν μισθό, έτρωγαν και κοιμούνταν στο μοναστήρι και τα βιβλία των μαθητών τα πλήρωνε η μονή. Το σπίτι τού ηγούμενου στη Μοκοβίνα είχε γίνει σχολείο και πλήρωνε ο ίδιος το δάσκαλο και τα βιβλία των μαθητών.
Η Μονή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου των Μεσσιανών (βρίσκεται μεταξύ Δερβιζιάνων και Μηλιανών και είναι χτισμένη το 1764) ιδρύει το 1878 ελληνικό σχολείο στα Δερβίζιανα και δίνει για τα σχολεία Δερβιζιάνων και Ρουσιάτσας από 250 γρόσια.
Η Μονή της Αγίας Παρασκευής Βαλανιδιάς, μετόχι της μονής Διχούνης και αργότερα της μονής Καταμάχης, που κάηκε το 1831 όπως μαθαίνουμε από μαρτυρικό του 1867 που υπογράφουν παπάδες, μουχτάρηδες και αζάδες των χωριών: Βαλανιδιάς, Ζαγόρτσας, Κόπρας, Πετουσίου, Σενίκου, Πράδαλας και Ζαραβουτσίου, δίνει για το δημοτικό σχολείο Βαλανιδιάς 500 γρόσια και πληρώνει και το μισθό του δασκάλου που έφτανε τις 13 χρυσές τούρκικες λίρες το χρόνο.
Στον Άγιο Ανδρέα (Λιβιάχοβο) λειτουργούσε το 1827 δημοτικό σχολείο με δάσκαλο τον παπα-Γιάννη από τη Λίππα. Αυτό φαίνεται σε ενθύμηση που σημειώνεται σε εξώφυλλο Ευαγγελίου, (έκδοση Βενετίας 1668), «Ετουτο το άγιον ιερον εβαγγέλιον ηνε της παναγίας μαναστιρι λιβιαχοβινο 1827 Νοεμβριου 26 παπαγιάνις εφιμεριος κε δασκαλος πο λιπα μαχαλάδες». Στο ίδιο Ευαγγέλιο και σε δεύτερη ενθύμηση σημειώνει ο εφημέριος και δάσκαλος του χωριού παπα-Γιάννης «ηδου φανερονο εγο ο παπαγιανις ονοματις λιβιαχοβινουν πος ετουτο το χοριον οπου ινε εδο γιναιμενι εχουν ένα σινιθιον όπου οπιος παπας να βρισκετε σε τουτουνους τον κατιγορουν αν ινε νεος τον κατιγορουν σε γυνεκες αν ινε γερος τον κατιγορουν σε αρπαγιν μονον οπιος παπας να τιχι εδο καταραν κε αφορεσμον ν αφισι οντας να φεβγι καθος κε γω αφισα 1827 Νοεμβρις 27 Παπαγιανις» (διατηρώ την ορθογραφία του πρωτότυπου).
Το 1880 λειτουργούσαν σχολεία στα Πλατάνια (στο νάρθηκα της εκκλησίας),στους Μπαουσιούς (σε κελί) και στην Αρτοπούλα "κελλίον τι προς διδασκαλίαν των φίλων τούτων της κακοπαθείας χρησιμεύει..." (Ιωάννου Λαμπρίδου, Περί των εν Ηπείρω Αγαθοεργημάτων, μέρος Δεύτερον, Εν Αθήναις, Εκ του τυπογραφείου Ν. Ρουσόπουλου, 1880, σελ. 5).
Το 1881 υπάρχουν στη Λάκκα Σουλίου τα παρακάτω σχολεία: 1) Ελληνικό σχολείο Δερβιζιάνων με 10 μαθητές, 2) αλληλοδιδακτικό σχολείο στο Σιστρούνι, 3) σχολικά κτίρια στο Ρωμανό, Σιστρούνι, Γεωργάνου, Τόσκεσι, Γρατσανά, Αλποχώρι Μπότσαρη και Παλαιοχώρι Μπότσαρη, αλλά χωρίς μαθητές. Στη Λίππα λειτουργούσε σχολείο στο σπίτι του Αν. Ντάσιου που το διέθετε για το σκοπό αυτό.
Στο Τόσκεσι υπήρχε σχολείο πριν τις περιοδείες του Πατροκοσμά στο οποίο έμαθε τα πρώτα γράμματα κι ένας Λιππιώτης, από την οικογένεια Παξινού που έγινε αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας. Το σχολείο στο οποίο δίδαξε και κάποιος Μπισδέκης από το Αλποχώρι της Δωδώνης, το συντηρούσε η μονή της Παναγίας που ανεγέρθηκε το 1772 εκ θεμελίων από το Λιππιώτη Νικόλαο Κονταξή και είχε μεγάλη περιουσία στο Τόσκεσι και στη Γκουλιμή που τα είχε αφιερώσει η γυναίκα του ήρωα Βόγλη.
Από το 1913 και ύστερα όλα τα δημοτικά σχολεία βρίσκονται κάτω από την προστασία και τον έλεγχο του ελληνικού κράτους.
Δεν μπορούμε βέβαια να μιλάμε για προβληματισμούς και έρευνες, για νέες μεθόδους και τομές στην αγωγή και τη διδασκαλία εκείνης της εποχής, που στη διδασκαλική έδρα των σχολείων είχαμε έναν ημιμαθή ή και αμαθή γραμματοδιδάσκαλο ή «δάσκαλο των δυο μαρτύρων» τον οποίο πολλές φορές οι μαθητές κορόιδευαν με το τραγούδι:
«Δάσκαλε παπαχωνή
ποιο ποδάρι σε πονεί,
το ζερβί για το δεξί !
Το ΄να μάτι να σου βγει.»
Μελετώντας όμως κανείς τα «Ημερολόγια Περιοδείας» των Επιθεωρητών από το 1914

Ο πρώτος οίκος ανοχής στην περιοχή των ιδεών και των γραμμάτων! Πότε λειτούργησε το πρώτο πορνείο στα Εξάρχεια;

3 Ιανουαρίου 2014

Μια εργατική φτωχογειτονιά του κέντρου κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να μεταμορφωθεί σε έναν λύχνο γραμμάτων και διακίνησης ιδεών.

Τo νεοσύστατο ελληνικό κράτος κάνει τα πρώτα του βήματα και στην Αθήνα επικρατεί οικοδομικός οργασμός. Τα Εξάρχεια από εργατική φτωχογειτονιά εξελίσσονται σε εμπορική περιοχή και σύντομα μετατρέπονται σε χώρο γραμμάτων και διακίνησης ιδεών.

Αιτία ήταν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως το Πολυτεχνείο, που αρχίζει να κατασκευάζεται από το 1862. Στην ίδια περιοχή θεμελιώνονται το Πανεπιστήμιο, το Χημείο και αργότερα η Νομική επί της Σόλωνος. Φοιτητές και καθηγητές από την επαρχία νοικιάζουν κυρίως δωμάτια σπιτιών και γίνονται ένα με τους κατοίκους.

Η φοιτητική ζωντάνια έφερε στα Εξάρχεια και μια καινοφανή επιχείρηση, όπως ο οίκος ανοχής στην οδό Γραβιάς. Ένας οίκος από τους πρώτους στο είδος του, που λειτούργησαν νόμιμα και οργανωμένα.
Πληρούσε τον νόμο περί «ομαδικού εταιρισμού» και στεγαζόταν σε ένα διώροφο σπίτι.

Όπως αναφέρει η Μηχανή του χρόνου, η «μαμά», όπως αποκαλούσαν την ιδιοκτήτρια, πρότεινε κοπέλες στους ενθουσιώδεις φοιτητές, στους στρατιώτες και στους εργάτες. Εκτός από την είσπραξη φρόντιζε να ενημερώνει και τον πίνακα του «σπιτιού», στον οποίο αναγραφόταν ποια κορίτσια «είχαν περίοδο», ώστε οι πελάτες να γνωρίζουν με ποιες κοπέλες μπορούσαν να συνευρεθούν.

Το 1880 τα Εξάρχεια άλλαξαν αρχιτεκτονικά καθιστώντας τη γειτονιά ένα χώρο γραμμάτων που φιλοξένησε τα πρώτα τυπογραφεία, βιβλιοδετεία και εκδοτικούς οίκους.

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

    Για  . τα  . Εθνικά  . μας  . θέματα

  Με τη χθεσινή επικαιρότητα των συλλαλητηρίων και των αστόχαστων δηλώσεων υπερθεμάτισης της εθνικοφροσύνης, χωρίς ίσως να το επιδιώκουν, εκ των πραγμάτων όμως τη μικρότερη συνέπεια που έχουν είναι να  υποτιμούν τις άλλες απόψεις και τις προσδίδουν χροιά εθνικής μειοδοσίας. Έτσι έρχομαι να επαναλάβω κάποιες δικές μου θέσεις στον τομέα αυτόν. Ξέρω ότι θα στεναχωρήσω φίλους, αλλά σε σοβαρά θέματα ο καθένας είναι υπεύθυνος της δικής του στάσης. Προσωπικά έχω λίαν ταλαιπωρηθεί από αδιάλλακτους υπέρ εθνικόφρονες, μα αυτό έχει αμελητέα σημασία. Εκείνο που μετράει είναι πως η χώρα πλήρωσε ακριβά αυτήν τους τη στάση.

 Πριν λίγες μέρες στον τοίχο μου έλεγα   .

« Όσο τα εθνικά μας θέματα καρκινοβατούν και μένουν στάσιμα, τόσο η δική μας θέση κατολισθαίνει σε χειρότερη μοίρα. Αυτό φαίνεται με ευκρίνεια  σε μια πρόχειρη περιδιάβαση των συμβάντων στις τελευταίες δεκαετίες. Κάντε απλές συγκρίσεις με τις περασμένες και απορριφθείσες προτάσεις λύσεων τους. Οι εθνικές τραγωδίες έχουν συμβεί κατά το πλείστον από την αδιαλλαξία ενίων δήθεν «υπερασπιστών της Πατρίδας» .Το τελευταίο συμβάν είναι με εκείνον τον ανεύθυνο Καλύμνιο που «περήφανος» σήκωσε την Ελληνική σημαία στα Ίμια ανοίγοντας μια ακόμα πληγή. Εγώ ενθυμούμαι πριν δεκαετίες ότι από Ελληνική πλευρά εκφράζονταν παράπονα και διαφωνίες για τη συνθήκη της Λοζάνης. Με κύριο περιεχόμενο πως υποτιμούσε τα Ελληνικά συμφέροντα. Τώρα είμαστε οι υπερασπιστές της, με την αγωνία να διατηρήσουμε τα κεκτημένα. Τι να κάνουμε; Οι ισορροπίες άλλαξαν και με πραγματικό φόβο ακούω πολεμοχαρείς κραυγές από τα πιο υπεύθυνα δυστυχώς θεσμικά χείλη δηλώσεις του στιλ «Μολών Λαβέ». Αντί να καλλιεργούμε κλίμα συναλλαγής και ψυχραιμίας προβαίνουμε σε άσκοπους και επικίνδυνους δονκιχωτισμούς»

Ας το πάρουμε απόφαση. Πρέπει να προσγειωθούμε στα σημερινά δεδομένα βλέποντας όλες τις ανοιχτές εθνικές πληγές με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα σώζοντας ό,τι μπορούμε πλέον . Προσωπικά χόρτασα από φουσκωμένη εθνικοφροσύνη. Σ’ έναν απλό πολίτη συγχωρείται να πελαγοδρομεί στα εθνικά θέματα μόνο στο επίπεδο των επιθυμιών. Όμως αυτός που ασκεί εξουσία πρέπει να κινείται στο επίπεδο των δυνατοτήτων, Αλίμονο αν σκέφτεται διαφορετικά. Τότε να το ξέρουμε. Θα είναι ορθάνοιχτη η λεωφόρος της επόμενης Εθνικής Τραγωδίας.

Το νταμάρι που έγινε ο λόφος του Στρέφη

Μέχρι και την εμφάνιση του μπακάλη Βασίλη Έξαρχου οι Αθηναίοι προσφωνούσαν τη συνοικία και Πιθαράδικα, καθώς από εκεί αγόραζαν πιθάρια για τα σπίτια τους. Την πρώτη ύλη οι πιθαράδες την προμηθεύονταν από το λατομείο που βρισκόταν στον λόφο πάνω από τα Εξάρχεια και στα χρόνια της τουρκοκρατίας ονομαζόταν Πινακωτά (παραφθορά της τουρκικής λέξης Μπινεκντάσι, που σημαίνει πέτρα ή ψηλός βράχος). Εκτός από πηλό, το νταμάρι τροφοδότησε με πέτρα σχεδόν όλα τα σπίτια που έχτισαν οι φτωχοί Αθηναίοι . Ο λόφος αποκτήθηκε από την οικογένεια του αξιωματικού Στρέφη, που κατοικούσε κοντά στο λατομείο και έτσι πήρε το όνομά του.
Μιά μέρα η σύζυγος του αξιωματικού βρήκε τα απλωμένα ασπρόρουχα κατακόκκινα από τη σκόνη του λατομείου. Η κρεβατομουρμούρα ήταν τρομερή και ο αξιωματικος αναγκαστικά έστειλε στρατιώτες να πάρουν δέντρα από τη Γεωπονική Σχολή και να τα φυτέψουν στο λατομείο. Το 1914 για άγνωστους λόγους ο λόφος απαλλοτριώθηκε από το δημόσιο και μέχρι το 1940 διαμορφωνόταν συνεχώς σε μια καταπράσινη γωνιά για τους Αθηναίους. Χάρη στην μπουγάδα της κυρίας Στρέφη, το νταμάρι έγινε ένας υπέροχος λόφος αναψυχής.

Όσο τα θερμά μας εθνικά θέματα καρκινοβατούν και μένουν στάσιμα, τόσο η δική μας θέση κατολισθαίνει σε χειρότερη μοίρα. Αυτό δείχνει με σαφήνεια μια πρόχειρη περιδιάβαση των συμβάντων στις τελευταίες δεκαετίες. Κάντε απλές συγκρίσεις με τις περασμένες και πεθαμένες προτάσεις λύσεων τους. Οι εθνικές τραγωδίες έχουν συμβεί κατά το πλείστον από αδιάλλακτους «υπερασπιστές της Πατρίδας» .Το τελευταίο συμβάν είναι με εκείνον τον ανεύθυνο Καλύμνιο που «περήφανος» σήκωσε την Ελληνική σημαία στα Ίμια ανοίγοντας μια ακόμα πληγή. Εγώ ενθυμούμαι πριν δεκαετίες ότι από Ελληνική πλευρά εκφράζονταν παράπονα και διαφωνίες για τη συνθήκη της Λοζάνης. Τώρα είμαστε οι υπερασπιστές της, με την αγωνία να διατηρήσουμε τα κεκτημένα.
Τι να κάνουμε; Οι ισορροπίες άλλαξαν και με πραγματικό φόβο ακούω πολεμοχαρείς κραυγές από τα πιο υπεύθυνα τυπικώς χείλη του στιλ «Μολών Λαβέ». Αντί να καλλιεργούμε κλίμα συναλλαγής και ψυχραιμίας προβαίνουμε σε άσκοπους δονκιχωτισμούς. Ας το πάρουμε απόφαση. Πρέπει να προσγειωθούμε στα σημερινά δεδομένα βλέποντας όλες τις ανοιχτές εθνικές πληγές με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα σώζοντας ό,τι μπορούμε πλέον . Προσωπικά χόρτασα από φουσκωμένη εθνικοφροσύνη.

Η Ιστορία του Εθνικού (Βασιλικού) κήπου (1836 - ) 2 Ιωάννης Φιλίστωρ 26 Ιανουαρίου 2013 

O Εθνικός Κήπος αποτελεί πάρκο έκτασης 15,5 εκταρίων στο κέντρο της Αθήνας και προσθέτοντας τον κήπο του Ζαππείου με έκταση 13 εκταρίων το πάρκο έχει έκταση 28,5 εκταρίων (285 στρέμματα). Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια όπου βρίσκεται το Ζάππειο μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό στάδιο όπου τελέστηκαν οι πρώτοι Μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896. Ο κήπος φιλοξενεί ακόμα αρχαία ερείπια, κίονες, μωσαϊκά κτλ. Στο νοτιοανατολικό του άκρο βρίσκονται οι προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του μεγάλου Φιλέλληνα Εϋνάρδου ενώ στο νότιο του άκρο βρίσκεται η προτομή του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. 

Ο βασιλικός κήπος ήταν έργο που δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε από την Βασίλισσα Αμαλία, η οποία σύμφωνα με τον Abou δαπανούσε 50.000 δρχ ετησίως (το 1/20 της ετήσιας βασιλικής χορηγίας) για να αποπερατωθούν οι εργασίες. Την εποχή που ξεκίνησε το έργο, φάνταζε εντελώς περιττό καθώς η γύρω περιοχή ήταν έτσι και αλλιώς ύπαιθρος. Η Βασίλισσα Αμαλία όμως επέμεινε καθώς θεωρούσε πως η πόλη όφειλε να έχει μια σκιά και μια τοποθεσία όπου θα ήταν άντρο πτηνών, αλλά και πηγή ωραίων αρωμάτων. Ο κήπος οριοθετήθηκε το 1836 από τον Φρειδερίκο Γκαίρτνερ (Friedrich von Gaertner), τον αρχιτέκτονα των ανακτόρων, σε μια έκταση 500 περίπου στρεμμάτων. Επειδή η έκταση αυτή απέκλειε τον δρόμο Αθήνας-Αμαρουσίου-Κηφισιάς, το σχέδιο αυτό αναθεωρήθηκε το 1839 από τον Χοχ (Hoch), διευθύνοντα μηχανικό τής οικοδομής των ανακτόρων. Τις πρώτες φυτευτικές εργασίες οργάνωσε και επέβλεψε ο Βαυαρός γεωπόνος Σμάρατ (Smarat) το 1839, όπου φυτεύτηκαν 15000 καλλωπιστικά φυτά που μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα, καθώς επίσης και με αυτοφυή είδη, που μετέφερε από το Σούνιο και την Εύβοια ο Πρώσος γεωπόνος Φρειδερίκος Σμιτ (Friedrich Schmidt), βοηθός τού Σμάρατ. Ο κήπος συνέχισε να επεκτείνεται, και για το σκοπό αυτό προσκλήθηκε ο Γάλλος κηποτέχνης Φρανσουά Λουί Μπαρώ (François Louis Bareaud), ο οποίος ανέλαβε τη διεύθυνση τού κήπου από το 1845 έως το 1854. Τον Μπαρώ διαδέχθηκε ο Φρειδερίκος Σμιτ, ο οποίος διηύθυνε τον κήπο επί 30 χρόνια, φέρνοντας από το εξωτερικό πολλά φυτά, κατάλληλα για το κλίμα τής Αττικής, συμπληρώνοντας έτσι τη φύτευση του κήπου στα σημερινά της όρια.

Η μεγαλύτερη δαπάνη για την συντήρηση του κήπου ήταν η κατανάλωση νερού, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν δυσεύρετο στην Αθήνα. Το ωράριο για την είσοδο στον κήπο ήταν αρχικώς ελεύθερο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν βρίσκονταν εκεί οι Βασιλείς. Αργότερα, μετά την εξορία του Βασιλιά Κωνσταντίνου το 1917, η συνθήκη αυτή καταργήθηκε και ο κήπος αποδόθηκε στους πολίτες καθ όλη την διάρκεια της ημέρας. Ο κήπος μετονομάστηκε σε Εθνικό κήπο το 1927 κατά την περίοδο της αβασίλευτης δημοκρατίας, ονομάστηκε πάλι σε Βασιλικό κήπο με την Παλινόρθωση και ξανά ονομάστηκε Εθνικός κήπος οριστικά το 1974. Είναι ανοιχτός για το κοινό από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του Ηλίου. Η κύρια είσοδος του πάρκου είναι από την Λεωφόρο που μετονομάστηκε σε Αμαλίας προς τιμήν της, αφού αυτή οραματίστηκε τον κήπο. Υπάρχουν άλλες έξι είσοδοι στον κήπο: μία από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις από την οδό Ηρώδου Αττικού (η μία είναι κλειδωμένη με αλυσίδα) και δύο από την περιοχή τού Ζαππείου πάρκου. Στον κήπο υπάρχουν λίμνες με πάπιες, ένας μικρός ζωολογικός κήπος, καφετέρια, η παιδική βιβλιοθήκη και μια παιδική χαρά.

1954..Οικοκυρική σχολή "ΣΙΓΓΕΡ" κεντήματος και ραψίματος" στην Ιτέα Καρδίτσας...η εκπαίδευση στα καμποχώρια από την Οικοκυρική Σχολή" απέβλεπε «εις την δημιουργίαν υποδειγματικών οικοκυρών και Ελληνίδων μητέρων με πλήρη επίγνωσιν της κοινωνικής και εθνικής των αποστολής»οι ραπτομηχανές Σιγγερ, έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλά κορίτσια να εκπαιδευτούν στην κοπτική - ραπτική και κέντημα,βραβεία στα καλύτερα κεντήματα, πτυχίο και δυνατότητα να φτιάξουν την προίκα τους,αλλά και ένα μεροκάματο κεντώτας κατά παραγγελία τα προικιά για τ΄ανύπαντρα κορίτσια...

Η Βουλή της οδού Σταδίου με την προεδρική φρουρά παραταγμένη μετά την ανακήρυξη της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η Ελληνική Βουλή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας ως κράτους. Στα πρακτικά των συνεδριάσεών της έχει αποτυπωθεί η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία του έθνους.  Παρόλα αυτά η ιστορία της Ελληνικής Βουλής δεν γράφτηκε μόνο στις αίθουσες συνεδριάσεων. Γράφτηκε και στα θεωρεία, στα κλιμακοστάσια, στους διαδρόμους, στο περιστύλιο, στο προαύλιο.

Το Protinews.gr σας παρουσιάζει ένα ιστορικό αφιέρωμα της Ελληνικής Βουλής όπου καταγράφονται άγνωστα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της. 

Η Ψωροκώσταινα και ο Σακουλές

Τέσσερα διαφορετικά κτίρια έχουν χρησιμοποιηθεί για τις συνεδριάσεις της Βουλής στα 166 χρόνια συνταγματικού βίου.

  Μετά τις πρώτες εκλογές, που πραγματοποιήθηκαν μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, η Συντακτική Εθνοσυνέλευση εγκαταστάθηκε στο ευρύχωρο σπίτι του τραπεζίτη Αλέξανδρου Κοντόσταυλου, στον χώρο όπου βρίσκεται η Παλιά Βουλή της οδού Σταδίου. Μόνο που τότε η είσοδος ήταν από την οδό Κολοκοτρώνη. Εκεί παρουσιάστηκε ο Οθωνας για να δώσει τον όρκο ως συνταγματικός πλέον βασιλιάς των Ελλήνων.

   Τον Οκτώβριο του 1854 μια πυρκαγιά, που ξεκίνησε από την αρχειοθήκη, κατέστρεψε ολόκληρο σχεδόν το κτίριο. Τότε Βουλή και Γερουσία στεγάστηκαν προσωρινά σε πτέρυγα του νεόδμητου Πανεπιστημίου.

  Το 1857 η κυβέρνηση αποφάσισε να ανεγερθεί καινούργιο κοινοβουλευτικό μέγαρο στο οικόπεδο του Α. Κοντόσταυλου, στην οδό Κολοκοτρώνη, με προέκταση έως τη Σταδίου. Το έργο ανατέθηκε στον Γάλλο αρχιτέκτονα Φρανσουά Μπουλανζέ και στη συνέχεια στον Παναγιώτη Κάλκο. Ολοκληρώθηκε το 1875 και έκτοτε στέγασε τη Βουλή μέχρι το 1935. Τότε μετακόμισε στα Παλιά Ανάκτορα, όπου στεγάζεται μέχρι σήμερα.

  Στην είσοδο της Παλιάς Βουλής αντάμωνε κανείς, τις βραδινές κυρίως ώρες, τη Ναυπλιώτισσα κυρά Κώσταινα να ζητιανεύει. Οι Αθηναίοι της κόλλησαν το παρατσούκλι Ψωροκώσταινα κι έμεινε το όνομα αυτό στο ελληνικό λεξιλόγιο με συγκεκριμένη νοηματική έννοια.

   Στην άλλη γωνία καθόταν ένας άλλος ζητιάνος, ο αθυρόστομος Σακουλές. Ψάρευε τους περαστικούς με το στρογγυλό χερούλι της ομπρέλας του και απαιτούσε την πεντάρα. Αν του αρνούνταν, έβαζε τις φωνές. Έλεγε πως τόσοι νοικοκυραίοι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να θρέψουν έναν τεμπέλη.

Τα Ανάκτορα της πλατείας Συντάγματος καταστράφηκαν από πυρκαγιά και εγκαταλείφθηκαν από τη βασιλική οικογένεια.

Το 1922 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.

Το 1929 η κυβέρνηση αποφάσισε να εγκαταστήσει τη Βουλή και τη Γερουσία στο μέγαρο των Παλαιών Ανακτόρων. Έγιναν οι αναγκαίες μετατροπές και την 1η Ιουλίου 1935, ημέρα Δευτέρα, έγινε η μετακόμιση.

 Βασίλειος Έξαρχος: O μπακάλης από την Κόνιτσα που έδωσε τ΄ όνομά του στα Εξάρχεια! 12 Ιανουαρίου 2014

Προς τα τέλη του 1800 ο Hπειρώτης Βασίλειος Έξαρχος ανοίγει ένα μεγάλο παντοπωλείο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Σόλωνος. Η φήμη του γρήγορα εξαπλώνεται, καθώς οι τιμές του, ειδικά στο λάδι, είναι ασυναγώνιστες. Όλοι οι Αθηναίοι σπεύδουν στον Έξαρχο να ψωνίσουν καλά και φθηνά προϊόντα. Η περιοχή γίνεται πλέον γνωστή με τ΄όνομα του μπακάλη και τη φωνάζουν Εξάρχεια.

Όλοι ξεχνούν την ονομασία «Προάστιον» που καθιερώθηκε από τη δεκαετία του 1830, όταν μια «χούφτα» μαστόρων από τις Κυκλάδες, την Πελοπόννησο και την Ήπειρο έφτασαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, για να συμβάλλουν στην οικοδόμηση της πρωτεύουσας. Είναι οι μάστορες και οι εργάτες που εργάστηκαν για να κτιστούν τα Ανάκτορα του Όθωνα, το Πανεπιστήμιο, το Οφθαλμιατρείο, και άλλα σημαντικά κτίρια της πόλης. Σε κάθε στενό οι κάτοικοι έδωσαν ονόματα που είχαν σχέση με την Επανάσταση, γι΄αυτό και σήμερα οι δρόμοι των Εξαρχείων έχουν ηρωικά ονόματα, όπως Τζαβέλλα, Μεσολογγίου, Μάνης, Ναυαρίνου, Βαλτετσίου, Δερβενίων, Ζαλόγγου, Νικηταρά, Μαυροκορδάτου, Γραβιάς, Κωλέττη, Λόντου κ.α. Ο μεγαλύτερος δρόμος ήταν η οδός Προαστίου, η οποία το 1928 μετονομάστηκε σε Εμμανουήλ Μπενάκη.

  Η  ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΣ ΑΓΟΡΑ

Μια βόλτα για ψώνια και φαγητό σε ένα ιστορικό σημείο της Αθήνας

Αυθεντικές εικόνες, έντονες μυρωδιές, ξεχωριστές γεύσεις και η απλότητα της Αθήνας στο μεγαλείο της. Πολλοί λένε πως αν θέλεις να καταλάβεις τη ζωή στην Αθήνα, πρέπει να κατανοήσεις την κεντρική αγορά της, τη Βαρβάκειο.

Η ιστορική αγορά της πόλης ορίζεται από τα κτήρια που καλύπτουν το οικοδομικό τετράγωνο ανάμεσα στις οδούς Αθηνάς, Σοφοκλέους, Αιόλου και Ευριπίδου.

Το κτήριο ανεγέρθηκε μετά από βασιλικό διάταγμα του 1876, και έπειτα από τη δωρεά του Βαρβάκη άρχισε η ανοικοδόμησή του το 1878. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1886, ενώ μεταξύ 1979-1996 υποβλήθηκε και σε ανακαινίσεις. Σήμερα, η Βαρβάκειος είναι γεμάτη από αμέτρητους πάγκους φορτωμένους με κάθε είδους καλούδια.

Ακολουθήστε μας σε μια απολαυστική βόλτα, γεμάτη γεύσεις και αρώματα, στα αγαπημένα μας σημεία της.

Οινομαγειρείο Ήπειρος

Το Οινομαγειρείο Ήπειρος εξυπηρετεί το κοινό ανελλιπώς εδώ και 16 χρόνια (έχοντας πίσω του μια ιστορία μισού αιώνα). Η Ράνια Καρατζένη, συνεχίζει με αγάπη την παράδοση που ξεκίνησε ο μπαμπάς της, Τζίμης, ο οποίος, πέραν από βραβευμένος σεφ, υπήρξε «μεγάλη περσόνα» της εποχής του. Ο χώρος είναι απλός, καθαρός και έχει μια προσωπικότητα που θα σας κερδίσει από το πρώτο λεπτό. Η βιτρίνα με τα φαγητά θα σας γεμίσει με μυρωδιές και το ειλικρινές χαμόγελο του προσωπικού θα σας σκλαβώσει. Τι θα παραγγείλετε εδώ όμως; Πατσά και πόδι μοσχαρίσιο ανάμεικτο, αλλά και οκτώ σούπες σταθερά όλο το χρόνο, όπως ψαρόσουπα, κοτόσουπα, γίδα βραστή και μαγειρίτσα. Αφήνουμε για το τέλος την επική μοσχαρόσουπα που πραγματικά αξίζει να δοκιμάσετε. Έχετε υπόψη πως οι μερίδες είναι χορταστικές. Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Πέμπτη: 06.00-20.00, Παρασκευή-Σάββατο: 24ωρο, Κυριακή: Κλειστά.

Πληροφορίες
Φιλοποίμενος 4, Βαρβάκειος Αγορά, τηλ. 210 3240773, fb page: Οινομαγειρείο "Η Ήπειρος" Oinomageireio Epirus

Κρεοπωλείο Αγγελής

Σύγχρονο μεν, αλλά με μακρόχρονη ιστορία. Ο Θάνος Αγγελής συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση, αφού τόσο ο πατέρας όσο και ο παππούς του δραστηριοποιούνταν στον κλάδο του κρέατος. Οι παιδικές αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν στο χώρο αυτό, όταν το 1979 απέκτησαν το κατάστημα στη Βαρβάκειο, έγιναν όραμα για τη συνέχιση του επαγγέλματος. Ο σημερινός ιδιοκτήτης μοιράζεται μαζί σας την πολύχρονη εμπειρία και τις εξειδικευμένες γνώσεις του για το καλό κρέας.

Εδώ θα έχετε τη δυνατότητα να προμηθευτείτε νωπά κρέατα και υπέροχες επιλογές έτοιμες για μαγείρεμα. Επιπλέον, θα μάθετε ένα σωρό μυστικά για τη σωστή συντήρηση και παρασκευή των αγαπημένων σας κρεατικών και πουλερικών, τα υλικά που ταιριάζουν σε καθετί και νόστιμες συνταγές για να εντυπωσιάσετε τους αγαπημένους σας. Tip: Ζητήστε να σας ετοιμάσει ολόφρεσκο καρπάτσιο.

Πληροφορίες

Αιόλου 81, Βαρβάκειος Αγορά, τηλ. 210 3232211, www.ageliskreata.gr, fb page: Αγγελής Κρεοπωλείο - Aggelis Kreopoleio

1001 Γεύσεις

Στην κεντρική είσοδο της Βαρβακείου Αγοράς, το κατάστημα 1001 Γεύσεις αποτελεί σημείο αναφοράς γεύσεων και αρωμάτων από όλο τον κόσμο. Η απαράμιλλη νοστιμιά των φρεσκοψημένων ξηρών καρπών (το ψήσιμο γίνεται καθημερινά από τους ίδιους σε μικρές φουρνιές και σε επιλεγμένες ποικιλίες), η μοναδική ποικιλία των αποξηραμένων φρούτων και το μεθυστικό άρωμα των μπαχαρικών θα ταξιδέψουν τις αισθήσεις σας.

Στις 1001 Γεύσεις θα βρείτε πάνω από 1.000 μοναδικά προϊόντα, όπως βότανα, super foods, χύμα ταχίνι εξαιρετικής ποιότητας, σοκολάτες, εξαιρετικά ελαιόλαδα και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας! Έχει δύο «αδερφάκια», ένα στην Πανεπιστημίου κι ένα στη Νέα Ιωνία.